Chemokuur 9 zit er weer bijna op en het klinkt misschien raar maar ben met een goed gevoel uit de kliniek gekomen. Niet dat ik mij geweldig voelde en nergens last van had. Ik voelde me zoals elke keer heel moe en een beetje misselijk. Het goede gevoel had ik te danken aan mijn gesprek met de Oncoloog. Nu de chemo naar zijn einde toeloopt stel ik me ook meer vragen wat er me in de toekomst te wachten staat. De toekomst als kankerpatiënt is altijd onzeker en zeker de eerste jaren en waarschijnlijk heel mijn leven zal ik met een zekere angst blijven zitten. Komt het ooit terug of niet? Langs de andere kant wie heeft wel zekerheid? Een persoon die zich momenteel kerngezond voelt kan van de ene dag op de andere dag te horen krijgen dat er iets scheelt. Ik wil niemand angst aanjagen maar dit is nu éénmaal de realiteit. Ik wil nu vooral aan de toekomst werken en mijn leven een nieuwe start geven. En die start had ik graag ik januari genomen. Dat was mijn doel om terug aan het werk te gaan en volgens Dr. Demey moet dit perfect kunnen. Mijn laatste chemo is normaal voorzien voor begin november en nadien zou ik dan nog een 8 weken hebben om volledig te recupereren en mij voor te bereiden om terug te gaan werken. 8 weken klinkt misschien lang maar de chemo blijft toch nog een tijdje in je lichaam zitten en om direct na mijn chemo terug in shiften te gaan werken zag ik eerlijk gezegd nog niet zitten. Ook mijn onzekerheid voor de toekomst werd tijdens het gesprek met de dokter een beetje weggenomen. Er zou een scan genomen worden kort na de chemo en vervolgens zou ik de eerste jaren elke 3 maanden op controle moeten komen. Tijdens die controles zouden er opnieuw scans gemaakt worden en mijn bloed onderzocht worden. In april zou er een nieuwe Colonoscopie volgen. Moet vervelend zijn al die onderzoeken zal je misschien denken maar voor mij kan ik niet genoeg gecontroleerd worden. Heb dit jaar ondervonden hoe fragiel je gezondheid is en zo een periode als dit jaar wil ik liever nooit meer meemaken al zijn er zoals ik al eerder gezegd heb geen garanties. Je kan enkel van dag tot dag leven en er elke dag zoveel mogelijk proberen van te genieten.
Het was van juni geleden dat ik nog eens langs mijn werk gepasseerd was dus het werd hoog tijd om daar nog eens nen goeiendag te gaan zeggen. Vrijdag 21 september stond ik dus terug op Evonik. Het was leuk om enkele collega's terug te zien en om wat bij te babbelen. Ik kreeg toch enkele keren te horen dat ik er goed uitzag en dat is altijd welkom voor de moraal . Ik heb al dikwijls gemerkt dat mensen die horen dat iemand kanker heeft er die dan bijloopt als een halve zombie.. Veel mensen zijn ook verbaasd dat ik nog haar heb. Allez dat beetje haar dat ik nog had voor mijn ziekte . Ook de vraag of ik nu geen last heb van die chemo komt altijd terug. Veel mensen hebben nog een beeld van een kankerpatiënt dat je dan niets meer kan en je heel de dag in je bed of in de zetel moet liggen. Gelukkig staat de medische wetenschap al zover dat dit dikwijls niet meer het geval is. Over heel mijn chemoperiode mag ik eigenlijk niet klagen. Ok de dag in de kliniek ben ik een wrak als ik thuis kom en ben ik dikwijls misselijk maar vanaf woensdag ben ik eigenlijk in staat om stilaan de draad op te nemen. Al is dagelijkse rust wel nodig. Ook hebben mensen dikwijls schrik om rechtstreeks te vragen hoe het nu met mij gaat Dan informeren ze via mijn vrouw omdat ze bang zijn of niet weten hoe ik op hun vragen zou reageren. Ik kan ze hiermee geruststellen, als je vragen hebt kom er gerust mee af ik heb er helemaal geen probleem me om over mijn situatie te praten. Dinsdag is het weer tijd voor chemo 9. Nog vier te gaan dus de eindstreep komt nu echt wel in zicht. Ik hoop nog steeds om zonder uitstel de behandeling af te werken maar ik weet ook dat de gevaarlijke periode er nu aankomt. Veel mensen worden ziek en de kans dat ik iets op doe door mijn verlaagde weerstand is dus ook groot. Nu het einde van mijn chemo nadert begin ik ook stilaan uit te kijken naar de dag dat ik terug kan gaan werken. Het doel waar ik nu naar toe werk is januari. Het begin van een nieuw jaar zou ook het begin van een nieuwe start moeten zijn voor mij. Toch probeer ik mij ook te wapenen tegen onverwachte tegenslagen of terugvallen. Al weet ik dat wanneer ik nu slechts nieuws zou krijgen het mij een serieuse slag zou geven. Toch horen onverwachte wendingen bij deze ziekte. Hoe positief je ook moet zijn je moet je toch altijd wapenen tegen een doemscenario omdat je steeds de kracht moet blijven vinden om te blijven vechten. Maar laat ons positief afsluiten en hopen dat er geen doemscenario's opduiken en ik stilaan mijn oude leven terug kan opnemen. Al zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn na dit jaar.
13 september is een dag dat kanker in de spotlights gezet wordt. Mensen dragen lintjes, patiënten worden extra verwend in de ziekenhuizen en de media berichten extra over deze toch nog altijd verschrikkelijke ziekte. Ik kan hier enkel maar blij mee zijn want deze verschrikkelijke ziekte moet onder de aandacht blijven. Mensen moeten beseffen dat iedereen er mee geconfronteerd kan worden en dat het geen ver van mijn bed show is. Ik moet toegeven dat ik er vroeger ook minder stil bij stond als nu maar toch steunde ik toen al regelmatig de initiatieven om de strijd tegen kanker te winnen. Meer en meer horen we over nieuwe mogelijkheden en experimenten die binnen enkele jaren zouden ingezet kunnen worden. Zo is men nu bezig om een behandeling te ontwikkelen die zich echt zou toespitsen naar het vernietigen van de kankercellen en de goede cellen met rust zou laten. Dit kan enkel door de steun en sponsering van vele mensen. Daarom zou ik willen vragen als je de kans krijgt om op één of andere manier je steentje bij te dragen dit zeker te doen. Kanker is niet enkel mentaal moeilijk te verwerken maar brengt financieel ook serieuse gevolgen mee. Niet iedereen heeft (zoals ik) een goede hospitalisatieverzekering en vele mensen komen dan ook financieel diep in de problemen. Zo diep dat sommige mensen niet anders kunnen dan hun behandeling stop te laten zetten. Als iedereen een klein steentje bijdraagt kunnen we misschien zorgen dat deze mensen hun hoop kunnen houden op genezing en kunnen genieten van een mooi leven.
Samen met chemosessie 7 zit ook de grote vakantie er weeral op. Geen vakantie zoals andere jaren zoals je wel kan denken. Maar als ik erover nadenk ben ik eigenlijk best tevreden. Het voordeel dit jaar was dat ik extra veel tijd met mijn dochter heb kunnen doorbrengen. Hoewel dat soms heel vermoeiend is hebben we er samen toch het beste van gemaakt en hebben we leuke dingen kunnen doen. Actieve ontspanning was gezien mijn situatie niet zo vanzelfsprekend dus hebben we ons bezig gehouden op andere manieren. Zo zijn we heel dikwijls samen gezellig gaan eten (of snoepen), hebben we samen in de tuin gewerkt, zijn we samen gaan winkelen, hebben we gezelschapspelletjes gespeeld en hebben we samen plannen gemaakt. Plannen over wat we allemaal gaan doen als ik helemaal genezen ben. Zo kijken we er nu al naar uit om volgend jaar onze eigen groentjes en fruit te telen (tips zijn altijd welkom ). Ook de vakantieplannen voor volgend jaar zijn al druk besproken. Zo willen we volgend jaar in de paasvakantie een nieuw Landal Park verkennen. Ik weet wel dat je niet te veel op voorhand mag plannen maar het geeft me extra kracht om door te zetten in deze toch moeilijke chemoperiode. Het geeft echt zin om te leven als ik denk wat ik allemaal nog wil en kan doen. Maar wat me het meeste bij blijft van deze vakantie is dat ik ontdekt heb wat een flinke en fijne dochter ik wel heb. Ik klaag en zeur er wel eens tegen en kan me er ook wel eens aan ergeren (meestal omdat ik moe ben) maar een fijnere dochter als ons Yana kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Ik sta verstelt hoe behulpzaam, begripvol en sociaal onze kleine meid wel is. Ondanks de moeilijke periodes is zij altijd (allé meestal toch) het zonnetje in huis. Dikwijls staat ze klaar om te helpen zonder dat ik nog maar iets vraag. Tafel dekken, afruimen, afwassen, mee booschappen doen, ons Lady in bedwang houden zodat ik wat kon rusten enz...... Nu het terug school is mis ik mijn kleine helpertje. Ik merk na één dag hoeveel verschil het voor mij maakt. Alles gaat veel moeizamer. Dus langs deze weg ik wil ik mijn dochter toch eens even in de bloemekes zetten en laten hoe hoe trots ik op haar ben !!!!! Dank je wel Yana !!!
De 6e chemo van gisteren was vooral op het mentale vlak een heel belangrijke. Ik kon nu eindelijk zeggen dat we in de helft zaten en het aftellen kon beginnen. Niets te vroeg want ik merk dat de chemo meer en meer van mij begint te vragen. Ik weet nog goed dat na mijn darmoperatie Dr. Jutten bij mij kwam om over de verdere behandeling te praten. Zo kwamen we bij chemo terecht. De dingen die ik over chemo had gezien en gelezen waren niet erg positief. Ik zag kale en uitgemergelde mensen voor mij die er meer dood dan levend uitzagen. Toen de dokter me dan nog eens zei dat ze me volledig gingen slopen om nadien terug op te bouwen werd ik er niet echt blijer van. Maar tot mijn grote verbazing gingen de eerste 3 chemo's redelijk vlot en ik dacht dan ook dan ik hier ook weer fluitend zou doorkomen. Die gedachten heb ik echter moeten bijstellen want vanaf chemo 5 begon ik te voelen dat de chemo mij echt stilaan aan het slopen was. Ook mijn bloedwaarden gaven het aan. Bij chemo 5 zaten die al op het randje en gisteren kreeg ik te horen dat ze weer wat gedaald waren. Niets abnormaal volgens de dokter en het kwam voor bij de meeste mensen. Ik had echter gehoopt dat ik hier een uitzondering zou op zijn en ik telkens genoeg gerecupereerd zou zijn. De dokter besliste om de hoeveelheid chemo aan te passen zodat ik er niet volledig onder door zou gaan. Liever dit dan dat er een chemo zou overgeslagen moeten worden, al besef ik ook wel dat de kans groot is dat dit wel eens zal gebeuren. Maar ja zoals altijd denk ik dan maar wat moet gebeuren moet gebeuren. Ik heb het toch niet in de hand en zal moeten luisteren naar mijn lichaam. Het heeft lang geduurd voor ik dat besefte maar uiteindelijk moet ik wel inzien dat ik niet onverwoestbaar ben. De chemo van gisteren was ook weer heel zwaar en zeker dat ik ipv een bed in een zaal moest gaan zitten. Een hele dag in een stoel tussen een hoop andere patiënten het is echt niets voor mij. Er zijn mensen die het nodig hebben om tussen andere patiënten te zitten om te kunnen praten zodat de tijd sneller vooruit gaat maar ik dus niet. Ik ben liever op mijn eigen zodat ik mij rustig kan concentreren en kan rusten als het nodig is. Maar ja ik besef ook wel dat het ziekenhuis zijn best doet om mij zo dikwijls mogelijk een kamer te geven maar het wel eens kan gebeuren dat er geen plaats meer is. Hoe jammer dat ook is je kan niets anders dan je erbij neerleggen. Net zoals ik mij erbij moet neerleggen dat me nog 6 zware chemo's te wachten staan. Maar het is zoals Kathleen gisteren nog tegen mij zij. Je weet waarvoor je het doet en ooit zal er een dag komen dat je je laaste chemo krijgt.
Ik denk dat ik nooit zo uitgekeken heb naar een vakantie als deze. En ik niet alleen. Ook mijn vrouwke en Yana hadden er evenveel behoefte aan als ik. We durfde er zelf niet te veel naar uitkijken uit schrik dat er toch nog iets zou tussen komen. Maar gelukkig gebeurde dat niet. Vrijdag konden we zonder problemen vertrekken, buiten de lichte vermoeidheid van de chemo dan. En het werd een supervakantie. Stralende zon van de eerste tot de laatste dag, lekker eten of snoepen , lekker ontspannen. Kortom alles wat een vakantie moet hebben. Toch dwaalden mijn gedachten soms af naar mijn situatie. Ik genoot er extra van omdat ik besefte dat in het leven niets zeker is en je ineens geconfronteerd kan worden met dingen waar je nooit aan gedacht hebt. Tijdens die vakantie werd ook maar eens duidelijk dat je moet genieten van elke dag die je aangeboden krijgt. Eén ding wist ik ook, ik wou nog dikwijls op vakantie gaan en dat zou ook mijn drijfveer worden om de resterende chemosessies door te komen. Want hoe zeer ik ook tegen mijn zin naar het ziekenhuis ga, ik weet waarvoor ik het doe. Vrijdag kwamen we terug thuis en maandag moest ik terug naar de kliiniek voor mijn 5e chemo. Vanaf het moment dat ik in de kliniek kwam voelde ik me niet zoals het moest zijn. Mijn maag werkte niet en voelde me moe. Uit mijn bloedonderzoek bleek dat ik lichte bloedarmoede had. Normaal wilde ze dit opvangen door EPO toe te dienen, maar aangezien ik bloedverdunners nam besloten ze dit toch niet te doen en het gewoon op te volgen. Blijkbaar had de chemo kort voor mijn vakantie en de vakantie zelf mij toch meer vermoeid dan ik had gedacht. Ik werd met de neus op de feiten gedrukt dat ik helemaal nog niet klaar was om mijn fysische arbeid op te drijven. En zo kwam het dat de 5e chemosessie de zwaarste werd die ik tot nu toe gehad heb. Misselijk, suf en overgeven. Ik kan alleen maar hopen dat de volgende sessies beter zullen verlopen. Ondertussen besef ik ook dat ik het terug wat rustiger aan zal moeten doen zodat mijn bloedcellekes de kans krijgen om zich te herstellen.
De 4e chemo was er dus sneller als verwacht. Het grote verschil was dat nu eigenlijk de afronding van mijn behandeling begon. 2 operaties waren achter de rug en alles zou uit mijn lichaam verdwenen moeten zijn. Zoals gewoonlijk moest ik voor het begin van de chemo een bloedonderzoek ondergaan en ook nog een CT scan van mijn lever. Deze scan was nodig om terug een idee te hebben van hoe mijn lever er momenteel uitzag. Het gesprek dat ik naar vaste gewoonte met Dokter Demey had was postief. De bloedwaarden waren ok en mijn lever was, buiten de littekens van de operatie, ook in orde. De uitzaaiïng was volledig weggenomen. Rond 11 uur begonnen ze de chemo toe te dienen. Voor mij blijft dit fysisch nog altijd het zwaarste. Een chemosessie van 5 uur kruipt niet in je koude kleren. 's Avonds ging ik dan ook weer zwaar vermoeid en wat bleker als normaal naar huis. Pfff en zo zouden er nog 8 volgen. Het ergste mag dan misschien wel achter de rug zijn, ik zal toch blij zijn dat deze chemosessies volledig afgelopen zijn. Ik probeer het positief te bekijken en hou me voor dat het is om de risico's op herval zo klein mogelijk te houden. Als er nog een kleinigheid in mijn lichaam zou zitten dan zou het met de resterende chemokuren vernietigt worden. Vandaag (donderdag) mag ik mijn busje laten afkoppelen en morgen kunnen we dan op vakantie vertrekken. Als er niets tussenkomt natuurlijk. Want ik ben heel voorzichtig geworden en wil niet op de zaken vooruitlopen. Een vakantie die volledig in het teken zal staan van rust, ontspanning, lekker eten en een gezellige tijd doorbrengen met het gezinnetje. En na de vakantie zou ik dan stilaan terug willen beginnen om langzaam maar zeker mijn sportieve activiteiten terug te verhogen. In mijn achterhoofd heb ik een wens die ik graag zou uitwerken en die ik als afsluiter van heel mijn genezingsproces zie. Maar nu ben ik misschien weer veel te veel vooruit aan het lopen . We zullen het maar van dag tot dag bekijken want in het leven kan alles heel snel veranderen.
Vrijdag 6 juli moest ik op controle bij Dokter D., de man die mij geopereerd had aan de lever. Een toffe en kalme man die rustig op al mijn vragen een antwoord gaf. Ik maakte me zorgen over het gewicht dat ik afgevallen was, het bloedverlies dat ik opnieuw had vastgesteld en de reden van de trombose. Op dat laatste had mijn huisdokter me al een antwoord gegeven maar ik wou het toch ook nog eens horen van iemand anders. Snel werd ik gerustgesteld. Het gewichtsverlies was normaal, na een operatie die ik ondergaan had moest je rekenen op een verlies tussen de 4 en 6 kg. Ik had 4 kg verloren waar ik er ondertussen terug 2 was van bijgekomen. Ik woog momenteel 69 kg en zou het geweldig vinden om terug de grens van de 70 te bereiken. Het bloedverlies was meer dan waarschijnlijk een bijwerking van de Clexane spuitjes. Aangezien het een bloedverdunner is kan het minste wondje tot bloedverlies in de stoelgang leiden. En de trombose was inderdaad pure pech. Hij raadde me wel aan een verband rond mijn arm te doen zolang hij opgezwollen was. Een gouden tip want met dat verband voelde ik minder pijn, kon ik beter slapen en kon ik mijn arm meer gebruiken. Ik vertelde hem ook dat ik me nog altijd zorgen maakte over het resterende deel van mijn darmstelsel dat nog niet onderzocht was. Dat was een zorg waar ik sinds mijn onderzoek bleef mee zitten. Ook daar kreeg ik een geruststellend antwoord. Hij stelde voor om dat onderzoek binnen enkele maanden nog eens over te doen, maar de kans dat er nog iets kwaadaardig zou zitten was klein. Toch zal zolang ik hier geen zekerheid over heb altijd met een bang hartje zitten, maar ik weet dat de dokters mij van heel kort opvolgen en dat is ergens toch geruststellend. Maandag 9 juli moest ik passeren bij mijn oncoloog. Daar zouden we de verdere planning voor de chemo bespreken. Ik ging ervan uit dat ze de chemobehandeling begin augustus zouden opstarten na een weekje vakantie dat we in een Landal park in Nederland hadden vastgelegd. Een vakantie waar we met zijn allen heel hard naar uitkeken en waar we ook erg aan toe waren. Groot was mijn verbazing dat de oncoloog volgende week al terug met de chemo wou beginnen. Op dinsdag 17 juli zou er eerst een CT scan gemaakt worden van mijn lever en vervolgens een vierde chemosessie. Het was wel even slikken want het wou zeggen dat ik donderdag zou afgekoppeld worden van de chemo en we de volgende dag reeds op vakantie moesten vertrekken. Uit de vorige chemosessies was gebleken dat ik er heel weinig last van had en daarom ging hij ervan uit dat het deze keer ook wel zou meevallen. Ik hoopte het met hem mee, want aangezien mijn vrouwke geen rijbewijs heeft was ik verplicht om vrijdag plaats te nemen achter het stuur. Het was nu éénmaal zo en we moesten er maar het beste van proberen te maken. Waarschijnlijk zou ik er de eerste dagen wel wat last ondervinden (vermoeidheid, tintelingen) maar ik was niet van plan mijn vakantie en dat van mijn gezin te laten verknoeien. Langs de andere kant was het ook een teken dat hij geen enkel risico wou nemen dat er eventueel nog andere tumorhaarden of uitzaaïngen zouden kunnen ontstaan. De gesprekken met beide dokters hadden me deugd gedaan en ik was weer helemaal uit mijn dipje. Klaar om verder te werken tot een volledig herstel.
Woensdag mocht ik weer naar mijn dokter en daar was ik eerlijk gezegd blij om. Ik zat nog met veel vragen zoals bijvoorbeeld waarom er nog geen verbetering was in mijn arm en wat de reden was dat ik een trombose had. Ik hoopte dat het gesprek mij deugd zou doen en me wat gerust zou stellen. En dat deed het ook. Toen de dokter me vertelde dat het 4 tot 6 weken kon duren voor het probleem in mijn arm opgelost zou zijn was dat, hoe raar het misschien ook klinkt, een opluchting. Oef het was dus niet abnormaal dat hij nog altijd dubbel zo dik was en soms heel pijnlijk. Met de pijn leer je wel leven maar zoals ik al zo dikwijls heb gezegd het is die onzekerheid dat soms ondraaglijk is. De reden van die trombose was gewoon "pech". Het was iets dat bijna niet voorkwam maar als het voorkwam was het dikwijls bij kankerpatiënten. Blijkbaar had iemand besloten me op te zadelen met alle speciallekes die ik maar kon krijgen. De dokter vertelde me letterlijk dat er meer kans was om de lotto te winnen dat een trombose in je arm te krijgen. Ach misschien had ik de lotto wel op een andere manier gewonnen, gewoon door nog steeds in leven te zijn. Met een pak minder last op mijn schouders verliet ik het dokterskabinet. In de namiddag werd de pijn heviger maar de wetenschap dat dit normaal was maakte het draaglijk. S'avonds kreeg ik nog een toffe mail van een lieve dame van mijn werk. Om de privacy te beschermen zal ik geen namen noemen. Er stond onder andere in dat ze me een hart onder de riem wou steken maar dat ik waarschijnlijk weinig aan haar woorden zou hebben. Nou daar vergiste ze zich enorm in ! Het deed echt deugd en het gaf me toch weer een beetje meer energie om terug overeind te komen en mijn moeilijke weg verder te zetten. Na een zoveelste slechte nachtrust en een woef die dringend pipi moest doen stond ik vandaag zwaar vermoeid op. Ik besloot nog even op de zetel te gaan liggen en begon te denken. De laatste dagen waren heel zwaar geweest en niet enkel voor mij. Mijn vrouwke had ook een slag gekregen en begon last te krijgen van verschillende lichamelijke kwaaltjes en de stress had er ook voor gezorgd dat ons Yana terug met een licht verkrampte nek zat. Ik zette mijn mp3 spelerke op en stilaan begon ik te beseffen dat het tijd was om ipv als boksbal te dienen het ding of de gevolgen van dat ding een stevide doef op zijn "bakkes" te geven. En met een dubbel gespierde arm zou het een serieuse doef worden . Het was "Tommekes" tijd om het in de woorden van Sugar Jackson te zeggen Het duurde echter niet lang voor ik weer een kleine tik rond mijn oren kreeg. Bij een wc bezoek was er weer bloedverlies. Maar ipv in paniek te schieten probeerde ik rationeel te denken. Eén van de verklaringen waren de Clexane spuitjes, die konden voor bloed bij de stoelgang zorgen. Het was één van de vragen die ik zeker zou stellen aan dokter Delvaux die ik morgen zou zien. Eén van de vele vragen maar ik had er al mee leren leven dat ik nog heel lang met vragen zou blijven zitten. Toedeloe
Vorige keer vroeg ik mij nog af of al dat goed nieuws en vlot herstel zou blijven duren. Lang heb ik niet op het antwoord moeten wachten. Zaterdag begon ik te merken dat mijn rechterarm serieus gespierder was geworden. Eerst was ik wreed content. Ik kweekte gewoon spieren zonder dat ik er iets voor deed. Die voedingssupplementen die ik nam waren straffer dan ik had gedacht. De volgende dag begon ik mij toch al iets meer zorgen te maken. Mijn arm was serieus verdikt, ik had talrijke blauwe blekken en verschillende aders lagen er bovenop. Ik begon me echt zorgen te maken en het werkte serieus op mijn gemoed. Wat kon dit nu weer weer zijn? Een ontsteking, een trombose??? Stel je voor dat het een trombose was en dat het zou doorschieten naar de hersenen of het hart !!!!! Een mens denkt op zo een ogenblik natuurlijk altijd het ergste en meestal valt het wel mee. Maar dat had ik ook gedacht toen ik buikkrampen kreeg, nooit kwam het in mij op dat er een tumor in mijn lichaam woekerde. Moest ik ermee naar spoed of zou ik gewoon wachten om de volgende dag naar mijn huisarts te gaan? Ik besloot voor de 2e optie te gaan en op maandagmorgen om 8 uur stond ik bij haar. Lang duurde mijn bezoek daar niet. Ze bekeek mijn arm en zei dat ik zo snel mogelijk naar spoed moest. Ze dacht dat het om een trombose ging en het mocht zeker niet doorschieten. Op zo een moment zakt de moed je in de schoenen. Ik was het beu. Tot nu toe was alles heel vlot verlopen en niets wees erop dat daar verandering zou in komen. Ik had wel eens een moeilijk moment gehad maar dat duurde meestal niet lang. Nu werd het me allemaal even te veel. Kwam er dan nooit een einde aan? Voor het eerst sinds februari zag ik het allemaal even niet meer zitten en zat ik in een serieuse dip. Opnieuw leek het dat ik weer met een tijdbom in mijn lichaam zat. Geen tumor deze keer maar een bloedklonter. Ik had de eerste dag vakantie samen met ons Yana wel anders voorgesteld. Halsoverkop moest ik me klaarmaken om zo snel mogelijk naar de kliniek te gaan en ons Yana werd geconfronteerd met een gestresseerde papa. Toen ik op spoed aankwam werd eerst mijn bloeddruk gemeten. Op de arm die gezwollen was konden ze geen meetwaarde vinden zodat ze mijn linkerarm moesten nemen. Bloeddruk was normaal en temperatuur ook. Vervolgens werden er enkele staaltjes bloed genomen om te zien of er eventueel een ontsteking was. Nadien begon het lange wachten. Want je mag dan wel op spoed zitten, snel gaat het er niet altijd. Na een tijdje kwam een stagaire arts mij vragen stellen en enkele basisonderzoeken uitvoeren. Vervolgens kwam de spoedarts die voorstelde om een echo te laten uitvoeren. Na heel lang wachten kon eindelijk de echo genomen worden. Daaruit bleek dat een ader verstopt was. Gelukkig ging het niet om de hoofdslagader. De reden was waarschijnlijk mijn port-a-cath. Na overleg besloten ze het probleem op te lossen met medicatie. Ik zou mezelf dagelijks clexane spuitjes moeten toedienen. Een beetje meer gerust maar toch nog met veel zorgen in mijn hoofd ging ik terug naar huis. Zo snel ik kon ging ik naar de apotheker voor de spuitjes. Mijn vrouwke probeerde mij moed in te spreken. Laat je niet ontmoedigen, blijf vechten, laat dit je niet klein krijgen! Eerlijk gezegd het kon me allemaal even niet meer schelen. Was dat vechten wel de moeite waard? Zou er niet altijd iets tussenkomen? Rationeel gezien zeg je dat je nooit zo mag denken maar zelf voor de meest positieve mens kan het wel eens teveel worden. Maar er zat niets anders op dan vertrouwen te hebben in de dokters en hopen dat de spuitjes hun werk snel zouden doen. Na een slechte nachtrust en een hondje dat veel te vroeg wakker was stelde ik vast dat er nog geen verbetering was. Toch besloot ik ook deze dag niet te laten verknoeien en ging ik zoals beloofd samen met ons Yana shoppen en lekker iets eten. Het was een zware en vermoeiende dag maar het plezier dat ons Yana aan deze dag beleefde zorgde toch weer een beetje voor moed. Hopelijk vind ik snel terug de kracht om er volledig terug tegen aan te gaan. Het frustrerende aan heel deze zaak is dat zoiets stom als een trombose je helemaal onderuit kan halen terwijl het zwaarste eigenlijk achter de rug is. Maar zoals ik al eerder zei, moet je elke hindernis stap voor stap nemen. Ik kan iedereen echter verzekeren dat het soms heel moeilijk is.
Logica is ver te zoeken bij een ziekte als kanker. En logisch denken is ook niet zo vanzelfsprekend als je zou denken. Na 2 zware maar succesvolle operaties en een gedeeltelijke chemotherapie zou nu elk spoortje van kanker uit mijn lichaam moeten zijn. Alle dokters zijn positief over mijn herstel en vooruitzichten. En al recupereer ik tegen een recordtempo toch is er altijd een moment vanaf dat je het ziekenhuis hebt verlaten dat je begint te twijfelen. Zo nu dus ook weer. Sinds vrijdag mijn hechtingen werden verwijdert komen er soms weer twijfels in mij op. Waarom heb ik daar nog pijn, hoe komt dat daar een zwelling is, is het normaal dat ik zoveel afgevallen ben???? Iemand die alles vanop een afstand ziet zegt : Natuurlijk is het normaal, je bent amper 2 weken geleden geopereerd!!!! Iemand zoals ik die het zelf ondergaan heeft denkt bij momenten niet zo logisch. En dat is soms heel frustrerend. Je probeert voor elke pijn of last die je hebt wel een verklaring te vinden, maar toch blijf je altijd ongerust of er toch niets aan de hand zou zijn. Als je dan in een boekje weer leest over iemand die overleden is aan darmkanker of aan iemand van 23 jaar die zijn strijd ook heeft verloren word je daar niet echt vrolijker van. Natuurlijk is iedere situatie anders en natuurlijk mag ik niet klagen over mijn herstel, toch word je op zo een moment toch even met de neus op de feiten gedrukt. Die gedachten zijn waarschijnlijk meer dan normaal, maar toch staan ze me niet aan. Ik vrees dat ik toch zal moeten leren leven dat ik niet alles zelf in de hand heb en dit ook een deel is van het verwerkingsproces.
En zo kwam het dat ik precies een week nadat ik geopereerd was naar huis mocht. Ik voelde me er klaar voor, al wist ik dat ik het thuis nog moeilijk zou kunnen hebben. In de loop van de voormiddag kwam Dr. Delvaux mij ontslagen. Hij wenste me veel succes en wijsde me op enkele dingen waar ik rekening mee moest houden. Geen bruuske bewegingen, niets tillen, niet sporten of tuinieren. Zelf al zou ik willen ik zou hier toch nog niet voor in staat zijn. Wel moest ik veel bewegen, regelmatig rusten en heel belangrijk voor mij, ik mocht alles eten. Om 14 uur kwamen mijn vrouwke en mijn ouders mij afhalen en sloot ik weer een belangrijke stap af. 3/4 van mijn marathon zat erop, nu was het weer tijd om te herstellen. Ook al zou elke spoortje van de kanker nu uit mij lichaam moeten zijn, toch zal ik nooit echt gerust zijn. Maar ik denk dat dit voor alle kankerpatiënten het geval is. Toen ik thuis kwam werd ik opgewacht door ons Lady die dolenthousiast stond rond te springen als een kleine kangoeroe . Ook hing er een mooie slinger met "Welkom Thuis". Terwijl mijn vrouwke ons Yana van school ging ophalen ging ik nog wat rusten. Toch had ik de intentie om vanaf de volgende dag terug meer te gaan bewegen. Op dinsdag ging ik reeds winkelen en genieten van het zonnetje op een bank in het park. In de namiddag ging ik dan ons Yana mee van school halen. Die keek wel een beetje verbaasd toen ze me daar al aan school zag staan . Het ging goed, ik had nog wel wat pijn maar die was draaglijk en aan de conditie was natuurlijk nog heel veel werk. Het is niet enkel de conditie waar nog veel werk aan is. Toen ik vanmorgen op de weeschaal stond was het toch even schrikken. Ik was bijna 4 kg kwijt !!!! De mensen die mij kennen weten dat ik al niet veel overschot had. Mijn carriere als Chippendale kon ik wel vergeten. Ik zag het anders helemaal voor mij. Ik als Chippendale die als extra troef nu kon uitpakken met mijn grote littekens . Tja ik zal iets anders moeten gaan zoeken. Het positieve van het gewichtsverlies is dat ik moet zorgen dat die verloren kilokes er terug bijkomen. Ik werd dus wel verplicht om terug wafeltjes, pannekoekskes, ijsjes en andere lekkere dingen te gaan eten.Tja A man's gotta do what a man's gotta do .De Bosduif, CaféComplet, De Promenade het zullen snel weer vaste afspraken worden in mijn agenda Vrijdag is het weer een belangrijke dag dan mogen de nietjes uit mijn buik. Tzal deugd doen dat ik zonder halve ijzerwinkel terug kan rondlopen.
Vrijdagavond kwam ons Yana voor het eerst op bezoek. Ze had er heel hard naar uitgekeken. Ze had een mooie kleurplaat bij en een deurhanger met als tekst "kamer van papa. Hier slaapt papa! Superpapa!" . Kijk, als je zo een dochter hebt moet je weinig moeite doen om de kracht te vinden om te herstellen. Sinds maandag zijn haar toetsen begonnen en die duren toch 2 weken. Tegenwoordig moet je die toetsen niet meer onderschatten, die kinderen leren tegenwoordig dingen die ik al moeilijk kan begrijpen. Al kan dat ook voor een deel komen door mijn intellectueel vermogen . Komt daarbij dat ze elke morgen om 6 uur moet opstaan, je kan dan best wel begrijpen dat dit voor een 10-jarige een zeer belastende periode is. Ook voor mijn vrouwke kan ik niet genoeg lovende woorden vinden. Begin er maar aan hé. In februari slecht nieuws moeten verwerken. In de volgende maanden steeds bang moeten afwachten hoe de operaties zouden verlopen en hoe ik zou reageren. Daar tussenin nog eens chemo. Naast al die stresserende periodes moet zij dikwijls alleen het huishouden doen, de volledige zorg voor ons Yana op zich nemen en nog een zwaar fysieke job uitvoeren. En toch bleef ze overeind! Zij zijn minstens even sterk dan ik. Wij zijn gewoon een ijzersterk gezin, team, eenheid die zich overal zal doorslaan. Zonder hen zou ik het veel moeilijker gehad hebben, en dat mag ook wel eens gezegd worden.
Voor dat ik het wist werd ik langzaam wakker op intensieve. Zo verward als een fruitvliegje dat in een storm terecht was gekomen en zo misselijk alsof ik een hele week op kroegentocht was geweest en niets anders dan Duveltjes had gedronken. Gelukkig was het snel over en werd ik super goed behandeld door de verpleegsters. De operatie was heel goed verlopen en ik kon mij nu concentreren op volledig herstel. Het laatste stukje kanker was verdwenen! Van pijn had ik weinig last. De epidurale deed zijn werk. Ook van de maagsonde, waar ik zo bang voor was geweest, had ik geen last. Toen de verpleegsters mij een eerste keer kwamen verzorgen schrok ik wel even van de indrukwekkende wonde. Over heel de breedte van mijn buik zaten nietjes. De dag na mijn operatie mocht de maagsonde er al uit. Vijf seconden een raar gevoel en het was klaar. Regelmatig werden mijn waarden gecontroleerd en alles bleef prima. Ook gaven ze me een compliment dat het zo snel zo goed ging. Dat gaf me enkel nog meer energie om te blijven werken. Dinsdagavond kreeg ik last van pijn in mijn buik. Heel raar want daarvoor had ik zo goed als nergens last van. Ik besloot het pompje van mijn epidurale te gebruiken om mezelf wat meer toe te dienen. Toen ook dit niet hielp gaf de verpleegster me een spuitje bij. Toen ze vroeg of ik goed lag en ik zei dat ik precies ergens op lag, werd het snel duidelijk waarvan de pijn kwam. De epidurale was los gekomen en heel mijn rug was nat van de vloeistof. Gedaan dus met de pijnloze momenten. Gelukkig is er elke dag een knappe kinesiste die mij de pijn wat deed vergeten . Op woensdag werd ik fit genoeg verklaart om intensieve te verlaten. Gelukkig hadden ze een oplossing gevonden voor "de Fons". Ze hadden de brave man geïsoleerd . 's Nachts kreeg ik van de verpleegster nog een mooi compliment. Ze vertelde dat iedereen vol lof was over mij en de evolutie die ik doormaakte. Ok, het klinkt misschien wat stoeferig maar het deed wel deugd. Elke dag werd ik er op gewezen om tijdig een pijnstiller te vragen, indien nodig. Klina had een nieuw pijnbeleidsplan dat er voor moest zorgen dat geen enkele patiënt onnodig pijn moest lijden. Op donderdag had ik de eer om met een andere knappe kinesiste aan mijn arm op wandel te gaan. Ik voelde me lichamelijk een 80-jarig oud ventje met een fris jong blaadje . Maar het was duidelijk dat ik vorderingen maakte. Mijn motivatie kreeg nog een extra stimulans toen dokter Delvaux me vertelde dat, indien alles zo goed bleef verlopen, ik begin volgende week naar huis mocht. "Wat moet ik anders nog met u doen" zei hij. En zo had ik weer een nieuw doel om naar toe te werken.
Soms denk ik wel eens, blijft dat goede nieuws wel duren? Komt er geen terug- of tegenslag? Vanmorgen (vrijdag) hebben ze nog een bloedonderzoek gedaan. Nadien kwam dokter D. op de kamer en hij vertelde me dat de resultaten van het bloedonderzoek schitterend waren. "Het is niet echt nodig dat we nog medelijden met je hebben" zei hij . Dit weekend zouden er nog wat darmpjes afgehaald worden en de pijnstiller bleef beperkt tot op aanvraag van mezelf. Als ik er zo over nadenk moet ik de verpleging toch gelijk geven. Dit is straffe kost! Eerst de schok om het slechte nieuws, dan 2 zware operaties en chemo. Ik heb mezelf nooit als een sterk iemand bekeken. Integendeel, ik vond me dikwijls te mager en te slap. Maar blijkbaar gaat het niet enkel om fysieke kracht. Veel belangrijker is de mentale weerbaarheid, je geestelijke kracht, je positief denken. Meer dan ooit ben ik me ervan bewust dat een mens heel veel aan kan, zolang je zelf maar wil. Je moet uit elke tegenslag de nodige energie halen om je niet te laten gaan en alles te aanvaarden wat op je weg komt. Stap voor stap alles verwerken en doorgaan. Moeilijk? Niet zo moeilijk dan je denkt. Het zit allemaal in je manier van denken. Ik weet 1 ding, zelfs als ik nu nog een terugslag zou krijgen, zal me dit niet tegenhouden om indien nodig terug te vechten. Ik ben nu al zo ver gekomen, geen denken aan dat ik me laat klein krijgen. En al klinkt het voor buitenstaanders misschien vreemd en niet zo bescheiden, maar ik ben trots op hoe ver ik sta! En als ik ooit nog eens voor een uitdaging sta, zal ik aan deze periode denken.
En zo kwam de dag dat ik mij weer mocht gaan aanmelden in "Hotel Klina". Deze keer had ik meer last van zenuwen, waarschijnlijk omdat ik goed besefte dat deze operatie toch meer risico's inhield. Nadat ze mijn kamer aangewezen hadden kreeg ik als kennismakingsdrank de cocktail van het huis "Moviprep". Gelukkig was mijn bed, net als vorige keer, vlak naast de WC . Mijn kamergenoot was deze keer de 84-jarige Fons. Na het EK voetbal gevolgd te hebben was het tijd om te gaan slapen. Althans dat was de bedoeling. Het leuke aan een verblijf in een 2-persoonskamer is dat je nooit de gewoontes van je kamergenoot kent. Ik had ondertussen al wat ervaringen opgedaan. Zo lag ik al op een kamer met iemand die 's nachts graag met de lichten speelde, iemand die 's nachts een ritselende verpakking koekjes open deed en begon te verslinden, iemand die het amazonewoud in recordtempo wou vernietigen en iemand die constant lag te kreunen. Wat zou het deze keer zijn??? Wel, onze Fons vond er niets beter op dan om 24.00u zijn nagels te gaan knippen met alle lichten aan. Gelukkig kwam de verpleegster langs en kon ze hem wijsmaken dat er betere momenten waren om dit te doen. Vervolgens probeerde onze Fons te ontsnappen uit zijn bed en moest ik als bewakingsagent ingrijpen en versterking inroepen . En zo ging dat heel de nacht door. Dan lag hij weer te spelen met de ketting om je aan omhoog te trekken, of lag hij weer in zichzelf te babbelen. Daarbij nog een overlast van muggen. Je kan je dus wel inbeelden dat ik geen oog heb dicht gedaan. Een mug kan je doodslaan, maar voor Fons zou ik iets anders moeten vinden. Na een verfrissende douche de volgende morgen, voelde ik mij al wat frisser. Aangezien ik nuchter moest zijn voor de operatie zat er niets anders op dan rustig af te wachten tot het zover was. Net zoals vorige keer zou ik dezelfde tactiek gebruiken. Rustig aftellen met opzwepende muziek zoals "Within Temptation", "Bon Jovi", "Sunrise Avenue", enzovoort. TIME TO ROCK!!! Klaar om het laatste stukje kanker uit mijn lichaan te halen.
Omdat ik mijn collega's eens wou verrassen besloot ik om op donderdag 31 mei een bezoekje te brengen aan Evonik. Of het een aangename verrassing was moeten ze zelf maar zeggen . Sinds februari was ik er niet meer geweest en ik keek er wel naar uit om eens wat bij te praten en ze geruststellen dat ik nog niet dood was Het deed eigenlijk wel deugd om ze nog eens te zien, en het deed eigenlijk ook wel een beetje raar. Het leek wel al een eeuwigheid dat ik daar mijn laatste dag gewerkt had. Eén van de positieve zaken tijdens mijn herstel was dat ik mensen beter had leren kennen en er meer contact mee had gekregen dan ervoor. Dat had ook veel te maken met deze blog die blijkbaar toch door een groot aantal mensen gelezen wordt. Waarvoor mijn dank, beste fans . De oorspronkelijke bedoeling van deze blog was om mijn gevoelens van mij af te schrijven om zo alles beter te kunnen verwerken. Maar het doet echt deugd om te merken dat verschillende mensen mijn "avonturen" van dichtbij volgen en mij steunen. En als ik door het neerschrijven van mijn gevoelens maar één enkel iemand kan doen inzien hoe belangrijk het is om positief te blijven, nooit op te geven en te genieten van het leven is dat het mooiste wat ik maar kan wensen. In mijn vorige blogs schreef ik dat ik toch een beetje met schrik zat voor de komende operatie maar door er over te praten en zelf soms grappen te maken begin ik me er meer en meer klaar voor te voelen. Jaja zelf voor de maagsonde. Nog 10 dagen en dan is het weer "Time to Rock!!!" .
Nog 15 dagen en dan is het zover, dan moet ik terug naar de kliniek om een dag nadien geopereerd te worden aan mijn lever. In tegenstelling tot mijn darmoperatie zie ik er niet echt naar uit. Toen wou ik zo snel mogelijk dat die tumor uit mijn lijf gehaald zou worden. Nu moet ik eerlijk toegeven zit ik toch een beetje met schrik. Het is geen kleine operatie en de lever blijft een apart orgaan. Van de week was ik nog bij de huisarts waar we voor mijn dochter Yana waren die met een torticollis zat (draaihals is de situatie waarin de nek niet vrij kan worden bewogen en vaak een asymmetrische dwangstand in meer of mindere mate optreedt). Ik geef toe dit heb ik niet zelf verzonden maar uit wikipedia gehaald . De dokter wist ondertussen ook wanneer ik geopereerd zou worden en het gesprek kwam op mijn situatie terecht, ze had er goed hoop op. "Dat komt allemaal wel goed" zei ze me. Eigenlijk twijfel ik daar ook niet aan en heb ik nog steeds het nodige vertrouwen in de chirurg maar waar ik een beetje schrik voor heb is de toestand waarin ik zal ontwaken. Het is natuurlijk een goed teken dat ik sowiezo ontwaak maar ik besef wel dat ik er serieus toegetakeld zal uitzien. Een volledige snee dwars over mijn buik, een maagsonde, hier en daar nog andere sondes, buisjes en darmpjes om verdoving toe te dienen en waarschijnlijk niet in staat om veel te bewegen. De lever is een orgaan dat ze blijkbaar niet kunnen naaien. De bloedvaten worden afgebonden en de lever wordt in een soort netje samengehouden. Te veel bewegen zou kunnen leiden tot bloedingen, daarom dat ik de eerste dagen op intensieve moet blijven. Ik ben iemand die niet lang kan stilliggen dus ik denk dat die eerste dagen echt een hel gaan worden. Het kan natuurlijk zijn dat ik zo verdoofd zal zijn dat ik er bij lig als een platgewalste pladijs en ik me niet bewust ben van de situatie waarin ik verkeer maar toch. Sinds februari zit ik, moet ik eerlijk toegeven, toch een beetje met een ongerust gevoel. Ik merk dat ik er meer mee bezig ben en mijn gedachten dikwijls afdwalen naar de grote dag. Ook slaap ik minder vast en word ik 's nachts regelmatig wakken met allerlei gedachten in mijn hoofd. Iedereen die voor een belangrijke operatie staan zal dit gevoel wel hebben maar toch zal ik blij zijn dat we al een maand verder zijn. Ondertussen bereid ik me zo goed als mogelijk voor.
Een mens zit eigenlijk toch raar in elkaar. Dat heb ik gisteren bij mezelf nog eens kunnen vaststellen. Toen ik hoorde dat ik ziek was had ik echt de overtuiging om mij voortaan niet meer druk te maken in kleinigheden. Het leven is te kort en te mooi om je energie daar in te steken en uiteindelijk brengt het toch niets op. Het leven is zoals het is en je zal alles moet aanvaarden zoals het je pad kruist. Blijkbaar is het toch zo eenvoudig niet. Gisteren had ik echt zo een dag dat alles tegenzat en alles tegelijk in panne viel. Ik maakte me er echt druk in en was heel negatief ingesteld. Mijn vrouwke mocht zeggen wat ze wou ik bleef koppig en negatief. En als ik koppig ben dan ben ik heeeeeeeeeeeeeel koppig . Als je achteraf dan eens terugblikt waarom je zo kwaad en negatief was kan je eigenlijk alleen maar vaststellen dat een mens soms heel raar en zelf ondankbaar ik elkaar zit. Want waarover gaat het hier eigenlijk? Gewoon materiële zaken die stuk gaan of administratie die mis loopt. Zaken die je met een beetje geduld gemakkelijk kan oplossen. Niet echt levensbedreigende dingen. Eigenlijk is het een beetje frustrerend dat het zo moeilijk is om te genieten van elke dag en de kleinigheden die op je zenuwen werken te bezien als wat ze eigenlijk echt zijn. Het positieve is dat ik dat achteraf wel besef maar het zou natuurlijk beter zijn als ik dat al zou beseffen voor ik me druk maakte . Maar ja misschien is dit allemaal wel menselijk en moeten we dit ook maar aanvaarden.
Na het goede nieuws dat ik te horen had gekregen was het nu tijd om mij voor te bereiden op de volgende stap. Ik heb mijn genezing altijd gezien als een proces van 4 stappen die ik moest doorkomen. De eerste stap was de operatie aan mijn darm, de tweede stap het begin van de chemo, de derde stap mijn leveroperatie en tenslotte de vierde stap de chemo om alles af te ronden. Nu kwam stap 3 eraan. Op vrijdag 11 mei werd ik om 9:45 uur bij Dr. D.verwacht. Hij zou mij uitleggen hoe de operatie in zijn werk zou gaan zodat ik wist waaraan ik mij kon verwachten. Ik had Dr. D. al eens kort gesproken toen ik in de kliniek lag voor mijn darmoperatie. Hij gaf me toen al een vlotte indruk en hij straalde een soort zelfvertrouwen uit die je als patiënt hoopt te zien bij de chirurg die je gaan opensnijden. En opensnijden zou het worden, dat hadden ze me al gezegd en dat werd in ons gesprek nog eens bevestigd. In plaats van enkele kleine sneetjes zou er nu 1 grote snee komen dwars over mijn buik (iets onder de ribben). Mijn ribben zouden iets omhoog getilt worden zodat ze er beter bij konden. De leveroperatie zou zwaarder worden als mijn darmoperatie en hield ook meer risico's in. De eerste dagen zou ik op intensieve liggen omdat er kans bestond dat er bloedingen zouden ontstaan, wat bij een leveroperatie dikwijls voorkomt. Het ergste vond ik eigenlijk nog dat ik een maagsonde zou krijgen. Ik heb het niet zo op darmpjes begrepen die via mijn neus of keel moeten gaan. Vraag me niet waarom, ik heb het nog nooit gehad maar op één of andere manier heb ik daar een afkeer van. Maar het zou ni anders kunnen, dus zoals bij al de rest moet ik me daar maar bij neerleggen. De operatie werd vastgelegd op maandag 11 juni. Het verblijf in de kliniek werd geschat tussen de 10 en 14 dagen. Nadien zou er een herstel plaatsvinden van ongeveer 6 weken. Dat kwam eigenlijk goed uit want dan zou ik juist herstelt moeten zijn om op vakantie te vertrekken. Nu kwam het erop aan genoeg aan te sterken om de operatie vlot door te komen. Zoals ik al gezegd had was ik het boek van Kris Verburgh beginnen lezen en daar had ik al veel dingen uitgehaald die mij zouden helpen om gezonder te eten en te leven. De (koe)melk was vervangen door sojamelk, de muesli door havermout, dagelijks stond er een stukje vis op de menu en alle (of toch bijna) zoetigheden waren vervangen door gezonde tussendoortjes zoals sojayoghurt, fruit, noten, zwarte chocolade. Ook was ik aan het wokken geslagen met veel groentjes en vleesvervangende producten . Om de conditie wat aan te scherpen ging ik mij morgen ook terug een fiets aanschaffen. Met dit alles was ik ervan overtuigd dat ik de volgende stap ook vlot zou kunnen nemen. Je moet altijd rekening houden dat er iets mis kan lopen bij dergelijke zware operaties maar het is vooral belangrijk dat je er heel goed voorbereid naar toe leeft en er alles aan doet wat je zelf maar kan doen om de vooruitzichten zo positief mogelijk te maken.
. Ik heb al dikwijls gemerkt dat mensen die horen dat iemand kanker heeft er die dan bijloopt als een halve zombie.. Veel mensen zijn ook verbaasd dat ik nog haar heb. Allez dat beetje haar dat ik nog had voor mijn ziekte 
. Ook de vraag of ik nu geen last heb van die chemo komt altijd terug. Veel mensen hebben nog een beeld van een kankerpatiënt dat je dan niets meer kan en je heel de dag in je bed of in de zetel moet liggen. Gelukkig staat de medische wetenschap al zover dat dit dikwijls niet meer het geval is. Over heel mijn chemoperiode mag ik eigenlijk niet klagen. Ok de dag in de kliniek ben ik een wrak als ik thuis kom en ben ik dikwijls misselijk maar vanaf woensdag ben ik eigenlijk in staat om stilaan de draad op te nemen. Al is dagelijkse rust wel nodig. Ook hebben mensen dikwijls schrik om rechtstreeks te vragen hoe het nu met mij gaat Dan informeren ze via mijn vrouw omdat ze bang zijn of niet weten hoe ik op hun vragen zou reageren. Ik kan ze hiermee geruststellen, als je vragen hebt kom er gerust mee af ik heb er helemaal geen probleem me om over mijn situatie te praten. 
Dinsdag is het weer tijd voor chemo 9. Nog vier te gaan dus de eindstreep komt nu echt wel in zicht. Ik hoop nog steeds om zonder uitstel de behandeling af te werken maar ik weet ook dat de gevaarlijke periode er nu aankomt. Veel mensen worden ziek en de kans dat ik iets op doe door mijn verlaagde weerstand is dus ook groot. Nu het einde van mijn chemo nadert begin ik ook stilaan uit te kijken naar de dag dat ik terug kan gaan werken. Het doel waar ik nu naar toe werk is januari. Het begin van een nieuw jaar zou ook het begin van een nieuwe start moeten zijn voor mij. Toch probeer ik mij ook te wapenen tegen onverwachte tegenslagen of terugvallen. Al weet ik dat wanneer ik nu slechts nieuws zou krijgen het mij een serieuse slag zou geven. Toch horen onverwachte wendingen bij deze ziekte. Hoe positief je ook moet zijn je moet je toch altijd wapenen tegen een doemscenario omdat je steeds de kracht moet blijven vinden om te blijven vechten. Maar laat ons positief afsluiten en hopen dat er geen doemscenario's opduiken en ik stilaan mijn oude leven terug kan opnemen. Al zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn na dit jaar.
Het duurde echter niet lang voor ik weer een kleine tik rond mijn oren kreeg. Bij een wc bezoek was er weer bloedverlies. Maar ipv in paniek te schieten probeerde ik rationeel te denken. Eén van de verklaringen waren de Clexane spuitjes, die konden voor bloed bij de stoelgang zorgen. Het was één van de vragen die ik zeker zou stellen aan dokter Delvaux die ik morgen zou zien. Eén van de vele vragen maar ik had er al mee leren leven dat ik nog heel lang met vragen zou blijven zitten. Toedeloe 
