Ik kan niet zeggen dat ik met spijt en pijn in het hart Phimai verlaat. In mijn routard beschreven als rustpunt is het de drukste stad die ik tot nu bezocht, en ook gekoppeld aan lichamelijke ongemakken want mijn diarree is weg, mijn buikpijn blijft. Ook de eenzaamheid,te weinig kans op een conversatie in een Europese taal. Ik keer terug voor mijn resterende tijd naar Bangkok wegens geen andere alternatieve bestemming voorhanden en probeer daar wat te maken van Mijn Laatste Dagen,tot ik woensdag terug vlieg. De bussen, om het half uur gepland(?),komen onregelmatig. Ik heb onmiddellijk een te pakken,weliswaar meer dan vol zodat ik het eerste deel van de rit naar Korat moet rechtstaan,in een type reisbus,daartoe niet ingericht. De aansluiting naar Bangkok staat te wachten, mijn koffer wordt bijna uit mijn handen gerukt,maar ik heb tijd en kijk eerst even rond naar alternatieven en een drankje. Na een half uur kom ik toch weer daar terecht, de prijs is vlak voor het vertrek 80 baht lager. We zijn met tien passagiers op de vip-bus die plaats heeft voor veertig man. We zijn voor tijd op het busstation,de moeilijkheid is om van hier verder te geraken. Ellenlange file voor de taxi's,want geen verbinding met Subway voorhanden. De lijnbus zie ik tegenop, hij doorkruist de hele stad eerst. Een Engelssprekende buschauffeur van een andere lijn brengt me op het idee eerst een korte rit te maken met hem naar de Subway, dan directe lijn naar hualampong, de buurt die ik een beetje ken. Uit armoe boek ik in het chique uitziende Bangkok Centre Hotel, voor 1 nacht, 4 keer de prijs van een gewone kamer. Ik vind het niet eens luxueus,bla bla en klatergoud. Maar wel een lift, in tegenstelling tot mijn gewone adressen die beneden dan toch volzitten. De weekends zijn druk hier. Het is bangelijk warm in Bangkok,mijn weerapp voorspelt wat regen tegen de morgen. Mijn nieren beginnen nu ook te protesteren, ik hoop dat de nacht verlichting brengt
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 13 februari 2015 08:39:33 GMT+7 Aan: miel cocquyt <mielemiel@gmail.com> Onderwerp:Donderdag, op vrijdag geschreven Reeds zeven uur en het lijkt alsof ik de eerste wakker ben in dit huis,hoewel, ik hoor beneden toch wat gerammel van keukengerei.
Mijn dag gisteren heb ik voleindigd in nietsdoen,dus ook geen geschrijf. Plichtsgevoel dwingt me nu wat in te halen. Nog tot elf uur had ik mijn brommer ter beschikking,heb dan nog maar een toertje gemaakt langs kronkelende buitenwegen a la 12 bochten,niets boeiends meer gezien eigenlijk. Ik word als de Thai hier eigenlijk: te voet doe je alleen het allernoodzakelijkste, de rest gemotoriseerd,en daar is de warmte niet vreemd aan. Ik slenter wat heen en weer tussen mijn kamer en de straat om de leegte op te vullen, drink nog een kokosnoot en zo meer. Tegen de avond beland ik op het Europees terras,doe een babbel met een struise Canadees,Gerard,die een moeilijk verstaanbaar Engels spreekt,meer aanleunend bij Australisch dan Amerikaans. Maar na een biertje of twee gaat het beter. Een nest Duitsers installeert zich na Gerard,ook met een zwaar accent. Ze blijken van Augsburg, vader,moeder en twee zonen, de ene rookt de ene walmende pijp na de ander,hij heeft nog een Tiroler broek te kort om de karikatuur te vervolledigen! Na een wijle komen hun twee Thaise schonen erbij zitten,ik blijf wat om de relaties te doorgronden maar verdoofd door de pijproker zwijmel ik naar huis. De muziek op de jaarmarkt duurt langer dan anders,wellicht een andere dj van dienst want om het half uur krijg ik de lokale Clouseau en ander fraais door mijn oren gespietst . Uit baldadigheid zou ik ze beginnen meekwelen maar heb toch nog iets te veel schroom. Gaan slapen is mijn enige uitweg.
Of het de nasleep is van mijn herstel weet ik niet,maar ik slaap hier ontzettend veel. Gisteren plande ik een sortietje tegen de avond, maar rond een uur of vijf besloot ik eerst een uiltje te vangen. Ik werd wakker tegen tienen,de stad was al volledig in rust. Ik heb dan maar doorgeslapen tot in de morgen,en toch nog niet geheel fris. Een ontbijt vinden is niet vanzelfsprekend,,en na de ervaring gisteren in het guesthouse wil ik hier geen ontbijt bestellen. Ik vind ergens in een klein restaurant een smakelijk prakje met varken en rijst met een lekker pikante saus. Phimai is beroemd voor een grote khmer-tempelruine, van in de jaren 1100. Ik denk in onze jaartelling,want anders is hij nog veel ouder. Ik wandel er eens rond,buiten de omheining maar ik kan niet zeggen dat het me aanspreekt,die massa grote gestapelde zandstenen. Het wordt warm ondertussen en ik heb meer belangstelling voor een fris bier,niet evident te vinden.gisteren zag ik een massagesalon, ik ga daar voor een voetmassage,die heb ik elders al beter gehad.
Het lot is me gunstig vandaag. 10 minuten voor mijn wekker afloopt ben ik wakker,grieperigheid is weg en nu mooi op tijd om de rest in te pakken en op mijn gemak koffie te drinken met een soort reuzels als ontbijt op het terras van mijn Guesthouse. Mijn bus vertrekt aan de overkant van de straat,ik stap ruim op tijd in. Veel volk is er niet maar daar komt gaandeweg verandering in want alle stadjes in de streek worden aangedaan. De airco staat loeihard, ik verhuis van mijn toegewezen plek naar een paar stoelen verder,bang als ik ben voor een stijve nek of erger. De meeste mensen zijn er op voorzien en hebben winterse kledij aan, met mutsen en al. Op het laatst krijg ik een gezette vrouw naast me met een kleuter op schoot,samen vullen we de 2 stoelen heel goed. De bus zit vol en de stopplaatsen verminderen,gelukkig. Onderweg worden we wel gecontroleerd door een koppel agenten, ieder moet zijn id laten zien,dat had ik nog niet voorgehad. Naarmate de zon feller wordt is de airco draaglijker. Mijn vrouw en de kleuter slapen,net als de meeste passagiers,ik ben jaloers want mij lukt dat niet. Ik herlees dan maar de weekendkranten met hun bijlagen. Niemand van het personeel(2 begeleiders en de chauffeur) is de Engelse taal mondig, ik zou graag te weten komen hoe lang de rit naar Khorat duurt maar blijf op mijn honger. Ook geen toilet aan boord, de enige soelaas is een tankstop waar bijna iedereen gebruik van maakt. Tegen drieën zijn we toch zover: als vierde stad van het land beschikt de stad over 2 busstations,maar we landen op de goeie voor mijn aansluiting. Nog een stoprit naar Phimai, in een aftandse bus die toch verbazend goed rijdt, ook al is hij overvol. 60 km in anderhalf uur. Het guesthouse dat ik prefereer vind ik niet, dan maar de tweede keuze dat ik wel drie keer voorbijloop,gelukkig bekend bij de lokalen die me met hand en tand iedere keer weer op de goeie weg zetten als ik de naam uitspreek. Hetguesthouse valt me tegen,zeker als ik een kamer toegewezen krijg op de tweede verdieping,maar na protest kan het dan toch een verdiep lager. Voor een keer zachte bedden waar ik al een tijd naar snak,misschien blijf ik toch een paar dagen langer hier in dit verblijf dan ik eerst van plan was.
Genoeg voor vandaag, ik ga een pils zoeken in de stad die toch weer groter en drukker is dan verwacht. Er lopen hier nogal wat toeristen rond. Na een eerste ommetje kom ik terug in mijn guesthouse waar ze ook wel eten geven,maar dat valt me tegen. Wel lekker is het ruime terras waar ik nu zit te bloggen. Niet zo ver wordt gefeest,het gaat er luidruchtig aan toe maar een vaste gast beweert dat ze vroeg sluiten. Gelukkig maar,ik snak alweer naar nachtrust.
