Eigenlijk zou je onbezorgd moeten kunnen genieten tot het laatste moment en dan via een soort wekker tot de orde en het vertrek geroepen worden,maar helaas werkt het niet zo. Mijn laatste dagen zijn bezwangerd door het naderend afscheid, en hoe hard ik ook probeer te genieten verloopt alles met de gedachte dat het zo voorbij is. ik vertrek redelijk vlug uit mijn hotel, en plan vaag wat,een soort omweg naar Valencia. Zo kom ik vanuit de hoogvlaktes plots in een diepe vallei uitgesneden door de rio Jucar. Het is niet eens middag naar Spaanse normen maar ik boek toch ineens een kamer,zo mooi is het hier In Alcala de Jucar. En bloedheet. Ik wandel wat rond,niet te ver want ik trap gauw op mijn adem. Ter plekke neem ik een dagschotel samen met nogal wat locals-altijd een goed teken- en neem daarna een siësta. na vieren wil ik. Nog iets van de streek zien,daartoe moet ik vier kilometer weer omhoog klauteren. De dorpen zijn bewoond en toch verlaten. Ik ontmoet alleen wat ouderlingen die een soort kaartspel en triktrak spelen. Het landschap is zeer gevarieerd van grote vlaktes tot halve wildernissen. Noodgedwongen moet ik grotendeels dezelfde weg terug nemen, ik vind geen alternatief. Min de zomer is het hier wellicht zeer druk aan het aantal hotels te zien, maar het seizoen lijkt over. Alles gaat vroeg dicht, en ik heb geluk dat de uitbaatster op me heeft gewacht voor avondeten, want na mij gaat de zaak ook dicht. Het stadje is op het gemurmel van de rivier doodstil, in de verte ergens krast heel de nacht een uil. Met het doven van de lichten in de zaak is ook de WiFi uit, voor mij heel vervelend als ik snachts wakker word. Toch kan ik weer inslapen. De eerste klanken van ontwaken hoor ik pas na zeven uur, rijkelijk laat naar Spaanse normen. wegens te flauw neem ik geen desayunio,alleen een americano,maar tot mijn verwondering zie ik hier iets later volk binnenkomen die een compleet maal achter hun kiezen steken,begeleid met een fles wijn. Dat is me toch te veel van het goede. Ik pak mijn boeltje, betaal en vertrek. Voor het eerst op deze reis boek ik een kamer op voorhand, in de buurt van het vliegveld. Op weg daar naar toe bezoek ik nog een ander binnenland, redelijk bergachtig, niks dan haarspeldbochten op en neer. Ik hè buitgestippeld: via Alatoz en Jarafuel naar Dos Aguas, vandaar dan verder naar Paterna. vooral het laatste stuk van Do's Aguas weg wordt me te veel draaien en keren, ik ondervind dat ik meer een mens van de vlaktes ben. Tot drie keer toe stop ik in een dorpje om iets te drinken ,maar niks te vinden . Tenslotte beland ik in Venta de Gaeta, ook maar een schort groot maar er is een cafetaria/ bar/ restaurant met binnen het kleinste beenhouwerijtje dat ik ooit heb gezien. Geen vers vlees in de koeltoren, alleen gerookt vlees en jamones aan de muur en wel tien soorten droge worsten. Toch werken ze met twee slagers en hun vrouwen, ze komen om de haverklap naar voor om de telefonische bestellingen op te nemen, de ouderwetse telefoon staat in de gelagzaal naast de kassa. War verder, ik nader nu al vlug Valencia, houden de bergen snel op en wordt de bebouwing intenser, ik ontwaar de eerste sinaasappelboomgaarden. het hotel ligt in een poligono,maar het adres vind ik niet terug in mijn gps, en na lang zoeken geven ze ook toe dat het opgegeven adres niet klopt.begrijpe wie kan. Het is een modern hotel, dat wil zeggen, je moet zo veel mogelijk zelf doen, minimale service.,wel proper en net. ik ga foerageren in een grote Carrefour,want de standaard pizza's en bocadillos trekken me hier niet aan, ook te duur trouwens.
dit wordt wellicht mijn laatste blog op dit forum, ik kap er mee wegens onvrede met de service. Ik schrijf verder via iCloud, al weet ik niet goed hoe je dat kan openen. Voor de fanaten zorg ik tijdelijk voor extra service: bij inschrijving zend ik tijdelijk mijn blog door via mail in pdf.
om 18.30 hr ben ik paraat bij de kapel, en het publiek stroomt mondjesmaat toe. een uur later zijn de 4 (vier!) fanfares paraat, en zetten zich in beweging. De notabelen van de stad zijn uitgedost en versierd met medailles en speldjes en stappen mee in de optocht. Na een uur zijn ze terug en dan pas begint het grote spektakel. Het schrijn wordt buiten gebracht, geen sinecure want de poort van de kerk is nauwelijks groot genoeg zodat het niet gedragen maar gerold wordt. Dan gaat de stoet pas écht van start, en ik moet toegeven ik ben geroerd door zo veel devotie of wat dan ook. Op kop stappen drie fanfares, maar ze zijn genoeg afgescheiden door de hagen kaarsdragers die mee opstappen, twee enkele rijen, zo wordt de processie kilometers lang. Velen wandelen op blote voeten( boetedoening?). De fanfares spelen, het dient gezegd,voortreffelijk. Dan, eindelijk, volgt het schrijn, gedragen door dertig(!) notabelen,en ze hebben het blijkbaar nog zwaar: regelmatig wordt halt gehouden en deels afgewisseld. Ook vrouwen dragen mee, wat ik hier in macholand niet zou verwachten. . Daarna volgen zwart geklede vrouwen -duidelijk geen poetsvrouwen- met eigenaardige constructies achter op hun hoofd,getooid met zwarte kant. dit alles steeds geflankeerd door twee rijen kaarsendragende mensen, vrouwen, invaliden in rolstoelenof met looprekken,kinderen,te voet of in buggy's,mannen ook. Tot slot volgt de vierde fanfare. Alles samen neemt het wel een drie uur in beslag, ondertussen is het helemaal donker. Eens de Verlosser van de Wereld weer in zijn kapel is geborgen wordt nog vuurwerk afgeschoten. Einde van het verhaal. het feest in het dorp lost zich stilaan op, en ik ga moe maar tevreden naar bed.
's Morgens ben ik ondanks de drukte gisteren vroeg wakker, tijd om hier te vertrekken. Ik plan een willekeurige plaats aan een andere kant van Spanje,Cuenca, ten noorden van van Valencia, een 250 km verder. De baas maakt me een mooie prijs voor mijn 4 nachten, tegen achten ben ik al op weg, de zon in mijn gezicht. met een paar stops -ik reis tenslotte voor mijn ontspanning- arriveer ik bij Cuenca, maar de stad die ik zie liggen in de diepte voor me is niet mijn dada. Daarom rij ik verder richting Valencia,maar de plaatsen die me bekoren hebben dan weer geen hotel, zodat ik alsmaar verder sukkel en tenslotte in een plek beland die me ook niet echt bekoort: Motilla del Palancar. Wel een hotel,beetje buiten mijn categorie maar Allah, ik ben moe en beu en heb een bed en morgen zie ik verder.
