Zijn er mensen die niet zenuwachtig worden voor zo'n vliegreis? Ik ben het wel. Wakker om iets voor vijf, mezelf verplicht rustig te ontwaken, iets na vijven opgestaan. Gedouchet. Daarna beginnen pakken,weloverwogen. Opnieuw pakken, kleinigheden vergeten op de juiste plek te steken. Ik trek mijn lange broek aan om te reizen, zoals een werkman zijn overall na een lang weekend waarin nochtans zijn favoriete ploeg gewonnen heeft. Mijn jasje hou ik paraat voor in Parijs. Om zes uur gaat de desk van het guesthouse open,laat. Ik mijn sleutel achter en krijg mijn borg,hier een heel gewone zaak,terug. Mijn thaigeld is bijna op, het komt van pas. Eerst ga ik nog ontbijten in het station,een soort rijstepap met bolletjes gehakt. Daarna duik ik de metro in. Ik moet normaal 1 keer overstappen, maar stap uit op de verkeerde link door te veel na te vragen ben ik het juiste station vergeten,en ga nu verder met de skytrain,een beetje omslachtiger. Toch ben ik in een uur op Subvaranabhumi. Enorm groot,maar alles gaat vlot, ook al moet ik zelf inchecken. Zelfs mijn tgv-ticket heb ik hier ineens,all by myself!
Dan is alles routine: bagage inchecken,paspoortcontrole, een lange wandeling naar de gate. Gelukkig vind ik onderweg per toeval een balie van de luchthaven zelf waar ik op vertoon van mijn paspoort een uur gratis wifi krijg,dat heb ik nog nergens meegemaakt. Zo heb ik ineens ook mijn krant, leesvoer voor onderweg. Zoals overal op de vliegvelden zijn drankjes onbetaalbaar.ik stel uit,maar koop dan toch een laatste Chang. Het inchecken gaat vlot maar duurt lang,zoveel volk! Benieuwd vraag ik nog om een upgrade naar business class - als het betaalbaar zou zijn tenminste- maar alles blijkt volzet,ik kom naast een koppel uit Toulouse te zitten die ook drie weken in Thailand hebben rondgetoerd. Verder geen conversatie,want ieder heeft zijn scherm met films, nieuws en nog veel meer, en een bijgeleverde koptelefoon, van gezellig een babbel slaan komt zo niet veel in huis. Het eten bij air france is goed,maar de bediening is teamgebonden, op de heenreis was veel meer gelegenheid om eens een drankje te halen,bij deze vlucht is buiten de maaltijd geen alcohol te krijgen. We vliegen 12,5 uur. Ik wou dat ik meer kon slapen, maar het lukt me amper een uurtje of twee. De aangeboden muziek bevat een kanaal met klassieke muziek, daar geniet ik wel van. En uit verveling begin ik films te kijken, the Emperor van Charlie Chaplin, en omdat ik een tijdje steels meevolg met mijn buur start ik op de duur zelf Captain Phillips, een pseudo-documentaire over een kaping door Somalische piraten. Mijn ogen branden in mijn kop door slaapgebrek en ook wel door uren naar dat kleine schermpje te kijken van op een verkeerde afstand. Zo krijg ik de eindeloze vluchttijd toch nog om. We landen met een half uur vertraging. Gelukkig is er tijd genoeg voor de overstap, want de vertraging maakt het ineens veel krapper. Bij toevallige navraag aan de tgv-balie is mijn Thais ticket toch niet geldig, ik moet het hier nog eens omwisselen. Je moet het maar weten.. Ik durf niet meer slapen op de relatieve korte trajekten naar Brussel en Brugge, ik hou me wakker met gesprekken met God en Klein Pierke, die laatste vooral. Hoe later op de avond,hoe schoner volk geldt ook hier. Het is een verlossing als Claudine me opwacht aan het perron, ze heeft mijn huis al verwarmd met chauffage en mijn kacheltje, ik word nog met een hapje verwend. Tenslotte ga ik zwijmelend slapen, ondervind jetlag aan den lijve.
