Gisteren had ik een afspraak met een orthomoleculaire dokter. Ik moet zeggen dat het gesprek toch een diepe indruk heeft nagelaten. Het was een dokter die recht voor de raap was maar met hart en ziel vertelde over zijn interessegebied. Ik dacht eerst dat ik gewoon wat informatie zou krijgen over gezonde voeding en een aanvulling van supplementen die mij konden helpen. Maar dit ging veel verder. Het kwam erop neer dat ik ernstig ziek was en dat dit een reden had. Het was te eenvoudig om het enkel op pech of erfelijkheid te steken. Hij vergeleek mijn kanker met een tijger die uit zijn kooi was en die we met alle macht terug in zijn kooi moesten krijgen. Hem in zijn kooi houden was niet zo moeilijk, maar hem erin krijgen was een andere zaak. De dokter vertelde me ook dat er maar 1 persoon was die mij kon genezen en dat was ik zelf. Er werd bloed getrokken en werd na gegaan welke supplementen ik nodig had en of dat diegene die ik nam wel goed voor mij waren. Bleek dat de helft van de supplementen die ik nam eigenlijk niet goed waren of onnodig. Ipv deze supplementen kreeg ik andere aangeboden. Maar zoals ik zei, zijn aanpak gaat veel verder dan dit. Hij raadde me aan het boek De helende reis van  Brandon Bays te lezen.  Een boek dat gaat over de kracht die de mens bezit om zich zelf te genezen. Deze vrouw had ooit de diagnose gekregen dat er een tumor ter grote van een basketbal in haar buik zat. Ze was in 6 weken erin geslaagd de tumor op eigen kracht, met gezonde voeding en passende psychologische/mentale begeleiding de tumor volledig te laten verdwijnen. De bedoeling is dat ik na het lezen van dit boek contact zoek met iemand die mij kan helpen om eventuele verborgen blokkades in mijn lichaam/geest te zoeken en weg te werken. Het klinkt misschien allemaal heel raar en alternatief maar ik geloof echt dat er gebeurtenissen in je leven kunnen zijn die later aanleiding kunnen geven tot het ontstaan van ziektes. Het meest moeilijke van deze therapie zal zijn dat ik een speciaal dieet zal moeten volgen en ik dus op mijn eten zal moeten letten. . Je ziet het was een hele boterham die ik kreeg te verwerken en heb toch even de tijd nodig gehad om alles op een rijtje te zetten. Toen ik vanochtend opstond zag ik alles heel wat helderder en ben ik direct beginnen lezen in het boek en het nodige opzoekingswerk gedaan ivm met diëten  en gezonde voeding. Ik heb nog heel veel werk te doen maar heb er echt wel zin in . Ik heb echt het gevoel dat ik op een kruispunt sta en op het punt sta een beslissing te nemen die een invloed gaat hebben op de rest van mijn leven.

31-07-2013 om 16:12 geschreven door Tom  

Voila 4e chemo zit erop, dus als ik het langs de positiefste kant bekijk zit 1/3 van mijn behandeling erop. Dit is wel als alles perfect verloopt. Afwachten maar en het beste hopen meer kan ik niet doen. Op donderdag 1 augustus wordt er een scan gemaakt om te kijken of de chemo iets heeft uitgehaald. De uitslag krijg ik op 5 augustus. Dit worden ongetwijfeld weer enkele stresserende dagen. Enkele dagen na de uitslag vertrek ik dan samen met het gezinnetje op vakantie. De 4e  chemo is iets beter verlopen als de vorige. Deze keer ben ik er niet ziek van geweest enkel voelde ik mij heel slap en enkele dagen vermoeid. Maar dit is stilaan verleden tijd dus kunnen we er weer van gaan genieten. Vandaag zijn we samen met de familie nog eens bijeengeweest om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Het was leuk om nog eens bijeen te komen en wat bij te babbelen. De lekkere ijscoupe die daar bijhoorde maakte het helemaal compleet . Tijdens zo'n familie bijeenkomsten stel ik bij mezelf toch altijd vast dat ik door mijn ziekte anders ben beginnen denken. Het klinkt misschien raar maar  ik voel me er beter bij. Minder denken en meer doen is mijn motto geworden. Niet te veel meer piekeren, de dingen doen die je wil doen zonder na te denken wat andere mensen er van zouden denken. Het leven is te kort om te twijfelen. Doe de dingen als je ze kan doen en wacht niet af tot wanneer je door één of andere reden het niet meer kan doen. Wat je ook tegenkomt in je leven iedereen kan zijn leven veranderen. Het enigste en het moeilijkste wat een mens moet doen is die éne belangrijke stap nemen. Een stap die heel je leven kan veranderen en die tot een echte openbaring kan  leiden. Niet twijfelen, gewoon doen ! Wat heb je te verliezen? Juist niets. Dus voor al diegene die met twijfels zitten in hun leven. Doe het gewoon ! Neem die stap en stop met denken !

28-07-2013 om 19:26 geschreven door Tom  

Chemo 3 zit erop, maar wat heb ik mij slecht gevoeld. Van alle chemo's die ik tot nu toe heb gehad was vorige dinsdag de meest miserabele dag die ik al heb mogen ondervinden. Zelfs nu ik alleen had ontbeten heb ik mij de hele dag misselijk en ziek gevoeld. Het was zo erg dat ik volkomen begreep dat er mensen zijn die hun behandeling niet meer wilde voortzetten omdat ze zich zo ellendig voelde. Ook bij mij kwamen dergelijke gedachten boven. Ook begin ik meer en meer producten te associëren met mijn behandeling. Na de carré confituurkes die ik niet meer kan ruiken of zien, is mijn lijstje aangevuld met soep en cola. Enkel de naam roept bij mij al braakneigingen op. Voorlopig blijft het ellendig zijn beperkt tot één dag en ik hoop dat dit zo nog even mag blijven. Ik zie het echt niet zitten om enkele dagen door deze hel te gaan. Dit maakt dat ik het tot nu toe nog altijd kan relativeren. Ik moet er wel bij zeggen dat het relativeren pas the day after begint want op dinsdag slaag ik er  geen enkel moment  in om maar 1 klein positief dingetje te bespeuren. Vanaf woensdag zie ik de zon al wat meer door de wolken komen en haal ik de kracht uit het feit dat 1 dag ellende niet opweegt tegenover een kans op volledige genezing. Nog 1 maal op de tanden bijten en dan wordt het afwachten wat het resultaat van mijn scan zal zijn. Ik hoop het resultaat nog te weten voor we op vakantie gaan zodat ik mij mentaal kan voorbereiden. Maar of het nu goed of slecht nieuws is, ik zal mijn vakantie niet laten beïnvloeden door het resultaat. Dat monster heeft al genoeg invloed op mijn leven en ik zal het niet toelaten om de leuke tijden die ik heb samen met mijn gezin af te pakken. Ondertussen is er een nieuwe goede week aangebroken en die zijn we gisteren goed begonnen met een leuke uitstap naar Antwerpen. Ook al voel ik dan de vermoeidheid wel toch geeft het me een voldoening dat ik dit nog steeds kan. Verder staan er deze week  nog leuke dingen op het programma. Yana wil absoluut nog eens gaan minigolfen. Ze hoopt nog altijd dat ze eindelijk eens kan winnen van haar papa . En er is niemand die beter weet als wij "zolang er hoop is, is er leven." .

15-07-2013 om 14:52 geschreven door Tom  

08-07-2013 om 15:42 geschreven door Tom  

Ondertussen zit de 2e chemo er op en daar ben ik heel blij om. Ik heb er op dinsdag, de dag dat ik naar de kliniek moest, toch serieus last van gehad. Ondanks dat ik die dag heel weinig gegeten heb  ben ik er toch redelijk misselijk van geweest. Vorig jaar had ik dit ook maar toen begon ik pas last te krijgen vanaf mijn 5e chemo. Ook op dat gebied zal het blijkbaar moeilijker worden. Gelukkig voelde ik mij de dag nadien al iets beter en kon ik terug eten. Waar ik deze week nog wel last van heb is vermoeidheid en futloosheid. Het weer en dat ons Lady ook een moeilijke periode kent zal er ook wel veel mee te maken hebben, maar toch heb ik de indruk dat ik er allemaal wat langer over doe om te herstellen. Ondanks dat ik mij er aan had verwacht dat het zwaarder zou zijn kan ik de frustraties soms  niet verbergen. Ik wil mij helemaal niet zo voelen. Gelukkig is mijn long goed hersteld, normaal moet ik het vier weken rustig aan doen waarin ik niets zwaar mag tillen of lopen maar ik wil vanmiddag toch al eens proberen om een halfuurtje te joggen. Ik denk dat het me zou kunnen helpen om me mentaal er weer wat bovenop te krijgen. Ben wel niet van plan om me te forceren, zodra ik voel dat ik nog pijn heb stop ik meteen, zo slim ben ik ondertussen wel. Ook ligt mijn afspraak (30 juli) vast bij de dokter die gespecialiseerd is in Orthomoleculaire Geneeskunde. Ben echt wel eens benieuwd wat die allemaal bij mij gaat ontdekken. De dokter die me behandelt is er niet echt voorstander van, maar ik denk dat traditionele dokters altijd wel problemen zullen hebben met alternatieve geneeskunde. Ik heb het dokter Demey wel eerlijk gezegd, want ik wil nu ook niets ondernemen dat in conflict komt met mijn chemo. Maar dit zou zeker niet het geval zijn. Ondertussen zit het schooljaar er ook weer op en kan mijn flinke dochter genieten van een welverdiende vakantie. We gaan er zeker een heel leuke vakantie van proberen te maken en samen veel dingen doen, dat is het voordeel dat ik thuis zit natuurlijk . En voor de rest proberen we de chemo's zo goed mogelijk af te haspelen.

01-07-2013 om 14:07 geschreven door Tom  

Nee hoor ik ben niet gek geworden Maar de titel van deze blog kwam in mij op toen ik vanmorgen weer eens aan het genieten was van een lekker ontbijtje. Zou mijn leven beter zijn als ik niet ziek moest zijn? De meeste zullen zeggen van wel maar ik zou daar niet zo dadelijk kunnen op antwoorden. Ik denk dat ik door mijn ziekte veel meer geniet van het leven. Genieten van de kleine dingen waar je anders nooit aandacht aan besteed of gewoon geen tijd hebt door de gejaagdheid waartoe je gedwongen wordt in deze maatschappij. Ik geef toe dat ik vorige week een serieus dipje had maar deze week voel ik mij weer 200%. De klaplong is aan het genezen waardoor ik zelf weer mensen voorbijsteek op straat ipv zelf voorbijgestoken te worden . Ik heb ook alweer enkele leuke dagen gedaan deze week.  Gisteren ben ik bij mijn broer op bezoek geweest om zijn terras vol groenten en fruit te bewonderen. Is best wel leuk als je gemeenschappelijke interesses hebt en "een groentje" als ik kan op gebied van moestuinen altijd nog wel wat bijleren ;-). Nadien had ik dan met Sandra, een gemeenschappelijke vriendin van mij en Pascale afgesproken in een koffiebar in Merksem waar ik nog nooit geweest was. En als er iets op gebied van eten of drinken te ontdekken valt mag men mij altijd lastig vallen . Sandra had voorgesteld om mijn chemotherapie te ondersteunen met een Bachbloesemtherapie. Ik weet niet of jullie iets kennen van deze therapie maar kort gezegd gaat het om 38 verschillende soorten bloemen die allemaal een verschillende positief effect hebben op verschillende problemen. Door vragen te stellen probeerde Sandra dan de ideale samenstelling voor mij te vinden. Waarna de verschillende soorten bloemen in de vorm van druppels, gemengd met water, in een flesje gegoten werd.  Er zijn misschien mensen die argwanend staan tegenover dit soort alternatieve geneeswijze maar ik ben ervan overtuigd dat dit een  meerwaarde zal betekenen in het proces van mijn genezing. Volgende week ga ik ook een afspraak maken met een dokter gespecialiseerd in de orthomoleculaire geneeskunde. Dit alles met één doel : Genezen .En vandaag ga ik verder nog lekker genieten. Vanmiddag voor de 1ste keer zelf confituur maken en vanavond gezellig met het gezinnetje uit eten. Zoals ik al eerder zei : "I love my live". Prettig weekend iedereen !

21-06-2013 om 11:52 geschreven door Tom  

15-06-2013 om 17:03 geschreven door Tom  

Op 11 juni zou het 1ste bombardement plaatsvinden. Hoe graag ik ook wil genezen, ik keek er niet echt naar uit. Terug op die verschrikkelijke afdeling. Ik werd al misselijk als ik er aan dacht. De aanloopperiode naar mijn 1ste chemo liep ook niet echt zoals ik had gewild. Sinds het inplanten van de portocat had ik last van een drukkende pijn op mijn borst en tussen mijn schouderbladen. Het zorgde ervoor dat ik moeizaam kon bewegen en ademen. Voor alle zekerheid belde ik maandagmorgen naar de kliniek. De pijn zou een gevolg kunnen zijn van het inplanten van de portocat.  Ze raadde me aan om een pijnstiller te nemen. Iets wat ik, koppig als ik ben, nog niet had genomen. Dinsdag was het dan zo ver. Het beloofde een heel lange en uitputtende dag te worden. Gelukkig kon ik met mijn pas aangekocht tabletje ook in de kliniek op het internet J. Die tablet had ik gekocht om mezelf eens te verwennen en de economie een steuntje in de rug te geven J. Toen was het tijd voor het gesprek met Dr. Demey. Het was al enkele weken geleden dat ik hem gesproken had en het deed deugd om alles nog eens te bespreken. Om zeker te zijn dat de pijn in mijn borst niets ernstig was moest ik een foto laten nemen van mijn longen. Ook bespraken we het programma van de chemo en die bevatte voor mij een aangename verrassing. Ik zou beginnen met 4 chemo’s waarna een evaluatie zou volgen. In het geval dat de kanker zou gekrompen zijn zou men mij opereren om nadien af te sluiten met nog eens 4 chemo’s. Dit zou willen zeggen dat ik maar 8 chemo’s moest ondergaan ipv 12. Dit was wel in het best mogelijke scenario. In dit scenario moest alles echt wel meezitten. Na nog een gesprek met de psycholoog en het nemen van de longfoto was het om half 2 tijd om aan de chemo te beginnen. 5.5 lange uren later mocht ik naar huis. Ik voelde mij slap en uitgeperst en had het mentaal heel moeilijk. Deze chemo zou veel zwaarder worden als die van vorig jaar. Niet omdat het om een ander soort ging maar omdat ik het nu veel moeilijker had om er mee om te gaan. Ik wist immers wat me nog te wachten stond en dat was in dit geval geen voordeel. Ik was blij dat ik terug thuis was in mijn vertrouwde omgeving en de mensen waar ik zo veel van hou rond mij (en ons Lady natuurlijk). Ik besefte dat het een heel lange en zware strijd zou worden maar ik zou niet opgeven, dat nooit.

Aangezien ik nog niets had gehoord van de uitslag van de foto belde ik woensdagmiddag om te informeren. Ik kreeg dokter Demey aan de lijn en die wist mij te vertellen dat ik met een minimale klaplong zat. Ook dat nog ! Mijn long was voor 90% open maar het moest toch opgevolgd worden. Woensdagnamiddag moest ik terug langskomen zodat er een nieuwe foto kon genomen worden om te zien of er iets moest gebeuren. In de meeste gevallen herstelde het zich zelf. Ik wil nu niet pessimistisch klinken maar ik heb de voorbije jaren al dikwijls mogen ondervinden dat de term “meeste gevallen” niet op mij slaagt. Meestal val ik onder de noemer “uitzonderingen”. Het belangrijkste is dat ik nu weet waar die vervelende pijn vandaan komt. Als daar een specifieke behandeling voor moet volgen zal ik die moeten ondergaan. Slikken en doorgaan is mijn motto tegenwoordig en niet te veel nadenken.  Maar ik weet nu al dat ik vrijdag extra ga genieten van mijn koffietjes met croissant J

12-06-2013 om 13:55 geschreven door Tom  

Ondertussen zijn we weeral enkele dagen verder. Dinsdag heb ik mijn laatste dag gewerkt en dat deed echt wel raar. Toen ik vorig jaar voor de 1ste keer kanker kreeg was ik van de ene dag op de andere dag ineens thuis. Nu gingen er nog enkele weken aan vooraf en dat maakte het voor mij toch wat moeilijker. Van al de beproevingen die me nog te wachten staan vind ik het idee om weer maanden thuis te zitten het meest frustrerend. Maar er is spijtig genoeg niets aan  te doen, de dokter heeft mij dadelijk duidelijk gemaakt dat chemo en het werk dat ik doe niet te combineren valt. Vandaag (donderdag) was de volgende stap die ik moest zetten. Namelijk het terug inbrengen van mijn portocat. Ik weet nog dat ik eind vorig jaar zo blij was dat die er eindelijk uit kon en hoopte het de rest van  mijn leven niet meer te zien. 6 maanden later zit ik terug met het vreemde voorwerp in mijn lichaam. Maar tijdens een chemobehandeling heb je het echt wel nodig. Het maakt de behandeling veel gemakkelijker en comfortabeler. Hopelijk blijft de miserie die het toestel me vorig jaar bezorgde, de trombose, me nu bespaard. Om dit te voorkomen heeft Dr. Delvaux mij Asoflow voorgeschreven, een bekende bloedverdunner die door veel mensen wordt gebruikt om tromboses te voorkomen. Het is in ieder geval comfortabeler dan elke dag een spuitje te moeten zetten. Het inbrengen van de portocat is altijd een beetje prutswerk en gebeurd onder plaatselijke verdoving. Wel raar als je soms de geur van verbrand vlees ruikt  . Toen ik daar op de tafel lag moest ik ongewild terugdenken aan  de vorige keer, iets wat me waarschijnlijk nog wel vaker zal overkomen. Je mag over heel de situatie niet te veel nadenken want dan wordt je pas echt depressief. De enige manier om dit weer door te komen is stapje voor stapje die gigantische berg op.

06-06-2013 om 17:04 geschreven door Tom  

Vandaag had ik een afspraak met Dr. D.. Hij heeft bijna een jaar geleden de leveroperatie uitgevoerd. Vandaag zou ik met hem een gesprek hebben hoe ze nu te werk zouden gaan. Het is een aangename man en ik heb er ook 100% vertrouwen in dat hij mij deze keer ook weer op de been zal krijgen. De reden dat ik hervallen ben heeft niets te maken met de operatie van vorig jaar, het is gewoon een kwestie van brute pech. Dr. D.vertelde me dat de dokters onderling over mij hadden overlegd en dat er beslist was om toch eerst chemo toe te passen om zo de kanker te verkleinen. Dit zou opereren iets gemakkelijker maken al blijft het een moeilijke opgave. Eigenlijk zou men op dezelfde manier te werk gaan als vorig jaar. Eerst chemo, dan operatie en dan terug chemo. Volgende week donderdag zal mijn portocat ingepland worden en  op dinsdag 11 juni is het dan tijd om de eerste chemische aanval op die koppige rotcellen in te zetten. Na enkele chemo's zou er dan een scan gemaakt worden om te zien of de chemo effect had of niet. De dokter wist me wel te vertellen dat ze niet konden garanderen dat ze alles operatief zouden kunnen verwijderen. In het geval dit niet zou kunnen was er nog altijd de optie van verdere chemo en bestraling. Maar het beste zou zijn dat ze alles konden wegsnijden. Bij de afdeling Oncologie kreeg ik nog wat informatie van Anita, de lieve begeleidende verpleegster, die mij vorig jaar samen met Kathleen er goed mee hadden doorgeholpen. Welke chemo ik zou krijgen kon ze me nog niet vertellen. Er waren 2 opties ofwel dezelfde als vorig jaar, Folfox en die had als bijwerkingen dat men last kon krijgen van tintelingen ofwel een ander chemo die wel familie was van Folfox maar die andere bijwerkingen had, namelijk haaruitval en diarree. Maandag zou men mij opbellen om mij hierover verder in te lichten. Langs de ene kant heb ik een voorkeur voor Folfox omdat ik die vorig jaar goed heb verdragen en waardoor ik mijn haar niet zou verliezen. Maar als ik het nuchter bekijk is het vooral belangrijk dat ik eindelijk van die vreselijke ziekte af ben en als ik daarvoor mijn haar moet verliezen dan is dat maar zo. Ik voel mij er ook meer en meer klaar voor om de strijd nog eens aan te gaan. Hoe meer alles duidelijk wordt hoe alles zal verlopen hoe meer ik er begin in te geloven. Vorig jaar heb ik al gezegd dat die cellen niet wisten waar ze aan begonnen, en ik blijf nog steeds bij mijn mening. Ik ben ervan overtuigd dat ik als overwinnaar uit deze strijd zal komen. Ik heb vorig jaar niet zo hard gevochten om het nu zo maar op te geven, geen denken aan. Het zal volgende week een rare week worden. Maandag en dinsdag zijn waarschijnlijk mijn laatste werkdagen voor dit jaar. Eigenlijk absurd als je weet dat ik nog maar sinds januari terug bezig was. Het leven kan hard zijn en zoals ik de laatste tijd al van veel mensen heb gehoord ook oneerlijk. Maar het leven is ook mooi en de moeite om te vechten en dat gaan we doen met de steun van familie, vrienden en kennissen

31-05-2013 om 00:00 geschreven door Tom  

Na 3 zenuwslopende weken was 28 mei eindelijk aangebroken. Van 's morgens vroeg voelde ik de zenuwen al en dus was het belangrijk om mij bezig te houden om zo mijn gedachten toch een beetje te kunnen verzetten. Dat lukte vrij aardig. Toch was ik blij dat ik naar de kliniek kon vertrekken voor één van de belangrijkste gesprekken uit mijn leven. Aangezien mijn vaste dokter met vakantie was kwam ik bij Dr. Langenaeken terecht. Een iets oudere vrouw maar die volgens mijn huisdokter ook veel belangstelling toonde voor de mens achter de patiënt. Dat bleek ook, het was een warme vrouw die alles goed uitlegde en heel aandachtig naar mijn vragen luisterde. Het belangrijkste wat ik eerst te horen kreeg was dat ze de uitslag bekeken had. Dat was voor mij al een hele opluchting want ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben als er nog niets bekend was. Toen was het grote moment daar, "het verdict". Uit de PET scan bleek dat er terug kankercellen waren gevonden op mijn lever. Het goede nieuws was dat uit dezelfde PET scan bleek dat het maar op 1 plaats zou zitten. Al moet ik zeggen dat een PET scan geen 100% zekerheid geeft. Het minder goede nieuws was dat het op een heel moeilijke plek zat. Heel dicht bij bloedvaten en redelijk dicht bij andere organen. Volgens wat ik ervan begrepen heb zit het aan de ingang van de lever. Men had al samen gezeten met de chirurg en die was er nog niet helemaal uit of hij direct kon opereren. De andere optie was dat men eerst weer chemo ging toepassen om het groffe werk te doen zodat het "iets" simpeler zou zijn om de cellen weg te nemen. Vrijdag heb ik een afspraak bij Dr. D. en zal ik wellicht meer weten. Er zal dan ook een afspraak gemaakt worden om terug een portocat te steken. Hopelijk deze keer zonder tromboses . Er staat ons dus weer een heel lange strijd te wachten maar het positieve is dat er nog een strijd kan geleverd worden. Het was voor mij een hele opluchting om uitsluitsel te krijgen. Ik had nog gehoopt op een klein mirakel maar diep in mijn binnenste wist ik dat ik rekening moest houden met dit scenario. En hoe raar het misschien ook klinkt van al de scenario's was dit één van de betere. Al had een plekje op zijn bril of scherm natuurlijk mijn voorkeur  . De dokter was ook heel eerlijk tegen mij. De snelheid waarmee het  terug gekomen was kon een indicatie zijn op wat er mij later nog te wachten kon staan. Maar nu was er nog altijd wel een kans op volledige genezing al zei  ze erbij dat de kans nu wel iets kleiner was dan toen bij de eerste keer.  Maar zolang er leven is, is er hoop zeker. En laat ons hopen dat ik toch nog zal kunnen genieten van mijn pensioenspaarplan. Via deze weg wil ik iedereen nog eens bedanken voor de steun, kaarsjes, duimpjes, meditaties, gebedjes, duivelsaanbiddingen enz    Het betekent heel veel voor mij! En nu gaan we er 200% tegenaan en ik ben er zeker van dat we dit ook weer gaan doorkomen.

28-05-2013 om 00:00 geschreven door Tom  

Vandaag op het werk telefoon gekregen van het UZA dat mijn scan morgen (vrijdag 24/5) doorgaat ipv maandag. Blijkbaar is er een plaatsje vrij gekomen. Alleen spijtig dat dit geen 2 weken eerder gebeurde, maar het is zoals het is en we zullen er maar het beste van maken. Soms vraag ik me wel af hoe ik overeind blijf, 3 weken wachten tot je weet wat het verdict zal zijn, het is niet gemakkelijk. Eén ding weet ik, dat is dat ik dringend behoefte heb aan zekerheid. Sinds ik 3 weken geleden te horen kreeg dat er iets op mijn lever te zien was heb ik geen enkele nacht meer aan één stuk kunnen doorslapen. Dus mensen als ik er moe, bleek of andere negatieve symptomen vertoon dan weet je nu waarom. Morgen krijg ik dus voor de 2x radioactief spul in mijn lichaam. Als ik hier een gewoonte van blijf maken zal ik binnenkort zelf licht genoeg geven om hele kamers te vullen. Zou niet slecht zijn voor mijn electriciteitsrekening. Je ziet aan alle negatieve dingen zit telkens ook iets positief . De enige die moppert dat ik morgen mijn scan heb ipv maandag is mijn lieve dochter. Nu kan de papa haar niet naar school brengen en moet ze vroeger uit haar bedje om naar de opvang te gaan . In principe zou ik haar nog naar school kunnen brengen maar morgen wil ik mij enkel bezig houden met de scan, ik zou me anders veel te zenuwachtig maken. Misschien kan ik het wel met haar goedmaken door 's avonds naar de pizzahut te gaan . Dus mensen als je dit nog op tijd leest hoop ik dat jullie morgen allemaal duimen, alle hulp, van waar ook, is welkom .

23-05-2013 om 18:45 geschreven door Tom  

19-05-2013 om 18:51 geschreven door Tom  

18-05-2013 om 13:42 geschreven door Tom  

Buiten de mentale patat die ik vorige week woensdag kreeg begin ik het ook fysiek te voelen. Sinds ik het nieuws vernam voel ik overal pijntjes en elk spiertje staat precies gespannen. Waarschijnlijk is dit spanning die zich op mijn spieren vastgezet heeft. Ook de vermoeidheid speelt me soms parten. Ik merk dat ik sneller buiten adem ben en het lopen gaat me minder goed af als daarvoor. De weinige nachtrust die ik heb door de molen in mijn hoofd en het vroege opstaan om te gaan werken zijn daar natuurlijk de belangrijkste oorzaken van. Ook de concentratie laat wel eens te wensen over zodat het al eens gebeurd dat ik tijdens het autorijden een afrit mis. Vandaag heb ik ook een belangrijke beslissing genomen die eigenlijk niet zo gemakkelijk was. Tot vandaag wou ik absoluut deelnemen aan de Sint-Andriesrun op 2 juni.  Ik was daar dan ook volop voor het trainen en normaal had ik die zonder veel problemen tot een goed eind moeten brengen. Vandaag besloot ik echter om niet meer te trainen voor de wedstrijd maar het gewoon kalmer aan te doen. Lopen voor het plezier en de ontspanning zonder enig doel in het vooruitzicht. Tot gisteren wou ik hier niet aan toegeven. Ik had het gevoel dat dit een persoonlijk gevecht was tegen wat er ook in mijn lichaam zat en wilde het tonen dat het mij niet zo maar klein kreeg. Tot dat het kleine beetje gezond verstand vandaag de bovenhand kreeg . Met wat was ik eigenlijk bezig? Het trainen voor een wedstrijd van 10 km en  mijn lichaam nog eens extra belasten terwijl het nu al moeilijk genoeg was. Was het dit waard? Neen, ik wist dat ik waarschijnlijk al de energie die ik had binnenkort nodig zal hebben om een eventuele operatie of chemokuur te doorstaan. Sinds januari was ik er tegen 200% ingevlogen : lopen, pompen, met gewichten werken, touwspringen enz. En het had ook resultaat, op korte tijd had ik mijn conditie tot op een aanvaardbaar peil gebracht tot iets er anders over besloten had. Het komt er nu vooral op aan naar mijn lichaam te luisteren en mijn koppige houding onder controle te houden. Ook mijn vrouw heeft er last van. De enige die er precies zorgeloos mee omgaat is mijn lieve dochter en ons oud hondje met het puppy karakter . En mocht ik op 28 mei toch goed nieuws krijgen dan neem ik een nieuwe start. Voor de 2e x in een jaar tijd moet ik vaststellen dat plannen maken tot niets leidt en dat leven van dag tot dag de boodschap is.

16-05-2013 om 19:26 geschreven door Tom  

13-05-2013 om 19:53 geschreven door Tom  

Hoe diep ik woensdagavond zat hoe sterk ik mij vrijdag voelde. Het was eigenlijk een bizar gevoel. Zo een gevoel dat niets je klein krijgt. Hoe dikwijls je ook tegen de grond wordt gesmeten. Telkens weer rechtkomen en blijven rechtkomen. De mentale weerstand is weer helemaal op peil. Het verbaast me telkens weer hoeveel muziek een invloed heeft. Ik luister dikwijls naar muziek van Within Temptation en telkens weer krijg ik daar een boost van. Enkele weken geleden heb ik de DVD besteld van hun Black Symphonie concert in Ahoy. Toen ik op You Tube daar een video van zag kreeg ik gewoon kippenvel. Ik weet nu al dat muziek me net als vorig jaar veel kracht gaat geven. Omdat mijn vrouwke merkte dat ik er terug in geloof en mentaal weer 200% sta heeft zij zich zich ook kunnen herpakken. "Liefde is zich aan elkaar optrekken zeker" . Maar vrijdag was er ook een gevoel van frustratie. Zoals elke vrijdag ging ik weer lopen. Deze keer met meer tegenzin want ik weet ook dat de kans heel groot is dat ik binnenkort weer voor heel lange tijd niet meer zal kunnen gaan lopen. Waarom zou ik het dan nog doen??? Wel om mij goed te voelen, om mijn hoofd leeg te maken en om mijn conditie aan te sterken. Ik liep 11.36 km, het meeste sinds ik eind vorig jaar terug begonnen was. Op zo een momenten begin je te denken dat die dokter zich heeft vergist. Ik voel mij goed en werd elke dag sterker. Nee, het moet een vergissing zijn. Dat plekje dat hij heeft gezien zal wel op zijn brilglazen geweest zijn of op zijn computerscherm. Nu hebben mijn vrouw en ik nogal een rijke verbeeldingskracht. We zagen dan ook zo zijn gezicht voor ons toen hij geen plekje meer zag nadat zijn scherm proper gemaakt was . We lagen allebei plat van het lachen . De kans is bijzonder klein dat dit ooit waarheid wordt maar in situaties als deze hou je je vast aan alle mogelijkheden. Hoe miniem ze ook zijn . Of misschien is het wel een goedaardig plekje ? Maar je moet ook realistisch zijn vind ik. Ik probeer me dan ook voor te bereiden op alle scenario's. Dus ook op de meest negatieve. Het klinkt misschien luguber maar ik vind dat ik daar ook rekening mee moet houden, zodat ik niet totaal weggeblazen wordt als ik dat nieuws te horen krijg. Ook met Pascale praat ik daarover. Vrijdagavond zijn we met ons drietjes uit eten geweest  en de galgenhumor (of hoe noemt dat) vloog in het rond. Het klinkt misschien vreemd maar het was lang geleden dat ik zo hard gelachen heb. Zoals toen ik haar zei dat ik dringend eens een mail moest sturen ivm met terrastegels die ik enkele weken geleden besteld had en die nog steeds niet geleverd waren. Ja zei ze, je kan er misschien bijzetten als ze zich niet haasten het ook niet meer nodig is. Ikke dus weer bijna onder tafel van het lachen . Als lachen gezond is ziet de toekomst er weer een pak rooskleuriger uit . Het klinkt misschien raar dat we er zo mee omgaan maar het is wel de manier waarbij ik me het beste voel. Misschien is het een soort beschermingsmechanisme van de menselijke geest Maar dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik me er bij neerleg. Nee hoor ik wil nog zeker ons Yana zien trouwen. Tja en in het slechtste geval zal ik haar moeten uithuwelijken . Maar we gaan er volle kracht  tegenaan en elke kans die ik krijg zal ik met beide handen grijpen. Van een vriendin kreeg ik het voorstel om eventueel de traditionele geneeskunde te combineren met de alternatieve (orthomoleculaire geneeskunde). Iets wat ik zeker in overweging ga nemen, maar eerst de resultaten afwachten van de PET scan. Tot het zover is ga ik nog heel veel lachen, sporten, lekker eten en drinken, genieten van mijn gezinnetje.... Na de uitslag ga ik dan nog meer lachen, sporten, nog meer lekker eten en drinken en nog meer genieten van mijn gezinnetje Wat ook het resultaat mag zijn.

11-05-2013 om 18:41 geschreven door Tom  

Zalig ! De lente die eindelijk in het land is. De natuur die na een koude lange winter eindelijk in bloei komt. Mijn conditie die terug op een aanvaardbaar peil komt waardoor ik sinds lang nog eens aan een wedstrijd zal kunnen deelnemen. Plannen die gesmeden worden om nog eens af te spreken met vrienden om te gaan eten. Mijn colonoscopie van vorige week die perfect in orde was. Ja, ja eindelijk heb ik mijn leven terug en lacht de toekomst ons toe. Zo voelde ik mij woensdag voor 16:45. Toen stapte ik voor de uitslag van mijn 3 maandelijkse controle binnen bij mijn oncoloog. Een half uur later stapte ik buiten met de vraag of ik nog een toekomst had? Er was iets ontdekt op mijn lever en het zag er niet goed uit. Een Pet scan moest uitwijzen wat er juist aan de hand was en welke behandeling nog mogelijk was. Bleef het enkel bij dit plekje, dan zou er waarschijnlijk kunnen geopereerd worden in combinatie met chemo. Bij uitzaaiingen buiten de lever had opereren geen zin en zou men proberen het zo lang mogelijk onder controle te houden met chemo. De Petscan zou plaatsvinden op 27 mei maar men ging proberen het te vervroegen. Blijkbaar had hierboven iemand besloten om een vervolg te maken op de heel slechte film van vorig jaar ! Het gevoel dat ik had toen ik buiten kwam kan ik enkel maar omschrijven als ongeloof. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Deze slag kwam dan ook veel harder aan als bij de 1ste keer. Arm vrouwke, arme Yana, nu eindelijk ons leven liep zoals het moest moest ik dit vertellen ! We besloten om er zo open mogelijk over te praten en taboes niet uit de weg te gaan. We benadrukte tegenover ons Yana dat ze niets mocht opkroppen en niet bang moest zijn om vragen te stellen. Ik wou ook niet dat we ons zouden laten gaan en we moesten gewoon van deze situatie het beste  maken. Life goes on ook in moeilijke omstandigheden. Ik probeerde terug de mentale kracht te vinden die me er vorig jaar had doorgeholpen , maar ik wist  dat het deze keer een pak moeilijker zou worden. Al snel kwamen de donkere gedachten boven. Slechts 5 maanden na mijn laatste chemo was er al iets terug gevonden. Dr. Demey had me eerlijk gezegd dat dit zeker geen goed nieuws was, maar zo realistisch was ik zelf ook wel. De moraal ging helemaal de dieperik ik toen ik een vrouw op tv bezig hoorde over haar darmkanker. Ze vertelde dat ze geluk had gehad dat er bij haar geen uitzaaiingen waren of dat het anders fataal had geweest. Fataal??!! Voor de 1ste keer sinds de ziekte bij mij was ontdekt was ik echt bang. De nodige vechtlust die ik nodig zou hebben om hier nogmaals door te komen was ver weg. In plaats daarvan voelde ik mij bang, onzeker en moedeloos. Ik hoopte dat ik de volgende morgen zou wakker worden en dat zou blijken dat het om een nachtmerrie ging, maar de volgende morgen werd ik gewoon wakker (al heb ik niet veel geslapen) met de harde realiteit. Ik ging werken en wist dat het een moeilijke lange dag zou worden. Maar er was ook een positief punt. Stilletjes aan merkte ik dat ik er terug begon in te geloven en nam ik voor om er nog eens voor 200% tegen aan te gaan. Dat was ik mezelf en mijn gezin verplicht. Nu braken enkele lange onzekere weken aan en al zal het soms met een bang hartje zijn, we zullen terugvechten. Niemand neemt zo maar mijn toekomst af! Time to rock again

09-05-2013 om 00:00 geschreven door Tom  

In mijn vorige blog sprak ik over de testen die ik moest ondergaan. Ondertussen zijn die ook weeral enkele weken achter de rug en heb ik de uitslag ook al gekregen. Het was met een klein hartje dat ik op woensdag 27 februari het bureau van dokter Demey binnen stapte. Het lange wachten had daar ook niet veel goed aan gedaan. Toen hij vroeg hoe het met mij ging en ik hem vertelde over de tintelingen in mijn handen en voeten trok hij terwijl hij de uitslag bekeek op de computer een bedenkelijk gezicht. Je kan je wel voorstellen dat op dat moment mijn hart  in mijn keel zat en ik bijna toe was aan een reanimatie. Gelukkig volgde al snel verlossend nieuws. Mijn bloed en de scan waren perfect in orde, niets wees erop dat er nog iets zat of teruggekomen was. Dat nieuws te horen deed me enorm deugd Mentaal kreeg ik een enorme boost en mijn vertrouwen in een genezing steeg tot een hoogtepunt.  Officieel word je pas genezen verklaart na 5 jaar maar voor mij was dit het teken dat alles goed zal komen. Hier had ik lang op gewacht en dit was voor mij het signaal dat ik nu echt met mijn leven verder kon. Tuurlijk zouden er nog regelmatig controles en onderzoeken volgen, om te beginnen wordt er op 30 april een colonoscopie uitgevoerd. Dit om te voorkomen dat poliepen terug zouden uitgroeien tot een kwaadaardige tumor. De dokter vertelde mij ook nog dat ik over de tintelingen in mijn handen en voeten  mij geen zorgen moest maken. Het was een nevenverschijnsel van de chemo en normaal zou dat binnen enkele maanden en met het beteren van het weer moeten overgaan. Dus mensen niets dan goed nieuws .

11-03-2013 om 13:50 geschreven door Tom  

Het was op 20 februari juist een jaar geleden dat ons leven door elkaar werd geschud. Het is een datum die ik waarschijnlijk nooit zal vergeten. Ondertussen zijn we dus een jaar verder en dikwijls praten we thuis nog over het voorbije jaar maar een mens moet ook verder. Volgende week staan me weer enkele belangrijke en spannende dagen te wachten. Op 25 februari word ik nog eens doorgelicht en word mijn bloed onderzocht. Op woensdag 27 februari krijg ik dan de uitslag te horen. Hoe goed ik mij ook voel ergens blijft het in je hoofd spelen dat het kan terugkomen. Ondertussen ben ik er op sportief vlak al terug serieus ingevlogen. Lopen, touwtje springen, push ups, met gewichten werken..... Mijn vrouwke verklaart me soms gek als ze me bezig ziet. Tja ik vrees dat ik de achterstand die ik vorig jaar heb opgelopen in een record tempo wil ophalen. Geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. En een beetje pijn hebben kan geen kwaad denk ik altijd. Maar ja blijkbaar moet ik met de neus op de feiten gedrukt worden voor ik  besef dat ik mijn lichaam nog steeds niet voor de gek kan houden. Overbelasting in de ellebogen en  constante tintelingen in de vingertoppen en voeten. Gevolg woensdag naar de dokter gemoeten. Toen die hoorde waar ik allemaal mee bezig was moest ze eigenlijk wel lachen. Mijnheer De Vos u moet LANGZAAM opbouwen. Tja dat doe ik. Ik bouw alles langzaam op, het enige probleem echter is dat ik alles tegelijk langzaam opbouw en rustdagen zaten er niet echt in mijn schema. Ok dan doen we het maar enkele weken rustiger aan. Maar lopen kan ik echt niet laten. Ondertussen kan ik bijna terug 5 km aan één stuk lopen. Ok dat is nu ook weer geen wereldprestaie maar enkele maanden geleden zat ik nog aan de chemo, dus ben ik wel al tevreden met mijn prestatie. Eindelijk voel ik mij terug een echte loper, een langzame loper maar toch een loper. En ergens in mijn achterhoofd maak ik stilaan terug plannen om wedstrijdjes te gaan lopen. Op mijn werk vlot het ook heel goed. Ik ben soms echt blij dat ik op mijn werk ben. Kan ik echt zo een gevoel over mij krijgen van geluk. Nooit gedacht dat mij dat ooit zou overkomen . Stilaan begint alles terug in zijn plooi te vallen. Laat ons hopen dat alles in positieve zin blijft ontwikkelen en we binnen enkele weken kunnen genieten van de schoonheid van de ontluikende natuur, de eerste zonnetralen en het fluiten van de vogeltjes. Ik kijk er in ieder geval echt naar uit .

22-02-2013 om 17:53 geschreven door Tom