Op Bol.com zag ik beoordelingen voor Muur Glad om de granolmuren te behandelen. Ik zie er van af en leef met muren met bobbeltjes. Een daarvan heeft inmiddels voor 3/4 een nieuwe kleur. Vanmorgen plakte ik zorgvuldig een hele rol afplaktape langs randjes. Goede voorbereiding is het halve werk, leerde ik onderweg naar oud worden. Rustig aan en genoeg pauze nemen en morgen is er weer een dag. Daarmee is het een aangenaam, creatief, bijna meditatief klusje. Het gisteren helemaal leegmaken van de slaapkamer kostte meer zweet op de rug. Maar dankzij een liefdevol handje hulp staat mijn bedje nu in de woonkamer en is de rest van de spullen uit het zicht opgeborgen.
Mijn to-do-lijstje wordt groter in plaats van kleiner. Van mezelf vervelen achter de geraniums is nog geen sprake. Gelukkig maar ik heb nog een groot verleden om mezelf bezig te houden voor de boeg.
Gisteren verraste mijn schoonzoon met onverwacht bezoek én 2 boeken cadeau. Een ter ere van mijn verjaren, de andere ter viering van vervroegd pensioen. Beide gaan over GELUK... Geluk vinden en hebben en houden. Samen genoten we van de onderzoeksactiviteiten van Joy. Gekleurde onderdelen van leeftijdsadequaat kinderspeelgoed verdwenen in haar mond en kwamen er gelukkig ook weer uit. Joy begint te kruipen, de volgende stap na rollen. Ze heeft inmiddels een tandje door. Door Coronamaatregelen zijn de bezoekjes aan het consultatiebureau opgeschort. Hoeveel kilo zij weegt en hoeveel ze gegroeid is is daarom niet nauwkeurig geboekstaafd. Maar ze past steeds in een volgende maat kleren, houdt van eten en knuffelen. Aan een kleintje zie je dat gelukkig zijn onze fabrieksinstelling is, zoals in een van de boeken beweerd wordt. Ons, zich onvermijdelijk ontwikkelende EGO, zorgt voor tobben, stemmen in je hoofd, hangen aan gisteren en vrezen voor morgen. Ouder worden, oefening en voortschrijdend inzicht kunnen het Ego weer doen krimpen. Leren loslaten, van méér en willen hebben terug komen bij de fabrieksinstelling: Leven in het NU, blij met genoeg, almaar onderzoekend. Dankbaar voor geborgenheid en verbondenheid. Je komt bloot, zonder bezit het leven binnen en gaat uiteindelijk met niets weg. Wat overblijft zijn herinneringen. Aan wat je deed, aan wat je deelde.
Toen ik ruim 3,5 jaar geleden dit huis ging bewonen kreeg het 50 tinten wit Kennelijk verandert smaak onder invloed van klusprogramma's en aanbod in winkels. Granolmuren en een schrootjeswand zijn niet meer van deze tijd. En ik vind het al een poos allemaal té wit. Met veel tijd voor de boeg en het feit dat het niet meer uitmaakt als het huis naar verf ruikt verzin ik een klusplan. Tot nu toe alleen in mijn hoofd en mezelf scholend via YouTube. Inmiddels weet ik dat granolmuren bewerkt kunnen worden met Muur glad als alternatief voor stucwerk. Misschien kom ik zelfs een vullende muurverf tegen als ik wat door zoek. Inmiddels heb ik geleerd dat haast niet hoeft en dat je met elke dag een draadje uiteindelijk ook resultaat bereikt. Voor mijn verjaardag kreeg ik een nieuwe kleurrijke bloemendoek. Decorbouwend verstop ik daarmee een 2e deur die functioneel was in de tijd dat de vorige bewoner haar praktijkruimte deelde op de plek die nu mijn woonkamer is. Het groeiend groen buiten helpt ook om het geheel kleurrijker te maken. Met nog meer geduld wordt buiten bijna binnen. Vanmiddag ga ik op pad met kind en kleinkinderen. Ter ere van mijn verjaren gaan we met elkaar ergens lunchen. De horeca wordt blij van bezoekers die komen.
De dag is half voorbij en er was gezellige aanloop met taartjes en pakjes. Lieve mailtjes en apjes Al die dingen die een dag feestelijk maken. Mijn dochter schreef na een leven met veel werk vanaf nu veel leven zonder. De 46 gewerkte jaren krijg ik er vast niet nog bij. Maar nog een jaar of 20 in goede gezondheid ik teken er voor bij het kruisje.
Het is maar goed dat we niet in de toekomst kunnen kijken. Zelfs het bezoek van vandaag had ik niet voorzien. Ik voel me rijk met trouwe vrienden en vriendinnen. Ik voel me rijk met mijn heerlijke dochter en haar gezin op een steenworp afstand. Ik voel me rijk met mijn liefdevolle zus ver weg. Ze zijn als sterren je hoeft ze niet altijd te zien om te weten dat ze er zijn. Ik verheug me op een nieuw levensjaar. Ieder jaar lijkt beter dan het voorgaande. Ieder jaar denk ik dat het niet beter kan worden. Ik ben benieuwd wat de verrassing dit jaar zal zijn.
Jarenlang onvoldoende poetsen en flossen en relatief veel snoepen leiden uiteindelijk tot verval tot het punt dat ik eind van de middag een afspraak heb met de tandtechnieker om te gaan happen voor een kunstgebit. Over een paar weken volgt dan een bezoek aan de kaakchirurg en daarna begint het grote wennen aan meer kiezen dan ik de laatste jaren rijk ben geweest. De voortanden bleken ook sleetse plekken te vertonen en daarmee is het hek echt van de dam, merkte ik jaren geleden toen ik hetzelfde traject liep voor de bovenkaak. Inmiddels heb ik tijd en toch geen cliënten die ik onder ogen moet komen. Als het dan toch onvermijdelijk is dan maar zo snel mogelijk. Ooit zei mijn dochter: "Mam, gebitsverzorging aanleren is een van de dingen die ik opvoedend bij mijn kinderen anders, beter, ga doen". Iedere volgende generatie doet het beter dan de vorige. Voortschrijdend inzicht noemen we dat. Met mijn nieuwe boventanden werd ik mooier. Waarschijnlijk met nieuwe ondertanden nog mooier. In ieder geval kauwt het beter dan zonder. Look at the bright site.
Elke dag maakt Kees van Eunen uit Amsterdam een kaboutertekening. Zo houdt hij zichzelf bezig in deze tijd van veelal afzondering. Zo troost hij anderen via whatsapp en nu via een blog waarop je je zelfs kunt abonneren.
Ik vind het inspirerend te zien hoe mensen talenten ontdekken en ontwikkelen. Ik heb, hoop ik, een groot verleden voor de boeg. Tijd in overvloed nu de periode van pensioen vervroegd is aangebroken. Ja, ja ... het bericht dat ik ben toegelaten onder de bijstandsparaplu is gekomen. De last is van mijn schouders ... voelbaar. Ik ben benieuwd welke talenten ik nog zal ontdekken. Je bent nooit te oud.
Van de week liet ik me verleiden door een aanbieding Choco-toffs een paar dagen verder zit ik nu met een zeer pijnlijke tong ten gevolge van een lelijk afgebroken kies. Pijnstillers werken maar beperkt. Raar is de gewoonte dat ik een deel van de tijd toch mijn tong voel bewegen richting de ongerechtigheid. Morgenochtend kan ik bij de tandarts terecht. Ik hoop op een reparatie. Mocht deze kies ook niet meer te redden zijn dan vrees ik op korte termijn een ondergebit. Eigen schuld dikke bult aan sommige verleidingen kun je beter niet toegeven.
ben ik steeds vaker blij met mijn sociale media onthouding. Behalve via dit blog ben ik nergens meer actueel te vinden op het wilde web. Natuurlijk komt er nog het nodige onder mijn aandacht via de kranten en de nieuwsfeeds. Dan ben ik blij dat ik geen groots en meeslepende ambities heb waargemaakt. Je zal burgemeester of minister zijn.
In mijn jonge jaren liep ik iedere week met een ander bord voor mijn hoofd mee in demonstraties om de wereld te redden, op zijn minst beter te maken. De kruisraketten verdwenen uit Nederland, de zalm kwam terug in de Rijn, de zure regen verdween, vrouwen moeten hun eigen brood kunnen verdienen. Na activistische jaren richtte ik me meer op mijn kleine wereld. Ik was een goede moeder, ben een aardige oma, een trouwe vriendin. Ik plantte 1000 bomen in Afrika, kookte emmers soep, schreef boekjes en masseerde ontelbare mensen. Van de week word ik 66. Sommige dingen zijn veranderd, soms beter geworden. Sommige dingen veranderen niet of langzamer dan ik zou willen. Wat niet minder is geworden is hoop. Hoop dat 'we' betere keuzes zullen maken. Meer plezier zullen beleven aan geven en delen dan aan hebben en houden.
Maak iets moois van het weekend. Ben lief voor jezelf en je naasten.
Dezer dagen kijk ik, op Netflix, naar seizoen 1 van een serie over Merlijn. Ridders, kastelen, zwaarden, zware levens voor boeren en buitenlui. Codes en regels over wat hoort en wat eervol is. Eerder al las ik boeken over Koning Arthur en zag ik ook films. Maar ik vergeet steeds meer dan ik onthoud. In deze verfilming moet Merlijn zijn toverkrachten geheim houden, althans tot het punt waar ik nu ben. Op toverkunst en magie staat de doodstraf. Ik vind het ontspannend en verrijkend om uren onder te dompelen in de verbeelding van anderen. Kijken naar sprekende draken, eenhoorns en prachtige paarden. Vriendschap en respect zien groeien tussen de mannen wiens levens zijn als 2 kanten van 1 munt. Met elkaar verbonden.
Er zijn 5 seizoenen. Nog een boel zwaardgevechten te gaan. Ik ben benieuwd of ik zo lang geboeid zal blijven. Vandaag ben ik er in ieder geval zoet mee.
In mijn blog zaai ik stukjes die ik eens per jaar oogst tot het een boekje wordt voor Saar. Dit jaar een 4e boekje over Saar en Joy.
Ik word steeds vaardiger in het oogsten. Omdat ik een zaadje oormerk met ** in de titel hoef ik niet alle niet relevante stukjes te lezen.
Een vriendin zegt regelmatig: "Het leven wordt steeds meer van hetzelfde" ... Joy heeft haar eigen plek in mijn hart, is zeker weten een heel eigen mensje. Maar Saar maakte mij als eerste Oma. Ze was een poos wekelijks bij mij en niet op het kinderdagverblijf. Ik blogde regelmatig over onze dagen samen en daardoor begon de traditie een verjaardag-jaarboekje te maken.
Ik hoop de traditie nog jaren vol te houden. Dit jaar is het in ieder geval weer aan het lukken. De stukjes zijn gescoord. De file wordt aangevuld met foto's. Ieder jaar meer foto's omdat die, zolang je niet zelf kunt lezen, voor Saar meer betekenis hebben dan alle woorden. Woorden waarvan ik hoop dat ze die met plezier zal lezen en herlezen als ze later groot is. Woorden en daden die laten zien hoe blij deze oma Noma is met haar en met de rest van onze familie.
Al jaren weet ik dat je van stress ziek kan worden. Ik voel het in mijn lijf gebeuren. Alsof er een kat in mijn buik achter zijn eigen staart aanholt. Elke middag slaap ik een paar uur omdat de ogen te moe zijn om open te blijven. Ik ervaar een kort lontje en ben daardoor onaardig tegen mensen die het goed bedoelen. Ik ben zelfs liever alleen. Mijn buik krampt als de telefoon gaat. De toon van mijn stem verandert.
Al die dingen kwamen samen toen ik van de week bij de dame van de bijstand aan de telefoon mijn 'zaak' bepleitte. Zij adviseerde me mijn huisarts te bezoeken.
Hij legde me uit dat iedereen in de bijstand zich ziek mag melden. Dat hij alleen met de bedrijfsarts mijn gegevens mag delen. Hij schreef een briefje dat hij daartoe bereid is, mocht de arts dat willen. Gezien mijn leeftijd en het snel naderend pensioen heb ik geen sollicitatieplicht.
Het lijkt er op dat ik de komende maanden onder de paraplu van de Gemeentelijke bijstand mag schuilen. Zonder de angst besmet te raken door mijn werk dat onmogelijk op 1,5 meter kan. Blijvend in de relatieve afzondering waar ik mezelf al maanden houd. En toch met brood op de plank en licht uit de muur.
Ik ben super dankbaar in Nederland te wonen en dat ik geen dagloner ben in Afrika of India.
Zeker weten dat dit de wending wordt durf ik pas als ik eind volgende week geld op de giro zie verschijnen. Dan valt er een last van mijn schouders, een pak van mijn hart. Mocht dat voor de stressklachten onvoldoende soelaas bieden dan heeft de dokter nogmaals een luisterend oor en desnoods een pilletje in de aanbieding.
Het kostte een paar dagen voor ik dit stukje kon schrijven.
Vandaag zeg ik tegen de wereld: " De massagepraktijk is wegens Corona gerelateerde problemen voortijdig gesloten". Het voelt als uitgaan van een nachtkaars. Het voelt als vallen vlak voor de finish. Het voelt minder groot, sterk en zelfstandig dan ik mezelf graag zie,
Het is niet anders.
Ik dank iedereen voor het in mij gestelde vertrouwen gedurende de afgelopen jaren.
Van de week dronk ik koffie met een trouwe cliënt die net als iedereen het leven maar een stuk saaier vindt dan een paar weken geleden. Op anderhalve meter afstand. Gewoon in mijn woonkamer. Een rondje op de massagetafel wordt steeds meer 'een brug te ver'. Ik krijg buikpijn van het idee. Iedereen die wel eens een massage heeft genoten snapt dat de 1,5 meter er niet in zit.
Mijn kleindochter Saar is de enige die ik knuffel en zij mij. Zelfs mijn dochter en andere kleinkind blijven op afstand. Als ik met mijn vriendin samen eet verschuif ik de tafel en we hebben de lange zijde tussen ons in. Ik weet dat stress en angst niet helpen het immuunsysteem optimaal te laten werken, dus ik neem nog wat extra vitamines en zoek afleiding. History 101 en The last dance waren dezer dagen documentaires waar ik met genoegen naar keek. Op Netflix natuurlijk. The last dance volgt in 10 delen het leven van basketballer Michael Jordan. 10 delen verder snap ik zelfs 80% van dit sportieve gebeuren. Bewonderenswaardig wat atleten presteren. Dankzij aanleg maar bovenal dankzij uren oefenen, trainen, nog meer trainen, niet opgeven en dat jaren volhouden.
Mei nadert haar eind. Met elke dag een draadje en doen wat er gedaan moet worden is ook deze week al weer op de helft. Ben lief voor jezelf en je medemens.
Dankzij een vroeg verjaardagscadeau permitteerde ik mezelf een rondje bij de kapper. Luxe afscheidingen tussen wasbakken en stoelen die toch altijd al royaal uit elkaar staan. Minder cliënten in de zaak dan normaal. Overal handgel. Sommige kappenden met mondmaskers. In de spiegel oog ik weer fris en fruitig en jaren jonger. In de binnenstad viel nog meer dan gewoonlijk op hoeveel horeca gelegenheden er zijn. Een aantal van hen heeft de deuren al voor altijd gesloten en tonen borden Te Huur. Ook in deze branche was waarschijnlijk sprake van 'dor hout'. Ik weet uit een ver verleden hoe bedroefd en ontregeld je bent als je moet onderkennen dat je onderneming niet kan overleven. Maar in mijn geval was ik na een jaar van schuld- en schaamtegevoel uiteindelijk blij dat ik niet was blijven roeien in een lekke roeiboot. Je koopt er weinig voor in de periode dat het donker is en uitzichtloos lijkt maar alles gaat voorbij. Het lastige van deze tijd is dat niemand weet hoe lang het gaat duren. Dus... leef het leven per dag zo blij als je kan zo behulpzaam als kan zo voorzichtig als nodig is. Op mijn program staat een wandeling met dochter en kleinkinderen. Mijn dosis familiale vitamientjes gecombineerd met nuttige beweging in de frisse zonnige buitenlucht.
Vroeg bij de slager, de groente- en kaasboer niet de eerste, maar wel vroeg genoeg om niet buiten in de rij te hoeven wachten. Ik kocht voor de verandering de groente voor lasagna ongesneden. Ik denk dat het kijken naar Master Chef, dat ik nu al weken doe, me beïnvloedt. Kook met aandacht en liefde en met goede producten. In mijn geval is er geen tikkende klok. Ik heb geen haast. Mijn jury is mijn vriendin die altijd vindt dat ik lekker heb gekookt. En meestal heeft ze gelijk. Op de achtergrond een mooie klassieke muziek. Op naar de zaterdagkrant.
Ben lief voor jezelf en je naasten. Ben dankbaar voor aandacht en menselijke warmte.
Wat is fijner dan een voor het oog opgeruimd huis een heel schoon, opgeruimd huis. Meestal is de vrijdagmorgen voor de 'grote beurt". Zo ook vandaag en tevreden en een beetje uitgeteld tik ik nu dit stukje. Natuurlijk niets bijzonder, maar juist als je het bijzondere van gewone dingen ziet kun je veel bijzonder vinden. Als je moet wachten op het winnen van de loterij of tot de violen achter de plint gaan spelen kun je lang wachten. De planten buiten kwamen allemaal aan de beurt en ik genoot van vlinders en bijen. Een diepe kast ruimde ik op en zette de sapmachine terug in het zicht met het goede voornemen weer dagelijks een sap te maken. Een betere manier voor mij om groente en fruit te nuttigen maar een gewoonte die altijd weer slijt tot de machine weer in een kast verdwijnt. Raar is dat toch dat het zo lastig is dingen die goed voor je zijn vol te houden. Zelfs dagelijks hier schrijven komt er niet altijd van en dan is het zo maar al de volgende dag. Kijk vandaag bewust rond naar de kleine bijzondere dingen. Hoor een vogel, zie knoppen of bloemen. Maar je eigen feestje.
Inmiddels heb ik mijn afspraakbeleid weer aangepast. Ik merk dat 1 maal daags werken en dat nog niet eens iedere dag is wat ik aankan. Ik houd last van angst om besmet te raken. Ik werk 1 maal daags, het liefst aan een bekende persoon die in de ochtend belt en die zich op dat moment gezond weet. In het verleden werden al vaak de afspraken die van te voren werden gemaakt afgezegd. Ingehaald door dingen die belangrijker leken te zijn dan een uurtje voor jezelf. De afgelopen week meldde zich 2 mensen af met keelpijn. Prettig dat ze voorzichtig zijn. Bij bekende mensen mag ik direct aan het werk. Is de ijsbrekende kop koffie en de kennismakende babbel niet nodig. Na al die jaren blijft een eerste keer altijd spannender dan een volgende. Heb ik altijd het gevoel dat ik mezelf 'waar' en de moeite waard moet maken. Daarom staat de advertentie nog niet aan. Het blijft een stuk rustiger zonder en scheelt zo maar 100 euro die ik niet uitgeef.
Houd vol met afstand houden geniet van de zon ben lief voor jezelf en je naasten.
Meerdere kinderen vonden het leukste van weer naar school te zijn gegaan het moment dat ze weer naar huis mochten. Kleindochter Saar wist niet beter dan dat ze 2 dagen per week naar het KDV gaat. Tot 8 weken geleden en nu het allemaal weer gewoner aan het worden is hoeft het van haar niet zo nodig. Thuis met papa én mama in de buurt, koekjes bakkend, in de tuin met de watertafel, met de puzzels, de tablet met kindervermaak en soms alleen maar chillen op de bank of tijdens middagrust in je eigen bed. Mijn liefje waarom zou je ooit anders willen. Het zal wel weer wennen. Deze week maar met 1 dagje omdat donderdag Hemelvaart is.
Joy vindt het allemaal best. Niet de hele nacht doorslapen is haar enige minnetje op de lijst van vertonen van ideaal baby gedrag.
Deze morgen was ik uren zoet met het klusje Bijstand aanvragen. Er bestaat niet zoiets als gratis geld. De printer had behoefte aan nieuwe inkt en hoe deed ik dat eerder ook al weer. Printerpapier heb k nu weer volop. Scannen van een hele stapel ingevulde papieren ging ook niet op de automatische piloot. Ze vragen veel naar de bekende weg, naar gegevens die allang bekend zijn en die met 1 druk op een knop tevoorschijn zouden moeten kunnen komen. Ik weet nog wel wanneer ik trouwde. Niet meer precies in welk jaar ik daarna ging scheiden. Alsof mijn ex na ruim 30 jaar nog aanspreekbaar zou zijn om mij te onderhouden.
Zolang ik op advertentiekosten bezuinig is het rustig aan de telefoon. Ik lijk op Saar. Tevreden met hoe het de afgelopen weken geworden was. Het zal wel weer wennen.
Alweer een nieuwe week, de tijd snelt voorbij, sneller dan ooit lijkt het wel. Over een paar weken is er al weer een verjaardagsdag. Ik word oud, als ik geen ademnood krijg. De voordelen van ouder worden zie ik al jaren. Meer zelfvertrouwen, minder angst. Minder beren op en kuilen in de weg. Hoewel de laatste tijd meer angst dan ik in jaren voelde, Dit soort probleem was er tijdens mijn leven niet eerder. Bij niemand niet. In de Volkskrant vertelde een huisarts van mijn leeftijd wat het leven en werken hem heeft geleerd. Bottom line: Dat we allemaal lijden aan eenzaamheid, allemaal opbloeien van gehoord te worden. Luisteren is een beter medicijn dan een paracetamol. Eenzaamheid erkennen als fundamenteel horend bij het leven tempert verwachtingen naar dierbaren. De ander is er niet om jou gelukkig te maken, maar doet dat misschien wel door gewoon te luisteren. Ik leef al jaren meestal tevreden met mijn alleenzaamheid. De kunst ok te zijn met mijn eigen gezelschap. Een gewoonte, een instelling, die in deze tijd nog beter van pas komt. Met af en toe een ontmoeting, een ander die de slingers ophangt, een ander die het leven mooier kleurt.
Kijk om je heen en zie dat de bomen groener zijn, dat gras weer gemaaid wil worden. De meerkoeten in de Singel hebben nog 1 jong.
Vandaag besteed ik een deel van de dag aan luisteren. Uitgeverij Hay House heeft jaarlijks een summit en dit jaar had ik de aankondiging .helaas gemist. Dit weekend is er een replay. Google op Hayhousesummit, laat je mailadres achter en je hebt direct keuze uit de wereld aan informatie. Aanraders vind ik Louise Hay zelf en Wayne Dyer.
De afgelopen dagen verbleef ik in Mongolië en China in de tijd van Marco Polo. Natuurlijk via Netflix. Af en toe een beetje boel bloederig, maar overwegend fascinerend en onderhoudend. Mijn historische kennis te niet groot genoeg om te kunnen beoordelen hoeveel er fictie en hoeveel er waar gebeurd is. Maar helemaal verzonnen zal het niet zijn. Vroeger was niet alles beter. Waren mensen ook belust op macht, geld en aanzien. Waren mensenlevens niet veel waard.
De weekendkranten liggen grotendeels ongelezen te wachten. Gisteren ging voorbij met gezellig bezoek van een dierbare vriendin. De tulpen die ze voor me meebracht groeien, bijna hoorbaar, zo wat de vaas uit.
Hoe je het doe je het houd jezelf bezig en zoet. Wandelen, op afstand, kan ook. Van achter glas lijkt het heerlijk weer.
Mijn laptop is na reparatie weer terug van weggeweest. Gelukkig kan ik nog een paar dagen zonder zonder helemaal opgefokt te raken. Dankzij weer een uurtje werken per dag, de televisie en de telefoon die het nog wel deden én restanten van 2 weekend kranten kwamen de dagen ook zonder Netflix gevuld weer om. Zondag verblijdde mijn dochter me met Moederdagaandacht. Sinds zij ook moeder is is onze alleen-samen-tijd beperkter dan vroeger. Ik ben trots als ik haar hoor vertellen hoe ze als gezin alle ballen tegelijk in de lucht weten te houden. 2 Thuiswerkende ouders en 2 kleintjes die pas sinds deze week weer naar het KDV gaan. Joy krijgt tanden en slaapt niet de hele nacht door en Saar komt 's nachts ook wel eens vertellen dat ze even is gaan plassen. Ik word al moe als ik het hoor. Het is maar goed dat jonge mensen nog blaken van de energie.
De regeringsparaplu gaat voor mij niet open. Daarom heb ik me gemeld bij de reguliere bijstand. Mij is een telefoontje binnen 5 werkdagen beloofd. Tot eea duidelijk is werk ik een keertje per dag. Genoeg om de boodschappen te doen en de vooruitgeschoven rekeningen te betalen. Ik merk dat ik minder ontspannen naast mijn werktafel sta. De 1,5 meter is er ingeramd. Het blijft moeilijk in mijn hoofd om andere mensen alleen maar te zien als potentiële besmettingsbron. Dat maakt mij opgefokter dan me lief is, opgefokter dan gezond voor me is. Mocht ik in de bijstand mogen komen en mogen blijven dan houd ik meer dan dankbaar weer op met werken.
