Eerst Rome zien en dan sterven is het spreekwoord. Ik boek vandaag voor Phuket, een vlucht vooruit in de hoop dat het daar eenvoudiger is om bijvoorbeeld een brommer te huren. het is mijn dag niet. Ik koop wat lekkere voorgesneden ananas aan een eetkraampje en wordt binnen het half uur respons in de vorm van buikloop. Gelukkig is het eerstbeschikbare toilet uitgerust met een douche zodat ik mijn broek kan uitspoelen. De rest van de dag durf ik mijn kamer niet meer uit. Mijn darmstelsel blijkt vlug te recupereren,maar eten vandaag moet ik niet meer. Het kost me trouwens geen moeite om na een slaaprijke dag ook de nacht door te slapen. Teken van aftakeling?
De drukte van het verkeer beneden haalt me uit mijn slaap. Wellicht is het de weekend/uitgaansdrukte. Ik vermoed dat het midden in de Chinese wijk rustiger en stiller is,maar daar heb ik nu geen boodschap aan. Ik mis mijn nachtelijke portie fruit. Echte fruitwinkels of -afdelingen zag ik niet, wel kraampjes met voorgesneden versnaperingen. hoewel ik stipt mijn medicatie neem zijn mijn voeten en benen pijnlijk gezwollen. Ook trap ik voortdurend op mijn adem, daar helpt geen zon of warmte tegen. Mijn medische hulpmiddelen lijken uitgeput. De koers tegen de tijd die ik onherroepelijk moet verliezen lijkt me ingezet. Daar vrede mee nemen is de eigenlijke inzet van deze ultieme trip,het wordt tijd dat ik mijn knop omdraai en bij mezelf stil val.
Aan al mijn lezers: hartelijk welkom! De reis naar Bangkok verloopt normaal, al erger ik me aan bepaalde storingen. De verbinding van Abu Dhabi heeft een aangekondigde vertraging van 2 uur die wat langer uitloopt en de communicatie hierover verloopt van stroef naar slecht. Eind goed/al goed,we raken toch in de lucht maar de totale lengte van de reis knaagt toch,en niet alleen bij mij maar ook bij de anderen,-opvallend veel jongeren ,ook met baby's- dit is een vlucht vol slapende mensen. we landen op Suvarnaribhumi tegen de middag. De grenscontrole is niet druk, in een half uur ben ik er door. Mijn zoektocht naar openbaar vervoer kan weer beginnen. met de Skytrain en de Metro ben ik in een half uur aan het grote majestueuze treinstation Hua Lampong. Het is niet onaangenaam bloedheet. Ik trap voortdurend op mijn adem maar geraak toch waar ik wil zijn,en boek in bij het oude maar zeer goed onderhouden SRIKRUNG hotel, een eerste connectie met de chinezenstad die mij menselijker overkomt dan het overkokende Bangkok zelf maar waar het toch deel van uitmaakt. Ik heb een heel mooi uitzicht op de skyline, de drukte beneden neem ik er voor lief bij. Ik val met een mooie droom en een zachte airco in een verfrissende power-nap. de reis heeft veel punten van blije herkenning maar ook de emoties van het besef van "de laatste keer". De warmte doet deugd maar is (nog) niet helend. dat ik een paar dagen hier verblijf lijkt me meer en meer vanzelfsprekend. morgen trek ik Chinatown in, wellicht tegen mijn gewoonte met een tuktuk om mezelf het ongemak dat het wandelen wordt te besparen,koste wat kost.
