De sfeer is
opperbest in het Brusselse sterrenrestaurant Comme chez soi. De Franstalige
onderhandelaars hebben dan ook wat te vieren. Een anonieme getuige ving
onderstaande dialoog op en die belandde via een gunstige wind op onze redactie.
Een glunderende Elio Di Rupo heft het glas: Chers amis. De buit is
binnen. Nous avons gagné! Charles Michel (MR) staat er wat beteuterd bij en
wijst naar de lege stoel: Jammer dat Olivier (Maingain, FDF) er niet bij is.
Oui, cest vrai, zucht Joëlle Milquet (cdH), maar hij draait wel bij.
Quelle théatre, klinkt het bewonderend uit de mond van PS-diva Laurette
Onkelinx. Dankzij Oli geloven Beke, De Croo, Gennez en van Besien zowaar dat ze
een evenwichtig akkoord hebben binnengehaald. Haha, wij weten wel beter,
gniffelt Di Rupo, terwijl hij nog eens nipt aan de champagne. Nagenietend van
het succes en het feit dat de Franstaligen de uitputtingslag hebben gewonnen.
Blij dat de Vlamingen uiteindelijk toch weer door de knieën zijn gegaan.
Jean-Michel Javaux (Ecolo) veegt met een groene zakdoek wat pareltjes zweet weg
op zijn voorhoofd: Het heeft deze keer wel bloed, zweet en tranen gekost.
Presque 500 jours. De toekomstige premier knikt, maar countert meteen: Ik heb
altijd geweten dat onze strategie zou werken. Gewoon het been stijf houden.
Nous sommes demandeurs de rien. De Vlamingen willen de splitsing van BHV?
O.K., maar dan moeten ze daar zwaar voor betalen. Incroyable, geeft een
breedglimlachende Milquet toe, dat ze daarover nog wilden onderhandelen. En een
prijs betalen voor wat hen wettelijk gewoon toekomt.
Maar ze hebben
intussen wel hun splitsing. Een zuivere splitsing heet het in de Vlaamse
pers, zucht Michel nors. Een nepsplitsing zal je bedoelen, lacht madamme
Onkelinx. Dacht Maingain nu echt dat hij de uitbreiding van Brussel officieel
op papier zou krijgen? Dan had hij evengoed zijn corridor naar de Noordzee
kunnen opeisen. - Intussen hebben we die corridor met Brussel toch maar mooi
voor elkaar, stelt Javaux nuchter vast. We hebben de zes faciliteitengemeenten
gekaapt. Nos héros, onze burgemeesters kunnen we straks zonder veel problemen
benoemen. En onze achterban kan in de faciliteitengemeenten nog altijd voor
Brusselse politici stemmen. Vergeet de Metropolitane Gemeenschap niet,
juicht Onkelinx. Straks zullen die Vlaamse keuterboerkes in heel
Vlaams-Brabant, tot aan de poorten van Leuven en Mechelen, kunnen genieten van
de taal van Molière. Wat houdt ons tegen om dan ook daar faciliteiten te eisen
voor de Franstaligen? De Vlamingen zullen niet weten wat hen
overkomt!
De sfeer zit er nu goed in en de bubbels vloeien rijkelijk.
Ook Charles Michel tovert een glimlach op de mond: En bij de financieringswet
betalen ze nóg een keer. 500 miljoen euro extra voor Brussel en 500 miljoen
extra voor Wallonië. Twintig jaar lang. Als compensatie. Knap gedaan. Goed dat
we mon ami Bart De Wever hebben buitengewerkt, zegt Di Rupo. Met rode kaken,
maar dat zal wel van de drank zijn. - Tel daar nog het cordon sanitaire bij,
werpt Milquet op, en de Vlamingen komen sowieso zwaar verzwakt aan de
onderhandelingstafel. Met de handen op de rug gebonden in de boksring,
lacht Onkelinx. Di Rupo rolt zijn mouwen op en laat de biceps rollen: De
Vlamingen zullen nog veel spek moeten eten vóór ze mij kunnen temmen.
Onkelinx: We mogen ons gelukkig prijzen dat de Belgische reflex en de geur van
macht en ministerportefeuilles het bij CD&V, SP.a, VLD en Groen nog altijd
halen van het Vlaams belang (kleine letter).
Milquet stralend: De
Wever noemde het akkoord geen nachtmerrie. Wie had dat durven denken? Quel
cadeau! Onkelinx komt met een geweldig idee. Misschien moeten we een krat
champagne laten bezorgen op de redactie van Vlaamse kranten en zenders. Ik ben
echt gecharmeerd door de manier waarop zij het akkoord hebben verdedigd. Zij
zijn erin geslaagd het feit dat Olivier (Maingain) niet àlles heeft
binnengehaald, voor te stellen als een Vlaamse overwinning. Chapeau! In de
psychologie noemen ze dat het Stockholmsyndroom, merkt Javeaux droogjes op. Ik
heb altijd geweten dat er boven de taalgrens geen gebrek is aan collaborateurs,
laat Milquet zich neerbuigend ontvallen. Misschien zit het wel in de genen
Het feest kan niet meer stuk. De taalgrens ligt aan diggelen -
eindelijk, triomfeert Laurette Onkelinx. Ik heb het altijd gezegd: la Belgique
nous appartient. Ze valt Di Rupo huilend om de armen. Maar Elio krijgt net
telefoon. Ssstt Le palais Chers amis. De koning groet u en wenst u proficiat
met het geleverde werk. La Belgique est sauvée! België is gered. Garçon,
champagne!
(ps: U had al wel begrepen dat het hier om een verzonnen
dialoog gaat. Een politieke grap. Maar het ligt wel dicht bij de realiteit. Zo
dicht dat er in Vlaanderen nauwelijks gelachen wordt )
Vlaams Belang interpelleert deputatie op volgende provincieraad
Tijdens
de Gentse gemeenteraad van deze week werd de suggestie gedaan dat de provincie
het domein Puyenbroeck zou uitrusten voor doortrekkende woonwagenbewoners.
Hiermee zou de provincie ook ingaan op de vraag van gouverneur Denys om een
aantal pleisterplaatsen te krijgen voor rondtrekkende groepen. Ondertussen vond
de fractie bevestiging van die beslissing in de notulen van de deputatie. Er
komt dus wel degelijk een doortrekkersterrein waar de gemeente Wachtebeke de
uitbating van zou moeten doen. Als het van de deputatie afhangt tenminste.
Die doortrekkende woonwagenbewoners zorgen sinds een aantal jaren iedere
zomer voor overlast. In het bijzonder Gent (onder meer aan Flanders Expo en het
oude voetbalveld van Meulestede) heeft er mee te kampen. Hetzelfde geldt voor
Evergem aan Doornzele Dries. Zonder ook maar een enkele vergunning te vragen
worden hele kampementen opgezet waar het naderhand afval ruimen is. De
ontruiming van het domein zorgt ook iedere keer voor problemen.
Door het
provinciaal domein Puyenbroeck hiervoor open te zetten dreigt de provincie
hiermee de gebruikers van het provinciaal domein waaronder een aantal vaste
campingbewoners - en vooral de inwoners van Wachtebeke voor voldongen feiten te
stellen. Het provinciaal domein heeft overigens ook al te kampen met het
overwaaiende fenomeen van vreemdelingenjongeren, die het vaak te bont hebben
gemaakt in andere domeinen.
Als Vlaams Belang vinden wij dit een
praktijk niet kan en wij zullen op 12 oktober tekst en uitleg vragen bij monde
van fractievoorzitter Marc Joris.
Ook in Noorwegen zijn de door de te grote buitenlandse invloed veroorzaakte conflicten veel verder voortgeschreden dan men denkt. Weliswaar berichten de media na de vreselijke aanslag van Anders Behring Breivik in juli van dit jaar steeds opnieuw van een vastberaden multiculturele samenleving, die trots zou zijn op haar bonte republiek en al die problemen met de immigratie niet zou kunnen bevestigen de realiteit ziet er kennelijk heel anders uit.
Zoals uit een actuele politiestatistiek voor Oslo blijkt, worden in de Noorse hoofdstad 100% van de verkrachtingen toegedicht aan niet-westerse buitenlanders. De slachtoffers waren in negen van de tien gevallen autochtone Noorse vrouwen en meisjes. Uit angst voor de seksuele aanvallen hebben intussen enkele blonde vrouwen van Noorse afkomst hun haren zwart geverfd om geen geprefereerd slachtoffer van deze golf van geweld te worden. Verder letten vrouwen erop om, indien mogelijk, groepsgewijs de straat op te gaan om veilig te zijn onderweg. In Oslo zijn enkele delen van de stad, vergelijkbaar met Berlin-Kreuzberg en Berlin-Neukölln, buitenlandse zones geworden. Dit bevestigt ook de Amerikaanse televisiezender CBN in een onlangs uitgezonden reportage die over deze problematiek ging. In de uitzending kwamen ook enkele deskundigen aan het woord, die bezorgd de situatie in Noorwegen observeren.
Een van hen is Kristin Spitznogle, een therapeute, die enkele van zulke verkrachtingsslachtoffers behandelt: voor velen zou de hidjab een symbolisch teken zijn, die de gehoorzame islamitische vrouwen onderscheidt van diegenen, die zij Noorse hoeren noemen, aldus Spitznogle. Hoewel zij alleen het beestje bij de naam noemt, wordt de Noorse vanwege zulke uitspraken door de pers vaak scherp bekritiseerd.
De schrijfster van de bestseller Pas op! Overwegingen over een cultuurcrisis, Hanne Herland, deel mee: Niet alle waarden uit islamitische landen zijn voordelig voor Europese samenlevingen. En ik denk, dat veel Noren bang zijn om hierover te praten, uit angst om racist genoemd te worden,verklaarde zij.
Een bekende journalist in Noorwegen genaamd Walid al-Kubaisi, die zelf afkomstig is uit Irak, gaat zelfs nog een stap verder. Het zal tot een strijd tussen de culturen komen, deelde hij de televisiezender mee. Hij zou zich zorgen maken over radicaalislamitische elementen binnen een islamitische gemeenschap in Noorwegen, die anders zo trouw is aan de wet, benadrukte Walid- al-Kubaisi. En verder: We hebben een probleem. Iedereen ontkent dat. Dat zal duistere vooruitzichten voor de toekomst hebben.
Ook in het anders in velerlei opzichten als voorbeeldsamenleving beschouwde Scandinavische land laat zich de schaduwzijde van de multiculturele samenleving zien, zoals die men ook bij ons maar al te goed kent .
Video Oslo Rape Epidemic (Engelstalig, Duits ondertiteld):
Onder een stralende nazomerzon hadden een 25-tal leden en
sympatisanten van de Zelzaatse Vlaams Belangafdeling in samenwerking met de
Seniorenwerking Regio Gent/Eeklo afspraak aan de poorten van Brouwerij Bios/Van
Steenberge te Ertvelde.
Na een boeiende rondleiding en dito uiteenzetting
van onze gastheer, waarbij we de verschillende stappen van het brouwproces
konden volgen,was dan voor velen het moment gekomen om ons het eindproces te
laten smaken .
Goedlachs werden in naam van Volk-en Vlaanderenland
meerdere Augustijnen,Piraat en -Guldendraakbieren soldaatgemaakt.
In het gemeentehuis van Sint-Joost heeft een Franse zakenman Rachid Nekkaz de boetes betaald van twee minderjarige meisjes die een boerka hadden gedragen op straat. Dat mag niet in België. Volgens de zakenman is een boerkaverbod onaanvaardbaar in een democratie. 16 en 17 jaar zijn ze, Imen en Halima. Ze werden door de politie van Sint-Joost-ten-Node beboet omdat ze een boerka droegen op straat.
Sinds 23 juli mag dat niet meer in België. De twee meisjes begrijpen niet waarom. Nekkaz vindt het verbod niet kunnen in een democratische rechtstaat. Hij heeft zelfs een fonds opgericht met één miljoen euro uit eigen zak om alle boetes in Frankrijk en België te betalen. Nikkaz overweegt om naar het Europees Hof voor de rechten van de mens te stappen om de wet aan te vechten.
Aan het woord: zakenman Rachid Nekkaz
Rond 12.35 uur merkte een politiepatrouille in de Liedekerkestraat in Sint-Joost een vrouw op in boerka. Onze inspecteurs wilden haar identificeren om een pv op te stellen, vertelt Roland Thiébaut, commissaris van politie zone Brussel-Noord. Ze weigerde en haar man werd agressief. Hij zei dat hij iedereen zou vermoorden die zijn vrouw aanraakte en gaf een klap aan een van onze inspecteurs. Die is nu drie dagen werkonbekwaam.
De man werd aangehouden en is ter beschikking gesteld van het parket. De vrouw vertrok zonder dat ze haar boerka afgezet had. "We hebben uiteraard kunnen achterhalen om wie het ging," zegt Thiébaut. "We hebben een pv opgesteld en overgemaakt aan het parket."
De stad Gent heeft een groot maatschappelijk probleem ontdekt: de discriminatie
van allochtonen door portiers in bepaalde cafés, bars, discotheken e.d Dat vele
problemen in dergelijke zaken door de band genomen vaak door allochtonen
veroorzaakt worden wil men uiteraard niet gehoord hebben.
Tijdens de
gemeenteraads- zitting van september was Gents gemeenteraadslid Johan Deckmyn
bikkelhard voor de meerderheid. Hij verweet de rood-blauwe coalitie dat zij de
betrokken handelszaken op kosten jagen door hen te verplichten om duizenden
euros te investeren in veiligheidscameras. Bovendien worden deze uitbaters ook
verplicht om elk incident te melden aan de horecacoach, wat volgens Deckmyn ook
de administratieve last van deze horecazaken verhoogt.
Deckmyn verweet de
stad Gent dat zij zelf niet wensen te investeren in veiligheidscameras in
buurten zoals de Overpoort, maar daarentegen wel de kleine handelszaken hiertoe
verplichten.
Dat ook de liberalen het hiermee eens, zijn bewijst nog
maar eens dat de partij die beweert de kleine zelfstandigen te verdedigen slaafs
het socialistische beleid in Gent blijft volgen. De zelfstandigen blijven in de
kou staan.
Er zijn trouwens nauwelijks klachten m.b.t. discriminatie door
portiers. Deckmyn merkte op dat er veel meer klachten zijn over discriminatie
van blanke kinderen door allochtonen op Gentse speelpleintjes. Maar daar komen
geen cameras, omgekeerd racisme wordt getolereerd door de stad Gent.
De
Vlaamse betoging in Linkebeek, ingericht door het Taal Aktie Komitee en de
Vlaamse Volksbeweging, was een succes. Ruim 5.000 betogers trokken door de
gemeente waar de immer mediazoekende veronderstelde burgemeester Thierry achter
een cordon van politie kroop uit angst voor... ja, voor wat eigenlijk? Diezelfde
politie die hij bedankte met een klacht bij het comité P omdat ze een
Voorpost-actie tijdens de Gordel niet kordaat aanpakten.
De betoging is
ongetwijfeld het begin van een politiek warme herfst en een ruime delegatie van
het Vlaams Belang uit de regio was ook aanwezig. Gent laat de Vlaamse Rand
immers niet los!
Terwijl de partijen die het onzalige akkoord in elkaar
boksten gezellig mochten keuvelen in de studio van 'De Zevende Dag' probeerde de
VRT er ook alles aan te doen om het Vlaams Belang uit beeld te houden. Dat
mislukte grandioos toen de zender rechtstreeks in de ether ging met een
interview met Ben Weyts, die als woordvoerder van de N-VA-light delegatie
fungeerde. Geen De Wever, geen Bourgeois, geen Peumans en voorwaar geen Bracke.
Bij de VRT zijn ze er niet gelukkig mee want... het Vlaams Belang komt
voldoende aan bod in verhouding tot de sterkte van de partij. Telkens vindt de
openbare omroep wel een excuus om het Vlaams Belang uit het beeld te houden. Wie
wel netjes in beeld mag komen - keer op keer - is Olivier Maingain. Voorzitter
van een partij met welgeteld 3 zitjes in de Kamer. Of hoe de Vlaamse
belastingbetaler moet opdraaien om anti-Vlaamse retoriek voorgeschoteld te
krijgen op de VRT.
Christen democraten en een haan: een slechte combinatie
Christendemocraten en een haan: slechte
combinatie
Een mens zou soms wensen dat de
politici en alle andere zakkenvullers van rode, blauwe of christendemocratische
signatuur een eigenaardigheidje à la Pinocchio vertoonden. Het zou beslist
onmogelijk zijn om nog de straat op te gaan zonder te struikelen over de
langneuzen... Uiteraard zou Vlaanderen in kwantiteit nog overtroffen worden door
de Walen. Alhoewel de Vlamingen stevig bezig zijn aan een inhaalbeweging.
Een sterk staaltje daarvan wordt
geleverd door ACW-voorzitter Patrick Develtere, die in het jongste nummer van
het ACW-blad Visie zonder blikken of blozen verklaart: Veel Vlamingen
denken dat de opbrengst van Vlaamse besparingen rechtstreeks naar Wallonië
vloeit. Dat is niet zo. Vlaamse inspanningen komen ook het Vlaamse beleid ten
goede. Gelukkig vergat dhr. Develtere het woordje ook niet te vermelden.
Het ware beslist correcter geweest om er in uiterst beperkte mate aan toe te
voegen. Maar ja, het ACW heeft nu eenmaal een lange traditie van luchtkastelen
bouwen. Men kan alleen maar hopen dat de Visie-lezers niet in dit zoveelste
boerenbedrog van de CD&V-vazallen trappen.
Want bij de machtsgeile
christendemocraten is het duidelijk alle hens aan dek om de grandioos mislukte
deal over B-H-V door de Vlaamse strotten te rammen. Op alle fronten wordt er met
man en macht geprobeerd om te verhullen dat de christendemocraten met de vijand
meeheulen en dat ze Vlaanderen zonder verpinken hebben verkwanseld in de hoop
enkele ministerpostjes binnen te rijven. Kortom, Vlaams landsverraad in de
hoogste graad. In andere tijden zou men voor minder de kogel hebben gekregen.
De heren en dames
christendemocraten blijken de inhoud van hun geliefkoosde bijbel blijkbaar
ietwat te letterlijk te hebben geïnterpreteerd. Jezus mag dan wel tot Judas
hebben gezegd: Vooraleer de haan driemaal kraait, zult gij mij verloochend
hebben, de Waalse haan hoefde blijkbaar maar één keer te kraaien om in het
Belgische politieke kiekenskot de nieuwe Judas te laten opstaan
In Linkebeek, een gemeente in de rand rond Brussel, zijn zondag heel wat Vlaamsgezinde verenigingen op straat gekomen. Ook politici van N-VA en Vlaams Belang stappen mee.
De betoging is een initiatief van het Taal Aktie Komitee, de Vlaamse Volksbeweging en het Halle-Vilvoorde Komitee. Ze was al gepland voor de doorbraak aan de onderhandelingstafel van formateur Elio Di Rupo. De organisatoren vonden het BHV-akkoord echter te zwak om alsnog aan een afgelasting te denken.
Linkebeek is een van de gemeenten met een niet-benoemde burgemeester (Damien Thiéry, FDF). De meerderheid van de bevolking spreekt Frans.
"Met onze wandeling door Linkebeek wensen we duidelijk te maken dat Linkebeek een Vlaamse gemeente moet blijven en dat de politieke impasse nu wel lang genoeg heeft geduurd. Tijd dat iemand daaraan de gepaste conclusie verbindt. Als onze politici dat niet doen, dan zullen wij het voor hen doen", aldus de organisatie. In Linkebeek kan men ook op Brusselse lijsten blijven kiezen.
Slechte zet
De N-VA besloot ook deel te nemen aan de betoging. "Wij sluiten ons bij deze demonstratie aan omdat we vrezen voor de prijs van het bereikte akkoord en omdat we vrezen dat de prijs voor de Vlamingen nog zal oplopen", aldus N-VA-ondervoorzitter Ben Weyts eerder op de dag op Radio 1. "Want er is de prijs die we kennen, er is de prijs die we niet kennen en er is een prijs die nog zal volgen. Door die hoeracommunicatie wordt vanalles verzwegen, we hebben ook nog geen enkele tekst gezien."
Jan Jambon, ook van de N-VA, liet ook zijn ongenoegen blijken over het triomfalisme van de Vlaamse partijen. "We staan nog maar aan het begin van de onderhandelingen en nu al zo triomferen, dat vinden wij tactisch een slechte zet", klonk het in 'De Zevende Dag' op Eén.
Voor Vlaams Belang zijn onder meer Filip Dewinter, voorzitter Bruno Valkeniers en Gerolf Annemans aanwezig.
Volgens de organisatoren zijn er zowat 5.500 aanwezigen. De politie schat het aantal actievoerders op 2.500 à 3.000.
VUB bevestigt eeuwige transfers van Vlaanderen naar Wallonie
Transfer van Vlaams belastinggeld naar Wallonië - Vlaanderen dokt al
sinds 1830
"België sneuvelt op het ogenblik dat Wallonië één cent moet
transfereren
naar Vlaanderen," zegt Juul Hannes. Hij is geen radikalinski van
het Vlaams Blok maar een degelijke, liberale academicus. Zijn monnikenwerk
onthulde dat Vlaanderen al sinds 1830 geld transfereert naar Wallonië.
U vindt de integrale tekst van professor Juul Hannes "Met de
fiscale
bril bekeken - Vlaanderen in België, 1830-1914" (pdf-bestand, 84
kb).
"Vlaamse politici vertrekken steevast van het beginsel dat België
niet mag barsten. België zal nog lang niet barsten. Het barst op de dag dat de Franstaligen
één eurocent betalen aan de Vlamingen." Het is een statement dat kan
tellen, zeker als het komt van Juul Hannes, emeritus hoogleraar in de
Economische Geschiedenis van de Universiteit Gent en de VUB. "Ik zoek al 40
jaar naar voorbeelden van de solidariteit van het zuiden met het noorden.
Ik heb er nooit gevonden."
De academicus lanceerde zijn eerste bevindingen in 1995. Ook de top
van de liberale partij kent intussen de feiten. Juul Hannes: "Ik heb over
de geschiedenis van de geldstromen gesproken met Karel De Gucht, Patrick Dewael
en Guy Verhofstadt. Zij wéten dat de miljarden euro van Vlaanderen naar Wallonië
niet van gisteren dateren - geld dat vaak op een onefficiënte manier wordt
besteed. En ze weten ook dat de Walen nooit, ik herhaal nóóit, één frank hebben
overgeheveld naar Vlaanderen. Een half jaar geleden heeft Karel De Gucht nog
eens al mijn cijfers opgevraagd. De liberale economen Jef Vuchelen en Paul de
Grauwe hoef je evenmin wat wijs te maken, we bediscussieerden mijn cijfers. Ook
Louis Michel heeft mijn documentatie gekregen. Noch in de negentiende, noch in
de twintigste eeuw stroomde er een Waals belastingoverschot naar
Vlaanderen."
Democratische beginselen moeten met een religieuze ijver toegepast
worden, niet af en toe een beetje, aldus Hannes. "Dan zouden de liberale
politici niet constant hoeven af te wijken van hun uitgangspunten omwille van
de Belgische vrede. De kostprijs van het bestuur in Wallonië is bijna 50% hoger
dan in Vlaanderen. Dat is nog hoger dan in Brussel, waar de meerkosten 35% bedragen.
Als de Franstaligen hun cliëntelisme in neofeodale structuren willen handhaven,
en de extra inkomsten van de tranfers niet in hun onderwijs willen stoppen, dan
is dat hún zaak. Wij hoeven daar geen belastinggeld voor op te offeren.
Wallonië trekt zich niets aan van de wensen van de grootste gemeenschap van
België."
Laat de transfers passeren via de Europese Unie en na enkele jaren zal
men daar vaststellen dat het de spuigaten uitloopt, pleit Hannes. De EU zal dan
eisen dat Wallonië zijn bestedingen normaliseert. "Vanaf 1830 hebben de Vlamingen
de Belgische rekeningen buitenmatig betaald, onder meer voor de bruggen,
spoorwegen en kanalen van Wallonië. Dat deden ze zelfs in de dramatische jaren
1840-1860, toen arm Vlaanderen op zijn dieptepunt zat en er op het Vlaamse
platteland hongerdoden vielen."
De emeritus hoogleraar kent de groeiende discussie over de
onafhankelijkheid van Vlaanderen. "Als je die bereikt, geef je de
investeringen van de Vlamingen in het zuiden op. We hoeven geen wraak te nemen,
we moeten gewoon sterker drukken op het Belgische beleid. Op veel terreinen
moeten we stoppen met Wallonië de kans te geven de zaken in Vlaanderen te
bepalen."
Als Vlaanderen vandaag arm was geweest, dan zou onze positie uiterst
zwak zijn en zouden we geen eisen mogen stellen, weet Hannes. "Maar nu kunnen
wij, als wij willen, door onze rijkdom met de vuist op tafel slaan. Die rijkdom
is er niet gekomen door bijvoorbeeld transfers van zuid naar noord, zoals het
officiële Franstalige verhaal klinkt."
Volstrekt achterhaalde wetgeving
Juul Hannes ontdekte dat je de nationale cijfers over de negentiende
eeuw van de historicus Pirard (gepubliceerd in de jaren 1980-1985) provinciaal kunt
toewijzen, en dat die gegevens nog gedetailleerder worden met de statistieken
van het Gemeentefonds. Een monnikenwerk dat opvallende conclusies opleverde.
Juul Hannes: "Als ik de belastingen van de vier Vlaamse
provincies vergeleek met die van de vier Waalse provincies, dan klopte het
beeld niet dat wij voorgeschoteld krijgen - namelijk dat transfers in de
negentiende eeuw van zuid naar noord gingen en dat wat nu gebeurt een
compensatie zou zijn voor de solidariteit die Wallonië opbrachtin de eerste tachtig jaar van België."
In de negentiende eeuw was Vlaanderen veel armer dan Wallonië. Het
gewicht van de transfers is waarschijnlijk nooit zwaarder geweest dan in de
jaren veertig en vijftig van die eeuw. De neergang van de Vlaamse provincies
begon in 1810, 30 jaar later was de uitputting volledig en toch bleven de transfers
vloeien. Oost- en West-Vlaanderen zakten in elkaar door hun overbevolking en de
combinatie van drie verzwakkende sectoren: landbouw, tuinbouw en huistextiel.
Door de honger in Vlaanderen slonk zelfs het bevolkingscijfer. Bij de aanleg
van de spoorweg Brugge-Kortrijk mocht de plaatselijke bevolking helpen; de
werkers ontvingen één brood per dag. De gezinsleden crepeerden, want één brood
is net voldoende om de kracht van één persoon op peil te houden.
De negentiende-eeuwse administratie van Financiën eeuw was klein,
hanteerde potlood en papier, en functioneerde heel goed. "Onderhuids voel
je dat de ambtenaren vonden dat de fiscaliteit niet was aangepast aan de noden
van de tijd, maar de politici trokken zich daar geen barst van aan," aldus
Hannes.
"De fiscaliteit van de negentiende eeuw is ontstaan in het begin
van de
eeuw, werd in 1823 onder de Hollanders vastgelegd en is pas veranderd
na de Eerste Wereldoorlog."
De inbreng van iedere regio in de totale opbrengst van drie directe
belastingen - grond- en personenbelasting en het patentrecht (de
bedrijfsbelasting) - is bekend voor de periode 1831-1912. Ze bedraagt
3,4 miljard goudfrank. Een goudfrank is, volgens de consumptie-index, vandaag 5,5
euro waard. De bedragen van de directe belastingen kunnen gerelateerd worden
aan het inwoneraantal van de regio's. Uit die cijfers blijkt volgens Hannes dat
een Vlaming gemiddeld 5,3% meer heeft betaald dan een Waal.
Berekend met het gezin als maatstaf bracht Vlaanderen 199 miljoen
goudfrank meer op. Indien een Vlaams gezin slechts evenveel zou hebben betaald
als een Waals, dan had Vlaanderen jaarlijks 2,5 miljoen goudfrank minder moeten
afstaan. Dat bedrag krijgt pas echt betekenis als we het vergelijken
met de jaarrechten op koolmijnen en groeven - een directe belasting die vrijwel
exclusief in Wallonië werd geheven. Het zwarte goud van Wallonië bracht jaarlijks
gemiddeld 550.000 goudfrank in de staatskas, vijfmaal minder dan wat de fiscus
in Vlaanderen aanboorde. De fiscus had de Waalse steenkoolopbrengsten moeten
belasten, zegt Juul Hannes.
"De fiscale bril van de ontegenzeglijk bekwame en correcte
ambtenaren in de negentiende eeuw was niet communautair misvormd," zegt
Hannes. De fiscale wetgeving van het begin van de negentiende eeuw werd niet
aangepast aan de snel veranderende economische gegevens, en kon de vooral in
Wallonië gevestigde zware nijverheid niet naar behoren belasten. Diezelfde onaangepaste
wetgeving zorgde er wel voor dat het in het begin van die eeuw relatief rijke
Vlaanderen - wat vanaf 1810 omsloeg in armoede - nog een eeuw lang op zijn
verleden belast werd. "In het overbevolkte Vlaanderen stegen de
pachtprijzen door de grote vraag tot een onredelijk peil, en droeg de grond dus
én een hoge pacht én een belasting die niet meer in verhouding stond tot de
werkelijke inkomens."
Onevenredig belast
In 1890 en 1910 zorgden de belaste huizen, de opbrengst van deuren en
vensters, en de waarde van het meubilair voor 87,5% van de opbrengst
van de personenbelasting. Er waren geen
fundamentele veranderingen sinds 1860. In 1890 bedroeg de belaste huurwaarde
van een Vlaams huis gemiddeld 183,2 goudfrank, van een Waals huis 118,2
goudfrank. Dat Waalse huis was dus gemiddeld slechts 64,5% waard van een huis
in Vlaanderen? De meubels van de Vlaamse
bewoners waren 299 goudfrank waard, die van de Waal 12% minder, 264
goudfrank. Na vijftien jaar van ernstige landbouwcrisis betaalde
Vlaanderen in 1890 nog 43,5% van de personenbelasting met 40,3% van de
gezinnen.
Wallonië, met eveneens 40,3% van de gezinnen, droeg slechts 28% van de
belastingen.
Het verhaal is eentonig. Voor
de erfenisrechten van de jaren 1838-1911 betaalde de gemiddelde Vlaming 25,4%
meer erfenisrechten dan een
Waal. Als Vlaanderen 100 goudfrank opbracht, betaalde Wallonië 79,77
goudfrank. Erfenisrechten wogen zwaar op onroerend goed en uiterst
licht op gemakkelijk te verbergen roerend goed. De Vlamingen met hun
spaarzaamheid en gronden en huizen werden afgestraft in de grondbelasting, de personenbelasting
en de erfenisrechten. Deze hogere belastingen in Vlaanderen staan haaks op de
zwakke economische prestaties van Vlaanderen in de negentiende eeuw.
De bedrijfsbelasting (het patentrecht) pakte de slager en de
schrijnwerker aan. Grote bedrijven waren er immers nog niet. De Nederlandse
wetgever, onze wetgever vóór 1830, bepaalde dat fabrieken met 300 werknemers
maximaal 402
frank patentrecht moesten betalen; 300 werknemers was toen zeer veel.
"Kort nadien ontstonden in Wallonië bedrijven met 3000 werknemers, en die betaalden
dus 402 frank belastingen, want 'maximum is maximum'. Een Waalse hoogoven - in
het begin een eenmanszaakje - betaalde 48 frank belastingen.
70 jaar later betaalt de gigantische hoogoven die ervoor in de plaats
kwam en afhangt van een financiële groep nog altijd 48 frank. Intussen betaalde
het bakkertje in Antwerpen 80 frank. Conclusie: de mijnrechten van Wallonië hebben
nooit geld in het nationale bakje gebracht, de douanerechten in Antwerpen
wel."
De inkomensongelijkheid is geweldig veranderd, de vermogens ongelijkheid
die Juul Hannes berekende voor 1891 en Jef Vuchelen voor 1994 is ongeveer identiek
gebleven. "In de negentiende eeuw verstedelijkten de provincies Henegouwen
en Luik als gevolg van de industrialisering. De lonen lagen 40% tot 50% hoger
dan in Vlaanderen. Je ziet echter geen sporen van een vermogensopbouw, noch
fiscaal, noch wat de ongelijkheid betreft. Er moet een systeem geweest zijn van
overconsumptie en een gebrek aan transfers tussen
de generaties in Wallonië."
Door het elitaire kiesstelsel werd de noodzakelijke aanpassing van het
fiscale systeem niet doorgevoerd tot in 1920. "De Belgische
politici leenden liever geld," zegt Hannes. "Toen de Duitsers hier in
1914 binnenvielen, troffen zij de meest ontredderde overheidsfinanciën van de
hele wereld aan.
In 1940 was het net zo, en nu 60 jaar later met Europa is het weer
hetzelfde."
Bange Walen
De Vlamingen zouden niet geïnteresseerd zijn in de transferkwestie, en
dat is een foute perceptie, vindt Hannes. "De mensen wéten het niet, de
verantwoordelijken ontvluchten de waarheid, en de pers vindt dit
verhaal
niet sexy genoeg. Wij hebben geen voordeel met een zwart gat in
Wallonië.
Trouwens, als Wallonië zijn centen redelijk zou besteden, dan was er
geen probleem. Maar de verspilling van federaal geld, dat in grote mate Vlaams geld
is, laten verdergaan is een politieke doodzonde. Als er te veel artsen zijn in
Wallonië, dan wordt het aantal ook in Vlaanderen beperkt. Waarom?"
Economen van de UCL vroegen de gegevens van Hannes op, en reageerden
nadien nooit meer, noch om zijn bevindingen te bestrijden, noch om ze te
nuanceren.
Waar komt bijvoorbeeld de hoge Belgische staatsschuld vandaan? Een
flink deel ontstond doordat de doodsstrijd van steenkool en staal zo lang werd gerekt.
"40% van de huidige staatsschuld is zo ontstaan, en 75% daarvan stroomde
naar Wallonië. Toen die kraan werd dichtgedraaid, was het gedaan met onze grote
holdings," weet Hannes. Hij begrijpt de Waalse angst. "Het feit dat
de Vlamingen nu een eenheidstaal spreken, dat ze nu rechten opeisen, wordt
gezien als een bedreiging voor Wallonië. Niemand kan daar trouwens een Vlaamse
krant lezen, stel je voor wat dat is. Wallonië is een heel gesloten milieu. De
Franstalige kranten bulken van de desinformatie."
Waarom vertellen de Vlaamse partijen en media deze waarheid niet?
Stuur dit door aan alle Vlamingen, dan begrijpen ze misschien waarom
wij deze keer niet mogen toegeven bij de regeringsonderhandelingen. Wij hebben
al 180 jaar betaald, tijd dat we ons geld besteden aan onze eigen mensen. De
armen, zieken gepensioneerden hebben dit geld nodig !!
BHV: Vlaamse
onderhandelaars hebben zich laten rollen
15.09.2011 08.43u - Het
Vlaams Belang is alles behalve onder de indruk van de finale oplossing die
vandaag werd uitgewerkt inzake BHV. De semantische discussie over
waarnemende of dienstdoende burgemeester is slechts een schijngevecht. Essentie
is en blijft dat de desastreuze voorstellen uit de nota Di Rupo over de hele
lijn gehandhaafd worden:
-de zes faciliteitengemeenten behoren voortaan
tot de Brusselse kieskring; Brusselse politici zullen er meer dan ooit
stokebrand spelen. -de Franstalige stemmen uit deze gemeenten zullen de
positie van de Vlamingen in Brussel nog verder verzwakken; door het verbod van
lijstverbinding worden zij electoraal geliquideerd. -de omzendbrief-Peeters
wordt de facto afgeschaft en de faciliteiten worden zodanig uitgebreid dat deze
gemeenten in de praktijk tweetalig worden; het incivisme van de drie
burgemeesters wordt hiermee ten overvloede beloond. -de Vlaamse voogdij over
deze gemeenten wordt in heel belangrijke mate uitgehold.
-daarnaast wordt
de zogeheten metropolitane gemeenschap opgericht die naast Brussel ook alle
gemeenten van Waals- en Vlaams-Brabant zal omvatten. Deze nieuwe,
grondwettelijke instelling versterkt de aanspraken van Brussel op zijn
hinterland in aanzienlijke mate en komt neer op de feitelijke uitbreiding van
de grootstad. De Brusselse olievlek is hiermee helemaal terug.
Van een
zuivere splitsing, zoals triomfantelijk verdedigd door CD&Ver De Clerck in
Terzake, is dan ook allerminst sprake. De remedie die vandaag wordt voorgesteld
is erger dan de kwaal zelf. De Vlamingen in Brussel en Halle-Vilvoorde zijn het
kind van de rekening. De Vlaamse partijen hadden zich nooit bereid mogen
verklaren om over BHV te onderhandelen.
Het Vlaams Belang roept alle
Vlamingen en in het bijzonder alle gemeentebesturen van Vlaams-Brabant op om dit
akkoord krachtig te bestrijden. De grote betoging van zondag in Linkebeek komt
op het juiste moment.
Het
gaat niet goed met burgemeester Freddy De Vilder van Zelzate. De rode
burgemeester blijkt namelijk aan een ernstige vorm van selectief
geheugenverlies te lijden. Hoog tijd om zijn geheugen op te frissen!
Of burgemeester De Vilder werkelijk aan selectief geheugenverlies
lijdt, wordt voorlopig niet officieel bevestigd. Al vertoont hij duidelijk wel enige
symptomen. Dat bleek een eerste keer op 11 juli, de Vlaamse feestdag. De Vilder
vergat toen resoluut om de leeuwenvlag te hijsen aan het gemeentehuis. Nochtans
wees kort tevoren een poll in zijn eigen socialistische blad uit dat ruim 70%
van de Zelzatenaren de Vlaamse feestdag erg belangrijk vindt. Als
geheugensteuntje kan dat dus tellen. Maar desondanks wapperde de leeuwenvlag
niét op 11 juli.
Dat er iets ernstig mis lijkt met het burgemeesterlijke geheugen,
werd ook nadien nog diverse keren pijnlijk duidelijk. De misser van 11 juli was
geen alleenstaand feit want ook op 21, 22 en 23 juli, de drie data waarop de
leeuwenvlag wettelijk dient te wapperen aan het gemeentehuis, was de vlag
weerom in geen velden of wegen te bekennen...
Tenzij de burgemeester natuurlijk selectief geheugenverlies veinst
en hij de leeuwenvlag bijvoorbeeld gewoon is kwijtgespeeld. Stel dat hij ze
niet meer terugvindt in de gemeentekasten - het is nu eenmaal moeilijk zoeken
in kasten waar veel lijken dreigen uit te vallen. Of werd de vlag in een
woedebui per ongeluk verscheurd, bijvoorbeeld na dehistorische overwinning van rechts tijdens de
laatste verkiezingen?
Mogelijks kunnen de artsen van de PVDA uitsluitsel bieden over wat
burgemeester De Vilder werkelijk scheelt. Het kost de burgemeester zelfs niets,
want de consultaties zijn daar toch gratis voor wie openlijk rode kleur bekent.
Tenminste, als er nog consultaties zullen zijn. De artsen moeten zich immers
weer eens verantwoorden voor de rechtbank wegens het niet-betalen van de
verplichte bijdrages aan de Orde der Geneesheren. Hoe dan ook: in geval van
nood mag burgemeester De Vilder steeds naar het Vlaams Belang Zelzate bellen.
Daar zijn immers steeds meer dangenoeg
Vlaamse leeuwenvlaggen beschikbaar. En eveneens gratis.
Patrick De Roo Zacht waar het kan. Hard waar het moet!!
Wie een café wil openen of een andere
publieke gelegenheid waar veel volk komt, moet wettelijk instaan voor de
brandveiligheid. Pas als de brandweer zijn goedkeuring heeft gegeven, kunnen de
deuren open. Tenzij dan in Zelzate. Daar wordt voor vreemdelingen een
uitzondering gemaakt. De moskee in de Knikkerstraat is immers al maandenlang
open zonder brandweerinspectie. En burgemeester Freddy De Vilder? Die knijpt
een oogje dicht.
De moskee opende
begin dit jaar de deuren in de Knikkerstraat, een nauw en doodlopend straatje
temidden een dichtbevolkte woonwijk. Het gebouw waarin de moskee werd
ondergebracht, stond al een tijdje leeg voordat het werd gekocht door de
islamitische vzw El-Mohsinine. De moskee is tot vijf keer per dag geopend voor het gebed en richt
zich tot moslims uit Zelzate en ruime omgeving, tot over de grens met
Nederland.Waardoor er op moslimhoogdagen,
zoals het offer- en suikerfeest, een massale toeloop mag worden verwacht.
Maar blijkbaar is
de veiligheid van die vele bezoekers én van de bewoners van het smalle
Knikkerstraatje met zijn kleine huisjes totaal niet van belang. Want er blijkt
niet eens een brandweerinspectieverslag te zijn, laat staan een goedkeuring van
de brandveiligheid. Nochtans zou de menselijke en materiële schade wellicht
niet te overzien zijn indien er brand uitbreekt in de moskee. Zo is er de
aanwezigheid van vloerbekleding in de twee gebedsruimtes voor mannen en vrouwen.
Bovendien blijkt het gebouw, waarin ook een keuken is ingericht, niet over de
benodigde nooduitgang te beschikken. De enige in- en uitgang situeert zich aan
de straatkant. Over de aanwezigheid van brandblussers en ander brandwerend
materiaal is niets bekend. Met andere woorden: als er brand uitbreekt tijdens
een gebedsdienst, dan zit het gros van de aanwezigen wellicht als ratten in de
val. Door de strakke wind van het kanaal Gent-Terneuzen zouden de vlammen
bovendien in een mum van tijd kunnen overslaan naar de aanpalende woningen, waarop
het Knikkerstraatje gegarandeerd in een vreselijk inferno zou veranderen.
Tenzij Allah natuurlijk voor een mirakel zou zorgen al is die kans wellicht
klein, gezien het grote aantal ongelovigen in de directe omgeving
Kortom, de
openbare veiligheid is duidelijk in het gedrang. En dus dient de burgemeester
op te treden. Maar desondanks blijkt burgemeester Freddy De Vilder (sp.a) tot weinig
actie te bewegen. Ondertussen gaan de moslims ongestoord hun gang in de
Knikkerstraat, zonder verontrust te worden over dure en dus vervelende wettelijke
verplichtingen zoals brandveiligheidssmaatregelen. Gealarmeerd door verontruste
omwonenden polste het Vlaams Belang Zelzate in mei bij de burgemeester naar het
brandweerverslag. Maar ettelijke vriendelijke herinneringen en vier maanden
later is er nog stééds geen brandweerverslag
Burgemeester De
Vilder scoort bij de moslimgemeenschap ongetwijfeld extra stemmetjes met zijn gedoogbeleid.
Dat hij daarmee onnodige risicos neemt en het algemeen belang op de helling
zet, blijkt van geen tel. De ongeruste bewoners van de Knikkerstraat zullen
gegarandeerd twee keer nadenken de volgende keer dat ze hun stem uitbrengen. Waarmee
weer eens bewezen is dat het socialisme de gezondheid ernstige schade kan
toebrengen . Patrick De Roo ZACHT WAAR HET KAN. HARD WAAR HET MOET!!!
Stropers vissen nu achter het net in Zelzaatse
vijver
Het scheelde niet veel ofde Zelzaatse vijver was een levenloze plas water geworden. Stropende
vissers hadden de fraaie parkvijver immers bijna helemaal leeggevist. Het
Vlaams Belang kaartte de wantoestand aan bij de bevoegde minister, waarop
eindelijk maatregelen werden getroffen.
De Zelzaatse vijver is altijd al erg in trek geweest
bij vissers. Al was er de jongste jaren van vissport amper nog sprake. De
vijver werd aan een hoog tempo leeggeroofd door stropende vissers die vaak dag
en nacht hengelden, meestal zonder vergunning. Diverse stropers visten zelfs
met ettelijke lijnen tegelijk, tot liefst acht per persoon. Sommigen schrokken
er zelfs niet voor terug om dag en nacht te vissen met stroperslijnen waaraan per
lijn een tiental vishaken waren bevestigd. Deze lijnen waren onzichtbaar vastgemaakt
aan de bermen, aan het oog onttrokken door de plaatselijke vegetatie. Ook het
visverbod in de periode 15 april t.e.m. 31 mei werd straal genegeerd. De
wetgeving op riviervisserij, waaronder de Zelzaatse vijver ressorteert, staat
nochtans maximum twee hengels toe en dan nog uitsluitend in het toegelaten
seizoen (het visverbod geldt van). s Nachts vissen is sowieso verboden. Maar
daar stoorden de visstropers zich hoegenaamd niet aan. Waarom zouden ze ook? Er
was toch niemand die hen op de vingers tikte, een occasionele controle
uitgezonderd. Maar daar bleef het niet bij. De visrovers zorgden ook voor
overlast door ter plekke vuurtjes te stoken waarop een deel van de buit werd
gegrild. Met allerlei onhygiënische toestanden tot gevolg.
De gevolgen voor de vispopulaties in de vijver
bleven niet lang uit. Het visbestand slonk zienderogen door de massale
overbevissing. Vooral de volwassen karpers bleken erg gegeerd. Van de
karperpopulatie die uit ruim duizend grote exemplaren bestond, schoten er uiteindelijk
nog hooguit tweehonderd over. Bovendien werden gevangen karpers meestal levend
meegenomen terwijl de wet op riviervisserij dat verbiedt. De enige uitzondering
op dit verbod geldt voor een twintigtal kleine aasvisjes van welbepaalde
soorten, maar karpers horen daar geenszins bij. Bovendien geldt in Zelzate een specifiek
lokaal politiereglement dat het meenemen van om het eender welke vis uit de
vijver verbiedt.
Nieuwe vis uitzetten in de vijver was geen
optie. Dat zou immers erg duur uitvallen. Bovendien zou het totaal zinloos zijn
omdat ook de nieuwkomers binnen de kortste keren zouden gestroopt worden. Doorgedreven
controles op de vissendieven bleken dus de enige oplossing. Maar ook daar
knelde het schoentje. Want de boswachters van het Agentschap voor Natuur en Bos
(ANB), onder wiens bevoegdheid de vijver ressorteert,bleken onderbemand. Daardoor bleven de stropers
ongemoeid.
Heel wat Zelzatenaars stoorden zich mateloos aan
de leegplundering van de vijver. De permanente stroping was ook algemeen
bekend. Desondanks werd er van hogerhand niet ingegrepen. Op initiatief van
Patrick De Roo van Vlaams Belang Zelzate werd de wantoestand uiteindelijk door
Vlaams Parlementslid Johan Deckmyn aangeklaagd bij Vlaams minister Joke
Schauvliege, bevoegd voor leefmilieu en natuur. Johan Deckmyn drong erop aan
dat er eindelijk paal en perk zou worden gesteld aan de schandalige situatie. Minister
Schauvliege erkende dat er amper overtredingen werden vastgesteld door de
boswachters. In 2010 werden slechts twee mondelinge verwittigingen gegeven aan
overtreders en werd er één proces-verbaal opgesteld wegens vissen met meer dan
twee hengels.
Johan Deckmyns vraag aan de minister miste
alleszins zijn effect niet want ondertussen is de situatie aanzienlijk
verbeterd. Er vinden geregeld controles plaats aan de vijver en dit zowel door
de boswachters als de politie. Het probleem van de visstropers is daardoor fel
verminderd. Of de onderbemanning van de boswachters ondertussen is opgelost, is
niet bekend. Maar de karperpopulatie kan alleszins weer in alle rust werk maken
van gezinsuitbreiding. Patrick De Roo ZACHT WAAR HET KAN. HARD WAAR HET MOET!!!
Yves
Leterme verlaat de nationale politiek en krijgt een internationale topfunctie
bij de OESO. Leterme beleefde zijn gloriedagen als Vlaams minister-president en
kreeg bij de verkiezingen in 2007 ruim 800.000 voorkeurstemmen. Maar nadien ging
het alleen maar bergaf. De beloofde grote staatshervorming bleef uit en Leterme
beet zijn tanden stuk op BHV. De woorden vijf minuten politieke moed zouden
hem blijven achtervolgen. Uiteindelijk zou Verhofstadt Leterme alsnog in het
zadel hijsen, maar een communautaire doorbraak heeft hij nooit kunnen forceren.
In 2008 moest de premier aftreden wegens mogelijk beïnvloeding van de rechters
in de Fortisaffaire. Maar hij kwam toch nog terug toen Herman Van Rompuy naar
Europa vertrok. De gebroken beloftes en niet-ingevulde verwachtingen leidden in
2010 tot een verpletterende verkiezingsnederlaag voor CD&V, maar bij gebrek
aan een nieuwe regering bleef Leterme toch aan het roer in de Wetstraat.
Uitgeblust. En ook steeds vaker in lastige papieren door foute smsjes en
tweets. Maar op een dag vind je de job van je leven, en dan ben ben je weg
natuurlijk
Vlucht
Leterme is niet de eerste
die er de brui aan geeft en beseft dat België niet meer te redden valt. De
vlucht naar een lucratieve job internationaal of in de privé-sector - is dan
een leuk alternatief. De Gucht, Dehaene en Van Rompuy gaven al het voorbeeld.
Intussen lijkt de rustige vastheid van Herman Van Rompuy ook in Europa op een
catastrofe uit te draaien. Vervotte weg, Leterme weg en straks mogelijk ook Van
Ackere weg (die wordt wellicht gouverneur in West-Vlaanderen). De ratten
verlaten het zinkende schip: België en CD&V.
Muurvast
Intussen zitten de
regeringsonderhandelingen muurvast. De voorbije dagen klonk hier en daar enig
optimisme, maar dat Di Rupo de Vlaamse en Franstalige partijen niet meer samen
rond de tafel kreeg en voortdurend over en weer moest pendelen, was geen goed
teken. Nu geeft hij toe dat de gesprekken ernstig geblokkeerd zijn. Vanmiddag
wil de formateur nog een laatste poging ondernemen. Als ook dat niks oplevert,
moet hij opnieuw naar de koning en gooit hij misschien de handdoek in de ring.
Waar wacht het Vlaams Parlement nog op om zoals Bruno
Valkeniers in zijn nieuwe column aangeeft de autonomie uit te roepen?
Het 'nieuwe racisme' rukt op. Het gaat al lang niet meer over de 'bange blanke
man' tegen de allochtoon (of heel vaak omgekeerd), maar over spanningen tussen
allochtonen onderling. Turken tegen Koerden of Bulgaren. Marokkanen tegen
Turken, Joden en Polen. Russen tegen Tsjetsjenen of Afghanen. Sociologen en
straathoekwerkers zien en bevestigen dat de conflicten toenemen, maar noemen dat
- gek genoeg - 'een teken van integratie'. Allochtonen voelen zich bedreigd door
de instroom van nieuwe allochtonen en dikwijls brengen die ook oude,
diepgewortelde conflicten mee uit hun thuisland (Turken en Koerden
bijvoorbeeld). Fragmentatiebom Volgens sociologe Jessy Siongers draaien de
spanningen vooral rond de mate van inburgering en de afbakening van een eigen
territorium. Maar ook religie speelt steeds vaker een rol. Siongers werkte mee
aan een recente studie waaruit bleek dat minstens de helft van de moslimjongeren
in Brussel sterk antisemitisch is. Siongers geeft toe dat er na al die jaren
multiculturele samenleving nauwelijks sprake is van 'samen leven'. "De
verschillende groepen leven niet samen, maar naast elkaar." De multiculturele
samenleving heeft in de praktijk veel weg van een fragmentatiebom. "Een goed
ingeburgerde Turkse mama die haar kind niet bij Roma-zigeuners in de klas wil...
die is daarom niet tégen zigeuners, maar wil haar kind alle kansen geven", stelt
Siongers nog. Vraag is of dat ook voor Vlamingen geldt. Het is goed dat
sociologen eindelijk erkennen dat ook allochtonen zich bezondigen aan racisme.
Maar Vlamingen uit de grootstad weten dat al langer. Zij zijn er vaak het eerste
slachtoffer van. Al blijft dat in deze studie onbesproken.
Ik moet
bekennen dat ik toch wel geëmotioneerd geraakte toen ik het overlijdensbericht
van professor Piet Tommissen onder ogen kreeg. Weliswaar bereikte hij de
gezegende leeftijd van 87 jaar en bleef hij nog zeer lang boeken uitgeven en
artikels schrijven. Maar deze Vlaamse economist, socioloog en overtuigd
nationalist heeft ongetwijfeld bij een aantal mensen meer sporen nagelaten dan
hij misschien wel heeft vermoed. Ook en vooral in het
buitenland.
Professor Piet Tommissen is de Carl Schmitt-kenner en
specialist bij uitstek. De rechtsgeleerde en jurist Schmitt was vanuit de
vooroorlogse situatie in Duitsland natuurlijk zowat de zondebok van de kringen
van politicologie en juridische wetenschappen overal in Europa. Maar tevens was
het werk van Schmitt zeer vruchtbaar, zodat Roman Schnur over Schmitt zei: Het
is de eik waaronder de everzwijnen hun truffels kwamen zoeken. Piet Tommissen,
toen nog een jonge knaap, zocht contact met Carl Schmitt en werd uiteindelijk
goed bevriend. De eerste bibliografie over Schmitt werd door dezelfde Tommissen
verzorgd, in het jaar 1953. Men moet zich de toestanden proberen voor te
stellen: geen computers, geen fax- of kopiemachines, alles met stylo of potlood
overschrijven. In de harde naoorlogse jaren naar Plettenburg reizen, zal ook al
geen lachertje geweest zijn.
Nooit sant in eigen
land
Vanaf 1990 zou
Tommissen trouwens een soort jaarboeken uitgeven, Schmittiana, bij Duncker
& Humblot in Berlijn. Jaarboeken gewijd aan de studie van de werken van
Schmitt de eerste drie Schmittiana verschenen in 1988, 1990 en 1191 als
dubbelnummers van de Eclectica-monografieën uitgegeven bij de EHSAL.
Jaarboeken waar vele juristen, waar vele politicologen inspiratie hebben
gevonden. IJkpunten zijn het geworden in de studie van Carl Schmitt. Onze Piet
Tommissen.
Piet Tommissen
volgde economische studies aan Handelshogeschool Sint-Aloysius in Brussel en de
Universiteit te Antwerpen. Voor zijn doctoraatsthesis een tweede belangrijk
thema trouwens koos hij voor het onderwerp Vilfredo Pareto, wij hebben het
over 1971. Kenners laten zich nog altijd zeer positief uit over het boek.
Tommissen toont hier al zijn kunnen: een interdisciplinaire waarnemer en een man
met een grote eruditie. Ook in de kunst kon hij zijn mannetje staan: ik verwijs
graag naar zijn contacten met de laatste Belgische surrealist Marc
Eemans.
Hij was niet alleen een uitstekend kenner van Pareto en Schmitt,
maar ook van Georges Sorel, Julien Freund en zovele andere Franse politieke en
metapolitieke denkers. Toen het Franse luxetijdschrift van Nieuw Rechts,
Nouvelle Ecole, in 2007 een nummer uitbracht over Georges Sorel, lazen wij met
interesse de tekst daarin van de onvermoeibare Piet
Tommissen.
Piet Tommissen
was nooit sant in eigen land. In gelijk welk ander Europees land zou een man als
Tommissen in de bloemen gezet worden, overstelpt met staatsfelicitaties. Niet zo
in dit land. Piet Tommissen werd niet geëerd in België. Waarom? We hebben er het
gissen naar. Was het omdat zijn politieke overtuiging zo sterk was? Was het
omdat hij de Vlaamse zaak méér dan genegen was en eigenlijk sterk
heel-Nederlands dacht (vandaar zijn engagement in de Marnixring, zijn bijdragen
aan het vormingstijdschrift TeKoS)?
Ik zal
professor Piet Tommissen niet licht vergeten. Ik zal hem niet licht vergeten
omwille van zijn publicaties op latere leeftijd, de zogenaamde
Buitenissigheden waar hij met veel humor en zachte spot zijn wedervaren uit
vroegere dagen opriep. Ik zal hem niet licht vergeten omdat hij mij Carl Schmitt
liet ontdekken. Laten we vooral niet vergeten dat professor Tommissen
waarschijnlijk ook een van de eersten is geweest die het Mohleriaans begrip
conservatieve revolutie in de Lage Landen heeft verspreid en een aantal
Vlaamse en Nederlandse jongeren heeft geïnspireerd. En blijft
inspireren.
Dank u, Piet
Tommissen. Vaart wel, professor Piet Tommissen!
Voor rouwbetuigingen aan kunt u op dezeverbinding terecht.
Johan Deckmyn lijsttrekker gemeenteraadsverkiezingen 2012
Vlaams
Belang zet in Gent aanval in op links kartel - Johan Deckmyn lijsttrekker
gemeenteraadsverkiezingen 2012 - Gentse campagne gestart
Vandaag
organiseerde het Vlaams Belang Koepel Gent een persconferentie waarbij de eerste
toekomstplannen op vlak van campagne en lijstvorming uit de doeken werden
gedaan. Hierbij is nu al duidelijk dat het breken van verkiezingskartel
sp.a-groen! de inzet van de komende gemeenteraadsverkiezingen zal
zijn.
Bovendien werd Vlaams parlementslid Johan Deckmyn nu al naar voor
geschoven als lijsttrekker voor de verkiezingen.
Hiermee is voor het
Vlaams Belang de campagne in Gent officieel gestart.
Cafébaas: "Ergün Top sloeg mij eerst en pest mij al jaren"
Kaya Cetin, de Turkse uitbater van café Memo in de Brederodestraat, reageert enkele dagen na het incident waarbij hij het Antwerpse gemeenteraadslid Ergün Top aanviel. Volgens Cetin is het net Top die hem al jaren het leven zuur maakt.
Begin deze week ontstond er beroering in Antwerpen nadat het CD&V-gemeenteraadslid Ergün Top met het verhaal naar buiten kwam dat hij was aangevallen door twee uitbaters van een café in de Brederodestraat. Foto's van een gewonde Top spraken boekdelen.
Top beweerde dat hij met een moersleutel werd aangevallen omdat hij had aangeklaagd dat er in het bewuste café drugs werden verhandeld. Cetin geeft in Het Nieuwsblad een heel andere versie van de feiten.
"Top viel eerst aan"
Volgens hem heeft hij de politicus/advocaat wel degelijk een slag verkocht, maar was het Top die hem het eerst aanviel. Cetin geeft toe dat hij een moersleutel vast had, maar dat kwam omdat hij net de banden van zijn wagen aan het vervangen was.
Cetin erkent dat hij over de schreef is gegaan, maar zegt dat Top hem al koeioneert sinds hij vijf jaar geleden het café overnam. Zo schakelde de advocaat onder meer de politie in om gevallen van geluidsoverlast en drugshandel aan te kaarten. Dat er in zijn café drugs wordt verhandeld betwist Cetin overigens.
Het parket sloot vader en zoon Cetin niet op en behandelde de zaak als een geval van burenruzie. Cetin wil wel ingaan op de eis van het parket om over te gaan tot burenbemiddeling. Top stond daar weigerachtig tegenover.
Ondanks het feit dat dit land de diepste politieke crisis van zijn
bestaan ondergaat, stellen we samen met u vast dat Franstalig België het been
halsstarrig stijf houdt, door elke structurele hervorming te verhinderen. De
formateursnota Di Rupo geldt wat dat betreft als ultiem bewijs. Deze nota, net
zoals de notas De Wever en Vande Lanotte, lijkt immers in niets op de
intussen 12 jaar oude - Vlaamse resoluties, die voor de verkiezingen voor alle
Vlaamse partijen als ondergrens golden. Geen overdracht van de
personenbelasting, geen rationalisatie van de Brusselse structuur, geen
overdracht van het arbeidsmarkt- en gezondheidsbeleid, geen splitsing van
justitie, geen eigen migratiebeleid, kortom geen Copernicaanse
omwenteling.
Als antwoord op deze politieke patstelling stelt het Vlaams
Belang vandaag zijn gloednieuwe campagne voor onder het motto Er is een betere
weg. Met deze niet mis te verstane boodschap bieden we een krachtig en
inhoudelijk alternatief aan de Vlaamse onderhandelaars: stop met
onderhandelen en ga over tot handelen. Gooi de anti-Vlaamse notas Di
Rupo, Vande Lanotte en De Wever overboord en stap over op het 0²-scenario van de
Ordelijke Opdeling.
PRAKTISCH
De campagne zal
vanaf 4 september tot begin oktober manifest aanwezig zijn in het Vlaamse
straatbeeld, en dit op meer dan vijfhonderd 20m² en een veertigtal 8m² borden.
In de week van 12 september zal in alle Vlaamse brievenbussen
(2,5 miljoen) een campagnepamflet worden verdeeld, ondersteund door paginagrote
advertenties in diverse kranten en tijdschriften. Ook worden 10.000
pocketboekjes van De Ordelijke Opdeling op aanvraag verspreid. Deze
gesynthetiseerde versie van het gelijknamige boek van Gerolf Annemans en Steven
Utsi biedt in 10 vragen en antwoorden een blauwdruk voor de Belgische
boedelscheiding. Heilige huisjes als Brussel of de staatsschuld worden niet
gespaard.
In plaats van vruchteloos te wachten op een zogenaamde
verdamping moet Vlaanderen zijn toekomst zelf in eigen handen nemen en resoluut
kiezen voor onafhankelijkheid. Met de nodige politieke moed en visie kan dit
rimpelloos in de praktijk worden gebracht. Het plan ligt er. Wij zijn alvast
klaar voor de uitvoering.
