Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 29 januari 2013 13:26:23 GMT+01:00 Onderwerp: Maandag reisdag
Maandag reisdag Eigenlijk ben ik van zondagmiddag op stap. Het leek de enige manier om op tijd en comfortabel op Schiphol te geraken. Jan en claudine waren aan een bezoekje aan hun kleinzoon toe,en ik kon daar overnachten .'s anderendaags had ik om 05.30 een shuttlebus vanaf Antwerpen centraal, zeg maar een privé fyra die me ineens tot Schiphol bracht, samen met twee anderen. Een uur vroeger dan verwacht waren we daar.Het vliegtuig vertrok dan weer een half uur te laat, met niet aangekondigde stop in Marrakech,maar dat was wellicht een oefening in Afrikaans. Met een bus van charter corendon die eigenlijk niet voorzien was in mijn boeking arriveer ik bij vanavond in mijn voorlopig hotel ( voor drie dagen geboekt). De de hitte bij landen en de trip naar het hotel zorgen voor een eerste gewenning aan het -voor mij nieuwe-continent.Mijn kamer is simpel,net als het hele hotel een beetje verouderd of slecht onderhouden,maar het sanitair doet het en de plaats is muggenvrij dank zij degelijke horren. Maar ook op de wandeling die ik nog even buiten het hotel doe heb ik geen last van die beestjes, wel van andere parasietachtigen die allemaal je beste vriend willen zijn, in die mate dat ik niet durf mee te gaan in een onverlichte site waar me een goed restaurantje wordt aangeprezen..Wel luide muziek maar weinig ambiance rond het zwembad annex bar. Ik ga naar bed en slaap als een steen.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 30 januari 2013 10:03:00 GMT+01:00 Onderwerp: Dinsdag 2/ Woensdag
Dinsdag 2/ Woensdag Ik blijf wat rond het zwembad hangen,net als andere ouwe mannetjes.meesten zijn Hollanders en komen hier wel regelmatig,allemaal ook een beetje low budgetreizigers. De meesten zij. Hier dan ook dik content. Hier heb ik drie nachten geboekt, ik denk niet dat ik hier langer blijf. Op aanraden van een ancien ga ik naar het naburig hotel, daar is wel ( zwak ) internet, en de rest ziet er ook allemaal dégelijker uit. Ik bekijk een kamer en boek voor drie nachten,vanaf woensdag heb ik een nieuwe thuis, want het leven hier in Kotu bevalt me wel.'S avonds ga ik eten in een soort frituur, waar geen andere Europeaan komt. Het eten is lekker, de omgeving proper en het is helemaal niet duur.Alles wat je doet wordt gezien en gesignaleerd. Een paar mensen spraken me aan omdat ze me gezien hadden in Serekunda, de ober van de bar schuin over het eettentje had me ook geseind, en ongetwijfeld zal mijn hotelswitch ook al gesignaleerd zijn.Vanmorgen bij het ontbijt praatte ik met een Hollander,ex-trucker, die in het Engels informeerde naar zijn kinderen. Het bleek om een soort adoptie te gaan,of sponsoring voor school lopen van een plaatselijke tweeling. Hij komt hier 2 keer per jaar, en meldt nuchter dat hij binnen een half jaar wel ziet hoe het met zijn project loopt.De lucht is vandaag bewolkt maar het blijft aangenaam warm. Ik hoop dat het niet gaat regenen, dat lijkt me zo onwaarschijnlijk.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 31 januari 2013 12:28:25 GMT+01:00 Onderwerp: donderdag 31/01/2013
donderdag 31/01/2013Mijn laatste nacht gehad in Badala Park. Ik kon niet goed slapen, het idee van afgesloten te zijn van het thuisland beroert me meer dan ik me had voorgesteld. Niet dat ik om de haverklap aan de lijn wil hangen of sms-en,maar ook door de zeer gebrekkige internetverbinding beangstigt het me zelf niet bereikbaar te zijn. Zo zie je maar hoe verslaafd we zijn aan de moderne communicatiemiddelen..Bij het ontbijt spreek ik mijn Hollandse vriend aan,en hij brengt me bij een sigaretten- en belkaartenverkoper die markt houdt bij de ingang van het hotel. Een simpele kaartwissel maakt duidelijk dat het mijn simkaart is die mankeert. Probleem opgelost met de aanschaf van een africell paykaart, de jongen installeert het zonder problemen, ik opgelucht! En een uitstap naar Serekunda bespaard.Ik ga dan maar ineens pakken, zonder spijt verlaat ik dit hotel dat te openlijk duidelijk op zijn retour is. Tot mijn kamer klaar is probeer ik wat te internetten, maar de verbinding laat niet veel toe, ik weet niet of mijn verzonden berichten doorgaan, inkomende sijpelen héél traag binnen,thuis zou dit niet worden getolereerd,maar dit is Africa! Ik hoop maar dat ik hier ergens betere connectie vind,maar ik vrees.De bevolking hier is heel wat jonger, en Engelser. Ik praat met een man die ik gisteren al zag, hij betaalde 995 pond vanuit Manchester voor een hele maand vlucht en verblijf. Misschien toch de moeite om in het vervolg de Engelse sites eens te bezoeken alvorens te boeken..
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 1 februari 2013 12:52:52 GMT+01:00 Onderwerp: Vrijdag 01/02/2013
Vrijdag 01/02/2013Het slaapcomfort op een goeie matras is toch een stuk hoger. Niet alles is ineens super in dit hotel maar het scheelt een heel stuk. Betere douche en handdoeken.. Water komt niet zo nauw, ook hier is een lekkende toiletbak,maar alla. Ook het ontbijt is meer verzorgd,dus beter.Vrijdag is hier een beetje zondag. Ik was half van plan om eens naar Banjul te gaan maar denk dat ik het beter uitstel tot morgen, of tot later, ik bekijk het wel.Ik kan moeilijk wennen aan het gebrek aan communicatiemogelijkheden. Zo wou ik eens rondneuzen naar andere hotels,desnoods via een Engelse site maar Google is mij hier nog niet gelukt. Dát is voor mij de grootste cultuurschok. Je zou eigenlijk naar hier moeten vertrekken zonder iPad of telefoon. Willem, een Hollander die hier ook alleen is,want hij kreeg de reis cadeau van zijn vrouw voor zijn pensionering,doet het,en heeft er helemaal geen last van. This must be the spirit maar zo ver ben ik nog niet in mijn onthechting,nog even afkicken. Al vind ik het geen drama meer dat ik hier nú niet kan verbinden en mijn krant downloaden. Zolang de lucht niet invalt..Het is nog vroeg en ik wandel naar de grote weg. Rechts gaat het naar Senegambia, links weet ik bij navraag dat het naar Bakau leidt. Een taxi stopt, voor 50 D ben ik een kleine 10 km verder. De chauffeur wil perse mijn vriendje worden, rijdt zelfs ver voorbij de lokale markt zoals was afgesproken.bij het terugrijden vang ik een glimp op van de vissershaven, dus eerst en vooral daarheen. Kleurige bootjes,een soort prauwen,lang en smal dansen over de golfslag. Buiten de motor zijn ze wellicht zo authentiek als Afrika zelf. Er staat een stalen rede maar die is duidelijk in onbruik, de stalen vloer is op de meeste plaatsen wég. Het schijnt spectaculair hoe ze de vis nu aan land brengen,maar helaas kom ik op het verkeerde moment. De vislijn staat er ook nog maar oogt al even ongebruikt en vervallen.Dan maar naar de lokale markt die verrassend groot is,grotendeels overdekt als aaneengeregen hutten. Ik probeer wat foto's te nemen maar word algauw op de vingers getikt en argwanend gevolgd. Spijtig, de paar slagers zijn spectaculair. Over de straat is een marktje apart voor schaaldieren,als ik het vraag koken ze dat wel ter plekke, ik kom tegen de middag nog eens kijken.. Een plaatselijke barbier wil mijn baard wel scheren, voor 25D. Hij doet het als een jeannet zo voorzichtig, wel met een tondeuse. Goed genoeg, ik voel me weer veel frisser.Een verfrissing verder(geen julbrew voor 11 uur, dus cola) en nog een boogscheut vind ik een internetcafe met iets of wat verbinding. Zo kan ik mijn opgeslagen dagberichten posten, ik hoop toch dat ze aankomen?
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 2 februari 2013 13:26:48 GMT+01:00 Onderwerp: Zaterdag 02/02/13
Zaterdag 02/02/13Tegen de morgen word ik wakker met een paar grote levensvragen: slaap ik al dan niet verder onder een laken? Bij gebrek aan wassalon, hoe blijf ik proper in het leven staan? Heeft het leven zin zonder internet? En meer van dat pertinente. Toch spring ik stipt om zeven fluks uit mijn bed,ga kakken en geniet vervolgens van een verfrissende douche.Het ontbijt is open,je ziet dezelfde mensen op hetzelfde uur. Alle anderen die buiten zitten genieten van hun sigaret. Ik neem koffie,fruitsap,toast met marmeladen,cornflakes,fruit en een vers gebakken pannenkoek tot mij. Het internet hier probeer ik zelf niet meer. Tegen negen ga ik voor mijn strandwandeling,nog maar weinig volk. Een straathond komt me volgen als een schoothondje,wellicht verwacht hij in/van mij een lekkere beet. Het zweet breekt me uit bij de gedachte -die honden zag ik al in roedels lopen- maar bij mijn eerste poging om hem weg te jagen kiest hij het hazenpad, de lafaard!Ik pootjebaad een uur tot in Senegambia city en ga aan land via het meest luxueuze hotel darthet aan dekust staat. De securitymensen heten me hartelijk welkom, ik zie er dus niet uit als de schooier die ik ben. Mijn pergola is vrij,en ik laat me welwillend een koffie serveren op mijn kamernummer, geef de ober een vorstelijke 50D fooi.Daarna ga ik internetten in de foyer,maar het (gratis)net is ook in dit chique ding zo stom als een vis. Bloedheet is het ondertussen weer,tijd voor een eerste julbrew, die ik neem in een Thais restaurant waar eveneens zwak internet is,maar één bericht lijkt toch vertrokken.Minder uit honger dan wel dankbaarheid bestel ik n°45,half a chicken with chips, het moet niet alle dagen rijst zijn.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 3 februari 2013 09:26:43 GMT+01:00 Onderwerp: Zaterdag 02/02/13
Zaterdag 02/02/13Tegen de morgen word ik wakker met een paar grote levensvragen: slaap ik al dan niet verder onder een laken? Bij gebrek aan wassalon, hoe blijf ik proper in het leven staan? Heeft het leven zin zonder internet? En meer van dat pertinente. Toch spring ik stipt om zeven fluks uit mijn bed,ga kakken en geniet vervolgens van een verfrissende douche.Het ontbijt is open,je ziet dezelfde mensen op hetzelfde uur. Alle anderen die buiten zitten genieten van hun sigaret. Ik neem koffie,fruitsap,toast met marmeladen,cornflakes,fruit en een vers gebakken pannenkoek tot mij. Het internet hier probeer ik zelf niet meer. Tegen negen ga ik voor mijn strandwandeling,nog maar weinig volk. Een straathond komt me volgen als een schoothondje,wellicht verwacht hij in/van mij een lekkere beet. Het zweet breekt me uit bij de gedachte -die honden zag ik al in roedels lopen- maar bij mijn eerste poging om hem weg te jagen kiest hij het hazenpad, de lafaard!Ik pootjebaad een uur tot in Senegambia city en ga aan land via het meest luxueuze hotel dat daaraan de kust staat. De securitymensen heten me hartelijk welkom, ik zie er dus niet uit als de schooier die ik ben. Mijn pergola is vrij,en ik laat me welwillend een koffie serveren op mijn kamernummer, geef de ober een vorstelijke 50D fooi.Daarna ga ik internetten in de foyer,maar het (gratis)net is ook in dit chique ding zo stom als een vis. Bloedheet is het ondertussen weer,tijd voor een eerste julbrew, die ik neem in een Thais restaurant waar eveneens zwak internet is,maar één bericht lijkt toch vertrokken.Minder uit honger dan wel dankbaarheid bestel ik n°45,half a chicken and chips, het moet niet alle dagen rijst zijn.ondertussen download ik de light versie van De Morgen, maar na anderhalf uur verlaat ik de zaak met noppes. Het is bloedheet, dus neem ik een taxi naar huis. Siësta-time.Het blijft lang heet, ik heb zelfs geen zin meer in een lange wandeling en nestel me met mijn boek in de schaduw. Pas tegen zessen ga ik voor een korte uitstap.'s avonds kom ik Koos weer tegen, we eten samen licht, hij vertelt met enthousiasme over zijn adoptief gezin hier, nu heeft hij ze voorzien van een voedselvoorraad: rijst, olie, suiker. Hij beredeneert het allemaal wel!Zoals ieder avond is de live band voor mij veel te hard aan het spelen. Toch moet ik als een blok in slaap gevallen zijn..
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 3 februari 2013 17:08:12 GMT+01:00 Onderwerp: Zondag 03/02/13
Zondag 03/02/13Vandaag weer verhuisdag, ik ga een eindje verder naar Bakau waar ik eergisteren op bezoek was. Het ligt dichter bij Banjul en enkele attracties , zo zie ik weer iets anders hoop ik. Dat ik niet geboekt heb maakt me onrustig .nadat mijn wekker -per ongeluk moet ik die ingesteld hebben- is afgelopen lig ik te woelen in mijn bed en droom onsamenhangende tussendoortjes.Om acht uur ben ik al klaar met ontbijt,ik ga eerst nog eens een uurtje het strand op, dat heb ik daar in Bakau niet nabij gezien.Het pakken gaat vlug, tegen half elf sta ik aan de receptie. De vraagprijs voor een taxi is 350,de derde hapt toe voor 50D,we worden weer vrienden onderweg en hij biedt me zijn zuster aan als bruid.Het Afrika volslagen hotel is verf basic maar proper en rustig. Geen grote toeroperators hier, uitbating in private handen,dat maakt een heel verschil. De helft van de residenties zijn gebouwd in de vorm van een ronde hut, vandaar de naam. Het hotel is geïntegreerd in het dorp ,de lokale markt ligt op een boogscheut. Verder nog een heel oud majestueus hotel maar het zou evengoed een museum van Afrikaanse beeldhouwkunst kunnen zijn, de gangen staan volgepropt met indrukwekkende houten beelden. Op het terras ervan,boven de vissershaven staat een frisse zeebries.die plotse koude wind doet me geen goed, ik vlucht dan maar naar binnen, bestel een vissoep maar het duurt wat. De koloniale grandeur van het gebouw bevalt me wel,al is het onderkomen. Ik slenter op zijn Afrikaans terug naar mijn stek,meer dan een duik in het zwembad zit er niet in,zo heet.Verbazingwekkend heeft dit eenvoudig hotel de beste wifi van heel Gambia, ik ben boven Jan! Zelfs mijn krant kan ik in een oogwenk -in lightversie weliswaar,zonder illustraties- downloaden.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 4 februari 2013 21:28:48 GMT+01:00 Onderwerp: Maandag 04/02/13
Maandag 04/02/13Zeven uur. Dan stap ik uit bed. Naar gewoonte wil ik eerst douchen maar voorlopig is er geen water beschikbaar,dus eerst naar het ontbijt, beter verzorgd dan in de vorige hotels. Mijn krant is al gedownload, ik ben weer mee met het dagelijks Belgisch nieuws.Terug in de kamer doet de douche het wél. Afrika,Afrika!Ik wou vandaag naar Banjul. De taximannen voor het hotel vragen 300d,maar het is mijn bedoeling een bushtaxi of minibus te proberen. Een Hustler begeleidt me,maar omdat het maandag is en iedereen weer in gang schiet kom ik niet aan de bak,en ik heb er geen zin meer in. Ik schud mijn schaduw af en verken de stad aan een andere kant.als ik geld probeer te tanken lukt het niet, een taximannen neemt me mee naar een hoofdkantoor, for free (hij had al een betalende passagierster met hetzelfde probleem). Mijn zakken weer vol met stinkend geld wandel ik de hele weg terug, op mijn gemak, en bezoek zo ook een handelsbeurs. Daar staat een fonkelnieuwe Mercedes ml, ik ben benieuwd wie dat hier kan kopen. Verder landbouwwerktuig allerhande,kleinschalig, ook computers en wasmachines en meubels en en.. De prijzen lijken erg op die van bij ons, zoniet duurder.ik vraag me af wie dat kan betalen hier.Het is al na de middag en heel heet als ik terug thuis ben. Geen honger, ik koop een paar stukken fruit langs de straat. Dan blijf ik in de schaduw rond het zwembad hangen,lees wat in mijn boek en sluit af met een frisse duik. Weer maar wat wandelen, er beweegt veel rond de vislijn. Vijf uur, een hele groep doet gezamenlijk hun gebeden op hun matjes. De meesten hebben een keteltje bij, nu zie ik pas dat ze die gebruiken voor hun rituele was voor het gebed. Ik ontmoet een Nederlandse Ria,55 jaar jong, die hier al dertien jaar woont, blijven hangen met haar joungster. Ze probeert hier wat zaken te doen maar heeft geen benul waar ze mee bezig is, ik word willens nolens gepromoveerd tot adviseur,ik ben te beleefd om kordaat te weigeren, al heb ik geen zin om daar in mee te gaan. Maar luisteren is ook goed zegt ze, en eens haar eigen taal spreken.Gisteren precies toch een kou gevat, ik hoest weer als thuis. Hopelijk is het gauw weer beter, want beter is het geweest.Acht uur.Geen zin om nog uit te gaan, ik ga hier in het hotel maar dineren. En straks nog eens proberen te bellen met bram die vandaag jarig is.Tot morgen.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 5 februari 2013 22:12:05 GMT+01:00 Onderwerp: Dinsdag 05/02/13
Dinsdag 05/02/13Ik mag zeggen dat ik voor mijn doen slaap als een roos. Net op tijd wakker tegen dat het ontbijt opengaat,maar de electriciteit valt even uit, dus ook geen water, ik stel mijn douche dan maar uit. Ook het ontbijt is verlaat, ik laad ondertussen mijn krant op,maar ook dat gaat trager dan ik hier ondertussen al gewoon ben.Mijn plan om vroeg naar Banjul te vertrekken krijgt dan ook een deuk: het is half neggen als ik buiten het hotel kom, en ja hoor, mijnhustler staat me al op te wachten. We wandelen tot aan de halte, er staat onmiddellijk een busje beschikbaar, en tot mijn verbazing stapt hij mee op! Ik maak hem stante pede duidelijk dat ik niet de hele dag met hem wil opgescheept zitten,maar hij wuift dat lacherig weg. Aangekomen in Banjul wordt het hem vlug duidelijk dat het me menens is, en met wat zakgeld en de staart tussen de benen druipt hij af.Dit is duidelijk een zakenstad, geen woonoord. Om de markt te vinden moet ik de massa maar volgen, ik kom in een stad-in-de-stad. Hele vrachtwagens vol stoffen, maar verder ook van alles en nog wat. Aan de buitenrand lichte industrie. Ik beland zowaar in een slachthuis, wordt uitgenodigd voor de namiddag, het slachten begint na vieren.. Buiten staan al enkele dieren aangebonden te wachten op hun beurt,een paar oude koeien en een os,niet éen weegt meer dan 400kilo,verder een dromedaris. De markt is immens en gaat naadloos over in groothandels. In één staan een hele stapel dozen van een Belgische firma,tweedehands kleren. Maar ook: een echte ijsfabriek,naar ze zeggen voor de vis, maar ik heb hier nog nergens vis op ijs gezien.Wat verder is de ferryhaven. Ik probeer uit te zoeken wat naar waar en wanneer,maar raak niet wijzer. Toch wil ik binnenkort een boottrip op de Gambia rivier maken, en het vertrek zal toch van hieruit zijn.Ik slenter naar een ander stadsdeel, en als ik een foto maak van een clochard wordt moord en brand geschreeuwd, en een politieman bijgeroepen. Het eindigt met een opbrenging naar het commissariaat,maar halfweg voegt een soort advocaat zich bij onze kleine stoet. 200 Dalasi lichter verdwijnt iedereen in de menigte. Ik zei het al, een zakenstad! Na de middag heb ik mijn buik vol van de stad en neem een bushtaxi terug,simpel.Van siësta komt niks in huis, ik blijf rond het zwembad hangen tot de hitte over is en ga dan wat wandelen in Dakau, langs de woonbuurten. Armoe troef. Wat verder kom ik in een ambachtszone,na een praatje laten mensen zich graag fotograferen. In de buitenwijk vind ik een aardig restaurantje, ik neem gaelic shrimps ,met rijst natuurlijk. Simpel,lekker.De wifi in het hotel werkt nog altijd slecht, ik pendel een beetje tussen het hotel en buiten op zoek naar goede verbinding maar tevergeefs.Het wordt vroeg bedtijd.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 7 februari 2013 20:09:12 GMT+01:00 Onderwerp: Donderdag 07/03/13
Donderdag 07/03/13Vandaag iets later de dag aangevangen dan anders,,pas goed wakker tegen achten, dat heb je van dat stappen. Hoe dan ook, ik heb niks speciaals gepland, just being lazy.. Ontbijt op mijn gemak terwijl de krant aan het downloaden is,traag maar volledig. Zo ben ik een paar uurtjes zoet. Ik ga mijn was ophalen die gisteren zou klaar zijn maar die blijkt vanmorgen pas gewassen. Afrika,Afrika! Ik dool wat rond en kom gaandéweg in de betere wijken, eindpunt een soort Knokke -zoute,met de betere guesthouses en restaurants, zelfs een paar ambassades. Het lukt hoe langer hoe beter om Hustlers af te schudden,al valt khet hier nogal mee. Het weer blijft vandaag wat overtrokken maar toch warm. Ik bereid me een beetje voor om morgen op stap te gaan, misschien slaap ik ergens anders uit. Een dutje en een duik in het zwembad zijn vaste geplogenheden. Dan maar weer op laundry-collect, deze keer lukt het wel, maar ik doe het geen tweede keer op die manier, er zijn genoeg gegadigden dichterbij. Omdat ik vroeg op stap wil moet ik nu nog geld gaan pinnen. Klassiek gevecht met de taxidrivers, maar het is niet zo ver en ik heb best nog wel zin in een wandeling. Hier zijn 2 soorten taxi's, groene , officiële toeristentaxis die aan alle hotels staan en een eerder stijf prijsbeleid voeren, en gele, de cowboys. Tot heden heb ik nog maar één . keer van een groene gebruik gemaakt. Het prijsverschil is te groot, en de dienstverlening is dezelfde, service met stokoude karren, vooral Mercedes, de mijne thuis is een jonge beauty tegen wat hier rondtuft .Het weer is zwoel, ik meende al een druppel gevoeld te hebben maar ben daarin alleen. Vorige week schijnen ze hier toch eens een fikse bui te hebben beleefd,voor mij hoeft het niet.Zoetjes aan beginnen uitkijken om iets te bikken,de keus is zoals met veel hier redelijk ruim maar overal hetzelfde,zodatik niet weet wat of vooral waar kiezen. Vanmiddag had ik de kans om gewoon gambiaans te eten in een straatkraampje,maar dat was me toen te min, en nu vind ik het niet meer. 'T is altijd wat!Ik voel me toch beter als ik iets te doen gepland heb, zo een dag rondslenteren is toch niet mijn ding.Mijn verkoudheid is verdwenen, mijnhoestbuien zijn weer eerder sporadisch. Goed hè?
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 9 februari 2013 17:45:47 GMT+01:00 Onderwerp: Zaterdag 09/02/13
Zaterdag 09/02/13Mijn buurman is groot liefhebber van BBC. Klokslag 05.00 hr gaat het nieuws keihard aan, en de muren zijn hier bordkarton. Hij leeft alleen 's nachts denk ik, want ik heb hem tot nu niet gezien. Dan maar even een ochtendwandelingetje gemaakt in pyama en geprobeerd mijn krant te downloaden, wat niet lukt. Om zes uur is het stil en kan ik nog even slapen. Omdat ik later ga ontbijten dan gewoonlijk kom ik in een file terecht aan het buffet. Een nieuwe lading Engelsen is aangespoeld, ze overheersen op een uitdrukkelijke manier,te veel hun stempel. Tevergeefse tweede poging om mijn krant te lezen, ik heb mijn kansen verknald op mijn weekendliteratuur,want de hele boel blokkeert na enkele pogingen.Het weer begint guur, de oceaan is wild en het blijft lang betrokken. Bang om me te vervelen neem ik een bushtaxi naar Serekunda, de grootste stad van het land. krioelende massa, spijtig dat ik niet vrij wat foto's kan nemen, de dames die meest opgedirkt zijn en dus verondersteld te willen gezien worden kijven het hardst zodra ze een camera vermoeden. Ikdwaal een paar uur en keer dan grotendeels te voet terug, stap alleen de laatste paar kilometer weer in een bushtaxi. De ritprijs blijft gelijk, 7D, of je nu het halve of het hele trajekt meerijdt.Geen bier onderweg,ook niet in de restaurants. Een uitbater die ik ken vanuit een andere zaak in Kotu zegt dat hij niet mag van de landlord! Dus val ik stil in mijn favoriete kroeg nextdoor en neem daar lekker fris gerstenat tot mij.Tijd voor een siësta, en dan naar het zwembad dat voldobbert met érg bleke lijven.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 10 februari 2013 18:45:37 GMT+01:00 Onderwerp: Zondag 10/02/13
Zondag 10/02/13 Zondag rustdag. Helemaal geen zin om rond te trekken, morgen is het reisdag, ik ga naar Farafenni, een dikke honderd kilometer verderop maar het is een reis met hindernissen, de rivier overzwemmen,een paar bushtaxi's nemen en hopen dat alles een beetje op mekaar aansluit. Ik hoop dat het de moeite loont na mijn vorige uitstap naar het binnenland.Vanmorgen wat in het dorp/de stad rondgelopen. Alles al een beetje gezien maar elke dag is het toch weer anders. Zondag is ook kerkdag voor de katholieken, een paar kerken bezocht, het ziet eruit als degelijk Amerikaans missiewerk, met mooie uniformen, de ene al meer gospel dan de ander. Dan heb ik persoonlijk nog liever moslims,serieuze levensvisie,je ziet de mensen overal en op alle tijden bidden,niet als ze zich niet eerst gereinigd hebben zodat de algemene hygiëne verzekerd is.,al kom ik op zondag meer "plastic" moslims tegen die vandaag toch met liefde een julbrew (de lokale pils)achterover slaan..Vandaag halfweg mijn trip, wat tijd betreft toch. Het vliegt voorbij en ik geniet elke dag van het mooie weer. Toch kan ik nog niet zeggen dat ik me thuis voel, al zeggen de gambianen wel dat ik nu gambiaan of gambiër ben,maar ik doe het af als friendly people talk.In het hotel wordt de boel een beetje overheerst door de Britse invasie. Bendes giechelende bakvissen,ik hou meer van de skandinaven die hier anders het overwicht hadden en veel rustiger zijn.Het is licht bewolkt na de middag,zodat buiten siësta houden in de zon mogelijk is. Ik hou het wel een uur vol, zonder slapen evenwel. Om mijn kleine honger te stillen trek ik de straat op om wat fruit te zoeken. Uitzonderlijk leurt een jongen met een kruiwagen-hier het voornaamste vervoermiddel- ananas. Hij schilt hem zorgvuldig, ik eet hem als een appel uit het vuistje,ontzettend lekker. Tijd voor een zwemstonde, het water is hier altijd erg koud maar zeer verfrissend.Het luieren gaat me niet goed af. Even overweeg ik mijn vertrek een dag uit te stellen omwille van de maandagdrukte en nog een bezoekje tussendoor in te lassen maar de receptionist,een heel geschikte vent die me niet-commercieel adviseert,raadt me aan toch maar te vertrekken. Vanavond nog even Afrikaans gaan eten,dan sluit ik episode Bakau voorlopig af
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 12 februari 2013 08:13:14 GMT+01:00 Onderwerp: Maandag11/02/2013
Maandag11/02/2013Half zeven wakker,ik ga eerst mijn krant opladen, misschien de laatste van de week? Dan wordt het echt een ontwenning.Omdat ik hetzelfde vermoed wat betreft geld pinnen neem ik mijn voorzorg en pin een fatsoenlijke reserve,al loop ik niet graag met veel geld op zak..Pas dan kan ik gerust ontbijten. Inpakken gaat snel zodat ik om negen uur al in het busje naar Banjul zit,met een taxi ben ik zo op de terminal, en vind ineens ook een boot bijna vertrekkensklaar. Zowel in het busje als de boot moet ik dubbel betalen wegens mijn reiskoffer. Daarom dat die gambianen alles op hun hoofd dragen of meesleuren als handbagage.Het is wat zoeken om vervoer te vinden naar farrafenni, ik kies de slechtste optie en wacht een uur tot het busje vol genoeg zit om te vertrekken. We gaan een volle drie uur doen over 120 km higway. De weg is goed, geen gaten of zo, maar de bus is omnibus, en stopt op elke aanvraag. Algauw zit het ding vol,maar zo halfweg blijkt dat een understatement als een half dorp aan de kant van de weg staat en erin wordt gepropt. Gelukkig zit ik op de zetel naast de chauffeur, gedeeld met een jonge man die geen plaats heeft voor zijn benen en na een tijdje in de kramp gaat. Hoe ze het daarachter redden durf ik niet eens bekijken..Het landschap is licht glooiend en het busje kraakt en piept, ik hoop maar dat we zonder panne aankomen, het tegendeel zou me niet verwonderen, maar het lukt!Farrafenni ligt echt op de buiten, en dankt zijn omvang vooral als doorgangspunt voor verkeer dat van noord naar zuid Senegal wil. Mijn reisgenoot begeleidt me naar Eddy's hotel, het enige in de stad. Gelukkig plaats zat. Simpel,maar voor een paar dagen lukt dat wel. Stroom alleen vanaf zeven 'avondspits tot enen, water-volgens gasten die hier verblijven zeer wisselvallig,daarom staan ook 2 emmers klaar bij de douche die je best vult als reserve. Helmut, de Oostenrijker die ik in Bakau al ontmoette is hier ook, met een Hollandse vriend, wat een toeval. Ik laat me door de twee op sleeptouw nemen voor een dineetje in en lokaal restaurant en bezoek aan de paar plaatselijke bars waar je bier kan bekomen. Ik verlaat hen algauw,het klikt niet echt en ik wend vermoeidheid voor om terug naar het hotel te gaan.De verfrissende bries van de kust ontbreekt hier totaal. Het is hier tien uur Belgische tijd en zeker nog dertig graden.Morgen op verkenning in dit stadje op de buiten, ik heb er wel zin in.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 13 februari 2013 09:11:34 GMT+01:00 Onderwerp: Dinsdag 12/02/2013
Dinsdag 12/02/2013Ondanks de hitte die in de kamer hangt slaap ik goed in. Wel goed ingesmeerd tegen de muggen, en dat helpt.'S nachts geen stroom,en ook het water hoor ik leeglopen. Het is pikdonker. Pas als de muezzin beginnen op te roepen tot gebed,zo tegen half zes,word ik goed wakker. Anders dan in Turkije waar de boel gesynchroniseerd was roept ieder hier om beurt, zodat je een uur lang en door mekaar de aanhef hoort "Allah akbar" . Mijn slaap is over en in het pikdonker zoek ik mijn kleren bij elkaar om naar buiten te kunnen. Het is spookachtig, destraat is nu aan de kippen en de geiten die hun kostje bij elkaar zoeken waar anders de kraampjes staan. Heel langzaam komt het menselijk leven op gang, een taxi start, fietsers duiken uit het niets op. Één fietser zag ik in het pikdonker ,zonder licht, zonder handen, wél aan het sms'en. Trouwens, in twee weken zag ik maar één fiets die degelijk was uitgerust met voor- en achterlicht.De morgen brengt koelte, ik ga terug naar het hotel en zet mijn deur wagenwijd open in de hoop wat van die koelte binnen te krijgen. Er komt wat beweging in de keuken, ik ga me installeren en krijg gezelschap van een koppel Canadese zendelingen die na twee jaar onafgebroken werken aan vakantie toe zijn. Boeiend gesprek tot een authentieke Hollander zich bij ons voegt en alle aandacht opeist. Algauw verlaat ik de tafel,breedsmoelkikker!Van de relatieve koelte dient gebruik gemaakt, van een wandeling in farrafenni centrum kan ik alleen maar wijzer worden. Brede zandstraten met grote gemetste compounds, anders dan de hutten onderweg. Er ligt stromend water, zoniet in huis dan toch in tapplaatsen op straat.allemaal vriendelijk volk. Het dorp is veel uitgestrekter dan ik eerst kon bevroeden. In de verte staat ook een groot ziekenhuis. Terug op de grote weg ontwaakt de dagelijkse drukte, met het daglicht pas komt iedereen tot leven.Met een jonge man,Lamin,die ik via Helmut & Co. Heb ontmoet ga ik even Senegal binnen. De rit gaat per paardekar,zowat de lokale taxi. Pakjes gaan dan weer meer per ezelskar. Lamin studeert nog,heeft ondertussen wel een zoontje en een zaakje waar zijn schoonmoeder de plak zwaait en zijn vrouw het werk doet, hijzelf de boekhouding. Maar hij geeft interessante informatie over de streek en de gewoontes en is aangenaam in de omgang. Hij heeft al grond gekocht voor een eigen compound,veertig bij veertig meter, en spaart nu voor zijn graduaat, daarna voor zijn bouw. Senegal is niet wezenlijk verschillend, al zegt Lamin dat het politiek toch beter in mekaar zit. Straks, na de grootste hitte wil hij me naar een klein dorp in de buurt begeleiden. Zijn vrouw zou speciaal koken voor ons vanmiddag maar ik bedank vriendelijk,to close..Na de middag eerst een siësta.dan wat rondlummelen langs de kramen, ik koop een zaklamp voor de nacht als de stroom is uitgevallen. De wandeling van vijf uur stel ik uit tot morgen wegens te heet nu. In het hotel spreek ik met een Nederlander die hier een week verblijft om een schoolproject op te volgen en bij te sturen dat zijn bedrijf al enkele jaren sponsort, er klinkt groot wantrouwen tegenover het beleid in zijn woorden.Ik wou geen kip voor het avondeten,het werd,een sobere omelet. Mijn gids Lamin is het een beetje aan het verbrodden naar mijn gevoel, morgen zie ik wel hoe het uitdraait.De avond brengt toch een beetje verkoeling.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 14 februari 2013 09:10:29 GMT+01:00 Onderwerp: Woensdag 13/02/2013
Woensdag 13/02/2013Mozes, de manager, heeft 's avonds een muggenzift gespoten in mijn kamer, met resultaat een minder gestoorde slaap. Ook de zaklamp geeft meer confort, al was het maar om een slok water te drinken midden in de nacht.Tegen zeven sta ik op, in de straat is al een onbehoorlijke drukte: ergens een eind weg is het marktdag en de busjes worden daartoe geladen. Het is spannend om te volgen:bovenop wordt lading gestouwd zo hoog een man kan reiken, ik schat zo' n twee meter. Daarover gaat een net,aan de zijkant worden lange takken gebonden, ik vermoed stellage voor de kraampjes. Tot slot een geharrewar om al de "passagiers" in de bus te stouwen, ontelbaar,maar tenslotte gaat de deur toch dicht. Zelf durf ik daar geen meter mee rijden maar alles went blijkbaar. Toch ook een teken van schrijnende armoe. De Franse en spaanse marktkramers met hun bagnolles zijn herenboeren hier tegen, laat staan Belgische met hun rijdende kastelen.Bert zit al aan het ontbijt, hij moet vroeg weg maar wacht al drie kwartier op zijn omelet, ik kan al inschatten wat me te wachten staat. Het hotel is behoorlijk vol, vanmorgen stonden vijf grote jeeps van het rode kruis/red crescent op de parking, die zijn al vertrokken, nu tel ik toch nog een twintigtal mensen. Mozes komt handen tekort. Hier lopen wel een paar meisjes de vloer aan te vegen,maar inspringen doen ze niet.Tijd om me op te frissen voor mijn uitje met Lamin.Hij brengt me ,een beetje tegen zijn zin omdat ik niet inging op zijn suggestie van cadeautjes kopen,naar een dorpje, drie kwartier stappen van farrafenni. Gelukkig krijgen we een lift van een kameraad van hem, Lamin heeft blijkbaar een groot sociaal netwerk. In het dorp moeten we eerst de dorpsoudste bezoeken, een uitgebluste man die wel nog de macht heeftover de hele compound. Zijn volle broer - same father,same mother- assisteert en spreekt Engels. We krijgen de toestemming om het dorp en alles erbij te bezoeken. Sinds kort zijn ze eigenaar van een waterpompstation. Dank zij een Duitse organisatie. De pomp wordt aangedreven door zonnepanelen, en bedient het dorp, het vee,en de groentetuin, zo'n hectare groot schat ik. De tuin is het enige wat goed verzorgd lijkt. Verder zijn ze ook een soort stenen aan het produceren,uit klei en water,die ze laten drogen en ook nog wat branden om ze te harden. Het vee-koeien vooral, geiten en ook paarden- graast nu op de akkers waar in het regenseizoen weer geplant of gezaaid wordt. Al bij al een heel uitgestrekt domein. Lamin voelt zich erg verbonden met zijn stamgenoten, wordt hier ook zo graag gezien dat hij hier gratis grond kon krijgen voor zijn eigen compound, maar hij heeft geweigerd omdat hij in een stedelijk milieu meer opportuniteit ziet. Het was een heel boeiende belevenis. Onderweg en thuis blijft hij maar insinueren op hulp voor hem en zijn stam, ik geef hem straks een bedrag dat hij kan opsplitsen naar goeddunken, benieuwd wat het dorp dan vangen zal. Wel heb ik beloofd oude gsm's en eventueel een pc op te sturen,als het betaalbaar is tenminste, maar dat heb ik er niet bij gezegd.De namiddag ga ik naar de Ferry, knooppunt in de trans Afrikaanse snelweg . Het is een rommeltje. Twee van de drie ponten varen, bijna een succes. Aan weerszijden een 80 tal wachtende vrachtwagens. Één Ferry neemt praktisch uitsluitend personenwagens en voetvolk, de ander telkens een vijftallig vrachtwagens of bussen. Ik vermoed dat de wachttijd een dag bedraagt, want 's nachts wordt niet gevaren. Verder aan weerszijden de klassieke kraampjes en venters. De voertaal is Frans want ofschoon Gambia wordt dit veer vooral door Senegalezen gebruikt.Zelfs aan de rivier is het bloedheet. Voor ik naar het hotel ga neem ik een paar frisse biertjes, want aan al die kraampjes wel veel drank en Afrikaans eten,maar geen alcohol.In het hotel praat ik wat met Bert,de schoolinstructeur die er een zware dag heeft opzitten. Hij is ontgoocheld in het systeem, twijfelt aan wat hij hier mee bezig is.Ik ga afrekenen met Lamin, voor het eerst is een gids dolblij met wat ik hem betaal..Eten doe ik aan een straatkraampje, rijst met een soort vissaus of-smaak. Lekker toch en voldoende, ik betaal 15D.Na een afzakkertje met Bert in een lokale kroeg ga ik naar bed, het is zwoel, zowel binnen als buiten.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 14 februari 2013 21:59:42 GMT+01:00 Onderwerp: Donderdag 14/02/2003
Donderdag 14/02/2003Vannacht werd ik tegen tweeën wakker. Even buiten op het terras waar de koelte van de nacht deugd doet. De kamer was zo broeierig dat ik mijn deur liet openstaan, muggen of geen muggen, ik heb me nog eens ingesmeerd met antimuggenmiddel en kon dank zij de koelte die de kamer binnenvloeide weer slapen. Rond een uur of vier slaan alle honden in de buurt aan, om half zes alle muezzin.pas met het eerste ochtendgloren kom ik uit bed voor een ochtendwandeling in het ontwakend centrum. De geiten zijn me voor. De troep die de kraampjes hebben achtergelaten ligt er nog. Als ik een praatje maak met een paar taxichauffeurs kan ik het niet nalaten om het onder hun neus te wrijven dat de stad die ze zelf zo mooi vinden wel eens mag gecleaned worden,maar dat komt soon,antwoorden ze. Ik probeer de koffie die opstaat wordt geschonken, de één is te zoet, de ander precies gepeperd.Bert komt er ook aan voor het ontbijt,hij maakt zich wat druk dat Mozes het rustig aandoet, hij heeft als stipte blanke een afspraak die zo in het honderd loopt. Hij neemt afscheid, ik ga ,nu het nog fris is,een laatste toertje door de straatmarkt/stad maken,dan pakken en weg wezen.Vlotte rit naar Georgetown ofte janjanbureh. Mooie weg, zo'n 150 km ver,met alleen maar om de 10 km een controlepost van politie, douane of militairen. De stad ligt op een eiland, al is de zuidelijke weg nu met een brug verbonden. Lamin belt me zo veel op dat ik mijn telefoon uitschakel. Voor ik op de Ferry stap komt iemand me al oppikken, en heb ik al enkele Hustlers moeten afslaan die allemaal familie hebben met de beste lodge in town. Maar de lodge van Lamin valt mee,so,why not? Hier logeert ook een groepje van acht Engelse leerling verpleegsters, verkapte uitwisseling/vakantie, dat laatste vooral voor de drie begeleiders heb ik de indruk. Ik ga op verkenning, ook hier veel aspirantgidsen, ze zijn lastiger dan de vliegen. Na een late siësta ga ik wandelen, heleAal tot de andere kant van het eiland ,aan de brug. Daar dringt een politieman zich op als mijn persoonlijke vriend, eist mijn adres en telefoonnummer, toch wat beangstigend, we leven hier duidelijk in een politiestaat. Hij wandelt me een eind terug, ik ben blij dat hij me verlaat en op zijn stappen terugkeert.lichte huiver.Wat verder is een grote mooie volkstuin, ik geraak door de argwaan en wordt rondgeleid. Alles prima verzorgd, het is, net als in het dorp gisteren,hun enige groentebron denk ik want een overdekte markt heb ik wel algemeen,maar karig aanbod,wat vis en "droge voeding".Het bier is het best in de lodge,dus blijf ik hier hangen, lekkere douche met (te) weinig water en een zalige avond op het terras. De stad is zo klein dat het niet te geloven is dat dit de vroegere hoofdstad was. Als ik beslis om nog een dag te blijven is het gewoon omdat het zo rustig is, bijna geen autoverkeer, buiten de drukte van de kinderen absolute rust. Ik denk er plots over om een pancarte te maken met de de antwoorden op de standaardvragen: what is your name?where do you come from?how long do you stay? Do you like the Gambia?/this town? Maar dan vragen ze zeker : wou do you wear this? Won't you answer me? Ik zag hier heel mooie salamanders in de tuin.Nog één biertje en dan ga ik slapen.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 15 februari 2013 08:27:58 GMT+01:00 Onderwerp: Vrijdag 15/02/2013
Vrijdag 15/02/2013De avond is toch nog uitgelopen door een tamtam en dansdemonstratie van de plaatselijke jeugd,geweldig door zijn authenticiteit. Nog voor de exhibitie af is, slaap ik al. Geen muggen, de kamer is behandeld vermoed ik.Een immigratieofficier maakte me bij een wegcontrole duidelijk dat mijn pas maar voor drie weken was afgestempeld, ik had dat niet opgemerkt.Zo heb ik dus toch iets om over te dubben, een nachtveulentje zeg maar.En de honden houden hier 's nachts ook overleg,maar verder een rustige slaap. Tegen zeven ben ik als enige wakker,ook op straat geen beweging.alles komt tot leven naarmate het lichter wordt,geen klok vandoen hier..
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 15 februari 2013 20:21:54 GMT+01:00 Onderwerp: Maandag11/02/2013
Maandag11/02/2013Half zeven wakker,ik ga eerst mijn krant opladen, misschien de laatste van de week? Dan wordt het echt een ontwenning.Omdat ik hetzelfde vermoed wat betreft geld pinnen neem ik mijn voorzorg en pin een fatsoenlijke reserve,al loop ik niet graag met veel geld op zak..Pas dan kan ik gerust ontbijten. Inpakken gaat snel zodat ik om negen uur al in het busje naar Banjul zit,met een taxi ben ik zo op de terminal, en vind ineens ook een boot bijna vertrekkensklaar. Zowel in het busje als de boot moet ik dubbel betalen wegens mijn reiskoffer. Daarom dat die gambianen alles op hun hoofd dragen of meesleuren als handbagage.Het is wat zoeken om vervoer te vinden naar farrafenni, ik kies de slechtste optie en wacht een uur tot het busje vol genoeg zit om te vertrekken. We gaan een volle drie uur doen over 120 km higway. De weg is goed, geen gaten of zo, maar de bus is omnibus, en stopt op elke aanvraag. Algauw zit het ding vol,maar zo halfweg blijkt dat een understatement als een half dorp aan de kant van de weg staat en erin wordt gepropt. Gelukkig zit ik op de zetel naast de chauffeur, gedeeld met een jonge man die geen plaats heeft voor zijn benen en na een tijdje in de kramp gaat. Hoe ze het daarachter redden durf ik niet eens bekijken..Het landschap is licht glooiend en het busje kraakt en piept, ik hoop maar dat we zonder panne aankomen, het tegendeel zou me niet verwonderen, maar het lukt!Farrafenni ligt echt op de buiten, en dankt zijn omvang vooral als doorgangspunt voor verkeer dat van noord naar zuid Senegal wil. Mijn reisgenoot begeleidt me naar Eddy's hotel, het enige in de stad. Gelukkig plaats zat. Simpel,maar voor een paar dagen lukt dat wel. Stroom alleen vanaf zeven 'avondspits tot enen, water-volgens gasten die hier verblijven-zeer wisselvallig,daarom staan ook 2 emmers klaar bij de douche die je best vult als reserve. Helmut, de Oostenrijker die ik in Bakau al ontmoette is hier ook, met een Hollandse vriend, wat een toeval. Ik laat me door de twee op sleeptouw nemen voor een dineetje in een lokaal restaurant en bezoek aan de paar plaatselijke bars waar je bier kan bekomen. Ik verlaat hen algauw,het klikt niet echt en ik wend vermoeidheid voor om terug naar het hotel te gaan.De verfrissende bries van de kust ontbreekt hier totaal. Het is hier tien uur Belgische tijd en zeker nog dertig graden.Morgen op verkenning in dit stadje op de buiten, ik heb er wel zin in.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 15 februari 2013 20:24:32 GMT+01:00 Onderwerp: Dinsdag 12/02/2013
Dinsdag 12/02/2013Ondanks de hitte die in de kamer hangt slaap ik goed in. Wel goed ingesmeerd tegen de muggen, en dat helpt.'S nachts geen stroom,en ook het water hoor ik leeglopen. Het is pikdonker. Pas als de muezzin beginnen op te roepen tot gebed,zo tegen half zes,word ik goed wakker. Anders dan in Turkije waar de boel gesynchroniseerd was roept ieder hier om beurt, zodat je een uur lang en door mekaar de aanhef hoort "Allah akbar" . Mijn slaap is over en in het pikdonker zoek ik mijn kleren bij elkaar om naar buiten te kunnen. Het is spookachtig, destraat is nu aan de kippen en de geiten die hun kostje bij elkaar zoeken waar anders de kraampjes staan. Heel langzaam komt het menselijk leven op gang, een taxi start, fietsers duiken uit het niets op. Één fietser zag ik in het pikdonker ,zonder licht, zonder handen, wél aan het sms'en. Trouwens, in twee weken zag ik maar één fiets die degelijk was uitgerust met voor- en achterlicht.De morgen brengt koelte, ik ga terug naar het hotel en zet mijn deur wagenwijd open in de hoop wat van die koelte binnen te krijgen. Er komt wat beweging in de keuken, ik ga me installeren en krijg gezelschap van een koppel Canadese zendelingen die na twee jaar onafgebroken werken aan vakantie toe zijn. Boeiend gesprek tot een authentieke Hollander zich bij ons voegt en alle aandacht opeist. Algauw verlaat ik de tafel,breedsmoelkikker!Van de relatieve koelte dient gebruik gemaakt, van een wandeling in farrafenni centrum kan ik alleen maar wijzer worden. Brede zandstraten met grote gemetste compounds, anders dan de hutten onderweg. Er ligt stromend water, zoniet in huis dan toch in tapplaatsen op straat.allemaal vriendelijk volk. Het dorp is veel uitgestrekter dan ik eerst kon bevroeden. In de verte staat ook een groot ziekenhuis. Terug op de grote weg ontwaakt de dagelijkse drukte, met het daglicht pas komt iedereen tot leven.Met een jonge man,Lamin,die ik via Helmut & Co. heb ontmoet ga ik even Senegal binnen. De rit gaat per paardekar,zowat de lokale taxi. Pakjes gaan dan weer meer per ezelskar. Lamin studeert nog,heeft ondertussen wel een zoontje en een zaakje waar zijn schoonmoeder de plak zwaait en zijn vrouw het werk doet, hijzelf de boekhouding. Maar hij geeft interessante informatie over de streek en de gewoontes en is aangenaam in de omgang. Hij heeft al grond gekocht voor een eigen compound,veertig bij veertig meter, en spaart nu voor zijn graduaat, daarna voor zijn bouw. Senegal is niet wezenlijk verschillend, al zegt Lamin dat het politiek toch beter in mekaar zit. Straks, na de grootste hitte wil hij me naar een klein dorp in de buurt begeleiden. Zijn vrouw zou speciaal koken voor ons vanmiddag maar ik bedank vriendelijk,to close..Na de middag eerst een siësta.dan wat rondlummelen langs de kramen, ik koop een zaklamp voor de nacht als de stroom is uitgevallen. De wandeling van vijf uur stel ik uit tot morgen wegens te heet nu. In het hotel spreek ik met een Nederlandse Bert die hier een week verblijft om een schoolproject op te volgen en bij te sturen dat zijn bedrijf al enkele jaren sponsort, er klinkt groot wantrouwen tegenover het beleid in zijn woorden.Ik wou geen kip voor het avondeten,het werd,een (te)sobere omelet. Mijn gids Lamin is het een beetje aan het verbrodden naar mijn gevoel, morgen zie ik wel hoe het uitdraait.De avond brengt toch een beetje verkoeling.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 15 februari 2013 20:28:32 GMT+01:00 Onderwerp: Woensdag 13/02/2013
Woensdag 13/02/2013Mozes, de manager, heeft 's avonds een muggengift gespoten in mijn kamer, met resultaat een minder gestoorde slaap. Ook de zaklamp geeft meer confort, al was het maar om een slok water te drinken midden in de nacht.Tegen zeven sta ik op, in de straat is al een onbehoorlijke drukte: ergens een eind weg is het marktdag en de busjes worden daartoe geladen. Het is spannend om te volgen:bovenop wordt lading gestouwd zo hoog een man kan reiken, ik schat zo' n twee meter. Daarover gaat een net,aan de zijkant worden lange takken gebonden, ik vermoed stellage voor de kraampjes. Tot slot een geharrewar om al de "passagiers" in de bus te stouwen, ontelbaar,maar tenslotte gaat de deur toch dicht. Zelf durf ik daar geen meter mee rijden maar alles went blijkbaar. Toch ook een teken van schrijnende armoe. De Franse en spaanse marktkramers met hun bagnolles zijn herenboeren hier tegen, laat staan Belgische met hun rijdende kastelen.Bert zit al aan het ontbijt, hij moet vroeg weg maar wacht al drie kwartier op zijn omelet, ik kan al inschatten wat me te wachten staat. Het hotel is behoorlijk vol, vanmorgen stonden vijf grote jeeps van het rode kruis/red crescent op de parking, die zijn al vertrokken, nu tel ik toch nog een twintigtal mensen. Mozes komt handen tekort. Hier lopen wel een paar meisjes de vloer aan te vegen,maar inspringen doen ze niet.Tijd om me op te frissen voor mijn uitje met Lamin.Hij brengt me ,een beetje tegen zijn zin omdat ik niet inging op zijn suggestie van cadeautjes kopen,naar een dorpje, drie kwartier stappen van farrafenni. Gelukkig krijgen we een lift van een kameraad van hem, Lamin heeft blijkbaar een groot sociaal netwerk. In het dorp moeten we eerst de dorpsoudste bezoeken, een uitgebluste man die wel nog de macht heeft over de hele compound. Zijn volle broer - same father,same mother- assisteert en spreekt Engels. We krijgen de toestemming om het dorp en alles erbij te bezoeken. Sinds kort zijn ze eigenaar van een waterpompstation,dank zij een Duitse organisatie. De pomp wordt aangedreven door zonnepanelen, en bedient het dorp, het vee,en de groentetuin, zo'n hectare groot schat ik. De tuin is het enige wat goed verzorgd lijkt. Verder zijn ze ook een soort stenen aan het produceren,uit klei en water,die ze laten drogen en ook nog wat branden om ze te harden. Het vee-koeien vooral, geiten en ook paarden- graast nu op de akkers waar in het regenseizoen weer geplant of gezaaid wordt. Al bij al een heel uitgestrekt domein. Lamin voelt zich erg verbonden met zijn stamgenoten, wordt hier ook zo graag gezien dat hij hier gratis grond kon krijgen voor zijn eigen compound, maar hij heeft geweigerd omdat hij in een stedelijk milieu meer opportuniteit ziet. Het was een heel boeiende belevenis. Onderweg en thuis blijft hij maar insinueren op hulp voor hem en zijn stam, ik geef hem straks een bedrag dat hij kan opsplitsen naar goeddunken, benieuwd wat het dorp dan vangen zal. Wel heb ik beloofd oude gsm's en eventueel een pc op te sturen,als het betaalbaar is tenminste, maar dat heb ik er niet bij gezegd.De namiddag ga ik naar de Ferry, knooppunt in de trans Afrikaanse snelweg . Het is een rommeltje. Twee van de drie ponten varen, bijna een succes. Aan weerszijden een 80 tal wachtende vrachtwagens. Één Ferry neemt praktisch uitsluitend personenwagens en voetvolk, de ander telkens een vijftal vrachtwagens of bussen. Ik vermoed dat de wachttijd een dag bedraagt, want 's nachts wordt niet gevaren. Verder aan weerszijden de klassieke kraampjes en venters. De voertaal is Frans want ofschoon Gambia wordt dit veer vooral door Senegalezen gebruikt.Zelfs aan de rivier is het bloedheet. Voor ik naar het hotel ga neem ik een paar frisse biertjes, want aan al die kraampjes wel veel drank en Afrikaans eten,maar geen alcohol.In het hotel praat ik wat met Bert,de schoolinstructeur die er een zware dag heeft opzitten. Hij is ontgoocheld in het systeem, twijfelt aan wat hij hier mee bezig is.Ik ga afrekenen met Lamin, voor het eerst is een gids dolblij met wat ik hem betaal..Eten doe ik aan een straatkraampje, rijst met een soort vissaus of-smaak. Lekker toch en voldoende, ik betaal 15D.Na een afzakkertje met Bert in een lokale kroeg ga ik naar bed, het is zwoel, zowel binnen als buiten.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 15 februari 2013 20:31:45 GMT+01:00 Onderwerp: Donderdag 14/02/2003
Donderdag 14/02/2003Vannacht werd ik tegen tweeën wakker. Even buiten op het terras waar de koelte van de nacht deugd doet. De kamer was zo broeierig dat ik mijn deur liet openstaan, muggen of geen muggen, ik heb me nog eens ingesmeerd met antimuggenmiddel en kon dank zij de koelte die de kamer binnenvloeide weer slapen. Rond een uur of vier slaan alle honden in de buurt aan, om half zes alle muezzin.pas met het eerste ochtendgloren kom ik uit bed voor een ochtendwandeling in het ontwakend centrum. De geiten zijn me voor. De troep die de kraampjes hebben achtergelaten ligt er nog. Als ik een praatje maak met een paar taxichauffeurs kan ik het niet nalaten om het onder hun neus te wrijven dat de stad die ze zelf zo mooi vinden wel eens mag gecleaned worden,maar dat komt soon,antwoorden ze. Ik probeer de koffie die op straat wordt geschonken, de één is te zoet, de ander precies gepeperd.Bert komt er ook aan voor het ontbijt,hij maakt zich wat druk dat Mozes het rustig aandoet, hij heeft als stipte blanke een afspraak die zo in het honderd loopt. Hij neemt afscheid, ik ga ,nu het nog fris is,een laatste toertje door de straatmarkt/stad maken,dan pakken en weg wezen.Vlotte rit naar Georgetown ofte janjanbureh. Mooie weg, zo'n 150 km ver,met alleen maar om de 10 km een controlepost van politie, douane of militairen. De stad ligt op een eiland, al is de zuidelijke weg nu met een brug verbonden. Lamin belt me zo veel op dat ik mijn telefoon uitschakel. Voor ik op de Ferry stap komt iemand me al oppikken, en heb ik al enkele Hustlers moeten afslaan die allemaal familie hebben met de beste lodge in town. Maar de lodge van Lamin valt mee,so,why not? Hier logeert ook een groepje van acht Engelse leerling verpleegsters, verkapte uitwisseling/vakantie, dat laatste vooral voor de drie begeleiders heb ik de indruk. Ik ga op verkenning, ook hier veel aspirantgidsen, ze zijn lastiger dan de vliegen. Na een late siësta ga ik wandelen, helemaal tot de andere kant van het eiland ,aan de brug. Daar dringt een politieman zich op als mijn persoonlijke vriend, eist mijn adres en telefoonnummer, toch wat beangstigend, we leven hier duidelijk in een politiestaat. Hij wandelt me een eind terug, ik ben blij dat hij me verlaat en op zijn stappen terugkeert.lichte huiver.Wat verder is een grote mooie volkstuin, ik geraak door de argwaan en wordt rondgeleid. Alles prima verzorgd, het is, net als in het boerendorp gisteren,hun enige groentebron denk ik want een overdekte markt heb ik wel algemeen,maar karig aanbod,wat vis en "droge voeding".Het bier is het best in de lodge,dus blijf ik hier hangen, lekkere douche met (te) weinig water en een zalige avond op het terras. De stad is zo klein dat het niet te geloven is dat dit de vroegere hoofdstad was. Als ik beslis om nog een dag te blijven is het gewoon omdat het zo rustig is, bijna geen autoverkeer, buiten de drukte van de kinderen absolute rust. Ik denk er plots over om een pancarte te maken met de de antwoorden op de standaardvragen: what is your name?where do you come from?how long do you stay? Do you like the Gambia?/this town? Maar dan vragen ze zeker : wou do you wear this? Won't you answer me? Ik zag hier heel mooie salamanders in de tuin.Nog één biertje en dan ga ik slapen.
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 16 februari 2013 20:53:09 GMT+01:00 Onderwerp: Vrijdag 15/02/2013
Vrijdag 15/02/2013De avond is toch nog uitgelopen door een tamtam en dansdemonstratie van de plaatselijke jeugd,geweldig door zijn authenticiteit. Nog voor de exhibitie af is, slaap ik al. Geen muggen, de kamer is behandeld vermoed ik.Een immigratieofficier maakte me bij een wegcontrole duidelijk dat mijn pas maar voor drie weken was afgestempeld, ik had dat niet opgemerkt.Zo heb ik dus toch iets om over te dubben, een nachtveulentje zeg maar.En de honden houden hier 's nachts ook overleg,maar verder een rustige slaap. Tegen zeven ben ik als enige wakker,ook op straat geen beweging.alles komt tot leven naarmate het lichter wordt,geen klok vandoen hier.. Toch word ik redelijk snel bediend met een simpel ontbijt, het zelf(af)gebakken brood smaakt het best.Veel manieren om hier te vertrekken zijn er niet, maar als ik gepakt en gezakt aan het informeren ben komt als een deus ex machina een magnifieke reisbus, de enige lijnbus van de hele dag, voorrijden. Daar heb ik over gelezen, wordt hard aangeprezen als ideaal vervoermiddel maar altijd zitplaatsen te kort. Ik stap op als laatste passagier in de stad, en alle zitplaatsen zijn inderdaad bezet.maar dan krijg ik het aanbod van de gidsenstoel vooraan,wellicht omdat ik zo'n sympathiek voorkomen heb of anders omdat ik de enige toubab aan boord ben,ik verlaat hem niet meer voor de eindbestemming.Heel gauw word ik half lid van het team: de chauffeur, de reisleider die later de eigenaar blijkt en twee hulpjes die helpen met de bagage en de ontvangsten. De bus bezorgt me een super veilig gevoel: niet al te erg overladen qua passagiers, en de lading in de kelder, wat het zwaartepunt gevoelig verlaagt,én de leeftijd van de bus,nog minderjarig.., dus ook uitgerust met elektrische telma-rem, luchtgeveerd,en andere doodgewone luxe. Belangrijk instrument: een loeiharde claxon om de geiten en koeien aan te porren om de weg vrij te maken. Ik bereid me een paar keer voor opeen noodstop maar zover komt het nooit.Op de middag zijn we in Soma, hier wordt gerust. De crew nodigt me uit om mee te gaan eten in een tentje,zeg maar truckstop. Zij graaien met vier uit dezelfde schotel, ik krijg een bord voor mezelf, rijst met een soort pindasaus, lekker en gezellig. Een uur later zijn we weer op weg, de eerste vijftig kilometer zijn niet geasfalteerd,dus wat putten en zo, ik vrees voor de bus die af en toe met de neus in aanraking komt,want er wordt toch stevig doorgereden. Tegen vijf uur komen we in Brikama, ik ben van plan hier een dagje te blijven hangen. De reisleider spreekt een politieman aan die me een goed hotel zal bezorgen. Hij rijdt me een kwarier rond langs de zandstraten, en zo belanden we in een lodge helemaal buiten het centrum. Geen gelegenheid om nog uit te gaan, ik bedank vriendelijk. Als alternatief wordt in het bureau de kamer van een collega die ongetwijfeld op verlof is,opengebroken maar ook hier bedank ik voor de moeite,stop hem 100D in zijn handen en ga weg.In de kazerne is ook een immigratieoffice waar ik mijn paspoort wil verlengen, en dat kan. De officier neemt me mee naar zijn bureau en vraagt 500D. Ik snuif oplichting en wend voor niet zoveel bij te hebben. Met moeite krijg ik mijn pas weer in handen.Ik kijk nog even rond voor een hotel maar Soma is duidelijk geen toeristenstad. Dus neem ik een kloek besluit en reis door naar Bakau met eerst een bushtaxi naar Serekunda,een andere daar naar Bakau. Plaats zat in het hotel,gelukkig. ik kies een andere kamer die er nieuwer uitziet dan mijn vorige.Home sweet home, weer wat confort,internet en al, ik blijf hier nu tot het eind, denk ik
Begin doorgestuurd bericht:
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 16 februari 2013 21:31:40 GMT+01:00 Onderwerp: Zaterdag 16/02/2013
Zaterdag 16/02/2013Hoewel ik gisteren laat ben blijven computeren,dat heb je als je een tijdje van communicatie verstoken bent, word ik toch vroeger dan me lief is wakker. Ondertussen weet ik dat de paus met pensioen gaat enig wat ander nieuws, al leer ik dat nieuws betrekkelijk relatief is. Vroeg op dus, tijd zat om de hele weekendkrant te downloaden, al vraagt het veel tijd. Ik ontbijt ondertussen, een eerste ontbijt in dagen met meer dan een flauwe omelet alleen,ook kaas en jam en cornflakes en fruit, heerlijk na een paar dagen.Suno, de politieman die hier veel rond de poort hangt, regelt met een vriendje in Senegambia die in de immigration office werkt dat ik mijn pas kan verlengen...voor 500D! De prijs staat wel netjes in de stempel,vals vermoeden dus gisteren. Ondertussen krijg ik het openbaar reizen onder de knie. Naast de bushtaxi's rijden ook taxi's op bepaalde trajecten tegen een eenheidstarief van 7D, ze nemen wel zo veel mogelijk mensen mee, maar als niemand roept kan je evengoed de rit alleen maken. Zo kost mijn rit 14D, toch altijd een tien kilometer ver.Tegen de middag ben ik terug, ik hou het rustig,lees wat en ga dutten tot na tweeën. Buiten is een soort straatrestaurant waar de autochtonen, ook van het hotel gaan eten. Ik schuif aan, rijst met pikante saus,wat groenten en een stuk vis voor 50D, nog lekker ook. Daarna ga ik dwalen door de straatjes, zie onder andere een bruiloftsfeest, een grote pariteit die de hele straat in beslag neemt en heel mooi uitgedost volk. Spijtig dat fotograferen niet kan.Vijf uur, happy jour aan de bar van het zwembad. Ik praat wat met de manager van het hotel, hij heeft het over de paardevleescrisis in Europa, dat kent hij van Al Jazeera,en de kranten, zowel regerings-als oppositie. Enkele medewerkers hangen geboeid aan zijn lippen, en hij gaat in overdrive: hij was ooit in Zürich waar hij een boerderij bezocht waar naast de koeien en de schapen ook de varkens werden gemolken,en die melk komt hier terecht! (aanleiding was een brikpak merk die ik hier zag in de bar, melk van colruyt huismerk) Ook het kippevlees is niet kosjer, hier worden alleen rechterbillen geïmporteerd,omdat de kippen altijd in de rechterbillen worden ingespoten. En zijn puberdochters willen geen cornedbeef
Note
Maandag reisdagIk probeer de dag zo te plannen dat het niet een eeuwig wachten wordt.Toch wat zenuwen, ik probeer bevestiging te krijgen van corendon voor mijn terugvlucht- een normale procedure- maar vang bot. De vlucht staat ook niet vermeld op de flightstat van Yundum international airport, Omdat ik toch nog een strandwandeling wil maken ga ik ineens maar naar Kotu, waar veel gasten van corendon huizen, en jawel, de vlucht hangt daar gewoon aangekondigd bij de mededelingen. Verder ga ik niet meer, maak nog een toertje door het dorp buiten het hotelcircuit, tel mijn centen om rond te komen maar zo weinig mogelijk over te houden en tank wat bij onderweg aan Traffic Light, waar een visa-automaat is.Helmut zit al op me te wachten, we drinken een paar biertjes want het is al erg warm ondertussen.tegen tweeën ga ik eten, want Helmut past smiddags. Voor een keer riskeer ik me aan rundvlees, een soort stoverij,pittig gekruid. Er ligt vlees in, maar denk niet in Belgische porties.. Toch smaakt het me.Gisteren zag ik wat moois in een craftshop of ambachtswinkel, het was me te duur, vandaag koop ik het voor verrassend voor minder dan ik in gedachten had. Siësta sla ik over, ga vroeger dan anders zwemmen,heerlijk. Dan wordt het toch tijd om te pakken, ik zit volledig op schema.Wel moet ik nog eens terug gaan tanken om de staff van het hotel ook wat te gunnen.Als ik buiten kom met mijn koffer storten de taximannen zich op me, maar mijn bod doet ze terugdeinzen, groot kabaal, een toerist ontsnapt aan hun gilde. Ik neem de eerste bushtaxi naar Westfield, draaischijf van verkeer in Serekunda ,en vind van daaruit een taxi naar the airport voor veel minder. Gewonnen!Nog ruim op tijd om bagage in te checken, ik twijfel even of ik hier mijn zomerplunje zal wisselen maar warme kleren kunnen nog wachten tot in Schiphol, ik reis graag licht. 07.00pm. Het wordt een lange trip naar huis. En dat weer daar ik mag er niet aan denken!hoewel de vlieger te laat arriveert vertrekken we toch min of meer stipt, een half uurtje is geen doodzonde. de vlieger is bijna compleet, ik heb geluk want de zetel naast me blijft als éen van de enige ongebruikt. de stewardess kondigt aan dat de bedeelrondes snel worden afgewerkt zodat de grote lichten kunnen gedoofd. voor ieder is een fleece en een hoofdkussentje voorzien, die gebruik ik dankbaar om wat te dutten in horten en stoten.tegen vieren landen we in Schiphol, de bagage volgt met wat vertraging; mijn shutleman heeft me al opgebeld,hij wacht op mij, zijn enige passagier.tegen achten levert hij me af aan Antwerpen centraal, ondertussen heb ik me al verkleed maar de kou snijdt toch.het is even wachten op de trein naar Brugge, mooi de tijd voor een ontbijt in het majestueuze stationsbuffet.taxi naar huis is astronomisch duur, dus neem ik de bus naar malehoek en maal de rest te voet af, zo kom ik geacclimatiseerd thuis, als altijd moe maar content..
