Ik zou graag fris geschoren naar huis trekken maar buiten leerling-kappers/sters die gratis aan het oefenen waren op het perron in het station vanmiddag zag ik hier nog geen kapperszaak. Kwestie van de juiste straat te vinden, dan heb je er ineens honderd. Ik trek richting Chinatown,maar die zijn daar de boel aan het opkramen en sluiten rond een uur of zes., ik dwaal rond en vind 1000 schoenenwinkels, geen kapper. Op een pleintje zitten mensen gezellig te eten,een man staat met een heel lekker uitziende vissoep, de vis springt er bijna uit,dus ik bestel. Lekkere soep, maar pikant! Tony Monbaliu zaliger moet hier in de leer geweest zijn ,maar dit is de overtreffende trap. De groene takken die er in drijven exploderen in mijn mond. Gelukkig heb ik ook een portie rijst besteld die ik nog niet heb gekruid en een grote Chang,dus ik kan blussen...Als ik daarna verder naar huis wandel voel ik de stoomwolken na een kwartier nog uit mijn oren komen,als in de strips.Dit weekend is een speciaal weekend voor boeddhamensen, driedaags feest heb ik gehoord,en een beetje ook gezien. Ook hier is een soort bbq georganiseerd, mensen staan geduldig in de rij voor een hapje en wat rijst bij een soort parochiezaal,'t is overal toch hetzelfde liedje.Ik ben al blij dat ik thuis kom, nog een slaapmutsje van de 7/11 -in de guesthouse is geen bier of alcohol te krijgen- ik Skype nog even en ga vroeg slapen,alleen mogelijk dank zij de airco.Om zes uur in de morgen sta ik op en ga ontbijten in het station, noedelsoep met kip. Het ontbijt in het hotel , twee zielige toastjes met een spiegelei neem ik als toetje.Op straat raak ik aan de praat met een mannetje van sino-Thai,het consortium dat hier de metro uitbreidt. Binnen twee jaar zou dat klaar zijn, al henb ik nog maar weinig beweging gezien op de immense bouwwerf die hier en verder in de stad de boel terroriseert. Hij heeft al een heel dagvullend programma voor mij in zijn hoofd, kan leuk zijn maar ik vlucht weg voor hij me in een taxi of tuktuk duwt.Zondag, dus zeker markten bij de vleet, ik kies er een uit aan de andere kant van de stad rond een park,gemakkelijk met de metro te bereiken, immens is het,mijn schoenen zijn sterk maar mijn voetzolen bezwijken. Geen zin om hier te eten wegens te druk. Omdat ik graag alle transportmiddelen probeer stap ik hier in de skytrain. Valt wat tegen, het lijkt op de metro ook al rijdt het hoog boven het straatniveau, ik zie niets dan grote buildings. Halfweg moet ik weer overstappen op de metro, op straat is hier een kleine shutdown-blokkade,peis en vree alom.Omdat de meeste eettentjes op straat dicht zijn ga ik naar de food court in het station, mijn eeuwige alma mater,lekker en goedkoop. Daarna naar bed. Ik besef, mijn uren zijn geteld,binnen twaalf uur ben ik aan het reizen. Geen zin meer in veel lopen wandel ik het massagesalon binnen, het eerste dat ik heb geprobeerd hier in Thailand,en tot nu het beste. Ik ga voor een voet- en aansluitend ,na enige aarzeling van mijn kant maar op vriendelijk advies van de masseur, en de lange reis morgen indachtig,een rugmassage. Even was er verstoring van de rustige sfeer door een hele familie Japanners die binnen kwamen, vijf volwassenen en twee kinderen,maar gauw komen nog een paar masseurs de boel versterken,aangevoerd met snelle taxibrommers. De rust keert terug,en het blijken geen Japanners maar Koreanen.
Nu nog wat eten in de buurt, vlakbij is een goed restaurantje, eerst is er geen plaats,iets later wel maar ik word niet toegelaten: ik had een tiental mensen gepasseerd die geduldig wachtten, ik had ze verward met afhaalklanten! Maar ik mag buiten bij de keuken eten,ook goed,lekkere grill zelfs en voor geen geld. .ik krijg gezelschap van een Duitser,die was hier vroeger een half jaar,de mentaliteit van Bangkok is volgens hem veel veranderd door de toevloed van vreemdelingen.De avond is om, morgen vroeg inpakken en wegwezen.. miel cocquyt
Mijn busticket heb ik veilig op zak: een bijgevoegde bus rijdt om 17.20 hr.,het komt voor mij niet zo nauw. Ik had graag mijn kamer aangehouden tot een uur of vier, kwestie van een siësta te kunnen maken, maar de ultieme check out is 13.00 hr, twee uur uitstel. In de morgen loop ik nog eens in de stad, de ochtendmarkt, de winkelstraten,waar ik nog een geheugenkaart moet kopen. Voor het eerst is het wat bewolkt, mij niet gelaten,maar tegen de middag steekt de zon weer ongenadig. Waar ik eet komen plots twee driewielers aangesjeesd, met daarop twee Fransen. Ik zoek hen op, zij content dat ze eens hun moerstaal kunnen spreken. De mannen uit Lyon (le centre, zeggen ze) peddelen hier al rond sinds 7 januari, blijven nog tot einde maart! Ze zijn vertrokken uit Bangkok, maar fietsen niet zo veel, een dertig kilometer per dag. Le chaleur! En verder, die ligfietsen zijn niet geschikt voor hellingen, maar dat had ik al gehoord. Heet is het, niet te doen, ik begrijp dat ze niet ver geraken. Ik sluip langs schaduwzijde naar het hotel, nog twee uur om te krijgen,en zelfs geen zetel waar ik languit kan. Het is gelukkig koel in de lobby. Tegen vieren trek ik naar het busstation waar drie bussen van dezelfde maatschappij tegelijk vertrekken naar Bangkok, ikzelf volg een klein half uurtje later. Prima bus met een zee aan ruimte, als ik al zou willen kan ik niet eens tegen de zetel voor me schoppen. Naast mij een jong Russisch koppel, tijdens de rit zie ik mijn eerste indruk alleen maar bevestigd,boers en bijna tiranniek gaat hij met zijn lief om. Gelukkig wordt er veel geslapen. Een kokette hostess bedient iedereen met een hapje, fruitsap, water. Even later volgt een deken en een neksteun. Een stop is halfweg in een heel groot wegrestaurant helemaal voorzien op busreizigers die snel en accuraat worden geholpen, ik blij want ik had geen eten bij,en honger dat slaapt moeilijk. Slapen lukt wonderwel, ik haal drie keer een tweetal uur. Tegen vieren rijden we de grootstad binnen. De kokette hostess die een she-male blijkt te zijn, ik zie het nu pas, komt rond met koffie en verfrissingsdoekjes. Tegen vijf uur pas kunnen we der uit,meer dan een half uur stonden we aan te schuiven om op de terminal te geraken,errond zijn grote openbare werken bezig(metro?) maar de terminal zelf is ook erg chaotisch. Door met de stroom mee te drijven kom ik heel snel op de aangrenzende stadsbusterminal,even dacht ik hier in deze buurt te blijven maar ik kies toch voor het mij bekende en ga naar de buurt van het grote treinstation Hua Lampung. De helse rit door de stad duurt toch nog drie kwartier. Ik prijs me erg gelukkig dat ik zo vlot daar geraak. Een paar guesthouses had ik in gedachten,gezien bij mijn eerste passage bij aankomst. Het eerste valt me tegen, een te kleine kamer met een te slecht bed, in het tweede heb ik meer geluk: dubbele kamer , op het gelijkvloers aan de binnentuin met airco en eigen badkamertje, een beetje prijzig, 750 baht,maar daar maal ik nu niet meer om, van hieruit kan ik vlot naar de luchthaven. Een goeie ligging ook, 100 meter van de drukke Rama IV-road,autovrij en absoluut geen straatlawaai. Het lot is me gunstig gezind, als dat maar blijft duren! Mijn trotter prijst "Het Huis van Jim Thompson" aan als absoluut te zien, ik ga er naar op zoek en zie veel nieuwe dingen, maar niet dat. Bijna terug thuis word ik aangesproken door een tuktukdriver, ik probeer en hij hapt toe voor 50baht. De man weet ook wel waar de klok hangt maar vindt de klepel ook niet,moet met mijn aantekeningen in zijn hand een paar keer de weg vragen,-ik een klein beetje leedvermaak- tenslotte is iemand die kan helpen, we zijn vlak in de buurt waar ik vanmorgen ook heb gezocht. Het is een heel mooi huis,maar typisch Thai zoals de gids zou ik het niet noemen, het is een stadspaleis na de oorlog gebouwd door een Amerikaans officier met Thaise invloeden. Foto's nemen mag niet, een suppoost houdt me in de gaten, ik schiet nauwelijks wat. Het huis staat langs een khlong,soort brugs reitje maar nog effectief gebruikt voor taxiboten, ik spring erop maar algauw weer er af: ze varen knoerthard,en zeilen die opgetrokken worden beschermen tegen opspattend water maar verhinderen ook alle zicht. Helemaal het noorden kwijt zwoeg ik me te voet weer naar mijn oriëntatiepunt, het station. Het begint echt te regenen in Bangkok, aan de straatkanten vormen zich zelfs plassen! Vermoedelijk behoorlijk ongewoon,voor mij wel lekker verfrissend. Moe als ik ben val ik als een blok in een verkwikkende siësta. Bed en kamer alle punten voor rust en slaapcomfort.
In het hotel moet wel een ontbijt te krijgen zijn maar niets als een gedekte tafel of een uitgestalde menukaart wijst er op, dus ga ik een ommetje maken en vind waarachtig een zaakje vlakbij, -ik moet er al een paar keer voorbij zijn gekomen, zo onopvallend-,waar ik een eigenzinnige kop koffie kan krijgen,mierzoet en met melk,geserveerd met een paar reuzels. Ik was verzocht me vanaf 08.00 hr. beschikbaar te houden in de hotellobby want vervoer naar de terminal is inbegrepen , het busje komt zo tegen half negen,mooi op tijd om de boot te halen. We vertrekken met maar tien minuten vertraging. De boot heeft twee airco binnendekken en een open bovendek waar ik me niet aan waag, ik kies een zetel binnen,twee Japanse kwettertantes komen naast me zitten en blijven de hele tijd bezig met elkaar foto's te tonen en becommentariëren op hun iPhone. Bijna iedereen is hier gewapend met iPhone,iPad of andere tablets, o tempora o mores: wie nu nog reist met een fototas met zwaar apparaat en bijhorende set wissellenzen is duidelijk gedateerd. Ik ben blij dat ik genoeg heb aan mijn zaktoestel,travelling light. Reizen met boot en/of trein stemt me altijd vrolijk. Ik stap goed zo gehumeurd aan wal. De tegenstelling tussen de terminals kan niet groter zijn: in Krabi vertrokken uit een nieuwe terminal buiten de stad komen we hier terecht in een soort soek, wirwar van smalle straatjes met gewriemel van voetvolk,kleine fietsen(wendbaar!) en grotere transporthandkarren, die vooreerst de bagage komen ophalen per logies,maar verder de hele dag alles aansleuren wat een toeristenkolonie nodig heeft. Ik raak met moeite buiten de grote drukte van hotelletjes,pensionnetjes,restaurantjes en andere winkeltjes. Als dat hier al met de tsunami was weggespoeld merk je daar niet veel van, tenzij dat nog verder wordt gebouwd op alle (on)mogelijke plaatsen, in een soort hondenwei wordt een complete blok appartementjes of vakantiehuisjes neergepoot bijvoorbeeld. Op het strand staan hele rijen ligstoelen in de schaduw opgesteld, de zonnebaders komen niet in de zon tenzij voor een ploeterpartij in het aangenaam warme water. Geen wegen te zien, ik vraag me af of er ueberhaupt wel zijn. Mijn ideetje om hier een brommer te huren berg ik op, alle transport dat ik zie gebeurt over water, in en rond de haven krioelt het van boten van alle slag. Ik geef me helemaal over aan het soekgevoel, loop zo veel mogelijk aan de schaduwkant,genietend van de drukte en de uitbundigheid van Engelsen, Fransen, Russen,Amerikanen,Japanners en nog wat anderen. Ik probeer de afkomst te raden aan de gedragingen en word meestal bevestigd bij het horen van flarden taal. Geen eten van doen met die hitte,alleen een ijsje weersta ik niet. De restaurantjes blijven dan ook halfleeg ondanks de drukte. Heel veel scubadivewinkels ook,opvallend niet door Thai uitgebaat maar door Engelsen of Fransen. Enkele jappen lopen door de hitte in vol duikornaat,ritsen helemaal dicht,naar hun boot. Ik vermoed dat ze gesmolten zijn voor aankomst.
Het is mooi en genoeg geweest als de boot terug om half vier vertrekt. Alles loopt volgens plan, alleen aan de terminal is het even zoeken voor ik in het juiste busje geraak.
Vol goeie moed neem ik na me te verfrissen vanuit het hotel een pick-up-busje naar de busterminal, ik wil mijn retour naar Bangkok veilig stellen met de drukte van het weekend in gedachten,maar de ticketverkopers zijn solidair potdicht. Er wordt lang gewerkt in Thailand,maar niet door de bedienden.. Mijn rooie pick-up rijdt niet dezelfde weg terug, pas na een hele citytrip raak ik terug in mijn hotel. Ik pik nog een pittig etentje in de tent van vanmorgen en geef me over aan een matige massage aan de overkant,nog een slaapmuts en vader gaat naar bed.
My kingdom for a horse! Met mijn brommer voel ik me sterk. Uit sportieve motivatie stapte ik te voet naar de ochtendmarkt,maar ben na enkele passen terug gekeerd en heb mijn stalen ros beklommen. Bij een Chinees op een terras krijg ik een heel blad vol allerlei kleine hapjes, gebakjes met vlees of op vlees of dat er in, net als mijn buren,een oud chique paar, niet slecht maar met een keer heb ik het wel gehad,zeker als ik de rekening krijg, ik vermoed dat hij is gemaakt a la tete du client. Maar zo toch eens tussen chique volk gezeten. Na mijn ochtendpost vertrek ik naar verdere oorden,ik,kies de richting van het vliegveld. Warm en druk als de hoofdweg is neem ik een afslag naar het onbekende. Veel groen, bosbouw en ook opvallend veel bewoning nog,qua dichtheid als de buiten bij ons. De bossen zijn hoofdzakelijk cocosplantages,laagstammig gehouden,en latexbomen, met halve kokossen als recipiënt onderaan de bomen bevestigd. Op goed geluk rij ik steeds verder en kom tenslotte toch weer op dezelfde weg terecht,perfect blind ommetje. Operatie geslaagd! Ik stop bij een nieuwbouw in wording. Het systeem bestaat uit een groot houtskelet,de hoofdsteunen zijn gewoon ruwe boomstammen, daarop een mooie opbouw van gezaagde balken en plankskes. Wellicht wordt de rest opgevuld met metselwerk,als vakwerk bij ons,het dak in golfplaten,meer moet dat niet zijn. De bouwplek staat op het terrein met een winkeltje, de vrouw maakt de dienst uit, de tv staat op politiek, redevoering van de oppositie. De man ligt onder een veranda in zijn hangmat. Ik bestel een grote Chang,want het is reeds in de voormiddag zo heet dat de helft verdampt terwijl je het binnen giet. Ik rij verder naar het vliegveld,grote drukte, drie regionale maatschappijen zijn,hier gevestigd, maar ik zie ook TUIvliegtuigen. Ik check de mogelijkheden om naar Bangkok te vliegen,maar de schreeuwerige cheap-flight advertenties bevatten beperkingen waardoor ik uit de boot val. De hitte is schroeiend als ik buitenkom. Ik brommer richting stad, bezoek onderweg nog een tempel in aanbouw die ik al van heel ver had gezien, een oud vrouwtje lacht met mijn bloot hoofd in die helse hitte.
Iets verder neem ik nog een lunch in een klein eettentje, het bier moet ik bij de buren halen. Ik vlucht bij thuiskomst naar mijn beden airco,blijf binnen tot vier uur, rij nog een kleine afscheidsronde en lever mijn voertuig mooi op tijd af. Ik blijf hangen in de buurt daar,veel globetrot(s)ters met grote rugzakken, ik ben benieuwd wat die allemaal meesleuren. Mijn beperkte mobiliteit zorgt voor verveling, ik rek de tijd tot morgenvroeg de uitstap naar Phi-Phi begint, ik vrees dat het gewoon uitstel van executie wordt tot ik naar huis terug keer, mijn reisbobijn lijkt een beetje op.
Mijn beste herinneringen van deze trip hou ik over van de langere verblijven, niet van de vluchtiger passages. Daar troost ik mezelf mee omdat Krabi me tot nog toe wat tegenvalt, ik kan het niet omarmen. Vandaag is het ook iets frisser, 32 in plaats van 35°. Het bussysteem is ook anders: ieder rit heeft zijn prijs,veel duurder dan de eenheids-10baht van Hua Hin. Gelukkig is de baliejuffrouw heel vriendelijk en geduldig in haar poging me een en ander duidelijk te maken. Het einde van de rit komt in zicht,en ik weet nog niet hoe ik terug reis. Nog zo'n dag als gisteren zou me doen overwegen vroeger naar het noorden terug te keren. Maar info in het busstation - het derde busje dat ik aanroep brengt me er naar toe, de wit-met-blauwe lijn- tempert mijn onrust. Als het moet of als ik wil haal ik mijn vlucht ook als ik hier zondagavond vertrek. Er rijden verscheiden bussen, daar krijg ik ook wat zicht op: twee concurrerende lijnen bieden een luxe bus aan, beiden vertrekken om 5 uur 's avonds, de luxe betekent slechts 25 plaatsen op een dubbeldeks. Andere, 45 plaatsen,vertrekken om de paar uur en zijn veel goedkoper,maar die zijn me sowieso te min. Geen bier in het stationsgebouw,dus ga ik een pintje drinken in een belendende zaak voor ik naar de stad terugkeer. Het is middag. Aan de ingang van het hotel stapt een heer op een brommertje, ik vraag waar hij het heeft gehuurd en hij antwoord zuinigjes, ik herken het accent in zijn Engels, inderdaad een hollander. Als enige gast maak ik gebruik van het restaurant in het hotel,daarna platte rust. Het internet hier is niet echt je dat maar ik hou me bezig tot na vieren. Twee plannen: ik wil een toeristische uitstap naar de phi-phi eilanden,dus bootje varen, en een brommer huren. De boottickets in het hotel kosten 1500,in de stad 700,aan de afvaart 600 baht, weet ik allemaal in een uur. De brommer was te verleidelijk, ik heb de boottocht een dag opgeschoven en cruise de rest van de middag door de stad en omgeving. Met helm op, uiteraard. Als afsluiter ga ik eten in een mooi ogend restaurantje met aantrekkelijke bediening. De groene kerriesoep smaakt super, pittig, het varken erachter is niet slecht maar maakt me minder enthousiast. Het hotel ligt op de stadsrand en is zo rustig. Ik ga vroeg slapen,maar moet gauw zwetend weer opstaan: zonder airco gaat het niet.
De relatieve koelte van de morgen lijkt me heel geschikt voor een ochtendlijke wandeling. Tegen acht uur zit ik al op de bus naar Suan Son. Onderweg super activiteit bij de monniken. Ze zijn voorzien van extra grote zakken,waar ze hun giften in trieeren. Zelfs de wakkere soldaten zijn nog niet in actie. Ik heb het strand nagenoeg voor mij alleen. Het is puur genieten, alleen opletten aan de waterkant voor de vele en grote kwallen die aangespoeld zijn bij het hoog water. Geen grote activiteit, gelukkig maar want de strandzone is heel klein bij het hoog water. Tegen dat de zon echt heet wordt ben ik al weer weg naar de stad, goeie planning. Tegen de middag moet mijn kamer ontruimd, ik kruip eerst nog een uur in bed,na de middag kan immers niet meer, en slaap waarachtig nog een uur zodat ik me moet haasten met douchen en inpakken. Mijn bagage kan ik achterlaten in het hotel, mijn bus gaat pas om 22.00 hr. Met afdingen huur ik een brommer voor 120 baht voor de rest van de dag. Een Engelsman die zich hier heeft genesteld gaf me wat tips om vlug op de buiten te geraken, en dat lukt ook. De zon is draaglijk als je in beweging blijft. Met mijn helm op met donker vizier voel ik me robocop. Ik eet in een klein eettentje langs de weg, kom helemaal op de buiten. Daar zijn ze bezig met de suikerrietoogst. Het likt een beetje als vroeger bij ons: met een scherp primitief hakmes worden de stengels gekapt en met bladeren samengebonden, elk voor zich, zowel vrouwen als mannen,en allen met bedekt gezicht, wellicht tegen de felle zon. Ze worden graag gefotografeerd,ik mag er geen een overlaten. De rietstengelsschoven worden met de hand geladen,ze worden doorgegeven van hand tot hand,daartoe hangen aan de zijkant van de oeroude vrachtwagens een soort stelling, want er wordt hoog geladen. Een eind verder wordt het proces toch wat gemechaniseerd,een traktor met frontlader gooit ze met hele bundels ineens op de vrachtwagen ,de rest is toch ook weer handwerk. Toch moet er nog meer gemechaniseerde methodes bestaan, op de weg zie ik grote camions geladen met gekapte stengels, zo,'n kleine halve meter lang, maar die methode heb ik niet gezien. Ook,anders veel bedrijvigheid, zondag is duidelijk geen rustdag,ook vrijdag of zaterdag niet tenzij in de dienstensector, banken bijvoorbeeld zijn vandaag potdicht. Ik verlaat de hoofdweg en kom bananen- en ananasplantages tegen. Ook een paar veeboerderijen met Frisian-holsteiner jongvee en koeien, allen onder afdaken,beschutting tegen de zon, zero grazing systeem. Uitleg moet ik niet vragen, geen kat die mijn Thais verstaat. Met een paar stops om mijn vocht op peil te houden ben ik toch een vier uur onderweg, ik moet tanken. Zo'n tankje is veel kleiner dan ik dacht,met amper twee liter is het weer helemaal vol. Ik toer nog wat op mijn gemak door de stad, en betaal weer 200 baht aan de politie, terwijl hij mij en nog een westerse vrouw aan de kant zet passeren ons honderd Thais, jawel, zonder helm. De bedrieger bedrogen: ik geef hem een biljetje te weinig, mijn wraak is zoet. Brommer terug binnen geleverd,wat rondslenteren, ik eet een luxueus galgenmaal, een handvol gamba's, maar verpieterd door de gelegenheidskok,jammer. Tijd om naar het busstation te gaan, de bus komt maar een half uur te laat(komt al van Bangkok),maar voor de rest niets op aan te merken: grote slaapzetels, drie op een rij, we zitten beneden met negen, boven zit het ook vol maar geen idee hoeveel. We krijgen meteen een broodje en een flesje water, ook een deken, best want de airco krijg ik niet helemaal afgezet. Al bij al slaap ik goed,tegen zeven staan we in Krabi. Andere stad,andere mode, we zitten toch 500 km zuidelijker. Een toeristengidse licht het merendeel op met veel te dure tickets naar de binnenstad, een vijf km verderop. Ik bekijk het wat en vind een pick-up voor een vijfde van de prijs,beter en sneller bediend. Mijn kamer komt pas vrij tegen tweeen,dat valt wat tegen. Ik begin de stad maar te verkennen. Veel Indiërs hier,heel andere klederdracht, ik kan niet goed uitmaken of het boeddhisten zijn of wat anders. Naast een tempel in een apart gebouw is een begrafenis aan de gang, dat gebeurt hier duidelijk niet in de tempel. Onderweg zoek ik ook een alternatief hotel,,ik heb een vermoeden dat ik mijn boeking in het eerste hotel bij die ene nacht zal houden. Kon ik nu maar even wat gaan liggen en me verfrissen!
