na toch een hele dag reizen behouden thuisgeraakt.
gisteren kocht ik al wat beleg en fruit,voor ik op de trein stap koop ik een baguette.met een karton drank kan in de hele dag weg, geen zotte kosten in een dure restauratiewagen. de hele weg door heb ik gepiknikt,nu een stukje brood, dan een banaan,een glaasje wijn..
de tgv gaat vlug, de grootste brok,van carcassonne naar rijsel ,leg ik af in 6 uur. ik stap op midden een groep westvlamingen van intersoc,het is ineens druk rond mijn gereserveerde plaats. de wagons worden zo 'n beetje stuk per stuk gevuld, het volgend station is het de volgende wagon enzovoort.al bij al zit de trein het hele traject goed vol, af en toe is er licht gekibbel als iemand in de verkeerde wagon instapt en dan zijn plaats bezet ziet,maar geen slaande ruzies,het blijft met franse woorden.
17,00hr,lille tgv. van dan af gaat het langsom trager. eerst moet ik mijn fiets weer in mekaar zetten, dat kost me toch een half uur. ticket kopen aan de automaat in lille-flandres gaat vlot: ik heb al wat ervaring! de trein naar courtrai heeft al vertraging, gelukkig kan ik een ticket kopen aan boord zodat ik niet meer moet zoeken in het station en ineens kan overstappen op de boemeltrein naar brugge. aankomst in brugge 20,00hr, en dan op de fiets naar huis. het is windstil maar toch een kille avond, zowat 10°, dat is wennen.
mijn tuin staat er al mooi gevuld bij, de struiken zijn al helemaal gekleed en mijn voortuintje is ondertussen ook aangelegd. merci, ivo!
in mijn diepvries vind ik nog een restje om op te warmen.
er rest me net nog tijd op even à jour te werken. toch goed geslapen, al snurkt de amerikaan als een shermantank. ik was de eerste aan het ontbijt, ongewone vroege drukte in de keuken,er zijn zelfs croissants, een belangrijke groep wordt blijkbaar verwacht. na een wandelingetje in de frisse wind alles gepakt en gezakt. claudine is omie geworden, ik kreeg om 4 uur een enthousiaste trotse grootmoeder aan de lijn. oscar is de naam,zoon van thierry en stephanie, hij is al 54 cm en weegt bijna zoveel als zijn papa net nog even gechekt of ik per trein verder naar kortrijk en brugge kan, want mijn taxi vervalt begrijpelijkerwijs. aan de balie weer mogen tolken, de stagaire(tourisme?) van dienst begrijpt geen jota van wat eric vraagt. ik heb eigenlijk binnenpretjes als ik denk wat hem nog te wachten staat. dat was het, op naar het station.
gisteravond dook plots davide weer op uit het niets. we zijn samen op stap gegaan maar nergens in de stad was nog iets open! de nachtportier heeft ons gered met gesmokkelde wijn uit een geheime keukenvoorraad. sst! aan niemand zeggen! we lullen mekaar in dikke vriendschap moe, hij was van plan om nog te werken maar daar komt niets van in huis. zo komt het dat ik vanmorgen een lange douche nodig heb om fris te worden. er is bitter weinig volk aan het ontbijt. davide gaat aan het werk, ik trek te voet de stad in het is koud, maar 15°. les halles zijn aan het ontwaken,frankrijk op z'n maandags. de gîte in capestang is nog niet bemand, ik bel met een antwoordapparaat.
ik wandel naar het station, tegen het aanschuivend autoverkeer in. de dame an het loket kan me niet zeggen of ik hier zou mogen opstappen in plaats van in beziers waar mijn ticket op spreekt, het is nochtans dezelfde trein die hier 7 minuten eerder zal vertrekken. het lijkt me toch een goed idee, ik ben hier op 2 passen van het station, het zou me veel inspanning besparen als ik hier direct op de tgv kon.. wat in het station niet kon fiks ik in 10 minuten op de pc in mijn verblijf! hoera, ik heb vandaag een hoop zorgen minder en meer tijd vrij. op mijn gemak fietswandel ik via cuxac d'aude naar capestang,da's een beetje mijn territorium. de cave van de cooperative is gesloten-alle andere in de streek ookblijkt later- maar mijn restaurantje "le relais bleu is wél open. beleefd schudden we handen, ik hoopte op een paar kussen.. de dames die het runnen zijn allebei wat zwaarder geworden, of zeg ik dit uit nijd voor de geweigerde omhelzing? ik toer nog wat door het stadje, alles is er nog zoals het vorig jaar was. ik ga wat inkopen in de lidl en raak in een leuk gesprek met een vrolijke weduwe,alsacienne die hier niet meer weg wil, in mijn jaren, en retraite. ze nodigt me niet uit in nissan les enserunes, spijtig, het zou gezellig koffie drinken zijn.
ik rij zo maar wat langs rustige weggetjes,montels, ouvillan, sallèles, en rij op mijn duizendste gemak, rugwind ondertussen,weer naar narbonne. ik moet eigenlijk beginnen pakken maar heb nog geen zin. een pelgrim spoelt aan in mijn kamer, jean-pierre is een adonis die sinds een weekje onderweg is van arles naar le saint jacques. hij is nog groen, maar raad geven is dikwijls contraproductief, en hij vraagt nix.
uit gemakzucht eet ik weer in de gite: boeuf bourgignon met pommes dauphinois,ik zou beter moeten weten. na het eten ga ik even verpozen voor het huis,en maak een intercontinentale clash mee. een newyorker, mijn leeftijd en allure laat zich hier brengen van het station met een taxi, 500 meter ver? hij maakt ruzie met de taximan omdat hij niet gelooft op het juiste adres te zijn afgezet: is this a youth hotel?? hij raast maar, de fransen,zowel taximan als de receptionist verstaan hem niet, hij probeert zelf ook niet eens te luisteren, met moeite kan ik hem overtuigen dat hij op het juiste adres is, alleen staat er nergens youth hostel op de gevel, maar alleen de franse benaming "centre international de séjour" ook verder moet ik vertalen en bemiddelen: hij boos omdat hij niet begrepen wordt, de fransman hoe langer hoe afstandelijker. de reservering klopt niet, hij is een dag te vroeg & van die dingen. eric gaat allen door frankrijk trekken, de dordogne, en dan parijs, ik wou dat ik hem heimelijk kon volgen. dat wordt dan nummer drie op de kamer vanavond,op zijn minst een bont gezelschap. ik kan me voorstellen dat zo'n bont gezelschap in zeg maar oorlogsomstandigheden zoals die zich nu echt voordoen meer problemen schept dan het kan oplossen.
ik kap er mee, de internetkamer wordt overompeld door jong grut,dat zit te giechelen bij elk item dat geslaagd wordt aangeklikt. toch benieuwd hoe het op mijn kamer wordt. de amerikaan wou zijn fiets al naar boven sleuren om in mekaar te zetten, de pelgrim is op stap. goed dat ik het hoofd koel hou.
na toch een hele dag reizen behouden thuisgeraakt.
