Mijn vertrek uitstellen tot morgen was geen goed idee. De hele dag loop ik met mijn ziel onder mijn arm, ik heb niets aan het herknabbelen van de afgelopen week. Met de brommer rij ik alle mooie plekjes nog eens af maar het geeft geen kick. Zo verknoei ik een beetje mijn dag,ik voel me er ongelukkig mee. Een paar keer reed ik langs de kapper maar het was iedere keer volle bak. Tegen de middag had ik geluk: 1 in de scheerstoel,anders niemand, zo veel geduld heb ik dan wel. Het resultaat valt me wel mee, ik betaal 90 baht,een honderd Belgische frankskes..
Naar goeie gewoonte bel ik ook even met mijn ma,,die spijtig genoeg niet met internet overweg kan.
Mijn methode van eten aanwijzen heeft deze keer gefaald: een Thai eet een vleesschotel met veel groenten, ik wijs het aan maar vind het niet lekker, het is niet knabbelbaar,ik vermoed dat het varkensstaart is in kleine mootjes. Op de koop toe is het een exclusiviteit die 3 keer zoveel kost als een gewone schotel!
Tegen de avond ga ik een busticket kopen. Ik hoop maar dat we mekaar goed begrepen hebben,want zowel de spreek- als de schrijftaal die we hanteren is heel verschillend. Als het goed is zit ik morgen op de bus naar Korat, stad die ook nog een andere naam heeft:Nakon Ratchasima, een vierhonderd km richting Bangkok. Van daaruit wil ik dan naar Phimai,stad of dorp meer op mijn maat. Het blijft een beetje spannend of het allemaal wel uitkomt.
Mijn brommer is netjes weer binnengebracht, met An heb ik ook al afgerekend, 2100 baht voor zes dagen confortabel en net verblijf, ik krijg mijn geld hier niet op! Verder voel ik me kouwelijk, de hele dag een zwaar gevoel in de buik en lichte hoofdpijn. Nochtans is het helemaal niet koud,wel staat er af en toe een felle wind. Ik heb maar weer mijn pull aangetrokken. Binnen zitten om te schrijven kan niet omdat alle tafels buiten staan. Mijn valies is bijna gepakt, ik wacht tot morgenvroeg om af te werken. Voor de zekerheid zal ik maar mijn wekker zetten, met die verkoudheid weet je maar nooit of ik anders doorslaap en mijn bus mis! Ik FaceTime nog wat met Claudine en drink ondertussen mijn biertje.
8 uur pas,maar ik ga naar bed in de hoop mijn verkoudheid weg te slapen.
Net als de meeste inwoners hier ben ik wakker bij het ochtendgloren. De honden blaffen en de hanen kraaien al om een uur of vier. Als ik om zes uur opsta is de bedrijvigheid in het guesthouse al begonnen. Iets later passeren de monniken al op bedeltocht. Ik drink koffie en heb wat vragen voor Ann, de uitbaatster want je vindt hier nergens verstaanbare uitleg in Engels. Ook haar info blijkt niet helemaal te kloppen maar ik vang toch een paar goeie tips. Vandaag is er Thai-Lao markt hier vlakbij. En de Thai mogen drie dagen in de week hier landen,zoals ik eergisteren had gezien en gisteren dan weer niet. Tegen achten staan ze al te drummen op de oever van de Mekong. Om acht uur mogen ze binnen na fouilleren, en moeten ze een soort ticket kopen van 30 baht. Ik praat wat met een immigratieofficier die trots is zijn Engels te demonstreren. Om 9 uur varen nog geen toeristenbootjes. Ik riskeer me aan een Thaise koffie op een soort terras die beter meevalt dan ik had verwacht. Het bootje varen blaas ik definitief af. Als het te warm wordt ga ik terug naar mijn homestay. Het internet werkt abnormaal traag, ik heb moeite om mijn kranten te downloaden. Ik bekijk enkele mogelijkheden om mijn trip te vervolgen,reizen om te leren,weet je wel? Voor vieren ga ik niet uit,vul de tijd met lezen,slapen en Skypen. Dan weer een wandeling, ik eindig als altijd op de mekongdijk, en blijf daar hangen tot de avond valt. Op de terugweg huur ik een brommer voor mijn laatste dag,geen zin meer om te lopen. Niet dat ik plannen heb om hier nog verder te verkennen,ik wil me hier ter plekke gemakkelijk verplaatsen. Veel restaurants zijn er niet open, ik beland weer op de markt en eet een voortreffelijke wok,al is het na lang wachten. Een kilte overvalt me op weg naar huis,ook met 20 graden. Om te genieten van mijn slaapmuts ga ik toch maar een pulletje aantrekken.
Ik onderbreek even het lezen van een spannend boek,plicht roept om te bloggen. Weinig te melden, denk maar in de zin van van geen beter nieuws dan geen nieuws. Het is warm, het is rustig, ik tjok de hele dag te voet rond, na de massage gaat dat toch beter. Vanmorgen weer te laat voor de ideale zonsopgang. Tegen achten ga ik naar de markt en eet een wokgerecht. Iets steviger dan het gekookte spul. Ik koop ook een zakje kruiden waar ik gek op ben om mee te nemen naar huis. Gisteren zag ik in een schoonheidssalon voetverzorging, daar ga ik nu voor. Het komt me op 60 baht. Ik wandel terug naar de dijk waar gisteren de ferry's uit Laos kwamen,maar vandaag is daar geen beweging. Ik blijf hangen aan de rivier,verken verder . Er blijken ook rondvaartbootjes die een stuk op de Mekong gaan waar de rivieren samen stromen,maar op de middag liggen ze stil. In de hitte dan maar terug naar mijn kamer, ik lees mijn kranten,daarna wat slapen. Na een douche ga ik opnieuw op stap. De bootjes zie ik vertrekken, ik mis de laatste omdat ik op een terras iets heb besteld voor een kleine opkomende honger. Dan maar verder te voet, bots op een tempelcomplex dat ik nog niet had gezien. In ieder geval kilometers genoeg in de benen. Mijn boek heeft me te pakken, de ontknoping nadert. Ik had me voorgenomen mijn boeken te houden voor lange reistrajekten,gelukkig heb ik nog 1 in reserve. Alles gaat wat tegen vandaag, ook het eethuis dat ik vanavond probeer. Ik hoop op morgen beter.
Vraag me niet waar de zon hier opkomt, ik moet het antwoord schuldig blijven. In ieder geval is het aan de andere kant van de rivieren. Terwijl ik mijn brommer nog ter beschikking heb rij ik er eens naar toe, te lui om te stappen. Het valt me wat tegen, deels ook omdat ik iets te laat ben. Ondertussen toch weer een ander deel van de stad gezien,het nieuwe gedeelte met de openbare gebouwen annex betere buurt, wel allemaal nog landelijk. Terug in het guesthouse neem ik alleen een koffie. Een ouder Frans stel neemt de ruimte en het heet water-een grote theepot- in beslag, da's genoeg om een hekel aan hen te hebben, ik zeg gewoon goedendag in het Engels zodat ik geen verder contact met hen hoef te hebben. De markt is vlakbij. Ik bestel op goed geluk een rijstsoep aan een eettentje en het smaakt. Een ietsje bijkruiden is gauw van het goede teveel. Brommer tanken en inleveren, ik sta weer te voet,en ga op wandel naar het oude stadsdeel. Langs het water bots ik op een drukke activiteit aan de "ferryhaven"waar bootjes komen uit Laos aan de overkant van de Mekong, de passagiers worden allemaal gefouilleerd door militairen. Alles wordt met de hand naar boven gedragen, ik zie veel handwerk lossen als gevlochten rieten zonnehoeden en op maat gekorte bamboestokken. De retourvracht wordt op handkarren naar beneden gereden (!) langs de oude betonnen trap,ook langs een soort bobsleepiste maar dan in het zand,heel merkwaardig. De retour bestaat uit voedingswaren als eieren en groenten, verder veel plastic materiaal, ik zie ook rolletjes prikkeldraad en waarachtig een muziekinstallatie. Het wordt vroeg warm, na tien uur bijt de zon al fel, ik wandel terug naar mijn kamer en terras. Hier is zo weinig toeristeninfrastructuur, ik kijk al dagen uit naar een massagesalon, toch de Thaise specialiteit bij uitstek naast de keuken maar vind niks. Ik spreek de uitbaatster er over aan en ze vraagt alleen wanneer ik het wil. Blijkt dat ze zelf gediplomeerd masseuse is. Afspraak om twee uur, nog in de volle hitte. Ze waarschuwt me niet te eten kort vooraf. Van 2 tot half vier word ik bewerkt, voor een groot stuk met ellebogen en voetenwerk. Prijs : 300 baht. Daarna ga ik wat wandelen door het oude dorp dat hoofdzakelijk in hout is opgetrokken,met dagruimte beneden,al of niet open en slaapvertrekken boven. Ik voel me minder stram bewegen,de massage werkt. Een praatje maken lukt spijtig genoeg niet,tot wederzijdse spijt want de Thai zijn heel nieuwsgierig maar komen ook niet verder in het Engels dan het geijkte"where do you come from?" De restaurants aan het water zijn weer niet open. Een beetje noodgedwongen neem ik mijn toevlucht opnieuw tot de markt,dit keer een rijk gevulde noedelsoep. Weer kruid ik iets te veel,en het was maar een snuifje! De avond en de wind valt,het is aangenaam om buiten te zitten. Ik FaceTime (een soort Skypen) even met zus Martine. Nog deze blog afwerken en ik breek dan mijn vroegterecord gaan slapen, het is nu net geen 9 uur maar dat stoort me niet.
Fwd: Woensdag?of is het donderdag? Brams verjaardag!
miel cocquyt Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 4 februari 2015 20:19:32 GMT+7 Aan: miel cocquyt <mielemiel@gmail.com> Onderwerp:Woensdag?of is het donderdag? Brams verjaardag!
Mijn avondmaal was vlugger genomen dan gedacht: de eettenten aan de rivier waren allemaal dicht,zodat ik weer naar mijn vaste stek aan de markt ben geweest. Beetje vis & zo... Ik denk wat zo'n jongen in Europa zou kunnen doen!
Zo zit ik vroeger te bloggen dan verwacht maar het geeft niet. Zo ik op mijn bed ga liggen val ik in een diepe slaap. Vanmorgen te voet op ochtendwandeling geweest. Te laat voor de zonsopgang over de rivier, te vroeg voor een ontbijt,wat hier trouwens geen gebruik is. Hier in het guesthouse staat 's morgens (oplos)koffie ter beschikking,that's all. Een Française heeft croissants gehaald in de 7/11, ik kijk uit naar een Thais ontbijt, dat ik pas tegen negen vind op de markt,de Thai ontbijten niet of zeker niet vroeg. De pick-up busjes die de scholieren naar school brengen stoppen wel aan de 7/11 of de Tesco, ze halen allemaal een reep of zo,niets meer. Vandaag heb ik een brommer(niet evident hier). Zo heb ik heel het dorp verkend en de wijdere omgeving. Vervelend dat ik niet kan converseren en dat ik geen goeie kaart heb,ik kom overal maar nergens,maar toeren is toch een beetje plezier op zich. De namiddagtoer doet me weer blozen, after sun smeren is de boodschap.
Vanmiddag zijn de bretoenen al weer vertrokken, voor hen is hier te weinig te beleven. Dat is ook zo,maar net dat heeft zijn eigen charme vind ik.
Mijn longen doen het niet zo goed. Zeker is de longontsteking weg maar de longfibrose speelt me parten.bij grote temperatuurwissels heb ik onstuitbare hoestbuien zoals ik vorige nacht ondervond als ik even in de nachtelijke koelte een luchtje ging scheppen. Ik vrees al voor mijn thuiskomst. Nu is het hier lekker, 26 graden met een luchtvochtigheid onder de 40,overdag nauwelijks 30 wat het zo draaglijk maakt.
Het guesthouse heb ik als voor mij alleen,niet te geloven dat het vol zit. Wellicht ben ik de vroege vogel, en houden anderen meer van de nacht? Maakt me niet uit,ik neem nog mijn afzakkertje en ga daarna lekker naar bed.
Kwart na acht, ik ben net thuis van uit eten. Het is nu 28 graden, luchtvochtigheid 43graden en er staat een zwoele zuidenwind. Ik schrijf dit vanop mijn terras van mijn nieuw verblijf . Vanmorgen heb ik een paar keer geprobeerd me met de grote stad Ubon etcetera te assimileren maar ik heb Het opgegeven,dat lukt me niet meer. Dus heb ik om 10 uur gepakt, ik had de markt en een paar winkelstraten al gezien, en heb mijn weg gezocht naar het busstation. Men raadde me (omdat ik westers ben?) een taxi aan. Een tuktukker wou me niet brengen voor de prijs van gisteren, dus heb ik een ministadsbus genomen, dat is gewoon een pick-up met 12 zitplaatsen plus staan- en aanhangplaatsen voor wie dat wil. Eenheidsprijs per rit: 10 baht, ook voor het halfuurtje tot aan het busstation. Ik zit met giechelende scholieren,een farang op hun busje is ongezien. Het busje naar Nong Khai is een van mijn favorieten, een opvolger van de legendarische Toyota Hiace die bij ons niet verkrijgbaar is, standaard uitgevoerd met 13 + 1 plaatsen,alles erop en eraan. Ik heb nog drie kwartier tijd voor we vertrekken om wat rond te lummelen in het busstation. Een Frans-Bretoens koppel (hij komt eigenlijk uit zuid Amerika) gaat ook mee. Het busje zit niet vol maar pikt hier en daar nog enkelen op, of zet ze af.(wat bussen eigenlijk gewoonlijk doen...) .
Mijn routard / trotter voorspelt een uur reistijd,maar het worden er twee,een van de vele schoonheidsfoutjes van de gids. De buschauffeur zet ons, de toeristen, wat gluiperig af aan een guesthouse anders dan bedoeld maar ik bezwijk seffens voor het aanbod: een kamer boven de grond(voor de koeling) met alles op en aan voor 350 baht! Later in de dag ga ik langs bij mijn originele keuze die de vergelijking niet kan doorstaan. De Bretoenen hebben nul op het rekwest: ik heb de laatste kamer.. Het is hier zo heet, een korte wandeling na het installeren kan alleen aan de schaduwkant van de weg,maar ik wil toch even de rivier(en) zien. Terug gekomen groet ik mijn buurman die Belg blijkt te zijn uit Suriname of zo die hier enkele keren per jaar op vakantie komt. Na een korte siësta ga ik terug,ik probeer een brommer te reserveren voor morgen, en laat me ondertussen nog eens de baard afdoen, heel goed is het niet gedaan, ik betaal maar 30 baht,nog geen euro. Het stadje is eigenlijk een dorp. Geen hoogbouw,geen grote markten, groen,rustig,ik kan het me maar zo dromen. Toch wacht ik tot morgen op een grotere verkenning en na een nacht voor ik me hier vastleg voor langere tijd, want zoals het er nu uitziet wil ik wel de rest van mijn vakantietijd hier doorbrengen.
Er zijn mensen die reageren op mijn blog met vragen,ook over hygiene en zo. Ik kan alleen maar verzekeren dat alles hier net zo ok is als bij ons. Er lopen heel wat honden langs de straat,dus zo gegeerd zullen ze wel niet zijn in de keuken.. En de hangende nutskabels: in mijn jeugd moest ik bij elk stormachtig weer de telefoonkabels uit de bomen gaan slaan met mijn "visperse" die eigenlijk nooit geen andere bestemming heeft gehad,zoniet was er geen telefoonverbinding. Veel rare dingen hier en elders zijn te herkennen in eigen memorie, en ik ben niet eens oud.
Reizen in stijl is je laten dienen. In plaats van te voet naar de bushalte neem ik de tuktuk,na afdingen betaal ik 20 baht voor een anderhalve km comfort. Mijn ticket heb ik vanmorgen al gekocht, per fiets. De bus zou om negen uur vertrekken en dat is ook. Niet halfvol bij aanvang,maar bij de volgende stop verandert dat snel. Een zestal haltes hebben we in het verschiet. De bus is VIP,wat betekent dat er veel ruimte is zodat ieder gemakkelijk zijn stoel kan uitklappen zonder voor- of nazittenden te storen,alleen staan hier 4 stoelen naast elkaar,bij de nieuwere generatie slechts drie. 7 uur duurt de rit, we komen iets later aan dan gepland. Aan de chauffeur ligt het niet, hij haalt doorlopend gewaagd in,toch naar mijn gevoel,maar we komen heelhuids aan. In Ubon Ratchathani moet een stadsbusdienst bestaan,maar de tuktuks zijn relatief opdringerig. 150 baht vraagt de eerste voor de rit naar mijn gekozen hotel, een andere doet de klus voor 50. Hij rijdt toch een klein halfuurtje daarvoor,filetijd! En ondertussen geen enkele stadsbus gezien... Gaandeweg in de namiddag kwam steeds meer bewolking, die nu weer wegtrekt. Tegen zeven is het een zwoele 33 graden. Ik maak een klein tochtje ter kennismaking in de buurt van het hotel. De receptioniste raadt me de avondmarkt aan om te eten,er is inderdaad keuze te over,maar ik verkies vandaag iets deftiger en ga eten in een chique uitziende bakkerij annex restaurant. Een uur later heb ik al spijt, ik heb buikloop. Gelukkig is dat bij mij meestal van snel voorbijgaande aard. Een Fin of Deen, in ieder geval een skandinaaf,sprak me aan terwijl ik zat te eten, hij verblijft in hetzelfde hotel en ziet het wel zitten om samen op te trekken,maar ik voel me te moe van het reizen en hou me gedeisd op mijn kamer, wellicht doe ik eerst een dutje want slapen aan boord zoals de meesten lukt me niet.
Ik heb geboekt voor 1nacht, als de stad me niet meevalt morgen ga ik in eens door naar khong Chiam. Nu eerst even iPad toe en oogjes dicht..
