Morgen verlaat ik dit oord, en vandaag wil ik nog wat genieten van de omgeving. De kolonel had me gisteren een route voorgesteld die ik ABSOLUUT moest afrijden, maar wars als ik ben van bevelen en tuk ben op eigenzinnige ideeën werk ik een alternatief uit: in plaats van een hele dag auto rijden om de grote afdamming op de Guadania te omvatten kies ik voor een kleinere barrage in de buurt, niet half zo ver en zeker even mooi,de barragem de Alvito. Afdammingen zijn hier bij de vleet, geen dorp of stad of ze hebben een eigen waterplas om de hele zomer door te kunnen bevloeien. En hier in de Alentejo hebben ze drie lange wintermaanden bijna dag en nacht regen, in de zomer is het bangelijk heet.. ik start in mijn vaste stek Viana, en volg de weg naar Portel, maar op de kaart zie ik een klein dorp Oriola,verder moet ik al niet zijn. Het is zondag, de ervaring heeft me al geleerd dat de meeste barretjes gesloten zijn, maar in dit verlaten gat vind ik er toch een open, met wifi en al, een luxe voor de zondagsgroeten.. een binnenweggetje leidt me dicht langs het stuwmeer, de natuur is prachtig. Tegen de middag vind ik Santana, een goddelijke naam als ik aan de muziek uit mijn jeugdjaren denk maar het heeft er niets mee te maken . In het enige café-restaurant wil ik een kleinigheid eten, drinken ook, de keus is beperkt : een lap geroosterd spek of kip van dezelfde rooster, ik kies het eerste, kip is er altijd en overal, en echte honger heb ik niet. Terwijl ik nageniet op het terras krijgt een oude man de stuipen in zijn auto vlak voor de herberg. Het lijkt ernstig, ik wacht even om te zien hoe vlug de bombeiros hier zijn: nipt een kwartier, dat valt me reuze mee voor dit verloren gelegde gat. De man is ondertussen wat aan de beterhand maar wordt toch meegenomen met de ambulance. Via Vidiguera,Vila Alva en Alvito maak ik mijn cirkel rond. Een mooie ,niet te overladen uitstap die ik afsluit met een perfecte chocolademousse in mijn stamcafé,kwestie van te kunnen berichten. Het is prettig warm, niet te heet, net geen dertig graden. Ik trek naar mijn thuis, ideaal om nog even in het zwembad te ploeteren. Morgen zak ik weer stilletjes af naar het zuiden, nog drie dagen te gaan.
Inderdaad weekend toeristen in de herberg. De eerste aan het ontbijt verschijnen een koppel met een rotverwend dochtertje, een over het paard getild schreeuwlelijkdat heel goed weet hoe de ouders te manipuleren. Het gekrijs en gedoe verstilt maar als een ander koppel met twee adoptiekindjes( de eerste blank, de andere zwart,aldus..) binnenkomt. Gisteren was het weer wat zwakker, alhoewel toch warm, op de middag 32°, vandaag ziet het er naar uit dat het zeer zonnig wordt. Ik meld de kolonel dat ik nog 2 nachten blijf, hij wil me ineens doen toeren, maar daar heb ik geen zin in. iets verderop staat een immens melkveebedrijf. Ik rij binnen op goed geluk, de gerant noch zijn vrouw spreken iets anders dan Portugees, dus wordt de dochter van 12 maar uit bed gehaald, zij kan tolken want spreekt Engels. Ook haar kleine broer, ik schat een jaar of tien vraagt me in perfect Engels waarom ik geen Portugees spreek. Zo doe ik met moeder, dochter en twee zoontjes de toer van het bedrijf, het is impressionant. Achthonderd koeien worden hier drie maal daags gemolken in een carrousel. Ze blijven uiteraard binnen, in een viertal stallen, meest met ligboxen met zand en schrapers,éen stal nog met roosters. Uitstekende huisvesting ook voor jongvee, de kalveren drinken aan een automaat met beperking via een halsband. De stierkalveren worden verkocht,een twintigtal zit klaar voor verkoop. Alleen de droge koeien en de vaarzen staan buiten ,onbeschut. op het einde van de rondleiding ontmoet ik de bedrijfsleidster, een in de ogen van de Portugezen een reuzin van een vrouw, een Nederlandse die hier vijftien jaar geleden gearriveerd is,zonder franjes , ze loopt rond in blauwe overal maar heeft nauwelijks tijd om iets of wat uit te leggen. Puik bedrijf, voor een deel gesubsidieerd door de gemeente en de regio. Veel verder dan mijn wifi station geraak ik niet meer, het is ondertussen bloedwarm, ik eet wat,meer dan ik zin in heb en eigenlijk wil ik gewoon wat rond het zwembad zitten en lezen,dus rij ik naar huis waar ik eerst een uil vang. de dag verloopt rustig, ik doe niks dan mijn zin en moet noodgedwongen weer op pad door de grote dorst, hier is niks te verkrijgen,spijtig,spijtig!
Het verblijf hier brengt me een stukje terug naar mijn kindertijd,vooral door het gekwetter van hordes mussen. Het koelt hier op de buiten meer af dan in de stad,en voor het eerst trek ik s nachts een deken over me! Verder is het doodstil, je hoort zelfs de muizen lopen, in ieder geval is er een vaag geritsel. Tegen de morgen worden de zangvogels opgevolgd door een luidruchtig gekwetter van duizend mussen. Ik slaap zalig weer in.
Het ontbijt wordt geserveerd in een majestueuze zaal, vol met jachttrofeeen ,een prachtige zaal om te feesten. Als ik nog eens zou trouwen doe ik het hier.
Het leven op den buiten heeft éen groot ongemak,er is geen internet of wifi. Ik hou me sterk en doe maar of het me niks uitmaakt, ga zonnebadend wat lezen,maar tegen elven wil ik toch mijn berichten en vooral mijn krant. Ik rij de verkeerde kant op, in het ene dorp is geen internet, ik moet terug naar Viana,een kleine 20 km verschil. De eigenaar van het domein,- ik giste op een militair, en dat blijkt te kloppen- heeft de dorpshoofden uit 5 dorpen uitgenodigd voor een bbq, hij vraagt me om er ook bij te komen, kwestie van zijn prestige vermoed ik. Ik zeg niet nee, in het passeren van het ene dorp naar het andere zie ik dat zijn gasten al gearriveerd zijn.
Het bejaardenparlement is verhuisd naar de banken aan de andere kant van de straat, ze draaien met de zon mee,of beter ze volgen de schaduw.
De ouderen hebben allemaal een grijze stoffen broek en een pet, de jongeren(!) zitten apart en dragen jeans, geen petten, durven ook al eens een pint bestellen.
Ik had mijn auto onder de boom gezet waar boven een nest cigognas woont, ik vind hem helemaal bescheten terug, ook binnen want ik had mijn ramen opengezet voor de koelte..Eerst opkuisen is de boodschap. Nog even terug naar Viana om te mailen,maar geen zin meer om te schrijven, ik laat de foto's spreken.
Hoewel nog altijd onderbroken slaap ik langer: pas na achten tuimel ik uit bed. het ontbijt sla ik over, een slappe toast lust ik niet, ik eet maar banaan. vandaag wil ik rustig weer naar Portugal,wat toeren tot na de middag en dan gauw logement zoeken en ter plekke blijven. Helaas tussen wens en werkelijkheid komen nogal wat ... dingen, zal ik maar zeggen. mijn eerste doel is Cheles aan de guadiana. Het begint prachtig, een 20 km landweg naar Higuera de Vargos,met niets dan kudden koeien onderweg, met grote bellen en al.veelal mooie kuddes limousin. Dan verder via Alconchel naar Cheles. Ik heb er goeie zin in, er wordt daar een veer aangekondigd, overal staan wegwijzers. Het veer ligt 4 km uit het dorp, en blijkt verdronken... Cheles is een mooi rustig dorp,waar ik zo tegen de middag welgeteld 1 kroeg open vind. Is dit nog Spanje?? er zit niets anders op dan via Olivensa,waar een fiesta is zodat de lokale lavanderia automatica uitzonderlijk gesloten is.. In Elvas moet er wel een zijn, de bedienden van een warenhuis sturen me met zekerheid naar een benzinestation,maar het blijkt alleen maar droogkuis. het is nog vroeg in de dag, ik geef de moed niet op, toer binnendoor via Redondo naar Evora, toch wel een groot centrum. Nabij Redondo probeer ik een wegwijzer naar een turismo rural,maar na enkele kilometers geef ik de moed op, wegwijzers verder ontbreken en ik zie alleen maar dikke villa's met hekken en honden. Evora is een grote stad.ik ben moe van het vele rijden in de felle zon, en de hotels zijn stinkend duur.en meer, een stad ligt me niet. Op goed geluk prik ik Viana de Alentejo op de kaart. volharding wordt dit keer beloond: ik loop zo maar op een magnifiek turismo rural domein, verzorgd, zwembadje, Engelssprekende uitbater,hij verlost me lachend van mijn wasgoed, morgenvroeg bij het ontbijt krijg ik het terug. Nadeel:geen internet,maar moe als ik ben neem ik dat er lachend bij. Ik vind gelukkig nog internet in het café waar ik ga eten..
Veel blaffende honden on de nacht,toch geen onweer maar een nieuwe stralende dag. Ik verlaat dit lekker nest, de streek heb ik een beetje gezien. Ik fiets door naar Maurao, blijf in de grensstreek. Het stadje is mooi,maar allen goed voor een vluchtig bezoek of je zou moeten interesse hebben voor een kapotgeschoten of vervallen kasteel en een kerk die niet open te krijgen is. Wel mooi vergezicht op het -ik vermoed- stuwmeer op de guadiana,al zie ik op de kaart verschillende stromen hier samenvloeien, het zou ook natuurlijk kunnen zijn maar ik vind geen info hier, de taal is weeral een ernstige hindernis, ik heb mijn zinnen sowieso op een dagje Spanje gezet. Vilanueva del fresno lijkt me ver genoeg. Een nijvere landbouwstad, met heel wat hoge graansilo's. Toch vind ik geen hotel,en een aantrekkelijk restaurantje evenmin. Ik rij maar verder naar Oliveira de la Frontera. Als ze de stadjes bij ons zo zouden benoemen stijgt je geluksgevoel toch met een paar graden, denk maar aan Damme op de hondsdijk, of Sijsele in de zandvlakte, Moerkerke tegen de grens aan, Oedelem op den berg. ik eet een matige schotel, en kan een matige kamer krijgen voor geen geld,maar internet, daar hebben ze wel al van gehoord maar verder niet,en ik ben niet van plan om de halve avond te nagelbijten omwille van het gemis. zo kom ik nog in Jerez de los caballero's. Een redelijk grote stad, type Eeklo. Ik vind een matig hostal,goed genoeg voor een nacht,l en wifi genoeg om dit te berichten. het vele zoeken heeft me vermoeid, ik vang een late uil. Een beetje verdwaasd word ik wakker, tijd om een lavanderia te zoeken -mijn bagage blijkt te beperkt om niet zonder stank thuis te geraken anders, en ik ben net op de helft,pas/reeds, hoe je het bekijkt- maar de moeilijke navraag in ettelijke kroegen maakt me alleen maar duidelijk dat ik hier niet aan mijn trekken zal komen. Nog twee onderbroeken te gaan, de tijd dringt maar kan ook raad brengen. ik volg nog een paar stierengevechten op tv,heerlijk toneel/ballet. Het is zalig op het terras nu, tijd om nog een kleinigheid te eten.
De nacht brengt verkoeling,nog niet éen keer heb ik de airco in de kamer gebruikt,hoewel overal aanwezig. inslapen is nooit een probleem voor mij, de verschillende fases van wakker worden wel. Toch kom ik de nacht door, ik kan op mijn kamer de krant downloaden om een uur of vier, dan ben ik weer gerustgesteld en kan ik alle persoonlijk ongemak weer plaatsen. iets na half acht ga ik ontbijten, ik zit daar minstens een uur,alleen. Geen probleem, ik ontbijt op mijn gemak en overvloedig, heel lekker brood en alles en nog wat,de koffie is mij iets te sterk maar ik ga niet zeuren. ook de uitbaters laten zich niet zien, na mijn douche vertrek ik nog in de koelte,eerstvolgende halte is het naburig dorp Brinches.op een norse burger na die het niet leuk vindt dat ik hem vereeuwig als dorpsfiguur. Geen café,het is trouwens nog te vroeg voor mij. Brinches is een boerengemeenschap met een bloeiende coöperatieve aan de bedrijfsgebouwen te zien tenminste,zelfs een kerk heb ik niet bespeurd. dan maar weer naar Moura,met een tussenstop halfweg: elf grote Spaanse camions brengen elk een stuk van dertien meter op2.4m. doorsnee die moeten dienen om een windmolen te bouwen. Als altijd ben ik geboeid door zo'n logistiek gebeuren. Moura doet me weer verstijven, al had ik het voornemen de drie Moorse straten te zoeken die hier nog schijnen te bestaan. Ik 'moet geld tanken, en om een souvenir te hebben loop ik binnen in de banco Espirito Sancto,dat moét een christelijke onderneming zijn,zo niet pauselijk. Tot mijn teleurstelling krijg ik alleen een ticket met vermelding "multibanco",zouden ze discretie betrachten? voor ik de stad verlaat wil ik ook mijn wagen volgooien met diesel, maar noppes. Ik zit de hele weg al de lof te zingen van de moderne kleine dieselwagens,nu blijkt dat ik met een benzineversie op stap ben! Gelukkig is de tanktoegang beveiligd, het verdraagt de iets dikkere tanktuit van diesel niet.. Gasoleo ligt ook dicht bij gasolinea.. Zonder die beveiliging had ik wellicht een groot probleem. voor de derde keer doe ik dezelfde route maar het landschap is zo bevallig dat het me niet stoort. blij dat ik de auto weer aan de kant kan zetten, ik heb wat wijn gedronken bij mijn eten en ben aan een siësta toe. Het is niet zo warm als gisteren,toch slaap ik lekker in mijn blootje boven op mijn dekbed. aan het zwembad ga ik even pootje baden, een babbel met een net gearriveerd Engels koppel duurt me net te lang,ook omdat ze hun hond er voortdurend bij betrekken. de felste warmte krijg je hier pas 's avonds,de zon bijt in mijn kuiten als ik nog eens een stuk dorp verken. Je ziet toch het meest te voet. Ik kom bij verscheidene kroegjes waar ik geen notie van had. De tapasfeer is hier nog levendig, hoy overal caracoles á volonté. in een klein restaurantje vind ik nog iets naar mijn tand,tegen half tien zak ik af, overal zit nog volk te tateren,,ze vallen pas stil als het een uur of wat later frisser wordt
Zonder spijt verlaat ik na een goeie nachtrust Paymogo. De mensen vertrokken hier in grote getale tegen vijf uur, wellicht om tegen zessen ergens aan het werk te schieten. Ik kan best snappen dat je zoveel mogelijk in de ochtendkoelte wilt doen. Zeld draai ik me nog eens om, mijn raam is perfect verduisterd, pas tegen achten kom ik onder de levenden. Het ontbijt is spartaans, een koffie met tostada, een snee geroosterd brood is dat,normaal te nemen met olijfolie maar ik hou het bij surrogaatboter,merk planta. Vandaar ook gebrek aan spijt.. net voor de grens in Rosal de la Frontera neem ik revanche met sterke koffie en fruitsap, ik werk ondertussen mijn post wat bij. ik doorliep een heel mooi landschap, en dat houdt ook in Portugal aan. Serpa is een stadje perfect op mijn maat, ik slenter wart rond en zoek een eettent. Een oud vrouwtje zag ik pancartes buiten zetten aan een eenvoudige deur,hetzelfde maakte ik eens mee in de Perigord,maar dit is geen herhaling: een vlotte jonge man zwaait de plak,met enige zwier, de zaak is goed en chique beklant,de kost is matig. Ik cruise verder richting Moura, stop even in Pias,heel leuk dorpje en ga verder naar Moura. Dat ontgoochelt me zo dat ik onmiddellijk rechts omkeer en terug vaar naar Pias, ik zag er een schattig hotelletje in het dorp. Onderhandelingen helpen me aan een mooi aangeklede kamer-wat boven mijn stand- voor een redelijke prijs. Voor de eerste keer heb ik een zwembadje ter beschikking, ik verkies een ploeterpartijtje boven een siësta. hoe klein het dorp ook is,toch slaag ik er in verloren te lopen, alsof mijn oriëntatie me helemaal in de steek laat. ik moet me schikken naar de plaatselijke regels, geen cena voor 20.00 hr! wellicht blijf ik hier een dagje hangen, het water is verleidelijk, en als het ontbijt van hetzelfde gehalte is van de rest ben ik definitief over de streep..
Met enig e spijt verlaat ik Tavira:het is zo vertrouwd en gemakkelijk! om in Spanje te komen heb ik twee opties: de brug in de autosnelweg of het pontje van Villa Real naar Ayamonte over de rio guadiana die grotendeels de grens vormt tussen espanha en Portugal. Met het oversteken van de grens kom ik in een enigzins andere wereld, raar is dat,maar ik heb het evengoed als ik Frankrijk of Holland binnenrij.hier lijkt het meer opgekuist,zelfs de wildernis voelt properder en meer geordend aan. Ook aan deze kant brandt de zon ongenadig. op de middag stop ik ineen barretje langs de weg om te Skypen met mijn mama wegens Moederdag,mijn mama is een zeer moderne dame. de dorpen die ik passeer zijn netter en meer bevolkt met jong gerief dan in Portugal, waar ik op de duur zowat een depressief gevoel aan overhou . Ik volg de A 499,nieuw aangelegde prima baan, tot in puebla de guzman,daar wordt het weer een echte buitenweg,verlaten maar wel mooie natuur. Tegen een uur of drie snak ik naar wat eten en drinken, het eerste dorp is Cabezas Rubios: éen herberg open, drinken wat je wil maar geen eten buiten een slordige tapa. De patron zendt me voor eten en logies twee dorpen verder. Zo beland ik in paymogo. Er is inderdaad een net hotel,maar voor middag eten ben ik te laat. Geen internet aqui. Ik neem toch een kamer, en ga siësta maken. Het licht is overweldigend als ik een goed uur later buiten kom,meezong dan de hitte. Geen kat op straat, ik wandel door het dorp naar het hoogste punt. De kerktoren is veroverd door ooievaren, in een nest tel ik drie nekjes die zich uitstrekken naar de alma mater. Het dorp komt ondertussen stilaan tot leven, veel spelende kinderen die ongegeneerd de bars binnenlopen en gratis fris water tappen,de mama's en oma's die samentroepen op de terrassen met de baby's, de mannen die binnen autokoers/voetbal/tennis volgen op verschillende schermen, een echte cacofonie. Vijf bars doe ik aan, maar geen internet: als het er al is, alleen via betalende telefoonverbinding, vandaar wellicht. Cena wordt pas geserveerd vanaf negen uur. Gelukkig lest drank ook hongergevoel.. Tegen elven trekt de hele bevolking zich terug, de hitte is ondertussen weg, niemand om nog mee te babbelen, ik ga ook op stok.
