Ik sliep met mijn raam en luiken wijd open: zo is het de eerste nacht dat ik halfweg een dun deken over me trek.
Tot na middernacht zijn jonge jongeren aan het roepen en lullen in de straat. Ik hoor ze maar krijg ze niet te zien. Het gewone puberaal gedoe, het eindigt met wegscheuren met piepende banden en gierende motoren van oude versleten karretjes,overal eender.
Vandaag is het zondag, en markt hier ter plekke. Rond zes uur hoor ik de eerste kramen arriveren, een half uurtje later ga ik kijken, markten blijven me bekoren, zowel de opbouw als de opkuis..
Ik neem een baguette mee naar huis, en een croissant, het is zondag toch? Ik ontbijt alleen, de quebeqois is nog niet wakker, hij kopglas oven water als ik net klaar ben. in zijn zangerig Frans beklaagt hij zich over het Frans ontbijt, hoewel hij Frans spreekt is zij voorkeur toch toch eerder Engels-continentaal wat dat betreft.
Hij is ook een compostelaganger, ging te voet van St.- jean pied de port,een beetje dezelfde periode als ik .is onderweg even opgenomen geweest in een Spaans hospitaal wegens gangreen aan zijn tenen, het scheelde niet veel of hij was er een paar kwijt...
Mijn fietsband ziet er goed uit, terwijl ik hem monteer doet hij de hele afwas,mooi van hem. Ik koop een Nederlandse Volkskrant bij gebrek aan Vlaamse gazet, het is de eerste keer dat ik het doe, ik zit ook een beetje door mijn literatuur en Franse lectuur ligt me een beetje moeilijk, da's nog anders dan Frans spreken vind ik. Een Nederlandse krant brengt weinig bij over België, maar ik zie toch meer cultuur dan in het Franse krantenaanbod,dat voornamelijk uit plaatselijk nieuws bestaat.
Voor de middag nog even toeren in het dorp, wat verse druiven zien te verzamelen. Het weer is zonniger dan gisteren, vanmiddag ga ik toeren, waarnaartoe bekijk ik nog wel.
Druiven vind ik niet naar mijn zin,algauw sta ik weer in het centrum op de markt,gewoon wat rondkijken. Twee kippenkramen vechten om mijn klandizie, ik kan niet kiezen. Ik neem een ricardje, ga bijzitten aan een tafel op het terras wegens niks anders vrij, de mensen -authentieke streekbewoners- hebben geen bezwaar, we kouten gemoedelijk over de streek, de bezoekers, het klimaat nu en in de winter en in het voorjaar en de zomer, alleen de winter is vervelend à cause du vent. Zij gaan ook op zoek naar olijven en wilde prei en amandels in het voorjaar en wilde asperges die ze hier bij bosjes vinden en ook cru eten...al van die dingen die belangrijk zijn in een goed leven. zij lachen met mijn ricard die ze zelf niet drinken maar geven toe dat mosselen hier de nieuwe culinaire mode zijn.
Ik koop tenslotte kip bij de ene en ratatouille bij de andere kippenboer,maak nog een wandeling te voet en ga dan smakelijk eten. Het is voorlopig te warm om te vertrekken, eerst even siësta met instrumentale muziek van onzen Willem op de achtergrond, dan misschien een toertje onder de schaduw van de platanen langs le canal, je verrai bien.
Dat is het dan ook geworden. Ik vertrok om drie uur,bloedheet was het, dus reed ik in de schaduw langs le canal. Het fietspad is er eigenlijk geen hier in de streek, ongeloofli voor een van de meest bereden Franse parcours. Er zijn niet allen de racines/wortels die soms wel 10cm uitsteken, ook de greppels die fietsen trokken in de regen en nu hard gedroogd zijn, als gebakken aardewerk. Enfin, ik kom toch tot foncerrannes, het indrukwekkendste sluizencomplex van het canal. Er wordt net een rijnaak versast., indrukwekkend, de sluizen worden maximum gevuld, er kan geen roeiboot bij.
Beziers laat ik verder rechts liggen, ik ga de linkerkant op richting puissergier, om van daar dan terug te fietsen naar capestang. Maar het is onwaarschijnlijk druk op de weg, ik vermoed dagjesmensen die terugkeren van een dagje aan zee. Daarom geef ik in maurelhan de pijp aan martin en keer van daar naar capestang terug. De weg is zeer landelijk, geen verkeer, de hele tijd licht klimmend tussen wijngaarden, die voor het grootste deel al gevendanget zijn.na de hele lange klim gaat het evengoed naar beneden . Ik onderbreek mij afdaling voor een vijgen oom tussen de wijngaarden, maar ook hier is het lied gezongen, ik oogst een mager kilootje, beter dan nix,toch. Onderweg pak ik dievelings nog een paar krabben verse druiven mee..
Thuis les ik mijn dorst met frisse rosé uit de frigo, het is niet mijn drank maar het smaakt toch. Voor mijjn avondmaal heb ik l'embarras du choix,ik kocht zo veel de laatste dagen dat ik vrees dat ik het niet meer op krijg voor ik hier moet vertrekken. Ik hou hét bij lekkere verse baguette en wat kaas en rillettes en zo.
Na de maaltijd nog niet moe, ik besluit een fikse wandeling in de vallende avond, een heel stuk west langs het canal en dan terug langsom een nieuwe stadswijk terug naar de oude stad via straten die ik deels nog niet aandeed. Stappen is eigenlijk ook leuk. Nog een verfrissende douche,ik heb er zelf last van mijn zweetvoeten, of eigenlijk meer van mijn sandalen, ik moest toch een paar extra schoenen meegenomen hebben om eens te kunnen afwisselen.
Het is rustig in de stad. Toch ben ik stiekem verhuisd naar de kamer van Luc,le quebeqois die vanmorgenis vertrokken: zijn kamer ligt aan de achterkant en daardoor minder warm,én er is wifi in de kamer,ligt op de hoogte van chambre 5, vandaar. Ik heb een tafel hier naartoe gesleurd, zo kan ik op MIJN kamer zitten tokkelen. Ik moet dat verhaal morgen nog aan Laurence zien te verkopen..
In de stad luidt als vanouds bij ons ieder uur de doodsklok. Hier gaat geen mens nog ter kerke, maar de religie blijft heel sterk, ook les communions en zo,et les marriages.. Straf!
Bonsoir à tous, nog 4 nachtjes slapen en ik kom er weer aangesjeesd..
Bonjour à tous!
Wakker iets na zeven, het is nog niet licht, ook hier valt de somberheid van de herfst ,stilletjesaan. In tegenstelling met het weerbericht is het erg bewolkt, maar niet koud.
Hoewel ik mijn luiken met een brede kier openlaat blijft ook in de morgen de warmte in mijn kamer hangen, ik slaap hier al nachten met alleen een laken. Na een eerste tas koffie bezoek ik de bakker aan de overkant, ik laat me zelfs verleiden tot een croissant beurre. De baguette smaakt me zo goed dat ik mijjn croissant bijna vergeet. Ik blijf wat lanterfanten met een tas koffie, bekijk de kaart en plan vaagweg een rit voor vanmiddag, ik wil een rit herdoen in de bled waar ik een vorige keer verdwaald ben,op de kaart ishet nochtans duidelijk.
Laurence is er vandaag niet, ik had haar nodig om een brief uit te printen. Dan maar naar l'office de tourisme, maar dat is nog een half uur dicht. Ik dood de tijd met de veldwegels in te trekken voorbij het oude station-nu wellicht de mooiste villa van de streek- waar ik vorig jaar vijgen heb geplukt. Helaas de bomen staan er nog maar de vijgentijd is duidelijk voorbij, er hangen alleen nog wat verdroogde exemplaren, niet mijjn ding. Ik rij wat verder over de zanderige wegels en pluk dan maar wat druiven van een geoogste wijngaard, het is wat zoeken om niet gekwetste trossen te vinden. Af en toe voel ik lichte spetters als bij uitvallende mist, je ziet ze niet maar voelt ze wel.
Het toeristenbureau is ondertussen open, de mensen die binnenkomen vragen allen alleen om wifi, de anderen zijn zonder uitzondering bootmensen,ik hoor alleen Engels. Gisteren bij een avondwandeling kwam iklangs een beter restaurant en ook daar was het de enige taal. Gisteren maakte ik een praatje met een paar inboorlingen een eindje van hier en die beweerden dat hun naburig dorp voor 80% uit Engelsen bestond: dat moet toch wat doen aan de eigenheid van de streek!
In de gîte blijft het rustig,tot nu toe ben ik de enige die van de keuken- en livingfaciliteiten gebruik maak, een passant -fietser die hier de nacht doorbracht komt even dag zeggen, nog meest uit verwondering omdat ik 's nachts mijn fiets niet binnen parkeer. Sommigen zouden hem liefst meenemen op hun kamer!
Geen zin in grote dagen vandaag, ik voel me een beetje landerig.
naar vijgen blijf ik zoeken, en wie zoekt die vindt. Vanmorgen, boven de stad was ik te laat. Beneden in de buurt van l'etang de capestang, een drooggelegd moeras vind ik nog een paar bomen met vruchten. Heerlijk zijn ze!
Rond half drie vertrek ik toch op trektocht. Ik rij helemaal binnendoor, kom in geen uur een kat tegen. De toestand van de weggetjes, veelal grind, moet je er bij nemen. Ik rij via le via le viala naar Périès waar ik aansluit op de grote weg van beziersnaar narbonne. Om de tocht wat langer te maken besluit ik via coursan en salles-d'aude naarL Nissan en dan terug. Op het eerste stuk, de grote weg, staan om de kilometer mooie zwarte dames aanlokkelijk te zijn, uitleg is niet vereist! Ik ben alweer blij als ik de d609 kan ruilen voor rustiger wegen,ook al betekent het dan weer mer klimmen. In Nissan bots ik op eer rally van oude wagens, er zotte prachtige exemplaren bij maar het meest valt een klein meubeltje in mijn smaak,het steekt schril af tussen de mastodonten.op de terugweg neem ik weer kleine weggetjes, kom weer voorbij le viala. In een afdaling daar loopt het mis. Ik bots in een korte scherpe put en rij lek. Gelukkig kan ik kmet om de 2 km pompen toch nog in capestang geraken, waar ik in de brico plakmateriaal kan kopen dat ik absoluut niet wou meenemen van thuis. In de gîte word ik opgewacht door een quebequois, Luc Janson, metwie ik de avond zal delen. Hij praat zo zangerig dat ik hem bijna niet versta. Ik,repareer mijn band, ga dan eten klaar maken: biefstuk met patatjes en sla, simple comme bonjour, en lekker. De moeheid slaat weer vroeg toe, ik geef me met graagte over.
Bonne nuit!
Eerst mijn band plakken, dan eten. Ik schrijf dit terwijl de lijm droogt, ik hoop op succes..
Goeie avond dames en heren,
Het is inderdaad avond ,tegen mijn gewoonte in , voor ik aan schrijven toe kom. Een samenloop van omstandigheden.
Gisteravond ging ik niet zozeer naar de supermarkt-les mousquetaires- om vis te kopen als aperitief dan wel om koffie te halen, maar in mijn euforie van de aperitiefhap ben ik de koffie toen vergeten. Nu kan ik 's morgens niet zonder een sloot, de rest van de dag kan het me gestolen worden. Ook hier is ongeveer de hele middenstand weggeconcurreerd, zodat ik mijn opwachting maak bij de supermarkten. Eentje gaat pas open om negen uur, de andere om half negen, zodat ik ondertussen nog even de velden in trek op zoek naar verse vijgen. Ik vind alleen druiven die ik pluk,achtergelaten op reeds geoogste wijngaarden, je vind er op de kopakkers in iedere rij,blijkbaar kan de plukmachine die niet nemen.
Nadat ik koffie had vlug naar huis want om negen uur stipt had ik eenskypeafspraak met claudine, zo blijf ik op de hoogte van het laatste homebasenews. Daarvoor moest ik wel eerst een deal afsluiten met Laurence, want op mij kamer heb ik geen wifi ontvangst, aan de deur van kamer 5 die vlak boven de bureau is gelegen wél. Zij laat dvoor mij de deur op een kier, de brave ziel!
Tijdens mijn o,tjokt krijg ik een bevestiging van ingrid en de haren dat ze ingaan op mijjn uitnodiging om langs hier naar narbonne terug te fietsen: ik vond dat ik ze gisteren had tekort gedaan door niet met hen mee te fietsen. Zo kon ik ten tweeden male naar de winkel om een en ander in te kopen voor de beloofde piknik hier. Ik rij hen tegemoet tot argiliers.
Wonderlijk vind ik hoe vrouwen o vereen komen. Ik hoor niets anders dan open en hoor nog beter verdoken opmerkingen. Maar het samen eten is toch leuk. We sluiten in capestang af met een reuze ijs ,daarna vergezel ik hen naar hun laatste stek in narbonne. Fluitend ,met de wind en de zon in de rug keer ik op mijn gemak alleen terug naar capestang. De plaatselijke garagehouder leent me met plezier een drupje olie voor mijn ketting, ik heb er een hekel aan als die maar even begint te knarsen.
De gîte is redelijk druk bezet, ik zie weinig maar hoor des te meer volk achter de kamerdeuren, dus doe ik maar vlug even mijn afwas die ik anders gewoon opstapel zo lang ik alleen ben. Daarna een lekkere douche. Lik heb mondvoorraad in huis voor wel 2 warme maaltijden, maar toch ga ik weer naar mijn relais bleu. Geen dagmenu vandaag wegens weekend, wel een waardig alternatief: moules marinieres. Anders klaargemaakt dan bij ons,maar minstens zo lekker. Met voorgerecht en karafje wijn: 8,5!
Ik maak nog een tochtje op zoek naar een terras met wifi uitzicht maar tevergeefs, zodat ik nu op chambre 5 mijn verhaal zit te doen. Buiten is een bandje beginnen spelen, er loopt hier een nazomerfestivalletje. Door het lawaai kom ik vooreerst toch niet aan slapen toe, ik denk dat ik daar nog eens een luchtje ga scheppen, morgen is het toch weekend dus niets dringends op het programma?!
À demain,
Acht uur, al gedouchet en gegeten en bijna vertrekkensklaar. Ik babbel nog even met Jon/ Juan/Jean, een echte bask van weerszijden. Het mannetje is 74 en trkt heel Frankrijk rond met de trein, telkens een vaste stek van een dag een of vier met dagelijkse uitstappen naar omliggende steden. In een vorig leven was hij professor in Zweden,doceerde Engels,Frans en Spaans. interessant mannetje. Nog evenl tanden poetsen en mijn spullen opladen, ik ga alleen, de dames zijn nog lang niet klaar en ik vrees teveel oponthoud.
Meer nieuws in de namiddag wellicht.
Alles loopt vlotter dan verwacht, de wind duwt in de rug, de weg is redelijk vlak , het wegdek goed en niet al te vel verkeer op de rd naarbeziers. Vertrokken om 09.00 hr kom ik om 11.00 hr reeds aan in homps, mooi dorpje op le canal. Ik rij er even door en houd halt in de .coöperative vinicole, het moet de kleinste zijn die ik ooit aandeed. Helemaal verstopt in het centrum ,bijna aan de kerk vastgebouwd. Grande misère want de vijzel van het enige stortbekken in werking blokkeert de hele tijd. Veel belangstelling van de cooperateurs,maar er is maar één jongen die zich in het zweet werktom het euvel te verhelpen, ikverlaat de zaak ,sympathiek door zijn kleinschaligheid, omdat ik het geklungel niet meer kan aanzien.
Toch nog een 30 km te gaan, en het wordt erg warm ondertussen. In angeliers koop ik en halve baguette en eet op een pleintje in de schaduw van platanen de rest van mijn proviand die ik vanmorgen gekoeld uit de frigo van de aj heb meegenomen.het smaakt, als ik meer brood had gekocht was het ook op. De weg wordtwat lastiger, het gaat wat meer op en neer. Omdat ik toch ruim op tijd ben maak ik een ommetje langs een klein dorp ,de naamschiet me niet te binnen, doet er niet toe,maar heb er al gauw spijt van, het klimt meer, het wegdek is slechter en er is minder schaduw. Zodra ik kan kies ik weer voor de grote weg, en ga er niet meer af voor ik in capestang ben. Eerste halte: de capitainerie/ office du tourisme. Er is inderdaad internet beschikbaar,ook wifi, vanwaar dit bericht. Nu ga ik eerst inchecken in mijn gîte,mijn vaste stek voor mijn laatste week. Misschien pleeg ik ineens een siësta..
Op de gîte ben ik pas rmorgen verwacht, een foutje van Laurence. Ik krijg kamer 1, ik heb nog geen andere gehad in de 5 keer dat ik hier kom.trots toont Laurence de nieuwe douche, niet dat die andere versleten waren maar deze is toch confortabeler, al was het maar door de thermostaatkraan. Ik maak er na het uitpakken ineens gebruik van. Geen siësta van doen op die manier. Ik ga navraag doen waar een wassalon is, maar ik hoef niet te zoeken: Laurence beschikt hier in de zaak over was-en droogmachine, ze neemt me de was uit handen,leuk toemaatje.
Zo kan ik ineens gaan winkelen, want ik voel me hier thuis en ben van plan om zelf te kokerellen. Als ik uit de gekoelde supermarkt kom slaat de hitte me bijna omver. Tijd om gewoon naar de gîte te gaan en even gedeisd houden, het is té geweldig. Misschien komt die siësta er toch nog aan..
Niet dus, blijf binnen wat prutsen. Probeer de belwaarde van mijn telefoon bij te vijzelen met mijn na klaart maar dat lukt niet. Ik ga te voet de straat op, laat me met mijn telefoon helpen bij een goedlachse uitbater van een tabac, en wandel even doorn naar de visafdeling van een grote supermarkteen beetje verderop, ik heb zin in bulots, de verkoopster weet me ook nog wat roze garnalen aan te smeren,prima verkoopster! Bij het wandelen zoek ik zo veel mogelijk dé schaduw. Zowel de garnalen als de bulots zijn vers maar een beetje flets, of zou de smaak van de ricard alles overdringen? Tegen half acht zakk ik af naar mijn vast restaurant, le relais bleu, gewoon goed, een papilotte van vis met een beetje alles er rond, goeie kaasschotel toe.
Hoewel er laat nog veel rumoer is vanop het dorpsplein even verderop, ga ik toch vroeg naar bed, ik slaap hier dat het niet mooi meer is.
À demain!
Na een lange nacht vol klassieke droomthema's en dus een onrustige tweede helft wakker geworden om half acht, verbaasd over mijn lange nachtrust. Na het ontbijt afgesproken met de meiden, vanmorgen heeft niemand zin in een fietstocht dus wordt het een stadswandeling, door de oude en de heel oude stad. Het is slenteren, ik ben er eigenlijk niet zo gek op,maar voor een keer kan het wel, anders kom ik nooit aan stadsverkenning toe. Nadien een lichte lunch (ik at zwaardvis met rijst, een portie om me niet in te verslikken)op het terras van le bistro, al had ik persoonlijk liever binnen gezeten.. In gezelschap reizen gaat me echt niet goed af, ik ben te veel en te lang op mijn alleen zijn geprogrammeerd denk ik.
Na het eten willen de dames ergens van de zon genieten, ik stel voor de oevers van de Aude te volgen, waar ze inderdaad algauw hun gading vinden. Zonnebaden is niet mijn ding, dus neem ik afscheid,en ga een beetje rondtoeren op mijn eentje.omdat het me te is in de middagzon trek ik naar een supermarkt, doe mijn inkopen voor vanavond. Eigenlijk wil ik nog naar de kapper om mijn baaerd te trimmen maar die waar ik naartoe wil, een echte mannenkapper, geeft niet thuis deze middag, misschien ga ik er straks weer naar toe, nu even rustig in de koelte van de aj blijven,even niets doen.,wellicht wat lezen.
Even op mijn bed gelegen, en een uurtje geslapen. De felste zon is ondertussen weg, ik voel me wat verbrand op mijn voorhoofd, wellicht omdat ik meestal fiets in de zon en dan meer omlaag kijk dan bij het wandelen?
De kapper staat nu wel buiten voor zijn zaak, een echte jeannet. Maar hij verlost me in een mum van tijd van mijn baard, scheren wil/kan hij niet, maar 't is al goed zo. Ik rij nog even naar de stad waar de dames aan het. Aperitieven zijn maar voel me daar een hond in een kegelspel, ze zijn aan het verzusteren met hun collega-fietssters-verpleegsters, de internal jokes gieren door de lucht, het ene verhaal straffer dan het andere. Tegen de zon in maak ik een tochtje langs de Aude,aan weerszijden van de stroom is het een parklandschap met veel honden en joggers die uitgelaten worden. Het is een mooi tochtje, ik had me voorgenomen
tot aan de volgende brug te rijden wat me verder brachtdan ik dacht,maar het was een leuke tocht. Op de duur werd het zo laat dat ik bijna niet meer aan brood geraakte,het lukte net voor sluitingstijd.
Ik genoot bij voorbaat van buiten op het terras te eten maar er zat al een groep jongeren te feesten, met het bijhorende lawaai en rumoer zodat ik me terug trok in de keuken met twee vrouwen, de een redelijk hoogzwanger, de andere zag er ook zo uit maar is het niet,alleen happily oversized.
Bij een glas wijn zit ik nu mijn voorraad fruit wat weg te werken, ik kocht er wel maar vergat het op te eten,morgen meesleuren heeft geen zin wegens niet reisbestendig.
Nog even de reisweg voor morgen bekijken. Al heb ik afgesproken met de dames om samen op te trekken,bekijk ik het nog wel: ik moet een heel stuk verder dan zij en moet voor zes uur arriveren, ze zijn daar nogal strikt in capestang heb ik vorige keer al ondervonden,ambtenaren! En de dames rijden hun (slakken) gangetje ,naar ik heb begrepen.
See you tomorrow,
Buenos dias, ik word wakker met een lichte kater. Na de fles wijn gisteren nog wat genuttigd met Duitsers die hier niet voor de eerste keer komen, wat m.i. navolging verdient.
Ik ben hier als eerste wakker, de uitbater vliegt rond alsof hij zich verschrikkelijk verslapen heeft. De wind is minder heftig dan gisteren maar dat kan nog verkeren,de zon is van de partij ,joepie!
Het is nog even wachten op de trein naar cerbere, ik dood de tijd met een fietstochtje door het dorp.het is erg rustig, je ziet wat mensen die brood of anders zijn gaan inkopen,verder niets. Op het traject van een tiental kilometer rijden we door drie tunnels.
In cerbere heb ik mooi de tijd om mijn ticket te trekken- die automaten zijn wel handig eens je er mee weg bent-. Dit keer kan ik blijven zitten, geen overstappen,confortabel!
Tegen de middag ben ik weer in carcassonne, mét mooi weer vandaag. Eerst ga ik eten in mijn "stamcafé",formule express in een deftige zaak:terrine, moules marinieres en een crêpe toe, met een karafje wijn, alles voor 15,50. Mooi toch?
Na de middag ga ik toch eerst eens langs de auberge. Ik had geen schoon goed of toiletgerief mee, wil .me even verversen en verfrissen. Om een beetje actief te zijn rij ik langs de weg heen naar trends en via le canal terug. Ondertussen is Ingrid met haar vriendinnen in de stad gearriveerd, ik vind ze pontificaal in de zon op een mooi plein midden in de stad, grotendeels uitgeteld en nu genietend van het lekker zonnnetje. Tussen de regels komt het me voor dat het niet zo eenvoudig is om met drieën op te trekken . Tja,alleen is ook niet alles.ik vergezel hen mee naar hun hotel,omte wete waar ze gaan dineren . Ze blijven in het hotel,daar heb ik geen zin in,het lijkt me te stijf. Ik doe inkopen in een Lidl, een fles wijn en een stuk kaas en wat groenten en fruit, vind onderweg een brood dat de bakkerin-jawel- kakelvers uit de oven schuift en ga piknikken in de keuken van de auberge. Allemaal en alleen maar mannen in de keuken! Het verse brood smaakt me uitbundig, ik moet mezelf intomen. De living is ingenomen door een jeugdige bende Spanjaarden, het is een geratel en geroffel waar ik niks kan van maken, harde taal ,staccato! Toch hoor ik het graag, het lijken wel castagnetten in plaats van lippen waar ze mee geboren zijn. Raar ook, hier staat een tv,maar er wordt nauwelijks gebruik van gemaakt,prettig idee. Aan de andere kant,veel laptops en minipc's en tabletten,iphones en dies meer. Veel directe interactie is er niet (meer) officieel is id deze auberge wifi afgesloten na 20.00 hr,maar in de praktijk gebeurt het niet.
Mijn wijntje, een cahors smaakt ook.ik voel vermoeidheid in mijn kuiten, al heb ik vandaag echt niet veel gereden , het moet nog de Pyreneese klim van gisteren zijn. Morgen ga ik wellicht toeren met de meiden, maar morgen is manãna,we zien wel. Vaya con dios!
Vroeg naar bed en toch vlug slapen, is dat niet verontrustend?
Ik word wakker gemaakt rond middernacht door het binnenkomen van twee nieuwe roommates, ze houden het echter rustig, geen evidentie met late gasten. Ik val weer in slaap, droom een stevige ouderwetse nachtmerrie met koeien histories en al, en dobber de rest van de nacht in flitsen onrustige slaap. Het is mijn wekker die om half acht afloopt,eerst had ik het niet door. Waarom zet ik een wekker in de vakantie?
Bij het ontbijt kom ik mijn verwarde schot weer tegen. Zijn Engels is goed verstaanbaar, geen zwaar schots accent maar hij prevelt meer binnensmonds zodat ik alles nog eens moet vragen. Het regent ondertussen pijpestelen met vlagen, hij overweegt om hier een dag of wat te blijven, ik denk dat ik naar Spanje ga per trein,ik weet het nóg niet.
De mogelijkheden zijn sinds gisteren niet veranderd: ik kan iets voor twaalf vertrekken, de trein van vanmorgen heb ik voorbij geslapen.
Twee uur moet ik zoek maken, ik installeer me in de verrukkelijke brasserie waar ik gisteren zat ,les de Franse krant met als hoofdnieuws het intervieuw met dsk gisteren op tv, opvallend weinig internationaal nieuws, voor Fransen is het buitenland minder belangrijk. Ik vind de Franse pers niet erg serieus, het laatste nieuws scheert in vergelijking hoge toppen.
Weinig volk in de mooie brasserie, stilte voor de storm wellicht want er is tegen de middag gedekt voor wel honderd mensen, ik heb al spijt dat ik hier gen dagschotel kan eten vandaag, morgen of vanavond misschien wel?
Het laatste half uur regent het niet meer maar de passanten blijven winters gekleed, ik denk niet dat het echt goed komt vandaag,al geeft de meteo in de krant hoop voor de namiddag.
. Tegen twaalven gaat mijn trein, ik moet 2 keer overstappen. In narbonne is het mooi weer,nam ik de verkeerde beslissing? Niet meer als de trein langs de enig mooie kust rijdt! Bij momenten rij je dwars door zee op een dijk waar alleen de trein komt. Het doet denken aan de camargue,maar ik IND het nóg mooier. Na de overstap in Perpignan gaat het echt de Pyreneeën in,met echte tunnels en al.
Het station van port bou ligt erg hoog, via een lange trap kom je in het stranddorp. Het is er erg rustig, de bar waar ik mijn verjaardag heb gevierd is quasi verlaten, tapa's zijn niet te krijgen bij het meisje van dienst, ik wou dat de uitbater er zelf was..
Op booking.com zag ik een aanrader in Llanca, zes kilometer in vogelvlucht.. Het waren er 15,sterk klimmen en dalen! Maar ik beklaag het me geenszins, de uitzichten van het uitstapje en de zon lonen de inspanning. Bij het arriveren laat ik me en fles wijn aansmeren boven mijn budget,en vér boven Spaanse mode: 12 voor een fles, maar ik geef toe dat hij smaakt, de castillo perelada 5 fincas reserva d.o. Emporda van 2006! Af en toe een beetje luxe kan geen kwaad..
Straks even op de fiets naar het centrum,tapa's of zo eten,het mag een beetje exotisch zijn, ik ben tenslotte op het keerpunt van mijn uitstapje. Tussendoor een Skype gesprek met josé, altijd leuk zo'n babbel.
Ik ben vertrokken zonder toilet gerief, zelfs geen handdoek. Moet nog kijken hoe dat hier te versieren. Straks wellicht nog meer..
Het was een mooie avond. Ik kwam in een albergue, de man was zijn zomerspullen aan het inpakken,ventilators en zo, het was voor hem Fin de saison, vanaf nu doet hij allen de weekends open voor de Catalanen, de rest vano de week loont niet meer. Nog eeon echte jeugdherberg met een zelfstandig uitbater, je komt ze niet meer tegen.
Spanje is laat qua eten, ik hen al. Wat wijntjes op voor ik aan een tafel geraak. Onder andere een heel lekkere tapa gegeten van vette ja on iberico met getoast brood met olijfolie,lichtjes getomateerd..goed dat de menu del dia achteraf niet zo veel meer voorstelde,al had ik er goede hoop op.
Terug in de albergue ,gezellig samenzijn met Duitsers,spaanse schonen en ik als internationale Belg. Voertaal in de kakafonie is Engels, wat niemand vloeiend spreekt maar het werkt af.doende.
Het waait buiten oorverdovend,tramontana noemen ze dat hier, voor hen is de herfst daarmee ok geboren, eno ze vinden het blibaar niet erg, want "anders was het hier als Lloret de mar". Het is waar de baaien zijn mooi en nog echt niet bedorven.
Morgen terug naar carcassonne waar ik mijn boel heb achter gelaten. Ik denk dat voor mij vanaf dan het aftellen naar huis begint. De kust war ik nu zit opent nieuwe einders voor volgende escapades..
Santé, ik drink mijn laatste glas en ga genieten van de stormachtige wind!
Vaya con dios!
Miel
