Gisteren verraste mijn schoonzoon met onverwacht bezoek én 2 boeken cadeau. Een ter ere van mijn verjaren, de andere ter viering van vervroegd pensioen. Beide gaan over GELUK... Geluk vinden en hebben en houden. Samen genoten we van de onderzoeksactiviteiten van Joy. Gekleurde onderdelen van leeftijdsadequaat kinderspeelgoed verdwenen in haar mond en kwamen er gelukkig ook weer uit. Joy begint te kruipen, de volgende stap na rollen. Ze heeft inmiddels een tandje door. Door Coronamaatregelen zijn de bezoekjes aan het consultatiebureau opgeschort. Hoeveel kilo zij weegt en hoeveel ze gegroeid is is daarom niet nauwkeurig geboekstaafd. Maar ze past steeds in een volgende maat kleren, houdt van eten en knuffelen. Aan een kleintje zie je dat gelukkig zijn onze fabrieksinstelling is, zoals in een van de boeken beweerd wordt. Ons, zich onvermijdelijk ontwikkelende EGO, zorgt voor tobben, stemmen in je hoofd, hangen aan gisteren en vrezen voor morgen. Ouder worden, oefening en voortschrijdend inzicht kunnen het Ego weer doen krimpen. Leren loslaten, van méér en willen hebben terug komen bij de fabrieksinstelling: Leven in het NU, blij met genoeg, almaar onderzoekend. Dankbaar voor geborgenheid en verbondenheid. Je komt bloot, zonder bezit het leven binnen en gaat uiteindelijk met niets weg. Wat overblijft zijn herinneringen. Aan wat je deed, aan wat je deelde.
