Mijn vrees voor deze nacht was ongegrond. De fuifnummers of feestbeesten zijn in alle stilte thuis gekomen, nog geen gestommel was te horen.
In mijn vroegste opstaan moet ik even mijn gedachten kunnen verzetten. Ik Google wat op zoek naar een plek-voor-één -nacht, en reserveer in Sète,stad die me om onduidelijke redenen niet bekoort maar goed scoort als jeugdherberg. Misschien een opportuniteit om van een vooroordeel af te geraken? Eens de boeking bevestigd ga ik nog een paar uur pitten.
Zeven uur is het als ik kakelfris uit mijn bed wip. Verse koffie! Dan naar de bakker op de markt, de Kramers zijn volop bezig hun marchandeer uit te zetten. Ik ontbijt heerlijk in alle eenzaamheid. Ga dan mijn inkopen doen, wat kersen hier, een stuk worst daar, mooie perziken en een m.eloen met een barstje in: een kweker waar ik ooit kampeerde leerde me dart deze de beste zijn, ze barsten open van de suiker,maar zijn niet commercialiseerbaar wegens niet gaaf. Die bewaar ik voor vanavond.
Ik nestel me op het terras de la paix en bestel een koffie, te vroeg voor wat anders. Claudine komt me gedag zeggen, ze parkeert haar man bij me terwijl ze boodschappen doet. We converseren in Engels en Frans, het gaat heel bizar maar toch heel vloeiend. Time pour un choppe! Het terras wordt druk, Engelsen en duitsers, de allochtonen houden zich dichter bij de bar. Zij gaan naar Bouzigues, aan de lac de thau, zij om crustaceeën te eten, hij is allergisch aan zeevruchten, ik vertel hem dat ik van mijnallergie ben afgeraakt door antihistaminica te slikken, ik denk dat hij het gaat proberen. Morgen ga ik naar le lac, ik hoop ook op oesters voor mijn Fin de vacances..
Het wordt heet vandaag, ik maak een voetwandeling door het dorp, het is toch heel simpel charmant zonder opgesmukt te zijn, een soort natuurlijke schoonheid. Raar: buiten de twee bars op het marktplein en een handvol restaurants waar je niet verondersteld wordt alleen te aperitieven is hier weinig gelegenheid tot.
Dan maar naar mijn kasteel, ik drink maar op mijn eentje, terwijl ik dit bewrocht.
Op mijn binnenplaats organiseert een soort schoolcommité een bbqtje, ik riek het vlees aanbranden door mijn open venster. Gelukkig heb ik kip met ratatouille van de markt..
Met de hitte, het aperitief, het eten en de wijn voelik me wat loom en ga ter siësta. Na een uurtje word ik wakker van het feest dat volop aan de gang is . Het is een doorlopend optreden van een jongerengroep,die veel met bewegen en dansen bezig is. De jongsten komen eerst aan de beurt, evenwichtsoefeningen op de balk en zo, met de leeftijd klimt de moeilijkheidsgraad, de bakvissen doen een soort rock optreden, ik verlaat de boel als de pubers met een paar buikdansnummers aankomen, dit is teveel voor deze korneel. Ik drum me met mijn fiets door het publiek en ga nog eens fietsen richting ouvellan. Het is na vijven en bloedheet in de open vlakte. Gelukkig is er een kroeg open in het dorp,wijndorp zonder pretentie meer te zijn. Vandaar zak ik af naar le canal langswaar ik mijn afscheidstoernee rij. Afscheid nemen is altijd een beetje sterven,al weet ik dat ik hier gauw terug kom.
Het feest is nog niet uit als ik thuis kom,maar het meeste vuur is weg. Nog eten en inpakken, morgen weg wezen..
Bij het thuiskomen zie ik nog een kopel die net arriveert, koppel uit Bordeaux, de man drinkt álles wat nat is, zo'n dorst heeft hij. Zij, bordelaise, draagt een soort panty boven haar fietsbroek, is dat bescherming contre les moustiques of zo? Ik heb het nog niet kunnen/durven vragen. Misschien zie ik ze morgen terug bij het ontbijt, zij is knap en hij heeft een oogje op mijn fiets of is zot van mijn koga. Ik kén zijn fietsenboer in Bordeaux, was er al. Manãna,manãna.
Morgen pakken. Het wordt een routine.less is more, maar ik hou toch liever alles bij wat ik heb meegenomen. Tot nu toe is het verlies beperkt tot een zonnebril en twee stukken zeep,daar kan ik mee leven.buiten op pijn binnenkomer zitten ze nog wat te lullen. Ach, ik val toch zo in slaap..
P.s.: ik kreeg verschillende meldingen dat mijn doorgestuurde foto's op hun kop staan. Zelf heb ik ze gepost via skyfire, waar ik ze recht kan bekijken, en ook op de safari-server kan ik ze bekijken zonder problemen. Wel krijg ik veel be'langstellenden op mijn blog die inschrijven op mijn mailinglijst via @ aol.co.uk. Ik weet niet of het een met het ander te maken heeft?...
Meer en meer Neem ik mijn vast patroon weer op: vroeg opstaan en de krant in grote lijnen lezen, dan nog even een dutje doen om uitgeslapen aan een nieuwe dag te beginnen. Twee dames uit de buurt van Toulouse die le canal tevoet afhaspelen zouden vroeg opstaan, maar andermaal ben ik de eerste in de keuken/living, nog niemand gehoord of gezien. Als ik terugkom van de warme bakker zitten ze hun ontbijtkoekjes te knabbelen, ze gaan vandaag verder met de bus wegens trop fatigué.
Zelf ben ik ook van plan om het kalm aan te doen vandaag, heb last van mijn kuitspier rechts. Al is de dag nog jong en kan ik nog van gedacht veranderen. Stil zitten is niets voor mij en wandelen ook niet ,temeer ik geen wandelschoenen bij heb, alleen mijn fietssandalen, en die gaan wel maar lopen toch niet echt lekker.
Het enige wat me hier op de gîte ontbreekt is een terras buiten, een tafeltje buiten en een paar stoelen, een parasol, meer moet dat niet zijn. Nu ben ik verplicht me naar een kroeg te begeven wil ik even buiten op mijn gemak zitten. Voordeel is natuurlijk dat je dan aanspraak hebt. Maar nu is het sowieso te vroeg, het is half tien en koffie heb ik hier al zat gehad, voor anders is het nog te vroeg.
Het is avond en ik kijk terug op een gevulde dag, al ben ik niet buiten het dorp geweest. Vanmiddag heb ik zelf gekookt. In de intermarché zag ik mosselen "moules de la corde" die er heel mooi uitzagen. Dus twee kilo gekocht, en dan bij de charmante groenteboerin die hier in de markthal staat op zaterdag en zondag wat sjalotten en verse look gekocht -selder was er niet- en op goed geluk beginnen koken. Ik had weinig vertrouwen in het fornuis, maar het werkte wel. Superlekker! En goedkoop: ik betaalde 3.5 voor heel mijn portie, mooie grote goedgevulde mosselen,net "seignant" gekookt,zo eet ik ze het liefst.
Na zo'n maaltijd kan mijn dag niet meer stuk. Ik ga even uitpuffen want het is hier vandaag wel heet. Tegen drieën moet ik wakker zijn, hier in de stad is een soort wandelend muziekfestival en dat begint dan aan de capitainerie. Ik ben daar maar het ontgoochelt. Alle klassen van de muziekacademie komen aan bod maar zijn erg amateuristisch.
Ze wandelen de stad door en houden her en der concert. Tenslotte belanden ze op de binnenkomer van mijn kasteel. Ik doe een dutje onder hun begeleiding. Tegen zessen trek ik weer op pad, mijn wijnvoorraad dient aangevuld. Op het marktplein gaat het feest verder, nu met een fanfare die wél kwaliteit levert, of anders hou ik gewoon van fanfare. Innestel me op een terras en heb algauw aanspraak van een groepje Oostenrijkers, daarna van alsaciens. Allemaal bootmensen. Wel gezellig. Terug in mijn kasteel word ik in de hoek gedrumd door een hele familie die zich hier komt opmaken voor een bal costumé. Mooi gedaan, maar toch belachelijk. Ik zie een Zorro, Michael Jackson,en nog twee zo'n showfiguren,Julius Caesar,de vrouwen van marylin Monroe tot assepoester of Spaanse landsvrouw, de rest ben ik al kwijt. Ik eet ondertussen op mijn dooie gemak, dit is míjn plek! Groot contrast: buiten is ondertussen een acapella koor aan het optreden - de optredens worden met het uur beter- ,binnen is het de showband. Ik ben blij als ze vertrekken, de showband bedoel ik. Brave mensen, daar niet van, maar niet mijn stijl.
Al bij al een vredige dag, de spierpijnen van vanmorgen zijn dank zij de rust weggeëbd. Hopelijk blijft het morgen ook zo. Met Laurence heb ik afgesproken dat ik blijf tot maandag: dinsdagnamiddag pas heb ik mijn trein in montpellier,tijd zat om daar te geraken ,ik zou het liefst in twee dagen daarnaartoe rijden,maar heb nog geen (goedkoop) logies gevonden voor onderweg. Ik zie wel, manãna,manãna.
Hier in capestang heb ik de rustigste kamer van mijn hele reis. Halfzes word ik wakker ,het isnog donker en stil. Mijn krant houdt me op de hoogte van al het nieuws dat ik belangrijk vind, mijn eerste lezing is wat diagonaal, genoeg om nog even te kunnen dutten. Half acht ben ik klaar wakker. Het is licht ondertussen, maar bewolkt. Toch is volgens mijn weerbericht hier zon verwacht. Koffie zetten, naar de bakker slenteren, een uitgestelde brief op de post doen. Ik loop even binnen in de krantentaal maar vind geen Nederlandse ,laat staan Vlaamse krant. Kwestie van mijn duiding niet te eenzijdig laten gebeuren..
Het verse brood smaakt verrukkelijk, de croissant die ik heb meegenomen is er eigenlijk teveel aan. Geen mails binnen gekomen, niemand stand n'y op Skype.
Ik douche op mijn gemak, ik ben hier alleen en loop dus ongedeerd in mijn blote door het paleis. Wacht tot de zon doorbreekt om het droge meer in te trekken. Verschillende weggetjes vertrekken vanuit capestang richting l'etang maar ze lopen allemaal binnen de kilometer dood,geflankeerd door kleine percelen die hoofdzakelijkgebruikt worden om te tuinieren, anderen als open berging voor (ex?)loonwerkersmateriaal of verzamelplaats voor oud ijzer. Ontmoedigend.
Ik draai maar weer richting le viala, weg geflankeerd door wijngaarden. Een paar honderd meter van de weg staat een grote bouwvallig midden in de wijngaard,ik ga op ontdekkingstocht. Eigenlijk staan alleen de muren er nog, maar ik zie mogelijkheden om hier een echte fermette van te maken,ben op slag eeno beetje verliefd op deze plek. Dromen mag toch?..
Zo rustig hier. En de stad ligt op een boogscheut, er loopt electriciteit langs..
Ik keer terug langs gekende wegen,en ga dan eten op mijn vertrouwde stek. Vandaar rij ik ineens door naar Montels, een vlakbij gelegen klein dorp van waar ik l'etang ontdekt heb. Twee uur fietsen later sta ik aan de andere kant weer op een grote weg. Het is mooi, héél rustig,maar het wow!gevoel van de eerste keer heb ik niet meer.tegen vijven ben ik terug opinie stek, doe nog een late siësta want ik ben "de kuit af", het is hier al bij al niet zo vlak als ik me voorstel òf ik ben verder versleten of in mindere conditie dan ik me voorhoud..
Ik doe mijn boodschappen, en rij langs de capitainerie waar wekelijks een wijnproeverij is. Ben daar alleen met een koppel, de vrouw Mechelse, zuurpruim en betweter zodat ik na één proef het hazenpad kies. De wijn was nochtans goed en de wijnboer (en zijn dochter? Beeld van een vrouw!) heel charmant.maar dat wijf? Grrr!
thuis eet ik op mijn gemak alleen, ik heb weer van die onweerstaanbare bulots,een stukje brie en rillettes, én een verse fles rood van de pomp van de coöperative,alles om ter lekkerst.
Als ik klaar ben met eten komt het koppel wandelaarsters binnen, ze zijn kapot naar eigen zeggen, te moe om te eten, dus blijf ik maar even keuvelen en laat ze.
Hier beneden is er dansles, ik hoop dat het niet al te lang gaat duren.
De avond valt, de laatste zwaluwen scheren door de lucht, nog een uurtje en dan komen de fladdermuizen. Het is nog te vroeg om naar bed te gaan, dus even een terrasje doen. Een vrouw herkent me van twee jaar terug, ik liep hier. Toen plompverloren langs de straatjes te dwalen , tot ik bij een huis kwam met open Deur,live muziek boven op het dakterras en een plakkaat: entree sans frapper. Ik kwam toen terecht in een cremaillere van het huis, zij was de gastvrouw op wie ik dan een blijkbaar onuitwisbare indruk heb nagelaten. Vernieuwde broederschap. Zij heet claudine en is Française qui devient du nord, hij is Engelsman van Sheffield . Het voetbal Engeland vs. Zweden loopt ten eind, ik wacht niet op de uitslag en ga naar bed.
Bonne nuit à tous!
Nog voor de middag was ik weer thuis in capestang. Geweldige ontvangst door Laurence,die me een bijna gouden sleutel gaf, en dan vlug weg moest want haar zoon had een belangrijk examen en was zijn boeken vergeten., dus sluit ze een halve dag de tent om hem achterna te rijden. Kan allemaal hoor. Ook de poetsvrouw gaf mijn kamer nog een extra beurt en legde nog een vers tafelkleed op mijn tafeltje, dat ik hier vorig jaar persoonlijk heb binnengesmokkeld omdat ik hier in mijn/deze kamer wel wifi heb en in de living niet.
In het cis- restaurant ben ik alleen, dan komt nog een koppel binnen, Vlamingen hoor ik zo. Zij beiden helemaal in fietstenu, ik ga bij hen zitten . Mark en Rita zijn al veertien dagen onderweg op de fiets, en rijden tot in Valencia.zij rijden vandaag deels het trajekt dat ik eergisteren deed,in de andere richting. We wisselen wat wetenswaardigheden. Beidenrijden ook koga. Net als alle fietsers zeer vriendelijke mensen.
Narbonne-capestang is niet ver,hooguit 20 km, de helft van de weg langs een goed berijdbaar pad langs het canal de la roubine, de andere helft deels langs een weg die afgesloten is voor doorgaand verkeer. Daarom rij ik eerst nog eens een afscheidsrede in narbonne, en bezoek nog eens de markt,ongeveer het enige wat een bezoek waard is. Ik draag narbonne niet echt hoog in mijn hart,al zeg ik het zelf.
middageten als gewoonlijk in Le Relais Bleu, christelle de dienster had me vanmorgen al voorbijgestoken met de auto. Mensen hier verklaren je eigenlijk gek als je zegt dat je fietst van de ene stad naar de andere. Vannacht niet goed geslapen, veel technisch lawaai, ik ga nu maar eens een siësta plegen.
Ik sliep meer dan een uur, werd landerig wakker, dat heb ik wel meer als ik met volle maag ga liggen. Morgen wil ik l'etang de capestang eens grondiger bezoeken dan ik al deed, dus ga ik op zoek naar wat info, liefst ook een kaart want het is een groot gebied, ik schat een paar honderd hectare. Noppes, niet bij Laurence, niet bij de toeristische dienst die hier ondergebracht is in de capitainerie aan het kanaal, en die zijn afgericht op andere toeristen.
Het is tegen vijven en de ene wielertoerist na de andere valt stil aan de brug, meestal op zoek naar de camping. Ik spreek Fransen maar ook Engelsen en schotten, welicht bij toeval geen Hollanders. Ik rij nog maar eens een eind het kanaal op, richting quarante. Door het zigzaggen van het kanaal is de weg terug maar half zo lang. Inderdaad veel dode platanen onderweg.
Op terugweg doe ik wat boodschappen. Tomaten hier, brood bij de beste bakker, fruit in een pas geopende mini-fruitwinkel, koffie en een hoop bulots in de intermarché, een hele goeie viswinkel daar. De hangcultuurmosselen worden hier los verkocht aan 1.5 le kilo.. Ik kan het niet laten nog een meloen mee te nemen, ik heb graag een goed gevulde fruitmand.
In het weekend wordt hier in het chateaubriand gefeest, gisteren al stond hier een bescheiden podium en vandaag worden blijkbaar de (mini) judokas gevierd, ik zie een boel jonge gastjes in kimono en ouders aan het aperitieven. Ik trek me bescheiden terug in mijn appartementen. Hoewel. Niet het gevoel heb overdreven te hebben gefietst ben ik doodmoe en heb het zuur in de benen, met aanleg tot krampen. Morgen beter wat rustig aan doen, gelukkig is l'etang vlakbij.
Gisteren kocht ik een camembert, hij was niet rijp, vandaag is hij heerlijk loops! Met een rosé van hier erbij, en heerlijk stokbrood,het is nog een klein beetje lauw.
-ik lees net dat l'etang de capestang 2679 ha groot is waarvan 800 ha in zijn natuurlijke staat. -
Nog voor de middag was ik weer thuis in capestang. Geweldige ontvangst door Laurence,die me een bijna gouden sleutel gaf, en dan vlug weg moest want haar zoon had een belangrijk examen en was zijn boeken vergeten., dus sluit ze een halve dag de tent om hem achterna te rijden. Kan allemaal hoor. Ook de poetsvrouw gaf mijn kamer nog een extra beurt en legde nog een vers tafelkleed op mijn tafeltje, dat ik hier vorig jaar persoonlijk heb binnengesmokkeld omdat ik hier in mijn/deze kamer wel wifi heb en in de living niet.
In het cis- restaurant ben ik alleen, dan komt nog een koppel binnen, Vlamingen hoor ik zo. Zij beiden helemaal in fietstenu, ik ga bij hen zitten . Mark en Rita zijn al veertien dagen onderweg op de fiets, en rijden tot in Valencia.zij rijden vandaag deels het trajekt dat ik eergisteren deed,in de andere richting. We wisselen wat wetenswaardigheden. Beidenrijden ook koga. Net als alle fietsers zeer vriendelijke mensen.
Narbonne-capestang is niet ver,hooguit 20 km, de helft van de weg langs een goed berijdbaar pad langs het canal de la roubine, de andere helft deels langs een weg die afgesloten is voor doorgaand verkeer. Daarom rij ik eerst nog eens een afscheidsrede in narbonne, en bezoek nog eens de markt,ongeveer het enige wat een bezoek waard is. Ik draag narbonne niet echt hoog in mijn hart,al zeg ik het zelf.
middageten als gewoonlijk in Le Relais Bleu, christelle de dienster had me vanmorgen al voorbijgestoken met de auto. Mensen hier verklaren je eigenlijk gek als je zegt dat je fietst van de ene stad naar de andere. Vannacht niet goed geslapen, veel technisch lawaai, ik ga nu maar eens een siësta plegen.
Ik sliep een betere nacht dan de laatste dagen. Mijn kamergenoot had me gewaarschuwd dat hij vroeg zou opstaan maar schoot pas uit zijn bed als ik terug kwam van het ontbijt,haha!
Vandaag trein ik naar carcassonne, en kom met rugwind terug. Op weg naar het station ben ik niet zeker meer van de windrichting, maar het zit toch goed. De trein heeft een half uur vertraging, heb ik hier al meer gezien op aankondigingen maar voor mij is dit de eerste keer. Gelukkig is er een windvrij schuilhok op het perron, ik kan ondertussen mijn krant verder lezen. Dit is wel het kleinste treinstel dat ik al heb gezien, slechts één stel. Ik bekijk de parallelweg vanuit de trein die ik straks moet volgen. Ook in carcassonne vind ik niet direct een geschikte kaart, een oude boer die net uit zijn bagnole stapt wijst me ode goede weg,maar ik vertik het die te volgen , ik volg mijn neus en de windrichting, zie een grote werf waar de trein langs kwam, ken rij daar dood. Geen nood, net ervoor was wel een afslag die in de goeie richting loopt.. Voor ik het besefrij ik op landlegers die algau veranderen in echte modderpoel waar ik mijn fiets moet doorsleten, te slecht voor mountainbike parcours. Na veel sukkelen kom ik weer op grindweg. Na een uur ben ik blij dat ik weer sta waar ik vertrokken ben, gelukkig is de boer met bagnole al weg,anders zou hij me zeker uitlachen. Nu hou ik me aan zijn richtlijnen en herken de weg die ik al een paar koker reed in het verleden. Redelijk druk,maar ik hou me er toch op, behalve als de nieuwe weg duidelijk rond een dorp is geleid, dan fiets ik er door. Zo vind ik s'middags ook een fatsoenlijk routiertje, geen horden vrachtwagens ,wel nogal wat bouwvakkers en dergelijke,een enkele toerist ook. Goed eten, al valt het me niet alleen hier op dat de prijzen gemiddeld zo'n 2 zijn opgetrokken. Na het eten duurt het lang eer ik weer op de grote weg kom. Vlak voor de aansluiting : blauwe zwaailichten, een ongeval. De agent die de opruiming begeleidt zendt me een eind weg over rustiger wegen, maar het is von güten zufiel, ik rij eigenlijk veel te ver om. Niet erg, het is mooi weer en ik heb tijd zat.
Na nog een omweg die ik duidelijk op de kaart op mijn iPad zie (internettoegang in en lokale mc Donald) kom ik net voor ik moe word weer in het cis.
Morgen vertrek ik weer naar capestang, ik heb nog mooi de tijd om mijn boeltje te gaan wassen. Bijna trok ik met mijn vuile was de stad in, maar bij navraag blijkt hier ook een wasinstallatie ter beschikking. Later heb ik er spijt van , het zijn gewone huishoudtoestellen en het neemt úren in beslag. Niet erg als je thuis bent, wel als je een beetje de wacht moet houden. Nog geen tien uur en alles is doodstil, de stad lijkt uitgestorven.. In narbonne heb ik het nog nooit anders geweten. Er zit niets anders op dan ook maar naar bed te gaan..
Het onweer is weggetrokken vannacht, er staat alleen een harde wind, maar ik heb het aan deze kanten nog niet anders meegemaakt.ikben gauw gepakt:voor één nacht slapen moet niet alles uit en in.eigenlijk wou ik nog een kaart kopen in de fnac- een andere boekhandel zag ik niet- maar die gaat pas om tien uur open, dus bestudeer ik nog eens de route op mijn iPad en vertrek, de grote lijnen zittenden mijn hoofd. Het ongeluk hier is dat de wegwijzers altijd de hoofdwegen aangeven: kom je databank zo'n expressweg en mag je met de fiets er niet op. Na enkele kms is het al prijs. Gelukkig is daar een groentenstal met een beminnelijke uitbater die me uitvoerig op de goeie weg zet.
Volgend probleem: de goeie weg is afgesloten . Toch maar doorfietsen, al voel ik me onzeker. Na een hele tijd blijk ik toch geluk te hebben, ik kom in rivesaltes,p daar begint het dan weer, vragen en hervragen. Wat mis ik mijn gps!
De te gebruiken weg is toch nog een drukke r.n.,die parallel loopt met de autoweg. En heel de weg harde tegenwind! Gelukkig droog..
Na een veertig kan ik een zijweg nemen naar port la nouvelle. Ik ben moe als ik daar aankom, piknik eerst om wat op krachten te komen. De wind lijkt nog in kracht toe te nemen, ik twijfel of ik voor de rest de trein ga nemen of verder langs het canal de la robine, besluit toch tot het laatste, al heb ik er na een uur wel spijt van. De wind neemt inderdaad nog toe, ik haal een paar koppels fietsers in die ook niet gelukkig zijn.
Uiteindelijk beland ik toch in het centre international de sejour,een organisatie die anders wil zijn dan een jeugdherberg, en misschien ook wel wat meer biedt.
Uit vorige ervaringen weet ik dat de keuken behoorlijk is, dus neem ik een half pension,ik ben moe en heb geen zin meer om in de stad te gaan zoeken, trouwens tot nog toe in narbonne nog niets gevonden wat me echt beviel. Het hangt een beetje van de wind af of ik hier morgen nog blijf, misschien neem ik de trein naar carcassonne erom ik fluitend met de wind in de rug van daar terug naar hier.
Moe van het rijden, kruip ik vanavond (weer ) vroeg tussen de lakens.
à demain!
P.s.: ik merk dat het lukt om foto's die ik neem met mijn iPad te posten op mijn blog. Zelfs oud kan een mens nog leren!
Foto's zijn soms sprekender dan woorden, ik ga dus proberen daar meer gebruik van te maken.
Veel wakker geworden door pijn in mijn schouder. Sinds jaar en dag slaap ik op mijn rechterkant, mijn arm is mijn hoofdkussen. Een ontsteking moet er zitten op dat gewricht,waardoor ik telkens wakker word van de pijn. Ik slaap moeilijk in in een andere houding, en van zodra ik wél weer indommel ga ik automatisch weer in mijn gewone positie...
Tijd om wat te lezen, ik heb een boek bij van Tom Lannoye (lanwa),heel goed,maar ik kom er anders niet toe te lezen..
Ook besloten terug te reizen naar Frankrijk,steden bezoeken is niet zo mijn ding.
Ik reis met de trein tot in cerberes, dan heb ik de lastige oversteek niet, er komen verder naar het noorden nog genoeg klimmetjes, van cerberes tot argeles sur mer, via banyuls en port vendres... Vervelend dat ik in de eerste plaats mijn gps niet bij heb, en ook geen deugdelijke kaart. De weg naar Perpignan staat wel aangegeven, maar verwijst iedér keer weer naar een rn die omgevormd is in expressweg en verboden voor fietsers en andere landbouwvoertuigen, zodat ik telkens de plaatselijke bevolking moet aanspreken, en goed uitleggen dat ik niet op de expressweg mag. Voor de meeste Fransen, als ze al fietsen, dient een fiets hooguit om even naar de bakker of de bar tabac tegaan, zeker niet voor inter-communaal verkeer.
Van tijd tot tijd regent het wat,maar het blijft 18/20°,wat nat is droogt aan de mast. Hoe ik ook uitkijk, leuke hotelletjes kom ik niet tegen onderweg. Zo beland ik weer in Perpignan, dat wordt wellicht nog een nachtje jeugdherbergen, al heb ik daar nu niet zo'n zin in. Maar het valt wel mee: ik ben de derde gast voor vannacht, de uitbater spreekt me onmiddellijk aan met mijn voornaam en ik krijg een kamer (voor mij alleen) aan de stilste kant, dat zit snor. Ik installeer me en ga boodschappen doen bij mijn favoriete winkels,net als ik thuis kom giét het plots water. Héhé,ontsnapt aan de zondvloed.
Voor een keer eet ik binnen. Stilaan klaart het op, misschien toch nog een wandelingske doen, al wil ik vroeg naar bed. De rest hier kijkt voetbal, ik denk Frankrijk tegen Engeland. En Nadal heeft toch gewonnen, heb ik hier al opgevangen.
