Het is een hele tijd geleden dat ik mijn blog nog heb bijgewerkt maar dat was niet zonder reden. Wat ik de voorbije weken heb meegemaakt grenst aan het onwaarschijnlijke. Laat ons beginnen bij het begin. Het jaar begon heel positief. Op 7 januari heb ik mijn portocat laten verwijderen. Dit ging niet zonder slag of stoot. De chirurg en de assistent chirurg haalde echt alles uit de kast om mij van gedacht te doen veranderen. Daar schuwde ze geen enkel middel voor. Zo werd o.a. gezegd dat als ik dit zou doen ik nooit meer chemo zou kunnen krijgen als dit nodig moest zijn. Ik had namelijk al 2 portocats gehad en het was uitgesloten dat ze er nog 1 konden plaatsen. Iets wat achteraf door verschillende andere dokters als flauwekul werd bestempeld. Uiteindelijk na veel gezaag en gezeur werd de portocat toch verwijderd. Mensen vragen mij soms waarom ik dat gedaan heb omdat ik er eigenlijk toch geen last van had. Voor mij was het gewoon het idee dat er iets in mijn lichaam zat dat er niet thuis hoorde en het deed me telkens weer aan mijn ziekte denken. De week daarop moest ik op controle komen, werd er een scan gemaakt en het bloedonderzoek gedaan. Met heel veel zenuwen kwam ik bij mijn oncoloog maar die had enkel goed nieuws. Alles was stabiel en hij had geen enkel argument om mij een andere behandeling voor te stellen. Ik was goed bezig daar was ik van overtuigd. Enkele dagen later kreeg ik zelfs van mijn huisdokter te horen dat ze een lichte afname van de tumor hadden vastgesteld. Blijkbaar vond de oncoloog het niet nodig om dat goede nieuws aan mij te melden. Ik kon het jaar op geen betere manier inzetten. Op 20 januari onderging ik een helende reis. Dit is een manier om eventuele blokkades of trauma's op te sporen en deze op te heffen. Het was een fantastische ervaring en toen ik buiten kwam was ik er 100% zeker van dat ik zou genezen. Je ziet tot dan enkel goed nieuws. Maar blijkbaar als ik het gevoel heb ergens 100% zeker van te zijn gebeurt er iets dat al mijn zekerheden overhoop gooit. Enkele dagen voor ik op TM weekend zou vertrekken voelde ik mij ineens leeg, totaal geen energie meer. Wat ik ook deed om mijn batterijen op te laden, niets hielp. Vrijdag zou ik op weekend vertrekken en ik had echt uitgekeken naar dit weekend. Woensdagavond nam ik iets in samen met een koortsmiddel en na een nachtje uitzweten stond ik als herboren op. Oef wat het ook was, het was dan blijkbaar niets erg. Tot ik enkele uren voor ik zou vertrekken in de spiegel keek en mijn hart iets sneller begon te slaan. Mijn oogwit was geel geworden en ook mijn huid begon stilaan te verkleuren. Natuurlijk legde ik direct de link met mijn ziekte en had dit duidelijk te maken met mijn lever. Toen ik bij de huisdokter kwam zag die meteen wat er aan de hand was. Direct begon ze over de tumor en hoe slecht nieuws dit wel was en dat het er niet goed uitzag. Niet direct wat je horen wil maar dit is nog niets in vergelijking wat ze me later nog zou flikken. Er werd een afspraak gemaakt voor een scan en een bloedonderzoek. Die waren zoals verwacht niet goed. Op de scan kon men vaststellen dat er een externe druk op mijn galwegen drukte die ervoor zorgde dat mijn gal niet meer weg kon. Wat die druk veroorzaakte was niet echt duidelijk maar mijn lieve huisdokter liet weer maar al te graag het woordje "tumor" vallen. Er was een massa vastgesteld van 5 cm In het bloedonderzoek kon men vaststellen dat ik aan bloedarmoede leed en er infecties waren. Enkele dagen later kreeg ik telefoon van mijn dokter die contact had opgenomen met de oncoloog. Blijkbaar ging het niet over turmorvorming maar over een groep cystes die voor de druk zorgde. Gelukkig kon men dit oplossen door het plaatsen van een stent. Niets te vroeg want ik voelde mij echt ellendig koorts, vermoeidheid, pijn, geelzucht....... Het enige wat ik kon doen was de dag doorbrengen op een stoel of in de zetel. Na het plaatsen van de stent dacht ik terug snel de oude te zijn. Maar blijkbaar duurt het een tijdje voor zo iets uit je lichaam is. Je mag niet vergeten dat je lichaam eigenlijk helemaal vergiftigd wordt en heel wat schade kan aanrichten aan de verschillende organen. Was dit het einde van een lijdensweg? Nee hoor het ergste moest nog komen. Enkele weken na het plaatsen van de stent was ik nog niet helemaal herstelt maar de vermoeidheid was toch wel wat afgenomen. Stilaan begon ik er terug wat moed in te krijgen. Zaterdag 15 februari kreeg ik echter pijn ter hoogte van mijn lever. Pijn die steeds meer toenam en die ervoor zorgde dat ik niet meer rechtop kon lopen. Pijn die ik nog nooit ervaren had en die er echt voor zorgde dat ik mentaal er onder door ging. Maar het was niet enkel de pijn. Ik voelde ook dat waar de pijn was er een gezwel was ontstaan. Een gezwel dat heel snel groeide. Ik liet de dokter komen en die zei zoals verwacht dat het er niet goed uitzag en het waarschijnlijk de tumor was die aan het woekeren was. Toen ik haar erover aansprak dat het toch raar was dat het zo snel groeide en ik haar vroeg of het geen abces kon zijn ontkende ze dit met klem. Dit was onmogelijk. Nee het moest een tumor zijn die ergens op drukte, want het voelde echt als een harde materie aan.. Ok ze stelde voor om een echo te laten uitvoeren. Ondertussen was Pascale op het einde van haar krachten en vroeg ik of ze een ziektebriefje kon schrijven zodat ze een beetje bij kon komen. Mijn lieve huisdokter die medeleven blijkbaar niet kent zei dat ze enkel 2 dagen kon voorschrijven als sociaal verlof. Ze weigerde om een ziektebriefje voor een langere periode te schrijven. De volgende dag werd de echo gemaakt en enkele uren later kreeg ik mijn huisdokter aan de lijn. Ons gesprek ging als volgt en ik overdrijf niet. "Tom het ziet er niet goed uit, je toestand gaat heel snel achteruit. Er zitten nieuwe metastasen op je lever, er zit vocht in de pancreas" toen kwam de klap op de vuurpijl. "Tom zoals het er nu uitziet haal je de zomer niet, en zal je snel palliatief worden, ik stel voor dat je contact opneemt met de oncoloog". Dit was een brug te ver voor mij. De laatste dagen, weken had ze me constant met de woorden "kanker en tumors" rond de oren geslagen. En nu vertelde ze me via de telefoon zonder enig gevoel van medeleven dat ik de zomer niet meer zal halen. Ik was razend en ¨Pascale was 1 hoopje ellende. Geen sprake dat die dokter nog ooit bij ons zou binnenkomen. Het voordeel van mij is dat wanneer ik zo iets te horen krijg ik echt de kracht krijg om het tegendeel te bewijzen. Ik zou die mislukte heks wel eens laten zien tot wat ik in staat ben. Na overleg met mijn vrouwke besloot ik de volgende dag mij aan te melden bij spoed. Ik wou echt dat ze iets deden aan die pijn, want die was echt ondraaglijk. Spijtig genoeg kreeg ik te horen dat ze niets konden doen buiten een zwaardere pijnstiller voor te schrijven. Het gezwel konden ze niet wegnemen. Ik kreeg ook de kans om met mijn oncoloog te praten en die had het vermoeden dat het gezwel inderdaad een gevolg van mijn ziekte was. Hij stelde voor om terug met chemo te beginnen en ik besloot om erover na te denken. Ik terug aan de chemo? Wie had dit enkele weken terug kunnen denken. De pijn was echt zo fel dat ik niet meer kon nadenken en ik besloot om zijn raad op te volgende. Woensdag 26/02 (vandaag) zou men terug beginnen met een kuur. Ik keek er bijna naar uit. Verlangend om geen pijn meer te hebben en toch nog te genieten van mijn leven. Ik was blij dat ik een keuze had gemaakt en voelde me ook niet schuldig omdat ik mijn weg die ik wou volgen niet kon afmaken. Soms moet een mens zijn route wat aanpassen. Toen werd het zaterdag 22 februari. Enkele dagen voor ik met chemo zou beginnen besloot mijn lichaam me iets duidelijk te maken. Toen ik naar het gezwel wou kijken zag ik ineens een grote blaas. Toen ik eraan kwam gebeurde er niets. Toen besloot ik om er iets harder op te duwen. Het gezwel sprong open en de etter, bloed en vocht stroomde eruit. Ik wist echt niet wat ik zag en ik was blij dat er keukenpapier in mijn buurt stond om het op te vangen. De tumor, de harde materie die een gevolg was van mijn ziekte was blijkbaar toch niet zo hard als gedacht. Blijkbaar ging het om een abces. Iets wat ik al had gezegd tegen mijn lieve huisdokter maar die het zoals gewoonlijk weer beter wist. Plots was de pijn ook veel minder en ik voelde me geweldig. Ik had gelijk gekregen en de dokters hadden zich voor de zoveelste maal nog maar eens vergist. Pascale was toen het gebeurde juist weg maar ik had haar telefonisch op de hoogte gebracht van de toestand zodat ze zich wat kon voorbereiden. Blijkbaar had het weinig geholpen want toen ze me zag trok ze wit weg . De volgende dagen verzorgde we de wond zo goed mogelijk en het gezwel verminderde snel. Nu is het bijna volledig plat. Het openspringen van het gezwel had ook een ander onvoorzien gevolg. Ik begon te twijfelen aan de chemo en vroeg me af of dit nog wel nodig was. Vandaag trok ik dan naar de kliniek. Het was de bedoeling dat ik er 3 dagen zou blijven zodat ze me goed konden opvolgen. Vanaf het moment ik voet zette ik de kliniek voelde ik mij slecht. De voorbije dagen had ik duidelijk gevoeld dat ik sterker werd, zowel mentaal als fysiek. Na een uurtje in de kliniek voelde ik mij terug wegzakken. Nee dit voelde weer niet goed aan en de twijfel sloeg heel hard toe. Toen de oncoloog kwam stelde hij voor ondanks de goede bloedwaarden toch te beginnen met de chemo. Uit het bloedonderzoek was gebleken dat mijn leverwaarden terug verbeterd waren en er geen sporen meer waren van een infectie. Ook de bloedarmoede waar ik aan leed was onder controle. Mijn gevoel zei nee, maar hoe moest ik dit zeggen. Hij had alles gedaan op een behandeling samen te stellen om het zo draagbaar mogelijk te maken en nu zou ik moeten zeggen dat ik toch van gedacht veranderd was. Toch besloot ik mijn gevoel te volgen en vroeg hem om bedenktijd. Ik was er niet klaar voor en was niet bereid om mijn verbeterde toestand terug te laten afbreken. Ik besloot om terug naar huis te gaan en ik ben er zeker van dat dit een goede keus is.
Nu het jaar naar zijn einde loopt krijg je overal van die typische lijstjes en overzichten die een blik werpen op wat er dit jaar allemaal gebeurd is. In deze blog zou ik ook even willen terug kijken wat voor mij meer dan een memorabel jaar zal blijven. Vorig jaar was ik van mening dat 2012 het jaar zou zijn dat het meeste invloed op mij gehad heeft. Het jaar waar er kanker werd vastgesteld, maar ook het jaar waar ik genezen verklaard werd. Van 2013 kan ik zeggen dat dit jaar het vorige jaar op alle gebied overstijgt. In het begin van het jaar was ik super gelukkig dat ik terug kon gaan werken en mijn leven terug zijn gewone gang kon gaan. In mei stortte alles terug in. Terug hervallen, wat een nieuwe behandeling noodzakelijk maakte. In augustus kwam ik te weten dat het operatief verwijderen van het letsel onmogelijk was en kreeg ik te horen dat er van genezing geen sprake meer was. Enkel het onder controle houden van het letsel met chemo. 2013 zal ik blijven herinneren als het jaar dat ik mijn diepste dieptepunt heb bereikt uit mijn leven. Ik kan me de momenten nog goed voorstellen dat ik totaal leeg, zonder energie en met niets dan duistere gedachten in de zetel lag. Me afvragend hoe in godsnaam ik hier ooit uit zou komen. Me afvragend hoeveel tijd ik nog kreeg en wat ik nog zou mogen meemaken. Vandaag zijn we 4 maand later en kan ik eerlijk zeggen dat ik me nog nooit zo gelukkig heb gevoeld. Ik weet dat dit bijzonder raar klinkt, maar voor wat ik de laatste maanden heb mogen meemaken zal ik eeuwig dankbaar blijven. Wie mijn blog regelmatig opvolgt weet dat ik in die korte periode een totale metamorfose heb doorgemaakt. Een metamorfose die niet mogelijk zou geweest zijn zonder de hulp van enkele mensen die ik hier toch nog eens zou willen bedanken. Voor mij zijn het mensen die mijn leven gered hebben. Als ze dit lezen weten ze waarschijnlijk dat ik het over hen heb, maar zo op het einde van dit bewogen jaar wil ik toch even de tijd nemen om ze extra te vernoemen en te bedanken. Bedankt Sandra en Dirk voor de intense behandeling en verzorging die jullie mij gegeven hebben en nog steeds doen. Ook bedankt om mij in de juiste richting te duwen toen ik zelf de kracht nog niet had om de juiste beslissingen te nemen en ik nog vol angst zat. Dank je wel Ingrid, met wie ik een eerste gesprek had dat ik nooit meer zal vergeten en voor mij aanleiding is geweest om vele nieuwe en mooie dingen te ontdekken. Bedankt voor je steun op alle gebied. Dank je wel Sandra en Mil voor de workshops die mijn ogen hebben geopend. Die hebben mij doen beseffen dat ik totaal verkeerd bezig was. Jullie hebben mij geleerd om niet te veel naar mijn ego te luisteren maar wel naar mijn hart en gevoel. Door jullie heb ik de klik kunnen maken die nodig was om mijn leven in eigen handen te nemen. Bedankt Mil voor je wekelijke behandelingen waardoor ik me zo goed voel. Bedankt Sandra voor de wekelijkse yoga lessen waarbij ik altijd zo veel leer. Dank je wel Elisabeth voor het aanleren van TM, die mij al vele positieve veranderingen heeft gebracht. Bedankt Tine voor al de informatie die je met me hebt gedeeld. Bedankt al mijn familie, vrienden en collega's die me gesteund hebben en op de juiste momenten de juiste woorden wisten te zeggen. Een speciale bedanking voor ons vader, die me altijd naar de kliniek bracht en kwam halen. Ik weet dat hij zich zorgen maakt maar ik kan enkel maar zeggen dat alles goed zal komen . En dan zijn er natuurlijk nog mijn vrouwke en mijn dochter Yana. Zonder hen had ik nooit gestaan waar ik nu sta. Zij hebben mij heel de weg gesteund, ook toen ik de beslissing nam om met chemo te stoppen. Ik weet dat Pascale toen bang was voor de gevolgen, maar ze heeft toegestaan dat ik mijn eigen weg kon volgen. Vandaag de dag staan we sterker dan ooit en is onze overtuiging nog nooit zo groot geweest. Ook wil ik alle verpleegsters, specialisten en dokters bedanken die op hun gebied alles hebben gedaan om mij te genezen. Ik weet dat ik in mijn vorige blogs soms nogal negatief was over de traditionele geneeskunde maar ik weet dat er daar heel veel mensen zijn die hun alle dagen 100% inzetten en het beste van zich zelf geven.
Zo komt er stilaan een eind aan het jaar waar ik het meeste heb meegemaakt en het meest heb geleerd. Een jaar waar ik dankbaar voor ben dat ik het heb mogen meemaken. Wat 2014 zal brengen weet niemand, maar ik kijk er echt naar uit om weer de vele nieuwe mogelijkheden te benutten die op mijn weg zullen komen. En misschien wordt 2014 wel het jaar waarin mijn grootste wens zal uitkomen
Ik wens iedereen nu al een prachtig kerstfeest en een super gelukkig nieuwjaar met vele nieuwe kansen op jullie pad. Ik zou zeggen geniet ervan met jullie volledige hart.
We hebben de laatste dagen weer heel wat bijgeleerd. Maar zoals ik al eerder zei heb ik de indruk dat ik niet meer stop met nieuwe dingen te ontdekken en te leren. Een gevoel waar ik heel dankbaar voor ben. Gisteren was even weer een moeilijke dag. We hadden namelijk een afspraak met de Oncoloog. En hoe zeker je ook mag zijn dat je goed bezig bent, de omgeving van een ziekenhuis en de dokters zelf slagen er altijd in om toch een vleugje van twijfel te zaaien. We hadden een afspraak om hem officieel te zeggen dat ik geen chemo meer wil. Ik voel me goed met de manier dat ik bezig ben en krijg constant complimentjes dat ik er goed uit zie. Ook qua energie heb ik geen klagen, van Pascale krijg ik regelmatig te horen dat ik wat trager moet gaan omdat ze niet kan volgen . Voor iemand die ten dode is opgeschreven doe ik het toch niet zo slecht denk ik dan ;-). Het gesprek met de oncoloog verliep eigenlijk heel vlot. Hij probeerde me op geen enkel ogenblik onder druk te zetten om toch maar chemo te nemen. Wel wilde hij me via scans en bloedtesten blijven opvolgen, zodat hij een zicht had hoe alles evalueerde. Daar heb ik totaal geen probleem mee. Ook heb ik hem op de hoogte gebracht dat ik mijn portocat wil laten verwijderen. Ik wil echt alles wat niet in mijn lichaam thuis hoort eruit. Dat vond hij een minder goed idee. "Je kan dat poortje ook voor andere dingen gebruiken" zei hij me "het is echt een handig ding". Natuurlijk is het een handig ding. Na een trombose en een klaplong weet ik maar al te goed hoe handig het is . Nu weet ik ook wel dat hij liever niet heeft dat ik het eruit laat halen. Hij verwacht immers dat ik binnen afzienbare tijd van gedacht ga veranderen en toch op chemo overschakel. Nu heb ik mezelf voorgenomen mijn gevoel te volgen en dus mijn eigen goesting te doen . Dus is de kans heel groot dat ik hem laat verwijderen. Voor mij is het iets onnatuurlijks dat niet in mijn lichaam hoort en ervoor zorgt dat mijn lichaam ook niet optimaal kan functioneren. Hoe vlot het gesprek ook ging, toch had het bezoek aan de kliniek weer het effect wat het altijd op mij heeft. Het stemmetje (ego) was terug en qua slapen kwam er ook niet veel in huis. Gelukkig weet ik daar beter en beter mee om te gaan en vanmorgen was het dan ook al wat opgeklaard in mijn hoofd. Wat ik toen niet wist was dat mijn zelfvertrouwen vandaag nog een enorme boost ging krijgen. En dat kwam door een bezoek aan tandartsenpraktijk De Tandem in Paal. Dirk, mijn Orthomoleculaire dokter, had me daar naar toe verwezen met als doel te weten te komen of de zware metalen, die in mijn bloed zitten, afkomstig konden zijn van mijn tanden. Dit bleek niet het geval maar ze hebben er wel iets anders ontdekt dat mijn geloof in de alternatieve geneeskunde enkel nog maar sterker maakt. Een tand die me al sinds mensenheugenis last bezorgt en waar geen enkele "gewone" tandarts iets in zag bleek niet zo onschuldig te zijn als gedacht. Na verschillende testen kwam men uiteindelijk te weten dat die tand een storing gaf. Nu weet je, of misschien ook niet, dat je tanden verband houden met je organen. Nu mag je eens raden met wat deze tand verband houdt? Inderdaad, de darmen. De darmen waar de oorspronkelijke tumor ontstaan is en die verantwoordelijk is voor de situatie waar ik me nu in bevind. Om nu te zeggen dat ik kanker heb door die tand is misschien wat te veel gezegd maar het heeft er wel mee te maken. Die tand is me waarschijnlijk al jaren aan het vergiftigen, vergif dat in je bloed terecht komt en zo heel je lichaam doorreist. Al vele jaren wist ik dat er iets niet pluis was met die tand maar wat doet een mens. Hij gelooft zijn tandarts en laat er wat in boren en vullingen in steken. Vandaag heb ik dus ontdekt dat ik gelijk had en dat mijn gevoel me niet in de steek liet. Spijtig genoeg ben ik nooit eerder met een alternatieve tandarts in contact gekomen want dat had me heel waarschijnlijk heel wat leed bespaart. Alhoewel, ik blijf geloven dat sommige dingen op je pad komen om er uit te leren en zolang je er niet uit leert zullen die dingen op je pad blijven komen. Een tand die al zo veel jaren last bezorgt heeft natuurlijk ook een invloed op je weerstand. Je weerstand vecht constant om alle defecten in je lichaam te herstellen maar soms kan het iets niet herstellen en verlies je kostbare energie. Volgende week wordt "de tand" verwijderd en ben er zeker van dat mijn weerstand hierdoor extra munitie krijgt om "de hoofdzaak" aan te pakken. Na het trekken van deze tand gaan ze ook nog verder zoeken naar andere tandproblemen want soms kunnen er problemen veroorzaakt worden door tanden die reeds vroeger getrokken zijn maar er toch iets is blijven zitten. Toen ik vanmiddag bij de Tandem buitenkwam had ik echt het gevoel van weer een stap dichter te komen bij mijn genezing. De oorzaak van de kwik (zwaar metalen) in mijn bloed weet ik nog altijd niet en volgens Mureille van de Tandem kan het veel oorzaken hebben. Het kan via de moeder doorgegeven zijn tijdens de zwangerschap, het kan in vis zitten en tot mijn grote verbazing zou het vroeger zelf gebruikt zijn bij inentingen bij kinderen. Alhoewel verbaasd ? Moet je dat nog zijn als je elke dag leest hoe alles gemanipuleerd is en wordt om toch maar meer geld te verdienen? Ik weet dat er heel veel zijn die hun bedenkingen hebben bij de manier hoe ik aan mijn genezing werk en alle alternatieve geneeskunde kwakzalverij noemen, maar ik ben blij dat het op mijn pad is gekomen.
Wees jezelf en uit je gevoel.Zij die er toe doen zullen dit accepteren. Zij die dit niet accepteren, doen er niet toe..
De introductie lezing van de TM cursus was een meevaller en ik heb me op dezelfde dag nog ingeschreven. De cursus bestaat uit een opleiding van 1 dag en 3 dagen opvolging (die ondertussen al achter de rug zijn). Na deze cursus kan je levenslang komen genieten van groepsmeditaties of kan je wereldwijd aan elke leraar of lerares om raad vragen. Er worden geregeld activiteiten georganiseerd waar je vrijblijvend naar toe kan komen zoals o.a. een weekendmeditatie. Maar natuurlijk is het de bedoeling dat je er persoonlijk ook dagdagelijks mee bezig bent. En voor de achterdochtige het gaat hier niet over een sekte . Al zijn er natuurlijk altijd mensen die dergelijke dingen in een slecht daglicht willen plaatsen omdat het de traditionele instituten in de verdrukking brengt. Het is niet voor niets dat meer en meer mensen zich wenden tot de "alternatieve geneeskunde" of gebruik maken van verschillende meditatievormen. Ik kan het alleen maar toejuichen dat meer en meer mensen hun gezond verstand beginnen gebruiken en hun eigen leven in handen nemen en niet zomaar alles aannemen wat andere hen zeggen te doen. Dit brengt natuurlijk mee dat de pharmaceutische bedrijven zich bedreigd voelen en hun macht beetje bij beetje zien afbrokkelen of moet ik zeggen hun winsten zien dalen? Zoals ik al eerder zei heb ik de laatste maanden heel veel bijgeleerd en zijn mijn ogen open gegaan. Zo heb ik heel veel opgestoken over alternatieve geneeskunde en dergelijke. Ik kan het enkel maar aanbevelen. Het is enorm spijtig dat mensen die hier mee bezig zijn en enkel het doel hebben om andere op een gezonde manier te helpen zo worden tegengewerkt. Meestal gebeurt dit met belachelijke argumenten zoals "zolang het niet wetenschappelijk bewezen is deugd het niet". Geloof me, niet alles kan wetenschappelijk bewezen worden en er is nog heel veel dat wij niet weten. Is alles van de traditionele geneeskunde dan slecht? Helemaal niet, er zijn dingen waarmee de traditionele geneeskunde je zeker kan helpen. Ik pleit er dan ook niet voor om alles wat traditioneel is overboord te gooien en je helemaal op de alternatieve geneeskunde te gooien. Maar ik geloof dat het voor iedereen beter zou zijn dat er een samenwerking moet komen tussen beide en dat men de voordelen die beide bieden zou moeten samenvoegen. Zoals ik eerder al zei heb ik de voorbije maanden ontzettend veel bijgeleerd en heb ik het gevoel dat ik constant nieuwe dingen blijf ontdekken. Enkele dagen geleden zei ik tegen Pascale, het klinkt misschien heel raar maar ik ben bijna dankbaar dat ik kanker heb gekregen. Door deze ziekte heb ik ontzettend veel nieuwe, leuke en interessante mensen leren kennen die me op alle gebieden geholpen en gesteund hebben. Ik ga hier geen namen noemen maar ik hoop en ben er bijna zeker van dat diegene ik bedoel het zullen weten . Op deze manier wil ik hen ontzettend bedanken en ik hoop dat ik kan blijven rekenen op hun hulp en steun om mijn doel te bereiken.
Ook heb ik vorige week een voedingstest laten uitvoeren. Daar kwam o.a. uit dat ik geen producten met tarwe mag eten. Wat voor mij als Bourgondiër natuurlijk niet zo een goed nieuws was. Geen koekjes, geen gebakjes, geen pizza, geen broodjes en nog vele andere dingen meer. Ook witte wijn staat voortaan op het lijstje van de verboden middelen. Het zal niet gemakkelijk zijn maar een mens kan zich aan alles aanpassen. Gelukkig is het lijstje met producten die ik nog wel mag eten langer . Tja een mens moet soms grote opofferingen doen om gezond te zijn ;-)
De positieve denker ziet het onzichtbare, voelt het ontastbare en bereikt het onmogelijke.
Ondertussen zijn we weer enkele weken verder. Tijdens de herfstvakantie zijn we voor een midweek naar Landal Duc de Brabant geweest. Het was er zalig. Lekker gegeten en gedronken, veel gewandeld en het hoofd leeg gemaakt. De weken daarvoor waren heel stresserend geweest en het was voor ons hele gezin goed om er eens even tussen uit te gaan. Ondertussen ben ik er ook voor 200% zeker van dat stoppen met chemo de beste beslissing was die ik kon nemen. Ik voel me goed, ben ondertussen 2.5 kg bijgekomen en ben deze week terug beginnen lopen. De alternatieve behandeling die ik volg werpt zijn vruchten af. Ik ben meer ontspannen en ik krijg regelmatig te horen dat ik er goed uitzie. Ondertussen heb ik ook een PET scan achter de rug en een MRI van de lever in het UZA. Dit met de bedoeling om te kijken of dat er toch geen mogelijkheid was om het letsel operatief te verwijderen. Gisteren heb ik telefonisch bericht gekregen dat de conclusie van de dokters van het UZA dezelfde is als bij Klina. Het letsel is niet operatief te verwijderen. Eerlijk gezegd was dat niet echt een grote schok voor mij. Zelf als het mogelijk zou geweest zijn was de kans klein dat ik me zou laten opereren hebben. Ik weet dat ik op de goede weg ben en een operatie zou mij waarschijnlijk meer kwaad dan goed gedaan hebben. Ik kan deze optie nu ook uitsluiten en me concentreren op de weg die volgens mij het meeste kans op succes geeft. Vele mensen zullen mij naïef vinden maar ik geloof heel sterk in mezelf. Iets wat niet zo vanzelfsprekend is want ik heb altijd last gehad van een gebrek aan zelfvertrouwen en een minderwaardigheidsgevoel. Sinds enkele weken is dit totaal omgeslagen. Hoe dit komt heb je in mijn vorige blogs kunnen lezen maar het leuke is dat ik me toch nog sterker en zekerder voel worden. Wel weet ik dat ik nog niet ben waar ik moet zijn. Er is nog werk aan de winkel maar ik weet dat ik uiteindelijk op het punt zal komen om te slagen. Tijdens de laatste weken heb ik ook veel nieuwe dingen leren kennen. Morgen ga in naar een infolezing over Transcendente Meditatie (TM). Ik kijk er echt naar uit en voor mij is het weer de ideale kans om bij te leren. Of dat ik er nadien verder mee ga zal ik later wel beslissen. Eerst kijken of het mij een goed gevoel geeft of niet.
Door los te laten en met groots vertrouwen in het onbekende te stappen zul je ontdekken waar je werkelijk toe in staat bent.
Ondertussen zijn er al veel mensen op de hoogte van mijn intentie om te stoppen met chemo. Vele begrijpen me en andere vinden het niet zo een slimme beslissing. Dat wordt wel niet gezegd maar je voelt het gewoon. Ik kan dat ook best begrijpen en neem dat zeker niemand kwalijk. Waarom zou ik ook. Iedereen is anders en iedereen heeft zijn eigen mening. Ondertussen heb ik er ook met mijn huisarts over gesproken. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat ze het geen goed idee zou vinden maar tot mijn grote verbazing begreep ze mijn standpunt en gaf ze mij gelijk. Gisteren was het tijd om met mijn oncoloog te praten. Ik had veel weerstand verwacht maar ik had me voorgenomen om me niet te laten beïnvloeden en alles zelf in handen te houden. Ik zei hem dat de chemo niet goed voelde en ik het op mijn manier wou proberen te doen. Dat ik enkele weken bedenktijd wou om een definitieve beslissing te nemen. Dat ik de beslissing om eventueel te stoppen niet op één dag had genomen maar er lang had over nagedacht en dat het een beslissing op gevoel was. Ik wou terug gaan werken en terug gaan sporten. In plaats van de volle laag te krijgen bleef hij heel rustig en zei hij me dat het zeker geen kwaad kon om enkele weken geen chemo te krijgen. Dat was wel een ommekeer tegenover toen ik nog in de kliniek lag want toen kon de chemo niet snel genoeg hervat worden. Hij vertelde me ook dat als ik door zou gaan met chemo er geen sprake zou zijn om nog te gaan werken. Wel zouden ze de chemo kunnen aanpassen zodat ik er minder last van had. Voor mij is die misselijkheid niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat ik niet van plan ben om mij op mijn 40ste te laten afschrijven. Ik wil genezen, ik zal genezen. Dat het niet gemakkelijk gaat zijn dat weet ik ook wel. Of dat ik mijn gezin niet in de steek laat op deze manier? Helemaal niet, het is ook voor hun dat ik het doe. Ik weet dat ik nog vele testen zal moeten doorstaan maar ik weet dat ik de juiste beslissingen zal nemen. De laatste weken heb ik leren beslissingen nemen op gevoel en niet meer op verstand. Ik kan u verzekeren dat dit een hele bevrijding is en ik me er heel goed bij voel. Al blijft er dikwijls nog een stemmetje in mijn achterhoofd dat me zegt "zou je dit wel doen". Gelukkig laat ik dit "stemmetje" mijn leven niet meer beïnvloeden.
Accepteer je verleden zonder spijt. Behandel je heden met vertrouwen.En kijk naar de toekomst zonder angst.
Beste vrienden, als jullie deze blog lezen denken jullie misschien dat je op de verkeerde bent terechtgekomen . Ik kan jullie met 100% zekerheid zeggen dat dit niet het geval is en dat het nog altijd dezelfde Tom is die dit schrijft. Alhoewel dezelfde? Dat is misschien ook weer niet helemaal waar. Na mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Een totaal nieuwe wereld is voor mij open gegaan en heeft mij aan het denken of beter gezegd voelen gezet. Door te surfen op het internet ben ik heel toevallig op een site terecht gekomen waar ik las dat er workshops georganiseerd werden. Ik besloot om eens langs te gaan om wat informatie, waar een heel vriendelijke dame mij te woord stond. Ken je het gevoel dat je zegt dat iets gebeurd met een reden? Awel ik wel vanaf het moment dat ik daar buiten kwam was ik ervan overtuigd dat ik dit moest doen. Vol enthousiasme belde ik ook naar Pascale en achteraf wist ze me te vertellen dat ze toen een gevoel kreeg dat alles in orde zou komen. Sindsdien is eigenlijk alles in een stroomversnelling gekomen. Ik heb ondertussen 2 workshops gevolgd, ben met hartyoga bezig, volg een therapeutische behandeling en heb al ontzettend veel interessante gesprekken gevoerd. Pascale zei me onlangs hoe straf het was dat ik op enkele weken tijd zo veranderd was. Ik ondervind dat zelf ook. Ik kan het alleen maar uitdrukken door te zeggen dat ik de voorbije weken "gegroeid" ben maar dan in de figuurlijke wijze . Zweef ik hier dan constant op wolkjes en met een vastgeroeste tandpasta glimlach op mijn gezicht? Nee hoor, zeker en vast niet. Ook ik heb nog steeds mijn momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit. Maar ik weet nu hoe ik het moet benaderen en dat maakt een enorm verschil. Heb ik niet meer diep gezeten de laatste weken? Om eerlijk te zijn wel. Op 8 oktober kreeg ik mijn 1 ste chemo van de nieuwe soort. Een datum die ik niet snel zal vergeten want zelden heb ik mij zo ellendig gevoeld. Het leek alsof mijn lichaam me wou zeggen stop met mij te vergiftigen en luister. Nu weet ik ook wel dat je nooit impulsieve beslissingen mag nemen en ik besloot dan ook om geen conclusies te trekken uit mijn gevoel, hoe ellendig het ook was. Ik wist uit ervaring van vorige chemo's dat ik me de volgende dag wel beter zou voelen. Maar deze keer was het anders. Ik bleef met dat gevoel zitten dat ik bezig was met mezelf te vergiftigen. Dat dit niet de oplossing was voor mij. Niets van heel deze behandeling voelde goed. Dan keek ik even terug op het voorbije jaar. Wat hadden al die behandelingen mij opgebracht : 2 operaties, een stuk of 17 chemo's, een trombose, een klaplong, nog eens mislukte operatie, een week hoge koorts..... Om dan te horen te krijgen :"Mijnheer De Vos u kan niet meer genezen". Tiens zou mijn lichaam me toch iets duidelijk willen maken? Dan bekijk ik het zo. Ofwel laat je je leven leiden door de dokters en luister je braaf naar hen en laat je je verder vergiftigen tot je te horen krijgt de chemo werkt niet meer we zullen er maar mee stoppen en het beste ermee. Ofwel neem je zelf je leven in handen en gooi je het over een andere boeg. Luister je naar je lichaam en voel je wat het nodig heeft. Natuurlijk moet je dan ook zorgen dat het krijgt wat het nodig heeft anders heeft het weinig zin. Voor de enthousiastelingen ik heb het hier niet over bier of lekker eten ; al moet dat ook kunnen. Heb ik nooit twijfels? Ja hoor elke keer ik in een kliniek kom of met een dokter gepraat heb is er zo een stemmetje dat zegt "zou je beter niet naar hen luisteren, zij weten toch alles beter!). Het leuke is dat dit stemmetje steeds stiller en stiller wordt. Ik ben ervan overtuigd dat heel binnenkort dit stemmetje zal zwijgen en ik zal doen wat mijn gevoel zegt dat ik moet doen. Ok ik ben ervan overtuigd dat er mensen zijn die dit lezen en denken die heeft vast en zeker de verkeerde paddestoelen gegeten. Natuurlijk begrijp ik dat volkomen maar ik geef gewoon hier mijn gevoel zoals ik dat in al mijn vorige blogs heb gedaan. En als ik iets geleerd heb is het dat je je gevoel moet volgen en niet je verstand. ;-)
Je kunt niet aan een volgend hoofdstuk in je leven beginnen als je het vorige hoofdstuk blijft herhalen.
Als ik mijn vorige blog nog eens lees besef ik hoe diep ik de voorbije weken heb gezeten. Dat is ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd voor ik terug iets kon schrijven. Zelf toen ik thuis was had ik totaal geen energie en kon ik het mentaal niet aan. Ik moest me elke keer verplichten om uit de zetel te komen om toch maar iets van beweging te hebben. Ook de drain waar ze me mee naar huis stuurde was letterlijk en figuurlijk een blok aan mijn been. Gewoon het gedacht dat ik een douche moest nemen terwijl er een darmpje uit mijn buik hing maakte me misselijk. Ik voelde alsof ik een piloot was in een vliegtuig en aan het neerstorten was, loodrecht naar beneden. Of om het in bokstermen te zeggen. Ik lag tegen het canvas en de scheidsrechter had reeds tot 8 geteld. Ik kan me best voorstellen als je er op dat moment alleen voor staat je je laat gaan en is het gedaan. Gelukkig sta ik er niet alleen voor en dat heeft er voor gezorgd dat ik op een moment een klik kon maken. Hoe slecht alles verlopen was, hoe somber de toekomst er ook uitzag er was nog genoeg om door te gaan. Ook het moment dat de drain eruit mocht was voor mij heel belangrijk Eindelijk kon ik terug vrij bewegen, ook mentaal maakte het een serieus verschil. Dag per dag voelde ik mij sterker worden en ook de beslissing om niet maniakaal meer bezig te zijn met gezonde voeding zorgde ervoor dat mijn levenslust terug kwam. Fysiek was ik serieus verzwakt. Ik was namelijk 7 kg verloren en woog nog slecht 63.5kg. Gedaan met enkel verse groenten, fruit en vetarme producten te eten. Het was hoog tijd om caloriekes op te doen. Vandaag voel ik mij een heel ander persoon. Hoe slecht de vooruitzichten ook zijn, ik ben klaar om er tegenaan te gaan. Gisteren heb ik een gesprek gehad met mijn oncoloog. Het was een goed en eerlijk gesprek. Volgens hem kon ik er niet meer van genezen. Maar hij gaf mij tenminste niet de indruk dat ik in de korte keren mijn begrafenis moest regelen zoals enkele verpleegsters in het ziekenhuis. Op 8 oktober beginnen ze met een ander soort chemo om de ziekte zo lang mogelijk onder controle te houden. Ook vond hij het normaal dat ik eventueel een 2e opinie zou willen. Dat was eigenlijk iets waar ik vanaf gestapt was omdat volgens het volgens mijn huisdokter niet veel verschil zal maken. Toch stelde Dr. Demey (mijn oncoloog) voor om mij door te verwijzen naar een specialist in het UZA. Aangezien ik niets te verliezen heb, heb ik besloten om daar op in te gaan. Elke strohalm moet je grijpen. Het klinkt misschien raar maar ondanks dat de dokter mij gezegd heeft dat genezen uitgesloten was, wil ik nog altijd gaan voor een volledige genezing. Het is misschien naïef maar in mijn binnenste heb ik het gevoel dat het nog niet voorbij is. Op alle gebied ga ik er tegen vechten. Wat voeding betreft ga ik naar een gezond evenwicht streven. Gezonde voeding is belangrijk maar af en toe eens zondigen moet kunnen. Er bestaat een boek "uw brein als medicijn", wel voor mij is voeding mijn medicijn . Ook wil ik terug gaan lopen omdat ik weet dat lichaamsbeweging heel belangrijk is. Zondag zei ik zelf tegen mijn vrouw dat ik de hoop om ooit terug een marathon te lopen nog niet opgegeven had. Het blijft een doel en ik zal er alles aan doen om dat doel te verwezenlijken. Zeg nu nog dat dit niet kan tellen als uitdaging . En dan is er het mentale aspect. Ik heb mij vandaag ingeschreven voor een workshop met Sandra Deakin. Ook andere dingen staan nog op mijn lijstje en deze moeten er voor zorgen dat ik mentaal alle rust vind om mijn levenskracht te verhogen. Ik weet dat mijn situatie niet goed is en de toekomst heel onzeker maar zoals ik gisteren tegen de dokter zei, ik ben niet van plan om mijn hoofd er zo maar bij neer te leggen.
De laatste dagen beginnen de 4 muren van mijn kamer echt op mij af te komen. Ik ben het beu, heb het totaal gehad. Spijtig genoeg blijft het wondvocht uit mijn lichaam komen. Iets wat ik niet goed begrijp maar volgens de dokter is het allemaal normaal. Ik vind eerlijk gezegd van niet, maar ik heb dan ook niet voor chirurg gestudeerd. De kans is groot dat ze me met een drain naar huis laten gaan en dat ik dan een verpleegster moet laten komen. Niet ideaal maar alles is beter dan nog langer in deze kamer te moeten blijven. Mentaal heb ik dieper dan ooit gezeten. De negatieve gedachten blijven in mijn hoofd spelen. Je hoort spreken van een levensverwachting tot maximum 6 jaar en dat de mogelijkheid om terug te gaan werken niet vanzelfsprekend is. Ik heb hier de laatste dagen met tranen in mijn ogen gezeten. Als ik denk aan mijn gezin wordt het me soms echt teveel. Ik wil ons Yana zien opgroeien, haar zien trouwen, kleinkinderen, samen met mijn vrouwke genieten van ons pensioen. Wat voor iedereen vanzelfsprekend is, is voor ons een verre droom. God wat haat ik deze ziekte! Ik wou dat ik er tegenover kon gaan staan en het voor eens en voor altijd uitvechten. Er zit zoveel woede in mij dat ik het totaal zou verpulveren! Maar nu trekt het zich terug op een plekje waar niemand bij kan. Gelukkig komt er regelmatig een psychologe op bezoek waar ik mijn uitleg kan doen. Ze geeft me verschillende relaxatie oefeningen en oefeningen om het piekeren tegen te gaan. Het is voor ons een heel zware periode, zeker voor ons Pascale, die ook beseft dat de toekomst heel onzeker is. Er staan ons belangrijke weken te wachten waar we alles op een rijtje zullen moeten zetten. Ikzelf moet terug de kracht vinden om toch een manier te vinden om terug recht te krabbelen en dat monster nog maar eens te tonen dat ik niet opgeef. Tientallen keren ben ik neer gemept, altijd ben ik terug opgestaan. Ik ben nog nooit zo groggy geweest als nu, maar groggy is nog niet KO. Misschien wordt het nu tijd om de ultieme aanval aan te gaan. Gelukkig heb ik sinds gisteren het gevoel dat mijn koppig karakter stilaan terug begint te groeien. Hoe ik het ga aanpakken weet ik nog niet, waarschijnlijk ook via alternatieve weg. Een levensverwachting van maximum 6 jaar is voor mij totaal geen optie. No way dat ik me daar bij neerleg!
De laatste dagen heb ik erg diep gezeten. De koorts die me al van zondag teisterde had me volledig uitgeput. Voor een gesprek van 15 minuten had ik nadien 2 uur nodig om te recupereren. Zelfs gewoon luisteren was een marteling en dat had heus niets te maken met de gesprekspartner. Geen energie betekent ook geen mentale kracht, met als gevolg dat dipjes niet lang uitbleven. Op een moment kwam het zo ver dat ik me afvroeg of dit allemaal wel nut had. Je moet eens even het volgende lijstje bekijken: - vorig jaar vaststelling kanker + uitzaaiing naar lever - operatie dikke darm - start 3 maal chemo - operatie lever - vervolg 9 maal chemo - alles weg en in januari terug gaan werken - op controle in mei waar ze vaststellen dat er terug een letsel is op de lever - start 4 maal chemo - augustus operatie lever - operatie mislukt, letsel kan niet weggenomen worden omdat het op een bloedvat zit - verwikkelingen met hoge koorts
Op dergelijke momenten zeg je: "Foert, laat ons gewoon leven zonder behandelingen en kijken hoeveel je nog gegund is." Ook het gesprek met mijn oncoloog was niet echt positief. Hij was niet zo'n voorstander van bestralingen. Het zou klonters kunnen geven en dat was heel gevaarlijk. Alles zou nog besproken moeten worden met verschillende specialisten. Ook vertelde hij dat de kans op volledige genezing heel klein, zelfs miniem was. Ook niet echt het nieuws dat je wil horen als je daar ligt als een gekookt ei. Momenteel hebben ze de dader van de koorts gevonden. Op een scan bleek dat er nog veel vocht vast zat dat ondanks het plaatsen van een drain niet afgevoerd was. Na het steken van een nieuwe drain zat er op enkele minuten een halve liter oud bloed, pancreasvocht en nog verschillende andere afvalstoffen in de zak. Niet moeilijk dat ik koorts maakte. Heel die troep duwde tegen mijn organen. Daardoor voelde het alsof er soms een olifant op mijn borst stond. Gelukkig weten ze het nu en kan er iets aan gedaan worden. Al blijf ik toch met het gevoel zitten dat dit niet had hoeven te gebeuren. Dit heeft me zeker en vast 5 dagen van mijn herstel gekost om nog maar te zwijgen van de mentale klop. Maar het is wat het is en we moeten verder. Eerst terug op kracht komen om nadien de mentale kracht terug te vinden. Al hangen die 2 ongetwijfeld aan elkaar. En als de alternatieve geneeskunde mij niet kan helpen moet ik het zelf maar doen. Ik geloof nog altijd in de zelfgenezende kracht van het lichaam.
De laatste dagen zijn voor mij echt frustrerend geweest. Vanaf zondagavond loop ik constant met koorts rond. Het gaat hier om koortsaanvallen van, in het beste geval, 38.2 tot pieken van 39.4. Gevolg is dat ik totaal uitgeput ben en ik eigenlijk niet kan werken aan mijn recuperatie. Het meest frustrerende is dat ze niet weten van waar het komt. Eerst was het een overblijfsel van een stukje orgaan dat ze hadden afgesneden en dat nu aan het vergaan was. Dan was het weer een mogelijke ontsteking op een deel van mijn lever. Uiteindelijk heeft de dokter beslist om morgen een bloed- en urineonderzoek te laten doen en indien nodig vrijdag een scan van de lever. Je kan je dus wel voorstellen hoe ik me momenteel voel, constant gekluisterd aan bed en niets kunnen lezen omdat ik te moe ben of me niet kan concentreren. 's Nachts gaat het al niet veel beter. Gelukkig krijg ik van de lieve nachtverpleegster regelmatig een pijnstiller en natte washandjes of een ijspak om mijn temperatuur te doen dalen. Ik had gehoopt om binnen de 10 dagen thuis te zijn maar ik vrees dat ik door deze verwikkelingen toch zeker een week ga verliezen. Ze zeggen dat koorts een teken van weerstand is. Dus ik denk momenteel dat al mijn cellen in "Syrie" modus staan. Met een beetje geluk wordt elke kankercel in mijn lichaam weggebrand. Maar dat is toch voorlopig het enige van positiviteit dat ik er kan in zien.
Toen ik donderdagavond wakker werd en merkte dat ze toch ongeveer 6 uur met mij bezig waren geweest, had ik daar een optimistisch gevoel bij. Zo lang bezig, dat kon toch bijna niet anders dan goed nieuws zijn. Spijtig genoeg werd mijn gevoel snel tegengesproken toen Dr. D. verslag kwam uitbrengen. "Mijnheer De Vos, de operatie is niet verlopen zoals gepland. Het letsel zit vlak tegen het bloedvat en we kunnen het onmogelijk wegnemen." Als ze dat zouden doen, zou ik gewoon doodbloeden. Het was natuurlijk niet het nieuws waar ik op gehoopt had, maar ik had er wel rekening mee gehouden, zodat de slag al bij al nog meeviel. Ik denk dat mijn vrouwke het er moeilijker mee had toen ik haar het nieuws vertelde. Net zoals de meeste mensen dacht zij dat we na de operatie wel wat licht aan het eind van de tunnel zouden zien. De dokter zei me ook dat het letsel niet zo groot was en dat ze volgende week aan tafel zouden gaan zitten om andere mogelijkheden te bespreken. Ik vroeg hem achter een levertransplantatie, maar dat was geen optie omdat ze dat bloedvat, waar het letsel tegen lag, nodig hebben. Op dit moment denken ze vooral aan bestralingen om het zo klein mogelijk te maken. Maar verdere uitleg zal ik later nog allemaal krijgen. Momenteel lig ik terug op mijn gewone kamer en kan ik me wat bezig houden met mijn blog en boeken te lezen. Spijtig genoeg is de internetverbinding hier geen succes zodat ik niet altijd kan antwoorden op jullie berichtjes. Maar wees gerust, Pascale brieft alles door en ik ben er heel blij mee. Bedankt allemaal!!! Zo nu ga ik lekker uitkijken naar mijn eerste ontbijtje .
Als je ergens voor gaat,heb je kans om te verliezen.Als je niet gaat,heb je al verloren.
Nog een laatste berichtje voor ik naar de kliniek vertrek. Het is raar dat ik juist nu eigenlijk heel rustig ben terwijl ik de laatste dagen toch wat stress had, iets wat natuurlijk normaal is. Ook mijn vertrouwen in een goede afloop is groot. Ik heb er de voorbije weken dan ook alles aan gedaan om in de best mogelijke conditie naar de kliniek te kunnen. Met dank aan mijn dokter die echt alles uit de kast heeft gehaald. En met alles bedoel ik echt wel alles. Het was soms zo veel dat ik door het bos de bomen niet meer zag . Kortom ik ben er klaar voor. Zelfs als ik donderdag na de operatie wakker zal worden en ze me zeggen dat ze niets hebben kunnen weghalen zal dat mijn geloof in een goede afloop niet aantasten. Dat is dan gewoon een optie minder, maar er zijn er nog . Nu wordt het dus aftellen tot wanneer ik vanavond om 17 uur binnen moet. Nog enkele laatste uren met mijn gezin, die het de komende dagen of weken ook niet eenvoudig gaan hebben. Maar ik weet hoe sterk ze zijn en ben dan ook 100% zeker dat ze hier goed gaan doorkomen. Ikzelf ga proberen zo snel mogelijk thuis te zijn. Want hoe lief en knap de verpleegsterkes daar ook zijn er is no place like home . Ik ga ook proberen om vanuit mijn ziekenbed regelmatig verslag uit te brengen en als ik dat niet doe zal Pascale dat zeker en vast in mijn plaats doen. Voor diegene die kaarsjes willen branden, wees voorzichtig want ik wil geen brandschade op mijn geweten ;-).
Ware optimisten zijn er niet van overtuigd dat alles goed zal gaan.Maar ze zijn er wel van overtuigd dat niet alles fout zal gaan.
Zo, onze vakantie zit er weer op en nu begint het aftellen naar woensdagavond, de dag dat ik binnen moet in de kliniek. Donderdag zal ik dan geopereerd worden. Onze vakantie was super maar toch bleef de operatie in mijn hoofd spelen. De eerste dagen liep ik er zelf "ambetant" bij omdat ik te veel op mijn eten wou letten en bezig was met de verschillende supplementen die ik moest nemen. Ik wou het echt allemaal doen zoals voorgeschreven maar ik kwam er na enkele dagen achter dat dit niet de goeie manier was. Toen heb ik de knop even omgedraaid en beslist dat het vooral belangrijk was om te genieten en te doen waar ik me goed bij voelde. Het kan niet de bedoeling zijn dat je tijdens je vakantie stress hebt. Dus heb ik tijdens dat weekje wel wat gezondigd , maar ik voelde me er wel veel beter bij. Het was een super week met fantastisch mooi weer, veel lichaamsbeweging en lekker eten. De dagen die nu volgen zullen best wel stresserend worden maar ik hoop in zo goed mogelijke conditie aan mijn avontuur te beginnen. Voor de operatie zelf heb ik niet veel schrik, wat me wel bezig houdt is wat er achteraf zal gebeuren. Zal ik er eindelijk voor goed vanaf zijn of heeft men nog enkele onprettige zaken in petto. Ik weet dat ik vol zelfvertrouwen naar de kliniek moet gaan maar het hervallen heeft een serieuse knauw in mijn zelfvertrouwen gegeven. Ik probeer daar wel aan te werken. Ik besef ook dat onzekerheid een negatieve invloed kan hebben op mijn herstel en genezing. Spijtig genoeg bestaat er geen knopje waar je je hoofd volledig mee kan leegmaken. Maar hoe moeilijk het ook is ik werk eraan. Ik heb verschillende boeken gekocht over de zelfgenezende kracht van de geest en een boek over de juiste voeding om kanker te voorkomen of te genezen. Morgen heb ik nog een afspraak met een gezondheidstherapeute in Meerhout. Ik hoop dat die er voor kan zorgen om de laatste twijfels in mijn hoofd weg te krijgen. Ik besef ook dat wat er ook gebeurd ik er alles aan gedaan heb om mijn strijd tot een goed eind te brengen. Dinsdag ga ik mijn collega's op het werk nog eens een goeiendag zeggen, dat is toch weeral een tijdje geleden en ik kijk er eigenlijk wel naar uit. Ik wil iedereen ook nog eens bedanken voor hun steun, gebedjes, kaarsjes...... ze geven me de kracht om door te zetten en te blijven vechten !
Elke les, waar je van leert, maakt het pad vrij voor nog waardevollere lessen. Elke les, die je negeert, komt steeds weer terug.
Voila de planning voor de verdere behandeling is klaar. Uit mijn scan blijkt dat het letsel licht gekrompen is maar niet zoveel als gehoopt. Vorig jaar had de chemo beter gewerkt. Blijkbaar hebben we hier te maken met iets hardnekkigs. Iets wat ik al vermoedde aangezien het op korte tijd terug gekomen is. Gelukkig ben ik even hardnekkig . Toch willen de dokters overgaan tot een operatie. Het blijft een zeer moeilijke operatie dat wist Dokter Delvaux, de chirurg die mij gaat opereren, te vertellen. Ze zijn zelf nog niet helemaal zeker waar het letsel zich juist bevind. Het ligt juist op de grensstreek van de lever, maar of het nu juist binnen of buiten is kunnen ze niet met zekerheid zeggen. Die zekerheid zullen ze pas hebben op het moment dat ik half open op de operatietafel lig. Wat ze wel weten is dat het vlakbij bloedvaten ligt en als ze die doorsnijden sterft de lever af wat niet zo een goed nieuws zou zijn voor mij. Ook weet men niet of ze het volledig kunnen wegnemen Er zijn verschillende opties. In het beste geval kunnen ze het volledig wegnemen en zal ik na mijn herstelperiode terug chemo krijgen als nabehandeling. Een andere optie is dat ze het gedeeltelijk wegnemen en dat men hoopt dat de chemo de rest zal vernietigen. In dit geval overwegen ze ook nog bestralingen te doen, iets wat niet vaak gebeurd in de buikwand, maar als het letsel zich juist onder de lever zou bevinden zou dit eventueel een optie zijn. Jullie horen het, ik heb weinig zekerheid hoe het nu zal aflopen. Ik kan enkel het beste hopen. Ondertussen ben ik op alle gebied bezig mij zo goed mogelijk voor te bereiden op wat komen gaat. Zowel op het gebied van voeding als mentaal heb ik toch al veel werk verzet. Wat voeding betreft heb ik al de grootste stappen moeten zetten. Zelf mijn vrouwke staat versteld dat ik het karakter heb om al die lekkere maar ongezonde dingen te laten. Als ik erop terug kijk moet ik eerlijk toegeven dat ik soms toch wel wat overdreven heb qua snoepen. Maar een mens leert uit zijn fouten en ik ben bereid alles te doen om voor eens en altijd te genezen. Dus als ik daarvoor minder mag snoepen, minder koffie drinken en minder wijntjes mag drinken dan moet dat maar. 1 koffie per dag of 1 wijntje per dag kan heus geen kwaad en af en toe zondigen mag ook wel, maar het moet natuurlijk meer uitzondering dan regel zijn ;-). De koffie heb ik ondertussen vervangen door losse Japanse thee en ik moet zeggen ik voel me daar best goed bij. Ook op het mentale of noem het spirituele vlak ben ik ondertussen op zoek naar de juiste persoon die mij kan helpen. Ik heb al verschillende contacten gelegd en moet nu enkele nog een keuze maken. Die keuze zal ik laten bepalen bij wie ik het beste gevoel heb. Veel mensen zullen er misschien niet in geloven maar ik ben ervan overtuigd dat als men spreekt over een gezonde geest in een gezond lichaam daar toch wel een grond van waarheid in zit. Voor diegene die een kaarsje willen branden of duimen geef ik nog even de datum van de operatie door. Donderdag 22 augustus.
Gisteren had ik een afspraak met een orthomoleculaire dokter. Ik moet zeggen dat het gesprek toch een diepe indruk heeft nagelaten. Het was een dokter die recht voor de raap was maar met hart en ziel vertelde over zijn interessegebied. Ik dacht eerst dat ik gewoon wat informatie zou krijgen over gezonde voeding en een aanvulling van supplementen die mij konden helpen. Maar dit ging veel verder. Het kwam erop neer dat ik ernstig ziek was en dat dit een reden had. Het was te eenvoudig om het enkel op pech of erfelijkheid te steken. Hij vergeleek mijn kanker met een tijger die uit zijn kooi was en die we met alle macht terug in zijn kooi moesten krijgen. Hem in zijn kooi houden was niet zo moeilijk, maar hem erin krijgen was een andere zaak. De dokter vertelde me ook dat er maar 1 persoon was die mij kon genezen en dat was ik zelf. Er werd bloed getrokken en werd na gegaan welke supplementen ik nodig had en of dat diegene die ik nam wel goed voor mij waren. Bleek dat de helft van de supplementen die ik nam eigenlijk niet goed waren of onnodig. Ipv deze supplementen kreeg ik andere aangeboden. Maar zoals ik zei, zijn aanpak gaat veel verder dan dit. Hij raadde me aan het boek De helende reis van Brandon Bays te lezen. Een boek dat gaat over de kracht die de mens bezit om zich zelf te genezen. Deze vrouw had ooit de diagnose gekregen dat er een tumor ter grote van een basketbal in haar buik zat. Ze was in 6 weken erin geslaagd de tumor op eigen kracht, met gezonde voeding en passende psychologische/mentale begeleiding de tumor volledig te laten verdwijnen. De bedoeling is dat ik na het lezen van dit boek contact zoek met iemand die mij kan helpen om eventuele verborgen blokkades in mijn lichaam/geest te zoeken en weg te werken. Het klinkt misschien allemaal heel raar en alternatief maar ik geloof echt dat er gebeurtenissen in je leven kunnen zijn die later aanleiding kunnen geven tot het ontstaan van ziektes. Het meest moeilijke van deze therapie zal zijn dat ik een speciaal dieet zal moeten volgen en ik dus op mijn eten zal moeten letten. . Je ziet het was een hele boterham die ik kreeg te verwerken en heb toch even de tijd nodig gehad om alles op een rijtje te zetten. Toen ik vanochtend opstond zag ik alles heel wat helderder en ben ik direct beginnen lezen in het boek en het nodige opzoekingswerk gedaan ivm met diëten en gezonde voeding. Ik heb nog heel veel werk te doen maar heb er echt wel zin in . Ik heb echt het gevoel dat ik op een kruispunt sta en op het punt sta een beslissing te nemen die een invloed gaat hebben op de rest van mijn leven.
Voila 4e chemo zit erop, dus als ik het langs de positiefste kant bekijk zit 1/3 van mijn behandeling erop. Dit is wel als alles perfect verloopt. Afwachten maar en het beste hopen meer kan ik niet doen. Op donderdag 1 augustus wordt er een scan gemaakt om te kijken of de chemo iets heeft uitgehaald. De uitslag krijg ik op 5 augustus. Dit worden ongetwijfeld weer enkele stresserende dagen. Enkele dagen na de uitslag vertrek ik dan samen met het gezinnetje op vakantie. De 4e chemo is iets beter verlopen als de vorige. Deze keer ben ik er niet ziek van geweest enkel voelde ik mij heel slap en enkele dagen vermoeid. Maar dit is stilaan verleden tijd dus kunnen we er weer van gaan genieten. Vandaag zijn we samen met de familie nog eens bijeengeweest om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Het was leuk om nog eens bijeen te komen en wat bij te babbelen. De lekkere ijscoupe die daar bijhoorde maakte het helemaal compleet . Tijdens zo'n familie bijeenkomsten stel ik bij mezelf toch altijd vast dat ik door mijn ziekte anders ben beginnen denken. Het klinkt misschien raar maar ik voel me er beter bij. Minder denken en meer doen is mijn motto geworden. Niet te veel meer piekeren, de dingen doen die je wil doen zonder na te denken wat andere mensen er van zouden denken. Het leven is te kort om te twijfelen. Doe de dingen als je ze kan doen en wacht niet af tot wanneer je door één of andere reden het niet meer kan doen. Wat je ook tegenkomt in je leven iedereen kan zijn leven veranderen. Het enigste en het moeilijkste wat een mens moet doen is die éne belangrijke stap nemen. Een stap die heel je leven kan veranderen en die tot een echte openbaring kan leiden. Niet twijfelen, gewoon doen ! Wat heb je te verliezen? Juist niets. Dus voor al diegene die met twijfels zitten in hun leven. Doe het gewoon ! Neem die stap en stop met denken !
Wie in zichzelf gelooft, hoeft zich nooit te bewijzen.
Chemo 3 zit erop, maar wat heb ik mij slecht gevoeld. Van alle chemo's die ik tot nu toe heb gehad was vorige dinsdag de meest miserabele dag die ik al heb mogen ondervinden. Zelfs nu ik alleen had ontbeten heb ik mij de hele dag misselijk en ziek gevoeld. Het was zo erg dat ik volkomen begreep dat er mensen zijn die hun behandeling niet meer wilde voortzetten omdat ze zich zo ellendig voelde. Ook bij mij kwamen dergelijke gedachten boven. Ook begin ik meer en meer producten te associëren met mijn behandeling. Na de carré confituurkes die ik niet meer kan ruiken of zien, is mijn lijstje aangevuld met soep en cola. Enkel de naam roept bij mij al braakneigingen op. Voorlopig blijft het ellendig zijn beperkt tot één dag en ik hoop dat dit zo nog even mag blijven. Ik zie het echt niet zitten om enkele dagen door deze hel te gaan. Dit maakt dat ik het tot nu toe nog altijd kan relativeren. Ik moet er wel bij zeggen dat het relativeren pas the day after begint want op dinsdag slaag ik er geen enkel moment in om maar 1 klein positief dingetje te bespeuren. Vanaf woensdag zie ik de zon al wat meer door de wolken komen en haal ik de kracht uit het feit dat 1 dag ellende niet opweegt tegenover een kans op volledige genezing. Nog 1 maal op de tanden bijten en dan wordt het afwachten wat het resultaat van mijn scan zal zijn. Ik hoop het resultaat nog te weten voor we op vakantie gaan zodat ik mij mentaal kan voorbereiden. Maar of het nu goed of slecht nieuws is, ik zal mijn vakantie niet laten beïnvloeden door het resultaat. Dat monster heeft al genoeg invloed op mijn leven en ik zal het niet toelaten om de leuke tijden die ik heb samen met mijn gezin af te pakken. Ondertussen is er een nieuwe goede week aangebroken en die zijn we gisteren goed begonnen met een leuke uitstap naar Antwerpen. Ook al voel ik dan de vermoeidheid wel toch geeft het me een voldoening dat ik dit nog steeds kan. Verder staan er deze week nog leuke dingen op het programma. Yana wil absoluut nog eens gaan minigolfen. Ze hoopt nog altijd dat ze eindelijk eens kan winnen van haar papa . En er is niemand die beter weet als wij "zolang er hoop is, is er leven." .
De eerste stap van het realiseren van een droom is hem tot prioriteit maken in je geest.
Morgen begint mijn "slechte week". Zo noem ik de week waarin ik mijn chemo krijg. Er is een groot verschil tussen een "goede" en een "slechte" week. In de slechte week voel ik mij vooral de eerste dagen na de chemo vermoeid en futloos, in de goede weken functioneer ik gelijk ieder ander mens. Morgen zal ik nog met meer tegenzin vertrekken als anders. Van de vorige chemo was ik toch serieus misselijk en ziek en ik vrees dat die herinnering morgen zal opspelen. Gelukkig weet ik ermee om te gaan. Enkele dagen doorbijten en dan kan ik weer genieten van het mooie leven. Uitgerust zal ik er echter niet aan beginnen, maar dat heeft dat te maken met ons hondje Lady. Die voelt zich de laatste weken niet goed in haar vel. Ze vertoont angstig gedrag, krabt aan deuren en vloeren, graaft putten in de tuin alsof ze zo snel mogelijk in Australië wil zijn en loopt er soms bij alsof ze helemaal niet weet waar ze is. Komt er ook nog bij dat ze 's nachts niet alleen wil slapen en zelfs als er iemand bij haar blijft is ze soms niet te kalmeren. Gevolg is dat wij een zwaar tekort hebben aan nachtrust en dat heeft natuurlijk een invloed op ons functioneren. Vorige week heeft onze dierenarts bloed getrokken en nu wachten we op het resultaat. Toen we ze op 9 jarige leeftijd uit het asiel haalden hebben we haar beloofd dat we haar een mooie oude dag zouden geven. Tuurlijk is ons Lady al een ouder dametje en die hebben net als de mens hun ouderdomskwaaltjes. Ikzelf ben sinds zaterdag begonnen met mijn Bachbloesems. Ik heb er al veel over opgezocht en gelezen. Ook getuigenissen van mensen die er eerst argwanend tegenover stonden maar die nu fervente gebruikers zijn. Ikzelf ben er van overtuigd dat het een waardevolle aanvulling zal zijn in de strijd tegen mijn ziekte. Ook mijn huisdokter vond dat ik het zeker moest doen. Zij kende ook mensen die door alternatieve geneeskunde zich beter voelde. Nu ga ik nog wat genieten van het mooie weer en me voorbereiden op morgen dat ongetwijfeld een moeilijke en zware dag zal worden. Maar When the Going Gets Tough, the Tough Get Going
. De volgende dagen verzorgde we de wond zo goed mogelijk en het gezwel verminderde snel. Nu is het bijna volledig plat. Het openspringen van het gezwel had ook een ander onvoorzien gevolg. Ik begon te twijfelen aan de chemo en vroeg me af of dit nog wel nodig was. Vandaag trok ik dan naar de kliniek. Het was de bedoeling dat ik er 3 dagen zou blijven zodat ze me goed konden opvolgen. Vanaf het moment ik voet zette ik de kliniek voelde ik mij slecht. De voorbije dagen had ik duidelijk gevoeld dat ik sterker werd, zowel mentaal als fysiek. Na een uurtje in de kliniek voelde ik mij terug wegzakken. Nee dit voelde weer niet goed aan en de twijfel sloeg heel hard toe. Toen de oncoloog kwam stelde hij voor ondanks de goede bloedwaarden toch te beginnen met de chemo. Uit het bloedonderzoek was gebleken dat mijn leverwaarden terug verbeterd waren en er geen sporen meer waren van een infectie. Ook de bloedarmoede waar ik aan leed was onder controle. Mijn gevoel zei nee, maar hoe moest ik dit zeggen. Hij had alles gedaan op een behandeling samen te stellen om het zo draagbaar mogelijk te maken en nu zou ik moeten zeggen dat ik toch van gedacht veranderd was. Toch besloot ik mijn gevoel te volgen en vroeg hem om bedenktijd. Ik was er niet klaar voor en was niet bereid om mijn verbeterde toestand terug te laten afbreken. Ik besloot om terug naar huis te gaan en ik ben er zeker van dat dit een goede keus is. 
