Accepteer je verleden zonder spijt. Behandel je heden met vertrouwen.En kijk naar de toekomst zonder angst.
Beste vrienden, als jullie deze blog lezen denken jullie misschien dat je op de verkeerde bent terechtgekomen . Ik kan jullie met 100% zekerheid zeggen dat dit niet het geval is en dat het nog altijd dezelfde Tom is die dit schrijft. Alhoewel dezelfde? Dat is misschien ook weer niet helemaal waar. Na mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Een totaal nieuwe wereld is voor mij open gegaan en heeft mij aan het denken of beter gezegd voelen gezet. Door te surfen op het internet ben ik heel toevallig op een site terecht gekomen waar ik las dat er workshops georganiseerd werden. Ik besloot om eens langs te gaan om wat informatie, waar een heel vriendelijke dame mij te woord stond. Ken je het gevoel dat je zegt dat iets gebeurd met een reden? Awel ik wel vanaf het moment dat ik daar buiten kwam was ik ervan overtuigd dat ik dit moest doen. Vol enthousiasme belde ik ook naar Pascale en achteraf wist ze me te vertellen dat ze toen een gevoel kreeg dat alles in orde zou komen. Sindsdien is eigenlijk alles in een stroomversnelling gekomen. Ik heb ondertussen 2 workshops gevolgd, ben met hartyoga bezig, volg een therapeutische behandeling en heb al ontzettend veel interessante gesprekken gevoerd. Pascale zei me onlangs hoe straf het was dat ik op enkele weken tijd zo veranderd was. Ik ondervind dat zelf ook. Ik kan het alleen maar uitdrukken door te zeggen dat ik de voorbije weken "gegroeid" ben maar dan in de figuurlijke wijze . Zweef ik hier dan constant op wolkjes en met een vastgeroeste tandpasta glimlach op mijn gezicht? Nee hoor, zeker en vast niet. Ook ik heb nog steeds mijn momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit. Maar ik weet nu hoe ik het moet benaderen en dat maakt een enorm verschil. Heb ik niet meer diep gezeten de laatste weken? Om eerlijk te zijn wel. Op 8 oktober kreeg ik mijn 1 ste chemo van de nieuwe soort. Een datum die ik niet snel zal vergeten want zelden heb ik mij zo ellendig gevoeld. Het leek alsof mijn lichaam me wou zeggen stop met mij te vergiftigen en luister. Nu weet ik ook wel dat je nooit impulsieve beslissingen mag nemen en ik besloot dan ook om geen conclusies te trekken uit mijn gevoel, hoe ellendig het ook was. Ik wist uit ervaring van vorige chemo's dat ik me de volgende dag wel beter zou voelen. Maar deze keer was het anders. Ik bleef met dat gevoel zitten dat ik bezig was met mezelf te vergiftigen. Dat dit niet de oplossing was voor mij. Niets van heel deze behandeling voelde goed. Dan keek ik even terug op het voorbije jaar. Wat hadden al die behandelingen mij opgebracht : 2 operaties, een stuk of 17 chemo's, een trombose, een klaplong, nog eens mislukte operatie, een week hoge koorts..... Om dan te horen te krijgen :"Mijnheer De Vos u kan niet meer genezen". Tiens zou mijn lichaam me toch iets duidelijk willen maken? Dan bekijk ik het zo. Ofwel laat je je leven leiden door de dokters en luister je braaf naar hen en laat je je verder vergiftigen tot je te horen krijgt de chemo werkt niet meer we zullen er maar mee stoppen en het beste ermee. Ofwel neem je zelf je leven in handen en gooi je het over een andere boeg. Luister je naar je lichaam en voel je wat het nodig heeft. Natuurlijk moet je dan ook zorgen dat het krijgt wat het nodig heeft anders heeft het weinig zin. Voor de enthousiastelingen ik heb het hier niet over bier of lekker eten ; al moet dat ook kunnen. Heb ik nooit twijfels? Ja hoor elke keer ik in een kliniek kom of met een dokter gepraat heb is er zo een stemmetje dat zegt "zou je beter niet naar hen luisteren, zij weten toch alles beter!). Het leuke is dat dit stemmetje steeds stiller en stiller wordt. Ik ben ervan overtuigd dat heel binnenkort dit stemmetje zal zwijgen en ik zal doen wat mijn gevoel zegt dat ik moet doen. Ok ik ben ervan overtuigd dat er mensen zijn die dit lezen en denken die heeft vast en zeker de verkeerde paddestoelen gegeten. Natuurlijk begrijp ik dat volkomen maar ik geef gewoon hier mijn gevoel zoals ik dat in al mijn vorige blogs heb gedaan. En als ik iets geleerd heb is het dat je je gevoel moet volgen en niet je verstand. ;-)
Je kunt niet aan een volgend hoofdstuk in je leven beginnen als je het vorige hoofdstuk blijft herhalen.
Als ik mijn vorige blog nog eens lees besef ik hoe diep ik de voorbije weken heb gezeten. Dat is ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd voor ik terug iets kon schrijven. Zelf toen ik thuis was had ik totaal geen energie en kon ik het mentaal niet aan. Ik moest me elke keer verplichten om uit de zetel te komen om toch maar iets van beweging te hebben. Ook de drain waar ze me mee naar huis stuurde was letterlijk en figuurlijk een blok aan mijn been. Gewoon het gedacht dat ik een douche moest nemen terwijl er een darmpje uit mijn buik hing maakte me misselijk. Ik voelde alsof ik een piloot was in een vliegtuig en aan het neerstorten was, loodrecht naar beneden. Of om het in bokstermen te zeggen. Ik lag tegen het canvas en de scheidsrechter had reeds tot 8 geteld. Ik kan me best voorstellen als je er op dat moment alleen voor staat je je laat gaan en is het gedaan. Gelukkig sta ik er niet alleen voor en dat heeft er voor gezorgd dat ik op een moment een klik kon maken. Hoe slecht alles verlopen was, hoe somber de toekomst er ook uitzag er was nog genoeg om door te gaan. Ook het moment dat de drain eruit mocht was voor mij heel belangrijk Eindelijk kon ik terug vrij bewegen, ook mentaal maakte het een serieus verschil. Dag per dag voelde ik mij sterker worden en ook de beslissing om niet maniakaal meer bezig te zijn met gezonde voeding zorgde ervoor dat mijn levenslust terug kwam. Fysiek was ik serieus verzwakt. Ik was namelijk 7 kg verloren en woog nog slecht 63.5kg. Gedaan met enkel verse groenten, fruit en vetarme producten te eten. Het was hoog tijd om caloriekes op te doen. Vandaag voel ik mij een heel ander persoon. Hoe slecht de vooruitzichten ook zijn, ik ben klaar om er tegenaan te gaan. Gisteren heb ik een gesprek gehad met mijn oncoloog. Het was een goed en eerlijk gesprek. Volgens hem kon ik er niet meer van genezen. Maar hij gaf mij tenminste niet de indruk dat ik in de korte keren mijn begrafenis moest regelen zoals enkele verpleegsters in het ziekenhuis. Op 8 oktober beginnen ze met een ander soort chemo om de ziekte zo lang mogelijk onder controle te houden. Ook vond hij het normaal dat ik eventueel een 2e opinie zou willen. Dat was eigenlijk iets waar ik vanaf gestapt was omdat volgens het volgens mijn huisdokter niet veel verschil zal maken. Toch stelde Dr. Demey (mijn oncoloog) voor om mij door te verwijzen naar een specialist in het UZA. Aangezien ik niets te verliezen heb, heb ik besloten om daar op in te gaan. Elke strohalm moet je grijpen. Het klinkt misschien raar maar ondanks dat de dokter mij gezegd heeft dat genezen uitgesloten was, wil ik nog altijd gaan voor een volledige genezing. Het is misschien naïef maar in mijn binnenste heb ik het gevoel dat het nog niet voorbij is. Op alle gebied ga ik er tegen vechten. Wat voeding betreft ga ik naar een gezond evenwicht streven. Gezonde voeding is belangrijk maar af en toe eens zondigen moet kunnen. Er bestaat een boek "uw brein als medicijn", wel voor mij is voeding mijn medicijn . Ook wil ik terug gaan lopen omdat ik weet dat lichaamsbeweging heel belangrijk is. Zondag zei ik zelf tegen mijn vrouw dat ik de hoop om ooit terug een marathon te lopen nog niet opgegeven had. Het blijft een doel en ik zal er alles aan doen om dat doel te verwezenlijken. Zeg nu nog dat dit niet kan tellen als uitdaging . En dan is er het mentale aspect. Ik heb mij vandaag ingeschreven voor een workshop met Sandra Deakin. Ook andere dingen staan nog op mijn lijstje en deze moeten er voor zorgen dat ik mentaal alle rust vind om mijn levenskracht te verhogen. Ik weet dat mijn situatie niet goed is en de toekomst heel onzeker maar zoals ik gisteren tegen de dokter zei, ik ben niet van plan om mijn hoofd er zo maar bij neer te leggen.
De laatste dagen beginnen de 4 muren van mijn kamer echt op mij af te komen. Ik ben het beu, heb het totaal gehad. Spijtig genoeg blijft het wondvocht uit mijn lichaam komen. Iets wat ik niet goed begrijp maar volgens de dokter is het allemaal normaal. Ik vind eerlijk gezegd van niet, maar ik heb dan ook niet voor chirurg gestudeerd. De kans is groot dat ze me met een drain naar huis laten gaan en dat ik dan een verpleegster moet laten komen. Niet ideaal maar alles is beter dan nog langer in deze kamer te moeten blijven. Mentaal heb ik dieper dan ooit gezeten. De negatieve gedachten blijven in mijn hoofd spelen. Je hoort spreken van een levensverwachting tot maximum 6 jaar en dat de mogelijkheid om terug te gaan werken niet vanzelfsprekend is. Ik heb hier de laatste dagen met tranen in mijn ogen gezeten. Als ik denk aan mijn gezin wordt het me soms echt teveel. Ik wil ons Yana zien opgroeien, haar zien trouwen, kleinkinderen, samen met mijn vrouwke genieten van ons pensioen. Wat voor iedereen vanzelfsprekend is, is voor ons een verre droom. God wat haat ik deze ziekte! Ik wou dat ik er tegenover kon gaan staan en het voor eens en voor altijd uitvechten. Er zit zoveel woede in mij dat ik het totaal zou verpulveren! Maar nu trekt het zich terug op een plekje waar niemand bij kan. Gelukkig komt er regelmatig een psychologe op bezoek waar ik mijn uitleg kan doen. Ze geeft me verschillende relaxatie oefeningen en oefeningen om het piekeren tegen te gaan. Het is voor ons een heel zware periode, zeker voor ons Pascale, die ook beseft dat de toekomst heel onzeker is. Er staan ons belangrijke weken te wachten waar we alles op een rijtje zullen moeten zetten. Ikzelf moet terug de kracht vinden om toch een manier te vinden om terug recht te krabbelen en dat monster nog maar eens te tonen dat ik niet opgeef. Tientallen keren ben ik neer gemept, altijd ben ik terug opgestaan. Ik ben nog nooit zo groggy geweest als nu, maar groggy is nog niet KO. Misschien wordt het nu tijd om de ultieme aanval aan te gaan. Gelukkig heb ik sinds gisteren het gevoel dat mijn koppig karakter stilaan terug begint te groeien. Hoe ik het ga aanpakken weet ik nog niet, waarschijnlijk ook via alternatieve weg. Een levensverwachting van maximum 6 jaar is voor mij totaal geen optie. No way dat ik me daar bij neerleg!
De laatste dagen heb ik erg diep gezeten. De koorts die me al van zondag teisterde had me volledig uitgeput. Voor een gesprek van 15 minuten had ik nadien 2 uur nodig om te recupereren. Zelfs gewoon luisteren was een marteling en dat had heus niets te maken met de gesprekspartner. Geen energie betekent ook geen mentale kracht, met als gevolg dat dipjes niet lang uitbleven. Op een moment kwam het zo ver dat ik me afvroeg of dit allemaal wel nut had. Je moet eens even het volgende lijstje bekijken: - vorig jaar vaststelling kanker + uitzaaiing naar lever - operatie dikke darm - start 3 maal chemo - operatie lever - vervolg 9 maal chemo - alles weg en in januari terug gaan werken - op controle in mei waar ze vaststellen dat er terug een letsel is op de lever - start 4 maal chemo - augustus operatie lever - operatie mislukt, letsel kan niet weggenomen worden omdat het op een bloedvat zit - verwikkelingen met hoge koorts
Op dergelijke momenten zeg je: "Foert, laat ons gewoon leven zonder behandelingen en kijken hoeveel je nog gegund is." Ook het gesprek met mijn oncoloog was niet echt positief. Hij was niet zo'n voorstander van bestralingen. Het zou klonters kunnen geven en dat was heel gevaarlijk. Alles zou nog besproken moeten worden met verschillende specialisten. Ook vertelde hij dat de kans op volledige genezing heel klein, zelfs miniem was. Ook niet echt het nieuws dat je wil horen als je daar ligt als een gekookt ei. Momenteel hebben ze de dader van de koorts gevonden. Op een scan bleek dat er nog veel vocht vast zat dat ondanks het plaatsen van een drain niet afgevoerd was. Na het steken van een nieuwe drain zat er op enkele minuten een halve liter oud bloed, pancreasvocht en nog verschillende andere afvalstoffen in de zak. Niet moeilijk dat ik koorts maakte. Heel die troep duwde tegen mijn organen. Daardoor voelde het alsof er soms een olifant op mijn borst stond. Gelukkig weten ze het nu en kan er iets aan gedaan worden. Al blijf ik toch met het gevoel zitten dat dit niet had hoeven te gebeuren. Dit heeft me zeker en vast 5 dagen van mijn herstel gekost om nog maar te zwijgen van de mentale klop. Maar het is wat het is en we moeten verder. Eerst terug op kracht komen om nadien de mentale kracht terug te vinden. Al hangen die 2 ongetwijfeld aan elkaar. En als de alternatieve geneeskunde mij niet kan helpen moet ik het zelf maar doen. Ik geloof nog altijd in de zelfgenezende kracht van het lichaam.
De laatste dagen zijn voor mij echt frustrerend geweest. Vanaf zondagavond loop ik constant met koorts rond. Het gaat hier om koortsaanvallen van, in het beste geval, 38.2 tot pieken van 39.4. Gevolg is dat ik totaal uitgeput ben en ik eigenlijk niet kan werken aan mijn recuperatie. Het meest frustrerende is dat ze niet weten van waar het komt. Eerst was het een overblijfsel van een stukje orgaan dat ze hadden afgesneden en dat nu aan het vergaan was. Dan was het weer een mogelijke ontsteking op een deel van mijn lever. Uiteindelijk heeft de dokter beslist om morgen een bloed- en urineonderzoek te laten doen en indien nodig vrijdag een scan van de lever. Je kan je dus wel voorstellen hoe ik me momenteel voel, constant gekluisterd aan bed en niets kunnen lezen omdat ik te moe ben of me niet kan concentreren. 's Nachts gaat het al niet veel beter. Gelukkig krijg ik van de lieve nachtverpleegster regelmatig een pijnstiller en natte washandjes of een ijspak om mijn temperatuur te doen dalen. Ik had gehoopt om binnen de 10 dagen thuis te zijn maar ik vrees dat ik door deze verwikkelingen toch zeker een week ga verliezen. Ze zeggen dat koorts een teken van weerstand is. Dus ik denk momenteel dat al mijn cellen in "Syrie" modus staan. Met een beetje geluk wordt elke kankercel in mijn lichaam weggebrand. Maar dat is toch voorlopig het enige van positiviteit dat ik er kan in zien.
Toen ik donderdagavond wakker werd en merkte dat ze toch ongeveer 6 uur met mij bezig waren geweest, had ik daar een optimistisch gevoel bij. Zo lang bezig, dat kon toch bijna niet anders dan goed nieuws zijn. Spijtig genoeg werd mijn gevoel snel tegengesproken toen Dr. D. verslag kwam uitbrengen. "Mijnheer De Vos, de operatie is niet verlopen zoals gepland. Het letsel zit vlak tegen het bloedvat en we kunnen het onmogelijk wegnemen." Als ze dat zouden doen, zou ik gewoon doodbloeden. Het was natuurlijk niet het nieuws waar ik op gehoopt had, maar ik had er wel rekening mee gehouden, zodat de slag al bij al nog meeviel. Ik denk dat mijn vrouwke het er moeilijker mee had toen ik haar het nieuws vertelde. Net zoals de meeste mensen dacht zij dat we na de operatie wel wat licht aan het eind van de tunnel zouden zien. De dokter zei me ook dat het letsel niet zo groot was en dat ze volgende week aan tafel zouden gaan zitten om andere mogelijkheden te bespreken. Ik vroeg hem achter een levertransplantatie, maar dat was geen optie omdat ze dat bloedvat, waar het letsel tegen lag, nodig hebben. Op dit moment denken ze vooral aan bestralingen om het zo klein mogelijk te maken. Maar verdere uitleg zal ik later nog allemaal krijgen. Momenteel lig ik terug op mijn gewone kamer en kan ik me wat bezig houden met mijn blog en boeken te lezen. Spijtig genoeg is de internetverbinding hier geen succes zodat ik niet altijd kan antwoorden op jullie berichtjes. Maar wees gerust, Pascale brieft alles door en ik ben er heel blij mee. Bedankt allemaal!!! Zo nu ga ik lekker uitkijken naar mijn eerste ontbijtje .
Als je ergens voor gaat,heb je kans om te verliezen.Als je niet gaat,heb je al verloren.
Nog een laatste berichtje voor ik naar de kliniek vertrek. Het is raar dat ik juist nu eigenlijk heel rustig ben terwijl ik de laatste dagen toch wat stress had, iets wat natuurlijk normaal is. Ook mijn vertrouwen in een goede afloop is groot. Ik heb er de voorbije weken dan ook alles aan gedaan om in de best mogelijke conditie naar de kliniek te kunnen. Met dank aan mijn dokter die echt alles uit de kast heeft gehaald. En met alles bedoel ik echt wel alles. Het was soms zo veel dat ik door het bos de bomen niet meer zag . Kortom ik ben er klaar voor. Zelfs als ik donderdag na de operatie wakker zal worden en ze me zeggen dat ze niets hebben kunnen weghalen zal dat mijn geloof in een goede afloop niet aantasten. Dat is dan gewoon een optie minder, maar er zijn er nog . Nu wordt het dus aftellen tot wanneer ik vanavond om 17 uur binnen moet. Nog enkele laatste uren met mijn gezin, die het de komende dagen of weken ook niet eenvoudig gaan hebben. Maar ik weet hoe sterk ze zijn en ben dan ook 100% zeker dat ze hier goed gaan doorkomen. Ikzelf ga proberen zo snel mogelijk thuis te zijn. Want hoe lief en knap de verpleegsterkes daar ook zijn er is no place like home . Ik ga ook proberen om vanuit mijn ziekenbed regelmatig verslag uit te brengen en als ik dat niet doe zal Pascale dat zeker en vast in mijn plaats doen. Voor diegene die kaarsjes willen branden, wees voorzichtig want ik wil geen brandschade op mijn geweten ;-).
Ware optimisten zijn er niet van overtuigd dat alles goed zal gaan.Maar ze zijn er wel van overtuigd dat niet alles fout zal gaan.
Zo, onze vakantie zit er weer op en nu begint het aftellen naar woensdagavond, de dag dat ik binnen moet in de kliniek. Donderdag zal ik dan geopereerd worden. Onze vakantie was super maar toch bleef de operatie in mijn hoofd spelen. De eerste dagen liep ik er zelf "ambetant" bij omdat ik te veel op mijn eten wou letten en bezig was met de verschillende supplementen die ik moest nemen. Ik wou het echt allemaal doen zoals voorgeschreven maar ik kwam er na enkele dagen achter dat dit niet de goeie manier was. Toen heb ik de knop even omgedraaid en beslist dat het vooral belangrijk was om te genieten en te doen waar ik me goed bij voelde. Het kan niet de bedoeling zijn dat je tijdens je vakantie stress hebt. Dus heb ik tijdens dat weekje wel wat gezondigd , maar ik voelde me er wel veel beter bij. Het was een super week met fantastisch mooi weer, veel lichaamsbeweging en lekker eten. De dagen die nu volgen zullen best wel stresserend worden maar ik hoop in zo goed mogelijke conditie aan mijn avontuur te beginnen. Voor de operatie zelf heb ik niet veel schrik, wat me wel bezig houdt is wat er achteraf zal gebeuren. Zal ik er eindelijk voor goed vanaf zijn of heeft men nog enkele onprettige zaken in petto. Ik weet dat ik vol zelfvertrouwen naar de kliniek moet gaan maar het hervallen heeft een serieuse knauw in mijn zelfvertrouwen gegeven. Ik probeer daar wel aan te werken. Ik besef ook dat onzekerheid een negatieve invloed kan hebben op mijn herstel en genezing. Spijtig genoeg bestaat er geen knopje waar je je hoofd volledig mee kan leegmaken. Maar hoe moeilijk het ook is ik werk eraan. Ik heb verschillende boeken gekocht over de zelfgenezende kracht van de geest en een boek over de juiste voeding om kanker te voorkomen of te genezen. Morgen heb ik nog een afspraak met een gezondheidstherapeute in Meerhout. Ik hoop dat die er voor kan zorgen om de laatste twijfels in mijn hoofd weg te krijgen. Ik besef ook dat wat er ook gebeurd ik er alles aan gedaan heb om mijn strijd tot een goed eind te brengen. Dinsdag ga ik mijn collega's op het werk nog eens een goeiendag zeggen, dat is toch weeral een tijdje geleden en ik kijk er eigenlijk wel naar uit. Ik wil iedereen ook nog eens bedanken voor hun steun, gebedjes, kaarsjes...... ze geven me de kracht om door te zetten en te blijven vechten !
Elke les, waar je van leert, maakt het pad vrij voor nog waardevollere lessen. Elke les, die je negeert, komt steeds weer terug.
Voila de planning voor de verdere behandeling is klaar. Uit mijn scan blijkt dat het letsel licht gekrompen is maar niet zoveel als gehoopt. Vorig jaar had de chemo beter gewerkt. Blijkbaar hebben we hier te maken met iets hardnekkigs. Iets wat ik al vermoedde aangezien het op korte tijd terug gekomen is. Gelukkig ben ik even hardnekkig . Toch willen de dokters overgaan tot een operatie. Het blijft een zeer moeilijke operatie dat wist Dokter Delvaux, de chirurg die mij gaat opereren, te vertellen. Ze zijn zelf nog niet helemaal zeker waar het letsel zich juist bevind. Het ligt juist op de grensstreek van de lever, maar of het nu juist binnen of buiten is kunnen ze niet met zekerheid zeggen. Die zekerheid zullen ze pas hebben op het moment dat ik half open op de operatietafel lig. Wat ze wel weten is dat het vlakbij bloedvaten ligt en als ze die doorsnijden sterft de lever af wat niet zo een goed nieuws zou zijn voor mij. Ook weet men niet of ze het volledig kunnen wegnemen Er zijn verschillende opties. In het beste geval kunnen ze het volledig wegnemen en zal ik na mijn herstelperiode terug chemo krijgen als nabehandeling. Een andere optie is dat ze het gedeeltelijk wegnemen en dat men hoopt dat de chemo de rest zal vernietigen. In dit geval overwegen ze ook nog bestralingen te doen, iets wat niet vaak gebeurd in de buikwand, maar als het letsel zich juist onder de lever zou bevinden zou dit eventueel een optie zijn. Jullie horen het, ik heb weinig zekerheid hoe het nu zal aflopen. Ik kan enkel het beste hopen. Ondertussen ben ik op alle gebied bezig mij zo goed mogelijk voor te bereiden op wat komen gaat. Zowel op het gebied van voeding als mentaal heb ik toch al veel werk verzet. Wat voeding betreft heb ik al de grootste stappen moeten zetten. Zelf mijn vrouwke staat versteld dat ik het karakter heb om al die lekkere maar ongezonde dingen te laten. Als ik erop terug kijk moet ik eerlijk toegeven dat ik soms toch wel wat overdreven heb qua snoepen. Maar een mens leert uit zijn fouten en ik ben bereid alles te doen om voor eens en altijd te genezen. Dus als ik daarvoor minder mag snoepen, minder koffie drinken en minder wijntjes mag drinken dan moet dat maar. 1 koffie per dag of 1 wijntje per dag kan heus geen kwaad en af en toe zondigen mag ook wel, maar het moet natuurlijk meer uitzondering dan regel zijn ;-). De koffie heb ik ondertussen vervangen door losse Japanse thee en ik moet zeggen ik voel me daar best goed bij. Ook op het mentale of noem het spirituele vlak ben ik ondertussen op zoek naar de juiste persoon die mij kan helpen. Ik heb al verschillende contacten gelegd en moet nu enkele nog een keuze maken. Die keuze zal ik laten bepalen bij wie ik het beste gevoel heb. Veel mensen zullen er misschien niet in geloven maar ik ben ervan overtuigd dat als men spreekt over een gezonde geest in een gezond lichaam daar toch wel een grond van waarheid in zit. Voor diegene die een kaarsje willen branden of duimen geef ik nog even de datum van de operatie door. Donderdag 22 augustus.
Gisteren had ik een afspraak met een orthomoleculaire dokter. Ik moet zeggen dat het gesprek toch een diepe indruk heeft nagelaten. Het was een dokter die recht voor de raap was maar met hart en ziel vertelde over zijn interessegebied. Ik dacht eerst dat ik gewoon wat informatie zou krijgen over gezonde voeding en een aanvulling van supplementen die mij konden helpen. Maar dit ging veel verder. Het kwam erop neer dat ik ernstig ziek was en dat dit een reden had. Het was te eenvoudig om het enkel op pech of erfelijkheid te steken. Hij vergeleek mijn kanker met een tijger die uit zijn kooi was en die we met alle macht terug in zijn kooi moesten krijgen. Hem in zijn kooi houden was niet zo moeilijk, maar hem erin krijgen was een andere zaak. De dokter vertelde me ook dat er maar 1 persoon was die mij kon genezen en dat was ik zelf. Er werd bloed getrokken en werd na gegaan welke supplementen ik nodig had en of dat diegene die ik nam wel goed voor mij waren. Bleek dat de helft van de supplementen die ik nam eigenlijk niet goed waren of onnodig. Ipv deze supplementen kreeg ik andere aangeboden. Maar zoals ik zei, zijn aanpak gaat veel verder dan dit. Hij raadde me aan het boek De helende reis van Brandon Bays te lezen. Een boek dat gaat over de kracht die de mens bezit om zich zelf te genezen. Deze vrouw had ooit de diagnose gekregen dat er een tumor ter grote van een basketbal in haar buik zat. Ze was in 6 weken erin geslaagd de tumor op eigen kracht, met gezonde voeding en passende psychologische/mentale begeleiding de tumor volledig te laten verdwijnen. De bedoeling is dat ik na het lezen van dit boek contact zoek met iemand die mij kan helpen om eventuele verborgen blokkades in mijn lichaam/geest te zoeken en weg te werken. Het klinkt misschien allemaal heel raar en alternatief maar ik geloof echt dat er gebeurtenissen in je leven kunnen zijn die later aanleiding kunnen geven tot het ontstaan van ziektes. Het meest moeilijke van deze therapie zal zijn dat ik een speciaal dieet zal moeten volgen en ik dus op mijn eten zal moeten letten. . Je ziet het was een hele boterham die ik kreeg te verwerken en heb toch even de tijd nodig gehad om alles op een rijtje te zetten. Toen ik vanochtend opstond zag ik alles heel wat helderder en ben ik direct beginnen lezen in het boek en het nodige opzoekingswerk gedaan ivm met diëten en gezonde voeding. Ik heb nog heel veel werk te doen maar heb er echt wel zin in . Ik heb echt het gevoel dat ik op een kruispunt sta en op het punt sta een beslissing te nemen die een invloed gaat hebben op de rest van mijn leven.
Voila 4e chemo zit erop, dus als ik het langs de positiefste kant bekijk zit 1/3 van mijn behandeling erop. Dit is wel als alles perfect verloopt. Afwachten maar en het beste hopen meer kan ik niet doen. Op donderdag 1 augustus wordt er een scan gemaakt om te kijken of de chemo iets heeft uitgehaald. De uitslag krijg ik op 5 augustus. Dit worden ongetwijfeld weer enkele stresserende dagen. Enkele dagen na de uitslag vertrek ik dan samen met het gezinnetje op vakantie. De 4e chemo is iets beter verlopen als de vorige. Deze keer ben ik er niet ziek van geweest enkel voelde ik mij heel slap en enkele dagen vermoeid. Maar dit is stilaan verleden tijd dus kunnen we er weer van gaan genieten. Vandaag zijn we samen met de familie nog eens bijeengeweest om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Het was leuk om nog eens bijeen te komen en wat bij te babbelen. De lekkere ijscoupe die daar bijhoorde maakte het helemaal compleet . Tijdens zo'n familie bijeenkomsten stel ik bij mezelf toch altijd vast dat ik door mijn ziekte anders ben beginnen denken. Het klinkt misschien raar maar ik voel me er beter bij. Minder denken en meer doen is mijn motto geworden. Niet te veel meer piekeren, de dingen doen die je wil doen zonder na te denken wat andere mensen er van zouden denken. Het leven is te kort om te twijfelen. Doe de dingen als je ze kan doen en wacht niet af tot wanneer je door één of andere reden het niet meer kan doen. Wat je ook tegenkomt in je leven iedereen kan zijn leven veranderen. Het enigste en het moeilijkste wat een mens moet doen is die éne belangrijke stap nemen. Een stap die heel je leven kan veranderen en die tot een echte openbaring kan leiden. Niet twijfelen, gewoon doen ! Wat heb je te verliezen? Juist niets. Dus voor al diegene die met twijfels zitten in hun leven. Doe het gewoon ! Neem die stap en stop met denken !
Wie in zichzelf gelooft, hoeft zich nooit te bewijzen.
Chemo 3 zit erop, maar wat heb ik mij slecht gevoeld. Van alle chemo's die ik tot nu toe heb gehad was vorige dinsdag de meest miserabele dag die ik al heb mogen ondervinden. Zelfs nu ik alleen had ontbeten heb ik mij de hele dag misselijk en ziek gevoeld. Het was zo erg dat ik volkomen begreep dat er mensen zijn die hun behandeling niet meer wilde voortzetten omdat ze zich zo ellendig voelde. Ook bij mij kwamen dergelijke gedachten boven. Ook begin ik meer en meer producten te associëren met mijn behandeling. Na de carré confituurkes die ik niet meer kan ruiken of zien, is mijn lijstje aangevuld met soep en cola. Enkel de naam roept bij mij al braakneigingen op. Voorlopig blijft het ellendig zijn beperkt tot één dag en ik hoop dat dit zo nog even mag blijven. Ik zie het echt niet zitten om enkele dagen door deze hel te gaan. Dit maakt dat ik het tot nu toe nog altijd kan relativeren. Ik moet er wel bij zeggen dat het relativeren pas the day after begint want op dinsdag slaag ik er geen enkel moment in om maar 1 klein positief dingetje te bespeuren. Vanaf woensdag zie ik de zon al wat meer door de wolken komen en haal ik de kracht uit het feit dat 1 dag ellende niet opweegt tegenover een kans op volledige genezing. Nog 1 maal op de tanden bijten en dan wordt het afwachten wat het resultaat van mijn scan zal zijn. Ik hoop het resultaat nog te weten voor we op vakantie gaan zodat ik mij mentaal kan voorbereiden. Maar of het nu goed of slecht nieuws is, ik zal mijn vakantie niet laten beïnvloeden door het resultaat. Dat monster heeft al genoeg invloed op mijn leven en ik zal het niet toelaten om de leuke tijden die ik heb samen met mijn gezin af te pakken. Ondertussen is er een nieuwe goede week aangebroken en die zijn we gisteren goed begonnen met een leuke uitstap naar Antwerpen. Ook al voel ik dan de vermoeidheid wel toch geeft het me een voldoening dat ik dit nog steeds kan. Verder staan er deze week nog leuke dingen op het programma. Yana wil absoluut nog eens gaan minigolfen. Ze hoopt nog altijd dat ze eindelijk eens kan winnen van haar papa . En er is niemand die beter weet als wij "zolang er hoop is, is er leven." .
De eerste stap van het realiseren van een droom is hem tot prioriteit maken in je geest.
Morgen begint mijn "slechte week". Zo noem ik de week waarin ik mijn chemo krijg. Er is een groot verschil tussen een "goede" en een "slechte" week. In de slechte week voel ik mij vooral de eerste dagen na de chemo vermoeid en futloos, in de goede weken functioneer ik gelijk ieder ander mens. Morgen zal ik nog met meer tegenzin vertrekken als anders. Van de vorige chemo was ik toch serieus misselijk en ziek en ik vrees dat die herinnering morgen zal opspelen. Gelukkig weet ik ermee om te gaan. Enkele dagen doorbijten en dan kan ik weer genieten van het mooie leven. Uitgerust zal ik er echter niet aan beginnen, maar dat heeft dat te maken met ons hondje Lady. Die voelt zich de laatste weken niet goed in haar vel. Ze vertoont angstig gedrag, krabt aan deuren en vloeren, graaft putten in de tuin alsof ze zo snel mogelijk in Australië wil zijn en loopt er soms bij alsof ze helemaal niet weet waar ze is. Komt er ook nog bij dat ze 's nachts niet alleen wil slapen en zelfs als er iemand bij haar blijft is ze soms niet te kalmeren. Gevolg is dat wij een zwaar tekort hebben aan nachtrust en dat heeft natuurlijk een invloed op ons functioneren. Vorige week heeft onze dierenarts bloed getrokken en nu wachten we op het resultaat. Toen we ze op 9 jarige leeftijd uit het asiel haalden hebben we haar beloofd dat we haar een mooie oude dag zouden geven. Tuurlijk is ons Lady al een ouder dametje en die hebben net als de mens hun ouderdomskwaaltjes. Ikzelf ben sinds zaterdag begonnen met mijn Bachbloesems. Ik heb er al veel over opgezocht en gelezen. Ook getuigenissen van mensen die er eerst argwanend tegenover stonden maar die nu fervente gebruikers zijn. Ikzelf ben er van overtuigd dat het een waardevolle aanvulling zal zijn in de strijd tegen mijn ziekte. Ook mijn huisdokter vond dat ik het zeker moest doen. Zij kende ook mensen die door alternatieve geneeskunde zich beter voelde. Nu ga ik nog wat genieten van het mooie weer en me voorbereiden op morgen dat ongetwijfeld een moeilijke en zware dag zal worden. Maar When the Going Gets Tough, the Tough Get Going
Geluk komt hoofdzakelijk voort uit onze eigen houding in plaats van uit externe omstandigheden
Ondertussen zit de 2e chemo er op en daar ben ik heel blij om. Ik heb er op dinsdag, de dag dat ik naar de kliniek moest, toch serieus last van gehad. Ondanks dat ik die dag heel weinig gegeten heb ben ik er toch redelijk misselijk van geweest. Vorig jaar had ik dit ook maar toen begon ik pas last te krijgen vanaf mijn 5e chemo. Ook op dat gebied zal het blijkbaar moeilijker worden. Gelukkig voelde ik mij de dag nadien al iets beter en kon ik terug eten. Waar ik deze week nog wel last van heb is vermoeidheid en futloosheid. Het weer en dat ons Lady ook een moeilijke periode kent zal er ook wel veel mee te maken hebben, maar toch heb ik de indruk dat ik er allemaal wat langer over doe om te herstellen. Ondanks dat ik mij er aan had verwacht dat het zwaarder zou zijn kan ik de frustraties soms niet verbergen. Ik wil mij helemaal niet zo voelen. Gelukkig is mijn long goed hersteld, normaal moet ik het vier weken rustig aan doen waarin ik niets zwaar mag tillen of lopen maar ik wil vanmiddag toch al eens proberen om een halfuurtje te joggen. Ik denk dat het me zou kunnen helpen om me mentaal er weer wat bovenop te krijgen. Ben wel niet van plan om me te forceren, zodra ik voel dat ik nog pijn heb stop ik meteen, zo slim ben ik ondertussen wel. Ook ligt mijn afspraak (30 juli) vast bij de dokter die gespecialiseerd is in Orthomoleculaire Geneeskunde. Ben echt wel eens benieuwd wat die allemaal bij mij gaat ontdekken. De dokter die me behandelt is er niet echt voorstander van, maar ik denk dat traditionele dokters altijd wel problemen zullen hebben met alternatieve geneeskunde. Ik heb het dokter Demey wel eerlijk gezegd, want ik wil nu ook niets ondernemen dat in conflict komt met mijn chemo. Maar dit zou zeker niet het geval zijn. Ondertussen zit het schooljaar er ook weer op en kan mijn flinke dochter genieten van een welverdiende vakantie. We gaan er zeker een heel leuke vakantie van proberen te maken en samen veel dingen doen, dat is het voordeel dat ik thuis zit natuurlijk . En voor de rest proberen we de chemo's zo goed mogelijk af te haspelen.
Nee hoor ik ben niet gek geworden Maar de titel van deze blog kwam in mij op toen ik vanmorgen weer eens aan het genieten was van een lekker ontbijtje. Zou mijn leven beter zijn als ik niet ziek moest zijn? De meeste zullen zeggen van wel maar ik zou daar niet zo dadelijk kunnen op antwoorden. Ik denk dat ik door mijn ziekte veel meer geniet van het leven. Genieten van de kleine dingen waar je anders nooit aandacht aan besteed of gewoon geen tijd hebt door de gejaagdheid waartoe je gedwongen wordt in deze maatschappij. Ik geef toe dat ik vorige week een serieus dipje had maar deze week voel ik mij weer 200%. De klaplong is aan het genezen waardoor ik zelf weer mensen voorbijsteek op straat ipv zelf voorbijgestoken te worden . Ik heb ook alweer enkele leuke dagen gedaan deze week. Gisteren ben ik bij mijn broer op bezoek geweest om zijn terras vol groenten en fruit te bewonderen. Is best wel leuk als je gemeenschappelijke interesses hebt en "een groentje" als ik kan op gebied van moestuinen altijd nog wel wat bijleren ;-). Nadien had ik dan met Sandra, een gemeenschappelijke vriendin van mij en Pascale afgesproken in een koffiebar in Merksem waar ik nog nooit geweest was. En als er iets op gebied van eten of drinken te ontdekken valt mag men mij altijd lastig vallen . Sandra had voorgesteld om mijn chemotherapie te ondersteunen met een Bachbloesemtherapie. Ik weet niet of jullie iets kennen van deze therapie maar kort gezegd gaat het om 38 verschillende soorten bloemen die allemaal een verschillende positief effect hebben op verschillende problemen. Door vragen te stellen probeerde Sandra dan de ideale samenstelling voor mij te vinden. Waarna de verschillende soorten bloemen in de vorm van druppels, gemengd met water, in een flesje gegoten werd. Er zijn misschien mensen die argwanend staan tegenover dit soort alternatieve geneeswijze maar ik ben ervan overtuigd dat dit een meerwaarde zal betekenen in het proces van mijn genezing. Volgende week ga ik ook een afspraak maken met een dokter gespecialiseerd in de orthomoleculaire geneeskunde. Dit alles met één doel : Genezen .En vandaag ga ik verder nog lekker genieten. Vanmiddag voor de 1ste keer zelf confituur maken en vanavond gezellig met het gezinnetje uit eten. Zoals ik al eerder zei : "I love my live". Prettig weekend iedereen !
De voorbije dagen had ik het echt wel moeilijk. De klaplong die bovenop de chemo kwam was er even teveel aan. Dan zijn er echt momenten dat je het even niet meer ziet zitten en je het mentaal niet meer kan verwerken. Wat zal het volgende zijn, wanneer houdt het eindelijk eens op. Er gaat zoveel door je hoofd. Vorige week moest ik 3 dagen naar de kliniek en dan begin je dat gebouw stilaan te vervloeken. Ik wil rust, ik wil mijn oude leven terug, ik wil genieten zonder al die rotzooi in mijn lichaam. Het doet me pijn als ik mensen zie joggen en ik door die vervloekte klaplong amper vooruit geraak. Het strookt niet met mijn karakter en dat doet me nog slechter voelen. Ik weet dat dit normale reacties zijn en dit waarschijnlijk wel weer over gaat zodra ik hersteld ben van die klaplong zodat ik me enkel hoef te concentreren op de chemo. Gelukkig zijn er in die moeilijke momenten ook periodes dat ik er in slaag om toch nog een beetje te kunnen genieten. Zo heb ik mezelf vrijdag op een klein lekker ontbijtje getrakteerd. Ondanks dat mijn hongergevoel door de chemo niet 100% is kon ik er toch van genieten en voelde ik me weer wat beter. Ik weet dat er nog veel van die dipjes zullen volgen en de enige manier om er mee om te gaan is gewoon slikken en doorgaan. Zoals ik al eerder zei ik heb geen enkele andere optie maar het is niet altijd even gemakkelijk.
Op 11 juni zou het 1ste bombardement
plaatsvinden. Hoe graag ik ook wil genezen, ik keek er niet echt naar uit. Terug
op die verschrikkelijke afdeling. Ik werd al misselijk als ik er aan dacht. De
aanloopperiode naar mijn 1ste chemo liep ook niet echt zoals ik had gewild.
Sinds het inplanten van de portocat had ik last van een drukkende pijn op mijn
borst en tussen mijn schouderbladen. Het zorgde ervoor dat ik moeizaam kon
bewegen en ademen. Voor alle zekerheid belde ik maandagmorgen naar de kliniek.
De pijn zou een gevolg kunnen zijn van het inplanten van de portocat.Ze raadde me aan om een pijnstiller te nemen.
Iets wat ik, koppig als ik ben, nog niet had genomen. Dinsdag was het dan zo
ver. Het beloofde een heel lange en uitputtende dag te worden. Gelukkig kon ik
met mijn pas aangekocht tabletje ook in de kliniek op het internet J. Die
tablet had ik gekocht om mezelf eens te verwennen en de economie een steuntje
in de rug te geven J. Toen was het tijd voor het gesprek met Dr. Demey. Het was al enkele
weken geleden dat ik hem gesproken had en het deed deugd om alles nog eens te
bespreken. Om zeker te zijn dat de pijn in mijn borst niets ernstig was moest
ik een foto laten nemen van mijn longen. Ook bespraken we het programma van de
chemo en die bevatte voor mij een aangename verrassing. Ik zou beginnen met 4
chemos waarna een evaluatie zou volgen. In het geval dat de kanker zou
gekrompen zijn zou men mij opereren om nadien af te sluiten met nog eens 4
chemos. Dit zou willen zeggen dat ik maar 8 chemos moest ondergaan ipv 12.
Dit was wel in het best mogelijke scenario. In dit scenario moest alles echt
wel meezitten. Na nog een gesprek met de psycholoog en het nemen van de longfoto
was het om half 2 tijd om aan de chemo te beginnen. 5.5 lange uren later mocht
ik naar huis. Ik voelde mij slap en uitgeperst en had het mentaal heel
moeilijk. Deze chemo zou veel zwaarder worden als die van vorig jaar. Niet omdat het om een ander soort ging maar omdat ik het nu veel moeilijker had om er
mee om te gaan. Ik wist immers wat me nog te wachten stond en dat was in dit
geval geen voordeel. Ik was blij dat ik terug thuis was in mijn vertrouwde
omgeving en de mensen waar ik zo veel van hou rond mij (en ons Lady
natuurlijk). Ik besefte dat het een heel lange en zware strijd zou worden maar
ik zou niet opgeven, dat nooit.
Aangezien ik nog niets had gehoord van de
uitslag van de foto belde ik woensdagmiddag om te informeren. Ik kreeg dokter
Demey aan de lijn en die wist mij te vertellen dat ik met een minimale klaplong
zat. Ook dat nog ! Mijn long was voor 90% open maar het moest toch opgevolgd
worden. Woensdagnamiddag moest ik terug langskomen zodat er een nieuwe foto kon
genomen worden om te zien of er iets moest gebeuren. In de meeste gevallen
herstelde het zich zelf. Ik wil nu niet pessimistisch klinken maar ik heb de
voorbije jaren al dikwijls mogen ondervinden dat de term meeste gevallen niet
op mij slaagt. Meestal val ik onder de noemer uitzonderingen. Het
belangrijkste is dat ik nu weet waar die vervelende pijn vandaan komt. Als daar
een specifieke behandeling voor moet volgen zal ik die moeten ondergaan.
Slikken en doorgaan is mijn motto tegenwoordig en niet te veel nadenken. Maar ik weet nu al dat ik vrijdag extra ga genieten van
mijn koffietjes met croissant J
Ondertussen zijn we weeral enkele dagen verder. Dinsdag heb ik mijn laatste dag gewerkt en dat deed echt wel raar. Toen ik vorig jaar voor de 1ste keer kanker kreeg was ik van de ene dag op de andere dag ineens thuis. Nu gingen er nog enkele weken aan vooraf en dat maakte het voor mij toch wat moeilijker. Van al de beproevingen die me nog te wachten staan vind ik het idee om weer maanden thuis te zitten het meest frustrerend. Maar er is spijtig genoeg niets aan te doen, de dokter heeft mij dadelijk duidelijk gemaakt dat chemo en het werk dat ik doe niet te combineren valt. Vandaag (donderdag) was de volgende stap die ik moest zetten. Namelijk het terug inbrengen van mijn portocat. Ik weet nog dat ik eind vorig jaar zo blij was dat die er eindelijk uit kon en hoopte het de rest van mijn leven niet meer te zien. 6 maanden later zit ik terug met het vreemde voorwerp in mijn lichaam. Maar tijdens een chemobehandeling heb je het echt wel nodig. Het maakt de behandeling veel gemakkelijker en comfortabeler. Hopelijk blijft de miserie die het toestel me vorig jaar bezorgde, de trombose, me nu bespaard. Om dit te voorkomen heeft Dr. Delvaux mij Asoflow voorgeschreven, een bekende bloedverdunner die door veel mensen wordt gebruikt om tromboses te voorkomen. Het is in ieder geval comfortabeler dan elke dag een spuitje te moeten zetten. Het inbrengen van de portocat is altijd een beetje prutswerk en gebeurd onder plaatselijke verdoving. Wel raar als je soms de geur van verbrand vlees ruikt . Toen ik daar op de tafel lag moest ik ongewild terugdenken aan de vorige keer, iets wat me waarschijnlijk nog wel vaker zal overkomen. Je mag over heel de situatie niet te veel nadenken want dan wordt je pas echt depressief. De enige manier om dit weer door te komen is stapje voor stapje die gigantische berg op.
Vandaag had ik een afspraak met Dr. D.. Hij heeft bijna een jaar geleden de leveroperatie uitgevoerd. Vandaag zou ik met hem een gesprek hebben hoe ze nu te werk zouden gaan. Het is een aangename man en ik heb er ook 100% vertrouwen in dat hij mij deze keer ook weer op de been zal krijgen. De reden dat ik hervallen ben heeft niets te maken met de operatie van vorig jaar, het is gewoon een kwestie van brute pech. Dr. D.vertelde me dat de dokters onderling over mij hadden overlegd en dat er beslist was om toch eerst chemo toe te passen om zo de kanker te verkleinen. Dit zou opereren iets gemakkelijker maken al blijft het een moeilijke opgave. Eigenlijk zou men op dezelfde manier te werk gaan als vorig jaar. Eerst chemo, dan operatie en dan terug chemo. Volgende week donderdag zal mijn portocat ingepland worden en op dinsdag 11 juni is het dan tijd om de eerste chemische aanval op die koppige rotcellen in te zetten. Na enkele chemo's zou er dan een scan gemaakt worden om te zien of de chemo effect had of niet. De dokter wist me wel te vertellen dat ze niet konden garanderen dat ze alles operatief zouden kunnen verwijderen. In het geval dit niet zou kunnen was er nog altijd de optie van verdere chemo en bestraling. Maar het beste zou zijn dat ze alles konden wegsnijden. Bij de afdeling Oncologie kreeg ik nog wat informatie van Anita, de lieve begeleidende verpleegster, die mij vorig jaar samen met Kathleen er goed mee hadden doorgeholpen. Welke chemo ik zou krijgen kon ze me nog niet vertellen. Er waren 2 opties ofwel dezelfde als vorig jaar, Folfox en die had als bijwerkingen dat men last kon krijgen van tintelingen ofwel een ander chemo die wel familie was van Folfox maar die andere bijwerkingen had, namelijk haaruitval en diarree. Maandag zou men mij opbellen om mij hierover verder in te lichten. Langs de ene kant heb ik een voorkeur voor Folfox omdat ik die vorig jaar goed heb verdragen en waardoor ik mijn haar niet zou verliezen. Maar als ik het nuchter bekijk is het vooral belangrijk dat ik eindelijk van die vreselijke ziekte af ben en als ik daarvoor mijn haar moet verliezen dan is dat maar zo. Ik voel mij er ook meer en meer klaar voor om de strijd nog eens aan te gaan. Hoe meer alles duidelijk wordt hoe alles zal verlopen hoe meer ik er begin in te geloven. Vorig jaar heb ik al gezegd dat die cellen niet wisten waar ze aan begonnen, en ik blijf nog steeds bij mijn mening. Ik ben ervan overtuigd dat ik als overwinnaar uit deze strijd zal komen. Ik heb vorig jaar niet zo hard gevochten om het nu zo maar op te geven, geen denken aan. Het zal volgende week een rare week worden. Maandag en dinsdag zijn waarschijnlijk mijn laatste werkdagen voor dit jaar. Eigenlijk absurd als je weet dat ik nog maar sinds januari terug bezig was. Het leven kan hard zijn en zoals ik de laatste tijd al van veel mensen heb gehoord ook oneerlijk. Maar het leven is ook mooi en de moeite om te vechten en dat gaan we doen met de steun van familie, vrienden en kennissen
Na 3 zenuwslopende weken was 28 mei eindelijk aangebroken. Van 's morgens vroeg voelde ik de zenuwen al en dus was het belangrijk om mij bezig te houden om zo mijn gedachten toch een beetje te kunnen verzetten. Dat lukte vrij aardig. Toch was ik blij dat ik naar de kliniek kon vertrekken voor één van de belangrijkste gesprekken uit mijn leven. Aangezien mijn vaste dokter met vakantie was kwam ik bij Dr. Langenaeken terecht. Een iets oudere vrouw maar die volgens mijn huisdokter ook veel belangstelling toonde voor de mens achter de patiënt. Dat bleek ook, het was een warme vrouw die alles goed uitlegde en heel aandachtig naar mijn vragen luisterde. Het belangrijkste wat ik eerst te horen kreeg was dat ze de uitslag bekeken had. Dat was voor mij al een hele opluchting want ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben als er nog niets bekend was. Toen was het grote moment daar, "het verdict". Uit de PET scan bleek dat er terug kankercellen waren gevonden op mijn lever. Het goede nieuws was dat uit dezelfde PET scan bleek dat het maar op 1 plaats zou zitten. Al moet ik zeggen dat een PET scan geen 100% zekerheid geeft. Het minder goede nieuws was dat het op een heel moeilijke plek zat. Heel dicht bij bloedvaten en redelijk dicht bij andere organen. Volgens wat ik ervan begrepen heb zit het aan de ingang van de lever. Men had al samen gezeten met de chirurg en die was er nog niet helemaal uit of hij direct kon opereren. De andere optie was dat men eerst weer chemo ging toepassen om het groffe werk te doen zodat het "iets" simpeler zou zijn om de cellen weg te nemen. Vrijdag heb ik een afspraak bij Dr. D. en zal ik wellicht meer weten. Er zal dan ook een afspraak gemaakt worden om terug een portocat te steken. Hopelijk deze keer zonder tromboses . Er staat ons dus weer een heel lange strijd te wachten maar het positieve is dat er nog een strijd kan geleverd worden. Het was voor mij een hele opluchting om uitsluitsel te krijgen. Ik had nog gehoopt op een klein mirakel maar diep in mijn binnenste wist ik dat ik rekening moest houden met dit scenario. En hoe raar het misschien ook klinkt van al de scenario's was dit één van de betere. Al had een plekje op zijn bril of scherm natuurlijk mijn voorkeur . De dokter was ook heel eerlijk tegen mij. De snelheid waarmee het terug gekomen was kon een indicatie zijn op wat er mij later nog te wachten kon staan. Maar nu was er nog altijd wel een kans op volledige genezing al zei ze erbij dat de kans nu wel iets kleiner was dan toen bij de eerste keer. Maar zolang er leven is, is er hoop zeker. En laat ons hopen dat ik toch nog zal kunnen genieten van mijn pensioenspaarplan. Via deze weg wil ik iedereen nog eens bedanken voor de steun, kaarsjes, duimpjes, meditaties, gebedjes, duivelsaanbiddingen enz Het betekent heel veel voor mij! En nu gaan we er 200% tegenaan en ik ben er zeker van dat we dit ook weer gaan doorkomen.
. Ik kan jullie met 100% zekerheid zeggen dat dit niet het geval is en dat het nog altijd dezelfde Tom is die dit schrijft. Alhoewel dezelfde? Dat is misschien ook weer niet helemaal waar. Na mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Een totaal nieuwe wereld is voor mij open gegaan en heeft mij aan het denken of beter gezegd voelen gezet. Door te surfen op het internet ben ik heel toevallig op een site terecht gekomen waar ik las dat er workshops georganiseerd werden. Ik besloot om eens langs te gaan om wat informatie, waar een heel vriendelijke dame mij te woord stond. Ken je het gevoel dat je zegt dat iets gebeurd met een reden? Awel ik wel vanaf het moment dat ik daar buiten kwam was ik ervan overtuigd dat ik dit moest doen. Vol enthousiasme belde ik ook naar Pascale en achteraf wist ze me te vertellen dat ze toen een gevoel kreeg dat alles in orde zou komen. Sindsdien is eigenlijk alles in een stroomversnelling gekomen. Ik heb ondertussen 2 workshops gevolgd, ben met hartyoga bezig, volg een therapeutische behandeling en heb al ontzettend veel interessante gesprekken gevoerd. Pascale zei me onlangs hoe straf het was dat ik op enkele weken tijd zo veranderd was. Ik ondervind dat zelf ook. Ik kan het alleen maar uitdrukken door te zeggen dat ik de voorbije weken "gegroeid" ben maar dan in de figuurlijke wijze 
