In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van dit najaar is de profileringsdrang van elke partij en elke kandidaat zeer groot. Dat is een normaal gegeven. Maar als deze profilering botst met de politieke essentie, die door de achterban wordt bewaakt, dreigt er een probleem.

Voor het middenveld van de Vlaamse beweging lopen er verschillende partijpolitieke wegen naar Rome, in casu de Vlaamse onafhankelijkheid. De twee vertegenwoordigers van dit gedachtegoed, de Nieuw-Vlaamse Alliantie en het Vlaams Belang, dienen hun kiezers elk op hun manier te overtuigen van hun politieke strategie. Maar voor ons blijft het einddoel primordiaal, en is de politiek het middel. Indien de partijpolitieke rivaliteit het einddoel hypothekeert, dient er aan de alarmbel getrokken, en dat ogenblik is voor ons nu bereikt.

Voor de brede Vlaamse beweging is niét het naast elkaar bestaan van twee Vlaams-nationalistische partijen het probleem. Het kan, integendeel, een verrijking van het democratische landschap zijn, zeker met het oog op het politieke aanbod in een toekomstige Vlaamse natie.

Wat ons wel in toenemende mate verontrust en irriteert, is de koude oorlog tussen beide formaties, op een moment dat we ons op een historisch kantelpunt bevinden. Het punt namelijk, waarin de onwerkbaarheid van de Belgische constructie steeds meer aan het licht komt, ondanks de opeenvolgende “staatshervormingen”. Het punt, waarin het Vlaamse draagvlak voor deze constructie zienderogen afbrokkelt, ook al omdat de regering Di Rupo niet eens over een Vlaamse meerderheid beschikt en in hoofdzaak een PS-agenda uitvoert.

Het punt tenslotte, waarop de twee zgn. V-partijen samen in Vlaanderen een meerderheid kunnen vormen die kan leiden tot
een institutionele omwenteling en een soevereiniteitsverklaring. Dit einddoel staat nog steeds in de statuten van beide partijen, en daarop wensen wij hen af te rekenen. De recente uitlatingen van Jan Jambon, federaal volksvertegenwoordiger voor de NVA, is de druppel die de emmer doet overlopen. De principiële weigering om in enige gemeente samen te werken met het Vlaams Belang, treft de Vlaamse beweging in haar ziel.

Wij hebben het “cordon sanitaire” altijd gezien als een tactisch middel om het geradicaliseerde deel van de Vlaamse beweging politiek uit te sluiten, en het Belgische status-quo te handhaven. Wanneer de ene V-partij de andere in de ban slaat, speelt ze onomwonden in de kaart van dat status-quo.

Wij roepen de twee partijen dan ook op, de broedertwist te staken en elkaar te vinden in een vergelijk dat zich op het einddoel afstemt. Concreet willen wij allianties zien, strategisch overleg, gemeenschappelijke platformen, netwerking, coalities, zichtbaar op het politieke terrein én in de media.

De partij die deze oproep naast zich neer legt, moet beseffen dat ze daarmee haar draagvlak binnen het middenveld van de Vlaamse beweging, en de basis, ernstig aantast.

De initiatiefnemers:

Wim De Wit, voorzitter IJzerwake,
ondervoorzitter OVV en Voorzitter Algemene Vergadering VVB

Roel De Leener, voorzitter Taal Aktie Komitee

Pol Herman (Pro Flandria)

Guido Celen (ex-voorzitter Pro Flandria,
voorzitter Aktiekomité Vlaamse Sociale Zekerheid)

Paul Doevenspeck (debatclub Res Publica)