Bij het ontbijt zie ik iedere dag een kwieke ouderling,die zijn zelf samengesteld ontbijt met vers fruit en kaas minutieus aan het verorberen is: Ronald is Canadees, deze week 73 geworden, hij komt hier overwinteren. Iedere dag doet hij minstens 50 situps, hij is een levende reclame voor gezondheid te koop. Vandaag verkast hij naar Phuket waar hij een weekje gaat snorkelen. En eigenlijk wil hij nog naar Singapore ook, mits hij op internet een hotelkamer vindt voor minder dan 200 dollars per nacht. Hij blijft nog tot einde maart, maar dan kan het bij hem thuis nog sneeuwen. Mijn tijd hier kort ook snel, ik dwaal besluiteloos wat door de stad,kan niet kiezen wat ik nog wil doen, een beetje brommertoeren of weer naar het strand zoeken van Suan Son. Tot na mijn siësta doe ik geen van beiden, maar dan zoek ik toch de goeie bus op voor de strandwandeling. Om een of andere ondoorgrondelijke reden is de bushalte verlegd, na lang wachten -ik had het eigenlijk al opgegeven- vind ik per toeval de goeie plek. De bus is zo'n oud ding met planken vloer en volledig mechanische bediening, de stuurstang en de mechaniek van de pedalen open en bloot, de chauffeur bedient ze blootsvoets. Ik word afgezet op een militaire (vakantie)basis,met eigen shoppingcentertje en wasserij en restaurantjes. Alles kraaknet. Het strand zelf is idyllisch,afgezoomd met een soort sparrenbos waar tussen je dan toch een glimp van het militaire golfterrein kunt opvangen. De zon is aan het wegzakken , de warme schaduw doet deugd op mijn rode huid, het zeewater is lekker lauw. Alles samen wat exotisch. Zo kom ik na een tijdje stappen weer in de bewoonde wereld,het strand vloeit door zonder afscherming of barelen. Nog veel strandtentjes maar het meeste volk is reeds weg. Met een taxi-pick-up rij ik terug. Twee Russinnen,elk met een tweeling en een dubbele poussette nemen zo veel plaats in dat de chauffeuse begint te mopperen. Ik sta achterop, na een tijdje komt ze me vragen of ik voorin bij haar wil zitten, ik neem blijkbaar te veel plaats in. Ze praat goed Engels.rijdt dit trajekt drie keer in eenfulltime dag, de maximum bezetting van haar voertuig is 25 man, maar dan puilt het uit denk ik. Op deze rit laat ze verschillende klanten staan wegens te vol, het wordt maar beter als Rusland uitstapt bij het groot shoppingcenter, zes anderen kunnen opstappen in de plaats. Tijd om te eten. Bij een drukbeklant tentje in de buurt van het hotel wijs ik de schotel aan die twee meisjes zitten te eten,met veel groenten. Het is erg druk,na geduldig wachten krijg ik mijn bestelde...dubbele portie! Ik stouw het dapper binnen, betaal 170 baht voor een maaltijd à la Ter Doest. Op een terras raak ik aan de praat met een Jozef uit München, zeg maar Seppe. Hij blijft hier ook twee maanden,weg van koud Bavaria. Een stof die ik op het oog had voor een tafelkleed in een ouderwetse winkel blijkt veel te smal voor wat ik het gebruiken wil. Ik haal nog een bodymassage bij de buurmeisjes, dat had ik vanmiddag beloofd na eindeloos neen zeggen tegen hun klagerig "massaaaaaag?",het doet op het randje af pijn, ik kan een kreun af en toe niet onderdrukken.
Praat nog wat met een Deen op ons dakterras, zijn Thaise vrouw glipt weg, ik ga naar bed,hij blijft achter met Facebook en whisky-cola.
Vrijdag is niet echt vrijdag, ik tik dees opzaterdagmorgen. Verslag volgt op de dag als berouw na de zonde . Intrigerend straatbeeld 'morgens vroeg: bedelende monniken. Dat gaat zo : een monnik staat op een hoek van de straat of bij een eetstalletje. Mensen kopen eten, sommige straatventers hebben zich gespecialiseerd en bieden kant en klare pakketjes aan. De monnik staat quasi onbewogen, een grote eettrommel in de aanslag, laat zich de giften welgevallen en prevelt een gebedje voor de knielende klant. Als er ook een fooi bij zit kan dat een kleine preek worden. Op dit ochtenduur is het aanschuiven om je gift kwijt te kunnen. De eettrommel lijkt wel magisch, zonder bodem,al heb ik al een monnik gezien die zich discreet laat bijstaan door een helper met een profane winkelzak. Het zou me niet verwonderen dat die dan weer bij de straatventer terecht komt.
Omdat de ontbijttent die ik wou bezoeken pas om acht uur opengaat ben ik nog maar eens op verkenning getrokken. De Hilton beheerst met zijn toren zowat de stad,dus even daarheen,en zo kom ik in een stadsgedeelte dat totaal verschilt van de andere wijken waar ik me al een beetje thuis voel. Chique natuurlijk, een paar golfspelers staan gepakt en gezakt te wachten op hun tuktuk , de terrasmeubels die buiten staan komen uit boetiekwinkels, en nog wat van die verschillen. Geen straatresraurantjes ,orde en netheid eerst. Hier in de buurt ligt ook een grote tempel. De winkel wordt net door een monnik geopend,met een sigaret bungelend in een mondhoeken, geen gezicht. Een van de hits in zo'n tempelwinkel is de verkoop van dakpannen voor een altijd voortdurende nieuwbouw of verbouwing waar de gelovige dan zijn persoonlijke boodschap kan op schrijven. Op dit vroege uur zit een dame al de pannetjes van daags ervoor af te wassen, recyclage is hier echt een begrip. Zo ook in de zijstraten van de grote hotels: een ploeg, twee mannen, een vrouwelijke chef, een pick up,wegen het gesorteerde vuil- glas,papier,pet- en laden het op, de vrouw noteert minutieus. Een eind verder, een grote lagere school.veel kinderen,allen in net uniform,eten nog wat aan de poort bij de vele stalletjes. Op de koer is het verzamelen geblazen,in rijen,tenslotte zittend in rijen op de grond. Een juf probeert Engels te praten en uitleg te geven maar ik kan er niet veel uit opmaken. De directeur houdt een lange toespraak, dat zijn ze hier blijkbaar gewoon. Achteraf, als ik in de namiddag mijn was ga ophalen merk ik dat het toch iets speciaals moet geweest zijn, de wasvrouw is het rapport van haar kleinkind aan het bestuderen. Mijn zoektocht naar een bus voor Suan Son loopt verkeerd. Een pickupdriver neemt me mee, maar aan zijn eindhalte eist hij 100 baht extra om me ter plekke te brengen. Ik had al de indruk dat het linke boel was, hij reed de grote weg op die van de zee wegdraaide. Ook omdat ik al had gemerkt dat ik mijn Kodak, beter gezegd mijn Fuji,vergeten was heb ik de eerstvolgende bus terug genomen. Dan maar met een taxibrommer,die me wel nabij een Son-strand afzet,maar niet waar ik wou, dat ligt eigenlijk een eind verder. Het strand is prachtig, ik loop een uur langs de waterlijn. De meeste bezoekers zijn wandelaars , weinig zwemmers. De zon wordt me te veel, ik vind een pick-uphalte en toer terug naar de stad. Vooral mijn voeten zijn wat verbrand, dus eerst de apotheek in om een verzachtende after sun. Tegen de avond wandel ik terug naar de hiltonwijk. In de zijstraten is het een helse drukte van restaurants en bars, soms ook nog een massagesalon. Dit is de wijk van de stoutere meisjes die je proberen binnen te halen in hun bar. Ik weersta. In een gewone bar word ik bediend door een knappe dame, Pat. Ze werkt hier tidelijk,anders in Bangkok, maar door de shutdown is haar werk daar onmogelijk. Toch staat ze achter de oppositie maak ik op uit haar behoorlijk Engels. Ik eet wat in een stalletje voor een fractie van de prijs die in de restaurantjes wordt geafficheerd, trek dan, macht der gewoonte , voor mijn afsluiter naar mijn stek op de nachtmarkt. Op de weg terug loop ik nog een grote schoenenzaak binnen maar vind niet echt mijn ding. Nog een slaapmutsje op mijn terras, het is tegen elven,zalige 27°,maar ik moet het afleggen tegen de muggen.
Hoe langer ik hier blijf,hoe minder zin ik heb om ver te verkassen. Mijn planning om nog naar Phuket of Krabi te trekken verdampt. Mijn hang naar een kleinere stad blijft. Lumineus idee: de naburige stadjes/dorpjes die bijna niet door de railway worden bediend en ook niet in mijn trotter zijn vermeld, dat moet toch mijn ding zijn? Cha-am is mijn eerste doel. Met wat navraag, de timetable van de spoorwegen in de hand waar zowel in het Thais als in ons geschrift de namen staan vermeld, kom ik terecht in een busstationnetje: enkele stoelen staan als wachtkamer gemonteerd op het trottoir, de balie is een tafel in open lucht,geen Engelstalig personeel. Maar ik geraak toch in een minibus, een Toyota Commuter zoals er hier duizenden rondrijden, en zo goed zijn dat ik me afvraag waarom die niet in Europa te verkrijgen zijn. Langs een expressweg zoeven we weg, de wegen zijn waarlijk goed hier. Een half uur later word ik gedumpt, langs dezelfde grote weg. De ene stad is in de andere overgegaan, nauwelijks merkbaar. Toch is het anders. Het patroon van Cha-am is simpel: de grote weg, een cluster er om heen, en een verbindingsweg van een paar kilometer naar de strandwijk, die hoofdzakelijk bestaat uit een kilometerslange boulevard,aan landzijde volgebouwd met oudere kleinere en hele grote nieuwbouwhotels. Veel volk, geen overdreven drukte . Ik wandel een uur of twee,deels op het mooie zandstrand in de waterlijn, deels in de schaduwrijke boulevard. Maar het geheel leeft niet echt, dit lijkt verdacht veel op een Spaanse Costa, ik zie de mensen hier niet wonen. Tegen de middag heb ik mijn buik vol van dat gedoe,ook mijn voeten beginnen op te spelen. Ik drink een thee tussen enkele Hollandse koppels en laat me door een brommertaxi terug brengen naar een bushalte aan de grote weg.
Er is keuze tussen zo'n handige Commuter of een bijna archaïsch versleten bus, ik kies uit sympathie en omdat ik alles wil proberen voor het laatste.
Eerste poging mislukt,,ik spoel die weg met een grote pils en wat eten,na mijn dutje probeer ik weer in de andere richting,zuidelijker licht Wang Phing,krijg ik zelfs niet gegoogeld.
Geen bus vanuit mijn vorig stationnetje, ze doen erg lacherig in hun taaltje over de vreemdeling die daar naar toe wil,maar wijzen me tenslotte met een vaag gebaar naar verder. Met volharding en half gesaboteerd door taxidrivers die me wel willen brengen voor 400baht,vind ik tenslotte een soort bushalte. Het is na vieren, de chauffeur is niet happig op me en pas als zijn busje niet helemaal vol geraakt met klanten voor een verdere bestemming mag ik instappen. Weer word ik uitgeschud langs de grote weg. Wang Phing is gebouwd op een kruising van 2 drukke wegen, een Far West verhaal,maar niet onlogisch. Veel beweging van doorgaand zwaar verkeer. Verder winkels, winkeltjes, markten, een tempel, het gewone gedoe. Er is een mooi hotel maar niets om hier te resideren. Zelfs hotel staat niet in het westers aangeduid. Ik kuier en sjok daar maar wat rond, tegen valavond neem ik een van de laatste busjes terug, om zeven uur ben ik daar voor te laat. Een Finse familie is ook aan boord, te herkennen aan het haar en de trekkersuitrusting. Ik ga zitten naast Pia, de dochter die na jaren weer eens met pa en ma op stap , is. Vijftien jaar terug was ze in België als voetbalster. Lovely country. Ze hebben al wat rondgetrokken hier, komen nu van Krabi,wat ze beschrijft als met stip te doen. Dat en mijn ontgoocheling van mijn stadsbezoekjes vandaag moedigen me weer aan om toch verder te trekken. 'S avonds in de stad ga ik op zoek naar het Grote Busstation, dat niet meer ligt waar het van trotter zou moeten maar wel een eind uit de stad. Vervolg morgen. Groene Currie at ik tot nu nog niet. Pittig, lekker ,best dat ik een grote Chang binnen handbereik heb om te blussen In de drukte op terugweg door de nachtmarkt hoor ik onvervalst westvlaams, een jong koppel (veertigers) hier net gearriveerd, ik heb zin in een praatje maar zij niet. Blij dat ik weer op mijn kamer ben. Tien uur, het is nog dertig graden.Morgen kan ik intern verkassen naar een kamer met dubbel bed.
Mijn simpele kamer slaapt heel goed. Het harde bed is comfortabel, en de airco kan ik heel zacht zetten. Ik stel hem in op 24 graden, hij blijft toch doorzoemen. In mijn nachtelijke break ga ik naar het onthaal. De nachtwaakster ligt te ronken op een matje voor de balie, we hebben geen last van mekaar. Het ontbijt is zijn naam niet waardig, twee sneetjes toast met een lik boter en een lepeltje confituur. Je kan wel alle soorten ontbijt bijbestellen maar dat vertik ik, ga wat wandelen en neem een Thais ontbijt,simpelweg lekker. Bij de bike-rent haper ik,maar hak de knoop door,huur een soort vespatje, en weg zijn wij. Het links rijden heb ik al wat onder de knie,en in het drukke verkeer moet je wel volgen.dat loopt lekker,maar de stad groeit bijna zo vlug als ik kan rijden, echt op de buiten geraak ik niet, het blijft een aaneenschakeling van bouwwerven. Ik doe ook de super-Tesco aan, de geheugenkaart van mijn fototoestel is vol, en in de stad vind ik geen. Supergrote winkel met opvallend veel westerlingen. Hier en daar,tussen de werven zie ik toch restanten van wat de landbouw hier was. Op de nog niet bebouwde percelen grazen links en rechts watkoeien. De laatste koe die ik wil trekken, een kolos-papastier ,krijg ik niet op beeld: mijn toestel is geblokkeerd. Nu dat nog! Ik moet dringend terug naar het hotel, afgesproken te verkassen op het middaguur,op het zesde heb ik mooi uitzicht over de strandwijk,van op een terrasje,dat na de middag lekker koel in de schaduw ligt. Na wat wroeten aan al de knopjes en met een dosis geluk krijg ik mijn fototoestel toch weer aan de praat,oef! Een wandeling in de aanpalende straten verhelpt mijn honger en dorst. Na een dutje tijdens de ergste warmte ga ik weer brommeren, meer naar het zuiden, en kom toch op iets,na ettelijke nieuwbouw en verkaveling,wat niet stedelijk is. Idyllisch bijna: een herder waakt over een troep koeien,een 25-tal. Zij. Vrouw komt ook op haar brommer aangesjeesd en verstaat wonderwel een paar woorden Engels. Mijn benzine raakt stilaan op,ik stop om te tanken maar het is zo druk aan de brommerpomp dat ik het maar riskeer. Ik raak thuis, niet vooraleer aan de kant gezet te zijn door de politie: niemand draagt hier een helm,maar de westerlingen op een brommer worden er uit gepikt, en moeten betalen. Ik riskeer het om een bod te doen, en geraak weg met 300 in plaats van 500 baht, zonder kwijting natuurlijk.. De avond valt over de zee,lucht en water vervloeien tot één, de stad krijgt nog heel even respijt. Ik heb zin in lobster of dergelijks, dus trek ik weer naar de nachtmarkt. Zeven uur, het komt stilletjes op gang, ik laat me lang en breed voorlichten door de verkoper,krijg zo een idee van de prijs. Goedkoop is het niet, een kreeft van een kilo kost 1300 baht. Maar eerst ga ik aperitieven,met die brommer durfde ik niet aan de drank. Als ik na een uurtje terug kom is mijn kans verkeken,alles zit afgeladen vol, op mijn eentje zien ze me gewoon niet staan. Dan maar in een gewone zaak wat scampi's gaan eten, daar kan ik het ook wel even mee doen. Te vroeg om te slapen, ik ga nog een salon binnen voor een pedicure, maar ze doen alleen mijn tenen, ik voel me bij de neus gegrepen. Een beetje teleurgesteld druip ik naar mijn bed.
Drie tarieven zijn er om naar Hua Hin te sporen,van 180 tot 44 baht. De trein van 09.20 is goedkoopst maar komt me best uit. Veel volk, ik haast me bij het instappen, heb gisteren mijn lesje geleerd. Mijn coupe deel ik met twee militairen, ik zie op hun ticket dat ze gratis reizen. Tot communicatie komt het niet,mijn Thais, je weet wel.. Op de trein komen om de haverklap venters met drank en allerlei eten,met succes. Thais eten de hele rit door, eerst hun meegebrachte proviand, dan alles wat wordt aangeboden,meest rijstgerechtjes, koude kleefrijst die je in een reep kunt veranderen,met lapjes vlees,of anders gebakjes en natuurlijk allerlei flesjes en blikjes drank, ook bier, al mag je hier geen bier drinken in de trein. Naarmate we vorderen stappen meer mensen uit dan in, gelukkig. Het landschap langs de zuiderlijn is heel anders dan langs de noorderlijn.,veel meer afwisseling. Hier en daar exotische bomen zo maar in het landschap, af en toe nog wat rijstveldjes maar veel minder uitgesproken. Af en toe lopen er koeien, in redelijk grote troepen. Grote varkensstallen ook, je riekt ze van ver,de zijkanten helemaal open . Tegen tweeEn arriveren we,Hua Hin is eindstation voor deze trein. Ik haast me naar een door trotter aanbevolen guesthouse, ze hebben nog een kamer, veel duurder dan geannonceerd in de reisgids maar vooral vier hoog gelegen, per trap! Naar mijn gevoel hebben ze een beetje cultstatus, en ze weten het, vandaar. Ik weiger resoluut ,meer nog vanwege de trappen dan om de prijs en wandel wat rond,vind gauw iets wat me beter past en veel rustiger gelegen is. Enig nadeel: geen wifi op mijn kamer,vind ik toch een handicap,ik heb 's nachts altijd een dip in mijn slaap en internet is dan een leuk tijdverdrijf,ook om te skypen gezien het tijdsverschil. Op de beroemde steigers ga ik een vissoep eten,lekker maar zoooo pikant, gelukkig heb ik ook een biertje besteld,vis de vis uit de royale soepkom en laat de rest voor wat het is. Hua Hin doet me erg aan Blankenberge denken, erg veel volk,opvallend veel Scandinaven,al hoor ik ook wel wat Nederlands. Gemiddelde leeftijd :pensioengerechtigd. Ik vermoed dat dit zo in benidorm was, vijftig jaar geleden. Na een dutje ga ik de avondmarkt zoeken. Heel erg druk, met vele eettentjes die mikken op het Europees publiek met gigantische kreeften, grote entrecotes,t-bones en andere lappen vlees, alleen frieten ontbreken nog. Ik moet zeggen, de kreeften doen me watertanden,maar ik bedwing me en stel dat uit voor een andere keer,kies tenslotte voor een Thais visgerechtje,dat verbrod wordt door het ei dat mee geroerbakken -overal gooien ze hier ei tussen- is, te zoet. Ook is het zoeken naar de beloofde mossels.
Naast mijn hotel staan mountainbikes te huur, echte Treks,maar ze vragen evenveel als voor een motorfiets. Ga ik morgen toch eens proberen, want mezelf kennende zal dat drukke toeristisch stadsgedoe me gauw vervelen, en met een brommer geraak ik zeker op de buiten. Bijna 21.00 hr. Het is al lang donker maar het blijft zomers, zeker 25°, en de gezellige drukte vraagt om nog wat te blijven hangen. Een knappe Duitse dame zit daar ook alleen ,we raken in gesprek. Ze is met een Thai hertrouwd,niet naar de zin van een van haar twee dochters, maar is gelukkig hier. Niet ieder jaar gaat ze terug naar de heimat,de mensen zijn daar zo unheimlich.
Ik hoop nog een apotheker te vinden,want iedere avond heb ik last van muggen, eigenaardig genoeg enkel op mijn onderbenen en voeten.
Een kleermaker waar ik langskom trekt me binnen in zijn winkel, hij presenteert me een op maat gesneden kostuum voor 5000 baht, verleidelijk! Ik bijt op mijn tanden en vraag bedenktijd. Wat zou ik daar mee aanvangen, eigenlijk? Als het nu een lijkwade was.. Natuurlijk weer vergeten mijn pillen te pakken, ik moet dus wel nog een halte aandoen om ze te kunnen doorspoelen. En nu, ineens naar bed!
