De verhaaltjes van Ka heb ik speciaal geschreven voor de kleinsten in de familie. Voor Yuna en Brent bijvoorbeeld. Al denk ik dat Joey ze ook leuk vind. Er komen nog meer avonturen van  Ka de Kabouter, maar dat is voor later. Ons oudste kleinkind, Joey, is ondertussen al een tiener geworden en ik veronderstel dat hij wat avontuurlijker is ingesteld. Omdat broer en zus soms onafscheidelijk zijn heb ik ze ook samen in een verhaal verwerkt. Ik vond dat Brent hierbij niet mocht ontbreken en dat lukte mij aardig om hem met Yuna te laten optrekken.

Hoofdstuk 1

Yuna en Brent bestijgen de vele trappen tot bij de ingang van het museum. Ze blijven boven even staan wachten en turen in de verte of Joey er al aan komt. Hij had beloofd zo snel mogelijk te komen. Maar in de verste verte is geen Joey te bespeuren. Ze zijn met drie van thuis vertrokken  maar onderweg komen ze een voetbalvriend van Joey tegen. Ze beginnen te praten over alles wat maar met hun sport te maken heeft en Yuna besluit om met Brent al door te stappen:

- 'Ik kom direct!', roept Joey hen nog na.

- 'Altijd hetzelfde met mijn broer', laat Yuna aan Brent weten 'als ik eens iets vraag?'. Ze zucht hoorbaar diep, neemt Brent bij de hand en wandelt de dubbele deur van het museum binnen. Vandaag loopt hier, naast de gewone expositie, een tentoonstelling van dinosaurussen. Het museum stelt ongeveer vijftig reusachtige en levensechte dinosaurussen uit verschillende tijdperken tentoon in tientallen zalen. Omdat haar neefje dol is op deze voorhistorische dieren besloten ze vanmorgen om het museum te bezoeken. Vandaag, woensdag, is het gratis voor kinderen tot en met tien jaar onder begeleiding van een ouder. Dat zou Joey voor zijn rekening nemen, maar hij is nog steeds niet komen opdagen. En dan moet zus iets anders verzinnen om binnen te komen.

Yuna en Brent wachten op een jong koppel dat binnen komt en aan de kassa een ticket betaalt. Daarna stappen ze kordaat met het jonge paar mee naar binnen alsof ze bij hen horen. Brent is opgewonden. Hier kijkt hij al zo lang naar uit. Hoewel hij heel enthousiast is van de dino‘s houdt hij Yuna's hand stevig vast. De beide kinderen volgen de pijltjes die het gemakkelijker maken om alle zalen te vinden en niet verloren te lopen. Yuna en Brent maken kennis met de acht meter lange Iguanodon. Hij kon tot drie ton zwaar worden. De Argentinosaurus is het grootste voorhistorisch dier dat bestaan heeft en werd maar liefst 23 meter lang. In een kleine, slecht verlichte zaal wordt het ei van een dinosaurus tentoongesteld. Het is bijna twee maal zo groot als een struisvogelei. In een volgende zaal is de Tyrannosaurus Rex te bewonderen. De laatste zaal van het museum is slechts verlicht met enkele lichtspots. In het midden staat de laatste dinosaurus op een sokkel. Het is de zeven meter lange Dilophosaurus die tot vierhonderd kilogram kan wegen. Brent bekijkt het voorhistorische dier langs alle zijden en het is duidelijk dat hij ervan geniet. Yuna is de dino's al meer dan beu en bekijkt de schilderijen aan de muur.

Oorspronkelijk stelt het museum schilderijen tentoon van wereldberoemde kunstschilders. Yuna's  juffrouw heeft er laatst nog over vertelt in het kader van “Kunst op School”:

– 'Als je deze week de kans krijgt om het museum te bezoeken moet je beslist het doek bekijken van “De Nachtwacht”. Het schilderij hangt normaal in Nederland, in het Rijksmuseum van Amsterdam. Het werd aan ons museum uitgeleend door middel van een ruilproject. Het doek werd tussen de jaren 1639 en 1642 geschilderd door Rembrandt van Rijn, een Nederlandse kunstschilder'. Yuna herkent het doek meteen. Ze grijpt haar neefje bij de hand en wijst naar het schilderij:

– 'Kijk, Brent, herken je dit schilderij? Bomma en bompa hebben net hetzelfde doek in hun slaapkamer hangen tegen de muur. Herken je het?' Brent bekijkt het grote schilderij en knikt:

– 'Bij oma en bompa', komen de vertederende woorden uit de mond van de kleuter.

– 'Bij onze grootouders is het een puzzeldoek van maar liefst 5.000 stukjes', weet Yuna nog:

– 'Ze hebben er maar liefst vier maanden aan gewerkt om de hele puzzel af te maken. Nonkel Danny heeft op school houtbewerking geleerd en in zijn laatste jaar, als eindstuk, een mooie grote kader gemaakt’.

--‘Vindt je dit schilderij ook mooi Brent?', vraagt Yuna nog.

– 'Veel te donker', antwoordt Brent en eigenlijk heeft hij gelijk. Maar daarom werd het doek ook

'De Nachtwacht' genoemd vanaf de achttiende eeuw. Yuna's juffrouw merkte ook op dat het schilderij de handtekening draagt van de kunstenaar. Meestal aangebracht in de benedenhoek van een doek. Rembrandt echter signeerde zijn schilderij rechts naast de voet van de musketier die achter kapitein Frans Banninck Cocq staat in het centrum van het schilderij, de persoon met het zwarte pak. Yuna probeert wat dichter bij het doek te komen om de handtekening te zien. Door de tand des tijds is de naam nog nauwelijks zichtbaar, maar toch kan Yuna de naam 'Rembrandt' lezen.

– 'Waarom moet de naam met 'dt' geschreven worden?', vraagt ze zich af en besluit om morgen haar juf daarover aan te spreken. Plots staat er een grote man naast Yuna die haar zacht maar gebiedend aanspreekt:

– 'U mag niet te dicht bij het doek komen juffrouwtje anders gaat er een alarm af!'. Yuna schrikt een klein beetje van de grote brede struise man. Hij draagt een badge op de revers van zijn jas en ze leest de naam 'Wannes':

– 'Sorry meneer Wannes, het zal niet meer gebeuren'. Wannes knikt en wandelt terug de zaal uit. Onze vrienden zetten zich op de rustbank om even uit te blazen na de vermoeiende wandeling doorheen het museum. Vlakbij staan twee volwassen mensen met elkaar fluisterend te praten. Het is het jonge koppel waar Yuna en Brent mee naar binnen zijn gekomen. Ongewild kan Yuna een paar zinnen opvangen die de man en de vrouw tegen elkaar zeggen:

– 'Dit schilderij zou mooi staan in onze chalet Mark!'.

– 'Ja, Mira, dat denk ik ook, maar praat niet zo luid. De muren hebben zelfs oren'.

– 'Hoe krijgen we dat in onze auto? Zo groot!'

– 'Sssst, we huren een gesloten vrachtwagen Mira', fluistert Mark.

– 'Gaan jullie dit schilderij kopen?', vraagt Yuna aan het koppel. Het tweetal schrikt. Ze hadden niet gedacht dat het kind hen had gehoord en Mira antwoordt:

– 'Nee, neen. Natuurlijk niet meisje. Wij hebben thuis al 'De Nachtwacht' aan de muur hangen. Niet dit mooie originele doek natuurlijk, maar een namaak. Mijn vader heeft het geschilderd. Wil je het soms zien?'

– 'Nee hoor. We mogen niet met vreemde mensen meegaan', legt Yuna uit: 'Wij wachten eigenlijk op mijn broer. Die had hier al lang moeten zijn', laat ze er nog bezorgt op volgen.

Het koppel fluistert nog tegen elkaar maar deze keer verstaat Yuna er niets van. Als ze Brent bij de hand neemt om te vertrekken houd de vrouw hen staande:

– 'Wij brengen jullie naar huis, OK? Eerst gaan we naar het schilderij kijken in ons appartement en dan brengen we jullie naar huis. Afgesproken?'

Yuna schudt haar hoofd, maar Brent knikt dolenthousiast:

– 'Ja, want ik ben heel moe en Joey komt niet'.

– 'Prachtig. Kom we gaan, zoveel te sneller zijn jullie weer thuis'. Onder lichte dwang worden Yuna en Brent langs de uitgang naar buiten geduwd. Yuna hoopt van Joey nog te zien maar haar broer laat op zich wachten.

Joey stopt zijn mountainbike net naast de trappen van het museum. Omdat hij te lang met zijn vriend heeft staan praten was hij eerst over huis gelopen om zijn fiets te halen. Hij is benieuwd hoe het met zijn zus en neefje is vergaan als hij plots de stem hoort van Yuna:

– 'Laten we naar huis gaan Brent!', roept ze schril en angstig. Joey verstart en ziet nog net hoe een zwartharige vrouw Yuna in een auto duwt. De deur wordt dicht gesmakt en de vrouw stapt haastig vooraan in naast de chauffeur. De zwarte BMW scheurt met gierende banden weg.

Joey aarzelt geen moment. Hij springt terug op zijn fiets en zet de achtervolging in. Gelukkig zijn ze in het centrum van de stad en door de drukte geraakt de auto niet snel vooruit. Ze staan meermaals voor een rood licht. Joey houdt halt op een veilige afstand en grijpt snel zijn smartphone uit zijn vestzak. Hij kreeg het ding cadeau van mama en papa met een beperkte belwaarde.

Hij moest wel beloven het toestel slechts in uiterste nood te gebruiken. Dit is zo'n “uiterste nood”.

Snel drukt hij het 112 nummer in en onmiddellijk hoort Joey een vriendelijke stem aan de andere kant van het apparaat:

– 'Noodcentrale. Met Tine. Wat kan ik voor u doen?'

– 'Ik ben Joey. Mijn zus en neefje werden net aan het museum in een auto geduwd en rijden nu door de stad. Ik volg ze met de fiets'.

– 'Joey luister! Nader niet te dicht, anders zien ze je. Kan je de nummerplaat lezen? Waar ben je momenteel?'

Het is ondertussen groen geworden en Joey volgt van op afstand de zwarte auto. Hij moet voorzichtig zijn want hij fietst slechts met één hand aan het stuur. – 'Ik ben te veraf Tine om de nummerplaat te lezen, maar ik bel terug. Ik heb niet veel belwaarde'. Joey sluit zijn apparaat af en concentreert zich op het fietsen. Het is straat in en straat uit. Hij heeft totaal geen weet waar hij is.

In de verte spot hij toch het kolossale rode MAS gebouw.

– 'Ik ben vlakbij het eilandje. Hier ben ik nog geweest', herinnert Joey zich. De auto nadert de Londenbrug en begint sneller te rijden. Joey spurt en begint te hijgen. Hopelijk duurt de rit niet lang meer. Hij hapt naar adem. Dan draait de BMW af naar de eerste van de vijf woontorens naast de Kattendijkdok. De wagen mindert vaart en rijdt via een open poort de ondergrondse garage binnen waar hij uit het zicht verdwijnt.

 Joey stopt bij de hoofdingang en neemt opnieuw contact op met de noodcentrale:

– 'Noodcentrale! U spreekt met Tine. Wat kan ik doen voor U?'

– 'Tine? Joey hier. De auto met mijn zus en neefje is net de ondergrondse garage binnengereden van de eerste woontoren aan de Londenbrug'.

– 'Knap gedaan Joey! Blijf daar. De politie is onderweg'.

Joey stopt zijn smartphone weg en haast zich naar de glazen toegangsdeur van de 16 verdiepingen tellende toren. De gelijkvloerse verdieping is voorbehouden aan winkelpanden maar daar heeft onze vriend vandaag geen oog voor. Hij snelt naar de liften en denkt:

– 'Als ik buiten op de politie moet wachten moeten we appartement per appartement doorzoeken om mijn zus en neef te vinden'. De lift vertrekt vanuit de garageverdieping. Joey snelt naar de eerste verdieping en wacht op de lift. Ze gaat verder omhoog. Weer een spurt naar de volgende etage. Ook hier glijdt de lift voorbij. Nog een etage hoger langs de trappen. Joey geraakt uitgeput. Op deze verdieping houdt de lift halt. Joey houdt zich schuil achter de hoek bij de traphal. Stiekem kijkt hij waar de vrouw en de chauffeur met de kinderen naar toe gaan. Vlak over de lift blijven ze voor een deur staan die de man opent. Als ze allemaal binnen zijn wordt de deur gesloten. Joey rent naar de deur om het nummer te lezen en grijpt dan weer zijn smartphone. Hij verstopt zich terug bij de trap achter het muurtje en neemt opnieuw contact op met het centrale noodnummer:

– 'Noodcentrale met Tine!'

– 'Terug met Joey', fluistert hij zachtjes: 'ze zitten in appartement 312 op de derde verdieping Tine'.

– 'De politie luistert mee en komt naar boven. Ga naar beneden Joey. De rest is voor de politie. Op het gelijkvloers wacht de mama van Brentje en ook jouw ouders staan beneden te wachten. Je hebt het goed gedaan Joey. Ik vind jou een echte held maar ik moet nu verder. Tot ziens'.

Joey neemt afscheid en als hij zijn telefoon afzet staat de politie reeds naast hem. Ook de mama's en papa van onze vrienden zijn langs de trappen mee naar boven gekomen. De ouders van Joey zijn blij dat hij in orde is. Voor Yuna en Brent wordt het nog even bang afwachten. De politie houd post voor de deur van de ontvoerders. Een kleine camera wordt onder de deur naar binnen geschoven. Op een scherm kunnen ze zien waar iedereen zich in de kamer bevindt.

– 'Het is veilig', hoort Joey iemand fluisteren. Agenten stellen zich verdekt op naast de deur. Een agent heeft een deurram met handvat vast. Hij haalt uit en zwaait het ding ter hoogte van het slot tegen de deur. Met een oorverdovende klap vliegt de deur open en de agenten stormen binnen. Joey hoort enkele kreten maar het duurt slechts enkele seconden. Kort daarop worden Yuna en Brent  reeds de gang opgeduwd tot bij de mama's of papa. Ze vliegen in elkaars armen. Joey slaakt een zucht van verluchting. Alles is nog goed afgelopen. Kort daarop wordt het echtpaar Mira en Mark met geboeide handen langs de trappen naar beneden gevoerd. Mira, de zwartharige vrouw, snikt en stamelt stilletjes een 'sorry' als ze onze vrienden passeert. Mark kleurt rood van schaamte.

Als iedereen weer beneden is wordt aan de ouders van Joey, Yuna en Brent gevraagd om een verklaring op het politiebureel af te leggen en om eventueel een klacht van ontvoering in te dienen.

Hoofdstuk 2

Een paar dagen later, zondagmorgen, staan onze vrienden, Joey en Yuna, met hun ouders in het museum. Het is de laatste dag dat de dinosaurussen tentoon worden gesteld en daarom willen mama en papa van deze gelegenheid gebruik maken om samen met de kinderen de tentoonstelling te bezoeken. Afgelopen woensdag had Joey geen kans gehad om de voorhistorische dieren te bekijken doordat Yuna en Brent werden meegenomen door het jonge koppel Mira en Mark. Papa en Joey kunnen maar niet genoeg krijgen van de opgestelde dinosaurussen. Bij elk dino exemplaar werd een infobord geplaatst met duidelijke informatie maar papa vertelt op zijn manier hoe de voorhistorische dieren ontdekt werden, hoe ze leefden en hoe ze 65 miljoen jaar geleden stierven. Ze praten honderd uit terwijl ze van zaal naar zaal wandelen.

Ondertussen bewonderen mama en Yuna de schilderijen aan de wanden en discuteren ze over aquarel- en olieverfschilderijen. Yuna leert enkele doeken kennen van wereldberoemde Nederlandse schilders zoals Vincent van Gogh en Johannes Vermeer. In de volgende zaal toont mama haar het beroemde olieverfschilderij, 'La Donna Veleta', van Rafaël. Een echt kunststuk uit het jaar 1516. Ook het werk van de overbekende Michelangelo wordt door mama opgehemeld:

– 'Hij was een Italiaanse kunstschilder en beeldhouwer en vooral bekend door zijn schilderkunst in de Sixtijnse kapel van Vaticaanstad tussen 1508 en 1512', vertelt ze Yuna nog. In de voorlaatste zaal hangt een zelfportret van Rubens met zijn eerste vrouw Isabella Brandt. De Vlaamse barokschilder woonde tot aan zijn dood in Antwerpen.

In de laatste zaal breidt papa zijn kennis nog meer uit door aan Joey te vertellen wat voor een vreedzaam dier dit voorhistorisch monster was dat hier opgesteld staat. Yuna daarentegen trekt mama mee naar het bewuste schilderij van Rembrandt.

 Alle informatie die ze kent van school wordt in geuren en kleuren aan mama vertelt:

– 'Raadt eens, mama, waar de handtekening van de kunstschilder werd geplaatst?', vraagt Yuna vergenoegd. Mama begint onderaan het doek van dichtbij te bestuderen. Ze knijpt haar ogen iets dicht om scherper te kunnen zien. Maar hoe ze ook tuurt, ze kan nergens het handschrift van de kunstenaar vinden. Ook papa en Joey komen erbij staan en zoeken mee. Yuna gniffelt in haar handen omdat ze weet dat haar familie het bewuste handschrift niet zullen vinden, toch niet onderaan het doek. Als haar juf niet had uitgelegd waar het werd geplaatst wist ook zij het niet. Mama en papa halen hun schouders op en schudden het hoofd:

– 'We geven het op Yuna. Vertel het zelf maar,' besluit mama. Yuna wijst met haar vinger naar de bewuste plaats:

– 'Doordat het schilderij al zo oud is, is het moeilijk leesbaar', begint Yuna uit te leggen als een volwaardige schooljuffrouw: 'maar kijk, hier in het centrum kan je nog net de naam “Rembrandt” lezen ...'. Ze buigt zich wat voorover om het voorbeeld te geven en slaakt een gil. Ze komt terug recht en slaat haar handen voor haar mond. Alle mensen in de zaal blijven perplex staan en staren naar het meisje dat voor tumult zorgt. Een personeelslid komt kwaad op de familie afgestapt:

– 'Mag ik u vragen om stil te zijn alstublieft. Dit is geen speelterrein'. Yuna herkent onmiddellijk de grote gespierde man die afgelopen woensdag haar was komen vragen om stil te zijn:

– 'Kijk Wannes!', fluistert Yuna de man toe: 'dit hier is niet de echte 'Nachtwacht'. Wannes schrikt en spert zijn ogen wijd open van verbazing. Ook mama en papa zijn verbaast over het gedrag en de woorden van hun dochter. Maar voor ze haar iets kunnen vragen stamelt Wannes:

– 'Hoe komt u daarbij juffrouwtje. Natuurlijk is dit het echte doek van 'De Nachtwacht'. Dat kan toch iedereen zien?'. Hulpeloos kijkt hij rond of één van de bezoekers hem gelijk geeft. Maar niemand helpt Wannes. Ondertussen is er een grote deftige heer in lichtblauw pak erbij komen staan en richt het woord tot Wannes:

– 'Wat is er aan de hand Wannes?' De aangesprokene krimpt in elkaar en stamelt:

– 'Niets ernstig meneer de directeur. Dit meisje vertelt dat het schilderij van 'De Nachtwacht' vals is. Dat kan natuurlijk niet want anders zou ik dat weten meneer de directeur. Ik verlaat nooit mijn post meneer en ….'. De directeur fronst zijn wenkbrauwen en kijkt naar het gelaat van Yuna, haar broer, de ouders en naar het bange gelaat van zijn werknemer. Vervolgens richt hij het woord tot iedereen in de zaal:

– 'Dames en heren mag ik u verzoeken om deze zaal te verlaten. U mag zich vrij begeven in de andere ruimtes maar deze zaal zal afgesloten worden voor onderzoek. Het spijt mij oprecht voor het ongemak'. De enkele museumbezoekers verlaten morrend de zaal en Wannes maakt een gebaar naar onze vrienden om ook hen uit de zaal te verwijderen. De directeur richt echter het woord tot hem:

– 'Deze mensen blijven even hier Wannes, maar als de andere mensen de zaal verlaten hebben zet jij je voor de deur en laat niemand meer binnen, behalve de politie. Als de speurders er zijn breng je hen persoonlijk naar mijn bureau. Begrepen?'.

– 'Po.. politie meneer de directeur? Maar waarom? Er is toch niets gebeurt? Het schilderij hangt hier nog'.

– 'Wannes zolang ik directeur ben zal jij doen wat ik zeg, begrepen?'.

Wannes druipt als een geslagen hond af en haast zich naar de deur die toegang geeft tot een andere zaal. Daarna richt de directeur zich opnieuw tot de ouders van Joey en Yuna:

– 'Mijn naam is Benny Donk. Zoals u hoorde ben ik directeur van het museum. Sorry voor het ongemak'. Hij richt zijn blik op Yuna:

– 'Vertel eens meisje, wat heeft dit allemaal te betekenen?'.

– 'Kijk meneer de directeur, kijk naar het handschrift. De woensdag was ik hier met mijn neefje Brent en dan zag ik dat Rembrandt met dt geschreven werd. Het viel mij op omdat ik niet begrijp waarom de naam met dt wordt geschreven. Ik weet het nog niet want ik ben het vergeten te vragen aan mijn juffrouw. Daarom dat het mij direct opviel dat dit schilderij getekend is met 'Rembrand' zonder t'.

Benny Donk grijpt in de binnenzak van zijn vest en zet een kleine leesbril op zijn neus. Hij stapt tot in het midden van het schilderij, buigt zijn romp en tuurt enkele seconden naar het doek:

– 'Je hebt gelijk meisje. Ik moet met de politie telefoneren en dan kunnen wij verder praten, akkoord?'.

Zonder antwoord af te wachten neemt Benny zijn smartphone en verwijderd zich iets van onze vrienden om ongestoord te kunnen praten. Ondertussen fluisteren mama en papa met elkaar. Ze begrijpen niets van wat er gebeurt. Maar ze vertrouwen hun dochter en moeten geduld hebben tot ze alles uitlegt:

– 'Zo, laten we naar mijn bureel gaan, daar is het een pak gezelliger. Daar staat geen geraamte dat je aanstaart', grapt Benny na zijn telefoontje: – 'Volg mij maar'. Joey ziet dat zijn zus is aangeslagen door het gebeuren, slaat zijn arm om haar schouder en volgt dan de directeur met in hun kielzog mama en papa.

Het bureel van de directeur is smaakvol ingericht. De muren zijn bekleed in vurenhout en hebben in het midden een schilderij met oude statige heren in kostuum. Het zijn net foto's. Tegenover de deur staat het eiken bureau van de directeur en ervoor staan twee bezoekersstoelen. Tegen de wanden staan rekken met oude boeken en nog enkele stoelen. Het geheel straalt warmte en rust uit:

– 'Kan ik jullie een drankje aanbieden. Om van de schrik te bekomen?'. Dat willen onze vrienden wel. Ze krijgen elk een frisdrank aangeboden uit een ijskast tegen de wand achter het bureau. Ze hebben net allemaal hun drankje als er op de deur wordt geklopt. Zonder antwoordt af te wachten wordt de deur geopend en het hoofd van Wannes komt te voorschijn:

– 'De politie meneer de directeur', zegt hij stotterend.

– 'Laat ze binnen Wannes en kom er zelf ook gezellig bijzitten'.

– 'Waarom directeur? Ik moet eigenlijk de deur bewaken en…'.

– 'Zitten Wannes!', roept de directeur op gebiedende wijs. Weer krimpt de werknemer in elkaar maar besluit toch te gehoorzamen. Benny begroet de twee rechercheurs die achter Wannes het kantoor binnen stappen. De twee agenten stellen zich voor als Vera en Dirk. Yuna moet nogmaals haar verhaal vertellen. De agenten luisteren bedachtzaam zonder haar te onderbreken. Daarna richt rechercheur Vera zich tot Benny:

– 'Het labo onderzoekt de zaal op sporen. Er hangen overal camera's. Heeft u daar beelden van directeur?'. Benny begint te tokkelen op het toetsenbord van een laptop die voor hem op het bureel staat. Hij klemt stijf de lippen op elkaar:

– 'Vanaf woensdag heb ik beelden, maar van afgelopen nacht krijg ik niets binnen. Alsof de camera's zijn afgesloten. Volgens mij kregen de dieven hulp van binnenuit'.

– 'U bedoelt een personeelslid, directeur?' vraagt inspecteur Dirk voorzichtig en Benny knikt bevestigend.

– 'Wannes? Weet jij hier iets meer van?', vraagt Benny streng aan de grote gespierde man die lichtjes ineengedoken op zijn stoel zit. Hij buigt zijn hoofd naar de grond:

– 'Het spijt mij werkelijk directeur. Ze beloofden 2.000 euro als ik de camera's een uurtje zou uitzetten. Mijn moeder is ernstig ziek en ik kan het geld goed gebruiken voor haar medicamenten. Die zijn peperduur. Toen ik vanmorgen mijn rekening checkte stond het bedrag er nog niet op. Ik denk dat ik gefopt ben'. Wannes begint zachtjes te wenen.

– 'Wie zijn “ze” Wannes?', vraagt rechercheur Dirk.

– 'Een jong koppel dat hier woensdag ook was. Ik dacht dat het de ouders van dat meisje en die kleine jongen waren want ze zijn samen weggegaan en in een auto gestapt'. Wannes wijst daarbij naar Yuna die op haar beurt een gil slaat, maar Wannes vertelt verder:

-'Laat op de avond, tegen sluitingstijd, kwamen ze terug en deden mij het voorstel. Ze wilden eens alleen zijn met het schilderij. Het spijt me directeur'.

Rechercheur Dirk roept een agent in uniform en laat Wannes naar het politiebureel brengen.

– 'Ik heb ondertussen beelden opgezocht van een uur voor de camera's zijn uitgevallen', verklaart Benny de directeur aan het gezelschap:

– 'Een halfuur voor de camera's werden afgesloten parkeert er een witte bestelwagen op nog geen vijf meter van de ingang. Niemand stapt uit het voertuig en dat is wel eigenaardig. Het lijkt of ze op iets wachten'. De rechercheurs knikken en Yuna herinnert het gesprek van het jonge koppel toen ze met Brent op de bank zaten uit te rusten. Ze vertelt alles aan de agenten en de directeur is fier op het meisje.

– 'Het is dus duidelijk. Dat koppel, Mira en Mark, die hier afgelopen woensdag waren kwamen poolshoogte nemen om het schilderij van Rembrandt te stelen. Ze zagen dat er camera's hingen en besloten om Wannes in te schakelen. Doordat hij geld nodig heeft voor zijn moeder moesten ze niet lang aandringen. Waarom ze eigenlijk Yuna en Brent ontvoerden is mij een raadsel'.

– 'Ik had per ongeluk hun gesprek afgeluisterd in de zaal', herinnert Yuna zich:

– 'Mira fluisterde nogal hard dat het doek van 'De Nachtwacht' heel mooi in hun chalet zou hangen. En dat ze een lichte vrachtwagen zouden huren voor vervoer. Ik dacht dat ze het schilderij gingen kopen'.

– 'Juist, en omdat Yuna en Brent hen hadden gehoord ontvoerden ze het tweetal. Gelukkig was Joey ter plaatse en konden de kinderen gered worden', besluit Benny het verhaal.

– 'Waarom zitten deze boeven dan niet achter slot en grendel?', vraagt Vera zich luid af.

– 'Omdat we nagelaten hebben een klacht in te dienen', mengt papa zich in het gesprek: – 'hun verdriet en spijt over het gebeuren was zo oprecht dat Yuna en Brent medelijden kregen met het tweetal en we verzaakten een klacht tegen hen. Alles was goed afgelopen'.

– 'En het schilderij dat nu hier in het museum hangt is het doek dat in hun appartement hing!', roept rechercheur Dirk uit die nu alles begrijpt: – 'Als het handschrift hetzelfde was geweest hadden we nog van niets geweten'.

– 'Er is goed over nagedacht', denkt Eva luidop:

– 'Yuna hoorde hen praten over een 'chalet'. Zo is het toch hé meisje?' Yuna knikt en Eva gaat verder: – 'volgens mij zitten die dieven al in de Ardennen'. Iedereen knikt bevestigend. Benny, de directeur, staat recht en gaat bij een schilderij staan dat tegen de muur hangt achter zijn stoel:

– 'Wat de dieven niet weten is dat elk schilderij of kunststuk, dat uitgeleend wordt, een chip draagt ter beveiliging. Niemand is daarvan op de hoogte. Zelfs het personeel niet. Jullie begrijpen nu waarom. Dit is een overeenkomst met alle directeurs van een museum in Europa'. Benny draait het doek van de muur weg als een deur en er verschijnt een kluis in de muur. Als de brandkast geopend is haalt de directeur er een iPad uit tevoorschijn. De rechercheurs en onze vrienden gaan dichter bij het bureau staan en kijken mee. Benny activeert de tablet en tokkelt enkele malen op het toetsenbord.

– 'Ja, kijk hier. Volgens de chip zou het doek in de provincie Namen zijn. In Emmalle dat volgens de site een kleine gemeenschap is nabij Han-sur-lesse. Een streek van vele campings met chalets. Het icoontje van de chip staat stil, dus ze moeten ter plaatse zijn en zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust'. Vera en Dirk besluiten om naar Emmalle te rijden en de dieven zelf te vatten.

– 'Mogen wij mee?', vraagt Joey heel vriendelijk. Ook Yuna staat te springen om met een politievoertuig mee te rijden. Ze kijkt graag naar de 'Buurtpolitie' op TV en kent er dus alles van.

Mama en papa kijken naar de rechercheurs en die bekijken elkaar:

– 'Goed maar beloof dan dat jullie luisteren en in de auto blijven zitten. Afgesproken?' Onze vrienden knikken en jubelen het uit van plezier. Na de nodige formaliteiten stappen ze in de neutrale wagen van de recherche en met luide sirene rijden ze weg. Ze wuiven nog naar mama en papa, maar dan richten ze hun blik op de mensen die nieuwsgierig naar de lawaaierige auto staren.

De auto scheert over de linkerrijstrook van de E411 tegen de maximum snelheid. Het lawaai van de sirene en het blauw rode zwaailicht geven de anonieme wagen een snelle doorgang. Het is net zo druk als op een doordeweekse dag, al zijn er duidelijk minder vrachtwagens. Als het een dag mooi weer is willen alle mensen precies naar één en dezelfde bestemming. Na enkele minuten gebeurt het onverwachte. Eerst vertraagt het verkeer en vervolgens komen alle voertuigen tot stilstand. Rechercheur Dirk wil de auto naar de pechstrook manoeuvreren, maar het is te laat. Binnen de paar seconden zit alles potdicht. Verschillende voertuigen proberen nog langs de pechstrook aan het fileleed te ontsnappen maar ook deze rijstrook komt dicht te zitten. Dirk en Vera stappen uit en zien een paar honderd meter voor hen een zwarte rookpluim opstijgen. Minstens één voertuig heeft vuur gevat. Vera steekt haar hoofd terug in de wagen en zegt tegen onze vrienden:

– 'Wij moeten eerst hulp bieden. Een auto of twee heeft vuur gevat en er zijn misschien gewonden. Blijf in de wagen. We zijn zo vlug mogelijk terug'. Joey en Yuna knikken.

Er stappen verschillende mensen uit hun voertuig en ze zetten zich langs de berm in het gras. Het schijnt iets van lange duur te zijn. Ook Joey stapt uit om de benen te strekken. Het tablet van de directeur ligt op de bijrijdersstoel van Vera. Yuna neemt het vast en stapt ook uit.

– 'Als wij nu eens verder gaan Yuna', stelt Joey voor, 'langs de verhoogde berm naar beneden en al liftend naar Namen. Wat denk je ervan?'

Yuna zit met een tweestrijd. Ze wil naar de rechercheurs luisteren en in de auto blijven. Maar ze wil ook de twee dieven te pakken krijgen. Of toch zeker aan de politie uitleveren.

– 'We schrijven een briefje aan Dirk en Vera dat we op eigen houtje naar Emmalle rijden. Als we weten waar de dieven zich schuil houden bellen we terug de politie op. Wat denk je?', probeert Joey nog, 'We liften als we de gewone baan bereiken, goed?'

Yuna laat zich overhalen en samen dalen ze langs de verhoogde berm naar beneden tot op de hoofdweg. Ze weten hoegenaamd niet waar ze zijn. Eerst kijkt Joey naar de wegwijsborden welke richting ze uit moeten. Daarna steken ze beiden hun duim in de hoogte. Lang moeten ze niet wachten. Een zwarte Mercedes stopt ter hoogte van de beide kinderen en het raam wordt elektronisch naar beneden gelaten. Als Joey het hoofd in de auto steekt ziet hij een vriendelijke oude man met grijs haar en een bleke witte snor:

– 'Jonge kinderen zouden niet alleen mogen liften. Zijn jullie verloren gelopen jongelui?', roept hij, luid als een hardhorige.

– 'Jazeker meneer', jokt Joey 'we gingen wandelen en lopen al een uurtje doelloos rond. We willen terug naar onze camping in Emmalle'.

– 'Dan hebben jullie reuze geluk jongens. Ik sta ook op een camping in dat dorp. Welke camping is het?'

– 'Dat weten we niet precies meneer. We zijn de naam vergeten', weet Yuna te zeggen.

– 'Nu dan, dan rijden we naar mijn chalet en kijken we op de kaart van Emmalle. Daarop staan alle campings. Zo hoeven jullie niet doelloos rond te lopen. Afgesproken?'

Joey en Yuna zijn het ermee eens en de auto vertrekt met onze twee vrienden op de achterbank. Heel ver is het niet meer. De vriendelijke grijsaard stelt zich voor als Rik en begint te vertellen over van alles en nog wat. Het maakt het voor onze vrienden wat aangenamer tijdens de rit en minder eentonig. Na een tijdje zien ze langs de kant van de weg het plaatsnaambord met 'Emmalle' op. Ze zijn er. Joey kijkt op het iPad en wordt zenuwachtig naarmate ze meer en meer het icoontje naderen. Rik draait een camping op met de naam 'Emmalle Camping':

– 'Onze camping ligt op een prachtige locatie', vertelt Rik nog, 'in het midden van de natuur. Het is onze tweede thuis geworden. Hier vinden we rust, ruimte en gezonde buitenlucht'. Na een ruime parking houdt de auto stil voor een rood witte slagboom. Rik opent het zijraam en houd een badge voor de lezer. De slagboom gaat automatisch omhoog. Met een slakkengang rijden ze over  zandwegen tussen tenten, caravans en luxe chalets. Een poos later houdt de Mercedes van Rik halt voor een houten chalet die rijkelijk versiert is met zomerbloemen:

– 'Kom even binnen kinderen. Dan kijken we op de kaart', zegt Rik terwijl hij uitstapt en het achterportier opent. Joey is verbaast als hij op het tablet tuurt. Het icoontje wijst deze plek aan. De iPad laat weten dat het schilderij van Rembrandt 'De Nachtwacht' op deze camping is. Hier in de buurt houden de kunstdieven zich schuil. Joey moet de politie waarschuwen. De deur van de woning wordt geopend en een oude vrouw staat in de deuropening:

–'Wie heb je nu meegebracht, Rik?', vraagt ze verontwaardigd.

–'Deze kinderen zijn verloren gelopen Jeanne. Ik help ze terug op weg'. Rik slaat zijn armen om de schouders van onze twee vrienden en leidt ze via enkele trappen tot binnen in het chalet.

– 'Ga maar zitten jongens dan neem ik de kaarten erbij. Geef jij onze gasten iets te drinken Jeanne?'.

Joey denkt na.

– 'Wat moet ik nu verzinnen? Het beste is de dichtst bijgelegen camping aan te wijzen. Dan zijn deze mensen gerust gesteld en kunnen Yuna en ik verder', denkt hij.

Jeanne zorgt voor de drankjes en snijdt een vers gebakken cake in kleine plakjes. Het is lang geleden dat ze nog voor kinderen heeft gezorgd:

– 'Ach, had ik nu maar een paar kleinkinderen', zucht ze onhoorbaar, 'ik zou ze alle dagen hebben verwent zoals deze twee. Hopelijk blijven ze nog wat'.  Terwijl Joey en Rik zich over een wegenkaart buigen die op de tafel wordt uitgespreid wandelt Yuna in de leefruimte rond. De grote kamer is oud en antiek ingericht. De decoratie op de kasten en muren zijn echte curiositeiten. Engelenbeeldjes en sierlijke blauwe vazen geven kleur aan het interieur. Rond een oude buffetkast werden grote borden in Delfst blauw bevestigd. Op de antieke sierschouw tikt nog een oude klok, geflankeerd door nog oudere kandelaars. Er hangen prachtige bekende schilderijen aan de houten wanden. Allen in olieverf geschilderd.

– 'Je zou zweren dat het foto's zijn', murmelt Yuna en kijkt automatisch naar de handtekening die rechtsonder, dicht bij het kader werd aangebracht. Ze krijgt een schok. Het schilderij met het zelfportret van Rubens is ondertekent door Rembrand. Rembrand zonder 't'. Ze bekijkt het doek ernaast. Het is het overbekende schilderij 'zonnebloemen' van Van Gogh. Ook dit doek draagt het handschrift van Rembrand.

– 'Vindt je de schilderijen mooi Yuna?', vraagt Jeanne die naast haar komt staan.

– 'Ja, mevrouw, maar waarom zijn de kunststukken ondertekent met de naam “Rembrand”? En dan nog Rembrand zonder 't'.

– 'Zeg maar Jeanne hoor Yuna. Deze schilderijen zijn replica's, meisje. De kunstenaar die deze doeken geschilderd heeft zijn van de hand van mijn man Rik'. Yuna's mond valt open van verbazing. Jeanne vindt het gelaat van Yuna grappig en vervolgt:

– 'Ja zeker liefje. Mijn man is, volgens hem dan, een verre afstammeling van Rembrandt van Rijn. De handvaardigheid zit in de genen, zegt hij vaak. Mijn man tekent zijn doeken dan ook met Rembrand, maar zonder de ‘t' besluit Jeanne.

– 'Heeft Rik soms “De Nachtwacht” geschilderd Jeanne?', vraagt Yuna nieuwsgierig.

– 'Ja zeker Yuna. Toen onze dochter geboren werd schilderde Rik “De Nachtwacht”. Toen zij oud genoeg was en ging samenwonen kreeg ze het schilderij mee. Het heeft lang in haar appartement gehangen maar sinds gisteren bracht ze het hierheen en hangt het momenteel in hun chalet te pronken. Wil je het zien?'.

Yuna wist niet wat ze hoorde:

– 'Dit is wel toevallig' denkt ze bij zichzelf. Joey heeft het gesprek mee gevolgd en komt erbij staan. Op hetzelfde moment gaat achter hen de deur van de chalet open:      

– 'Dag pap, dag mam' zegt een bekende vrouwenstem die in de deuropening staat:

– 'Wie hebben jullie uitgenodigd?'.

Joey en Yuna draaien zich om en staren in het overbekende gelaat van Mira en haar partner Mark. Onze vrienden hadden ondertussen al wel vermoed dat ze bij de ouders van Mira waren terecht gekomen. Desondanks schrikken ze toch. Ook Mira en Mark herkennen het tweetal en zijn stomverbaasd.

– 'Wie we hier hebben?' zegt Mira en komt op hen af, 'hoe zijn jullie hier verzeilt geraakt?'.

– 'Waarom hebben jullie het schilderij in het museum verwisselt?', vraagt Joey en deinst met Yuna een stap achteruit. Mira stopt haar passen, knijpt haar ogen half dicht en fronst de wenkbrauwen:  

– 'Wat bedoel je jongeman?', vraagt Mark en neemt een dreigende houding aan. Mira verspert hem echter de weg. Ook Jeanne was de dreiging van Mark niet ontgaan en legt een beschermende arm om Joey en Yuna.

– 'Kennen jullie elkaar?’, vraagt Rik en kijkt zijn dochter aan. Joey vertelt:

– 'Deze twee hebben het schilderij van Rembrandt uit het museum gestolen, Rik, en een replica in de plaats gehangen. Jouw replica Rik. Een Rembrand zonder t. Voor de ruiling hadden ze de hulp van Wannes, een personeelslid. Ze hadden hem geld beloofd, maar hij heeft geen cent gezien. Wat ze niet wisten is dat het echte doek van Rembrandt een chip bevat die het schilderij volgt. Op deze manier zijn wij hier terechtgekomen. De politie is onderweg'. Een leugen om bestwil denkt Joey nog.

– 'Is dat waar Mira? Hebben jullie mijn schilderij van de hand gedaan om het echte in jullie chalet te hangen?'. Rik wordt rood van woede en komt met gebalde vuisten voor Mira en Mark staan. Ook Jeanne is van het verhaal dat Joey vertelt aangedaan. Yuna brengt haar naar een stoel bij de tafel en laat haar daarop plaats nemen.

– 'Sorry Papa! Ik hield zo van jouw schilderij “De Nachtwacht”, maar het echte in mijn bezit hebben geeft een kick, begrijp je?'. Mira begint zachtjes de wenen. Mark slaat een arm om haar heen en troost haar.

– 'Alle moeite voor niets' snikt Mira, 'het spijt me, echt!' zegt ze nog.

Op dat moment stoppen enkele auto's voor het chalet van Rik en Jeanne. Blauwe uniformen stormen de trappen op van de veranda en in de deuropening verschijnen Eva en Dirk. Als ze de toestand hebben overzien maken ze plaats voor de agenten die Mira en Mark in de boeien slaan en naar buiten geleiden. Een gratis ritje naar de cel.

– 'Zo Joey en Yuna'. Eva komt vlak voor onze vrienden staan met haar armen in de zij:

– 'Gelukkig konden we jouw smartphone signaal opsporen jongeman. Al goed dat er niets gebeurt is'.

– 'Wij zijn nooit in gevaar geweest Eva' vertelt Yuna, 'Jeanne en Rik hebben ons beschermt'.

– 'Wat gebeurt er nu met mijn dochter, mevrouw?', wil Rik weten.

– 'Dat maakt de onderzoeksrechter uit meneer. Ik veronderstel dat het schilderij hiernaast in het chalet hangt?'

– 'Ja, ik heb het zelfs nog mee opgehangen. Ik had totaal geen idee dat het doek het echte schilderij van Rembrandt was', zegt Rik tegen de rechercheurs. Ook Benny Donk komt het chalet binnen en drukt onze vrienden de hand:

– 'Bedankt voor alles kinderen'. In de deuropening verschijnen de ouders van Joey en Yuna. Ze vliegen in elkaars armen. Blij dat het spannende avontuur ten einde is.

20-01-2018 om 00:31 geschreven door Luc Verschooten  

Een nieuwjaarsbrief is als een gedicht. Het rijmt en er zit, al dan niet, een verborgen waarheid in. Onze kinderen lazen vanaf de kleuterschool al hun nieuwjaarsbriefje voor. Hun gezichtje verstopt achter hun geïllustreerd tekstblaadje. Zo verlegen waren ze dat je amper begreep wat ze vertelden. Maar dat gaf niet. De tekst kenden ze van buiten en de ouders en grootouders waren trots. De geschiedenis herhaald zich. Nu lezen onze kleinkinderen al enkele jaren hun nieuwjaarsbriefje voor. In het begin met hun gezichtje verstoken achter hun briefje. Nu zijn ze groot en lezen ze vol trots hun nieuwjaarsbriefje voor. Luid en duidelijk zelfs. Voor ons oudste kleinkind Joey is het de laatste nieuwjaarsbrief geworden. Volgend schooljaar gaat hij naar het middelbaar.

Daarom vond ik het niet meer dan normaal dat bomma en bompa als wederdienst een nieuwjaarsbriefje zouden opstellen en voorlezen. Elks lazen we twee zinnetjes voor. De kleinkindjes vonden het grappig en leuk. Onze zoon heeft alles gefilmd en we houden het bij voor het verdere nageslacht. Lees en oordeel zelf.

Lieve Kleinkinderen

Dit nieuwjaarsbriefje is speciaal

Want voor ons blijven jullie ideaal.

Maak van jullie leven één groot feest

Met geluk en gezondheid nog het meest.

Vanaf nu geen ruzie of geweld, daar moeten jullie aan werken

En dan zal weldra iedereen het merken.

Bomma en bompa weten dat jullie je best op school blijven doen

Maar beloof het toch maar met een zoen.

Yuna danst graag met bomma Hip Hop

Voor hen kan het feesten niet op.

Het dansen is je beste vak

Daarin ben je echt een krak.

Jij geraakt nog in Hollywood

Want je bent echt beregoed.

Voor Joey smakt ook de deur van 2017 dicht

Doch, door een kier valt er nieuw licht.

Als je rent met je team over het groene veld

Ben jij voor ons een echte super held.

Voor team U12 kan het seizoen niet meer stuk

En wij wensen jullie nog veel geluk.

Van jullie kapoenen

Bomma en bompa

1 januari 2018

02-01-2018 om 11:47 geschreven door Luc Verschooten  

Ik zal nooit een beroemd schrijver worden. Nooit wordt ik zo bekend als, Pieter Aspe, Cyriel Buysse, Luis-Paul Boon of Herman Brusselmans. Na een uitzending van “De slimste mens ter wereld” (2016) wist ik het zeker. Brusselmans zat daar toevallig in de jury en gewoonlijk kraamt hij daar wat onzin uit, maakt seksistische opmerkingen of hij maakt provocerende uitspraken. Meestal over vrouwen. Tijdens een korte discussie met een panellid laat hij horen ook moeilijke woorden te kennen. Woorden die nuttig zijn om een goed boek te schrijven. Ik ben de woorden onmiddellijk vergeten, laat staan dat ik weet hoe ze te schrijven. Ik zou Herman nooit geassocieerd hebben met die moeilijke woorden. Tot ik las, op Wikipedia, dat hij een opleiding Germaanse filologie gevolgd heeft op de Universiteit van Gent. Taal en letterkunde dus. Daar begin ik echt niet meer aan.

Ik heb ook nagedacht en getwijfeld om columnist te worden. Maar zelfs het woord vindt ik al te moeilijk om te schrijven zonder eerst de 'Van Dale' te raadplegen. En dan woorden die eindigen op een d of een t? Dat is werken met het ezelsbruggetje 't kofschip. Maar er zijn uitzonderingen in de regel. En dan is het niet leuk meer. Al die regeltjes zijn aan mij niet besteed. Is dit laatste woord met d of t? Of dt? En dan nog de 'verleden tijd', 'de verleden toekomende tijd' of 'de onvoltooid verleden toekomende tijd'? Mijn hoofd begint ervan te tollen. Ik wil schrijver worden. Maar wie zit daarop te wachten? Mijn nageslacht misschien?

En toch heb ik het gewaagd om kinderverhaaltjes te schrijven. Met de nodige of onnodige fouten weliswaar. Ik heb geen taal en letterkunde gevolgd, maar bij mijn weten heeft Louis-Paul Boon dat ook nooit gedaan. Mijn verhaaltjes, met levenswaarheden, zijn geïnspireerd door mijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen. We bundelen telkens enkele verhaaltjes online in een fotoalbum. Bijna elke pagina wordt mooi geïllustreerd door, oma of bomma, mijn echtgenote Rina. Na de goedkeuring van onszelf werpen we het boekje in het winkelkarretje en dan wordt het telkens spannend afwachten. Ongeveer een week later wordt het boekje geleverd via de post of we kunnen het af halen in de dichtst bijgelegen winkel van Kruidvat of Hema. We bestellen ze gewoonlijk in drievoud. Een houden we voor onszelf. De andere twee worden feestelijk ingepakt en worden aan de zonen overhandigd. In de hoop dat bomma en bompa’s ‘werk’ ook door het nageslacht wordt gelezen.

Mijn beste criticus is mijn echtgenote. Ze legt me ook gedurig uit waarom sommige woorden met een d of een t worden geschreven. Steeds vergeet ik het en soms praat ze ook tegen muren, maar toch kan ik niet stoppen met schrijven. Sinds 2014 heb ik een blog dat: ”Wij reizen om te leren” noemt, maar zou misschien beter: “Wij schrijven om te leren” genoemd worden. Bon! Lees en oordeel zelf.

Ka de Kabouter

Een nieuwe dag breekt aan. De zon werpt lange schaduwen in het voortuintje van een groot appartementsblok. De tuin is prachtig onderhouden. Geen grassprietje of onkruid is te zien. De rozen in het ronde perkje staan fier rechtop. De azalea's zijn te bewonderen in alle geuren en kleuren terwijl ze bloeien als nooit tevoren. De borders zijn aangeplant met een passie voor wilde planten. Hier en daar werden éénjarige bloemen geplant die voor een speels effect zorgen. Kortom het is een tuintje om 'U' tegen te zeggen. Dit alles is het werk van slechts één 'persoon': Ka de tuinkabouter. Hij staat fier rechtop met een schep en hark over zijn schouder. Hij staat in de schaduw van een ronde buxus die hij nog maar pas gesnoeid heeft. Op deze plek blijft de kabouter staan gedurende de hele dag. Je ziet hem echt niet bewegen. Alleen zijn ogen gaan van de ene naar de andere kant en houden alles scherp in de gaten. Langs het tuintje wandelen enkele mensen van en naar hun werk of ze brengen en halen hun kindjes van school. Ze blijven dan enkele ogenblikken vol bewondering staan kijken naar het mooie tuintje. Daar heb je het gezin Peeters. Het jonge koppel brengt hun kleuter naar school en ze blijven dan ook een poos voor het tuintje staan. Ze glimlachen en knikken goedkeurend.

-'Kijk mama!' roept hun jonge spruit: 'daar staat een ...ka… ka…' Hij kijkt hulpeloos naar mama.         

-'Kabouter lieverd. Maar je mag hem gerust Ka noemen, hoor'.

-'Heeft Ka het tuintje zo mooi gemaakt?' vraagt hij verder. Vader en moeder glimlachen naar elkaar en knikken.

-'Ja zeker Willem. 's Nachts als alle mensen slapen wordt Ka wakker en werkt hij in het tuintje zodat het er 's morgen mooi en verzorgt uitziet'.

-'Helemaal alleen mama?' vraagt Willem nog. Vader en moeder knikken allebei. Dan sporen ze Willem aan om verder te stappen. De school wacht.

Ka denkt aan de woorden van kleine Willem:

-'Eigenlijk heeft de jongen gelijk. Al decennia lang onderhoud ik de tuin hier helemaal op mijn eentje. Het is tiptop in orde maar alleen is maar alleen. Het wordt tijd dat ik mij een kaboutervrouwtje zoek en daarna een grote tuin om ze samen te onderhouden. Misschien komen er wel kleine kaboutertjes!' denk de tuinkabouter nog verder.

Ka neemt een besluit. Met zijn schop en hark op de schouder trekt hij erop uit. Hij wacht niet tot het donker is. Het is een rustig dorp en langs de verschillende voortuintjes stapt hij zoekend rond of hij een kaboutervrouwtje vindt. Hij ontmoet veel tuinkabouters op zijn zoektocht. Maar het zijn geen echte. Ze zijn van plastiek. Plastieken kabouters hebben geen hart en ziel en werken niet. Sommigen zijn omgewaaid door de wind en worden overwoekerd door klimop en mos. Alleen al aan de tuintjes kan Ka zien of er echte kabouters aan het werk zijn geweest. De volgende tuin ziet er ook al niet te best uit. Het onkruid staat twee kontjes hoog. Sommige lentebloemen zijn uitgebloeid en moeten verwijderd worden. Het siergazon moet hoognodig afgereden worden. Hier is werk aan de winkel. Ka's kabouterhanden beginnen te kribbelen. Maar hij moet verder.

Plots komt er een kopje uit de grond tussen al het onkruid.

-'Dag Pier' groet Ka zijn vriend de regenworm.

-'Is er een vogel of een mol in de buurt?' vraagt de worm een beetje angstig.

-'Nee nee' lacht Ka want hij begrijpt wel waarom Pier de regenworm angstig om zich heen kijkt. Vogeltjes lusten af en toe wel een sappige dikke regenworm en ook de mol is een vijand van Pier.

-'Ik moet eens een luchtje scheppen' zegt Pier 'met al die onkruidwortels moet ik tweemaal zo hard werken om een gangetje te graven. Maar ik ben zo bang om boven de grond te komen om even uit te blazen'.

-'Dat begrijp ik wel Pier. Wees gerust er is geen merel, roodborstje of mol in de buurt'.

-'Dank je wel Ka, maar ik moet nu weer verder. Ik mag niet te lang boven de grond rond kruipen anders droog ik uit en sterf ik. Nou tot ziens Ka'. En Pier de regenworm verdwijnt onder de grond.

Een paar tuintjes verder blijft onze kabouter vol bewondering staan.

-'Wat een mooie tuin. Deze wordt zeker door een tuinkabouter onderhouden'. Ka kijkt aandachtig rond en ontdekt een nog jonge kabouter die in de schaduw staat van een Chinese pioen. De struik is 80 cm hoog en heeft prachtige grote rode bloemen. Ka stapt tot bij de kabouter en maakt een praatje:

-'Dag tuinkabouter, mijn naam is Ka, hoe maakt u het?'

-'Heel goed Ka. Mijn naam is Hak. Ze noemen mij zo omdat ik steeds met een hak bezig ben. Vindt je mijn tuintje mooi Ka?'

-'Zeker weten Hak! Het is één van de mooiste tuintjes in de buurt. Volhouden zou ik zeggen, maar nu moet ik verder'

-'Waar ga je naartoe?' vraagt Hak nieuwsgierig. Ka vertelt wat hij van plan is en Hak knikt goedkeurend:

-'Nu heb ik misschien wel goed nieuws voor je Ka. Gisteren stonden hier een paar kinderen bewonderend naar mijn tuintje te kijken en ze praten over een andere tuin waar een kaboutervrouwtje stond. Helemaal alleen'. Het kaboutergezicht van Ka klaart volledig op.

-'Waar zou dat dan zijn Hak?' wil onze tuinkabouter weten.

-'Precies weet ik het ook niet maar ze kwamen van ginder achter de hoek'.

Dat is de richting die ik wil gaan, denkt Ka.

-'Bedankt Hak. Tot ziens!'.

Ka verhoogt het staptempo maar in de volgende tuin wordt zijn aandacht opgeëist door het getjilp van een groep heggenmussen die een nest hebben in een bijna volledig dicht begroeide haag. Ka hoort de zangvogels met een hoge piep roepen. Een teken van gevaar. Een heggenmus zit op de grond naar insecten te zoeken voor haar kroost.

-'Wat gebeurt er allemaal mus?' vraagt Ka bezorgt. Mus begroet Ka en vertelt:

-'Aan de andere zijde van de haag loopt er een kater steeds maar heen en weer. Soms ligt ze zelfs uren op de loer. Ze wacht tot onze kleintjes uitvliegen om ze dan te vangen en te verorberen'.

Ka schudt zijn kabouterhoofd:

-'Daar zullen wij eens een stokje voor steken. Wacht maar af mus'. Ka klimt langs de takken van de haag naar boven. Eens op het hoogste punt kijkt hij over de rand en ziet inderdaad een rosse kater ijsberend langs de haag stappen. Hij ruikt de jonge vogeltjes en miauwt meelijwekkend. Ka springt als een echte para naar beneden en belandt op de rug van de rosse kat. Deze schrikt en gaat er als een haas vandoor. Ka grijpt zich vast aan de vlooienband en vindt het leuk om op de rug van een kat paardje te rijden. Aan het eind van de straat springt Ka van de kat en rent terug naar de haag. De heggenmussen tjilpen terug blijgezind. Ze danken Ka en wensen hem het beste in zijn zoektocht naar geluk.

In het volgende tuintje blijft Ka stomverbaasd staan. Er staan mooie lentebloemen te bloeien rondom een perk met een groen gazon. Maar van het gras is echter weinig te zien. Het is de ene molshoop naast de andere. Tientallen hopen bruine aarde steken bijna een halve meter boven de grond. Langs deze weg verlaat de mol even zijn onderaardse gangen om nestmateriaal te verzamelen. Ka schudt zijn hoofd. Dit kan zo niet langer. Hij gaat naar een molshoop en roept in de gang op de mol. Heel snel steekt de zwarte mol boven de molshoop uit.

-'Waarom maak jij in deze mooie tuin molshopen Mol?' vraagt Ka. Mol kijkt rond maar veel ziet hij niet. Een mol is niet blind maar heeft heel kleine oogjes en daar hangt zijn vacht ook nog eens voor. Dus ziet de mol haast niets.

-'O! Euh! Sorry hoor. Ik wist het niet. Waar moet ik dan naar toe?' vraagt de mol aan Ka.

De tuinkabouter tuurt scherp om zich heen.

-'Aan de overzijde van de straat is een koeienweide.' legt Ka uit aan de mol: -'Ik denk dat je beter die kant uit gaat mol. Daar stoor je niemand'.

-'Welke kant is dat Ka?' vraagt mol. Hij ziet totaal niet de weide aan de overzijde van de straat.

-'Naar het noorden mol. Aan de overzijde is de weide. Altijd maar noordwaarts'.

De mol dankt Ka en kruipt meteen onder de grond om een gangetje te graven onder de straat door tot in de weide. Onze tuinkabouter blijft in de tuin tot het donker wordt. -'Tijd voor actie!' denkt Ka dan en begint meteen de tuin onder handen te nemen. Struiken worden gesnoeid, onkruid wordt gewied, de molshopen worden terug de grond ingestampt en met graszaad ingezaaid. Tegen de morgen ziet de tuin er helemaal anders uit. De magnolia of tulpenboom geurt als nooit tevoren. De iris met haar mysterieuze trio van bloembladeren schitteren in bijzondere kleuren. Ook de kleine bloemetjes van de hyacint verspreiden weer hun heerlijke geur. Menig passant blijft verwondert bij het tuintje staan. Gisteren was dit nog een wildernis en vandaag lijkt het tuintje op een mooie prentbriefkaart. Ka is trots op zichzelf.

-'Daar doen wij kabouters het toch voor? Voor de erkenning en de mooie lovende woorden van de mensen' denk hij. Dan schiet het hem ineens te binnen dat hij verder moet. Op zoek naar een kaboutervrouwtje. Hij legt het tuingerei op zijn schouder en springt over het lage muurtje naar de volgende tuin.

Daar aangekomen maakt Ka kennis met een kleine cavia:

-'Wat doe jij hier cavia?' vraagt Ka.

-'Mijn adoptieouders hebben mij hier enkele dagen geleden achtergelaten' vertelt het knaagdier treurig: “Iemand neemt je wel mee naar huis” vertelden ze nog voor ze op vakantie vertrokken'.

Ka schudt zijn kabouterhoofd:

-'Het is alle jaren hetzelfde liedje' gromt de tuinkabouter:

-'Eerst willen ze een dier in huis, maar als ze op vakantie vertrekken moet het dier weer weg. Treurig is dat'. De cavia knikt begrijpend:

-'Ik loop hier al twee dagen rond maar niemand neemt me mee' snikt de cavia. Ka krijgt zowaar medelijden met het arme dier.

-'Ik breng je naar een tuintje waar kinderen wonen. Zij zullen je wel adopteren' weet Ka en neemt het knaagdiertje onder een arm. Cavia's wegen amper 500 tot 700 gram. Ze wegen dus bijna niets. Een paar tuintjes verder groeit alleen maar gras. Een uitstekende plek voor een hongerige cavia. In het huisje hoort Ka verschillende kinderstemmen en dit is dus een uitstekende plaats voor het diertje.

-'Hier moet je blijven cavia. Eet je buikje maar goed rond. Als de kinderen jou zien nemen ze je zeker mee naar binnen'.

-'Bedankt Ka' zegt de cavia nog en begint onmiddellijk van het malse gras te eten.

Even verder ontmoet onze tuinkabouter een oude bekende. Tante eend. Ze heeft net de straat overgestoken en houd halt bij onze vriend. Achter haar lopen acht kleine kuikentjes. -'Dat is de kroost van mijn zus' legt tante eend uit: -'Ze heeft een zware depressie van haar jongens gekregen. Tja, dan zorg ik er maar voor zeker?' vertelt de tante alsof het tegen haar zin is voor de kleintjes te zorgen. Ka weet wel beter. Tante eend heeft zelf geen kuikens  en zorgt als geen ander voor de kroost van haar zus.

-'Waar ga je naar toe tante?' vraagt Ka.

-'Het is etenstijd Ka, en wij trekken naar het park. De mensen strooien broodkruimels en daar zijn wij eenden verzot op. Soms is het wel spijtig want de meeste mensen gooien grote stukken brood in het water. Als eenden daar te veel van eten zoeken ze zelf geen eten meer in de natuur. Brood is niet echt goed voor eenden. Het zwelt in ons buikje door het vele water en gaat opnieuw gisten. Dat is dan weer slecht voor onze darmen. Het liefst en het gezondste voor ons eenden is zelf eten zoeken. Op deze manier vervelen we ons niet'. Ka knikt begrijpend en wenst tante eend veel sterkte met haar kroost.

Op de hoek van de straat komt Ka in een tuin die prachtig aangelegd is. Hij herkent het onmiddellijk: 'dit is het werk van een kaboutervrouwtje'. Tussen het kort geknipte gazon werden rechthoekige bloemperken aangebracht die op hun beurt omzoomd zijn met een laag muurtje van taxus. Elk bloemenperk heeft een andere kleur door de vele éénjarige bloemen. Ka kent al de bloemen bij naam: witte margriet, het vingerhoedskruid, het vlijtige liesje, de petunia's, de begonia's en de anjer. De bloemen verspreiden een heerlijke zoete geur. Tientallen vlinders worden erdoor aangetrokken. Kleine vogeltjes proberen in het gras nog een zaadje of insect mee te pikken. Vooraan werd een sierfonteintje geplaatst in zwart grijze kleur wat deze tuin een meer waarde geeft. Naast de fontein staat een kabouter. Een vrouwtjeskabouter waar Ka direct verliefd op wordt. Liefde op het eerste gezicht: het bestaat nog altijd.

 Ze draagt een hoge puntmuts en haar gele haar is gevlochten. Ka stapt recht op haar toe:

-'Dag mooi kaboutervrouwtje, mijn naam is Ka. Wie ben jij?' vraagt Ka nieuwsgierig.

-'Mij noemen ze Lisa. Wat kan ik voor je betekenen Ka?' vraagt Lisa. Onze tuinkabouter vertelt haar dat hij op zoek is naar een kaboutervrouwtje om samen een grote tuin te onderhouden en daarna een gezinnetje te stichten. Lisa's ogen schitteren. Hier heeft ze lang op moeten wachten. Maar eindelijk komen haar dromen toch uit.

-'Oh Ka. Ja, ik wil graag een paar kinderkaboutertjes. Maar waar vinden we een grote tuin om met ons gezinnetje te onderhouden?' vraagt Lisa bezorgt.

-'Dat gaan we samen zoeken Lisa. Ik heb jou gevonden en dan vinden we een reuzen tuin ook', zegt Ka. Hand in hand wandelen Lisa en Ka langs de tuintjes in de richting van het station.

Hoog in een boom langs hun pad zit een roodborstje:

-'Weet jij soms waar we grote tuinen kunnen vinden roodborstje?' roept Ka naar de vogel.

Het roodborstje komt naar beneden gevlogen tot vlak bij de twee kabouters. -'Aan het station moeten jullie linksaf en daar begint de villawijk. Rond de villa's vinden jullie super grote tuinen met vijvers en al. Daar moeten jullie naar toe'. Lisa en Ka danken de vogel hartelijk en zetten hun weg verder. Linksaf aan het station en langs de brede tuinhekken in smeedijzer stappen onze vrienden langs de villa's die omringt worden door grote tuinen. Sommige domeinen zijn met groene zeildoek afgespannen zodat niemand iets van het domein kan zien. Dit is niet wat onze twee vrienden willen. Lisa en Ka zoeken een grote tuin die iedereen mag bewonderen. Ze bereiken bijna het einde van de straat als ze voor een groen hek met brede spijlen blijven staan. Een brede asfaltweg kronkelt tussen verschillende soorten loofbomen. Het gras moet hoognodig afgereden worden. De bloemenperken moeten gewied worden. De bewoners hebben als decoratie kabouterhuisjes in de tuin gezet.

Als dat geen uitnodiging is. Langs het pad staan arduinen tuinvazen en beelden op een sokkel. Ka en Lisa  knikken goedkeurend. Ze glippen beiden door de verticale tralies van de inkompoort en in de schaduw van de talrijke bomen lopen ze tot bij een kabouterhuisje. Ze kunnen er binnen en ze willen hier voor altijd blijven wonen. Ze voelen zich er volkomen thuis. Ze kunnen vanaf nu schuilen in een huisje als het regent of sneeuwt. Ka wil onmiddellijk in de tuin beginnen werken maar Lisa wil eerst de woning van de mensen zien. Ze wil weten met wie ze gaat samenwerken. Ze wandelen door een brede dreef die afgeboord is met oude eiken- en lindebomen die hen naar een groot kasteel leiden. Ontelbare torentjes met kleine ramen steken hoog de lucht in. Het lijkt echt op een middeleeuws sprookjeskasteel. Voor het bordes werd een grote fontein aangelegd. Een grote waterstraal spuit de lucht in. Boven aan de trap is een groot zonnig terras met een decoratieve balustrade. Lisa en Ka hebben hun tuin gevonden.

Een paar jaar later ziet het tuinkasteel er helemaal anders uit. Wandelaars blijven vaak staan voor de afsluiting om de tuin te bewonderen. Het is een lust voor het oog om al die mooie bloemen te zien bloeien. Verwelkte bloemen worden meteen verwijderd en vervangen door nieuwe kleurrijke boeketten. De perken zijn netjes opgeharkt. Geen sprietje onkruid krijgt een kans om te groeien. Maria “de kasteelvrouw” wandelt zoals elke morgen in haar tuin en je merkt op dat ze ervan geniet. Een nieuwsgierige voorbijganger spreekt haar vanaf het toegangshek aan:

-'Goede morgen mevrouw! Mag ik u wat vragen?'

-'Jazeker wel' antwoordt de eigenares van het kasteel en komt dichtbij het toegangshek staan.

-'Onderhoud u deze grote tuin helemaal alleen, of heeft u de hulp van een enkele tuinmannen?'

-'Nee hoor!' laat Maria weten en ze praat net zo luid dat iedereen het kan horen:

-'Ik heb de hulp van een kabouterfamilie! Kijk daar staan ze. Naast het grote kabouterhuisje. Ik heb een groter moeten kopen want het gezinnetje is uitgebreid met twee kabouterjongens.

Wacht ik laat het u zien'. Ze draait zich om en tussen de bladertakken van een bloeiende struik rododendrons neemt ze iets groots en zwaars van de grond. Met een grote namaak paddenstoel stapt ze terug naar het toegangshek om het publiek te woord te staan. Maar er staat niemand meer aan het hek. Met opeen geklemde lippen schud ze haar hoofd:

-'Eerst vragen ze iets en dan gaan ze lopen'. Maria zet het kabouterhuisje terug naast Lisa en Ka:      

-'Niemand gelooft dat jullie al dit werk doen, kabouters. Maar ik weet wel beter! Zal ik jullie in het zonnetje zetten? Het is mooi weer vandaag'. Maria neemt Lisa, Ka en de twee kabouterjongens in de arm en zet ze even verder in het zonnetje weer neer. Uit het zicht van de wandelaars kan onze kabouterfamilie nog van elkaar genieten tot de avond valt. Als het donker wordt beginnen Lisa en Ka in de tuin te werken. De kabouterkinderen helpen een handje mee. Ze willen de stiel ook leren voor als ze groot zijn en op eigen benen willen staan.

20-12-2017 om 10:23 geschreven door Luc Verschooten