Vandaag op het werk telefoon gekregen van het UZA dat mijn scan morgen (vrijdag 24/5) doorgaat ipv maandag. Blijkbaar is er een plaatsje vrij gekomen. Alleen spijtig dat dit geen 2 weken eerder gebeurde, maar het is zoals het is en we zullen er maar het beste van maken. Soms vraag ik me wel af hoe ik overeind blijf, 3 weken wachten tot je weet wat het verdict zal zijn, het is niet gemakkelijk. Eén ding weet ik, dat is dat ik dringend behoefte heb aan zekerheid. Sinds ik 3 weken geleden te horen kreeg dat er iets op mijn lever te zien was heb ik geen enkele nacht meer aan één stuk kunnen doorslapen. Dus mensen als ik er moe, bleek of andere negatieve symptomen vertoon dan weet je nu waarom. Morgen krijg ik dus voor de 2x radioactief spul in mijn lichaam. Als ik hier een gewoonte van blijf maken zal ik binnenkort zelf licht genoeg geven om hele kamers te vullen. Zou niet slecht zijn voor mijn electriciteitsrekening. Je ziet aan alle negatieve dingen zit telkens ook iets positief . De enige die moppert dat ik morgen mijn scan heb ipv maandag is mijn lieve dochter. Nu kan de papa haar niet naar school brengen en moet ze vroeger uit haar bedje om naar de opvang te gaan . In principe zou ik haar nog naar school kunnen brengen maar morgen wil ik mij enkel bezig houden met de scan, ik zou me anders veel te zenuwachtig maken. Misschien kan ik het wel met haar goedmaken door 's avonds naar de pizzahut te gaan . Dus mensen als je dit nog op tijd leest hoop ik dat jullie morgen allemaal duimen, alle hulp, van waar ook, is welkom .

23-05-2013 om 18:45 geschreven door Tom  

19-05-2013 om 18:51 geschreven door Tom  

18-05-2013 om 13:42 geschreven door Tom  

Buiten de mentale patat die ik vorige week woensdag kreeg begin ik het ook fysiek te voelen. Sinds ik het nieuws vernam voel ik overal pijntjes en elk spiertje staat precies gespannen. Waarschijnlijk is dit spanning die zich op mijn spieren vastgezet heeft. Ook de vermoeidheid speelt me soms parten. Ik merk dat ik sneller buiten adem ben en het lopen gaat me minder goed af als daarvoor. De weinige nachtrust die ik heb door de molen in mijn hoofd en het vroege opstaan om te gaan werken zijn daar natuurlijk de belangrijkste oorzaken van. Ook de concentratie laat wel eens te wensen over zodat het al eens gebeurd dat ik tijdens het autorijden een afrit mis. Vandaag heb ik ook een belangrijke beslissing genomen die eigenlijk niet zo gemakkelijk was. Tot vandaag wou ik absoluut deelnemen aan de Sint-Andriesrun op 2 juni.  Ik was daar dan ook volop voor het trainen en normaal had ik die zonder veel problemen tot een goed eind moeten brengen. Vandaag besloot ik echter om niet meer te trainen voor de wedstrijd maar het gewoon kalmer aan te doen. Lopen voor het plezier en de ontspanning zonder enig doel in het vooruitzicht. Tot gisteren wou ik hier niet aan toegeven. Ik had het gevoel dat dit een persoonlijk gevecht was tegen wat er ook in mijn lichaam zat en wilde het tonen dat het mij niet zo maar klein kreeg. Tot dat het kleine beetje gezond verstand vandaag de bovenhand kreeg . Met wat was ik eigenlijk bezig? Het trainen voor een wedstrijd van 10 km en  mijn lichaam nog eens extra belasten terwijl het nu al moeilijk genoeg was. Was het dit waard? Neen, ik wist dat ik waarschijnlijk al de energie die ik had binnenkort nodig zal hebben om een eventuele operatie of chemokuur te doorstaan. Sinds januari was ik er tegen 200% ingevlogen : lopen, pompen, met gewichten werken, touwspringen enz. En het had ook resultaat, op korte tijd had ik mijn conditie tot op een aanvaardbaar peil gebracht tot iets er anders over besloten had. Het komt er nu vooral op aan naar mijn lichaam te luisteren en mijn koppige houding onder controle te houden. Ook mijn vrouw heeft er last van. De enige die er precies zorgeloos mee omgaat is mijn lieve dochter en ons oud hondje met het puppy karakter . En mocht ik op 28 mei toch goed nieuws krijgen dan neem ik een nieuwe start. Voor de 2e x in een jaar tijd moet ik vaststellen dat plannen maken tot niets leidt en dat leven van dag tot dag de boodschap is.

16-05-2013 om 19:26 geschreven door Tom  

13-05-2013 om 19:53 geschreven door Tom  

Hoe diep ik woensdagavond zat hoe sterk ik mij vrijdag voelde. Het was eigenlijk een bizar gevoel. Zo een gevoel dat niets je klein krijgt. Hoe dikwijls je ook tegen de grond wordt gesmeten. Telkens weer rechtkomen en blijven rechtkomen. De mentale weerstand is weer helemaal op peil. Het verbaast me telkens weer hoeveel muziek een invloed heeft. Ik luister dikwijls naar muziek van Within Temptation en telkens weer krijg ik daar een boost van. Enkele weken geleden heb ik de DVD besteld van hun Black Symphonie concert in Ahoy. Toen ik op You Tube daar een video van zag kreeg ik gewoon kippenvel. Ik weet nu al dat muziek me net als vorig jaar veel kracht gaat geven. Omdat mijn vrouwke merkte dat ik er terug in geloof en mentaal weer 200% sta heeft zij zich zich ook kunnen herpakken. "Liefde is zich aan elkaar optrekken zeker" . Maar vrijdag was er ook een gevoel van frustratie. Zoals elke vrijdag ging ik weer lopen. Deze keer met meer tegenzin want ik weet ook dat de kans heel groot is dat ik binnenkort weer voor heel lange tijd niet meer zal kunnen gaan lopen. Waarom zou ik het dan nog doen??? Wel om mij goed te voelen, om mijn hoofd leeg te maken en om mijn conditie aan te sterken. Ik liep 11.36 km, het meeste sinds ik eind vorig jaar terug begonnen was. Op zo een momenten begin je te denken dat die dokter zich heeft vergist. Ik voel mij goed en werd elke dag sterker. Nee, het moet een vergissing zijn. Dat plekje dat hij heeft gezien zal wel op zijn brilglazen geweest zijn of op zijn computerscherm. Nu hebben mijn vrouw en ik nogal een rijke verbeeldingskracht. We zagen dan ook zo zijn gezicht voor ons toen hij geen plekje meer zag nadat zijn scherm proper gemaakt was . We lagen allebei plat van het lachen . De kans is bijzonder klein dat dit ooit waarheid wordt maar in situaties als deze hou je je vast aan alle mogelijkheden. Hoe miniem ze ook zijn . Of misschien is het wel een goedaardig plekje ? Maar je moet ook realistisch zijn vind ik. Ik probeer me dan ook voor te bereiden op alle scenario's. Dus ook op de meest negatieve. Het klinkt misschien luguber maar ik vind dat ik daar ook rekening mee moet houden, zodat ik niet totaal weggeblazen wordt als ik dat nieuws te horen krijg. Ook met Pascale praat ik daarover. Vrijdagavond zijn we met ons drietjes uit eten geweest  en de galgenhumor (of hoe noemt dat) vloog in het rond. Het klinkt misschien vreemd maar het was lang geleden dat ik zo hard gelachen heb. Zoals toen ik haar zei dat ik dringend eens een mail moest sturen ivm met terrastegels die ik enkele weken geleden besteld had en die nog steeds niet geleverd waren. Ja zei ze, je kan er misschien bijzetten als ze zich niet haasten het ook niet meer nodig is. Ikke dus weer bijna onder tafel van het lachen . Als lachen gezond is ziet de toekomst er weer een pak rooskleuriger uit . Het klinkt misschien raar dat we er zo mee omgaan maar het is wel de manier waarbij ik me het beste voel. Misschien is het een soort beschermingsmechanisme van de menselijke geest Maar dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik me er bij neerleg. Nee hoor ik wil nog zeker ons Yana zien trouwen. Tja en in het slechtste geval zal ik haar moeten uithuwelijken . Maar we gaan er volle kracht  tegenaan en elke kans die ik krijg zal ik met beide handen grijpen. Van een vriendin kreeg ik het voorstel om eventueel de traditionele geneeskunde te combineren met de alternatieve (orthomoleculaire geneeskunde). Iets wat ik zeker in overweging ga nemen, maar eerst de resultaten afwachten van de PET scan. Tot het zover is ga ik nog heel veel lachen, sporten, lekker eten en drinken, genieten van mijn gezinnetje.... Na de uitslag ga ik dan nog meer lachen, sporten, nog meer lekker eten en drinken en nog meer genieten van mijn gezinnetje Wat ook het resultaat mag zijn.

11-05-2013 om 18:41 geschreven door Tom  

Zalig ! De lente die eindelijk in het land is. De natuur die na een koude lange winter eindelijk in bloei komt. Mijn conditie die terug op een aanvaardbaar peil komt waardoor ik sinds lang nog eens aan een wedstrijd zal kunnen deelnemen. Plannen die gesmeden worden om nog eens af te spreken met vrienden om te gaan eten. Mijn colonoscopie van vorige week die perfect in orde was. Ja, ja eindelijk heb ik mijn leven terug en lacht de toekomst ons toe. Zo voelde ik mij woensdag voor 16:45. Toen stapte ik voor de uitslag van mijn 3 maandelijkse controle binnen bij mijn oncoloog. Een half uur later stapte ik buiten met de vraag of ik nog een toekomst had? Er was iets ontdekt op mijn lever en het zag er niet goed uit. Een Pet scan moest uitwijzen wat er juist aan de hand was en welke behandeling nog mogelijk was. Bleef het enkel bij dit plekje, dan zou er waarschijnlijk kunnen geopereerd worden in combinatie met chemo. Bij uitzaaiingen buiten de lever had opereren geen zin en zou men proberen het zo lang mogelijk onder controle te houden met chemo. De Petscan zou plaatsvinden op 27 mei maar men ging proberen het te vervroegen. Blijkbaar had hierboven iemand besloten om een vervolg te maken op de heel slechte film van vorig jaar ! Het gevoel dat ik had toen ik buiten kwam kan ik enkel maar omschrijven als ongeloof. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Deze slag kwam dan ook veel harder aan als bij de 1ste keer. Arm vrouwke, arme Yana, nu eindelijk ons leven liep zoals het moest moest ik dit vertellen ! We besloten om er zo open mogelijk over te praten en taboes niet uit de weg te gaan. We benadrukte tegenover ons Yana dat ze niets mocht opkroppen en niet bang moest zijn om vragen te stellen. Ik wou ook niet dat we ons zouden laten gaan en we moesten gewoon van deze situatie het beste  maken. Life goes on ook in moeilijke omstandigheden. Ik probeerde terug de mentale kracht te vinden die me er vorig jaar had doorgeholpen , maar ik wist  dat het deze keer een pak moeilijker zou worden. Al snel kwamen de donkere gedachten boven. Slechts 5 maanden na mijn laatste chemo was er al iets terug gevonden. Dr. Demey had me eerlijk gezegd dat dit zeker geen goed nieuws was, maar zo realistisch was ik zelf ook wel. De moraal ging helemaal de dieperik ik toen ik een vrouw op tv bezig hoorde over haar darmkanker. Ze vertelde dat ze geluk had gehad dat er bij haar geen uitzaaiingen waren of dat het anders fataal had geweest. Fataal??!! Voor de 1ste keer sinds de ziekte bij mij was ontdekt was ik echt bang. De nodige vechtlust die ik nodig zou hebben om hier nogmaals door te komen was ver weg. In plaats daarvan voelde ik mij bang, onzeker en moedeloos. Ik hoopte dat ik de volgende morgen zou wakker worden en dat zou blijken dat het om een nachtmerrie ging, maar de volgende morgen werd ik gewoon wakker (al heb ik niet veel geslapen) met de harde realiteit. Ik ging werken en wist dat het een moeilijke lange dag zou worden. Maar er was ook een positief punt. Stilletjes aan merkte ik dat ik er terug begon in te geloven en nam ik voor om er nog eens voor 200% tegen aan te gaan. Dat was ik mezelf en mijn gezin verplicht. Nu braken enkele lange onzekere weken aan en al zal het soms met een bang hartje zijn, we zullen terugvechten. Niemand neemt zo maar mijn toekomst af! Time to rock again

09-05-2013 om 00:00 geschreven door Tom  

In mijn vorige blog sprak ik over de testen die ik moest ondergaan. Ondertussen zijn die ook weeral enkele weken achter de rug en heb ik de uitslag ook al gekregen. Het was met een klein hartje dat ik op woensdag 27 februari het bureau van dokter Demey binnen stapte. Het lange wachten had daar ook niet veel goed aan gedaan. Toen hij vroeg hoe het met mij ging en ik hem vertelde over de tintelingen in mijn handen en voeten trok hij terwijl hij de uitslag bekeek op de computer een bedenkelijk gezicht. Je kan je wel voorstellen dat op dat moment mijn hart  in mijn keel zat en ik bijna toe was aan een reanimatie. Gelukkig volgde al snel verlossend nieuws. Mijn bloed en de scan waren perfect in orde, niets wees erop dat er nog iets zat of teruggekomen was. Dat nieuws te horen deed me enorm deugd Mentaal kreeg ik een enorme boost en mijn vertrouwen in een genezing steeg tot een hoogtepunt.  Officieel word je pas genezen verklaart na 5 jaar maar voor mij was dit het teken dat alles goed zal komen. Hier had ik lang op gewacht en dit was voor mij het signaal dat ik nu echt met mijn leven verder kon. Tuurlijk zouden er nog regelmatig controles en onderzoeken volgen, om te beginnen wordt er op 30 april een colonoscopie uitgevoerd. Dit om te voorkomen dat poliepen terug zouden uitgroeien tot een kwaadaardige tumor. De dokter vertelde mij ook nog dat ik over de tintelingen in mijn handen en voeten  mij geen zorgen moest maken. Het was een nevenverschijnsel van de chemo en normaal zou dat binnen enkele maanden en met het beteren van het weer moeten overgaan. Dus mensen niets dan goed nieuws .

11-03-2013 om 13:50 geschreven door Tom  

Het was op 20 februari juist een jaar geleden dat ons leven door elkaar werd geschud. Het is een datum die ik waarschijnlijk nooit zal vergeten. Ondertussen zijn we dus een jaar verder en dikwijls praten we thuis nog over het voorbije jaar maar een mens moet ook verder. Volgende week staan me weer enkele belangrijke en spannende dagen te wachten. Op 25 februari word ik nog eens doorgelicht en word mijn bloed onderzocht. Op woensdag 27 februari krijg ik dan de uitslag te horen. Hoe goed ik mij ook voel ergens blijft het in je hoofd spelen dat het kan terugkomen. Ondertussen ben ik er op sportief vlak al terug serieus ingevlogen. Lopen, touwtje springen, push ups, met gewichten werken..... Mijn vrouwke verklaart me soms gek als ze me bezig ziet. Tja ik vrees dat ik de achterstand die ik vorig jaar heb opgelopen in een record tempo wil ophalen. Geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. En een beetje pijn hebben kan geen kwaad denk ik altijd. Maar ja blijkbaar moet ik met de neus op de feiten gedrukt worden voor ik  besef dat ik mijn lichaam nog steeds niet voor de gek kan houden. Overbelasting in de ellebogen en  constante tintelingen in de vingertoppen en voeten. Gevolg woensdag naar de dokter gemoeten. Toen die hoorde waar ik allemaal mee bezig was moest ze eigenlijk wel lachen. Mijnheer De Vos u moet LANGZAAM opbouwen. Tja dat doe ik. Ik bouw alles langzaam op, het enige probleem echter is dat ik alles tegelijk langzaam opbouw en rustdagen zaten er niet echt in mijn schema. Ok dan doen we het maar enkele weken rustiger aan. Maar lopen kan ik echt niet laten. Ondertussen kan ik bijna terug 5 km aan één stuk lopen. Ok dat is nu ook weer geen wereldprestaie maar enkele maanden geleden zat ik nog aan de chemo, dus ben ik wel al tevreden met mijn prestatie. Eindelijk voel ik mij terug een echte loper, een langzame loper maar toch een loper. En ergens in mijn achterhoofd maak ik stilaan terug plannen om wedstrijdjes te gaan lopen. Op mijn werk vlot het ook heel goed. Ik ben soms echt blij dat ik op mijn werk ben. Kan ik echt zo een gevoel over mij krijgen van geluk. Nooit gedacht dat mij dat ooit zou overkomen . Stilaan begint alles terug in zijn plooi te vallen. Laat ons hopen dat alles in positieve zin blijft ontwikkelen en we binnen enkele weken kunnen genieten van de schoonheid van de ontluikende natuur, de eerste zonnetralen en het fluiten van de vogeltjes. Ik kijk er in ieder geval echt naar uit .

22-02-2013 om 17:53 geschreven door Tom  

Ondertussen ben ik ongeveer 2 weken weer aan het werk en ik moet zeggen het geeft een fantastisch gevoel. Terug onder de collega's en terug wat meer sociaal contact en wat natuurlijk ook niet helemaal onbelangrijk is terug wat centjes verdienen. Het voordeel van terug te gaan werken is dat je zelf ook minder geld uitgeeft . Gedaan met terrasjes doen, koffietjes drinken en lekkere dingen te gaan eten. Al is het op een vrije dag hier soms moeilijk aan te weerstaan. De reacties op mijn werk deden mij ook deugd, het was leuk te horen dat ze blij waren dat ik terug ben en langs mijn kant was het ook heel leuk om bepaalde mensen nog eens te zien. De aanpassing liep heel vlot en van vermoeidheid had ik weinig last. Het was zelf moeilijk te geloven dat ik bijna een jaar weggeweest was. Heel veel was er niet veranderd en of dit nu een positief of negatief punt is laat ik in het midden , voordeel is wel dat ik snel terug in de routine kan komen. Wat de gezondheid betreft mag ik niet klagen. Ik voel dat de conditie stapje voor stapje verbeterd. De start to run cursus en het touwtje springen hebben duidelijk nut en het doet mij zowel mentaal als fysiek goed. Soms moet ik nog wel eens terug denken aan een jaar geleden. Het was rond deze tijd dat ik  vorig jaar hevig pijn begon te krijgen, en al klinkt het misschien stom en ben ik misschien te bijgelovig maar toch blijft die angst of dat het ooit zal terugkomen. En als ik, zoals vorige week, een beetje last heb van buikklachten dan begint de film van een jaar geleden zich weer helemaal af te spelen. Meestal helpt het dan om een beetje logisch na te denken en kom je tot het besef dat ik mij waarschijnlijk zorgen maak om niets.

17-01-2013 om 18:06 geschreven door Tom  

25-12-2012 om 14:38 geschreven door Tom  

06-12-2012 om 11:22 geschreven door Tom  

De laatste dagen voor mijn scan's begonnen de zenuwen toch toe te nemen. Hoe je ook je best doet om realistisch te denken toch slaag je er niet in om de doemscenario's te bannen. Soms leek het of ik een tekst van een film aan het voorbereiden was. Een film waar ik het slechte nieuws te horen zou krijgen dat ik niet genezen was. Ik probeerde me voor te stellen hoe ik zou reageren en hoe ik ik zou proberen overeind te blijven. Telkens kwam ik bij dezelfde conclusie. Dit kon je niet voorbereiden, dit was gewoon aanvaarden wat het lot voor je in petto had. De scan's op 27 november (leuk verjaardagscadeau ) gingen vlot en na een half uurtje was ik reeds buiten. Nu was het wachten tot de volgende dag om het vonnis te horen. Op 28 november zat ik ruim op tijd in de wachtzaal waar dokter Demey me zou komen afhalen. Kathleen (de begeleidende verpleegster) kwam erbij zitten en vroeg hoe het was. Ze probeerde me gerust te stellen dat alles wel in orde zou zijn en er geen enkele reden was om ongerust te zijn. Allemaal goed en wel, maar ik zou het toch eerst uit de mond van dokter Demey willen horen. Ruim na het afgesproken uur kwam hij me halen en gingen we naar zijn bureau. Nu zou het komen. Mocht ik mij voorbereiden op een nieuwe start of zou ik alles van begin af terug moeten ondergaan? Lang liet hij mij niet in spanning. Op de scan was niets meer te zien. Op vraag of dat wou zeggen dat ik kankervrij was kon hij niet antwoorden. De scans detecteerden enkel onregelmatigheden die groter waren dan 1 cm. Wat hij wel vertelde was dat er alles aan gedaan was om mij te genezen en te zorgen dat er niets meer in mijn lichaam zat. De controles die ik de komende maanden regelmatig zou moeten ondergaan zouden me later bevestigen of het zo was of niet. Ondankts dat het geen 100% garantie was viel er een grote druk van mijn schouders. Eindelijk had ik de finish bereikt, eindelijk kon ik terug mijn oude leven terug aanvatten. Hoewel ik voor de rest van mijn leven toch veranderd was. De plannen die ik de voorbije moeilijke periodes had gemaakt kon ik eindelijk beginnen uitvoeren. Zodra ik buiten was belde ik naar huis om het goede nieuws te vertellen. Omdat het zo lang had geduurd begonnen ze zich al vragen te stellen of dit goed nieuws of slechts nieuws betekende. In tegenstelling tot de 20e februari toen ik het dramatische nieuws moest vertellen was dit het telefoontje van de hoop. Hoop op een nieuwe gezonde toekomst. Als er een goede reden is om een flesje bubbels te openen was dit er wel één. En je mag gerust zijn we hebben de fles volledig leeg gemaakt . De volgende datum waar ik nu naar uitkijk is 21/12, dat is de dag dat mijn portokat zal verwijderd worden. Dan verdwijnt het laatste resterende stukje dat mij aan heel deze periode herinnert en zie ik er niet meer uit alsof er iets uit mijn lichaam probeert te ontsnappen .

29-11-2012 om 14:03 geschreven door Tom  

16-11-2012 om 14:37 geschreven door Tom  

04-11-2012 om 14:39 geschreven door Tom  

Je hebt zo een momenten in het leven dat het echt niet meezit. Zo een moment hadden wij dit weekend. Het begon zaterdagmorgen toen ik opstond en de rolluik wou omhoog doen. Wou, want al snel merkte ik dat er iets niet pluis was en toen ik een losgekomen lint vasthad bevestigde dat mijn vermoeden. Nu zal je misschien denken "So what", gewoon even het lint vervangen en klaar is kees. Dat zou ik misschien ook denken als ik niet zou weten hoe de vorige eigenaar hier alles had vast- en dichtgespijkerd en er ook nog eens een latje van de valse plafond tegen had vastgemaakt. Eigenlijk komt het er op neer dat we de kast waar het rolluik inzit volledig moeten openbreken met als gevolg dat er stukken bezetting zullen loskomen en onze plafond beschadigd wordt. Maar daar bleef het niet bij toen mijn vrouwke 's avonds het licht in de keuken wou aandoen zaten we ineens zonder stroom. Geen probleem even zekering terug opzetten en alles is opgelost. Inderdaad tot ik de volgende morgen lekker ontspannend onder de douche stond en ineens de duisternis inviel. Mijn vrouwke had opnieuw het licht in de keuken proberen aan te doen met hetzelfde gevolg als gisteren. Alleen konden we de zekering van de keuken niet meer opzetten zonder dat al de rest uitviel. Na enkele uren zoeken en testen wat het zou kunnen zijn en heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel gevloek gaf ik het op. De energie die ik nog had moest ik gebruiken voor mijn volgende chemo door te komen. Een electricien moest het maar oplossen. Dindag was het dan tijd voor chemo 11 (de voorlaatste). Ik voelde wel dat de voorbije stresserende dagen zijn tol hadden geëist en dat bleek ook aan mijn bloeddruk, die aan de lage kant was. Gelukkig kon de chemo doorgaan want zo dicht bij de meet wou ik nu niet stoppen. Ik vroeg aan mijn dokter hoe lang ik nog met die portocat zou moeten rondlopen want ik was de bloedverdunner die ik dagelijks moet inspuiten grondig beu. Toen kreeg ik toch een licht onrustwekkend antwoord. 'Bij mensen zoals jij laten we die meestal nog wat zitten"? Hoe bedoel je "met mensen zoals ik". Bij mij kwam dat zo over van binnen enkele maanden lig je hier terug en zou het een beetje dom zijn om de portocat eruit te halen omdat je hem waarschijnlijk toch nog nodig zal hebben. Toen ik mijn verhaal aan Kathleen vertelde stelde ze me toch wat gerust. Het bleek normaal te zijn. Blijkbaar wachten ze eerste een aantal controles af voor ze hem verwijderen. Oef, maar die oef veranderde in een zucht toen een andere verpleegster me zei dat ze die portocat soms nog 2 jaar lieten zitten. 2 JAAR!!!!!!!!! Moet ik nog 2 JAAR mij dagelijks inspuiten !!!!!!! Daar kon ze niet echt op antwoorden en ze stelde voor om dat maar eens aan dokter Demey te vragen? Hopelijk moet ik er niet zo lang meer mee lopen want het heeft toch een invloed op je dagelijkse leven. Je moet altijd zien dat waar je ook bent, je kan inspuiten. Maar ja, als het niet anders kan zal ik me er moeten bij neerleggen, net zoals ik me moet neerleggen met dingen die allemaal tegelijkertijd in duigen vallen. Uiteindelijk zijn het allemaal dingen die opgelost kunnen worden en is mijn gezondheid nog altijd veel belangrijker. En daar komt het einde van de chemo's heel dicht bij .

24-10-2012 om 14:09 geschreven door Tom  

27-09-2012 om 11:21 geschreven door Tom  

Het was van juni geleden dat ik nog eens langs mijn werk gepasseerd was dus het werd hoog tijd om daar nog eens nen goeiendag te gaan zeggen. Vrijdag 21 september stond ik dus terug op Evonik. Het was leuk om enkele collega's terug te zien en om wat bij te babbelen. Ik kreeg toch enkele keren te horen dat ik er goed uitzag en dat is altijd welkom voor de moraal . Ik heb al dikwijls gemerkt dat mensen die horen dat iemand kanker heeft er die dan bijloopt als een halve zombie.. Veel mensen zijn ook verbaasd dat ik nog haar heb. Allez dat beetje haar dat ik nog had voor mijn ziekte . Ook de vraag of ik nu geen last heb van die chemo komt altijd terug. Veel mensen hebben nog een beeld van een kankerpatiënt dat je dan niets meer kan en je heel de dag in je bed of in de zetel moet liggen. Gelukkig staat de medische wetenschap al zover dat dit dikwijls niet meer het geval is. Over heel mijn chemoperiode mag ik eigenlijk niet klagen. Ok de dag in de kliniek ben ik een wrak als ik thuis kom en ben ik dikwijls misselijk maar vanaf woensdag ben ik eigenlijk in staat om stilaan de draad op te nemen. Al is dagelijkse rust wel nodig. Ook hebben mensen dikwijls schrik om rechtstreeks te vragen  hoe het nu met mij gaat Dan informeren ze via mijn vrouw omdat ze bang zijn of niet weten hoe ik op hun vragen zou reageren. Ik kan ze hiermee geruststellen, als je vragen hebt kom er gerust mee af ik heb er helemaal geen probleem me om over mijn situatie te praten. Dinsdag is het weer tijd voor chemo 9. Nog vier te gaan dus de eindstreep komt nu echt wel in zicht. Ik hoop nog steeds om zonder uitstel de behandeling af te werken maar ik weet ook dat de gevaarlijke periode er nu aankomt. Veel mensen worden ziek en de kans dat ik iets op doe door mijn verlaagde weerstand is dus ook groot. Nu het einde van mijn chemo nadert begin ik ook stilaan uit te kijken naar de dag dat ik terug kan gaan werken. Het doel waar ik nu naar toe werk is januari. Het begin van een nieuw jaar zou ook het begin van een nieuwe start moeten zijn voor mij. Toch probeer ik mij ook te wapenen tegen onverwachte tegenslagen of terugvallen. Al weet ik dat wanneer ik nu slechts nieuws zou krijgen het mij een serieuse slag zou geven. Toch horen onverwachte wendingen bij deze ziekte. Hoe positief je ook moet zijn je moet je toch altijd wapenen tegen een doemscenario omdat je steeds de kracht moet blijven vinden om te blijven vechten. Maar laat ons positief afsluiten en hopen dat er geen doemscenario's opduiken en ik stilaan mijn oude leven terug kan opnemen. Al zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn na dit jaar.

23-09-2012 om 20:29 geschreven door Tom  

13-09-2012 om 14:51 geschreven door Tom  

Samen met chemosessie 7 zit ook de grote vakantie er weeral op. Geen vakantie zoals andere jaren zoals je wel kan denken. Maar als ik erover nadenk ben ik eigenlijk best tevreden. Het voordeel dit jaar was dat ik extra veel tijd met mijn dochter heb kunnen doorbrengen. Hoewel dat soms heel vermoeiend is hebben we er samen toch het beste van gemaakt en hebben we leuke dingen kunnen doen. Actieve ontspanning was gezien mijn situatie niet zo vanzelfsprekend dus hebben we ons bezig gehouden op andere manieren. Zo zijn we heel dikwijls samen gezellig gaan eten (of snoepen), hebben we samen in de tuin gewerkt, zijn we samen gaan winkelen, hebben we gezelschapspelletjes gespeeld en hebben we samen plannen gemaakt. Plannen over wat we allemaal gaan doen als ik helemaal genezen ben. Zo kijken we er nu al naar uit om volgend jaar onze eigen groentjes en fruit te telen (tips zijn altijd welkom ). Ook de vakantieplannen voor volgend jaar zijn al druk besproken. Zo willen we volgend jaar in de paasvakantie een nieuw Landal Park verkennen. Ik weet wel dat je niet te veel op voorhand mag plannen maar het geeft me extra kracht om door te zetten in deze toch moeilijke chemoperiode. Het geeft echt zin om te leven als ik denk wat ik allemaal nog wil en kan doen. Maar wat me het meeste bij blijft van deze vakantie is dat ik ontdekt heb wat een flinke en fijne dochter ik wel heb. Ik klaag en zeur er wel eens tegen en kan me er ook wel eens aan ergeren (meestal omdat ik moe ben) maar een fijnere dochter als ons Yana kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Ik sta verstelt hoe behulpzaam, begripvol en sociaal onze kleine meid wel is. Ondanks de moeilijke periodes is zij altijd (allé meestal toch) het zonnetje in huis. Dikwijls staat ze klaar om te helpen zonder dat ik nog maar iets vraag. Tafel dekken, afruimen, afwassen, mee booschappen doen, ons Lady in bedwang houden zodat ik wat kon rusten  enz...... Nu het terug school is mis ik mijn kleine helpertje. Ik merk na één dag hoeveel verschil het voor mij maakt. Alles gaat veel moeizamer. Dus langs deze weg ik wil ik mijn dochter toch eens even in de bloemekes zetten en laten hoe hoe trots ik op haar ben !!!!! Dank je wel Yana !!!

04-09-2012 om 14:42 geschreven door Tom