geen denken aan om nog wat na te dutten. het is nog rustig in de straten,de bewegingen van een ontwakende stad.
ik wandel een hele blok om, veel groen en brede lanen. bij een vroege bakker een lekkere koffie en een paar croissants. mijn geld is op, ik moet wel een kilometer stappen voor ik een automaat vind waar ik kan bijtanken. ik loop nog eens bij de vriendelijke bakker om broodjes voor onderweg.
om met de trein te reizen moet mijn bagage anders gepakt dan om te fietsen; het vergt even concentratie. op mijn gemak neem ik afscheid ,ben ruim op tijd in het station.
de treinwagon voor de fietsen is afgeladen vol met studentenfietsen, enkele keren moet ik uit en weer instappen om anderen te laten afstappen.
enkele stations verder gaat het gros er uit, oef!
mijn goedkoop treinticket laat me alleen toe in de regionale treinen, het gaat langzaam door duitsland,maar dat vind ik eigenlijk leuk. de strecke naar hannover is gesperrt,wegens een onduidelijke zelfmoordpoging. na lang wachten wordt de trein omgeleid ,meer dan een uur oponthoud houdt me bijna van mijn aansluiting op het belgisch net, voorzien in aachen. zus leen dient als dea ex machina om me met haar auto naar het belgisch stationnetje te brengen waar ik wél kan opstappen richting brugge.
middernacht : aankomst in brugge, na een verfrissend ritje in de koele zomernacht kom ik eindelijk thuis.
Bij het ontbijt wordt me voor de eerste keer gevraagd hoe ik mijn eitje wil, ik zeg niet nee tegen een roerei mit speck und zwiebeln. Door een zeer verzorgd ontbijt is dit hotel dan toch preiswert, zoals ze dat hier graag zeggen.
35 km bol ik vandaag, maar het weer is me niet gunstig. Reeds als ik vertrek begint het te druppelen,hoe dichter ik bij Berlijn kom hoe dikker de druppels,ik schuil even, trek mijn regenjasje aan. Maar het baat niet,tien minuten verder ga ik schuilen onder een grote luifel van een supermarkt,het stortregent voor dik een half uur. Mijn zin om te trekken is daarmee een beetje geblust en geblutst. Het betert als ik verder in het centrum kom, alle straat- en pleinnamen komen bekend voor,een beetje als thuiskomen in een sprookje dat je honderd keer is voorgelezen. Ik ben geen monumentenmens, eerder een cultuurbarbaar, maar ik wil nu toch eerst doorrijden tot aan de brandenburger tor, de grensplaats tussen oost en west. De vele historische én nieuwe gebouwen wedijveren in schoonheid,ik ben toch onder de indruk.
Ook het Hauptbahnhof is mooi en imposant, de wachtrij is redelijk lang maar ik heb tijd zat en maak een praatje met een Ier die zenuwachtig wordt, hij wil zijn vriendin aan een ticket naar Praag helpen en de tijd voor het vertrek is krap.. Morgen trein ik op mijn gemak huiswaarts,misschien zelfs niet, hangt een beetje af van de aansluitingen, ik moet zes keer overstappen om mijn fiets te kunnen meenemen. Tijd genoeg in het verschiet om mijn boek helemaal uit te lezen, ik kom er anders niet aan toe.
Via de touristische dienst die ook huis houdt in het enorme station krijg ik het adres van een hotel in de alt moabitstrasse, een oud maar heel net en degelijk hotel dat één of twee verdiepingen beslaat in eennoud flatgebouw, ik hou van zo'n schoonheid. En eigenlijk wil ik wel een kamer alleen heb geen zin in een hostel met vier bedden in een ruimte voor mijn laatste nacht.
Dan ga ik wandelen, een stadsbad nemen gaat nog beter te voet dan per fiets. Nog nooit zag ik een stad met zoveel toeristenbussen, in het toeristich gedeelte maken ze de meerderheid uit, samen met de taxi's. Of ben ik die stadsdrukte niet gewoon, simpele jongen van den buiten? Ik moet toegeven dat ik toch onder de indruk ben.
Later in de middag ga ik met de fiets meeracen in het drukke spitsverkeer, gelukkig ben ik niet alleen op de fiets, we slingeren ons allemaal tussen de auto's die in file staan of aanschuiven, leuk gevoel. Eigenlijk wou ik een winkelstraat vinden, ik moet een broek, één exemplaar is gescheurd, en anders heb ik niets te wassen..
Meegezogen verlies ik mijn gevoel van richting,ik verdwaal,zit veel verder dan ik dacht van mijn hotel, na een paar keer te rade gaan bij taxichauffeurs kom ik toch weer terecht, oef!
Naast mijn hotel is een erg mooie oude kroeg,al vind ik dat ik tekort doe met dat woord, het is een heel grote brasserie,met plaats voor zeker honderd man,authentiek met banken langs de zijwanden en grote stoere tafels, ik ben er wég van. Mijn galgenmaal zal bestaan uit schnitzel mit spargel und Hollander sauce.
Het smaakt zoals het klinkt:degelijk! Puur uit goesting rond ik nog af met een Rote Grutze,smaakte gisteren naar meer.
Geen broek meer gevonden, ik reis dan maar in mijn vuile goed.. Wel nog van alles gekocht om morgen niet te verhongeren, veel fruit, en kaas en worst,mijn standaard rantsoen van reizen.
Ik wou dat ik nog fris genoeg was om even de stad in te gaan, ik zag zo veel leuke terrassen, maar ik weet dat zoiets te hoog is gegrepen, ik doe mezelf pijn op die manier, en dan is de lol gauw op.
Bis morgen in belgiën!
Het domein zou een vroegere boerderij zijn geweest, en bevat nu 2 hotels waarvan 1 annex een stoeterij.
Waar ik heb gereserveerd is het erg slordig bij het binnenkomen, de receptie wordt bemand per telefonische afroep.
Na een kwarier komt iemand opdagen,maar ik heb er al geen zon meer in en laat de reservering voor wat ze is, ik blijf niet overnachten in deze negorij,zonder contact ogen kneus met de buitenwereld . Ik hou van de buiten,maar dit is me beangstigend.
10 km terug naar bernau dan maar, een fatsoenlijk ogende herberg is zowat mijn enige keuze.Het zou al raar zijn als ikop deze reis niet eens een keer het deksel op mijn neus kreeg.
Zo heb ik mooi toch weer 120 km in de benen,ben ondertussen wel in de buurt van Berlijn.
De speisekarte is simpel maar de dagschotel smaakt me erg goed, ik neem nog een speciaal dessertje met veel vruchten in,lekker.
Mijn bagage moet ik helemaal uitpakken,hier en daar sporen van waterinsijpeling,maar niks echt beschadigd. Het is ondertussen weer te warm om direkt in te slapen.
Het wifisysteem werkt erg traag, morgen probeer ik verder iets te boeken.
Gute nacht!
De hele nacht heeft het gedonderd ,gebliksemd en geregend.de natuur is helemaal opgefrist, zo wordt het weer mooi fietsweer.
Het bed is niet te best, slechte matras met duidelijk voelbare veren. Ik slaap aan een stuk tot vijf uur, lig nog een uur te hopen op wreek dutten,maar noppes, dus sta ik op en ga de stad eens verkennen. Veel werkverkeer al,ik zie veeleer ontzuurde langsrijden, er moet hier ergens een haven of oversla zijn?
Vandaag wil ik rijden tot aan Wandlitz,een 80km verder, als er niets bijkomt door onvoorzieneomstandigheden. De lucht zit nog redelijk bewolkt,maar ik heb er goede hoop op, de meteo geeft voor vandaag 25°.
Nu eerst maar weer naar mijn hostel, eten, inpakken en wegwezen.
Het is broeierig warm, niet echt open, de lucht blijft bewolkt. Mijn toer start wonder mooi,langs een meer door de bossen, de route die ik heb gekocht is een echt succes. Ook de kaart is heel handig, helemaal geplastifieerd en geplooid op een formaat die in mijn broekzak past. Het loopt van de ene see naar de andere, met venijnige klimmetjes tussendoor. Wat een mooie landschappen! En rustige dorpjes ,veelal nog met kasseien geplaveid. Dan komt er een heel stuk bosweg, nauwelijks verhard. Is dit dé weg naar Berlijn? Ja, zegt een tegemoetkomende fietser, ik ben blij met de bevestiging.
Net weer op de goeie asfaltweg,in Steinhöfel,barst een onweer los met vuistdikke druppels, ik vind gelukkig honderd meter verder een bushokje. Twee wegen leiden verder, op advies van weeral een tegenligger neem ik de langste, de andere is nu een echte modderpoel,zegt de man. Hij kon er net door met zijn mountain bike. Mijn twee kamergenoten suizen me ondertussen voorbij, een eind verder haal ik ze weer in omdat ze een pauze nemen, zij hadden de bui net in het bos met de slechte weg.
Ik rij op mijn gemak verder en volg een verkeerde richting, kom in een stadje dat zo'n 20 km uit de richting ligt. Er komt weer een zware bui, ik schuil in een groot benzinestation, de electriciteit slaat uit in de hele buurt, pompstation noodgedwongen dicht! De bui duurt een half uur, ik ga weer op weg,maar na een half uurtje krijg ik de volle laag, en geen schuilplaats voorhanden.. Het doet er allemaal niet meer toe, koud en nat rij ik op de duur verder, op weg naar de volgende bui. Gelukkig is de temperatuur hoog,zodat ik rijdend weer warm krijg en mijn kleren drogen aan de mast. In Eberswalde grote pauze, ik bekijk wat ik verder kan doen. Het is pas vier uur, de lucht is uitgeklaard, ik besluit nog een tweetal uurtjes door te gaan.Bet au ligt op mijn route, en is 25 km verder. Ik twijfel maar boek toch een hotel,beschreven als gelegen in een rustige omgeving net buiten de stad.
de bundesbahn is druk,het is het uur van gedane werken. En de kilometers beginnen te wegen, ik heb er net honderd als ik bernau binnen rij. Een bloemen rouw helpt me op weg:ik moet het stadje dwars door,het pension ligt in een volgend dorpje een paar kilometer verder.. Het ligt precies vijf kilometer verder. Dan ligt het nog eens vijf kilometer buiten het dorpje,echt wel helemaal te velde. Bij het binnenrijden van het domein denk ik aan een oude kazerne
In Modrezewie moet ik kiezen of iklinks dan rechts naar szczetsin rij, ik kies voor de weg naar policie omdat die me korter lijkt het landschap gaat over naar moeras, veel grote poelen en rietvelden,soms een vlakte die gemaaid is pm te hooien,maar het ligt er dunnetjes. Het riekt naar zwavel en rot,maar het is wel zalig fietsen. Uit het niets bots ik op een nertsenfarm, ik herken de geur van ver. Een tegemoetrijdende fietser roept me iets toe,maar ik versta er geen jota van.
Na tien km kom ik in een dorpje,de brede asfalt eg houdt abrupt op . Verder alleen een zandweg en een smal weggetje duidelijk aangegeven dat het doodloopt. Ik raadpleeg een inboorling, juin verstaat me niet maar legt me toch na bekijken van mijn kaart dat ik helemaal terug moet en de andere richting moet nemen bij de splitsing. Zonder twijfel het advies van de fietser onderweg...
Terug aan de splitsing staat mijn teller op 90, ik besef dat ik nog een 40 heb te gaan,maar ik heb nog tijd, het is pas rond vieren,al had ik nu al liever op een terrasje gezeten in de stad... De weg is eenzaam,eenzaam is de weg,nu volledig door een bos. Ik smacht van de dorst, mijn water is al lang op -niet te geloven hoe lekker lauw water kan zijn-.
Langs de weg, een politiecontrole. Die wordt duidelijk gesignaleerd door tegenliggers, de meest wagens stoppen een eind ervoor en wachten af, of maken rechtsomkeer. In vervlogen tijden was het bij ons niet anders,herinner ik me.
Stilaan kom ik toch weer in een bewoonde wereld, maar geen winkeltjes meer die ik open tref. Een rijke burger met twee auto 's in de garage van zijn nieuwgebouwde villa is zijn gazon aan het sproeien en gunt me mijn twee flessen te vullen, heerlijk koel!
Het wordt drukker op de weg, ik vermoed stedelingen die naar huis keren na een middagje platteland. Een biertje smaakt me best bij een tankstation, hier wordt veel op gas gereden merk ik terloops. Het meisje aan de kassa geeft me graag uitleg bij het zoeken naar de weg naar mijn hotel - ik heb de kaart van mijn gps niet zo ver opgeladen, stom,anders was het een makkie- ze spreekt toch een beetje Engels.
Rond zes uur kom ik in de randstad. Een elektronische thermometer op een reclamepaneel geeft 33° aan, het is zes uur!
Met de route goed in mijn hoofd slinger ik me tussen het verkeer van de grote invalsweg, drie en vier banen breed, geen fietspad voorzien, ik ben erg alert ,voel me toch niet helemaal op mijn gemak. Rond half acht stop ik en check door navraag mij. Route, ik zit binnen de vijfhonderd meter van mijn hotel.
Dat ziet er heel chique uit,en is het ook. Brede trappen, veel vriendelijk volk aan de balie, mooie kamer.. Niet te geloven voor de prijs die ik betaal.
Nog niet van heel mijn trip heb ik zo uitgezien naar een douche, ik knap een heel stuk op. De twee flesjes water die ik op mijn kamer vind zijn zo verzwolgen, ik bekijk even het restaurant maar ga eerst nog en grote fles water en een fles bier kopen in een kiosk, ik drink het bier op een bank in een van de mooie parken, en neem het water mee naar het hotel.
In het restaurant ben ik de enige gast. De communicatie verloopt stroef door mijn gebrekkige taalkennis. Toch raak ik aan de bak, begin met een heel mooie griekse sla, dan een minder Russisch gerecht dat ik probeer uit nieuwsgierigheid, als toetje een stuk lekkere bessentaart met ijs.
Op mijn kamer probeer ik nog wat te tikken, maar geef op wegens te moe. Manåna..
Het was een zware dag, 130 km in die hitte was van het goede te veel. Vandaag ben ik van plan het rustiger aan te doen, ook de volgende dagen. Daarom ga ik niet verder dan prenzlau. Tenminste, als alles loopt zoals gepland
Het ontbijt was áf, Poolse grundligkeit. Ik at zelfs pannenkoeken met iets zoets op dat ik niet kon thuisbrengen, verder (varkens) vlees in allerlei vormen,poolse worsten, ei,geroerd en gekookt,taartjes, (nagemaakte) Franse kazen. Een aanslag op mijn gezondheid eigenlijk, maar ik neem het ter compensatie van de zware rit van gisteren.
Ik maak nog gebruik van het briefpapier dat op mijn kamer ter beschikking ligt. Postzegels moet ik halen in het postkantoor, en dat is nog van de ouwe stempel,letterlijk. De bediende slaat om de haverklap stempels, ik snap het niet goed want ik hoor haar de hele tijd tikken op een pc, waar slaat ze die stempels op? Ergerlijk, ik sta tien minuten te wachten op een paar stomme zegels.
Buiten is het weer heet, het zweet parelt reeds op mijn voorhoofd. Om de stad te verlaten moet ik weer in het drukke verkeer, het lost gelukkig vlug op én er is een fietspad. Door gebrek aan wegwijzers en mijn gebrekkige kennis van het Pools rij ik toch een blokje om, niet erg, ik had ondertussen rustiger buitenwegen. Veel Duitsers wippen de grens over om te tanken,ook veel bloemen- en plantenzaken zij hier op Duits publiek gericht. Het is ondertussen al middag, ik gebruik mijn laatste kleingeld om nog een ferme pils te kopen. Pools bier is best lekker.
Ik draai moeilijk vandaag, gisteren was te veel en vandaag klimt het wat meer. Ik tank regelmatig fris water, als ik het een uur mee heb is het al weer lauw. Leve de friedhofer!
Zonder reservatie rij ik naar prenzlau, een vriendelijke en mooie dame baat het plaatselijk jeugdhotel uit' ik boek een bed in een vierpersoonskamer, twee berliner zullen mijn kamergenoten zijn. Ergernis: het wifi-systeem in mijn hostel werkt niet, verder zoektochten maken me duidelijk dat dit hier nog niet erg is ingeburgerd. Maar je ziet, ik ben op dat vlak ontembaar.
Op mijn tocht door de stad vind ik gelukkig een goede boekenwinkel, de dame helpt me aan een echte fietskaart, net voor het trajekt dat ik voor ogen heb. Zo heb ik morgen tenminste een houvast.
Ondertussen is hier een echt onweer losgebarsten, het werkt zuiverend en verfrist. Ik eet broodjes op het terras van het hostel, lekker onder een grote luifel. Weer. Veel bakvissen die giechelend en gillend over en weer rennen tussen het hoofdgebouw en hun afdeling,blootsvoets door de warme regen.
Zelf heb ik me teruggetrokken in een leuke kneipe, aan de tafel naast me zit een internationaal gezelschap ,Belg Hollander, Duitsers,die werken voor de firma Sarens, zij moeten een reuzekraan verplaatsen die windmolens opricht, de ene kraan waar ze mee bezig zijn vereist 25 vrachtwagens..
Nog even proberen te boeken voor morgen,dan is het weer bedtijd. Ik heb de terrasdeur van mijn/onze kamer rekwijd opengezet, binnen was het als een oven,ik hoop dat het wat is afgekoeld.
Tchuss!
