Op zondag ga ik naar de meest prestigieuze bakker van het stadje,pop het marktpleinwaar de wekelijkse markt zich aan het ontplooien is. Te voet, het plein ligt op een steenworp van mijn logis. Op mijn terugweg merk ik spatten op de grond, ik heb hier nog nooit regen meegemaakt. Voor alle zekerheid mijn fiets droog parkeren... De croissant ontgoochelt me ook hier.
Het is inderdaad frisser, ik trek een paar sokken aan. Het wegdek ligt nat,maar dreggen op mijn kleren droogt rapper dan het valt.
Aan de coöperative wordt een vide grenier georganiseerd,aangekondigd met stukken van viticulteurs maar ik zie alleen de gewone rommel. Op de marktkoop ik mijn eerste peches van het seizoen, een beetje patatjes en een halve kip, geen zin in restofood zoals gisteren. Onder de luifel van café de la paix drink ik een pintje, nodig een teksten uit om bij te zitten, Zwitserse die het canal doet, ze zat ook al in Canada,daarna komen ook een paar Hollanders aanschuiven maar zij rijden naar Bordeaux toe. Niemand blijft lang. Ik rij een rondje super- en rommelmarkt en kom toch weer op het zondagsmarktje terecht. Nu komen daar drie Engelsen op totaal onaangepaste fietsen aan, een korte babbel, zij blijven liever op hun alleen.
Op de gîte zij. De feestvierders nog volopaan het ontwaken. Één is moederkloek die alles aanwijst en opruimt en instrueert, ze komen van montpellier, niet eens erg ver. Nu gaan ze afscheid nemen van de trouwers, ik heb weer het kot voor mij alleen.
Het weer klaart uit,het blijft frisser, straks nog een toertje maken.
De weg naar quarante is redelijk steil, in ieder geval kom ik puffend boven, en gebruik ik zonder veel gêne mijn kleinste versnelling. Ander landschap, ik rij hier boven tussen de dennenbomen.het dorp is net als alle andere op zondagmiddag zeer stil. De enige bar, le40,bloedt uit: de tafels zijn nog niet afgedekt maar de gasten zijn wellicht aan een siësta toe.
Het centrum is zeer oud, straten waar geen auto of kar in past. Omdat het bewolkt is heb ik me niet ingesmeerd, toch voelt mijn vel verbrand aan.
Na een wijntje zoef ik terug langs een andere weg,hoofdzakelijk naar beneden. Ik kom op de grote weg beziers - carcassonne,waar een héél zwaar beladen trekker me het nakijken heeft. Op een paar honderd meter volgt zijn vrouw, met niet half zo veel bagage. Ik haal ze pas bij als ze op de camping staan in capestang. Deze engelsen hebben een jaar geleden hun huis verlaten en fietsen kris kras de wereld rond. Geen dertigers. Wat een fysiek! Ik kon onbeladen helemaal niet volgen,du jamais vu!
Nederig vervolg ik mijn weg naar de gîte. Ik boek een kamer in Perpignan. Morgen 80 km voor de boeg, benieuwd of ik het kan maken.
Voor het eerst maak ik zelf een maaltijd klaar.kip van t spit met een slaatje en patatjes. Geen glorie maar het smaakt.
Een wandeling te voet bevestigt nog eens wat ik al wist: je ziet meer en andere dingen dapper fiets, al kom ik hier nu al vijf jaar. Dit stadje staat tjokvol met herenhuizen, alleen zijn die minder opvallend dan bij ons. Door de veelal gesloten luiken en het niet keurig in de verf staan zou je er voorbijlopen wegens onbewoonde vergane glorie maar dat is het helemaal niet. Het heeft een tijdje geduurd eer ik dat doorhad.
Een afzakkertje op het heel rustige marktplein maakt mijn avond rond.
Morgen reisdag.
Zo vroeg als ze gingen slapen zijn mijn collega's ook opgestaan. Reeds om half zes was er gestommel naar trekkersgewoonte, geen lawaai. Zelf bleef ik nog wat liggen, had geen zin om met hen te ontbijten . Tegen acht uur was iedereen buiten en ik het kot voor mij alleen,op Yolande, de poetsvrouw, na. Het lijkt wat koeler geworden vandaag, dus ga ik fietsen naar de dorpen in de buurt,maureilhan en puisseguier,quarante. Ik trap op mijn pedalen en mijn adem,mijn conditie is niet best. In puissegier overleg ik met een perrier en mezelf en rij maar direct terug naar mijn kamp. Pik boodschappen op onderweg: drank en zeep en wat fruit en nog meer drank. Ook steun ik de plaatselijke coöperative.
Yolande heeft de boel helemaal opgekuist (niet mijn kamer) en de luiken dicht gemaakt in de living, zo blijft het langer koel. Het is middag, maar ik heb geen zin in eten, eet straks wel wat fruit.
Even ben ik op mijn bed gaan liggen, toch weer een uurtje geslapen, ik weet niet waar ik die slaap blijf halen. Tsjee-Tsjeevlieg of zo? Ik word wakker door de aankomst van nieuwe logés, die beantwoorden aan het oorspronkelijk opzet van deze gîte : ze komen hier één nacht logeren om een trouwfeest te vieren, dan zijn ze weer weg. In vijf jaar dat ik hier kom heb ik het nog niet zo druk geweten. Ik neem tot mij een slaatje van tomaten en wat vis uit blik, accompagné du vin rosé du village. Zo is voor de feestvierenden ook een gewone tourist te zien..
Na de middag weer de luwte gezocht van de platanen langs le canal.ik wil dringend mijn boek "reus" van annelies verbeke uitlezen. Het is veel te kort, ik ben er in een simpele klaar.goeie literatuur,vind ik ! Onder de schaduw van de platanen rij ik langs het water naar Poilhs, in de richting van beziers. Je moet van goede wil zijn om dit pad een fietspad te willen noemen, kan me niet voorstellen dat ik ooit zo het hele trajektheb gedaan. Water tanken op het kerkhof dat hoog boven het dorp ligt,eigenaardig. Na Poihls verlaat ik het kanaal en fiets verder langs landweggetjes naar een gehucht Le Viala, eigenlijk één grote boerderij, hier liggen er zo'n paar uitgestrooid in een onmetelijke vlakte. Dat is genieten, al is er geen schaduw en de zon op zijn felst. Terug in capestang speel ik Jezus en verander water in wijn.
Tegen zeven krijg ik toch honger en begeef me naar Le Relais Bleu,waar ik in de week gewoonlijk een dagschotel eet,maar dat kan niet in het weekend. Zo eet ik dezelfde kost en betaal de dubbele prijs.. Ik blijf wat hangen met een man die daar in het weekend is blijven hangen ,ga dan naar huis waar ik vroeg in bed tuimel en als een blokin slaap val.
De feestjangers komen in ploegen afgezakt, maar daar word ik nauwelijks wakker van,wél van pijnscheuten in mijn schouder. De zuiderse zon blijkt dan toch geen remedie tegen alle kwalen.
Reizen is leuk maar vermoeiend. Het liefst reis ik per boot, mijn tweede favoriet is de trein. Mijn trouwe chauffeur komt me mooi op tijd oppikken en brengt me tot aan de trein, draagt mee mijn bagage en wuift me uit. Sinds ik de eerste keer met mijn fiets werd geweigerd blijft de spanning tot de trein zich in beweging zet en ik met pak en zak aan boord ben.slecht voor mijn hart,zo n stresstoestand. We flitsen al langs de autoweg eer ik me echt ontspan. ;Als routiné vind ik een ongebruikte coupé voor mij alleen, maar in Parijs komt een mooie mama met peuter haar plaats innemen. In Marne la vallée een trio aangevoerd door een mama die haar afkeer voor andere (klein)kinderen dan. De hare niet érg duidelijk manifesteert, alleen een beetje binnensmonds tegen haar grote kinderen,of haar zoon en schoondochter die ze wellicht op een uitje in Disneyland heeft getrakteerd en begeleid. In Lyon stap ik even uit om de zuiderse zon te voelen, ik doe het nu bij elke stop. stipt komen we aan in montpellier,ikheb een uurtje om mijn fiets in mekaar te knutselen, het lukt wonderwel,en een broodje en een ticket te kopen, ik had ondanks veel fruit onderweg toch honger of op zijn minst appetijt. De ter-trein zit overvol,maar niemand moppert. Beziers is bloedheet, en met wind op kop rij ik de 20km naar capestang. Mijn schrik dat ik niet zou binnen kunnen is onterecht, Laurence heeft alles voorzien en belt me nog op ook om morgen de incheck te regelen. De douche doet wreed deugd. Na zessen blijft het warm maar ik trek het stadje in voor proviand en wijn uit de coöperative. Geen zin in uitgebreid avondeten. Op de gîte ben ik niet alleen, een troepje bouwvakkers heeft hier zijn tenten opgeslagen sinds een paar maanden, in het weekend zijn ze weg. Vriendelijk volk,dat wel. Na wat eten val ik als een blok in een late siësta, tegen tienen word ik wakker door een telefoon, dringende rit naar Engeland? Ik hou het op verkeerd verbonden en ga nog een avondwandeling maken langs het canal, het water brengt iets of wat verfrissing, net als een pintje op het marktplein, waar het rustig is ,zelfs in de plaatselijke ...smisse Capestang, ik voel me thuis!
Laatste maand van de eerste helft van het jaar..tempus fugit!
Het lijkt overtrokken bij het wakker worden- bouwvakkers zijn vroege mensen- maar algauw is de zon er weer. Geen koffie meer in huis, dus wachten tot 08.30 voor een winkel opengaat.
Tegen dan overvalt de warmte me alweer. Geen grote fietstocht dus, ik blijf lekker een beetje in de buurt hangen.
Met Laurence sprak ik af om 10 uur, maar hier in het zuiden is dat een rekbaar begrip, ik sta net op punt om een toertje te maken als ze aankomt. Het verwonderde me al dat ik hier binnen kon zonder dat papieren getekend waren, door de jaren heb ik hier dan toch wat krediet opgebouwd. Zij gaat een weekend naar noord Spanje ,misschien kan ik maandag nog wat interessants uit haar neus peuteren?
Nog voor de middag ben ik weer binnen. Gelukkig kan ik hier vlot mijn krant downloaden,aan lectuur geen gebrek. Ik aperitief hier in mijn eentje, en ga dan toch maar le menu du jour gaan eten in Le Relais Bleu, een vertrouwde stek met een bazige dus norse bazin -ze heeft wel een leukestoute tweeling van een jaar of zes- en een lieve dienster, die ieder jaar wint aan gewicht. Het eten is behoorlijk,en op zijn Frans overvloedig door de opeenvolging van simpele gerechten, je koopt twee pla's en je krijgt vijf gangen.
Het is erg warm en probeer een siësta maar dat lukt maar half. tegen vieren,na een douche ,smeer ik me in met zonnecreme en ga zonnen onder het gedempte licht van de platanen langs le canal, er staat een verfrissende wind. Over die platanen: ze zijn geklasseerd als erfgoed maar dat behoedt ze niet voor afsterven, ten prooi an een ongeneeslijk virus. éen van de bouwvakkers vertelde me dat het virus geimporteerd is met het hout van de munitiekisten die de amerikanen in de oorlog meebrachten... Zegt mij meer over het gevoel van de fransen jegens hun bevrijders dan over de ziekte. Ik lees "reus" van Annelies Verbeke, heb ik van een zus geleend! Boeiend. Met vrouwelijke schrijvers voel ik meestal meer affiniteit dan met ,pakweg,brusselmans,of er zou een nieuwe antierens moeten opstaan. Tijdens een pauze droom ik ,zittend op een bank,dat een vrouw me vanachter benadert en mijn schouders zacht begint te masseren. Fata morgana of lichte zonneslag wellicht. Maar het idee stemt me gelukkig, voor even.
Terug maar naar mijn stulp waar een groep Franse wielertoeristen en volgende eega's mijn hele huis aan het bevolken zijn. Het wordt een drukte in het weekend, ik hoop nu al dat ze morgen verder trekken.
Als apero doet de rosé die ik gisteren kocht het behoorlijk. Straks lichte maaltijd, daarna kan ik misschien toch nog wat fietsen.
Als ik nu niet aan aan de apero had deelgenomen van de familie die hier komt logeren en van castelnaudary afkomstig is, had ik zeker nog gefietst..niet nu dus, er zaten wat compostelagangers tussen, dus waren we nog eens op weg. En daarna ben ik een beetje verdwaald, zij gaan eten bij een pizzaboer.
Mijn menu van brood,kaas en worst wordt een beetje eentonig, maar wat doe je als eenzaat?
De warmte blijft hangen,bijna gelukkig geven ze voor zondag (kans op) verfrissende regen.
De nieuwe bewoners gingen vroeger dan ik onder de lakens. Peis en vree.
Een of andere lijsterachtige zit nog te zingen tegen de sterren op.
