door de felle wind slaap ik als een os in vers stro. ik hou van storm , dan voel ik me binnen dubbel veilig van gisteren al was de felle wind aangekondigd, en hij is er! het past in mijn plan,alleen de richting is totaal fout. dat merk ik al als ik wakker word door het geluid van station-typisch voor heel frankrijk, die tune- en treinen, ik hoor die niet te horen. buiten vermoed ik onraad, de man die de balie bemant bevestigt: le vent est nord-ouest,mijn plannen worden als een kaartenhuisje weggeblazen, ik rekende op sterke zuiderwind zoals gisteren de richting was.
met de sncf had ik een afspraak dat ze me tot aan de spaanse grens vervoeren van waar ik met vervoering reclame voor hen zou maken, dat plan gaat niet door. ook davide, mijn slaapmaatje is onthoocheld, hij moest le canal de la robine in kaart verslaan en hij ziet het niet zitten pal tegen de wind in. en wat voor wind! bij het ontbijt en diep nadenken wijzig ik mijn plan en sens inverse, poepsimpel! ik rij zo ver mogelijk naar het zuiden, en kom prinsheerlijk tegen wind in mijn fauteuil terug! na het uitstippelen van mijn kustweg neem ik afscheid van davide -hij met tranen in de ogen- en vertrek met blij gemoed,op naar het zuiden. dat valt eigenlijk niet erg mee.de wind komt naar mijn gevoel veel meer uit het westen dan uit het noorden, dat is niet eerlijk! of is het alleen maar het eerste stuk dat ik de stad uit moet? zo gauw ik kan neem ik kleinere wegen, via bagues en peyriac,maar ik word bij wijlen letterlijk van de weg geveegd. met beide handen op het stuur gekneld word ik toch op de uiterste linkerkant geblazen, ik hang zeker voortdurend30° uit mijn lood, gelukkig is er geen verkeer.dit heb ik nog nooit meegemaakt. het is een rare strijd tegen de natuurelementen, die ik niet ken: storm in volle zon. eigenlijk geniet ik van het gevecht,al doet het me fysiek pijn, ik geraak niet vooruit door felle zijwind, niet eens door wind op kop. om verder te gaan via sigean moet ik weer de grote weg op, en besef tenvolle het gevaar: niet alle chaufeurs zijn zo voorziend en voorkomend om mijn plotse zijwaartse uitschieters in te schatten. ik geef me gewonnen in deze ongelijke strijd,wens niet op mijn verjaardig aan zo'n kortste eind te trekken en rij gewoon nog door tot port la nouvelle,waar ik op de trein kan.
hevige twijfel: welke richting? toen ik in narbonne vertrok ontplooide zich een reuze rommelmarkt in de straten, maar daar kan ik mijn dag niet mee vullen. ik opteer voor de spaanse grens, boek voor cerbère,net voor de spanse grens. de trein volgt de wilde kust, slechts hier endaar onderbroken door wat bewoning. we naderen besneeuwde toppen van meer dichtbij, gaan af en toe door tunnels, ik voel me bjna op wintersport. weinig volk op de trein. in cerbere moet ik eerst omhoog van het station weg, dan heel erg naar beneden op een weg die aan de kliffen is gelijmd. beneden feest ik mezelf op een verjaarsdagsmenu in de mooiste zaak van het dorp, gesterkt door de goedkeuring van le routard en meer van dat. ik word gerold als de eerste de beste, eergisteren at ik meer én fijner in een routier voor een derde van de prijs. bar-restaurant de la plage heeft het bij mij verkorven, de patron voelt het en houdt zich gedeisd.
het is na tweeen, de wind waait nog even fel, en de grens kondigt zich op 4 km, steil bergop. ik neem me voor tot aan de grenspost te rijden, uit een soort nostalgie. mijn kinderen weten nauwelijks wat een grens inhoudt, mijn kleinkinderen zullen het mettertijd aanhoren met ongeloof: grenzen binnen europa! opa toch! ik haal de top met mijn vingers in de neus,oefening baart kunst. beneden lacht het spaanse stadje portbou,tegenhanger van cerbere,met een gelijkaardige merkwaardige spoorweginfrastructuur. je prends le risque, het uurtje dat ik heb geklommen vergaat in 10 minuutjes afdalen , ik hoop dat ik niet terug moet,nog hoofdzakelijk tegenwind. een politiepatrouille -we spreken gedeeltelijk gebarentaals- verzekert me dat ik met de trein door de tunnel terug kan, toch eerst even verifiëren, en het klopt. zo heb ik de tijd en de ruimte om de slechte nasmaak van mijn frans oponthoud in cerberes op mijn gemak te verwerken met een goéie koffie, een pootje-baden-parij op een grinderig strand, een simpel café met genietbare wijn en goeie en goedkope tapa's.
zo wordt het een geslaagde verjaardag, gespekt met af en toe ,deugddoend, een berichtje de fietsrit van een uur wordt ondertunneld in vijf minuten. van cerbere af wordt het steeds drukker op de trein, veel jongeren zijn op weg naar hun kot of zo. meisjes sleuren kasten van valiezen,zwaarder dan henzelf, en iedereen blijft sans arrêt bellen en nog meer sms-en..
thuis eet ik wat nog rest van mijn provisie die hier in de koelkast ligt. nog dit schrijven.. c'était bon. j'ai 59 ans et je ne regrette rien.
er schort iets aan mijn slaapritme de laatste dagen. ik heb het gevoel dat ik na een eerste diepe slaap een halve nacht wakker lig en pas tegen de ochtend weer indommel. thuis heb ik dat ook wel ,dan kan ik opstaan en wat lezen of me anders vermoeien, hier ben ik beperkt in mijn oplossingen.
ontbijt op zijn frans/ hier zelbediening, er ontbreekt nix maar het niveau is niet om te roemen. men eet,daarmee is alles gezegd. een nieuwe stad is als een boreling,moet eerst besnuffeld worden voor acceptatie. nergens vind je de ziel van de stad zo frappant als bij les halles. in de morgen hebben de ouderen de overhand. meer dan ik in andere halles heb gezien hebben de barretjes en eettenten hier een grote impact,wat me -s middags door een jongere bewoner wordt beaamd. om negen uur wordt hier al gebakken nierjes en van die dingen verorberd, ik zie het in brugge niet gebeuren, ook al bij gebrek aan hallen.
ik rij tot aan het parc des expisitions,dat is de buitenrand en keer terug via een stadion, veel joggers op zijn zondags. plots in een prieel, een zonderling die dagboek zit te schrijven op een bank en vlakbij een fiets die ik alleen in documentaires over congo of azië zo beladen heb gezien. ik maak een praatje met fernand, die eerst niet op de foto wil (nadien wél), hij kent heel de streek op zijn duimpje en ook véél verder,is zelfs al in brugge geweest. oui monsieur, à velo, je n'ai pas de permis. ook de wegen in de landes die ik vaagweg aangeef kan hij perfekt uit het hoofd inkleuren. ik krijg zijn toevloed van raadgevingen bijna niet gestopt. alleen de geur! tijd dat er een flink onweer boven hem losbarst..
narbonne heeft veel kleine winkeltjes, boetiekjes en andere specialisaties,maar een goeie librairie waar ik een handige wegenkaart kan kopen vind ik niet. met kaarten heb ik een zelfde binding als met kranten, ik hou er niet van op een scherm, het moet ritselen, ik moet het kunnen plooien, open en dicht als een accordeon,ook met valse noten. in de winkel van monsioer leclerc aan de andere kant van de stad vind ik die,ook een fluo stift om de gereden trajecten bij te kleuren.
slenterend keer ik terug naar het centrum en voor ik het weet sta ik weer in les halles,waar een uitgelaten zuiders sfeertje hangt. ik laat me verleiden in een wijnbar,waar mijn buurman tapagewijs een bord charcuterie aan het verorberen is. ik bezwijk natuurlijk. erg lekker, heel duur.. voor één keer zie ik het vakantiegewijs van mezelf door de vingers. dan anders maar zuinig de rest van de dag!
na een siësta vind ik het een bijna verplicht vast nummer en een uitdaging om narbonne-plage te bezoeken, dat net als zeebrugge van brugge veel verder(15km) ligt en eigenlijk niks met de stad heeft te maken. temeer: er is een fysieke scheiding door een hoge heuvelrug. dat is zwoegen in de hitte, en ik heb stomweg niet eens water bij! het weekensd verkeer is minder gedisciplineerd dan in de week, ik word verschillende keren bijna in de graskant gereden. de zee waait een frisse bries,dat doet deugd. heel het dorp,verbazend groot, bestaat uit laagbouw, bijna allemaal nieuw. het strand is breed en diep, veel volk op zaterdag. op de dijk waar ook een weg doorheen loopt de gewone tralala van snackbars en kleerwinkels. van pure goesting koop ik een grote-mensen-ijs met 2 bollen
ik rij terug via gruissan op een afgescheiden fietspad,weg van het vervelende verkeer, dat na kilometers plots ophoudt in het niets, ik fiets op goed geluk dan maar verder op het kleine weggetje dat overschiet,en gaandeweg en klimmend versmalt en nog versmalt.. het eindigt op een boerenerfje waar een heel mooi meisje met haar twee kindjes aan het zonnen is in de schaduw. ze wijst me vriendelijk een andere weg door de brousse, gevaarlijk afdalen op een niet verharde weg, ik ben op mijn hoede . tenslotte kom ik toch weer op een fietspad terecht, dat moet het pad langs de aude zijn dat mijn collega fernand vanmorgen heeft beschreven. ik passeer het bruggetje, zie de koeien, en kom op le canal de la robine net zoals hij omstandig heeft uitgelegd.
voor de tweede keer verrast een reptiel me, het is al verdwenen in de graskant voor ik de tijd heb om te remmen. het is een heel ander, korter, slechts een goeie meter, en ook niet zo mooi gekleurd, een eentonig kaki. ik ben ook niet meer zo geschrokken. verder verloopt de reis rustig, blij dat het autoverkeer ver weg is. met een frisse pint eindig ik de rit in narbonne. op een rustdag toch 65 km gereden, het zit therapeutisch goed.
in het cis is het restaurant verrassend open: twee nieuwe groepen komen er aan, zo kan ik mijn pas gekocht stokbrood sparen voor morgen. ik verkies het eenvoudig maal hier boven iets gaan zoeken in de stad, gisteravond zag ik niets wat me kon bekoren,wel veel blasé. onder het eten komt davide, mijn italiaanse kamergenoot van gisteren die ging vertrekken maar toch blijft hangen omwille van een jazzconcert, me vragen of ik mee ga, maar ik bedank wegens te moe. voor morgen heb ik plannen die ik nu lekker niet ga verklappen.
gisteren toch nog terug naar de stad gereden om wat te eten. ik zag een kaart waarop asperges werden aangeprezen, daar dus maar binnen.. waar de asperges op waren natuurlijk, mijn onthoocheling was groot. nochtans ligge ze hier overal al overvloedig in de rekken, benieuwd hoe het thuis zal zijn. al bij al matig eten voor een goeie prijs.
het blijft warm hier, om 22.00 uur nog 22° of zoiets. mijn kamer is koel,maak eerst nog een praatje met de zoon des huizes endan dodo. voor het eerst slaap ik slecht, ik lig uren wakker of heb toch het gevoel. narbonne ligt verder dan ik dacht, al bij al een dikke 100 km, en de tegenwind in gedachten van eergisteren..
om half acht schiet ik wakker. ik haal brood in de stad- die ligt toch op een dikke 2 km,het leek me niet zo ver- en haal terzelfdertijd een dienstregeling van de ter ofte de regionale spoorlijn. er loopt een lijn die via bram & andere dorpen doorloopt naar narbonne. dat stelt me gerust, als het me te zwaar wordt neem ik deelsgewijs de trein. met die gedachte kan ik leven en neem op mijn gemak mijn ontbijt.
het inpakken gaat al snel. ik ben verwonderd over het gewicht dat ik meesleur, er komt nochtans niets bij. wederzijds gemeend "au revoir" met de gastheer. ik denk wel dat ik hier nog kom. dan op de fiets, het is toch al na half tien. niet verder dan 10 km moet ik me al omkleden, de zon is fel en er is wind, deze keer gelukkig in de rug. het is open en vlak hier,ik rij zuid met in het noorden les montagnes noires,die een uitloper moeten zijn van het centraal massief. links van me in de verte ook een lange heuvelrug,en plots ontwaar ik daar boven maar héél ver weg en toch duidelijk: de besneeuwde toppen van de pyreneëen. allemachtig! mijn hart maakt sprongetjes, ik zou er zo naar toe willen en de uitdaging aangaan maar weet dat het nu niet kan. ik hou mijn aandacht verdeeld tussen de weg die recht en niet druk is en het adembenemend zicht van die machtige witte rug, die op zijn minst 70 à 80 km moeten ver liggen. ik moét stoppen en probeer dat op foto vast te leggen, ik hoop dat het gelukt is.
pexiora, bram,waar mijn maatje-cafébaas van zowat 90- nog niet present is, en verder langs de relatief rustige d33 naar carcassonne, dat ik deze keer een halte niet waard vind . met de wind in de rug en het overwegend vlakke schiet ik verbazend goed op. mijn plan om na trebes de kleinere d206 via puicheric te nemen laat ik links liggen. ik bots in les capucins op een gelijknamige routier en ga tegen mijn gewoonte in daar middagmalen, entre les copains, gezellig ,lekker(goeie langue de boeuf) én goedkoop. ik bedank voor het dessert, met volle maag fietsen reist niet lekker en koers verder op de d6113 naar mijn doel. de weg is helemaal vernieuwd, het wegdek loopt erg goed,dat doet deugd voor mijn gat. af en toe loopt de nieuwe weg rond een dorp, dan neem ik de rustige binnenweg rechtdoor, het duurt soms kilometers voor ik weer aansluit op de nieuwe weg, een leuke afwisseling. het landschap is geslotener dan vanmorgen,ook wat meer hellinkjes die ik al fluitend in mijn binnenste zonder overdreven moeite haal.
rond tweëen wordt het toch te warm, ik zoek de schaduw op in lange pauzes. voor nix moet ik me nog haasten, narbonne ligt in mijn bereik. tot nog toe heb ikbij mijn weten niet zo hard gereden, ik haal een gemiddelde,met pak & zak, van meer dan 21 per uur.
de dame van de info touristique is erg vriendelijk én geïnteresseerd als ze hoort dat ik per fiets kom, ze is zelf enthousiast vtt-er langs le canal. het cit -centre international de séjour is als organisatie nieuw voor mij,en het verbaast me dat ze toch veel adressen hebben over heel het land. het werkt een beetje als een jeugdherberg. ik bestel ineens twee nachten, misschien drie
na een douche voel ik me fris als een hoentje, trots als een haan omdat ik het zo vlotjes haalde ondanks ik geladen ben als een ezel, en kiplekker-net zo gebakken toch-. alleen mijn ogen kijken als een zonneslag ,als aangerand door het felle licht dat niet met een brilte temperen is. ik ga nog even op verkenning in de buurt,niets moet nog vandaag. eten kan ik hier nog in het cis, daarna zien we wel.
vannacht was ik alleen op mijn kamer,da's gemakkelijk. zo heb ik de ruimte en de tijd om mijn bagage helemaal uit te leggen en opnieuw in te pakken -na het sorteren vind ik een en ander gemakkelijker terug-. eerst winkelen voor een ontbijt hier. een pakje koffie, wat toespijs,niet te veel wegens geen koeling bij,en natuurlijk een stokbrood. nergens anders lukt het bakkers om het brood zo luchtig en krokant te maken als hier,niet de beste banketbakkers in brugge, ook niet in spanje of andere francofone landen. ik krijg er nooit genoeg van. ik neem het op mijn gemak en vertrek vakantiegewijs de grote stad uit. ik moet zuid oost, de lage zon bemoeilijkt het goed zien,zowel voor mezelf als de automobilisten, extra gevaarlijk in het drukke verkeer. ik moet helemaal de stad door, dat vraagt een uurtje voor ik uit de grootste drukte ben. ik kies voor de rd16 richting baziege, ik herinner me het stuk kanaal naar toulouse toe als niet interessant. eens buiten de stad het bekende beeld van industrie en distributie, ik kom alle merkgarages tegen die ik me kan indenken. het is algauw te warm, omkleedmoment!
de rd blijft toch redelijk druk, in escalquens bezwijk ik voor de panneaux die de piste cyclable aanwijzen langs het canal. ik heb er onmiddellijk spijt van, want ik kruis de autoroute en blijf heel de morgen geplaagd door het gezoef van het verkeer,het ontsiert de tocht. l'autoroute nuit le tourisme au canal. na le port lauragais verandert het departement, en vanaf daar wordt de piste veel minder cyclable, maar dat had ik voorzien en ga verder langs gewone wegen. een franse wielertoerist had me bij een stop gewaarschuwd:ça monte beaucoup plus, en zo is het ook. het doet monsieur ricquet, de ontwerper en de held van le canal des te meer eer aan om in zo'n -erg mooi- landschap een kanaal te kunnen bouwen, het moèt wel meanderen tussen al die glooiingen en hellingen ondanks de zware inspanning geniet ik toch, al is het dubbel zwaar door de tegenwind die alleen maar toeneemt naarmate het warmer wordt. wat de hitte dan ook weer draagbaar houdt. gelukkig heb ik ondertussen goeie zonnecrème bij (van lidl). ik dacht even om in bloot bovenlijf te rijden, maar voel de zon op mijn rug branden door mijn t-shirt heen,niet doen dus.
na een lange steile klim richting molleville wordt mijn inspanning beloond door een uitzonderlijk mooi zicht op le lac de la ganguisse. het is paradijselijk. dan volgt nog een klim, van boven zie ik heel in de verte castelnadaury mooi afgetekend tegen de horizon,en dan een lange afdaling, weer naar de meer bewoonde wereld ,en de nabijheid van de autoroute. nog 12 km te gaan, het is dichter bij dan ik dacht maar ik ben er niet rouwig om, ik voel me uitgeput, al hou ik heel geregeld halt om te rusten en te drinken. ik begin te beseffen dat wat ik ook doe mijn conditie nooit meer wordt wat het ooit was.
l'etrier du lauragais is een manège die me doet denken aan de blauwe zaal, alleen niet qua omvang. het is gezellig druk op deze woensdagmiddag. de plataan biedt ondanks nog geen bladeren toch lekkere schaduw, veel mama's hangen daar te wachten op hun dochters die lessen rijden.
omdat ik had gereserveerd is mijn kamer gepoetst, althans toch stofvrij gemaakt. boven zijn het alleen maar geboende plankenvloeren,gezellig. het is hier van vive la republique, de uitbater is zichtbaar opgelucht als ik voorstel zelf voor mijn ontbijt te zorgen, en ik ook. om nog een week verder te kunnen ga ik met een zak vol wasgoed naar de stad-het shopping center vlakbij- waar ik mijn was deponeer in een laverie, en ondertussen ga inkopen in le casino vlakbij, ik heb 35 minuten.. de airco in de supermarkt doet deugd; ik koop veel te veel, altijd hetzelfde liedje. dan nog mijn was 12 minuten de droogkast in, en klaar.
ik knap op met mijn apero onder de plataan, de drukte op de manège ebt weg. ik douche me en kleed me om, ga nog even de stad in. de cassoulet die hier bijna verplichte kost is smaakt me niet,ondanks het enthousiasme van de andere gebruikers.
mijn kamer geeft uit op noord, hij blijft mooi fris. niet heel ver daar achter weet ik de drukke spoorlijn, maar gek genoeg is dat eerder geruststellend en ontspannend dan het geruis van de autoweg. ik ben een treinman..
morgen blijf ik in en rond castel hangen, weet ik zeker, da's een stadje op mijn maat, die ik ondanks dat het de derde keer is dat ik hier verblijf,me nog steeds verbaast en verwondert, zijn cassoulet daar gelaten...
voor één keer vond ik zo maar zoutloos brood in de rekken gevonden, zonder bestellen. het is zonde, smaakt nog minder naar iets dan het flets maar bruin brood thuis. wég die rommel, voor de paarden gooien! toch vergalt het mijn morgen niet, ik had ook nog een specials bruine baguette, die smaakt beter.
ik neem het op mijn gemak maar ben toch niet van plan te luieren. in het office du tourisme ontvangt me een vriendelijke man met un acceng vraiment du régiong, leuk om te horen. en hij blij dat een toerist hier een dag blijft hangen, hij slooft zich uit. ik laat me bedienen met een mapje met verschillende mooi ogende fietstochten ,lussen in de streek. precies wat ik zoek. ik maak een ommetje langs een nieuw gebouwd industriepark -dat interesseert me altijd minstens even veel als oude monumenten- ook hier bedrijven die veel meer richten op dienstverlening dan wel produktie.
de zon begint te branden en ik vergeet dat ik mijn crème bij me heb, ik zie het pas als ik terug thuis kom en ze nergens vind. eerst smeren, dan lekker piknikken onder de plataan, al moet ik eerst zelf wel een tafel kuisen, en ik ben echt niet erg zindelijk. het smaakt me, een verse halve baguette gaat helemaal op.
ondanks de hitte vertrek ik toch ,op mijn gemak. een eerste ontdekking: een windmolen aan de rand van de stad! ik kom hier al jaren en had dit nog nooit gezien. vandaar een heel mooi vergezicht,tuinmannen van de stad wijzen me waar en hoe ik (vooreerst) naar beneden moet. er staat weinig wind, gelukkig. af en toe pauzeren in de schaduw en water drinken. fietsers zijn ze hier niet gewoon, en zeker niet in volle zon zoals jonge kerels vanuit een auto me duidelijk maken. ik doe op mijn gemak verder, heb het met steile klimmetjes op kleine landwegels toch knap moeilijk. in de dorpjes valt weinig te beleven tenzij siësta,alleen in het laatste dorpje is een bar-café waar mooie jonge manon de dienst uitmaakt. ze is universitair geschoold, of toch hoger onderwijs (bac + 2)maar geraakt in haar opleiding voorlopig niet aan de bak. ik kan haar alleen maar bon courage wensen en hopen dat ze de volgende keer niet meer daar is.
als dit dorp geen 10km van castel lag kwam ik hier vanavond zeker eten, de zaken in 't stad zijn al te veel door tourisme verprutst.
terug naar castelnaudary,gelukkig niet te steil langs de departementale. het is na vijven en de zon brandt nog. daarom ga ik eerst dit tikken in een gekoelde cyberzaak, ondertussen heb ik een beetje een neus ontwikkeld om dergelijke bedrijfjes op te zoeken.
geen idee wat ik vanavond eten zal, misschien piknik ik gewoon nog eens. morgen ga ik in ieder geval verder, ik denk naar narbonne,daar ben ik tot nu toe nog nooit geweest,en groot lijkt het ook niet. kan ik daar eens de strandjeannet uit hangen.
agen verlaat ik zonder spijt:provinciestad waar niets te beleven is. deze keer vertrek ik warm aangekleed,hoewel de meteo goed weer voorspelt,maar ik hou een droge neus en eendikke keel's morgens, dus draag ik ook mijn sjaaltje, het doet deugd in de kilte van de morgen. de weg langs het kanaal is mooi en eindeloos,wat weinig afwisseling. alles loopt in dezelfde bedding en raakt mekaar af en toe: de spoorweg met tgv, het kanaal, de garonne,de a62 en de departementale. ik rij een beetje zonder doel,wel richting zuid oost naar toulouse. om de eentonigheid te breken wissel ik af en toe af met een stukje weg, tot me dat weer te druk wordt.opvallend: geen getoeter van chauffeurs die zich gekwetst voelen in hun rijgedrag. ik heb het nog nageteld ibij ons: als je durft op de rijweg rijden heb je één of andere commentaar van één op drie.. tegen de middag stop ik in een dorpje-met-kerncentrale, er is één bar en die is open,maar iedereen zit stil voor zich uit te staren. dat zal toch niet onder invloed van die centrale zijn zeker? opvallend: in de kranten die ik hier sporadisch doorblader vind je geen jota over het kerndrama in japan.
iets verder stop ik bij een engels koppel,ook al wereldreizigers op de fiets die gestart zijn in gibraltar, nuop weg naar hun zomerhuisje ergens midden frankrijk. materiaalkeuring ook,de man raadt me met brits chauvinisme een brooks aan. misschien doe ik het wel eens. de vrouw is kunstenares, maar luistert meer. hun beste ervaring tot nu toe was de noordzeeroute enn paar jaar geleden, helemaal tot in denemarken. zo waren ze ook in brugge. zij/just the time for a coffee. en hij dan: we sent a lot of postcards there. brugge en tourisme.. toch altijd hartelijk,zo'n ontmoeting
het wordt tijd voor mijn zomerplunje. ik piknik op een baggerboot waar ze aanstalten maken de werkweek te beginnen. de exploitant van het canaldes deux mers is een regie,dan denk ik aan onze eigen goeie ouwe rtt..
verder gaat het,maar na 80 km ben ik meer beu dan moe. in een bar bij een koffie een vlotte babbel met een leuke uitbaatster. ik overweeg hier te blijven, maar ook omdat hier na wat gebel geen goedkoop logies voorhanden is,en haar enthousiasme als toulousienne voor haar stad, doen me toch weer vertrekken. eerst wel getelefoneerd met l'office du tourisme en zo, ik kan terecht in een jeugdherberg "la petite route de compostele". dat belooft.
dankzij mijn gps vind ik het 35 km verder zonder noemenswaardig probleem. het is een jeugdherberg in een appartementsgebouw, l'office en mijn kamer zijn op de derde verdieping in een rustige straat in de universiteitsbuurt. het is hier weeral rustiger ,midden in een grootstad, dan bij ons op den buiten.. zes bedden in de kamer, we logeren er met drie,naast mezelf een italiaans meisje die helemaal te voet van het vliegveld naar hier gekomen is met een zware rugzak, en een jongen die nog niets meer zei dan:bonjour. de stad leeft tot 's avonds laat. de buurtcarrefour is open van 7 tot 22 uur.. tal van (vreemde) eethuizen. ik sluit de dag met een kebab.
ik word wakker in een stad die niet wou slapen, en ben benieuwd of ze vanmorgen al dan niet met een kater wakker wordt. in mijn kamer hoor ik in ieder geval niets,dus kleed ik me om met de fiets op verkenning te gaan. ik neem me voor de boulevards te nemen die de stad omcirkelen.. daar is het al goed druk. ik ben pas onderweg als een kilometerlange fruit- en groentemarkt zich op de zijberm vormt, alsof er niets van dat alles in de winkelrekken ligt.ales ligt er ontelbare keren herhaald, en later staan bij de meeste kramen mensen gedisciplineerd aan te schuiven met de standaardmandjes die ze zelf vullen.. het is koud en aan ieder verkeerslicht valt het verkeer stil. met de fiets schiet ik harder op. de hele stad ronden lijkt me niet te doen, ik krijg geen overzicht op die manier,daarom duik ik lukraak de stad in richting centrum. ik verlies mijn gevoel van richting en verdwaal een beetje, ook een goeie manier om een stad te ontdekken. maar voor ik het echt vervelend ga vinden duikt een bekende hoek op, ik kom weer in de vertrouwde buurt van mijn logement en de unief. her en der lopen studenten verkleed rond. eerst dacht ik aan verlopen fuifnummers, maar het werden er steeds meer. mijn tweede gok was een soort honderd dagen. bij navraag bleek het een studentencarnaval in een groot lyceum, viering van le saint hypolite, of een ander beroemde heilige, iedere dag zetten ze hier één in de kijker. ik wist niet dat de fransen zo katholiek waren..
er is geen ontbijt voorzien in de gite, dus neem ik twee keer een café-croissant in verschillende bakkerijen. goedkoop en lekker maar toch wat licht op de maag.. de fiets op stal en te voet wat rondneuzen. grote winkels als lafayette en fnac. veel eethuizen en -huisjes van zo de zon er is wordt het warmer,gelukkig maar. ik tik een brief in een internetcafé die geen café is maar een zaak die zich voornamelijk richt op studentenwerk als afdrukken en inbinden. dan maar weer zomers verkleden. ik twijfel tussen resto of piknik maar hou me aan mijn vertrouwde schema, eet brood in mijn huiskamer.. ik voel me stram als ik wandel, daarom ga ik per fiets weer verder,probeer in de buitenwijken te geraken. ook op de fiets voel ik me stram. na een uur raak ik toch eindelijk in kalmere woonbuurten met individuele bewoning, zowaar een paardewei er tussen waar ik zit zijn alle winkels carrefours, in iedere straat is er één,groter of kleiner. daarom is het een verademing hier eens een lidl te treffen. met die geruststelling keer ik om en peddel terug naar mijn kamer. ik doe een late siësta. daarna lees ik een stuk uit mijn spannend boek, "de hobbit" van tolkin, toevallig en op goed geluk meegepakt in de bib,een voltreffer. uit nieuwsgieigheid loop ik eens binnen in de bib van de unief, een immens gebouw,vol met werkende en lezende studenten. waar ik zo maar op de- of een van de -.pc's mag,ook al ben ik geen student. vandaar dit bericht. hier in de tuin rond de bib lagen vanmorgen clochards te slapen. daarnet waren ze weer al aan het verzamelen. je ziet er wel meer in de stad, zonder uitzondering met minstens één hond bij zich. ook jongeren die ongeneerd zitten te bedelen. het doet me toch wat, maar het hoort bij het straatbeeld. en het klimaat leent er zich ook wel meer toe dan bij ons. nu ga ik eten, ik denk tunesisch of marokkaans, die vind je hier bij hopen. morgen weer franse keuken. au revoir!
na mijn berichten bijgewerkt te hebben verlaat ik bazas. de landes zijn definitief voorbij,het is het gewone werk van klimmen en dalen.,bijna een opluchting. het is redelijk fris zodat ik na een kwartier al stop om me warmer te kleden. de wegen zijn nat, het moet vannacht toch geregend hebben zonder dat ik het hoorde, ik slaap vaster dan ik soms vermoed, en zink weg in dromen die ik me duidelijk kan herinneren.: ik was al coöpteerd parlementslid,allleen op basis van mijn verdiensten, een andere nacht was ik weer inwonend bij pa & ma, of ik liep tussen vrienden en kennissen rond zonder broek, allen afgebroken door een kort ontwaken.
de klimmetjes volgen elkaar op, ik neem ze op mijn gemak en geniet van de vlotte afdalingen. het is zondag en ik weet dat ik voor de middag moet voorzien zijn van eten en drank. in grignols vind ik het nog te vroeg zodat ik me moet haasten om nog bediend te worden in casteljaloux,maar het lukt omdat ze hier langer open blijven dan verwacht: tot 13 hr. ik piknik op de weg naar damazan in een klein dorpje -de naam weet ik niet meer- ik klim verder van de ene watertoren naar de andere, er zitten een paar pittige tussen. gelukkig blijft het droog, er komt zelfs een flauwe zon.
damazan. doods op zondagmiddag,maar hier vind ik le canal lateral a la garonne, vanaf hier is het vlak langs het kanaal. weinig beweging, de eerste die ik ontmoet is ene ann wilson, britse die al maanden aan het trekken is,dit jaar gestart in marokko,via spanje naar hier afgezakt. het eerste wat ze vraagt is goedkoop logies,en van die dingen die je als volleerde trekkers uitwisselt,materiaal keuren ook. ik geef mijn mailadres in de hoop ooit nog iets van haar te horen. curieus mens.
na de 50 km klimmen en dalen is het een verademing langs een goed fietspad verder te kunnen. sporadisch wat wandelaars, weinig fietsers. plots word ik verrast door een grote,erg mooie slang die deels op het pad ligt. ikn een fractie van tijd twijfel ik tussen erover rijden of ontwijken,maar het beest besluit voor mij door zich terug te trekken, wellicht even geschrokken als ikzelf. verder geen incidenten, ook geen gelegenheid om meer te drinken dan ik bijheb. na 40 km kom ik in agen, hier zoek ik iets om te slapen. enige mogelijkheid is een hotelletje,een beetje tegen mijn zin. het staat wel goed genoteerd in mijn routard, een leuke bevestiging van mijn keuze. hier is een flauw carnavalletje aan het lopen,veel confetti verder weinig indrukwekkend. ik vind een goede bistro. het lawaai van het vuurwerk kan me nauwelijks uit mijn slaap houden.
