De verkiezingscampagne komt nu volop op kruissnelheid. We serveren u graag ons vierde campagnejournaal. Daarin hebben we uiteraard aandacht voor de dramatische schietpartij in Brussel waarbij een rechter en een griffier om het leven kwamen. Filip Dewinter en Filip De Man drukken hun verontwaardiging uit. We tonen u een flits uit Hasselt, waar de SP.a-burgemeester een verkiezingsmeeting van het Vlaams Belang verbood. Onze Limburgse mandatarissen en militanten voerden op de trappen van het stadhuis actie voor de vrije meningsuiting. En het Vlaams Belang protesteerde deze week ook aan het gesloten asielcentrum van Steenokkerzeel. Filip Dewinter legt uit waarom.
In onze reportage komt de onwerkbaarheid van België aan bod. Wie na de recente uitlatingen van Joëlle Milquet denkt dat er snel een nieuwe staatshervorming zal komen of droomt van confederalisme, mag die droom nu wel opbergen. Alleen Vlaamse onafhankelijkheid kan een einde maken aan de Waalse chantage en de Belgische knoeiboel.
Onze interviewgast is Anke Van dermeersch. En als lijsttrekker stellen we u graag Gerolf Annemans voor. Veel kijkplezier!
Begin mei stak de buurman van Eddy De Groote uit Melsen het huis waar hij en zijn vrouw al 30 jaar woonden in brand. Het resultaat is dat ze alle hebben en houden kwijt waren.
Deze avond organiseerden vrienden een benefietetentje. Aangezien Eddy al jaren lid is van het Vlaams Belang bezochten de afdelingen Merelbeke en Gavere het benefiet. Gemeenteraadsleden Erik Hebbelijnck,Paul De Ganck en Hugo Vandewalle en OCMW-raadslid Marie-Jeanne Mathys lieten niet na hun steun te laten blijken voor het getroffen gezin.
Vanmiddag kostte een schietpartij in het Brusselse Vredegerecht aan twee mensen het leven. Uit respect voor de slachtoffers zal het Vlaams Belang vanaf vannacht en gedurende 24 uur zijn verkiezingscampagne opschorten. Dat betekent onder meer dat niet zal worden geplakt, geen pamfletten worden bedeeld en geen markten worden bezocht. Ook de campagnetoer van Senaatslijsttrekker Filip Dewinter die dezer dagen doorheen Vlaanderen trekt, zal worden opgeschort.
Zelfs een instelling als het Vredegerecht symbolischer kan haast niet blijkt in dit land niet meer veilig voor criminelen van alle slag. In een persbericht reageren Bruno Valkeniers en Filip Dewinter scherp op de schietpartij van deze middag: Een en ander bevestigt in ieder geval nog eens dat de jarenlang onder de mat geveegde en de facto straffeloze misdaad - van kleine criminaliteit tot groot banditisme - volkomen is losgeslagen. Het Vlaams Belang is van mening dat de ernst van de situatie alle partijen moet aanzetten tot het vaste voornemen om de criminaliteit keihard aan te pakken. Het is genoeg geweest.
Een man uit de Brusselse gemeente Sint-Jans-Molenbeek is gewond geraakt bij een steekpartij voor de ingangsdeur van zijn appartementsgebouw. De dader was een jongere die zonder toestemming rondhing in de hal van het gebouw. De jonge dader is opgepakt en ter beschikking gesteld van het Brusselse parket. Het slachtoffer liep lichte verwondingen op aan de rug en de linkerarm. Dat meldt het Brusselse parket.
De hal van het appartementsgebouw op de Jean Dubrucqlaan in Sint-Jans-Molenbeek vormt sinds enige tijd de verzamelplaats voor jongeren uit de buurt die er komen roken en rondhangen. Het slachtoffer was daarover al verschillende keren in discussie gegaan met de jongeren, zonder dat er enig incident was voorgevallen.
Dader opgepakt Toen de man dinsdagavond opnieuw een jongere in de hal betrapte, sprak hij die aan, maar ditmaal reageerde de jongen agressief en daagde hij de bewoner uit hem te slaan. Die reageerde niet en vertrok. Eenmaal op straat voelde hij plots een stekende pijn bovenaan de rug en in de linkerarm. Net op dat moment liep de jongere hem voorbij met een mes in de hand. Het slachtoffer verwittigde de politie en die kon de jonge dader oppakken.
Dag na dag blijkt dat er van enige bereidheid om te praten over een grote staatshervorming aan Franstalige zijde helemaal geen sprake is, in tegenstelling tot wat hier en daar wordt gesuggereerd. Nadat gisteren de vier grote Franstalige partijen in Le Soir eensgezind pleitten voor onder meer een uitbreiding van Brussel, doet cdH-voorzitster Joëlle Milquet dat vandaag nog eens in La Libre Belgique.
Wij hebben recht op een homogeen Franstalig territorium, aldus Milquet, waarmee ze een geografische verbinding bedoelt tussen Brussel en Wallonië. Een uitbreiding van het Brussels Gewest dus, met de gemeenten van de Vlaamse Rand. Een kwestie van rechtvaardigheid, zoals Milquet het verwoordt. Nog volgens Milquet moet er zo snel mogelijk een regering gevormd worden, zonder een voorakkoord over een staatshervorming. Die onderhandelingen moeten volgens haar in een afzonderlijk orgaan, los van de regering gevoerd worden. Lees: een zoveelste praatbarak.
Joëlle Milquet zet de Vlaamse partijen weer met de beide voeten op de grond, aldus Vlaams Belang-voorzitter Bruno Valkeniers in een reactie. Wie dacht dat de Franstaligen zich redelijk zouden opstellen, is alweer een illusie armer. Voor het Vlaams Belang is het dan ook onaanvaardbaar dat de Vlaamse partijen op basis van dergelijke uitgangspunten met Milquet aan tafel zouden gaan zitten.
'Nooit kan ik meer mensen voor de Vlaamse zaak warm maken dan Verhulst onbedoeld deed met zijn schotschrift.' En andersgezinden bestrijd je niet door met modder te gooien. Dat stelt Peter De Roover in een opiniestuk in De Standaard (2 juni) als reactie op de lofzang van Dimitri Verhulst op kandidaat-premier Elio Di Rupo.
Het is niet de eerste keer dat De Roover reageert op politieke 'kipkap' van Verhulst. Verderop verwijzen we naar een opiniestuk in De Morgen (2006)
Maar eerst hieronder de tekst van De Roover in De Standaard van 2 juni.
Dimitri Verhulst vindt dat België een meerwaarde biedt; ik niet. Dimitri Verhulst gelooft niet dat (meer) Vlaamse zelfstandigheid enig soelaas zou bieden; ik wel. Als het over de institutionele toekomst gaat van het kleine stukje aardkloot dat we gemeenzaam Vlaanderen noemen, gaapt tussen ons een kloof die geen Lange Wapper kan overbruggen.
Die confrontatie kan boeiende debatstof bieden. Du choc des idées jaillit la lumière. In deze troebele tijden kan er geen verhelderend licht genoeg schijnen. Als Verhulst dan op de voorpagina aangekondigd wordt als leeslamp van dienst, kunnen we de krant niet snel genoeg openen op bladzijde 24.
De directe aanleiding tot zijn ontboezeming vormt de vraag naar di Rupo's premierfähigkeit. Van Verhulst mag het, waarmee hij verrassend genoeg aansluiting vindt bij het pleidooi dat Vlaamse Bewegers terzake al geruime tijd afsteken. Bien étonnés de se trouver ensemble?
Maar dat ogenschijnlijke pleidooi voor de PS-voorzitter als Belgisch opperbestierder, blijkt slechts een aanleiding om af te rekenen met het Vlaamse zelfstandigheidsstreven. Verhulst ontwaart in het debat daarover niet zozeer mede- en tegenstanders, dan wel beschaafde lieden (aan zijn kant) en beotiërs (aan de overzijde). Wie zijn visie niet deelt, maakt zich schuldig aan 'pathetische jankerigheid'; hij noemt andersdenkenden 'de luidste blaffers'; ziet Vlaamsgezinden hun 'moddervette pens in een geel maillot wringen'; lanceert het minder geslaagde neologisme 'verkarikatuurden' als typering van de andere en verwijt wie zich niet aan zijn zijde schaart een 'lofzang op de eigen navel' aan te heffen.
Aristoteles noemt pathos in zijn Ars Rhetorica een van de drie middelen van overtuiging, waarbij de emoties van het publiek bespeeld worden. Verhulsts tekst leert dat hij die techniek beter beheerst dan een aftandse flamingant. Bij mij thuis blaft alleen de hond, maar dat beest wil als beagle tricolor zijn en verjaart op 21 juli (dat is uiteraard toeval). In mijn kleerkast hangt één gele das en in de lade ligt een te weinig gedragen sportbroekje van dezelfde kleur mottenballengeur te vergaren. Geen maillot te bespeuren. Moeder natuur heeft ervoor gezorgd dat elke karikatuur van mijn smoel alleen maar een verbetering kan inhouden. Men moet zich een eindje van mijn navel verwijderen om iets van enig belang te ontwaren. Kortom, ik voel me allerminst aangesproken door Verhulsts schets.
Ik hou van mijn kerktoren (bij wijze van spreken, want in mijn geval betreft het een draak). Maar ik vind het beeld van de bij nacht verlichte Aya Sofia beklijvend en wanneer ik me dan 180 graden keer, laat ik me graag overweldigen door de prachtige minaretten van de Sultan Ahmetmoskee. Zo pathetisch wil ik nog zijn. Want élke identiteit boeit. Ik hecht zelfs zo weinig belang aan mijn navel dat ik de Engelsman Ian McEwan als auteur verkies boven de Vlaming Dimitri Verhulst, de onmiskenbare stilistische talenten van die tweede ten spijt.
En toch geloof ik in Vlaams zelfbestuur. Omdat België niet meer werkt, zoals we met z'n allen kunnen vaststellen. Omdat ik geloof dat samenwerken geen synoniem is van wederzijds blokkeren. Omdat een niveau van 10 miljoen inwoners geen schaalvoordelen biedt tegenover één van 6 miljoen. Omdat er te veel echte uitdagingen wachten om tijd te vermorsen aan communautair gebakkelei. Omdat de splitsing van bevoegdheden voor politieke ontspanning zorgt en ruimte voor inhoudelijk debat schept. Omdat politieke grenzen geen prikkeldraden meer spannen en Europa voor overkoepeling zorgt. Omdat verrijkende en uitdagende diversiteit ook in Vlaanderen een feit is, zoals ik dagelijks in mijn klas mag vaststellen. Omdat mijn opvoeding me leerde dat verzet tegen (taal)imperialisme een zaak van beschaving is. Omdat surrealisme een boeiende kunststroming is, maar een luizige basis voor staatsvorming. Omdat democratie beter werkt als gebieden met te grote verschillen in publieke opinies zichzelf kunnen besturen. Omdat ik geloof in respect voor andersheid. Omdat gezagsargumenten op mij geen indruk maken. Kortom, omdat Aristoteles logos en ethos naast de pathos plaatste.
Verzuurde oprispingen
Heb ik gelijk? Ja denk ik. Wie er een andere mening op nahoudt, dwaalt denk ik. Maar verdient respect. Hoe weinig het Belgicistische discours me ook aanspreekt, hoezeer ik het ook bestrijd, toch betreft het een eerbaar standpunt. Maar wel fout denk ik. Wie er anders over denkt, gelieve het te laten weten. Die Gedanken sind frei.
Het ware voor het debat heilzaam, mocht Verhulst zijn scheldtirade inruilen voor argumenten. Ik heb er begrip voor dat de beweging die waargenomen wordt bij de Vlaamse publieke opinie richting de autonomiegedachte Verhulst zenuwachtig maakt. Maar is dat een reden om het debat te laten afglijden tot onder de fatsoensgrens? Waarom andersdenkenden degraderen tot niet-denkenden? Waarom ruilt Verhulst het inhoudelijke debat in voor een partijtje moddergooien? Waarom degenen die een andere mening huldigen neerbuigend afzeiken? Waarom werkt een schrijver als Verhulst actief mee aan de verruwing van de intellectuele gedachtewisseling?
Nu wekt Verhulst de indruk dat zijn Belgische project alleen kan gestaafd worden met verbale brutaliteiten en verzuurde oprispingen. Vanuit pragmatisch oogpunt kan ik dat alleen toejuichen. Nooit kan ik meer mensen voor de Vlaamse zaak warm maken dan Verhulst onbedoeld deed met zijn schotschrift. Maar ik hou ook van een fris debat. Spits, ironiserend, pittig, stout zelfs én met inhoud; graag. Als liefhebber van de inhoudelijke polemiek buig ik dan ook bedroefd het hoofd na het lezen van Verhulsts paskwil. Ach, het behoort wellicht tot de helaasheid der dingen. Het weze zo, maar wellicht was ik niet de enige die maandag dacht: verdomme, dit is weer zo'n godverdomse dag op deze godverdomse bol.
Makker Verhulst, staak uw wild geraas en voer het debat zoals het hoort. Plus est en vous j'espère.
Naar aanleiding van ons verkiezingscongres pakken we uit met een extra campagnejournaal. In het beeldverslag (zie bijlage) brengen we een greep uit de congrestoespraken van Anke Van dermeersch, Filip Dewinter en voorzitter Bruno Valkeniers. De televisiejournaals berichtten min of meer correct over het Vlamingen eerst-congres, maar in de meeste kranten werd amper aandacht besteed aan het feit dat het Vlaams Belang de Antwerpse Zuiderkroon in Antwerpen opnieuw tot de nok vulde met enthousiaste militanten. Het mediacordon is steviger dan ooit, dus brengen wij onze boodschap met het campagnejournaal zélf tot in de Vlaamse huiskamers.
We stellen u ook nog wat jonge kandidaten en vrouwen voor op de lijst. Waarom kiezen zij voor Vlaams Belang? Ons gewone campagnejournaal is er terug op zaterdag. Veel kijkplezier.
Eind vorige week werden twee allochtone gangsters uit Seraing en Luik ingerekend na een mislukte overval annex carjacking. Aangezien het om twee minderjarigen ging, moesten zij voor de jeugdrechter verschijnen. Veel indruk zal dat niet gemaakt hebben, want omdat er nog maar eens geen plaats was in de gesloten jeugdinstellingen, besloot die het duo te laten gaan, met het vriendelijke verzoek zich s maandags opnieuw aan te bieden. Daarmee waren de twee amper negen uur nadat ze een overval hadden gepleegd! opnieuw op vrije voeten.
Het ging nochtans niet bepaald om doetjes, want voor de feiten die zij pleegden diefstal met geweld, bedreiging met een wapen, slagen en verwondingen riskeert een volwassene een celstraf van tien jaar. Eén van hen was bovendien niet aan zijn proefstuk toe en was reeds twee maanden voortvluchtig na een gewapende overval in Luik, waarbij kalasjnikovs werden gebruikt.
Of er ook maar iemand is die écht zo naïef om te denken dat de twee zich spontaan zouden aanmelden om alsnog te worden doorgestuurd naar een gesloten instelling, blijft een open vraag. Wat in ieder geval buiten kijf staat, is dat opnieuw twee criminelen aan hun straf ontsnappen én dat het hier niet gaat om een eenmalig feit. Jarenlang reeds gaan minderjarige criminelen de facto vrijuit wegens een chronisch gebrek aan plaatsen in de gesloten instellingen. En dan zwijgen we nog maar over het feit dat dit land opgezadeld blijft met een compleet verouderd en laks jeugdbeschermingsrecht, waarbij jongeren beschouwd worden als lammeren die geen verantwoordelijkheid moeten opnemen, geen misdrijven kunnen plegen en die eigenlijk alleen maar beschermd moeten worden.
Drie jaar geleden heeft men de bevolking beloofd dat er een veel strenger jeugdsanctierecht zou komen, terwijl met voorvallen als dit telkens weer het omgekeerde wordt bewezen. Hoelang nog?
De Volksunie beïnvloedde al van in mijn prille jeugd het collectieve denken van mezelf, mijn familie, vrienden, kennissen. De partij was meer dan zomaar een kiesvereniging. VUer zijn was bijna een levenshouding. De Volksunie was een smeltkroes van politieke ideologieën. Elke stroming trachtte dan ook haar invloed uit te oefenen en uit te breiden: links en rechts, gematigd en extreem, behoudsgezind en progressief, gelovig en vrijzinnig. Intussen waardeerden heel wat leden de fratsen van Bert Anciaux steeds minder. Het werd pijnlijk duidelijk dat zijn voortdurende geschipper zou leiden tot Der Untergang van de Volksunie. Als afdelingsvoorzitter,arrondissementeel bestuurs- en partijraadslid maakte ik van op de eerste rij heel wat knallende disputen mee. Toen een deel van de partij de links-liberale toer op wou, was dit de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Dit schimmige concept was voor de rechtgeaarde Vlaams-nationalisten binnen de partij onaanvaardbaar. Na een lange en hevige doodsstrijd spatte de Volkunie uiteen in 3 kampen: de Toekomstgroep (Bert Anciaux), Vlaams-Nationaal (Geert Bourgeois) en Niet Splitsen (Johan Sauwens, Kris Van Dijck en Nelly Maes). Heel wat van mijn toenmalige politieke vrienden kozen voor de Toekomstgroep. Persoonlijk zag ik dat progressieve project absoluut niet zitten. Ik laste dan maar een bezinningsperiode in en werd lid van de vzw Middengroep. Deze Middengroep erfde een flink stuk van de financiële middelen van de Volksunie. Toen Sauwens richting CD&V trok, begon de exodus. Ik besefte dat deze onderneming geen lang leven beschoren was en raakte al snel gecharmeerd door de embryonale partij rond Bourgeois. Vooral het radicale communautaire discours kon op mijn goedkeuring rekenen. Als lid van de vzw Middengroep zorgde ik er mede voor dat bij de vereffening een belangrijk deel van de middelen alsnog bij Vlaams-Nationaal terechtkwam. Kort daarna werd ik lid van wat later de N-VA zou worden. Ik werd al vlug afdelingsvoorzitter (de afdeling Nevele telde op een bepaald ogenblik 175 leden, behoorlijk meer dan de Gentse afdeling), partijraadslid en arrondissementeel ondervoorzitter. We hebben toen met een aantal oude getrouwen 2 jaar dag en nacht gewerkt (en dit mag letterlijk genomen worden) om de N-VA in de Regio Gent-Eeklo op de politieke kaart te zetten. Maar ook hier sloeg snel de onvermijdelijke politieke logica toe: eerst komen de idealisten, dan de specialisten en uiteindelijk de opportunisten. De interne tegenstellingen tussen de traditionele Vlaams-nationalisten (waaronder ik mijzelf reken) en een groepje jonge academici van het VNSU, zwollen snel aan. De onafhankelijksgedachte verwaterde, de radicale standpunten werden afgezwakt. Dit kliekje won al gauw het vertrouwen van Geert Bourgeois en de partijtop. Zo herinner ik mij dat op een bepaald ogenblik de partijraad het homohuwelijk wegstemde met 1 of 2 stemmen verschil. Geert Bourgeois verliet toen geheel toevallig de zaal zodat hij niet hoefde mee te stemmen. De volgende dag vernamen we tot onze verbazing in de pers dat de N-VA het homohuwelijk had goedgekeurd. Het begon bij mij te dagen
Toen volgden de desastreuze verkiezingen van 2003. Enkel Geert Bourgeois veroverde een zitje in het federale parlement. In volle paniek werden ijlings gesprekken aangeknoopt met zowel de VLD als de CD&V. De tegenstellingen tussen de roedel jonge wolven en onszelf bereikten een hoogtepunt. Wij slaagden er niet in door te dringen tot de ontoegankelijke partijvoorzitter Bourgeois. Eind 2003 schreven 12 bestuursleden van de Regio Gent-Eeklo als ultiem drukkingmiddel tegen het op stapel staande kartel met de CD&V een open brief naar De Tijd waarin onze strategie in vier punten samengevat werd:
1.Vlaamse onafhankelijkheid, uitgangspunt voor al ons politiek handelen
2.Vlaamse onafhankelijkheid plaatsen in Europese context
3.Uitdrukkelijk centrumrechts positioneren
4.Duidelijk maken waarvoor we staan, zonder aarzeling, zonder dubbelzinnigheid
Enkele dagen later werden we via een tuchtprocedure richting uitgang begeleid. De rest is geschiedenis. Naar aanleiding van een aantal uitspraken van de N-VA in het kader van de komende federale verkiezingen diepte ik een aantal documenten uit die jaren nog eens op. De 4 hierboven aangehaalde punten zijn verrassend genoeg nog steeds brandend actueel. De N-VA bezondigt zich klaarblijkelijk nog altijd aan dezelfde strategische fouten als in 2003.
Zo lees ik in de beginselverklaring van de N-VA: In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie, kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor een onafhankelijk Vlaanderen, lidstaat van een democratisch Europa (te lezen op http://www.n-va.be/programma/wiewatwaarom/beginselverklaring.asp). De 4 punten die wij toen aanhaalden zijn blijkbaar nog steeds onverminderd van kracht.
1.Wit Konijn Siegfried Bracke verklaart in Terzake: Ik ben toegetreden tot de N-VA om een zo groot mogelijke staatshervorming te helpen realiseren met als uiteindelijk doel het in stand houden van een confederaal België. Bart De Wever zat naast hem instemmend te knikken. De Vlaamse onafhankelijkheid is dus plots geen issue meer. De N-VA opteert voor een stappenplan dat moet resulteren in een confederaal België. Hoog tijd dus dat ze open kaart spelen en hun beginselverklaring aanpassen!
2.Bart De Wever stelt dat het Belgische niveau verdampt en dat Vlaanderen zal opgaan in een Europese context. Terwijl net de Vlaamse onafhankelijkheid er voor moet zorgen dat Vlaanderen rechtstreeks deelneemt aan de Europese besluitvorming.
3.De N-VA wil verruimen en wordt net als de Volksunie gedwongen tot een spagaat tussen links en rechts. Paars boegbeeld en logebroeder Bracke treedt niet toe tot de N-VA om een tweederangsrol te spelen. Op termijn zal hij zijn progressieve ideologische standpunten opleggen aan de (in zijn ogen) enge nationalisten. Hoe heterogener de samenstelling van een partij, hoe moeilijker om tot duidelijke standpunten te komen en hoe meer ieder standpunt het resultaat is van geschipper.
4.Er bestaat een duidelijk verschil tussen de manier waarop de leden hun partij ervaren en het imago dat de partij heeft in de buitenwereld. De N-VA zwakt naar buiten uit een aantal standpunten af uit schrik dat de radicaal Vlaamse houding en de ethisch- conservatieve waarden kiezers zal weghouden.
Het klopt dat het binnen het Vlaams Belang intern heeft gerommeld. Aan de basis lagen discussies over de te volgen strategie, in het slechtste geval persoonlijke tegenstellingen. Maar het radicale gedachtegoed is nooit verwaterd, noch afgezworen. Er werd nooit ingrijpend aan het partijprogramma gesleuteld en gemorreld. Nooit werd de rechtlijnigheid in vraag gesteld. Er kan dan ook niet de minste onduidelijkheid bestaan over de waarden die we voorop stellen. Uiteindelijk is en blijft het Vlaams Belang de enige onafhankelijkheidspartij die een duidelijke en rechtlijnige koers vaart. Het voornaamste programmapunt is dan ook de realisatie van een onafhankelijk Vlaanderen!
Olaf EVRARD, Nevele
(voorheen kaderlid N-VA, sedert 2004 onvoorwaardelijk Vlaams Belang).
Een gemeente waar het aardig mis gaat de voorbije jaren: geweld in het uitgangswereldje, rondhangende jongeren die een sfeertje van terreur laten hangen, drugsproblematiek en een sluipende vervreemding.
Het Vlaams Belang liet zich de voorbije maanden geregeld opmerken en heeft met Patrick De Roo dan ook een lokale kandidaat die goed gekend is in kanaalgemeente.
Met een grote - en ook enige politieke ploeg op de markt - groep militanten kon dan ook de lokale markt bezocht worden. En het werd duidelijk: in de kanaalgemeente zit men duidelijk te wachten op een Vlaams Belang. Dat belooft voor 2012.
In ons derde campagnejournaal brengen we een flits over de voorstelling van ons verkiezingsprogramma in het Vlaams Parlement en over een actie tegen boerkas en islamisering.
Onze reportage handelt over het catastrofale asiel- en immigratiebeleid van de regering-Leterme. Een opendeurpolitiek die onze sociale zekerheid bedreigt en een bom legt onder onze samenleving. Ook daarvoor moeten CD&V en Open VLD straks afgestraft worden.
Deze keer strikten we Barbara Pas voorzitster van onze jongerenafdeling voor een interview. En tot slot stellen we u graag nog twee lijsttrekkers voor: Guy Dhaeseleer in Oost-Vlaanderen en Bert Schoofs in Limburg. Veel kijkplezier! Wie ons eerste of tweede campagnejournaal heeft gemist, kan daarvoor uiteraard nog altijd terecht op onze verkiezingswebsite.
