Tim is een Amerikaanse Zuid-Afrikaan die hier aangespoeld is wegens longproblemen bij een fietstocht in Marokko: de obamacare is hier beter. Hij klampt iedereen aan die het waagt Engels te spreken,de meiden aan de receptie zijn de grootste slachtoffers. Ik durf wat te verwedden dat zijn vrouw het niet erg vindt dat hij hier blijft tot volledig herstel. Je maakt wat mee in een jeugdherberg. Meer volk aan het ontbijt vandaag, ook twee bejaarde(mijn leeftijd)koppels die hier helemaal niet in het plaatje passen, de heren in kostuum, de dames elegant gekleed,tas onder de arm gekneld. Spijtig voor Tim,ze spreken geen Engels. Ik schat dat hier nu meer 60Plussers zitten dan mensen onder de dertig. mijn bed en kamer waren wel opgeruimd, dat ben ik niet gewoon in een jeugdherberg. gisteren vriend josé aan de Skype, hij heeft hier een bevriend stel wonen in de buurt,hij dringt aan dat ik ze zou bezoeken. Hoewel ok nog een nacht heb geboekt hier zal dat niet meer lukken, misschien als ik hier afzwaai? tip van de tourist info van Algarve: in een dorpje in het binnenland ,Azinhal de Castro Marim,is een driedaagse fiesta aan de gang, daar ga ik dus naar toe, en ineens ook naar Azinhal,iets hoger. Het laatste is een mooi dorpje,met allemaal authentieke huisjes, helemaal opgeknapt maar nu niet bewoond, ik vermoed alleen in de vakanties. In de rivier die de grens vormt met Spanje liggen en varen mooie zeiljachten. Na een partijtje pootje baden en een verrukkelijke tonijnsteak in de plaatselijke afspanning zak ik af naar Azinhal,mooi en levendig dorpje. Geen winkels, wél een ATMmachine! Het fiesta doet me erg denken aan het dorpsfeest bij ons, eigen werk en beesten om volk aan te trekken, hier een wedstrijd van geiten. En catering, of course. Ik ben net op tijd weg om een bus vrolijke Hollanders te ontwijken. De feestweide ligt een eind buiten het dorp, de wandeling doet me goed. Gelukkig heb ik mijn auto koel gezet, want de zon brandt erg zo in de namiddag. opde terugweg koop ik als een echte gierigaard een doos shrimps en verse broodjes, geen zin meer om restaurantjes af te dweilen. tot morgen?
Een jeugdherberg heeft zijn voor- en nadelen. Je kan er zelf koken, er staat maar éen televisie in het hel gebouw, en die wordt dan nog uitsluitend door het personeel bekeken,-tv kijken is nog meer een nationale ziekte dan bij ons- dus rust gegarandeerd,zeker in de nieuwere als hier waar geen grote kamers meer zijn, meer op individuen gericht. Nadeel is dat het niet echt commercieel,dus niet zo klantvriendelijk uitgebouwd, het personeel stelt de wetten naar hun eigen behoeften, zo kun je niet ontbijten voor half negen, toch vrij laat, hoewel er een nachtpermanentie is. Toch boek ik voor een tweede nacht,even ter plaats rust,het is tenslotte vakantie. na het ontbijt ga ik te voet de stad in, de mercado is hier nog levendig, al heb ik de indruk dat het cliënteel niet is gegroeid, er zijn wat supermarkten neergestreken,het jonge volk gaat daar wellicht. De 5 slagers verkopen maar met mondjesmaat,de talrijke boerinnen hebben veelal niets om handen, de visboeren blijken nog best beklant,net als de cafeetjes aan de buitenkant. Ik koop witte perziken, van die platte, en heel zoete mandarijnen,niet de mooist ogende, wel lekker. op mijn gemak wandel ik terug met mijn buit, het is dan tijd om naar de kapper te gaan. Hij is stipt in zijn timing,werkt nog vlug ook, ik sta binnen drie kwartier geknipt en geschoren buiten. Een oorkonde vermeldt dat hij kapper is sinds 1954,ik denk niet dat zijn salon sindsdien veranderd is,op de tv of zo na. in het cafeetje rechtover wordt een simpele dagschotel geserveerd, een palingbereiding met gekookte aardappelen, ik schuif mee aan om een kleine honger te stillen. Na de middag ga ik een ritje maken, de hitte is te verzengend om te wandelen. Ik rij richting Vila real maar voel me zo moe dat ik ga dutten. In de schaduw van een boom in de buurt van een kerkhof leg ik me een half uurtje plat. Het verkwikt. Ik maak rechtsomkeer en koop een entrecote om zelf te bakken, geen zin meer om uit te gaan. Het blijft warm, om 20.00 hr. Is het nog 29°,vermoeiend. na negen en een paar pogingen om het thuisfront ga ik naar bed en val als een blok in slaap.
Als je het belang van een stad kunt afmeten aan het aantal ATM- of Bancontact toestellen is almodovar redelijk belangrijk,ik tel er na een wandeling door de stad een viertal,maar dat hebben we in Moerkerke ook.. Als norm hier zou ik het aantal jonge mensen stellen, en dat is hier ook bedroevend laag. Ik vind éen hotelletje,kunstig vernieuwd maar met weinig leven, zelfs geen bar,daar moet je de straat voor op,net als voor eten. dat doe ik dus ook, in een restaurant zonder kamers. De prijzen zijn wél stedelijk. 'S nachts ,als het voetbal op de tv voorbij is wordt het wel heel stil op straat zodat ik goed slaap. schuin tegenover ligt de mercado maar ook daar is weinig animo. Drie fruitboeren en twee visboerinnen,twee slagers en twee bakkers,geen klanten. In de tijd dat ik hier in Portugal verblijf heb ik nog geen supermercado gezien, de tijd heeft hier wel stilgestaan op dat vlak. Ik struin nog een keer de stad af, op zoek naar een kapper want ik belief wel een scheerbeurt,de twee die ik vind geven niet thuis,al is het al na negen. Ik ga douchen en reken af,verlaat deze stad zonder spijt. op mijn dooie gemak rij ik naar Faro terug, er blijft een waarschuwingslichtje branden op het dashboard,het lijkt op een versnellingsbak maar ik heb nog geen probleem ondervonden,ik had het zelfde ook soms op mijn smart,maar deze heeft amper 1500 km op de teller. Bij de verhuurder krijg ik zonder complimenten een leuke Peugeot in de plaats. zo rij ik rustig langs n-wegen naar Tavira,oud vertrouwd maar toch wat veranderd door nieuw- en vervangbouw. Ik boek in de possada ofte jeugdherberg,een vertrouwde stek , neem een dubbele kamer voor mezelf, te oud om nog in een groepskamer (4 bedden) te slapen. Eerste werk is een kapper zoeken,éen heeft als verwacht het loodje gelegd, hij was 5 jaar geleden al stokoud. De ander is dat ook, maar werkt toch nog hele dagen, ik kan pas morgen middag boeken,moet zelf een vrij uur kiezen in zijn goed geordende agenda. van dat alles, en ook door de hitte krijg ik dorst en drink twee pinten in het cafeetje aan de overkant,weg van de toeristen, en dat zie je aan de prijs: 2 , een stukje gedroogde vis toe. moe slof ik terug naar de possada. Ik weet nog niet of ik al dan niet hier zelf iets klaar maak in de goed uitgeruste keuken. Maar ik moet nog de overkant van de rivier Gilao, die de stad middendoor snijdt,weer bekijken, daar zijn de simpelste no nonsense restaurantjes. Ik blijf slenteren en dralen... Het zelf koken is niets geworden. Ik eindig met een goeie fles wijn meegebracht van een leuke wijnhandel - want hier is een nieuw ingevoerd schenkverbod- aan de bar in de possada. Slaapt allen wel!
Door de luiken valt het licht met mondjesmaat binnen. Het is half zeven,een koor andere vogels dan thuis kwelen en kwetteren me wakker. Om half acht heb ik mijn ontbijt gevraagd, ik geniet van het langzaam wakker worden. Ik blijk de enige gast. Mijn tafel staat al gedekt met vers fruitsap, honderd soorten huisgemaakte confituur en vers fruitsap, de patronen blijft maar aanbrengen: een perfect gebakken spiegelei,sneetjes kaas, hesp, een torenflats vol plukverse aardbeien, een grote pot sterke koffie. Mijn humeur stijgt boven het toelaatbare. Ik snuif even wat buitenlucht, en ga op mijn gemak douchen en herpakken. de uitbaters vertrekken op boodschappen, ik moet het doen met een eerder norse stevige deerne van dienst, die niét de dochter is, en ook onbekwaam in andere talen. Toch kan ze me aan het verstand brengen dat mijn kaart hier niet aanvaard wordt,al had de kastelein het gisteren anders voorgesteld. Tant pis, ik word verzocht mijn bagage weer uit te laden en geld te gaan tanken een vijftien kilometer verderop. Gelukkig kan mijn humeur niet stuk vandaag en ik bekijk het als een extra wandeling door het mooie bergachtig landschap vol met kurkeiken wiens vel is ingeruild voor een bruine pap. Rekening betaald, nog een koffie, ik vervolg mijn reis.
cachopo is mijn volgende etappe. Het is net als de dorpjes bijna uitgestorven. In het centrum weet je niet of er nog levende mensen zijn. Ik installeer me op een terrasje aan de enige rotonde, bijna een kwartier voor de eerste auto opdaagt. Enkele vrouwtjes installeren zich in een bushokje, wellicht gaan ze naar een grotere stad. Een trekker komt langs, hij wordt niet besteld: sluitingstijd?! Ik ga hem achterna naar het café-restaurant aan de overkant, het is een Vlaming die hier elk jaar een GR route loopt.door zijn vroeger werk kent hij wel Portugees. een bestelwagentje valt stil net naast ons terras,met het gebruikelijk getoeter kondigt hij zijn komst aan, hij heeft slakken/carracolli en oestertjes, we krijgen elk een om te proeven: lekker! Ik koop er een dozijn voor 2.5,op conditie dat hij ze opent met zijn zakmes. verder nu,op naar Mertola. Het landschap wordt lieflijker,vlakker. In Martim Longo stop ik om ooievaarsnesten te fotograferen, ik tel er zeven zonder een voet te verzetten. Gelijk neem ik ook een prato del dia in een lokale goed beklante afspanning , een massa rundslever op mijn prato met veel ui en aardappelpuree uit dozen.vlakbij zit een ooievaar zijn reeds grote jongen te voeren. Het nest lijkt onderaan onderverhuurd aan een nest mussen.
ik ik stopin een paar dorpjes op weg naar Mertola,maar er beweegt weinig meer dan wat honden die nijdig aanslaan . Wat oude mannen bezetten de barza van het lokale café. Het is natuurlijk siësta time.. Dat is het ook nog als ik aankom in Mertola,daar is al evenveel animo. Ik doe de klim naar het witte kerkje dat boven de stad staat,onderweg passeer ik zelfs een officina de turismo. Na de klim is het heerlijk koel vertoeven in de kerk, die heel sober is en verrassend klein. Ze lijkt alleen uit gewelven te bestaan. Een beetje ontgoocheld verlaat ik de stad weer, niks boeiends te beleven,dat vindt de winkelier van een minimercado ook,hij houdt een zitslaap in het midden van zijn etablissementje. geen hotelletje te bespeuren, ik zet dan maar koers naar Almodovar, in de hoop op beter.
Portugal Ik weet, ik heb tijd zat. Maar de tussenstop in jerez maakt de vlucht toch wel erg lang, meer dan zes uur onderweg vanaf Brussel,we landen om 18.00 hr, 19.00 hr. Westeuropese tijd. Wél nog 34°! Het duurt een tijdje eer ik aan mijn huurwagen kom, een gloednieuwe Corsa in plaats van de voorgestelde Clio,wel een diesel. Mijn visakaart wordt stevig van borg gelicht, ik hoop maar dat dat goed afloopt. Mijn meegebrachte gps doet gelukkig wel de kaart van Portugal,maar de kleine dorpen kan hij niet plaatsen,dus rij ik van faro naar loulé, dan tik ik cachapo, wat hij wel kent,de tussenliggende dorpen niet.. Tegen achten word ik moe, en stop aan een proper etablissement, bar-restaurant en gelukkig hotel toe. De baas stelt me kotelet van wild zwijn voor, het smaakt voortreffelijk, en de kamer is wat prijzig à 30,maar heel net,confortabel en rustig. Een goeie start,ik prijs mezelf gelukkig. Ik ga mijn halve liter huiswijn nog soldaat maken en dan fluks naar bed.
Door de luiken valt het licht met mondjesmaat binnen. Het is half zeven,een koor andere vogels dan thuis kwelen en kwetteren me wakker. Om half acht heb ik mijn ontbijt gevraagd, ik geniet van het langzaam wakker worden. Ik blijk de enige gast. Mijn tafel staat al gedekt met vers fruitsap, honderd soorten huisgemaakte confituur en vers fruitsap, de patronen blijft maar aanbrengen: een perfect gebakken spiegelei,sneetjes kaas, hesp, een torenflats vol plukverse aardbeien, een grote pot sterke koffie. Mijn humeur stijgt boven het toelaatbare. 
