Fietsknooppunten: 34-33-17-15-72-73-18-21-22-23-36-39-38-35-34. Afstand: 39 kilometer.

Zondag 9 augustus 2015. Vandaag duiken we nogmaals in het spoor van WOI te West-Vlaanderen. De Westhoek bezit voor ons als het ware magische krachten. Het is reeds het derde jaar op een rij dat wij in die regio gaan fietsen. Met dit verschil, het wordt vandaag een ééndags trip. We laten ons verleiden om 100 jaar oude bezienswaardigheden te bekijken die we de jaren ervoor hebben misgelopen. Waaronder de observatietoren van Pervijze en de Belgische Militaire begraafplaats van Steenkerke. Een nuttige kaart is 'Westhoek Noord'. Je weet nooit of we verkeerd rijden, daar zijn wij echt goed in. Of we kunnen iemand anders helpen die van zijn of haar route is afgedwaald. De weergoden beloven voor vandaag, in het Westen, een mooie dag met volop zonneschijn. Op dit moment zijn we nog ten noorden van Antwerpen waar, vanuit het zuiden, stilaan wolken komen opzetten. Hier geven ze 'kans op een bui' en de boordcomputer geeft slechts 19°C aan.

Om 10:50u draaien we de parking op van de Brouwerijstraat te Pervijze. Voor ons ligt het Kastanjeplein. De zon schijnt aan een helder blauwe lucht en de  temperatuur klimt tot 22° à 23°C. Op deze plaats kan onze auto heel de dag gratis blijven staan. Pervijze, een deelgemeente van Diksmuide, lag vanaf oktober 1914, en gedurende de rest van de Eerste Wereldoorlog, in de frontlinie en werd helemaal verwoest. In 1919 begon de wederopbouw. De eerste foto van ons Rina is de 'naamsteen', vooraan in de Brouwerijstraat. Tussen 1984 en 1988 plaatste men als herdenking één van de provinciale naamstenen 1914-1918. De naamsteen verwijst naar de iets verder gelegen observatiepost.

Met de fiets aan de hand wandelen we tot bij de O.L.Vrouwekapel, 'poort van Gods genade'. Men plaatste Maria op een sokkel achter beschermglas. De kapel werd gebouwd in 1987-88. Afgeschermd door hoge bomen rijst de observatietoren 14m de hoogte in. Tot 1895 stond op dit Kastanjeplein de kerk van Sint-Katharinakapelle. Tijdens de 'Groote Oorlog' 1914-1918 bouwde het Belgische leger in de restanten van de voormalige pastorie een observatietoren. Van hieruit konden de waarnemers de vijandelijke artillerie, troepenbewegingen en aanleg van nieuwe versterkingen observeren en de waarnemingen doorseinen aan de eigen artillerie. Er was nauw contact met de voorposten in de overstroomde IJzervlakte ten oosten van de spoorlijn, waarvan een viertal belangrijke punten uitgroeiden tot grote wachtposten. In de sector Pervijze waren dat de 'Grote Wacht 4' bij de hoeve 'Berkelhof' en de 'Grote Wacht 3' bij de Schildersbrug over de Beverdijkvaart. Omdat het dorp volledig door Belgische militairen was ingenomen, werden de inwoners verplicht te vertrekken. Tijdens WOII werd de toren weer in gebruik genomen door de Duitse bezetter. Ze bouwden bovenop de observatiepost een mitrailleursnest in rode baksteen. Een afspanning houd nieuwsgierige bezoekers op afstand. Schapen grazen rondom de scheve toren van Pervijze. Een gedeelte is overwoekerd door klimop.

We vertrekken vanaf hier met de fiets, langs het Sint-Katharinakapellepad, naar knooppunt 34. De naam is een hele mond vol. Ons pad is smal en we fietsen op fijngemalen grijze grind. Het knispert onder onze fietsbanden. In de berm groeien de klaprozen. We zien hier meer papavers dan op onze 'Klaproosfietsroute Antwerpen-Noord' van een maand geleden. Rondom ons groene weilanden met her en der enkele bomen. Op de landbouwgronden staat voornamelijk maïs. Niet zo hoog als de vorige jaren. Misschien heeft de droogte daar schuld aan. Tussendoor fietsen we langs hectaren velden met groenten, waaronder: savooikool en prei. Volop werk aan de winkel voor de landbouwer. Linksaf voor een oud asfaltbaantje met putten en kuilen. Verderop is het de beurt aan hectare aardappelen. Het loof wordt geel en de kruin begint te bloemen. Tijd om te oogsten. Aan de overkant liggen rechthoekige balen hooi of stro te wachten om opgeladen te worden. We genieten onderweg van fantastische uitzichten. Enkele spitse kerktorens steken boven de bomen uit. Onmogelijk te zeggen van welke stad of dorp ze zijn.

Dwars door dit prachtige landschap stroomt de Oude A-vaart. Met wat geluk zien we een sportvisser langs de oever tussen het riet zitten. Op de grens van Pervijze licht het gehucht Roesdamme. Genoemd naar de bewoner Jan van Roxdamme uit de 14de-eeuw. Voorbij de Roesdammestraat vertoont de skyline de IJzertoren van Kaaskerke. We moeten rechtsaf, over een houten brug, de vaart over. Hier staan twee bovengrondse bunkers. De twee  mitrailleurs posten werden op ca 70 m afstand van elkaar gebouwd en behoorden tot de Belgische eerste verdedigingslinie tijdens WOI. Bij de tweede bunker kan je de voorkant bekijken. Het brede schietgat kijkt uit over de vaart. Het weidse landschap en de natuur rondom maken het moeilijk te geloven dat het 100 jaar geleden minder vredig was in dit gebied. We fietsen op het 'Oude A-vaartpad' verder door Roesdamme, waar we mooie panoramazichten voorgeschoteld krijgen, en er intens van genieten. Rechts van ons werd een volledige akker met tarwe afgereden en opgehaald. De achtergebleven stengels kleuren nog goudgeel. In de berm weer een bosje klaprozen. We worden hier getroffen door landelijke stilte, geen vogel laat van zich horen. We voelen ons als stille genieters. Bij de volgende houten brug moeten we afstappen. Te voet gaat het verder onder de spoorlijn Gent-De Panne. Tegen de brug van de spoorweg groeien braambessen. De plant kan tot 6 meter hoog worden. We genieten van enkele zwarte vruchten, ze zijn eetbaar vanaf augustus.

Het volgende gehucht is Zoutenaaie, een deelgemeente van Veurne, met amper 19 inwoners. Het kleine dorp heeft geen dorpskern of kerk. 'Centrum' borden zijn we eveneens niet gepasseerd. Tijdens de vroege Middeleeuwen lag Zoutenaaie aan zee. De parochie hield op te bestaan in 1808, waarna de kerk werd gesloopt in 1824. De stad Antwerpen schonk in 1959 twee noodpaviljoenen aan het dorp. Ze zijn in de loop der jaren uitgegroeid tot een heus restaurant. De horecazaak staat sinds september 2014 over te nemen. De uitbaters zijn met pensioen. Onder de knotwilgen vinden we een infobord over het reilen en zeilen van het kleinste dorp van België. De gedenkmuur, gewijd aan de verdwenen O.L.Vrouwekerk, staat over huisnummer 16. Struiken belemmeren evenwel het zicht. De oude gele bakstenen beginnen af te brokkelen. Een renovatie dringt zich op. In de middelste muuropening staat een gekroonde O.L.Vrouw met kind. Onderaan is de gedenkplaat bevestigd.

Volgens ons plan moeten we tussen knppnt 17 en 15 rechtdoor rijden. In werkelijkheid moeten we linksaf. In de verte lonken twee windmolens. In de Palinghoekstraat 8 houden we halt voor de kleine Decroos molen. Gebouwd als staakmolen in 1905 door Kamiel Decroos. Gebruikt voor het vermalen van gerst en haver, meestal voor eigen gebruik. Na het overlijden van de eigenaar in 1976 kwam de molen in verval. In 1980 wordt de molen na stormschade heropgebouwd. In 1990 sloeg het noodlot opnieuw toe. De molen werd door een zware storm omver geblazen. In 1997 bouwde men op deze locatie de huidige molen van 8 meter hoog. West-Vlaanderen kreeg de molen in erfpacht en stelde een vrijwillige molenaar aan die tijdens de zomermaanden, vanaf dit jaar, de molen regelmatig laat draaien.

Langs het Molenpad rijden we verder. Nogmaals een smal pad met fijne grind. Weer mooie vergezichten. Balen hooi liggen op de akkers te wachten om opgeladen te worden. We stoppen even bij de H. Mariakapel die gebouwd werd in 1774 onder een vlierbesstruik. Ooit was de kapel wit geschilderd, nu is ze grauw en grijs door de tand des tijd. Enkele heiligenbeelden staan op een altaar, geflankeerd tussen plaasteren engelen en plastieken bloemen.

Eggewaartskapelle is een polderdorp van Veurne. De St-Jan Onthoofdingskerk, gebouwd tussen 1873 en 1874, staat te midden van de begraafplaats, afgeboord met lindebomen. Dit gebedshuis vervangt de vroegere romaanse kerk. In 1998 werd ze grondig gerestaureerd. In een glazen schrijn ligt het levensgrote beeld van de Heilige Philomena, die wordt aangeroepen tegen zenuwziekten. Ze wordt hier vereerd sinds 1838. Achter de parochiekerk vinden we drie grafzerken van vijf Britse vliegers die omkwamen tijdens WOII. We verlaten de Knollestraat naar rechts. Bij knppnt 15 moeten we  rechtsaf om knppnt 72 te volgen. We worden onmiddellijk omgeven door groene gewassen. We snuiven de zoete geur op van het landschap waar we niet genoeg van kunnen krijgen. Ons pad slingert tussen wei- en landbouwgronden. Enkele boerderijen staan beschut achter hoge populieren. Het stoort het landschap  niet.

In het centrum van Steenkerke, dat een deelgemeente van Veurne is, houden we halt bij de St-Laurentiuskerk. De parochiekerk heeft een korte stompe toren en wordt nog steeds omgeven door een begraafplaats. Er was reeds sprake van een kerk in de 12de-eeuw. Na veelvuldige renovaties en reparaties ontstond deze kerk. Voor de kerk is een gezellig terras waar we samen genieten van een heerlijk streekbiertje. Het kerkpad wordt voorafgegaan door het Heilig Hartbeeld van 1923. We bezoeken het interieur van de kerk die open staat voor toerisme. Ze doet meer denken aan een groot uit de kluiten gewassen kapel. Toch bestaat ze uit drie beuken. In de westtoren hangt de klok van de afgebroken kerk van Zoutenaaie. Momenteel loopt er een tentoonstelling met schilderijen en beeldhouwwerken in witte Bourgondische steen van Willem Vermandere, de bekendste BV inwoner van Steenkerke. Naast de kerk leidt een pad naar de militaire begraafplaats met gesneuvelden uit WOI. In het dorp, Steenkerke, was tijdens WOI een grote infirmerie geïnstalleerd. De militairen die hier stierven of wiens stoffelijk overschot naar hier werd gebracht, werden vanaf oktober 1914 op deze begraafplaats begraven. Op deze site, met een oppervlakte van 54 are, rusten 508 Belgen. 26 onder hen konden niet meer worden herkend. Alle slachtoffers, behalve één, zijn gevallen tijdens WOI. Er zijn 9 heldenhuldezerken en één privégraf. In het register zoeken we traditioneel naar bloedverwanten. Die vinden we gelukkig niet. In 1920 bracht de eerste IJzerbedevaart hulde aan Joe Englisch die op dit kerkhof begraven lag, voordat hij bijgezet werd in de crypte van de IJzertoren. Verder rusten er nog 30 gesneuvelden uit het Britse Gemenebest. Achter de zerken bloeien witte rozen.

De pastorie in de Heanestraat 1, van 1852, wordt te huur aangeboden als vakantiewoning 't Hof van Heden'. De tuin achter een zware gietijzeren poort ligt er wat verwaarloosd bij. Rechtover de pastorie rijden we de straat in om knppnt 73 te volgen. Bij het nummer 23, Steengracht Oost, stoppen we bij de kapel die ingebouwde werd in de omheining van de te koop staande klasse woning. De kapel werd gebouwd rond 1800, en gewijd aan O.L.Vrouw Troost in nood. Links loopt de spoorweg: Diksmuide-Veurne.

Om 14:30u bereiken we Avekapelle. Een landelijk dorpje dat behoord tot de stad Veurne. Tijdens WOI werd het dorp verwoest, maar in 1924 heropgebouwd. Ons knooppunt brengt ons niet voorbij de kerk, maar moeder de vrouw wil de kleine parochiekerk toch bezoeken. De St-Michielskerk, gebouwd eind zestiende eeuw, is echter gesloten. Ze werd zwaar beschadigd tijdens WOI en in de jaren 2O, van vorige eeuw, volgens plan hersteld. Een bord vermeld graven van het Gemenebest. We wandelen rond de kerk tussen de zerken en vinden het monument van beide Wereldoorlogen. Het is zoeken maar uiteindelijk vinden we de witte zerk van een Britse piloot van WOII. Onder een heldenhuldezerk werd Maurice Louw begraven. Hij was soldaat bij het 2de Regiment Jagers te voet en overleed op 28 oktober 1914. Hij werd pas op 16 augustus 1919 op deze plaats begraven. Het kleine bakstenen oorlogsmonument voor gesneuvelden van beide wereldoorlogen werd naast de kerk geplaatst. Achteraan de begraafplaats bevind zich de St-Apollonia kapel. De dubbele poort is afgesloten. Erboven een rondboog raam met stukgegooide ruiten. De zijramen zijn met houten panelen dicht gespijkerd. Eveneens op het kerkhof staat een oude wilg. Hij is zo oud dat hij met ijzeren staven moet worden ondersteunt. We verlaten het centrum en fietsen langs de Oude Zeedijkmolen van 1745. Hij werd vakkundig gerestaureerd in 1943 en 1968. Tijdens een storm in 1987 werden de wieken afgerukt. Een volgende restauratie drong zich op. Het molenhuis staat vooraan. De oude staakmolen is te bezoeken na telefonische afspraak.

Voorbij de molen slaan we linksaf en fietsen we op een smal pad tussen aardappelvelden. Ook hier heeft de landbouwer nog massa's werk te verrichten. Ondertussen verdwijnt de zon achter een witte nevel sluier. We houden het niet droog vandaag. De temperatuur blijft aangenaam ondanks de opstekende wind. Bij het volgen van knooppunt 21 rijden we langs de Proostdijkvaart. Ook in deze vaart komt de sportvisser aan zijn trekken. Even verder steken we de vaart over langs een houten brug. Het gaat verder langs een smal grind pad. We genieten van groene weiden, landbouwgronden en water. Ondanks de wind is het hier aangenaam toeven.

In het centrum van Booitshoeke vinden we een oude grote kapel met dubbele witte poort. Je mag ze van binnen bewonderen. Vier houten kerkstoelen nodigen uit voor een gebed. Heilige beelden staan op het altaar. Tegen de zijmuren werden kleine kaders bevestigd. Een houten gewelf verdonkerd de kapel. Achter de kapel wordt bij een plaatselijk restaurant een uitgebreid feest georganiseerd. De landelijke St-Audomaruskerk, gebouwd in 1135 als kapel, is niet open. In 1690 kreeg het gebedshuis twee zijbeuken en werd de vervallen toren herbouwd. Door de nabijheid van het front had de kerk tijdens WOI zwaar te lijden. Tussen de oude zerken, rond de kerk, tiert het onkruid welig. De grill-eetkroeg 'De Jachthoorn', wat verderop, staat te koop.

Aan knppnt 23 bevinden we ons in Schoorbakke. Het dorp is een gehucht van Pervijze en ligt langs de IJzer. De N302 kruist de IJzer over de Schoorbakkebrug. Tijdens WOI werd er zwaar gestreden bij de slag om de IJzer. In oktober 1914 probeerden de oprukkende Duitsers de IJzer over te steken in Nieuwpoort, Diksmuide of één van de drie tussenliggende bruggen, de Uniebrug, de Schoorbakkenbrug en de Tervatebrug. De volgende dagen werd zwaar gestreden bij Schoorbakke en op 23 oktober werd de brug opgeblazen. De Belgen moesten zich terugtrekken, maar een week later werd de Duitse opmars gestopt door de onderwaterzetting van de IJzervlakte. Na de oorlog werd het gehucht heropgebouwd en vestigden er zich een aantal herbergen. In de Tweede Wereldoorlog werd na de capitulatie in mei 1940 de brug opgeblazen door de Fransen. Op de Schoorbakkenbrug zijn twee gedenkplaten aangebracht die herinneren aan de gevechten van 16 tot 24 oktober 1914, namelijk een plaat voor het 3de en 23ste Linieregiment en een plaat voor het 2de en 22ste Linieregiment.

Een ouder echtpaar houd vlakbij ons halt. Ze weten niet meer waar ze zijn. Ze moeten naar zee maar weten niet welk knooppunt ze moeten volgen. Ze hebben wel een knooppunten kaart bij. Ons Rina helpt hen te oriënteren. Ze moeten knooppunt 10 volgen. Dat is in tegenovergestelde richting dan wij fietsen. Wij houden de IJzer links van ons. Het traject langs de rivier is zondermeer lovenswaardig. Er vaart de ene plezierjacht na de andere. De één al wat mooier en groter dan de ander. Het moet een echt avontuur zijn om op zo'n luxe jacht de IJzer af te varen. Vanop het water de WOI sites ontdekken met een streekbiertje bij de hand. Bij de splitsing moeten we oorspronkelijk rechtsaf, maar wij blijven op het jaagpad langs de rivier fietsen. Hier stapten vroeger de paarden, terwijl ze het zware vrachtschip vooruit trokken.

Rechts van ons rijdt een speciale tractor over het gedroogde hooi en na enkele seconden wordt een ronde baal uit de tractor geduwd. Een andere tractor zet twee balen tegelijk op een trailer die wordt getrokken door een derde tractor. Wat verder, aan onze rechterzijde, vinden we een kapel die naar verluidt de Eerste Wereldoorlog zou hebben overleefd. Het bakstenen kapelletje heeft bovenop het pannendak een metalen kruis. Boven de ingang werd een paneel bevestigt met een opschrift: “Ga hier nooit voorbij o mensenvoet zonder dat gy Maria eerbiedig groet”. Het interieur bevat een eenvoudig Maria-altaar achter een verroest ijzeren hekwerk. Onze volgende stop is bij het monument voor de Tervatebrug. Het is een spitse zuil, opgericht in 1930, met bovenaan een kruis. Bij de sokkel werd een bronzen kenteken van de Grenadiers aangebracht. De gedenkzuil werd opgericht aan de gesneuvelden die op 22 oktober 1914 gevallen zijn in de stormloop, uitgevoerd onder het bevel van majoor S.A. graaf Hendrik d'Oultremont.

Tervate is een gehucht in Stuivekenskerke langs de IJzer die er een grote bocht maakt. De hele oorlog lang zou Tervate in handen van de Duitsers blijven. Het gehucht zou worden uitgebouwd tot een versterkte plaats met een aantal loopbruggen over de rivier de IJzer. Bij de Tervatebrug staat een picknicktafel en enkele infoborden. Voor WOI was deze brug een draaibrug. De oprukkende Duitsers wilden de Kanaalhavens bereiken en wilden daarom half oktober 1914 de rivier oversteken in Nieuwpoort, Diksmuide of via de drie bruggen. De bocht in de rivier was een zwakte in de Belgische verdedigingslinies. In de bocht was men kwetsbaar voor vuur uit verschillende richtingen en bovendien viel hier de grens tussen twee divisies, namelijk de eerste en de vierde Divisie. Op 19 oktober 1914 werd de Tervatebrug door de Belgische genie opgeblazen om deze onbruikbaar te maken voor de Duitsers. In de nacht van 21 op 22 oktober slaagden de Duitsers er toch in de IJzer over te steken in de Tervatebocht. De volgende dagen werd hard gestreden, maar uiteindelijk moesten de Belgen zich terugtrekken tot in Stuivekenskerke en later tot achter de spoorwegbedding. Een paar dagen later viel de Duitse opmars stil door de onderwaterzetting van de IJzervlakte. De naamsteen, (200 m verder) opgericht in de jaren 80 van vorige eeuw, met het opschrift “Tervatebrug 21-23 oktober 1914” herinnert aan de strijd. Na de oorlog werd een ijzeren ophaalbrug gebouwd. Tijdens WOII, mei 1940, werd deze brug opgeblazen door Franse soldaten. Na de oorlog kwam er een kleine houten ophaalbrug. In 1970 werd zo'n 700 meter verder stroomafwaarts een nieuwe betonnen brug gebouwd. Een hoge brug, die voorzien was op vrije doorgang voor binnenvaartschepen van 1350 ton, later verlaagd tot 300 ton. Die brug raakte echter aangetast door betonrot en werd begin 21ste-eeuw afgebroken en vervangen door de huidige ophaalbrug. Er vallen enkele druppels regen terwijl een alarmbel schel begint te rinkelen. Slagbomen sluiten de Tervatebrug volledig af en het verkeer ligt totaal stil. Dan gaat de brug aan één zijde de hoogte in. Plezierjachten glijden geruisloos voorbij in beide richtingen. Daarna zakt de brug weer op zijn plaats. Wij fietsen rechtdoor tot bij de naamsteen voor een foto. We blijven de rivier volgen en komen vanzelf bij knooppunt 36 uit.

We rijden rechtsaf richting Stuivekenskerke. Ondanks het Belgisch verzet slagen de Duitsers erin de IJzer over te steken. In de nacht van 22 op 23 oktober wordt door Belgische officieren de kerk van Stuivekenskerke in brand gestoken, zodat de Duitsers deze niet als observatiepost zouden kunnen gebruiken. De volgende dag dringen de Duitsers echter verder door en bezetten verschillende hoeves, waaronder ook Vicogne. De hoeve wordt echter volledig in puin geschoten. Op 16 oktober 1918 verlaten de Duitsers het gebied. Er werden na de oorlog enkele noodgebouwen opgetrokken, en na 1921 werd het volledig vernielde dorp heropgebouwd, waaronder de kerk, de kasteelhoeve Vicogne, de pastorie en de gemeenteschool, met als resultaat: “bakstenen tekort”. De familie Floorizone richt de Nieuwpoortse steenbakkerij “Briqueteries Mécaniques de Nieuport & Extensions” op. Er wordt aan klei ontginning gedaan in Stuivekenskerke. Tot het stoppen van de steenbakkerij in 1979 wordt hier op onregelmatige basis klei ontgonnen. We stoppen bij het Vlaams natuurreservaat Viconia Kleiputten. Het begint weer te regenen. De druppels worden groter. We wandelen het domein in tot bij één van de zes ondiepe kleiputten van het 30 hectaren groot wandelpark. Verder bezit dit domein nog enkele stevige troeven waaronder twee vogelkijkhutten, een verscheidenheid aan vogels en een afwisselend landschap met diverse planten- en dierenrijk. Nu zien we een grote plas water met verschillende soorten eenden. De bermen weerspiegelen zich in de uitgestrekte vijver. Aan de overzijde een zilveren reiger. De vogels voelen zich hier veilig. Rondom de kleiput groeit riet, de lisdodde, struiken en bramen.

In de Kasteelhoevestraat 2 staat de Viconiahoeve, voor een gedeelte heropgebouwd in de jaren 1923-25. Ook hier werd de naamsteen geplaatst: “Vicogne, voorpost 1914-1918”. De Viconiahoeve is een hotel die de tweede generatie van de familie Dekeyne openhoud. Al 25 jaar zetten ze zich in om het de gasten steeds aangenamer te maken. De hoge ijzeren poort is afgesloten. Alleen de  toegangspoort staat nog op haar oorspronkelijke plaats. In het torentje ernaast werd een mooi onderhouden kapelletje ingericht, toegewijd aan de H. Theresia van Lisieux.

Het stopt gelukkig met regenen, nog voor het echt begonnen is. We fietsen voorbij de Sint-Pieterskerk van Stuivekenskerke, nog steeds omringt door een begraafplaats. Ze werd heropgebouwd tussen 1925-1930. Aan weerszijden van de ingang werden in 1959 twee bronzen gedenkplaten bevestigd voor het 8ste linieregiment en voor het 1ste en 2de regiment karabiniers die sneuvelden tijdens de Slag aan de IJzer in oktober 1914. We moeten rechtsaf op de Frontzate.  Links verkopen ze hoeveijs. Dat kunnen we niet links laten liggen.

Daarna rijden we over 'spoorlijn 74', een Belgische spoorlijn die Kaaskerke verbond met Nieuwpoort-Bad. De lijn was 15,8km lang en werd in de streek ook bekend als 'de Frontzate', omwille van het belang van deze spoorweg tijdens WOI. Tijdens de Slag om de IJzer diende de spoorwegberm als buffer voor het water uit de IJzer, waardoor de hele vlakte tussen de IJzer en de spoorwegberm onder water werd gezet. In 1977 werden de sporen opgebroken. Tien jaar later werd op de spoorwegbedding dit fiets- en wandelpad aangelegd. Langs de gehele spoorlijn zijn nog bunkers, observatieposten en geschutstellingen te zien uit WOI. Wij fietsen slechts 1,4km over de 'Frontzateroute'. Van knooppunt 38 tot knooppunt 35. Daarna linksaf tot Pervijze.

De heropgebouwde parochiekerk, van 1933, te Pervijze is toegewijd aan St-Niklaas en St-Katharina. Ze wordt nog steeds omringd door een begraafplaats met bomen die voor schaduw zorgen. Tijdens WOI werd de kerk door Duitse artillerie gebombardeerd en ook het kerkhof werd grotendeels vernield. Tijdens WOII liep de kerk schade op aan de toren en glasramen. Alles werd bekwaam hersteld in 1950-1959. Het Heilig Hartmonument dateert van 1937. Op de begraafplaats rond de kerk ligt een Canadese piloot. Een slachtoffer van WOII.

De pastorie in de Schoorbakkestraat 15 werd heropgebouwd in 1922 in gele baksteen met een bas-reliëf afbeelding van een herder. Het station en de oude pastorie speelden een belangrijke rol als observatiepost tijdens WOI. Via een telefoonverbinding werd de havenstad Duinkerke verwittigd bij schoten van het kanon 'de Lange Max' op het gehucht Leugenboom bij Koekelare, zodat de bevolking in Duinkerke kon schuilen.

Om 18:15u zijn we terug bij de auto. Nog 1,30u rijden tot thuis. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto's: Rina Meurs.