tot heden heb ik mijn verdict voor derden verzwegen en een beetje valselijk voor mij uitgeschoven tot ik "de dokter" zou spreken.
vandaag ben ik samen met Griet & Bram nog eens bij dr.Orlent geweest: zij wilden één en ander zelf uit zijn mond horen.
voor mij niets nieuws, tenzij dat hij de prognose veel korter stelt dan ik had gehoopt: hij wenst me succes met mijn reis naar Thailand die ik nu nog vlug heb gepland,maar vindt het toch redelijk riskant, wat mijn kinderen duidelijker horen dan ikzelf.
we gaan nog wat napraten thuis, althans dat is de bedoeling maar het loopt uit op een zeer beschuldigende tirade van mijn dochter over mijn reisplannen,ze voelt zich in de steek gelaten.
de oorspronkelijke goede stemming is daarmee totaal omgeslagen. ik blijf verbouwereerd en gekwetst achter.
wat later neemt Bram het contact en de draad weer op: kleine verzoening,maar ik wacht op enige vorm van excuses van Griet.
tijd brengt raad,maar is de enige ontbrekende factor .
Alles heeft een eind, ook mijn leven. Als puur reisverslag vind ik deze blog niet deugen,wegens gebrek aan mogelijkheden om beeldmateriaal toe te voegen.;als tekstverwerking gaat het wel. Vandaar dat ik dit medium gebruik als een soort dagboek van mijn levenseinde.
Sinds begin februari 2016 weet ik dat ik terminaal ben. Dit is zowel een verdriet als een opluchting. Voor mezelf en voor de liefhebbers wil ik mijn belevenissen en gevoelens verslaan, in de zin van mee delen. Eigenlijk vind ik mezelf wel voorbereid. Sterven is geen vreselijk iets, het overkomt je vroeg of laat en is even eigen aan het leven als kinderen verwekken- en opvoeden- en geboren/herboren worden. Ik probeer mijn sterven aan te kondigen in een zekere volgorde,concentrische cirkels als het ware. Mijn eerste zorg waren mijn kinderen en kleinkinderen. Ook La Mama heeft het recht op de "primeur". Mijn (schoon)zussen en zwagers komen dan eerst aan de beurt via mail. Voor ik verder ga uitbreiden wacht ik op een Claudine enJan,die nu op reis zijn en aan wie ik het persé persoonlijk wil vertellen. Daarna is de weg open naar een bredere groep als neven en nichten en min of meer goede vrienden. Het wachten om me te uiten valt me zwaar,want iedere stap die ik daarin zet voelt aan als een bevrijding, en ik wil per se foute info over mezelf tegengaan die onvermijdelijk optreedt bij gebrek aan informatie.
Vandaag heb ik met Griet afgesproken om te lunchen en aansluitend te winkelen. griet heeft een drukke agenda maar nog meer behoefte om mij te peilen en te bevragen. Ik geniet daarvan. zij rijdt me naar 't stad. Ik heb moeite met wandelen. Hoog tijd mijn medicatie eens op punt te laten zetten, sinds mijn laatste opname hangt dat met haken en ogen aan mekaar.. Ik krijg een bericht dat mijn maat Marcel Decloedt gestorven is, nog geen twee weken zaten we samen ,hij heeft me gepakt in snelheid. ik reageer heel emotioneel. Vriend Bruno brengt me weer met mijn voeten op de grond. een telefonisch gesprek met nichtje Beatrijs rondt mijn avond met een goed gevoel af. ik hoop voor een keer op een vlotte nachtrust.
