2e chemosessie zit erop, wat op zich een goed teken is. Dat is een teken dat mijn witte bloedcellen hoog genoeg staan om de chemo aan te kunnen. Ik had er ook wel veel vertrouwen in, het midweekje had me goed gedaan en voelde me veel frisser als in de week dat ik mijn 1ste chemo had gehad. Ook Anita (verpleegkundige) merkte op dat ik er goed uitzag en zelf een zonnig kleurtje had Doet altijd deugd als mensen dat zeggen. Zoals bij elke chemosessie moest ik ook weer bij Dr. Demey komen om te bekijken hoe alles verliep en om de vragen te stellen die de voorbije weken weer in mij opgekomen waren. Hoe dikwijls je ook gerust gesteld wordt telkens heb je toch graag de bevestiging dat alles goed verloopt en dat de kwaaltjes die ik nog heb heel normaal zijn in het stadium dat ik verkeer. Hij bevestigde ook dat het mogelijk was dat er in de rest van mijn darm (die ze niet hadden kunnen onderzoeken) nog poliepen zouden zitten. Die zouden echter kleiner zijn dan 1.5 cm en daarom ook nog onschadelijk. Het was wel de bedoeling om deze te verwijderen als alles achter de rug was. Ook werd er al een datum vastgelegd om een CT Scan uit te laten voeren. Deze zal plaatshebben op 3 mei. Weer een dag om naar uit te kijken, want als daaruit blijkt dat mijn letstel verkleint was kon ik geopereerd worden. Dus al bij al verloopt alles naar wens, enkel de lange dagen die ik in de kliniek moeten verblijven zijn heel saai en vermoeiend (gisteren van 10 tot 19 uur). Ook had ik zoals de vorige keer een heel slechte nacht. Geen oog dichtgedaan en soms serieus last van mijn maag. Maar ja ik weet waardoor het komt en waarvoor ik het allemaal moet ondergaan. Ondertussen focus ik mij op de toekomst en maak ik stilaan plannen en probeer ik er elke dag weer het beste van te maken.
Het was bang afwachten of ik tijdens onze vakantie een terugval zou krijgen, maar al snel begreep ik dat dit niet het geval zou zijn. Ik voelde me fris genoeg zodat we elke dag een flinke wandeling konden doen in de prachtige natuur. Het deed ons allemaal deugd en voelde mijn conditie met de dag beter worden. Voor dat we vertrokken gingen we ervan uit dat we onze wandelingen zouden moeten beperken tot de omgeving rond het park maar na dag 1 deden we toch al tochtjes van +- 10 km, wat gezien de omstandigheden al meer was dan gehoopt. Ook met de snelheid had ik geen probleem, het ging zo vlot dat mijn metgezellen soms moeite hadden om me te volgen . Ook culinair hebben we genoten. Ik moet zeggen dat de dokters waarschijnlijk niet tevreden zouden zijn als ze wisten wat ik daar allemaal verslonden heb . Tja het moest allemaal maar niet zo lekker zijn en goe eten is heel belangrijk om op krachten te komen/blijven. Ik had er ook af en toe wel moeilijke momenten hoor. Elke keer als er weer bloedverlies was begon de molen in mijn hersenen weer te werken en moest ik even stoom aflaten bij mijn vrouwke. Vraag me soms af of die mijn gezaag niet beu wordt? Maar das liefde zeker. Ik vrees dat die doemgedachten nog lang zulllen duren, maar gelukkig slaag ik er ook altijd in om ze toch van mij af te zetten. In ieder geval ben ik klaar voor mijn 2e chemosessie die aanstaande dinsdag begint.
Nu de eerste chemosessie erop zit is het tijd om terug een beetje te herstellen. Niets beter hiervoor dan een midweekje ertussen uit te knijpen. Gewoon een andere omgeving, wat wandelen, lekker eten, rusten. Want hoe weinig last ik ook gehad heb van de bijwerkingen, ik ondervind toch dat het invloed heeft op mijn leven. De vermoeidheid is niet te onderschatten, ik moet regelmatig even rusten zodat ik niet over de grens ga. In het ziekenhuis hebben ze me verwittigd dat op de 10e dag na de chemo de witte bloedcellen op hun laagst staan. Dit kan aanleiding geven tot ernstige koortsaanvallen, die indien ze niet snel overgaan een opname in het ziekenhuis noodzakelijk maken. Hopelijk komt het zover niet en kunnen we met zijn viertjes genieten van een welgekomen en dikverdiende vakantie. Want als er iemand een vakantie verdient is het wel mijn vrouwke en mijn dochter. Zij staan al weken onder stress terwijl ze toch elke dag moesten gaan werken of naar school gaan. Ik kan enkel maar mijn beide handjes kussen voor zo een geweldig gezin en daar hoort mijn trouwe knuffelende Lady natuurlijk ook bij Op het mentale vlak zit het allemaal nog goed al besef ik wel dat de termijn die ik mezelf had gesteld om herstelt te zijn nooit zal kunnen halen. In plaats van juli zal het in het beste geval september/oktober worden eer ik nog maar aan werken mag beginnen denken. Stap voor stap zonder te ver in de toekomst te kijken zo moet en zal ik het aanpakken. Maar nu eerst genieten van een midweekje vakantie .
Dinsdag 27 maart stond ik toch op met zenuwkes. De dagen hiervoor voelde ik mij zelfzeker en klaar voor de volgende stap, nu had ik toch wel wat spanningen. Wat natuurlijk ook heel normaal is. Het was de eerste keer en je hoort zo veel over chemo dat het toch een beetje afschrikt. Maar ok het was nodig dus moest ik het aanvaarden. De beste manier om met heel deze zaak om te gaan is gewoon alles over je heen laten komen. Je niet te veel druk maken over hoe ik me zou voelen, of wat er allemaal nog kon gebeuren. Ik stond nu éénmaal in deze positie en moest er het beste van maken. Iets voor 9 uur meldde ik me aan bij de receptie van de afdeling waar ik moest zijn. Het eerste wat ze deden was mijn gewicht en lengte noteren. Gewicht : 71.5 kg, joehoe dat was al 1.5 kg meer dan toen ik thuiskwam na mijn operatie! Al dat lekker eten had duidelijk zijn vruchten afgeworpen , lengte : 1.82 m, ik was dus niet gekrompen wat ik ook al een goed teken vond . Ze verwezen me naar een 2 persoonskamer en daar installeerde ik me met al mijn kranten en boeken. Het vervelendste van heel dit gedoe is het wachten en neem het van me aan je moet lang wachten. Een verpleegster kwam mijn temperatuur en bloeddruk meten, alles dik in orde en prikte mijn poort aan. Dju die naald zag er echt wel heel pijnlijk uit ! Gingen ze die gewoon recht door mijn huid in die poort prikken??!! Auw ! Ja dus. Ok het pijnlijkste was achter de rug. Enkele leesuurtjes later kwam dokter Demey mij halen voor een gesprek. Daar kreeg ik voor het eerst de foto van mijn lever te zien waar die indringer zich had genesteld. Het was een letsel van 2.5 cm en het was de bedoeling om het te verkleinen tot max 1cm zodat ze konden opereren. In totaal zou ik 12 sessies chemo krijgen. 3 voor de operatie en 9 achteraf of 6 voor en 6 na, dat was afhankelijk van de scan die ze na 3 sessies zouden nemen. Bij de operatie zou een stuk lever weggehaald worden, wat volgens hem goed te doen was. Tja wie ben ik om hem tegen te spreken. Na nog wat info over de bijwerkingen mocht ik terug naar mijn kamer om verder te lezen. Nadat ik rond de middag mijn innerlijke mens had versterkt begon er eindelijk schot in de zaak te komen. Een verpleegster kwam mij 2 spuitjes geven tegen misselijkheid en braken waaronder 1 met corticone. Een halfuurtje later kwamen ze met de beruchte oranje zakken. Hier zat het vergif dus in dat me zou genezen. Ik besloot om het niet als vergif te zien maar als mijn beste vriend. Elke druppeltje dat in mijn lichaam kwam zou zich ontwikkelen tot een gevechtsmachine dat zonder medelijden alles uit de weg zou ruimen. Ok het zou ook mijn goede witte en rode bloedcellekes vernietigen maar het was nu éénmaal oorlog en in oorlog vallen er nu éénmaal onschuldige slachtoffers. Voor de minder oorlogzuchtige mensen kan je het ook zien als een onkruidverdelger die alle onkruid in mijn tuin (lichaam) zou vernietigen. Nadien zou er dan terug een mooi grasveldje met bloemetjes gezaaid kunnen worden. It's all in the mind ! . In totaal kreeg ik 5 zakken waarvan de langste telkens meer dan 2 uur duurde. In totaal zou alles toch een 5 uur duren. Rond 18:30 was alles achter de rug en kon ik terug naar huis. Ik kreeg Litican en Medrol mee, die zouden ervoor moeten zorgen dat ik de volgende dagen niet te veel last had van braken en misselijkheid. Van bijwerkingen had ik voorlopig weinig of geen last gehad. Het enige wat ik voelde was dat mijn maag wat trager werkte maar voor de rest viel het goed mee. Het enige wat me stoorde was het busje met de voorraad chemo dat op mijn lichaam met darmpjes vastgemaakt zat. Ik voelde mij net een kangoeroe en wist soms echt niet waar ik er mee moest blijven, maar daar zou ik nog wel aan wennen. Veldslag 2 was begonnen en ook die zou ik in mijn voordeel beslechten.
Morgen is het dan zo ver, het begin van de chemo. Het klinkt misschien raar maar kijk er eigenlijk wel een beetje naar uit. Heb de laatste weken kunnen genieten van het heerlijke weer en voel me er dan ook klaar voor. Het kan zijn dat ik er na morgen misschien anders over denk maar het is toch al meegenomen dat ik er met veel vertrouwen naar toe kan gaan. Vanmorgen nog eens langs de huisdokter gepasseerd voor de nodige briefjes en vragen te stellen en daarjuist nog even op controle geweest bij de tandarts. Ze hadden me dat aangeraden want als ik een tandprobleem zou krijgen tijdens de chemo zou dat veel problemen kunnen veroorzaken. Door de chemo zullen mijn witte bloedcellen serieus verminderen en daardoor zouden eventuele wondjes en infecties moeilijker genezen. De schade viel mee, een stukje tand afgebroken en een gevoelige wortel. Niets dat Anne (mijn tandarts) niet eenvoudig kon herstellen. Ik heb haar mijn verhaal ook nog eens gedaan en suprise, suprise haar reactie was "nu doe je me toch verschieten" . Gelukkig heb ik er totaal geen moeite mee om erover te vertellen. Soms zie ik mensen wel eens kijken maar durven ze precies niets te vragen. Kan dat wel begrijpen, zou zelf ook niet weten of ik er iemand zou over aanspreken. Het doet zelf wel deugd om er eens over te kunnen vertellen. Sebiet nog eens goed eten se om de nodige extra krachten op te doen en dan morgen Time To Rock part II.
Ziek zijn is niet plezant dat ga ik zeker niet beweren. Maar het heeft toch ook zijn voordelen. Zeker in deze periode wanneer de 1ste mooie lentedagen aanbreken is het altijd prettig om van het zonnetje te genieten. In periodes zoals deze wanneer je niets anders kan doen dan uitkijken naar de volgende stap is het belangrijk om de batterijtjes zo goed mogelijk op te laden. Het volgende gevecht dat er binnen een week aankomt is het gevecht waar ik het meeste tegenop zie. Tegen een operatie zie ik minder op, dat is een ingreep die op een dag gebeurd en waarna je gewoon moet beginnen herstellen. Chemo is iets anders. Chemo is iets van lange duur. Je lichaam krijgt een volle laag vergif te verwerken. Het wordt eigenlijk volledig afgebroken waarna het je nadien terug moet opbouwen. Deze week hoorde ik op het nieuws dat er een nieuwe doorbraak was in de genezing van kanker. Een doorbraak die er voor zou zorgen dat men meer kon werken met bestralingen en minder met chemo. Al komt die doorbraak er voor mij wat laat toch ben ik blij dat er weer wat vooruitgang is geboekt tegen deze verschrikkelijke ziekte. Voor mij zit er niets anders op dan even op mijn tanden te bijten tijdens de moelijke dagen die er nu ongetwijfeld snel zullen aankomen. Daarom wil ik de laatste week voor de therapie er volop van genieten. En dat hoeven geen wereldschokkende dingen te zijn. Zoals vanmorgen bijvoorbeeld : dochter naar school gebracht, koffietje gaan drinken, krantje lezen, winkelen om nadien nog wat verder te genieten van het zonnetje in de tuin. Dit zijn gewoon zalige momenten die je nodig hebt om je batterijen op te laden. Morgen op de planning een uitgebreidde wandeling in het bos en s'middags ergens lekkers gaan eten. En terwijl ik dit doe voel ik me helemaal niet schuldig tegenover al die hardwerkende mensen . Ik heb altijd geleerd dat je er het beste van moet maken in alle mogelijke omstandigheden, dus dan doen we dat maar hé. Werk ze mensen
Donderdag 15 maart mocht ik langs mijn huisdokter om de hechtingen te laten verwijderen. Eindelijk want ik was al die pleisterkes op mijn lichaam wel wat beu. Toen ik bij de dokter binnenkwam slaakte ze een zucht. De laatste keer dat ik haar gezien had was nog voor ik gehospitaliseerd was. Maar mijnheer toch, je hebt toch weer slecht nieuws gekregen hé, zei ze met een bedrukt gezicht. Ze had het over de uitslag van mijn lever. Ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen. Ik was een nieuwe patient van haar en veel goeds had ze over mij nog niet gehoord. Tja zei ik nonchalant, het mag stilaan wel eens gaan ophouden. Ze vertelde over een oudere patient die juist hetzelfde had gehad als mij maar dan 12 jaar geleden. Blijkbaar had ze die mens geen kans op overleven gegeven. Maar die patient was er goed doorgekomen en genoot nu volop van zijn leven en dat stond ook op mijn planning. Blijkbaar was het vroeger zo; dat als je lever aangetast was je al even goed je begrafenis kon regelen. Toen ik dat hoorde moest ik toch even slikken. Ik heb dikwijls het gevoel dat ik eigenlijk niet ernstig ziek ben. Ik eet goed, ik slaap goed, ik heb weinig pijn en ik recupereer goed maar toch zit er iets in mij dat levensbedreigend is. Ik profiteerde van mijn bezoek aan de dokter om enkele vragen te stellen want ik was toch een beetje ongerust. Ik had gisteren weer wat bloedverlies gehad en dat stond me helemaal niet aan. Ik had dan ook op slag naar de kliniek gebeld. Daar vertelde ze dat ik me niet te veel zorgen moest maken. Zolang het niet te veel was ging het waarschijnlijk over het wondje aan mijn darm dat elke keer terug open gaat als er iets langskomt. Ook van de dokter kreeg ik hetzelfde verhaal. Ik moest toch 4 weken rekenen voordat zo een wond volledig genezen was. Ze waarschuwde me ook voor de reacties op de chemo. Hoe slecht je ik me ook zou voelen, ik moest doorbijten. Daarna begon ze één voor één mijn hechtingen te verwijderen. Het pijnlijkste was de pleisters eraf trekken, daaronder waren ondertussen terug wat haartjes gegroeid . Volgens mij had ze er zelf een beetje plezier in om ze er met een snelle ruk af te verwijderen . De wonden waren heel goed genezen, enkel het wondje waar het wondvocht langs buiten was gekomen was nog niet dichtgegroeid en moest nog afgedekt worden. Zie zo, nu kon ik eindelijk gaan stoefen met met littekens . Voor de liefhebbers foto's zijn te koop tegen een vriendschappelijke prijs . Tja ik moet iets doen om mijn medische kosten te kunnen betalen hé
Het leven is dikwijls onrechtvaardig. Dat is het enige wat je kan zeggen als je opstaat met het nieuws over de busramp in Zwitserland. 28 doden waaronder 22 kinderen. Kinderen wiens leven nog moest beginnen en die volop plannen aan het maken waren over hun toekomst. Abrupt weggerukt uit het leven van hun dierbaren, zonder kans om afscheid te nemen. Enkele uren daarvoor nog volop aan het genieten van een heerlijke vakantie en uitkijkend om te vertellen over hun avonturen. Voor vele de eerste keer dat ze zo lang gescheiden waren van hun ouders. Verschrikkelijk, je kan je zelf nog niet inbeelden in welke hel die ouders, vrienden, dierbaren zich bevinden. Op zo een moment sta je nog maar eens stil hoe dierbaar die momenten zijn die we elke dag kunnen doorbrengen met de mensen van wie we houden. Spijtig genoeg vergeten we dat dikwijls en leven we op automatische piloot. Ook ik besef dan hoeveel geluk ik eigenlijk heb. Tja ik ben ziek, en ik ben zelf heel ziek. Maar ik ben omringd door geweldige mensen. En ik krijg de kans om te genezen en nog te genieten van alle moois dat de wereld ons te bieden heeft. Een kans die de slachtoffers van de busramp nooit hebben gekregen. En dan kan je maar één ding doen, dankbaar zijn.
Maandag 12 maart was weer een belangrijke datum. Al moet ik toegeven dat de belangrijke datums tegenwoordig heel kort opeenvolgen. Maandag 12 maart zou ik de nodige uitleg krijgen hoe ze juist te werk zouden gaan met de chemo en zou ik ook een planning krijgen. Ik keek er eigenlijk wel een beetje naar uit maar was toch ook een beetje zenuwachtig. Toen ik hoorde dat ze binnen 2 weken al aan de chemo wilde beginnen was dat even angstaanjagend. Op dat moment voelde ik mij nog helemaal niet klaar. Maar hoe meer ik de tijd had om erover na te denken hoe meer het idee mij aanstond. Ik herstelde immers goed en voelde mij elke dag een beetje sterker en sterker worden. Mijn wandelingetjes werden uitgebreider en mijn eetlust was tot ontzetting van mijn vrouwke helemaal terug op peil . Om 14 uur hadden we een afspraak bij dokter Verhoeven. Een ietwat speciale man maar ik had er toch een goed gevoel over. Ook Anita (begeleidende verpleegkundige) was erbij om eventuele latere vragen te beantwoorden. De dokter schrok ook dat ik al zo goed herstelt was en vroeg of ik mij klaar voelde voor de chemo. Tja ben je ooit klaar voor zo iets? Maar ja ik wou er korte metten mee maken. Ik kreeg een duidelijke uitleg en ik kreeg ook te horen wat de nevenwerkingen van de medicatie zouden zijn. Die waren niet mis maar het was wel hoopvol dat de meeste weinig last hadden van de therapie. Nevenwerkingen of niet het was nodig om te genezen. Zo zou ik het proberen te bekijken als ik me doodziek voelde, dat het een stap in mijn genezingsproces zou zijn. Ik zou het Folfox schema volgen. Dat hield in dat ik de 1ste dag in het daghospitaal zou doorbrengen waarna het chemopompje zou aangesloten worden en ik zo naar huis kon. De 2e dag zou ik moeten terugkomen om "bij te tanken" en de 3e dag zou ik terug naar het hospitaal moeten wanneer het pompje leeg was om het te laten afkoppelen. Nadien zou ik een week geen chemo krijgen om vervolgens aan de 2e beurt te beginnen. Na 3 beurten zou er een scan gemaakt worden om te kijken of het letsel op de lever genoeg verkleind was om het operatief weg te nemen. Daar hoopte ik op, dat ik maar 3 beurten nodig zou hebben om "het ding" te doen verschrompelen. Ik wist echter ook dat ik het niet in de hand had. Het mentale is heel belangrijk maar spijtig genoeg kon je niet alles bepalen door je mentale kracht. Doel van heel de behandeling zei dokter Verhoeven is je te genezen. Er waren heel veel mensen die met deze therapie geholpen waren. Of het dan nooit zou terugkomen kon hij niet garanderen. Maar is er iets in het leven dat je kan garanderen? Het enige dat ik wist wat een zekerheid is was sterven, maar dat was ik nog niet echt van plan . Ook kreeg ik hulp van een vriendin (Sandra) die me raad gaf om via de juiste voeding of supplementen de nodige stoffen binnen te krijgen die preventief en herstellend werkte tegen kankers. Aangezien ik zelf een hele tijd ben bezig geweest met gezonde voeding en alles wat daarbij komt kijken, stond ik hier helemaal voor open. Ik besloot dan ook hier snel werk van te maken en het nodige in huis te halen. Je kan misschien denken : Het heeft je niet veel opgebracht door op je voeding te letten, maar ik was ervan overtuigd dat de situatie misschien nog slechter had geweest indien ik het niet had gedaan. Ik had gewoon pech gehad, en waarschijnlijk was het gewoon via de erfelijkheidsfactor dat ik het gekregen had. Maar met je af te vragen waarom "ik" dat nu juist moest krijgen, kom je geen stap verder. Het was de harde realiteit en het was aan mij om de confrontatie aan te gaan.
Het was leuk terug thuis te komen. Toen ik in de gang kwam zag ik dat mijn lieve dochter 2 tekeningen aan de deur had gehangen om mij welkom te heten. Binnen hing een grote slinger met "Welkom Thuis". Spijtig genoeg was ik iets te moe en had ik iets te veel pijn om echt te laten zien hoe blij ik ermee was. Ik hoopte dat ze begrepen dat ik even moest bekomen en dat ik op alles wat traag reageerde. Tja ben altijd traag van begrip geweest. Ze hadden me in de kliniek voorspeld dat ik nu pas de vermoeidheid zou beginnen voelen. Ik moest hen meteen gelijk geven. Toch was ik van plan om op 2 weken zo veel mogelijk te recupereren en terug de nodige energie op te doen voor mijn volgende etappe. Toch was het leuk om samen met mijn gezinnetje aan tafel en in de zetel te zitten voor de buis. De nacht van donderdag op vrijdag verliep redelijk goed. In tegenstelling tot in de kliniek kon ik hier wel slapen, al werd ik soms wakker met het idee dat er elk moment een verpleegster in de kamer zou binnen vallen om mij te controleren. Vrijdag was het tijd voor mijn 1ste korte wandeling en die ging verbazend goed. Het zonnetje deed deugd en van vermoeidheid had ik geen last. Het ging de goede kant uit. Wel kreeg ik later op de dag nog wel een klopje van de hamer en moet ik toch regelmatig wat rusten. Dag per dag zou ik mijn activiteiten uitbreiden want ik wou zo snel mogelijk gaan, maar ook niet "te" snel. Het voordeel van dat ik thuis was, is dat het nu gemakkelijker was om over alles te praten en dat niet alles via sms of telefoon moest gaan. Ik kan enkel mijn bewondering uitdrukken voor mijn vrouw en dochter. Want de meeste mensen vragen wel hoe gaat het met je man. Maar er wordt te dikwijls vergeten dat ik in de best mogelijke omstandigheden verzorgd werd door fantastisch dokters en verpleegsters, terwijl de last van het huishouden, de stress en de zorg voor ons Yana allemaal op de schouders van mijn vrouwke kwam. Respect !!!!!
Donderdagnamiddag mocht ik normaal naar huis. De dokter wou enkel nog het resultaat van de foto van mijn longen afwachten. Dit om te zien of er tijdens het plaatsten van de poort niet te veel lucht binnen gekomen was. Normaal komt hij altijd langs rond half 2 terwijl ik aan het genieten ben van mijn kopje koffie. Zoals meestal als je op belangrijk nieuws wacht was dit nu niet het geval. Wachten, wachten, wachten. En als je lang moet wachten begin je te denken, denken, denken. Meestal zijn het dan de meest onheilspellende gedachten die in je opkomen. Wat als ze op de foto's van mijn longen nog iets gevonden hadden??!! Stel je voor dat ze vorige keer iets over het hoofd gezien hadden ??!! Ze waren waarschijnlijk nu een manier aan het bedenken om mij het slechte nieuws te brengen!!! Ik werd er onrustig van en toen Kathleen passeerde vroeg ik haar wanneer ik de dokter mocht verwachten. Blijkbaar was dokter Jutten nog aan het opereren en zou hij tussen 2 operaties door even langs komen. Oef dat was dus de reden dat ik hem nog niet gezien had. Ik voelde me op slag een stuk rustiger. Een kwartier later kwam hij de kamer in om mij te informeren hoe het verder zou verlopen. Het meeste wist ik al. Binnen 2 weken de start van de chemo, na het herstel, operatie van de lever, en nadien nog een chemokuur. Dat laatste was nieuw voor mij maar hij stelde me gerust dat dit de normale gang van zaken was. Je moet het zien als een estafettewedstrijd zei hij. Nu geven wij de stok door voor de chemokuur. Ik kon alleen maar hopen dat niemand onderweg het stokje zou laten vallen. Maandag zou ik meer weten over het te volgen schema. Deel 2 van de wedstrijd zou dan beginnen, misschien nog niet in de praktijk maar wel in mijn hoofd. Nadat ik de dokter had bedankt voor alles wat hij voor mij gedaan had en ik de nodige medicatie, documenten en uitleg gekregen had van een lieve verpleegster was het tijd om naar huis te gaan. Het deed wel even raar maar het zou me goed doen terug in mijn vertrouwde omgeving te zijn tussen diegene die van mij houden. Thuis zou ook een klein zwart hondje op mij zitten wachten die waarschijnlijk geen enkel rekening zou houden dat ik me nog wat slapjes voelde en verwachten dat ik direct haar buikje zou beginnen strelen .
Donderdagmorgen was het tijd voor mijn poort. Was ik juist zo blij dat alle zakjes en darmpjes uit mijn lichaam waren, werd er al terug iets nieuw ingebracht: de poort waarlangs de chemo zou toegediend worden. Ik moet eerlijk zeggen ik had deze ingreep vlotter verwacht. Blijkbaar hadden ze een probleem om een geschikte ader te vinden. Toen ik de geur van verbrand vlees rook, dankte ik de wetenschap voor het ontdekken van verdoving. Uiteindelijk vonden ze een geschikte ader en hebben ze de boel dichtgenaaid. Vanaf nu was ik de trotse bezitter van een implanteerbare poort. Omdat ik nu éénmaal beschik over een volledig afgetraind lichaam is de knobbel bij mij wat meer zichtbaar. De 1ste 2 weken moet ik mijn arm wel sparen en alle huishoudelijke taken vermijden, allé dat had ik toch verstaan. Het was een raar gevoel en ik moet toch nog even wennen aan dat ding. Ik voelde me net een gechipte hond. Nou ja, handig als ik ooit verloren liep. Of stel je voor dat ze er een zendertje hadden ingeplaatst zodat Pascale mij overal kon volgen. Ik mocht er niet aan denken!!!
Zo voelde ik me toen ik te horen kreeg dat ze binnen 2 weken waarschijnlijk al met de chemo zouden beginnen. Ik had gerekend op een hersteltijd van 4 tot 6 weken. Wat normaal ook de gewoonte is. Blijkbaar wilden ze korte metten maken met de vijand. Deel 2 van mijn oorlog tegen de indringers zou snel beginnen. En nu zou er met chemische wapens oorlog gevoerd worden. Niets zou aan het toeval overgelaten worden. Bombardementen zouden elkaar in snel tempo opvolgen. Ik had het er toch even moeilijk mee. Zou ik binnen 2 weken al sterk genoeg zijn om dit aan te kunnen? Ook de wijze waarop gewerkt zou worden had ik me anders voorgesteld. Maar ok maandag had ik een afspraak met dokter Verhoeven en zou ik alle nodige uitleg krijgen. Misschien keek ik er dan anders tegenaan. Het was ook weer de confrontatie met wat ik eigenlijk heb, kanker. En dat vergt natuurlijk andere middelen als de griep.
Het voordeel van een verblijf in de kliniek is dat je zo veel te meer geniet van de dagdagelijkse dingen. Wat thuis routine is, is hier een hoogtepunt van je dag. Neem nu een douche. Nooit geweten dat je zo kan genieten van een simpel douchke. Zelfs met 20 zakjes aan je lichaam, 20 pleisters over dicht geniette wonden en een aangesloten infuus. Ok, tis niet gemakkelijk maar voor alles is een oplossing, al moet je soms heel inventief zijn . Waar ik ook altijd naar uitkijk is het eten. Je zou zeggen: "hoe kan je nu honger hebben?" Tja op dat gebied ben ik een speciale. Er is maar 1 moment dat ik niet meer eet en dat is als ik dood ben . Ne witte boterham met confituur. Ene met hesp en ene met kees. Zalig! Om nog maar te zwijgen van een potteke yoghurt met fruit of een heerlijk tasje koffie. Ik heb altijd horen zeggen dat ziekenhuiskost niet te eten is. Dan zijn er 2 mogelijkheden, ofwel zijn dat heel moeilijke mensen ofwel ben ik nen hele gemakkelijke. Ook de warme maaltijden zijn hier best heel lekker. Een ander hoogtepunt van mijn dag is (jaja, je dag is hier best goed gevuld), mijn dagelijkse krantje. Lekker ontspannen in mijn zetelke aan de open haard. Ok dat laatste is niet helemaal waar. Eigenlijk is het tussen mijn bed en het toilet. Nu zou ik gevoelige lezers even willen WAARSCHUWEN. Mensen met een gevoelige maag, gelieve dit stukje even over te slaan. Maar het hoogtepunt van mijn dag is het toiletbezoek. Nooit geweten dat je zo vol verlangen naar een grote boodschap kan uitkijken. Neem het van mij aan, in mijn geval is een grote boodschap doen even belangrijk als de wereldvrede en de opwarming van de aarde. Elke keer het gelukzalige gevoel dat het je gelukt is en je verlost bent van een serieuse last. Je kan je dus wel voorstellen hoe immens gelukkig ik was dat ik er in geslaagd was om op 1 dag 2 maal deze prestatie te leveren. Je zou voor minder een gat in de lucht springen of de polonaise beginnen dansen. En het grote succes achter heel deze gebeurtenis was mijn mp3 spelerke. Op de één of andere manier slaagt de muziek op mijn mp3 erin het beste in mij los te maken. SMAKELIJK!!!
Vandaag dinsdag 6 maart. Heeeeeeeeeeeeel moe. Niets zo slecht als een ziekenhuis om te rusten of in ieder geval toch om te slapen. Je kan niet liggen zoals je wil want elke beweging doet pijn, constant lawaai en licht op de gang en gisteren een nieuwe kamergenoot die vastbesloten was tijdens de nacht het wereldrecord om ter meeste bomen zagen te verbreken. Gevolg: batterijen leeg. Gelukkig volgen ze hier alles heel goed op. Bij de minste pijn passen ze de verdoving aan om je het toch zo comfortabel mogelijk te maken. Tegen luidruchtige snurkers kunnen ze spijtig genoeg weinig doen. Misschien dat ik de volgende nacht meer zou slapen. Ik was terug alleen op de kamer en hoopte dat het zo zou blijven. Even had ik gehoopt dat het mijn laatste nacht hier zou zijn maar dokter Jutten had besloten om donderdag al een pompje bij mij in te planten. Dit met het oog op de verdere renovatiewerken. Hierlangs zou de chemo toegediend worden. Ook had de dokter extra ijzer voorgeschreven. De bloedtest die vanmorgen was afgenomen was redelijk maar wat extra ijzer kon ik best gebruiken. Maar ok, hoe moe ik me soms ook voelde, stap voor stap zou alles goed komen.
Als ik 1 ding geleerd heb is dat je in een periode zoals deze niet kan zonder de steun van geliefden, vrienden, collega's. Maandagnamiddag kwamen Dirk, Edwin en Glenn op bezoek, 3 collega's van mij. Het 1ste wat ik te horen kreeg was dat ik er helemaal niet ziek uit zag. Een opmerking die ik vlak daarvoor al van dokter Jutten te horen had gekregen. Hij verwoordde het anders, "Zie hem daar zitten, de toerist" . Zo een compliment doet altijd deugd en zeker als je de nacht daarvoor geen oog had dicht gedaan. Maar ok, terug naar mijn collega's. Buiten de boekenbon, een prachtige orchidee enz. hadden ze een grote kaart bij volgeschreven met beterschapswensen van verschillende collega's. Natuurlijk was ik ook heel blij met de andere cadeautjes en ik zal er zeker van genieten maar die kaart gaf me toch weeral extra moed. Dus uit het diepste van mijn hart HEEL HARTELIJK BEDANKT!!! En voor de vrouwen nog 3 extra kussen
Zondagnacht had ik het weer even moeilijk. Met constant stekende pijnen. Waar? Om het subtiel uit te drukken, aan de 2 lichamelijke openingen in het onderste gedeelte van mijn lichaam . Na enkele uren besloot ik om mijn dafalgan in te nemen maar dat hielp niet veel en besloot ik wijselijk om toch maar de verpleegster te roepen. Ze gaf me een sterkere pijnstiller en ze vroeg me om haar onmiddellijk te verwittigen als het niet zou beteren. Om half 2 's nachts werd ik wakker en voelde het aan alsof ik aan het smelten was. Waarschijnlijk een uitwerking van die 2e pijnstiller. Pff, ik voelde me echt niet super. Dit was dus weer eens een moeilijk moment. Toen ik het de volgende morgen aan de verpleegster van dienst vertelde, sprak ze me streng toe. "Je moet ons sneller bellen als je pijn hebt en niet wachten tot het onverdraaglijk wordt." Tja, ze had gelijk maar ik ben nu éénmaal hardleers . In ieder geval, ik wist dat ik nog een lange weg af te leggen had. "Je mag die operatie niet onderschatten" hadden de verpleegsters me meermaals op het hart gedrukt. En misschien deed ik dat wel. Donderdagavond geopereerd en op zondag enkel nog Dafalgan als pijnstiller. Jezelf sterk houden is goed maar je moet naar je lichaam luisteren en niet de held willen uithangen, dat lesje had ik geleerd.
Dat er mindere dagen zouden komen, dat wist ik. Zaterdag 3 maart was er zo één. Ik had meer pijn van de operatiewonden en de pijn tussen mijn schouderbladen was soms niet te harden. Die pijn was wel iets raars. Tijdens de operatie blazen ze je darmen vol lucht, net als een ballon. Het meeste wordt wel uit je lichaam gelaten maar er blijven luchtbellen achter die voor die pijn zorgen. Hoe magerder je bent, hoe meer last je ervan hebt. De mensen die mij kennen weten dus hoe ik mij voelde . Gelukkig zou die druk na 48 uur uit mijn lichaam weg moeten zijn. Dus morgen zou het veel beter zijn. Door die pijn voelde ik mij dus niet echt goed. Ik had het koud en wist met mezelf geen raad. Gelukkig beschikken we over geweldige verpleegsters en geweldige pijnstillers. Om de 6 uur kreeg ik een flesje toegediend en dat maakte alles weer draaglijk. De verpleegsters vertelde me ook constant dat ik niet te snel moest willen gaan. Ik liep voor op schema en dat was al heel wat. Slechte dagen gaan ook voorbij en morgen was weer een nieuwe dag en een nieuw begin.
Vrijdagavond kwamen mijn vrouwke, Yana en ons vader op bezoek. In plaats van een zombie die half bewusteloos in bed lag, zat ik rustig in mijn stoel te genieten van mijn beschuiten met confituur en kaas, een theetje en een yoghurtje. Ook maar magertjes denken jullie misschien maar als je ervan uit gaat dat je de eerste 4 dagen niets zal mogen eten is dit een feestmaaltijd. Mijn vrouwke was duidelijk opgelucht dat ik er nu al zo goed bij liep. Mijn kleine meid had zoals beloofd een tekening gemaakt. Rond 20 uur gingen ze terug naar huis en zette ik mij gezellig voor de tv. Ik was blij dat alles zo vlot verliep en hoopte dat het zo zou blijven. Zelfs mijn darmpjes begonnen terug te brubbelen. Een teken dat ze terug begonnen te werken. Enkel het wondvocht was nog wat bloederig maar ja, ik was nog maar 24 uur geleden geopereerd. Ik moest alleen uitkijken dat ik mij niet forceerde, want die kans was met mijn karakterke reëel. Ok, ik had wel wat pijn en liep rond met de snelheid van een bejaarde schildpad, maar ik had toch het gevoel dat ik voorliep op schema. Morgen zou de pijnpomp afgesloten worden zodat ik me zelfstandiger zou kunnen bewegen.
En inderdaad, na mindere dagen komen ook goede dagen. Na een douche (niet gemakkelijk met al die darmpjes) voelde ik mij veel beter en energieker. Ik begon mijn bed en zetel serieus beu te worden en begon rond te lopen in de gangen van de kliniek. Ik wou absoluut bewegen om die stramheid uit mijn spieren te krijgen. Rond 11 uur kwam dokter D'hooghe langs, hij was een collega van dokter J. en was dit weekend van wacht. Hij vroeg hoe het was en ik vertelde hem dat ik mij goed voelde. Ik had nog enkele vragen over de bloederige stoelgang en gevoelige darmen bij het eten. Hij stelde me meteen gerust. En dan kwam hij met nieuws dat ik totaal niet had verwacht. We gaan het zakje waar het wondvocht in komt inkorten, zei hij. Dat zakje heeft normaal een meer geleerde naam maar als simpele bewakingsagent hou ik het liever eenvoudig . De dokter zei me dat het ongeveer 2 à 3 dagen duurde. En dan mag je naar huis. Wablieft!!! Naar huis!!! Meende die dat nu? Ik was nu altijd wel van plan geweest om mijn verblijf hier zo kort mogelijk te houden, maar zo kort? Enkele minuten nadat de dokter langs geweest was, kwam een lieve verpleegster het infuus verwijderen. En een beetje later stonden ze daar weer om het zakje een 1ste keer in te korten. Nu ging het echt wel snel! Gisteren had ik nog een baaldag en vandaag scheen de zon weer. Figuurlijk wel te verstaan, want buiten was het druilerig en miezerig. Maar dat kon mijn humeur absoluut niet verstoren. Een beetje onzeker was ik ook wel. Nu was ik in een fantastische kliniek met, ik kan het niet genoeg benadrukken, FANTASTISCH personeel. Als ik nu met iets zat of ik voelde me wat minder, dan stonden ze in een handomdraai bij mij. Maar ik zou hier nog terug komen. Mijn gevecht was nog niet ten einde. Binnen een aantal weken zou ik hier terug staan om de strijd aan te gaan tegen die andere indringer.
Doet altijd deugd als mensen dat zeggen. Zoals bij elke chemosessie moest ik ook weer bij Dr. Demey komen om te bekijken hoe alles verliep en om de vragen te stellen die de voorbije weken weer in mij opgekomen waren. Hoe dikwijls je ook gerust gesteld wordt telkens heb je toch graag de bevestiging dat alles goed verloopt en dat de kwaaltjes die ik nog heb heel normaal zijn in het stadium dat ik verkeer. Hij bevestigde ook dat het mogelijk was dat er in de rest van mijn darm (die ze niet hadden kunnen onderzoeken) nog poliepen zouden zitten. Die zouden echter kleiner zijn dan 1.5 cm en daarom ook nog onschadelijk. Het was wel de bedoeling om deze te verwijderen als alles achter de rug was. Ook werd er al een datum vastgelegd om een CT Scan uit te laten voeren. Deze zal plaatshebben op 3 mei. Weer een dag om naar uit te kijken, want als daaruit blijkt dat mijn letstel verkleint was kon ik geopereerd worden. Dus al bij al verloopt alles naar wens, enkel de lange dagen die ik in de kliniek moeten verblijven zijn heel saai en vermoeiend (gisteren van 10 tot 19 uur). Ook had ik zoals de vorige keer een heel slechte nacht. Geen oog dichtgedaan en soms serieus last van mijn maag. Maar ja ik weet waardoor het komt en waarvoor ik het allemaal moet ondergaan. Ondertussen focus ik mij op de toekomst en maak ik stilaan plannen en probeer ik er elke dag weer het beste van te maken. 
. Waar ik ook altijd naar uitkijk is het eten. Je zou zeggen: "hoe kan je nu honger hebben?" Tja op dat gebied ben ik een speciale. Er is maar 1 moment dat ik niet meer eet en dat is als ik dood ben 
. Ne witte boterham met confituur. Ene met hesp en ene met kees. Zalig! Om nog maar te zwijgen van een potteke yoghurt met fruit of een heerlijk tasje koffie. Ik heb altijd horen zeggen dat ziekenhuiskost niet te eten is. Dan zijn er 2 mogelijkheden, ofwel zijn dat heel moeilijke mensen ofwel ben ik nen hele gemakkelijke. Ook de warme maaltijden zijn hier best heel lekker. Een ander hoogtepunt van mijn dag is (jaja, je dag is hier best goed gevuld), mijn dagelijkse krantje. Lekker ontspannen in mijn zetelke aan de open haard. Ok dat laatste is niet helemaal waar. Eigenlijk is het tussen mijn bed en het toilet. Nu zou ik gevoelige lezers even willen WAARSCHUWEN. Mensen met een gevoelige maag, gelieve dit stukje even over te slaan. Maar het hoogtepunt van mijn dag is het toiletbezoek. Nooit geweten dat je zo vol verlangen naar een grote boodschap kan uitkijken. Neem het van mij aan, in mijn geval is een grote boodschap doen even belangrijk als de wereldvrede en de opwarming van de aarde. Elke keer het gelukzalige gevoel dat het je gelukt is en je verlost bent van een serieuse last. Je kan je dus wel voorstellen hoe immens gelukkig ik was dat ik er in geslaagd was om op 1 dag 2 maal deze prestatie te leveren. Je zou voor minder een gat in de lucht springen of de polonaise beginnen dansen. En het grote succes achter heel deze gebeurtenis was mijn mp3 spelerke. Op de één of andere manier slaagt de muziek op mijn mp3 erin het beste in mij los te maken. SMAKELIJK!!! 
