Het was op 20 februari juist een jaar geleden dat ons leven door elkaar werd geschud. Het is een datum die ik waarschijnlijk nooit zal vergeten. Ondertussen zijn we dus een jaar verder en dikwijls praten we thuis nog over het voorbije jaar maar een mens moet ook verder. Volgende week staan me weer enkele belangrijke en spannende dagen te wachten. Op 25 februari word ik nog eens doorgelicht en word mijn bloed onderzocht. Op woensdag 27 februari krijg ik dan de uitslag te horen. Hoe goed ik mij ook voel ergens blijft het in je hoofd spelen dat het kan terugkomen. Ondertussen ben ik er op sportief vlak al terug serieus ingevlogen. Lopen, touwtje springen, push ups, met gewichten werken..... Mijn vrouwke verklaart me soms gek als ze me bezig ziet. Tja ik vrees dat ik de achterstand die ik vorig jaar heb opgelopen in een record tempo wil ophalen. Geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. En een beetje pijn hebben kan geen kwaad denk ik altijd. Maar ja blijkbaar moet ik met de neus op de feiten gedrukt worden voor ik besef dat ik mijn lichaam nog steeds niet voor de gek kan houden. Overbelasting in de ellebogen en constante tintelingen in de vingertoppen en voeten. Gevolg woensdag naar de dokter gemoeten. Toen die hoorde waar ik allemaal mee bezig was moest ze eigenlijk wel lachen. Mijnheer De Vos u moet LANGZAAM opbouwen. Tja dat doe ik. Ik bouw alles langzaam op, het enige probleem echter is dat ik alles tegelijk langzaam opbouw en rustdagen zaten er niet echt in mijn schema. Ok dan doen we het maar enkele weken rustiger aan. Maar lopen kan ik echt niet laten. Ondertussen kan ik bijna terug 5 km aan één stuk lopen. Ok dat is nu ook weer geen wereldprestaie maar enkele maanden geleden zat ik nog aan de chemo, dus ben ik wel al tevreden met mijn prestatie. Eindelijk voel ik mij terug een echte loper, een langzame loper maar toch een loper. En ergens in mijn achterhoofd maak ik stilaan terug plannen om wedstrijdjes te gaan lopen. Op mijn werk vlot het ook heel goed. Ik ben soms echt blij dat ik op mijn werk ben. Kan ik echt zo een gevoel over mij krijgen van geluk. Nooit gedacht dat mij dat ooit zou overkomen . Stilaan begint alles terug in zijn plooi te vallen. Laat ons hopen dat alles in positieve zin blijft ontwikkelen en we binnen enkele weken kunnen genieten van de schoonheid van de ontluikende natuur, de eerste zonnetralen en het fluiten van de vogeltjes. Ik kijk er in ieder geval echt naar uit .
Ondertussen ben ik ongeveer 2 weken weer aan het werk en ik moet zeggen het geeft een fantastisch gevoel. Terug onder de collega's en terug wat meer sociaal contact en wat natuurlijk ook niet helemaal onbelangrijk is terug wat centjes verdienen. Het voordeel van terug te gaan werken is dat je zelf ook minder geld uitgeeft . Gedaan met terrasjes doen, koffietjes drinken en lekkere dingen te gaan eten. Al is het op een vrije dag hier soms moeilijk aan te weerstaan. De reacties op mijn werk deden mij ook deugd, het was leuk te horen dat ze blij waren dat ik terug ben en langs mijn kant was het ook heel leuk om bepaalde mensen nog eens te zien. De aanpassing liep heel vlot en van vermoeidheid had ik weinig last. Het was zelf moeilijk te geloven dat ik bijna een jaar weggeweest was. Heel veel was er niet veranderd en of dit nu een positief of negatief punt is laat ik in het midden , voordeel is wel dat ik snel terug in de routine kan komen. Wat de gezondheid betreft mag ik niet klagen. Ik voel dat de conditie stapje voor stapje verbeterd. De start to run cursus en het touwtje springen hebben duidelijk nut en het doet mij zowel mentaal als fysiek goed. Soms moet ik nog wel eens terug denken aan een jaar geleden. Het was rond deze tijd dat ik vorig jaar hevig pijn begon te krijgen, en al klinkt het misschien stom en ben ik misschien te bijgelovig maar toch blijft die angst of dat het ooit zal terugkomen. En als ik, zoals vorige week, een beetje last heb van buikklachten dan begint de film van een jaar geleden zich weer helemaal af te spelen. Meestal helpt het dan om een beetje logisch na te denken en kom je tot het besef dat ik mij waarschijnlijk zorgen maak om niets.
Op 21 december moest ik terug naar de kliniek om mijn portocat te laten verwijderen. Normaal laten ze die langere tijd zitten maar in mijn geval was dat dus geen optie. Door die portocat had ik enkele maanden geleden een trombose gekregen in mijn rechterarm en sindsdien moest ik mij alle dagen een inspuiting geven met Clexane, een bloedverdunner. Ik keek er echt wel naar uit want na meer dan 200 spuitjes begon ik mijn buik er letterlijk en figuurlijk van vol te hebben. Het was ook de laatste herinnering aan een zware en moeilijke periode. Esthetisch zou het ook een verschil uitmaken want die bult onder mijn huid was echt geen zicht. Het was dokter Jutten die hem zou verwijderen. Hij was ook diegene die mijn darmoperatie had uitgevoerd en het was leuk om hem nog eens terug te zien. Hij vond dat ik er goed uitzag en dat deed toch weeral deugd. Het verwijderen ging heel vlot en na ongeveer een half uurtje mocht ik terug naar huis., verlost van het kleine toestelletje dat dit jaar zo een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld. Ik merkte ook stilaan dat de chemo uit mijn lichaam aan het verdwijnen was. Ik was nog ver van topfit en dat merkte ik tijdens mijn looptrainingen waar ik begin december terug mee begonnen was. Ik volgde het start to run programma voor beginners en dat was zeker niet te gemakkelijk. Eén van mijn mindere punten is dat ik weinig geduld heb en als het wat minder gaat met het lopen vraag ik mij soms wel eens af of het nog wel goed zou komen en ik nog een degelijk niveau kon halen. Gelukkig is mijn vrouwke er dan om mij er even aan te herinneren wat ik het voorbije jaar heb moeten doorstaan. Gewoon rustig blijven voort werken en van elke training genieten. Ik moest gewoon blij zijn dat ik terug in staat was om te lopen, hoe moeizaam het ook ging. "Genieten" het belangrijkste woord van 2012 voor mij. Ik maak nooit geen goede voornemens voor het nieuwe jaar maar wel wil er elke dag van 2013 weer het beste van maken. Elke dag leven in het moment. Het verleden is het verleden en de toekomst hebben we toch niet in de hand. En dat wil ik iedereen ook toewensen. Geniet van elke dag, van de mensen die je lief hebt en wees blij dat we telkens weer kunnen deel uit maken van een wereld die ons zo veel moois te bieden heeft. Voor iedereen een fantastich eindejaar en dat al jullie wensen en dromen in het nieuwe jaar in vervulling mogen gaan !!!!
Na de positieve uitslag die ik gekregen had is het stilaan terug tijd om mijn conditie op peil te brengen. Iets waar ik nu nog meer belang aan hecht als voor dat de diagnose gesteld was. Want ik ben er 100% van overtuigd dat mijn goede conditie er voor gezorgd heeft dat ik alles zo goed heb doorstaan en ik redelijk vlug recupereerde. Veel mensen verklaren mij misschien gek om met dit weer terug te beginnen trainen maar ik wil zo snel mogelijk terug een deftig niveau halen. Ik stel mij geen doelen want ik besef ook wel dat ik het rustig aan zal moeten doen zonder me te forceren. Lopen is een geweldige sport maar ook een zeer blessuurgevoelige. Daarom koos ik ervoor om terug van 0 te beginnen met de start to run voor beginners. Ik had gevreesd dat ik gefrustreerd zou raken aangezien ik vroeger toch een redelijke afstand aankon maar niets was minder waar. Het plezier om terug te kunnen lopen was enorm en ik had dan ook weinig moeite om de motivatie terug te vinden om door te zetten. De ten miles van Antwerpen zal er volgend jaar nog niet inzitten maar stiekem hoop ik toch terug enkele wedstrijden te kunnen lopen. Louter voor het plezier want de prestatiedrang die ik vroeger wel had is voorlopig wat minder. Ik heb dit jaar geleerd wat echt belangrijk is. De loopmicrobe heb ik nog altijd maar er is meer in het leven om van te genieten elke dag weer.
De laatste dagen voor mijn scan's begonnen de zenuwen toch toe te nemen. Hoe je ook je best doet om realistisch te denken toch slaag je er niet in om de doemscenario's te bannen. Soms leek het of ik een tekst van een film aan het voorbereiden was. Een film waar ik het slechte nieuws te horen zou krijgen dat ik niet genezen was. Ik probeerde me voor te stellen hoe ik zou reageren en hoe ik ik zou proberen overeind te blijven. Telkens kwam ik bij dezelfde conclusie. Dit kon je niet voorbereiden, dit was gewoon aanvaarden wat het lot voor je in petto had. De scan's op 27 november (leuk verjaardagscadeau ) gingen vlot en na een half uurtje was ik reeds buiten. Nu was het wachten tot de volgende dag om het vonnis te horen. Op 28 november zat ik ruim op tijd in de wachtzaal waar dokter Demey me zou komen afhalen. Kathleen (de begeleidende verpleegster) kwam erbij zitten en vroeg hoe het was. Ze probeerde me gerust te stellen dat alles wel in orde zou zijn en er geen enkele reden was om ongerust te zijn. Allemaal goed en wel, maar ik zou het toch eerst uit de mond van dokter Demey willen horen. Ruim na het afgesproken uur kwam hij me halen en gingen we naar zijn bureau. Nu zou het komen. Mocht ik mij voorbereiden op een nieuwe start of zou ik alles van begin af terug moeten ondergaan? Lang liet hij mij niet in spanning. Op de scan was niets meer te zien. Op vraag of dat wou zeggen dat ik kankervrij was kon hij niet antwoorden. De scans detecteerden enkel onregelmatigheden die groter waren dan 1 cm. Wat hij wel vertelde was dat er alles aan gedaan was om mij te genezen en te zorgen dat er niets meer in mijn lichaam zat. De controles die ik de komende maanden regelmatig zou moeten ondergaan zouden me later bevestigen of het zo was of niet. Ondankts dat het geen 100% garantie was viel er een grote druk van mijn schouders. Eindelijk had ik de finish bereikt, eindelijk kon ik terug mijn oude leven terug aanvatten. Hoewel ik voor de rest van mijn leven toch veranderd was. De plannen die ik de voorbije moeilijke periodes had gemaakt kon ik eindelijk beginnen uitvoeren. Zodra ik buiten was belde ik naar huis om het goede nieuws te vertellen. Omdat het zo lang had geduurd begonnen ze zich al vragen te stellen of dit goed nieuws of slechts nieuws betekende. In tegenstelling tot de 20e februari toen ik het dramatische nieuws moest vertellen was dit het telefoontje van de hoop. Hoop op een nieuwe gezonde toekomst. Als er een goede reden is om een flesje bubbels te openen was dit er wel één. En je mag gerust zijn we hebben de fles volledig leeg gemaakt . De volgende datum waar ik nu naar uitkijk is 21/12, dat is de dag dat mijn portokat zal verwijderd worden. Dan verdwijnt het laatste resterende stukje dat mij aan heel deze periode herinnert en zie ik er niet meer uit alsof er iets uit mijn lichaam probeert te ontsnappen .
Op 20 februari van dit jaar begon ik aan de moeilijkste strijd in mijn leven. Het begin van een lange marathon. Vandaag komt de finish stilaan in zicht. Op 28 november hoop ik de aankomst te bereiken, want op die dag krijg ik de uitslag van mijn CT Scan die ik de dag voordien moet laten maken. Ik moet toegeven dat ik toch nog altijd bang ben om slecht nieuws te krijgen. Hoe moeilijk het de voorbije maanden ook geweest is, met veel ups en downs, toch heb ik veel uit deze periode geleerd. Ik kwam erachter dat ik mentaal en fysiek veel sterker was dan ik ooit verwacht had. Ik leerde alles stap voor stap te verwerken en probeerde altijd zo positief mogelijk te blijven. Ik leerde verschillende mensen op een andere manier kennen. Tijdens mijn marathon stonden familie, vrienden, kenissen, collega's langs de weg om mij aan te moedigen en te steunen. Je kon het zien als bevoorradingsposten die ervoor zorgde dat door hun steun (voorraad) ik telkens verder kon. Door hun ben ik erin geslaagd om na 2 zware operaties en 12 chemotherapieën de moed erin te houden en kijk ik vol goede moed toe naar een nieuwe toekomst. Ik kijk er echt naar uit om terug te gaan werken en liet mijn collega's al weten dat als alles goed verloopt ik vanaf januari terug beschikbaar ben. De eerste tijd zou ik dubbel lopen zodat ik stilaan en zonder stress terug in mijn oude ritme kan komen. Dat vond ik eerlijk gezegd wel tof dat ze rekening hielden met de situatie. Want ik weet dat het nog heel zwaar zal worden om terug mijn oude ritme te bereiken. Want daar zit ik nog ver af. Door het koude depressieve november weer voel ik dat ik veel sneller moe ben en mijn energiepeil op een laag pitje staat. Maar elke dag is weer een dag dichter bij mijn volledige herstel. Nu is het doel om zonder struikelen de eindmeet te halen en ik kan u verzekeren dat dit een memorabele dag zal worden.
Een betere voorbereiding op mijn laatste chemo kon ik niet hebben. Lekker met het gezinnetje ontspannen, lekker eten, drinken en wandelen in de mooie natuur van Diessen-Baarschot. Lekker tot rust komen na toch enkele hectische weken. De dagelijkse wandelingen van +- 10 km toonde aan dat mijn conditie nog niet zo slecht was na de slopende weken chemo. Maar tijdens onze midweek in Landal had ik toch één moeilijk moment en dat was op 1 november, Allerheiligen. Heel die dag werd ik geconfronteerd met de dood, welk programma het ook was altijd kwam men er wel op terug. Toen ik op Iedereen Beroemd een reportage zag van een jonge vrouw met kinderen die vertelde over haar man die enkele jaren geleden overleden was aan kanker moest ik toch even slikken. Een jonge papa die net zoals ik enkele operaties en chemobehandelingen had ondergaan maar spijtig genoeg de strijd had verloren. Toen begon de molen in mijn hersenen weer te werken en verschillende doemscenario's kwamen in mij op. Pascale zag dat ik er met mijn gedachten niet bij was en toen ik haar vertelde wat er allemaal in mij op kwam probeerde ze mij gerust te stellen. Het waren meestal de slecht afgelopen verhalen die je te horen kreeg maar er warens minstens evenveel mensen die het wel gehaald hadden. Ik wist dat ze gelijk had maar toch bleef ik er nog even mee zitten. Stel je voor dat ik zou hervallen!!! Gelukkig kon ik het de volgende dag wel al wat relativeren. Niemand wist wat zijn toekomst was en uiteindelijk moet je spelen met de kaarten die je krijgt. De dag nadien kregen we nog maar eens te maken met het lot en hoe snel iets je leven kan veranderen. Op weg naar huis werden we bijna van de weg gereden door een vrachtwagen. Terwijl ik hem aan het inhalen was op een autosnelweg met 2 rijstroken, begon hij ineens te pinken en naar links uit te wijken. Hoe hard ik ook klaxoneerde hij bleef uitwijken. Ik kwam halvelings op het gras terecht en scheerde langs de paaltjes die daar stonden. Toen ik terug de weg op kon begon mijn wagen naar alle kanten te slingeren en had ik alle moeite om hem in de hand te houden. Gelukkig liep het goed af, maar Pascale heeft nog een hele tijd met bibberende benen gezeten. Op dat moment sta je er niet bij stil maar achteraf denk je wel eens hoe het had kunnen aflopen en relativeer je al die kleine dingen nog maar eens waar je je soms zo druk kan maken. Maar nu is het tijd om aan de laatste chemo te beginnen en dan stilaan mijn leven weer te gaan leiden waar ik al zo lang naar snak.
Je hebt zo een momenten in het leven dat het echt niet meezit. Zo een moment hadden wij dit weekend. Het begon zaterdagmorgen toen ik opstond en de rolluik wou omhoog doen. Wou, want al snel merkte ik dat er iets niet pluis was en toen ik een losgekomen lint vasthad bevestigde dat mijn vermoeden. Nu zal je misschien denken "So what", gewoon even het lint vervangen en klaar is kees. Dat zou ik misschien ook denken als ik niet zou weten hoe de vorige eigenaar hier alles had vast- en dichtgespijkerd en er ook nog eens een latje van de valse plafond tegen had vastgemaakt. Eigenlijk komt het er op neer dat we de kast waar het rolluik inzit volledig moeten openbreken met als gevolg dat er stukken bezetting zullen loskomen en onze plafond beschadigd wordt. Maar daar bleef het niet bij toen mijn vrouwke 's avonds het licht in de keuken wou aandoen zaten we ineens zonder stroom. Geen probleem even zekering terug opzetten en alles is opgelost. Inderdaad tot ik de volgende morgen lekker ontspannend onder de douche stond en ineens de duisternis inviel. Mijn vrouwke had opnieuw het licht in de keuken proberen aan te doen met hetzelfde gevolg als gisteren. Alleen konden we de zekering van de keuken niet meer opzetten zonder dat al de rest uitviel. Na enkele uren zoeken en testen wat het zou kunnen zijn en heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel gevloek gaf ik het op. De energie die ik nog had moest ik gebruiken voor mijn volgende chemo door te komen. Een electricien moest het maar oplossen. Dindag was het dan tijd voor chemo 11 (de voorlaatste). Ik voelde wel dat de voorbije stresserende dagen zijn tol hadden geëist en dat bleek ook aan mijn bloeddruk, die aan de lage kant was. Gelukkig kon de chemo doorgaan want zo dicht bij de meet wou ik nu niet stoppen. Ik vroeg aan mijn dokter hoe lang ik nog met die portocat zou moeten rondlopen want ik was de bloedverdunner die ik dagelijks moet inspuiten grondig beu. Toen kreeg ik toch een licht onrustwekkend antwoord. 'Bij mensen zoals jij laten we die meestal nog wat zitten"? Hoe bedoel je "met mensen zoals ik". Bij mij kwam dat zo over van binnen enkele maanden lig je hier terug en zou het een beetje dom zijn om de portocat eruit te halen omdat je hem waarschijnlijk toch nog nodig zal hebben. Toen ik mijn verhaal aan Kathleen vertelde stelde ze me toch wat gerust. Het bleek normaal te zijn. Blijkbaar wachten ze eerste een aantal controles af voor ze hem verwijderen. Oef, maar die oef veranderde in een zucht toen een andere verpleegster me zei dat ze die portocat soms nog 2 jaar lieten zitten. 2 JAAR!!!!!!!!! Moet ik nog 2 JAAR mij dagelijks inspuiten !!!!!!! Daar kon ze niet echt op antwoorden en ze stelde voor om dat maar eens aan dokter Demey te vragen? Hopelijk moet ik er niet zo lang meer mee lopen want het heeft toch een invloed op je dagelijkse leven. Je moet altijd zien dat waar je ook bent, je kan inspuiten. Maar ja, als het niet anders kan zal ik me er moeten bij neerleggen, net zoals ik me moet neerleggen met dingen die allemaal tegelijkertijd in duigen vallen. Uiteindelijk zijn het allemaal dingen die opgelost kunnen worden en is mijn gezondheid nog altijd veel belangrijker. En daar komt het einde van de chemo's heel dicht bij .
Chemokuur 9 zit er weer bijna op en het klinkt misschien raar maar ben met een goed gevoel uit de kliniek gekomen. Niet dat ik mij geweldig voelde en nergens last van had. Ik voelde me zoals elke keer heel moe en een beetje misselijk. Het goede gevoel had ik te danken aan mijn gesprek met de Oncoloog. Nu de chemo naar zijn einde toeloopt stel ik me ook meer vragen wat er me in de toekomst te wachten staat. De toekomst als kankerpatiënt is altijd onzeker en zeker de eerste jaren en waarschijnlijk heel mijn leven zal ik met een zekere angst blijven zitten. Komt het ooit terug of niet? Langs de andere kant wie heeft wel zekerheid? Een persoon die zich momenteel kerngezond voelt kan van de ene dag op de andere dag te horen krijgen dat er iets scheelt. Ik wil niemand angst aanjagen maar dit is nu éénmaal de realiteit. Ik wil nu vooral aan de toekomst werken en mijn leven een nieuwe start geven. En die start had ik graag ik januari genomen. Dat was mijn doel om terug aan het werk te gaan en volgens Dr. Demey moet dit perfect kunnen. Mijn laatste chemo is normaal voorzien voor begin november en nadien zou ik dan nog een 8 weken hebben om volledig te recupereren en mij voor te bereiden om terug te gaan werken. 8 weken klinkt misschien lang maar de chemo blijft toch nog een tijdje in je lichaam zitten en om direct na mijn chemo terug in shiften te gaan werken zag ik eerlijk gezegd nog niet zitten. Ook mijn onzekerheid voor de toekomst werd tijdens het gesprek met de dokter een beetje weggenomen. Er zou een scan genomen worden kort na de chemo en vervolgens zou ik de eerste jaren elke 3 maanden op controle moeten komen. Tijdens die controles zouden er opnieuw scans gemaakt worden en mijn bloed onderzocht worden. In april zou er een nieuwe Colonoscopie volgen. Moet vervelend zijn al die onderzoeken zal je misschien denken maar voor mij kan ik niet genoeg gecontroleerd worden. Heb dit jaar ondervonden hoe fragiel je gezondheid is en zo een periode als dit jaar wil ik liever nooit meer meemaken al zijn er zoals ik al eerder gezegd heb geen garanties. Je kan enkel van dag tot dag leven en er elke dag zoveel mogelijk proberen van te genieten.
Het was van juni geleden dat ik nog eens langs mijn werk gepasseerd was dus het werd hoog tijd om daar nog eens nen goeiendag te gaan zeggen. Vrijdag 21 september stond ik dus terug op Evonik. Het was leuk om enkele collega's terug te zien en om wat bij te babbelen. Ik kreeg toch enkele keren te horen dat ik er goed uitzag en dat is altijd welkom voor de moraal . Ik heb al dikwijls gemerkt dat mensen die horen dat iemand kanker heeft er die dan bijloopt als een halve zombie.. Veel mensen zijn ook verbaasd dat ik nog haar heb. Allez dat beetje haar dat ik nog had voor mijn ziekte . Ook de vraag of ik nu geen last heb van die chemo komt altijd terug. Veel mensen hebben nog een beeld van een kankerpatiënt dat je dan niets meer kan en je heel de dag in je bed of in de zetel moet liggen. Gelukkig staat de medische wetenschap al zover dat dit dikwijls niet meer het geval is. Over heel mijn chemoperiode mag ik eigenlijk niet klagen. Ok de dag in de kliniek ben ik een wrak als ik thuis kom en ben ik dikwijls misselijk maar vanaf woensdag ben ik eigenlijk in staat om stilaan de draad op te nemen. Al is dagelijkse rust wel nodig. Ook hebben mensen dikwijls schrik om rechtstreeks te vragen hoe het nu met mij gaat Dan informeren ze via mijn vrouw omdat ze bang zijn of niet weten hoe ik op hun vragen zou reageren. Ik kan ze hiermee geruststellen, als je vragen hebt kom er gerust mee af ik heb er helemaal geen probleem me om over mijn situatie te praten. Dinsdag is het weer tijd voor chemo 9. Nog vier te gaan dus de eindstreep komt nu echt wel in zicht. Ik hoop nog steeds om zonder uitstel de behandeling af te werken maar ik weet ook dat de gevaarlijke periode er nu aankomt. Veel mensen worden ziek en de kans dat ik iets op doe door mijn verlaagde weerstand is dus ook groot. Nu het einde van mijn chemo nadert begin ik ook stilaan uit te kijken naar de dag dat ik terug kan gaan werken. Het doel waar ik nu naar toe werk is januari. Het begin van een nieuw jaar zou ook het begin van een nieuwe start moeten zijn voor mij. Toch probeer ik mij ook te wapenen tegen onverwachte tegenslagen of terugvallen. Al weet ik dat wanneer ik nu slechts nieuws zou krijgen het mij een serieuse slag zou geven. Toch horen onverwachte wendingen bij deze ziekte. Hoe positief je ook moet zijn je moet je toch altijd wapenen tegen een doemscenario omdat je steeds de kracht moet blijven vinden om te blijven vechten. Maar laat ons positief afsluiten en hopen dat er geen doemscenario's opduiken en ik stilaan mijn oude leven terug kan opnemen. Al zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn na dit jaar.
13 september is een dag dat kanker in de spotlights gezet wordt. Mensen dragen lintjes, patiënten worden extra verwend in de ziekenhuizen en de media berichten extra over deze toch nog altijd verschrikkelijke ziekte. Ik kan hier enkel maar blij mee zijn want deze verschrikkelijke ziekte moet onder de aandacht blijven. Mensen moeten beseffen dat iedereen er mee geconfronteerd kan worden en dat het geen ver van mijn bed show is. Ik moet toegeven dat ik er vroeger ook minder stil bij stond als nu maar toch steunde ik toen al regelmatig de initiatieven om de strijd tegen kanker te winnen. Meer en meer horen we over nieuwe mogelijkheden en experimenten die binnen enkele jaren zouden ingezet kunnen worden. Zo is men nu bezig om een behandeling te ontwikkelen die zich echt zou toespitsen naar het vernietigen van de kankercellen en de goede cellen met rust zou laten. Dit kan enkel door de steun en sponsering van vele mensen. Daarom zou ik willen vragen als je de kans krijgt om op één of andere manier je steentje bij te dragen dit zeker te doen. Kanker is niet enkel mentaal moeilijk te verwerken maar brengt financieel ook serieuse gevolgen mee. Niet iedereen heeft (zoals ik) een goede hospitalisatieverzekering en vele mensen komen dan ook financieel diep in de problemen. Zo diep dat sommige mensen niet anders kunnen dan hun behandeling stop te laten zetten. Als iedereen een klein steentje bijdraagt kunnen we misschien zorgen dat deze mensen hun hoop kunnen houden op genezing en kunnen genieten van een mooi leven.
Samen met chemosessie 7 zit ook de grote vakantie er weeral op. Geen vakantie zoals andere jaren zoals je wel kan denken. Maar als ik erover nadenk ben ik eigenlijk best tevreden. Het voordeel dit jaar was dat ik extra veel tijd met mijn dochter heb kunnen doorbrengen. Hoewel dat soms heel vermoeiend is hebben we er samen toch het beste van gemaakt en hebben we leuke dingen kunnen doen. Actieve ontspanning was gezien mijn situatie niet zo vanzelfsprekend dus hebben we ons bezig gehouden op andere manieren. Zo zijn we heel dikwijls samen gezellig gaan eten (of snoepen), hebben we samen in de tuin gewerkt, zijn we samen gaan winkelen, hebben we gezelschapspelletjes gespeeld en hebben we samen plannen gemaakt. Plannen over wat we allemaal gaan doen als ik helemaal genezen ben. Zo kijken we er nu al naar uit om volgend jaar onze eigen groentjes en fruit te telen (tips zijn altijd welkom ). Ook de vakantieplannen voor volgend jaar zijn al druk besproken. Zo willen we volgend jaar in de paasvakantie een nieuw Landal Park verkennen. Ik weet wel dat je niet te veel op voorhand mag plannen maar het geeft me extra kracht om door te zetten in deze toch moeilijke chemoperiode. Het geeft echt zin om te leven als ik denk wat ik allemaal nog wil en kan doen. Maar wat me het meeste bij blijft van deze vakantie is dat ik ontdekt heb wat een flinke en fijne dochter ik wel heb. Ik klaag en zeur er wel eens tegen en kan me er ook wel eens aan ergeren (meestal omdat ik moe ben) maar een fijnere dochter als ons Yana kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Ik sta verstelt hoe behulpzaam, begripvol en sociaal onze kleine meid wel is. Ondanks de moeilijke periodes is zij altijd (allé meestal toch) het zonnetje in huis. Dikwijls staat ze klaar om te helpen zonder dat ik nog maar iets vraag. Tafel dekken, afruimen, afwassen, mee booschappen doen, ons Lady in bedwang houden zodat ik wat kon rusten enz...... Nu het terug school is mis ik mijn kleine helpertje. Ik merk na één dag hoeveel verschil het voor mij maakt. Alles gaat veel moeizamer. Dus langs deze weg ik wil ik mijn dochter toch eens even in de bloemekes zetten en laten hoe hoe trots ik op haar ben !!!!! Dank je wel Yana !!!
De 6e chemo van gisteren was vooral op het mentale vlak een heel belangrijke. Ik kon nu eindelijk zeggen dat we in de helft zaten en het aftellen kon beginnen. Niets te vroeg want ik merk dat de chemo meer en meer van mij begint te vragen. Ik weet nog goed dat na mijn darmoperatie Dr. Jutten bij mij kwam om over de verdere behandeling te praten. Zo kwamen we bij chemo terecht. De dingen die ik over chemo had gezien en gelezen waren niet erg positief. Ik zag kale en uitgemergelde mensen voor mij die er meer dood dan levend uitzagen. Toen de dokter me dan nog eens zei dat ze me volledig gingen slopen om nadien terug op te bouwen werd ik er niet echt blijer van. Maar tot mijn grote verbazing gingen de eerste 3 chemo's redelijk vlot en ik dacht dan ook dan ik hier ook weer fluitend zou doorkomen. Die gedachten heb ik echter moeten bijstellen want vanaf chemo 5 begon ik te voelen dat de chemo mij echt stilaan aan het slopen was. Ook mijn bloedwaarden gaven het aan. Bij chemo 5 zaten die al op het randje en gisteren kreeg ik te horen dat ze weer wat gedaald waren. Niets abnormaal volgens de dokter en het kwam voor bij de meeste mensen. Ik had echter gehoopt dat ik hier een uitzondering zou op zijn en ik telkens genoeg gerecupereerd zou zijn. De dokter besliste om de hoeveelheid chemo aan te passen zodat ik er niet volledig onder door zou gaan. Liever dit dan dat er een chemo zou overgeslagen moeten worden, al besef ik ook wel dat de kans groot is dat dit wel eens zal gebeuren. Maar ja zoals altijd denk ik dan maar wat moet gebeuren moet gebeuren. Ik heb het toch niet in de hand en zal moeten luisteren naar mijn lichaam. Het heeft lang geduurd voor ik dat besefte maar uiteindelijk moet ik wel inzien dat ik niet onverwoestbaar ben. De chemo van gisteren was ook weer heel zwaar en zeker dat ik ipv een bed in een zaal moest gaan zitten. Een hele dag in een stoel tussen een hoop andere patiënten het is echt niets voor mij. Er zijn mensen die het nodig hebben om tussen andere patiënten te zitten om te kunnen praten zodat de tijd sneller vooruit gaat maar ik dus niet. Ik ben liever op mijn eigen zodat ik mij rustig kan concentreren en kan rusten als het nodig is. Maar ja ik besef ook wel dat het ziekenhuis zijn best doet om mij zo dikwijls mogelijk een kamer te geven maar het wel eens kan gebeuren dat er geen plaats meer is. Hoe jammer dat ook is je kan niets anders dan je erbij neerleggen. Net zoals ik mij erbij moet neerleggen dat me nog 6 zware chemo's te wachten staan. Maar het is zoals Kathleen gisteren nog tegen mij zij. Je weet waarvoor je het doet en ooit zal er een dag komen dat je je laaste chemo krijgt.
Ik denk dat ik nooit zo uitgekeken heb naar een vakantie als deze. En ik niet alleen. Ook mijn vrouwke en Yana hadden er evenveel behoefte aan als ik. We durfde er zelf niet te veel naar uitkijken uit schrik dat er toch nog iets zou tussen komen. Maar gelukkig gebeurde dat niet. Vrijdag konden we zonder problemen vertrekken, buiten de lichte vermoeidheid van de chemo dan. En het werd een supervakantie. Stralende zon van de eerste tot de laatste dag, lekker eten of snoepen , lekker ontspannen. Kortom alles wat een vakantie moet hebben. Toch dwaalden mijn gedachten soms af naar mijn situatie. Ik genoot er extra van omdat ik besefte dat in het leven niets zeker is en je ineens geconfronteerd kan worden met dingen waar je nooit aan gedacht hebt. Tijdens die vakantie werd ook maar eens duidelijk dat je moet genieten van elke dag die je aangeboden krijgt. Eén ding wist ik ook, ik wou nog dikwijls op vakantie gaan en dat zou ook mijn drijfveer worden om de resterende chemosessies door te komen. Want hoe zeer ik ook tegen mijn zin naar het ziekenhuis ga, ik weet waarvoor ik het doe. Vrijdag kwamen we terug thuis en maandag moest ik terug naar de kliiniek voor mijn 5e chemo. Vanaf het moment dat ik in de kliniek kwam voelde ik me niet zoals het moest zijn. Mijn maag werkte niet en voelde me moe. Uit mijn bloedonderzoek bleek dat ik lichte bloedarmoede had. Normaal wilde ze dit opvangen door EPO toe te dienen, maar aangezien ik bloedverdunners nam besloten ze dit toch niet te doen en het gewoon op te volgen. Blijkbaar had de chemo kort voor mijn vakantie en de vakantie zelf mij toch meer vermoeid dan ik had gedacht. Ik werd met de neus op de feiten gedrukt dat ik helemaal nog niet klaar was om mijn fysische arbeid op te drijven. En zo kwam het dat de 5e chemosessie de zwaarste werd die ik tot nu toe gehad heb. Misselijk, suf en overgeven. Ik kan alleen maar hopen dat de volgende sessies beter zullen verlopen. Ondertussen besef ik ook dat ik het terug wat rustiger aan zal moeten doen zodat mijn bloedcellekes de kans krijgen om zich te herstellen.
De 4e chemo was er dus sneller als verwacht. Het grote verschil was dat nu eigenlijk de afronding van mijn behandeling begon. 2 operaties waren achter de rug en alles zou uit mijn lichaam verdwenen moeten zijn. Zoals gewoonlijk moest ik voor het begin van de chemo een bloedonderzoek ondergaan en ook nog een CT scan van mijn lever. Deze scan was nodig om terug een idee te hebben van hoe mijn lever er momenteel uitzag. Het gesprek dat ik naar vaste gewoonte met Dokter Demey had was postief. De bloedwaarden waren ok en mijn lever was, buiten de littekens van de operatie, ook in orde. De uitzaaiïng was volledig weggenomen. Rond 11 uur begonnen ze de chemo toe te dienen. Voor mij blijft dit fysisch nog altijd het zwaarste. Een chemosessie van 5 uur kruipt niet in je koude kleren. 's Avonds ging ik dan ook weer zwaar vermoeid en wat bleker als normaal naar huis. Pfff en zo zouden er nog 8 volgen. Het ergste mag dan misschien wel achter de rug zijn, ik zal toch blij zijn dat deze chemosessies volledig afgelopen zijn. Ik probeer het positief te bekijken en hou me voor dat het is om de risico's op herval zo klein mogelijk te houden. Als er nog een kleinigheid in mijn lichaam zou zitten dan zou het met de resterende chemokuren vernietigt worden. Vandaag (donderdag) mag ik mijn busje laten afkoppelen en morgen kunnen we dan op vakantie vertrekken. Als er niets tussenkomt natuurlijk. Want ik ben heel voorzichtig geworden en wil niet op de zaken vooruitlopen. Een vakantie die volledig in het teken zal staan van rust, ontspanning, lekker eten en een gezellige tijd doorbrengen met het gezinnetje. En na de vakantie zou ik dan stilaan terug willen beginnen om langzaam maar zeker mijn sportieve activiteiten terug te verhogen. In mijn achterhoofd heb ik een wens die ik graag zou uitwerken en die ik als afsluiter van heel mijn genezingsproces zie. Maar nu ben ik misschien weer veel te veel vooruit aan het lopen . We zullen het maar van dag tot dag bekijken want in het leven kan alles heel snel veranderen.
Vrijdag 6 juli moest ik op controle bij Dokter D., de man die mij geopereerd had aan de lever. Een toffe en kalme man die rustig op al mijn vragen een antwoord gaf. Ik maakte me zorgen over het gewicht dat ik afgevallen was, het bloedverlies dat ik opnieuw had vastgesteld en de reden van de trombose. Op dat laatste had mijn huisdokter me al een antwoord gegeven maar ik wou het toch ook nog eens horen van iemand anders. Snel werd ik gerustgesteld. Het gewichtsverlies was normaal, na een operatie die ik ondergaan had moest je rekenen op een verlies tussen de 4 en 6 kg. Ik had 4 kg verloren waar ik er ondertussen terug 2 was van bijgekomen. Ik woog momenteel 69 kg en zou het geweldig vinden om terug de grens van de 70 te bereiken. Het bloedverlies was meer dan waarschijnlijk een bijwerking van de Clexane spuitjes. Aangezien het een bloedverdunner is kan het minste wondje tot bloedverlies in de stoelgang leiden. En de trombose was inderdaad pure pech. Hij raadde me wel aan een verband rond mijn arm te doen zolang hij opgezwollen was. Een gouden tip want met dat verband voelde ik minder pijn, kon ik beter slapen en kon ik mijn arm meer gebruiken. Ik vertelde hem ook dat ik me nog altijd zorgen maakte over het resterende deel van mijn darmstelsel dat nog niet onderzocht was. Dat was een zorg waar ik sinds mijn onderzoek bleef mee zitten. Ook daar kreeg ik een geruststellend antwoord. Hij stelde voor om dat onderzoek binnen enkele maanden nog eens over te doen, maar de kans dat er nog iets kwaadaardig zou zitten was klein. Toch zal zolang ik hier geen zekerheid over heb altijd met een bang hartje zitten, maar ik weet dat de dokters mij van heel kort opvolgen en dat is ergens toch geruststellend. Maandag 9 juli moest ik passeren bij mijn oncoloog. Daar zouden we de verdere planning voor de chemo bespreken. Ik ging ervan uit dat ze de chemobehandeling begin augustus zouden opstarten na een weekje vakantie dat we in een Landal park in Nederland hadden vastgelegd. Een vakantie waar we met zijn allen heel hard naar uitkeken en waar we ook erg aan toe waren. Groot was mijn verbazing dat de oncoloog volgende week al terug met de chemo wou beginnen. Op dinsdag 17 juli zou er eerst een CT scan gemaakt worden van mijn lever en vervolgens een vierde chemosessie. Het was wel even slikken want het wou zeggen dat ik donderdag zou afgekoppeld worden van de chemo en we de volgende dag reeds op vakantie moesten vertrekken. Uit de vorige chemosessies was gebleken dat ik er heel weinig last van had en daarom ging hij ervan uit dat het deze keer ook wel zou meevallen. Ik hoopte het met hem mee, want aangezien mijn vrouwke geen rijbewijs heeft was ik verplicht om vrijdag plaats te nemen achter het stuur. Het was nu éénmaal zo en we moesten er maar het beste van proberen te maken. Waarschijnlijk zou ik er de eerste dagen wel wat last ondervinden (vermoeidheid, tintelingen) maar ik was niet van plan mijn vakantie en dat van mijn gezin te laten verknoeien. Langs de andere kant was het ook een teken dat hij geen enkel risico wou nemen dat er eventueel nog andere tumorhaarden of uitzaaïngen zouden kunnen ontstaan. De gesprekken met beide dokters hadden me deugd gedaan en ik was weer helemaal uit mijn dipje. Klaar om verder te werken tot een volledig herstel.
Woensdag mocht ik weer naar mijn dokter en daar was ik eerlijk gezegd blij om. Ik zat nog met veel vragen zoals bijvoorbeeld waarom er nog geen verbetering was in mijn arm en wat de reden was dat ik een trombose had. Ik hoopte dat het gesprek mij deugd zou doen en me wat gerust zou stellen. En dat deed het ook. Toen de dokter me vertelde dat het 4 tot 6 weken kon duren voor het probleem in mijn arm opgelost zou zijn was dat, hoe raar het misschien ook klinkt, een opluchting. Oef het was dus niet abnormaal dat hij nog altijd dubbel zo dik was en soms heel pijnlijk. Met de pijn leer je wel leven maar zoals ik al zo dikwijls heb gezegd het is die onzekerheid dat soms ondraaglijk is. De reden van die trombose was gewoon "pech". Het was iets dat bijna niet voorkwam maar als het voorkwam was het dikwijls bij kankerpatiënten. Blijkbaar had iemand besloten me op te zadelen met alle speciallekes die ik maar kon krijgen. De dokter vertelde me letterlijk dat er meer kans was om de lotto te winnen dat een trombose in je arm te krijgen. Ach misschien had ik de lotto wel op een andere manier gewonnen, gewoon door nog steeds in leven te zijn. Met een pak minder last op mijn schouders verliet ik het dokterskabinet. In de namiddag werd de pijn heviger maar de wetenschap dat dit normaal was maakte het draaglijk. S'avonds kreeg ik nog een toffe mail van een lieve dame van mijn werk. Om de privacy te beschermen zal ik geen namen noemen. Er stond onder andere in dat ze me een hart onder de riem wou steken maar dat ik waarschijnlijk weinig aan haar woorden zou hebben. Nou daar vergiste ze zich enorm in ! Het deed echt deugd en het gaf me toch weer een beetje meer energie om terug overeind te komen en mijn moeilijke weg verder te zetten. Na een zoveelste slechte nachtrust en een woef die dringend pipi moest doen stond ik vandaag zwaar vermoeid op. Ik besloot nog even op de zetel te gaan liggen en begon te denken. De laatste dagen waren heel zwaar geweest en niet enkel voor mij. Mijn vrouwke had ook een slag gekregen en begon last te krijgen van verschillende lichamelijke kwaaltjes en de stress had er ook voor gezorgd dat ons Yana terug met een licht verkrampte nek zat. Ik zette mijn mp3 spelerke op en stilaan begon ik te beseffen dat het tijd was om ipv als boksbal te dienen het ding of de gevolgen van dat ding een stevide doef op zijn "bakkes" te geven. En met een dubbel gespierde arm zou het een serieuse doef worden . Het was "Tommekes" tijd om het in de woorden van Sugar Jackson te zeggen Het duurde echter niet lang voor ik weer een kleine tik rond mijn oren kreeg. Bij een wc bezoek was er weer bloedverlies. Maar ipv in paniek te schieten probeerde ik rationeel te denken. Eén van de verklaringen waren de Clexane spuitjes, die konden voor bloed bij de stoelgang zorgen. Het was één van de vragen die ik zeker zou stellen aan dokter Delvaux die ik morgen zou zien. Eén van de vele vragen maar ik had er al mee leren leven dat ik nog heel lang met vragen zou blijven zitten. Toedeloe
Vorige keer vroeg ik mij nog af of al dat goed nieuws en vlot herstel zou blijven duren. Lang heb ik niet op het antwoord moeten wachten. Zaterdag begon ik te merken dat mijn rechterarm serieus gespierder was geworden. Eerst was ik wreed content. Ik kweekte gewoon spieren zonder dat ik er iets voor deed. Die voedingssupplementen die ik nam waren straffer dan ik had gedacht. De volgende dag begon ik mij toch al iets meer zorgen te maken. Mijn arm was serieus verdikt, ik had talrijke blauwe blekken en verschillende aders lagen er bovenop. Ik begon me echt zorgen te maken en het werkte serieus op mijn gemoed. Wat kon dit nu weer weer zijn? Een ontsteking, een trombose??? Stel je voor dat het een trombose was en dat het zou doorschieten naar de hersenen of het hart !!!!! Een mens denkt op zo een ogenblik natuurlijk altijd het ergste en meestal valt het wel mee. Maar dat had ik ook gedacht toen ik buikkrampen kreeg, nooit kwam het in mij op dat er een tumor in mijn lichaam woekerde. Moest ik ermee naar spoed of zou ik gewoon wachten om de volgende dag naar mijn huisarts te gaan? Ik besloot voor de 2e optie te gaan en op maandagmorgen om 8 uur stond ik bij haar. Lang duurde mijn bezoek daar niet. Ze bekeek mijn arm en zei dat ik zo snel mogelijk naar spoed moest. Ze dacht dat het om een trombose ging en het mocht zeker niet doorschieten. Op zo een moment zakt de moed je in de schoenen. Ik was het beu. Tot nu toe was alles heel vlot verlopen en niets wees erop dat daar verandering zou in komen. Ik had wel eens een moeilijk moment gehad maar dat duurde meestal niet lang. Nu werd het me allemaal even te veel. Kwam er dan nooit een einde aan? Voor het eerst sinds februari zag ik het allemaal even niet meer zitten en zat ik in een serieuse dip. Opnieuw leek het dat ik weer met een tijdbom in mijn lichaam zat. Geen tumor deze keer maar een bloedklonter. Ik had de eerste dag vakantie samen met ons Yana wel anders voorgesteld. Halsoverkop moest ik me klaarmaken om zo snel mogelijk naar de kliniek te gaan en ons Yana werd geconfronteerd met een gestresseerde papa. Toen ik op spoed aankwam werd eerst mijn bloeddruk gemeten. Op de arm die gezwollen was konden ze geen meetwaarde vinden zodat ze mijn linkerarm moesten nemen. Bloeddruk was normaal en temperatuur ook. Vervolgens werden er enkele staaltjes bloed genomen om te zien of er eventueel een ontsteking was. Nadien begon het lange wachten. Want je mag dan wel op spoed zitten, snel gaat het er niet altijd. Na een tijdje kwam een stagaire arts mij vragen stellen en enkele basisonderzoeken uitvoeren. Vervolgens kwam de spoedarts die voorstelde om een echo te laten uitvoeren. Na heel lang wachten kon eindelijk de echo genomen worden. Daaruit bleek dat een ader verstopt was. Gelukkig ging het niet om de hoofdslagader. De reden was waarschijnlijk mijn port-a-cath. Na overleg besloten ze het probleem op te lossen met medicatie. Ik zou mezelf dagelijks clexane spuitjes moeten toedienen. Een beetje meer gerust maar toch nog met veel zorgen in mijn hoofd ging ik terug naar huis. Zo snel ik kon ging ik naar de apotheker voor de spuitjes. Mijn vrouwke probeerde mij moed in te spreken. Laat je niet ontmoedigen, blijf vechten, laat dit je niet klein krijgen! Eerlijk gezegd het kon me allemaal even niet meer schelen. Was dat vechten wel de moeite waard? Zou er niet altijd iets tussenkomen? Rationeel gezien zeg je dat je nooit zo mag denken maar zelf voor de meest positieve mens kan het wel eens teveel worden. Maar er zat niets anders op dan vertrouwen te hebben in de dokters en hopen dat de spuitjes hun werk snel zouden doen. Na een slechte nachtrust en een hondje dat veel te vroeg wakker was stelde ik vast dat er nog geen verbetering was. Toch besloot ik ook deze dag niet te laten verknoeien en ging ik zoals beloofd samen met ons Yana shoppen en lekker iets eten. Het was een zware en vermoeiende dag maar het plezier dat ons Yana aan deze dag beleefde zorgde toch weer een beetje voor moed. Hopelijk vind ik snel terug de kracht om er volledig terug tegen aan te gaan. Het frustrerende aan heel deze zaak is dat zoiets stom als een trombose je helemaal onderuit kan halen terwijl het zwaarste eigenlijk achter de rug is. Maar zoals ik al eerder zei, moet je elke hindernis stap voor stap nemen. Ik kan iedereen echter verzekeren dat het soms heel moeilijk is.
Logica is ver te zoeken bij een ziekte als kanker. En logisch denken is ook niet zo vanzelfsprekend als je zou denken. Na 2 zware maar succesvolle operaties en een gedeeltelijke chemotherapie zou nu elk spoortje van kanker uit mijn lichaam moeten zijn. Alle dokters zijn positief over mijn herstel en vooruitzichten. En al recupereer ik tegen een recordtempo toch is er altijd een moment vanaf dat je het ziekenhuis hebt verlaten dat je begint te twijfelen. Zo nu dus ook weer. Sinds vrijdag mijn hechtingen werden verwijdert komen er soms weer twijfels in mij op. Waarom heb ik daar nog pijn, hoe komt dat daar een zwelling is, is het normaal dat ik zoveel afgevallen ben???? Iemand die alles vanop een afstand ziet zegt : Natuurlijk is het normaal, je bent amper 2 weken geleden geopereerd!!!! Iemand zoals ik die het zelf ondergaan heeft denkt bij momenten niet zo logisch. En dat is soms heel frustrerend. Je probeert voor elke pijn of last die je hebt wel een verklaring te vinden, maar toch blijf je altijd ongerust of er toch niets aan de hand zou zijn. Als je dan in een boekje weer leest over iemand die overleden is aan darmkanker of aan iemand van 23 jaar die zijn strijd ook heeft verloren word je daar niet echt vrolijker van. Natuurlijk is iedere situatie anders en natuurlijk mag ik niet klagen over mijn herstel, toch word je op zo een moment toch even met de neus op de feiten gedrukt. Die gedachten zijn waarschijnlijk meer dan normaal, maar toch staan ze me niet aan. Ik vrees dat ik toch zal moeten leren leven dat ik niet alles zelf in de hand heb en dit ook een deel is van het verwerkingsproces.
En zo kwam het dat ik precies een week nadat ik geopereerd was naar huis mocht. Ik voelde me er klaar voor, al wist ik dat ik het thuis nog moeilijk zou kunnen hebben. In de loop van de voormiddag kwam Dr. Delvaux mij ontslagen. Hij wenste me veel succes en wijsde me op enkele dingen waar ik rekening mee moest houden. Geen bruuske bewegingen, niets tillen, niet sporten of tuinieren. Zelf al zou ik willen ik zou hier toch nog niet voor in staat zijn. Wel moest ik veel bewegen, regelmatig rusten en heel belangrijk voor mij, ik mocht alles eten. Om 14 uur kwamen mijn vrouwke en mijn ouders mij afhalen en sloot ik weer een belangrijke stap af. 3/4 van mijn marathon zat erop, nu was het weer tijd om te herstellen. Ook al zou elke spoortje van de kanker nu uit mij lichaam moeten zijn, toch zal ik nooit echt gerust zijn. Maar ik denk dat dit voor alle kankerpatiënten het geval is. Toen ik thuis kwam werd ik opgewacht door ons Lady die dolenthousiast stond rond te springen als een kleine kangoeroe . Ook hing er een mooie slinger met "Welkom Thuis". Terwijl mijn vrouwke ons Yana van school ging ophalen ging ik nog wat rusten. Toch had ik de intentie om vanaf de volgende dag terug meer te gaan bewegen. Op dinsdag ging ik reeds winkelen en genieten van het zonnetje op een bank in het park. In de namiddag ging ik dan ons Yana mee van school halen. Die keek wel een beetje verbaasd toen ze me daar al aan school zag staan . Het ging goed, ik had nog wel wat pijn maar die was draaglijk en aan de conditie was natuurlijk nog heel veel werk. Het is niet enkel de conditie waar nog veel werk aan is. Toen ik vanmorgen op de weeschaal stond was het toch even schrikken. Ik was bijna 4 kg kwijt !!!! De mensen die mij kennen weten dat ik al niet veel overschot had. Mijn carriere als Chippendale kon ik wel vergeten. Ik zag het anders helemaal voor mij. Ik als Chippendale die als extra troef nu kon uitpakken met mijn grote littekens . Tja ik zal iets anders moeten gaan zoeken. Het positieve van het gewichtsverlies is dat ik moet zorgen dat die verloren kilokes er terug bijkomen. Ik werd dus wel verplicht om terug wafeltjes, pannekoekskes, ijsjes en andere lekkere dingen te gaan eten.Tja A man's gotta do what a man's gotta do .De Bosduif, CaféComplet, De Promenade het zullen snel weer vaste afspraken worden in mijn agenda Vrijdag is het weer een belangrijke dag dan mogen de nietjes uit mijn buik. Tzal deugd doen dat ik zonder halve ijzerwinkel terug kan rondlopen.
. Stilaan begint alles terug in zijn plooi te vallen. Laat ons hopen dat alles in positieve zin blijft ontwikkelen en we binnen enkele weken kunnen genieten van de schoonheid van de ontluikende natuur, de eerste zonnetralen en het fluiten van de vogeltjes. Ik kijk er in ieder geval echt naar uit 
. Ik heb al dikwijls gemerkt dat mensen die horen dat iemand kanker heeft er die dan bijloopt als een halve zombie.. Veel mensen zijn ook verbaasd dat ik nog haar heb. Allez dat beetje haar dat ik nog had voor mijn ziekte 
Dinsdag is het weer tijd voor chemo 9. Nog vier te gaan dus de eindstreep komt nu echt wel in zicht. Ik hoop nog steeds om zonder uitstel de behandeling af te werken maar ik weet ook dat de gevaarlijke periode er nu aankomt. Veel mensen worden ziek en de kans dat ik iets op doe door mijn verlaagde weerstand is dus ook groot. Nu het einde van mijn chemo nadert begin ik ook stilaan uit te kijken naar de dag dat ik terug kan gaan werken. Het doel waar ik nu naar toe werk is januari. Het begin van een nieuw jaar zou ook het begin van een nieuwe start moeten zijn voor mij. Toch probeer ik mij ook te wapenen tegen onverwachte tegenslagen of terugvallen. Al weet ik dat wanneer ik nu slechts nieuws zou krijgen het mij een serieuse slag zou geven. Toch horen onverwachte wendingen bij deze ziekte. Hoe positief je ook moet zijn je moet je toch altijd wapenen tegen een doemscenario omdat je steeds de kracht moet blijven vinden om te blijven vechten. Maar laat ons positief afsluiten en hopen dat er geen doemscenario's opduiken en ik stilaan mijn oude leven terug kan opnemen. Al zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn na dit jaar.
Het duurde echter niet lang voor ik weer een kleine tik rond mijn oren kreeg. Bij een wc bezoek was er weer bloedverlies. Maar ipv in paniek te schieten probeerde ik rationeel te denken. Eén van de verklaringen waren de Clexane spuitjes, die konden voor bloed bij de stoelgang zorgen. Het was één van de vragen die ik zeker zou stellen aan dokter Delvaux die ik morgen zou zien. Eén van de vele vragen maar ik had er al mee leren leven dat ik nog heel lang met vragen zou blijven zitten. Toedeloe 
