Op zaterdag 3 november organiseerde het Vlaams Belang Koepel
Gent een 3e "Oldies en Schlageravond" in de Buurtloods in de Muide. Net zoals de
voorgaande jaren was de opbrengst van de avond bestemd voor vzw
Kinderkankerfonds.
Op maandag 17 december overhandigde een delegatie van
het Vlaams Belang in het Gents Universitair Ziekenhuis 750 euro aan de
verantwoordelijken van het Kinderkankerfonds. De cheque van 750 euro werd ter
plaatse afgegeven en de delegatie van het Vlaams Belang kreeg er een
interessante uiteenzetting over de werking van dit fonds.
Het Vlaams
Belang in Gent is blij hiermee te kunnen bijdragen tot een fonds dat op een
intense manier kankerpatientjes begeleidt. Ook in de volgende jaren is het
Vlaams Belang van plan de opbrengst van komende Oldies-avonden aan het
kinderkankerfonds te schenken. Deze Oldies-avond blijft trouwens een klassieker
in de Muide!Op de foto herkent u naast de verantwoordelijke van de vzw ook
initiatiefnemer Joris De Rynck en onze raadsleden Gabi De Boever, Wis Versyp,
Johan Deckmyn en Christian Bauwens.
Onder deze titel werd kort geleden een
masterproef ingediend bij de faculteit Letteren en Wijsbegeerte van de UGent.
Auteur was Kristof Van de vijver, die daarmee grote onderscheiding behaalde. In
zijn inleiding stelt de auteur dat hij nogal wat moeilijkheden moest overwinnen
om zijn studie af te ronden: op Claes archief rust een embargo opgelegd door
zijn weduwe Agnes Caers, die ook in persoonlijke contacten met Van de vijver
weinig toeschietelijk was.
Hij moest dus wel beroep doen om mondelinge
geschiedenis, via vraaggesprekken met toenmalige medestanders van Claes, onder
andere met Luc Pauwels (die dan nog in de Provence woont) en met Wido Bourel,
Els Grootaert, Roeland Raes en Francis Van den Eynde. Er is een uitgebreide
bibliografie maar het ontbreken van inside informatie laat zich voelen: over
de mens Claes vernemen we té weinig, wat voor wie hem persoonlijk kende, echt té
mager aanvoelt. Tot een echte schets van de persoonlijkheid komt Van de vijver
amper en zijn studie schreeuwt echt om verder onderzoek, wat helaas maar na
voormeld embargo zal kunnen
gebeuren
Levensschets
Non-conformist en cavalier seul, zo kan men Lode Claes best
typeren. Hij was afkomstig van Borgerhout (17 juli 1913) uit een vlaamsgezinde
familie. Hij was actief in het Algemeen Vlaams Studentenverbond, studeerde
rechten in Leuven en was daar betrokken bij het A.K.V.S., het K.V.H.V. en het
Verdinaso. In 1936 advocaat in Antwerpen, waarna hij in 1939 in München cursus
ging volgen bij Karl Haushofer. In 1940 werkte hij voor de Nationale Landbouw-
en Voedingscorporatie en werd onder burgemeester Jan Grauls schepen voor
Groot-Brussel. Hij kreeg daarvoor 10 jaar hechtenis, waarvan hij 57 maanden zou
vastzitten! Na zijn vrijlating werkte hij bij de Vlaamse Linie en later bij De
Standaard. Na een moeilijke periode werd hij secretaris van de Economische Raad
voor Vlaanderen, later beheerder bij de bankgroep Lambert. In 1968 kwam hij bij
de Volksunie binnen, waar hij senator werd. Uit onvrede met het Egmontpact en
evenzeer omdat hij zich niet meer thuis voelde bij softlinkse elementen en het
compromisgerichte partijdeel trok hij zich in de zomer van 1977 terug en richtte
hij in het najaar de Vlaamse Volkspartij op, tot eind 1979. Dan trok hij zich
helemaal uit de partijpolitiek terug, werd directeur van Trends en schreef drie
boeken: Het verdrongen verleden (in 1983), De afwezige meerderheid (in 1985) en
De afwendbare nederlaag (in 1986). Hij bleef als publicist bedrijvig tot zijn
overlijden in Cadzand op 16 februari 1997.
De Vlaamse
Volkspartij
Lode Claes was een persoonlijkheid: hij stond moreel
sterk en was ruim onderlegd en enorm belezen. Hij was optimistisch wat betreft
de toekomst van de Vlamingen in Brussel: eenmaal senator pleitte hij voor
V.U.-regeringsdeelname en hij had nogal wat PVV-contacten. Toen hij zijn vertrek
uit de V.U. aankondigde, werd er blijkbaar door de partij niet veel moeite
gedaan om hem tegen te houden.
Vanaf juli 1977 kondigde hij de vorming
van een eigen partij aan, en in een eerste korte fase was er druk contact met
nationalisten als Karel Dillen en Leo Wouters, die al langer in onmin met de
partij leefden. Op 19 november 1977 werd in Dilbeek de Vlaamse Volkspartij
gesticht, van bij de aanvang een formatie die vooral intellectuelen en mensen
uit de burgerij groepeerde, vooral uit Vlaams-Brabant.
Deze Vlaamse
Volkspartij heeft in haar korte bestaan met twee verkiezingen op twee jaar
tijd niet de kans gehad een uitgewerkt programma op te stellen. Een degelijk
functionerende partijraad was er niet. Om dan toch een poging tot het opstellen
van de politieke filosofie van de partij te schetsen, doe de auteur beroep op de
Verklaring van Dilbeek, opgesteld op het eerste congres. Hij vermeldt 5
beginselen:
Valorisatie van de Vlaamse meerderheid,
aangevuld met (nogal vaag) Heelnederlands gedachtengoed
Herstel van de democratische instellingen van
de rechtsstaat, met o.a. kiesrecht in plaats van kiesplicht
Ethische waarden: het gezin als hoeksteen,
eerbied voro het leven, waarbij over abortus een open debat mogelijk moest
zijn
Natuurlijke en nationale
solidariteit
Verdediging van de vrije markteconomie.
In de praktijk profileerde de Vlaamse
Volkspartij zich vooral als anti-Egmontpartij, onder andere door een
massameeting in de Brusselse Magdalenazaal op 16 februari 1978. Eind 1977 had de
Vlaamse Volkspartij net geen 1.000 leden en ontstonden voorzichtige gesprekken
met Dillens V.N.P., die in de aanloop naar de vervroegde parlementsverkiezingen
van december 1978 zouden leiden tot een kartel, het Vlaams Blok dat voor de
Kamer 75.635 stemmen wist te sprokkelen. Dat leverde weliswaar één kamerzetel
op, maar niet in Brussel met Lode Claes, maar wel in Antwerpen met Karel Dillen.
Meteen werd het kartel stopgezet en volgde een leegloop van sympathisanten. Het
werd voor Claes steeds dringender om zijn partij een nieuw elan te bezorgen,
maar tegelijk kondigden veel kaderleden aan dat er definitief toenadering tot de
V.N.P. moest worden gezocht. Dat leidde op het tweede partijcongres te Antwerpen
op 31 maart 1979 tot een breuk: ongeveer 1/3de van de aanwezigen stemde voor
besprekingen met Karel Dillen. Een afvaardiging nam meteen contact op. Lode
Claes zette door met wat restte bij de V.V.P. en bereidde de Europese
verkiezingen van 10 juli 1979 voor. Het werd een fiasco: slechts 34.706 stemmen,
of 1,4%. Dat betekende meteen het einde van de partij: ze werd in de herfst in
alle stilte ontbonden
Besluit
De V.V.P was en
bleef zo goed als een eenmanspartij. Na het mislukte congres en zeker na de
Europese verkiezingen was de fut er bij Claes wel helemaal uit. Zijn droom,
zijn politieke ideeën ook met een partij uit te dragen, was voorbij. Zijn gebrek
aan praktische ervaring met een politieke partij speelde hem al in een vroeg
stadium parten: hij hechtte terecht! veel belang aan ideeën en
achtergronden, maar al te weinig aan de vorming van militanten en kaderleden.
Dat bracht mee, toen Claes geen perspectief zag, en ook partijsecretaris Luc
Pauwels zich terugtrok, dat de hele partij als het ware in rook opging. Tekenend
is ook dat er niet écht gedacht werd aan het opstarten van een partijblad, wat
de V.N.P. wel meteen deed
De Vlaamse Volkspartij blijft een politieke
eendagsvlieg, maar was tevens een boeiend fenomeen enerzijds door de
persoonlijkheid van haar stichter-voorzitter Claes, anderzijds door haar opzet
Vlaams-nationale en vrij-denkende ideeën bijeen te brengen en veelal
politiek-ongebonden persoonlijkheden samen te laten werken. De thesis van Van
de vijver is, ondanks de hiervoor beschreven handicap, een verdienstelijk
werkstuk, dat aanzet tot verder onderzoek!
