Maandag middag op 24 januari is Jeanne Van der Niepen (88) uit Ninove omstreeks 13:30 door een groep 'jongeren' hardhandig geslagen en gestampt. De daders gingen aan de haal met 50 en zijn spoorloos. Dit is wraakroepend. Daarom heb samen ik met eenvriend, Etienne Timmermans, een NOODFONDS opgericht onder toezicht van advocaat Tom Versompel uit Brasschaat. De actie heet 'burgerzin'. We willen zeer veel geld inzamelen en dat geld verdelen we in 2 gelijke delen. De ene helft gaat naar een tipgever die anoniem aan de politie een tip kan geven met een directe arrestatie van de daders, de andere helft van het geld gaat naar het 88 jarige slachtoffer om haar medische kosten te drukken. Zaterdag 29 januari staat er in de week-end editie van het Nieuwsblad een artikel over dit initiatief. We hopen met dit initiatief een snelle doorbraak in dit dossier te bereiken. U mag storten wat U wil maar vragen toch een minimum van 1. We hopen van minstens 34000 mensen te bereiken die 'echte' burgerzin willen tonen en minstens 1 willen storten op rekening 068-2148839-25 van advocaat Tom Versompel met als vermelding 'burgerzin'. U kan ook meer informatie bekomen op burgerzin@telenet.be. Dit kon uw moeder of grootmoeder zijn.
Deze oproep is reëel en geen fantasie, koop de weekend editie van het Nieuwsblad om te verifiëren.
NINOVE- De Ninoofse Jeanne Van Der Niepen (88) herstelt in het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis in Aalst van haar zware verwondingen terwijl de Ninoofse politie op zoek blijft van de daders van de brutale overval. Een voorbijgangster vond de vrouw en alarmeerde de politie die aanvankelijk dacht aan een ongelukkige valpartij. Toen Jeanne telkens opnieuw stamelde dat haar papieren zich in haar handtas bevonden, werd door de speurders de link gelegd naar een overval. De voorbijgangster had ook twee jongenmannen zien weglopen.
De onfortuinlijke vrouw liep een oogkas-, neus- en kaakbeenbreuk op en moest gisteren onder het mes. De politie kreeg nog geen meldingen van getuigen van de overval. Ze doet dan ook een nieuwe oproep. Personen die meer inlichtingen kunnen verschaffen over deze gebeurtenissen, worden gevraagd om contact op te nemen met de lokale recherche op 054-31.89.23 tijdens de kantooruren of via het algemene nummer 054-31.32.32.
Naam Geboorteplaats Geboortedatum Overlijdensplaats Sterfdatum
Kamiel Assenede 9 juli 1873 Veurne 2 mei 1975
Herman Dendermonde 6 juli 1899 Pretoria 16 augustus 1980
Camiel Oostakker 2 december 1918 Pretoria 11 mei 2004
Inleiding
Kamiel De Vleeschauwer, Herman De Vleeschauwer en Camiel De Vleeschauwer zijn drie verwanten, die in verschillende omstandigheden voor de nationale gedachte ijverden en daarbij in hun vakgebied zeer verdienstelijk waren.
Kamiel De Vleeschauwer
Zoon van een douanier, studeerde in Zelzate en aan de Normaalschool van Mol. In 1896 werd hij leraar in Dendermonde, in 1898 huwde hij en in 1913 werd hij inspecteur Lager Onderwijs in Menen. Hoewel in 1914 al 41 jaar, werd hij oorlogsvrijwilliger. Hij deed frontdienst en was later instructeur. Na 1918 was hij (naarmate zijn mogelijkheden) nauw betrokken bij het politieke nationalisme. Dat moest wel naamloos gebeuren, want tot aan zijn pensioen in 1933 bleef hij onderwijs-inspecteur. Principieel bleef hij een uitgesproken Groot-Nederlands nationalist. Hij was abonnee op het radicale blad Vlaanderen en steunde vooral Jeroom Leuridan. Hij was een der stichters van het KVNV (Katholiek Vlaams-Nationaal Verbond), met o.a. Joris van Severen, Emiel Thiers en mevrouw Maréchal. Hij schreef veel (onder pseudoniem) over het solidarisme en het omzetten ervan in een nieuwe cultureel-sociaal-economische orde. Hij stond dicht bij de ideeën van priester Odiel Spruytte. In de verwarrende jaren van begin 30 trachtte De Vleeschauwer vruchteloos tussen personen en strekkingen te bemiddelen. Als na mekaar Verdinaso en VNV ontstaan, sluit hij zich bij geen van de twee aan: hij bleef ongebonden zijn Groot-Nederlandse houding trouw. Wél bleef hij uiterst actief als publicist, vooral in het hoogstaande weekblad Jong-Dietschland (1927-1933). Eind dat jaar versmolt het blad met het weekblad Vlaanderen. De Vleeschauwer werkte aan de nieuwe uitgave (1/1934 7/1935) intensief mee. Hij zou (alweer naamloos) in dat laatste anderhalf jaar het grootste deel van de bijdragen zélf hebben opgesteld Daarnaast was De Vleeschauwer ook op andere terreinen actief: vb. in de Westvlaamsche kunstenaarsgilden. En vooral in de taalgrensactie als mederedacteur van het blad De Taalgrens, met o.a. Flor Grammens. Hij had actieve belangstelling voor ge- schiedenis en verdedigde onvermoeibaar de stelling volgens welke een grondige kennis van de eigen geschiedenis onmisbaar is in het onderwijs. Naast tal van stukken in diverse bladen gaf hij in 1928 het boek Zannekin en de vrijheidsstrijd van het kustland uit onder de schuilnaam Pleimion Naibh (strijder voor het volk). Na de oorlog werd De Vleeschauwer veroordeeld tot 3 jaar in Merksplas. Hij bleef tot zeer hoge leeftijd zijn ideeën verdedigen. Hij overleed in 1975, bijna 102 jaar jong.
Herman De Vleeschauwer
Zoon van Kamiel. Hij studeerde aan het college van Dendermonde, was korte tijd seminarist en studeerde dan aan de universiteit van Gent geschiedenis bij Henri Pirenne en Filosofie. Zijn licentiaat Wijsbegeerte behaalde hij in 1923 met grote onderschei- ding, in 1925 werd hij in Gent aangesteld tot docent, in 1934 tot gewoon hoogleraar. In 1937 verscheen zijn standaardwerk over wijsgeer Immanuel Kant, La déduction transcendentale, wat hem een eredoctoraat aan de universiteit van Glasgow opleverde. Van dan af was hij een internationaal gewaardeerd Kant-kenner. De Vleeschauwer wenste zich in 1940 ook politiek te profileren en werd de onderwijsspecialist van het VNV. In 1941 werd hij Directeur-Generaal Hoger Onderwijs. Gans de oorlog was hij actief als publicist, schreef veel in Volk en Staat en gaf boeken als De universiteit gisteren en morgen en Nationaal kultuur- en opvoedingsprogramma (1943) uit. Na de oorlog werd hij bij verstek ter dood veroordeeld. Hij kon onderduiken in Zwitserland en later trok hij naar Zuid-Afrika, waar hij eerst bibliothecaris werd van de Universiteit van Pretoria. Hij manifesteerde zich meteen als nationalist en Groot-Nederlander. Hij sprak op 11 juli-herdenkingen en op de Van Riebeeckfeesten. In 1957 werd hij als Kant-kenner professor Wijsbegeerte aan de Universiteit van Zuid-Afrika. Daar ging zijn belangstelling een andere richting uit namelijk die van de bibliotheekwetenschap, en daarnaast naar de studie van het intellectueel leven in de Nederlanden. Zijn uitvoeriger publicaties wezen nog steeds terug op de Kant-figuur: Entwurf einer Kantbibliografie (1965) of nog Une génération de Kantianisme (1972). In 1974 ontving hij de vijfjaarlijkse staatsprijs voor Wijsbegeerte. Tot het eind van zijn leven werkte De Vleeschauwer aan studies over het intellectueel leven in de Nederlanden. Daarnaast droeg hij bij aan het integreren van de naar Zuid-Afrika ingeweken Vlamingen. Op filosofisch vlak was hij christen, maar hij kende de Kerk eerder een sociaal-cultureel belang toe. Zijn keuze van 1940 belemmerde zijn uitstraling als filosoof, wat hij betreurde. Maar zijn overtuiging bleef hij ondanks alles trouw.
Camiel De Vleeschauwer
Was een neef van Herman. Studeerde aan de Universiteit van Gent en haalde in 1942 zijn licentie en huwde datzelfde jaar. Vanaf 1930 was hij lid van Jong Dinaso en tot 1941 van het Verdinaso. Zijn leven lang zou hij voorstander blijven van de Verenigde Nederlanden, die van de 17 Provinciën. Vanaf 1942 was hij hoofd pers en radio bij de propagandadienst van het VNV. In 1944 week hij uit naar Frankrijk. Eerst naar Parijs waar hij samen met vrienden uit het Verdinaso, Leo Poppe en Frans van Im- merseel, valse identiteitsbewijzen voor politieke bannelingen maakte. Later verbleef hij in Normandië waar hij bevriend raakte met de auteur Jean Mabire, van het blad Viking. In 1948 week hij naar Zuid-Afrika uit, waar hij zich met zijn gezin in Johannesburg vestigde. Eerst gaf hij Latijn, daarna werd hij hoofdbibliothecaris van het Goudstadse Onderwijscollege. Van meet af integreerde hij zich in de Zuid-Afrikaanse gemeenschap en zette zich in voor betere betrekkingen met de Nederlan- den, o.a. door het oprichten van de Marnixring-afdeling Suikerbossie. Hij werd curator van het Missakcentrum (opgericht door de Armeense mecenas en zoon van een Vlaamse moeder, J.M. Missak) in Johannesburg. De Vleeschauwer regelde uitwisselingsprogrammas tussen Vlaanderen en Zuid-Afrika. Hij bestudeerde de rol van de Hugenoten in Zuid-Afrika en bewees onder andere dat 1/3de van de eind 17de eeuw ingeweken Hugenoten in feite Frans-Vlamingen waren. De Vleeschauwer was in Zuid-Afrika ook politiek actief, o.a. als gemeenteraadslid in Johannesburg. Zijn activiteiten leverden hem het Commandeurschap in de Orde van Jan van Riebeeck op. De Vleeschauwer had steeds nauw contact gehouden met oud-Jong Dinaso-leider Leo Poppe, die naar Argentinië uitgeweken was. Decennialang bleef hij Zuid-Afrikaans contactpersoon van het in Buenos Aires uitgegeven blad De Schakel, waarvan Poppe hoofdredacteur was; hij schreef regelmatig in het blad en dit tot eind 1995. De Vleeschauwer woonde in Aucklandpark, Huize Malpertuus. Na zijn overlijden in 2004 werd zijn as bewaard bij het Voortrek- kersmonument in Pretoria.
Roeland Raes
Noot van de redactie: een foto van Camiel De Vleeschauwer hebben wij helaas niet in ons bezit, maar mag ons altijd door de lezers bezorgd worden voor latere publicatie.
Wie de Amerikaanse diplomatieke telexen doorzoekt die door Wikileaks op het internet zijn gegooid, komt België of Vlaanderen maar weinig tegen. Toch loont het de moeite om eens Flemish in te tikken in Cablesearch.org, een zoekmachine die door de vereniging van onderzoeksjournalisten speciaal werd ontworpen om de Wikileaks op te dweilen.
Zo zult u stuiten op een merkwaardige neerslag van een gesprek dat de Amerikaanse ambassadeur in Parijs, Craig R. Stapleton, op 24 oktober 2005 had met Michel Rocard, de voormalige socialistische premier van Frankrijk. Daarin trakteert Rocard de diplomaat op een lesje geschiedenis.
Rocard gelooft zoals de voormalige president Valéry Giscard dEstaing dat de Franse geschiedenis sleutels aanreikt om de Franse politiek en het Franse beleid te kunnen begrijpen, schrijft Stapleton in een telex die als vertrouwelijk werd bestempeld.
Rocards uitgangspunt is de ontstaansgeschiedenis van de Franse natiestaat. De geschiedenis van andere Europese natiestaten is die van taalkundige gemeenschappen die opkomen voor hun handelsbelangen. Frankrijk creëerde zichzelf door vijf culturen de Bretonse, de Occitaanse, de Elzasiaanse, de Corsicaanse en de Vlaamse te vernietigen. We zijn de enige Europese natie die een militaire creatie is van een niet-homogene staat. Dat maakt Frankrijk vandaag zo moeilijk te besturen. Dit verklaart onze problemen met hervormingen, onze traagheid, zei hij.
De meest eerlijke slogan uit de betoging van zondag.
Vertaling : Gedaan met Vlaams taaleisen ! Een beetje bescheidenheid aub als je maar zo een lokaal taaltje spreekt PS : Ik wil hier wel even bijvermelden dat het Nederlands wereldwijd door meer dan 23 miljoen mensen wordt gesproken !!!
Deze foto zegt meer over de onvoorstelbare arrogantie en Herrenmentaliteit van de Franstaligen dan duizenden vergeefse regeringsbesprekingen.
Maar tegelijkertijd eisen ze dat wij blijven betalen om dit volk te onderhouden.
VUB bevestigt eeuwige transfers van Vlaanderen naar Wallonie
Transfer van Vlaams belastinggeld naar Wallonië - Vlaanderen dokt al sinds 1830 af
"België sneuvelt op het ogenblik dat Wallonië één cent moet transfereren naar Vlaanderen," zegt Juul Hannes. Hij is geen radikalinski van het Vlaams Blok maar een degelijke, liberale academicus. Zijn monnikenwerk onthulde dat Vlaanderen al sinds 1830 geld transfereert naar Wallonië.
"Vlaamse politici vertrekken steevast van het beginsel dat België niet mag barsten. België zal nog lang niet barsten. Het barst op de dag dat de Franstaligen één eurocent betalen aan de Vlamingen." Het is een statement dat kan tellen, zeker als het komt van Juul Hannes, emeritus hoogleraar in de Economische Geschiedenis van de Universiteit Gent en de VUB. "Ik zoek al 40 jaar naar voorbeelden van de solidariteit van het zuiden met het noorden. Ik heb er nooit gevonden."
De academicus lanceerde zijn eerste bevindingen in 1995. Ook de top van de liberale partij kent intussen de feiten. Juul Hannes: "Ik heb over de geschiedenis van de geldstromen gesproken met Karel De Gucht, Patrick Dewael en Guy Verhofstadt. Zij wéten dat de miljarden euro van Vlaanderen naar Wallonië niet van gisteren dateren - geld dat vaak op een onefficiënte manier wordt besteed. En ze weten ook dat de Walen nooit, ik herhaal nóóit, één frank hebben overgeheveld naar Vlaanderen. Een half jaar geleden heeft Karel De Gucht nog eens al mijn cijfers opgevraagd. De liberale economen Jef Vuchelen en Paul de Grauwe hoef je evenmin wat wijs te maken, we bediscussieerden mijn cijfers. Ook Louis Michel heeft mijn documentatie gekregen. Noch in de negentiende, noch in de twintigste eeuw stroomde er een Waals belastingoverschot naar Vlaanderen."
Democratische beginselen moeten met een religieuze ijver toegepast worden, niet af en toe een beetje, aldus Hannes. "Dan zouden de liberale politiciniet constant hoeven af te wijken van hun uitgangspunten omwille van de Belgische vrede. De kostprijs van het bestuur in Wallonië is bijna 50% hoger dan in Vlaanderen. Dat is nog hoger dan in Brussel, waar de meerkosten 35% bedragen. Als de Franstaligen hun cliëntelisme in neofeodale structuren willen handhaven, en de extra inkomsten van de tranfers niet in hun onderwijs willen stoppen, dan is dat hún zaak. Wij hoeven daar geen belastinggeld voor op te offeren. Wallonië trekt zich niets aan van de wensen van de grootste gemeenschap van België."
Laat de transfers passeren via de Europese Unie en na enkele jaren zal men daar vaststellen dat het de spuigaten uitloopt, pleit Hannes. De EU zal dan
eisen dat Wallonië zijn bestedingen normaliseert. "Vanaf 1830 hebben de Vlamingen de Belgische rekeningen buitenmatig betaald, onder meer voor de
bruggen, spoorwegen en kanalen van Wallonië. Dat deden ze zelfs in de dramatische jaren 1840-1860, toen arm Vlaanderen op zijn dieptepunt zat en
er op het Vlaamse platteland hongerdoden vielen."
De emeritus hoogleraar kent de groeiende discussie over de onafhankelijkheid van Vlaanderen. "Als je die bereikt, geef je de investeringen van de Vlamingen in het zuiden op. We hoeven geen wraak te nemen, we moeten gewoon sterker drukken op het Belgische beleid. Op veel terreinen moeten we stoppen met Wallonië de kans te geven de zaken in Vlaanderen te bepalen."
Als Vlaanderen vandaag arm was geweest, dan zou onze positie uiterst zwak zijn en zouden we geen eisen mogen stellen, weet Hannes. "Maar nu kunnen wij, als wij willen, door onze rijkdom met de vuist op tafel slaan. Die rijkdom is er niet gekomen door bijvoorbeeld transfers van zuid naar noord, zoals het officiële Franstalige verhaal klinkt."
Volstrekt achterhaalde wetgeving Juul Hannes ontdekte dat je de nationale cijfers over de negentiende eeuw van de historicus Pirard (gepubliceerd in de jaren 1980-1985) provinciaal kunt toewijzen, en dat die gegevens nog gedetailleerder worden met de statistieken van het Gemeentefonds. Een monnikenwerk dat opvallende conclusies opleverde. Juul Hannes: "Als ik de belastingen van de vier Vlaamse provincies vergeleek met die van de vier Waalse provincies, dan
klopte het beeld niet dat wij voorgeschoteld krijgen - namelijk dat transfers in de negentiende eeuw van zuid naar noord gingen en dat wat nu gebeurt een compensatie zou zijn voor de solidariteit die Wallonië opbracht in de eerste tachtig jaar van België."
In de negentiende eeuw was Vlaanderen veel armer dan Wallonië. Het gewicht van de transfers is waarschijnlijk nooit zwaarder geweest dan in de jaren veertig en vijftig van die eeuw. De neergang van de Vlaamse provincies begon in 1810, 30 jaar later was de uitputting volledig en toch bleven de transfers vloeien. Oost- en West-Vlaanderen zakten in elkaar door hun overbevolking en de combinatie van drie verzwakkende sectoren: landbouw,
tuinbouw en huistextiel. Door de honger in Vlaanderen slonk zelfs het bevolkingscijfer. Bij de aanleg van de spoorweg Brugge-Kortrijk mocht de
plaatselijke bevolking helpen; de werkers ontvingen één brood per dag. De gezinsleden crepeerden, want één brood is net voldoende om de kracht van één
persoon op peil te houden.
De negentiende-eeuwse administratie van Financiën eeuw was klein, hanteerde potlood en papier, en functioneerde heel goed. "Onderhuids voel je dat de
ambtenaren vonden dat de fiscaliteit niet was aangepast aan de noden van de tijd, maar de politici trokken zich daar geen barst van aan," aldus Hannes. "De fiscaliteit van de negentiende eeuw is ontstaan in het begin van de eeuw, werd in 1823 onder de Hollanders vastgelegd en is pas veranderd na de Eerste Wereldoorlog."
De inbreng van iedere regio in de totale opbrengst van drie directe belastingen - grond- en personenbelasting en het patentrecht (de bedrijfsbelasting) - is bekend voor de periode 1831-1912. Ze bedraagt 3,4 miljard goudfrank. Een goudfrank is, volgens de consumptie-index, vandaag 5,5 euro waard. De bedragen van de directe belastingen kunnen gerelateerd worden aan het inwoneraantal van de regio's. Uit die cijfers blijkt volgens Hannes dat een Vlaming gemiddeld 5,3% meer heeft betaald dan een Waal. Berekend met het gezin als maatstaf bracht Vlaanderen 199 miljoen goudfrank meer op. Indien een Vlaams gezin slechts evenveel zou hebben betaald als een Waals, dan had Vlaanderen jaarlijks 2,5 miljoen goudfrank minder moeten afstaan. Dat bedrag krijgt pas echt betekenis als we het vergelijken met de jaarrechten op koolmijnen en groeven - een directe belasting die vrijwel exclusief in Wallonië werd geheven. Het zwarte goud van Wallonië bracht jaarlijks gemiddeld 550.000 goudfrank in de staatskas, vijfmaal minder dan wat de fiscus in Vlaanderen aanboorde. De fiscus had de Waalse steenkoolopbrengsten moeten belasten, zegt Juul Hannes.
"De fiscale bril van de ontegenzeglijk bekwame en correcte ambtenaren in de negentiende eeuw was niet communautair misvormd," zegt Hannes. De fiscale
wetgeving van het begin van de negentiende eeuw werd niet aangepast aan de snel veranderende economische gegevens, en kon de vooral in Wallonië gevestigde zware nijverheid niet naar behoren belasten. Diezelfde onaangepaste wetgeving zorgde er wel voor dat het in het begin van die eeuw relatief rijke Vlaanderen - wat vanaf 1810 omsloeg in armoede - nog een eeuwlang op zijn verleden belast werd. "In het overbevolkte Vlaanderen stegen de pachtprijzen door de grote vraag tot een onredelijk peil, en droeg de grond dus én een hoge pacht én een belasting die niet meer in verhouding stond tot de werkelijke inkomens."
Onevenredig belast
In 1890 en 1910 zorgden de belaste huizen, de opbrengst van deuren en vensters, en de waarde van het meubilair voor 87,5% van de opbrengst van de personenbelasting. Er waren geen fundamentele veranderingen sinds 1860. In 1890 bedroeg de belaste huurwaarde van een Vlaams huis gemiddeld 183,2 goudfrank, van een Waals huis 118,2 goudfrank. Dat Waalse huis was dus gemiddeld slechts 64,5% waard van een huis in Vlaanderen? De meubels van de Vlaamse bewoners waren 299 goudfrank waard, die van de Waal 12% minder, 264 goudfrank. Na vijftien jaar van ernstige landbouwcrisis betaalde Vlaanderen in 1890 nog 43,5% van de personenbelasting met 40,3% van de gezinnen. Wallonië, met eveneens 40,3% van de gezinnen, droeg slechts 28% van de
belastingen. Het verhaal is eentonig. Voor de erfenisrechten van de jaren 1838-1911 betaalde de gemiddelde Vlaming 25,4% meer erfenisrechten dan een Waal. Als Vlaanderen 100 goudfrank opbracht, betaalde Wallonië 79,77 goudfrank. Erfenisrechten wogen zwaar op onroerend goed en uiterst licht op
gemakkelijk te verbergen roerend goed. De Vlamingen met hun spaarzaamheid en gronden en huizen werden afgestraft in de grondbelasting, de
personenbelasting en de erfenisrechten. Deze hogere belastingen in Vlaanderen staan haaks op de zwakke economische prestaties van Vlaanderen in
de negentiende eeuw.
De bedrijfsbelasting (het patentrecht) pakte de slager en de schrijnwerker aan. Grote bedrijven waren er immers nog niet. De Nederlandse wetgever, onze wetgever vóór 1830, bepaalde dat fabrieken met 300 werknemers maximaal 402 frank patentrecht moesten betalen; 300 werknemers was toen zeer veel. "Kort nadien ontstonden in Wallonië bedrijven met 3000 werknemers, en die betaalden dus 402 frank belastingen, want 'maximum is maximum'. Een Waalse
hoogoven - in het begin een eenmanszaakje - betaalde 48 frank belastingen. 70 jaar later betaalt de gigantische hoogoven die ervoor in de plaats kwam
en afhangt van een financiële groep nog altijd 48 frank. Intussen betaalde het bakkertje in Antwerpen 80 frank. Conclusie: de mijnrechten van Wallonië hebben nooit geld in het nationale bakje gebracht, de douanerechten in Antwerpen wel."
De inkomensongelijkheid is geweldig veranderd, de vermogensongelijkheid die Juul Hannes berekende voor 1891 en Jef Vuchelen voor 1994 is ongeveer identiek gebleven. "In de negentiende eeuw verstedelijkten de provincies Henegouwen en Luik als gevolg van de industrialisering. De lonen lagen 40% tot 50% hoger dan in Vlaanderen. Je ziet echter geen sporen van een vermogensopbouw, noch fiscaal, noch wat de ongelijkheid betreft. Er moet een systeem geweest zijn van overconsumptie en een gebrek aan transfers tussen de generaties in Wallonië."
Door het elitaire kiesstelsel werd de noodzakelijke aanpassing van het fiscale systeem niet doorgevoerd tot in 1920. "De Belgische politici leenden liever geld," zegt Hannes. "Toen de Duitsers hier in 1914 binnenvielen, troffen zij de meest ontredderde overheidsfinanciën van de hele wereld aan. In 1940 was het net zo, en nu 60 jaar later met Europa is het weer hetzelfde."
Bange Walen
De Vlamingen zouden niet geïnteresseerd zijn in de transferkwestie, en dat is een foute perceptie, vindt Hannes. "De mensen wéten het niet, de verantwoordelijken ontvluchten de waarheid, en de pers vindt dit verhaal niet sexy genoeg. Wij hebben geen voordeel met een zwart gat in Wallonië. Trouwens, als Wallonië zijn centen redelijk zou besteden, dan was er geen probleem. Maar de verspilling van federaal geld, dat in grote mate Vlaams geld is, laten verdergaan is een politieke doodzonde. Als er te veel artsen zijn in Wallonië, dan wordt het aantal ook in Vlaanderen beperkt. Waarom?"
Economen van de UCL vroegen de gegevens van Hannes op, en reageerden nadien nooit meer, noch om zijn bevindingen te bestrijden, noch om ze te nuanceren. Waar komt bijvoorbeeld de hoge Belgische staatsschuld vandaan? Een flink deel ontstond doordat de doodsstrijd van steenkool en staal zo lang werd gerekt. "40% van de huidige staatsschuld is zo ontstaan, en 75% daarvan stroomde naar Wallonië. Toen die kraan werd dichtgedraaid, was het gedaan met onze grote holdings," weet Hannes. Hij begrijpt de Waalse angst. "Het feit dat de Vlamingen nu een eenheidstaal spreken, dat ze nu rechten opeisen, wordt gezien als een bedreiging voor Wallonië. Niemand kan daar trouwens een Vlaamse krant lezen, stel je voor wat dat is. Wallonië is een heel gesloten milieu. De Franstalige kranten bulken van de desinformatie."
Waarom vertellen de vlaamse partijen en media deze waarheid niet?
VLAAMS BELANG SENATOR BART LAEREMANS: "GERECHT BESLIST VANUIT IVOREN TOREN".
De vrijlating van negen koperdieven door een Brusselseonderzoeksrechter lokt ook op politiek vlak reacties uit.
"Deze zaak toont aan dat het gerecht nog steeds beslist vanuit een ivorentoren" Bart Laeremans van Vlaams Belang
Zowel bij N-VA als bij Vlaams Belang is er felle kritiek op de vrijlating van negen koperdieven die in de nacht van donderdag op vrijdag gevat werden op de site van het kabelbedrijf Nexans in Buizingen. De dieven mochten nog geen dag na hun arrestatie al beschikken van de onderzoeksrechter. 'De imagoschade voor het gerecht is enorm. Ook al zullen de dieven vervolgd worden, daar het hier om illegalen gaat is de kans dat ze komen opdagen nul', zegt parlementslid Kristien Van Vaerenbergh (N-VA) uit Lennik. 'Deze zaak toont aan dat, ondanks de vele inspanningen de afgelopen jaren, het gerecht nog steeds beslist vanuit een ivoren toren waar men niet weet wat er leeft onder de bevolking.' Bij Vlaams Belang klinkt hetzelfde geluid. De partij is verontwaardigd en senator Bart Laeremans zal morgen in de plenaire vergadering minister van Justitie Stefaan de Clerck ondervragen over het dossier. 'Het Brussels gerecht moedigt door die laksheid de criminaliteit aan in plaats van ze te bestrijden', zegt Laeremans. 'De dieven waren zelfs niet te beroerd om meteen na hun vrijlating hun in beslag genomen wagens te gaan opeisen bij de politie.' Beide politici halen ook opnieuw de splitsing van het gerechtelijk arrondissement aan als mogelijke oplossing. Vlaams Belang raadt Nexans alvast aan om klacht in te dienen tegen de onderzoeksrechter.
Zelzate wil preventiecel oprichten en jeugdopbouwwerker aantrekken
ZELZATE 25/01 (BELGA)
In Zelzate komt een preventiecel en wordt een jeugdopbouwwerker aangetrokken. Dat heeft de gemeenteraad van de kanaalgemeente dinsdagavond beslist. Zelzate bereidt een beleid voor om jongerengeweld en -criminaliteit in te dijken. "We gaan een preventiecel oprichten die ons beleid moet coördineren, begeleiden en opvolgen", aldus burgemeester Freddy De Vilder (sp.a). "Daarnaast willen we een jeugdopbouwwerker aanwerven die het vertrouwen van de jongeren moet winnen." Zelzate wil daarvoor samenwerken met de vzw Uit De Marge, met expertise in het werken met maatschappelijk kwetsbare jongeren. Volgende week valt een beslissing over het Nero-project, waarbij ouders een boete kunnen krijgen als ze geen traject willen volgen als hun kind een misstap begaat. De gemeente bereidt een hele reeks acties voor om jongerenfuiven veilig te maken. "Het fuifdraaiboek wordt door de politie aangepast en wordt binnenkort voorgelegd aan alle betrokkenen, we bestuderen een systeem van toegangscontrole en fuifverbod voor amokmakers wordt voorbereid, net als een combitaks. We herbekijken het sluitingsuur voor cafés, we onderzoeken of één securityfirma de fuiven kan beveiligen en bekijken of de gemeente dat deels kan subsidiëren." "De problemen worden veroorzaakt door een beperkt aantal jongeren," benadrukt PVDA-raadslid Dirk Goemaere. "We willen die problemen echter op een integrale manier oplossen, waarbij het Nero-project slechts een onderdeel is van een groter veiligheids- en preventiebeleid." VRW/
- Verschillende Nederlandse media maken vandaag melding van het feit dat de liberale VVD in Den Haag in een integratienota pleit voor de invoering van een zogenaamde allochtonenstop. Volgens de VVD leggen de grote groepen allochtonen in de stad druk op de sociale voorzieningen en moet de kraan dicht voordat er kan gedweild worden. Concreet wil de partij dat aan nieuwe inwoners eisen worden gesteld. Voortaan zou een bepaald minimuminkomen moeten gelden én zouden mensen die in aanraking zijn geweest met de politie vanwege drugscriminaliteit, geweldsdelicten of het veroorzaken van overlast niet langer welkom zijn in (bepaalde wijken van) Den Haag. Zon politiek is wettelijk mogelijk dankzij de zogenaamde Rotterdamwet, die in 2006 werd ingevoerd en ondertussen ook in Tilburg en Den Bosch wordt toegepast.
In tegenstelling tot Open VLD namen de Nederlandse liberalen al langer afstand van het knuffelbeleid dat ook in Nederland catastrofale gevolgen heeft gehad in de grootsteden. Zo pleit de VVD voor een actieve opsporing en uitzetting van illegalen, terwijl asielzoekers wier aanvraag werd afgewezen in afwachting van hun repatriëring in gesloten centra moeten ondergebracht worden. De partij vertrekt eveneens van het uitgangspunt dat van vreemdelingen die veroordeeld werden wegens een misdrijf, de verblijfsvergunning wordt ingetrokken. Als het van de VVD afhangt, kunnen immigranten de eerste tien jaar van hun verblijf geen aanspraak maken op een uitkering, waardoor een belangrijk immigratiemotief zou wegvallen. Om de immigratie aan banden te leggen, pleit de VVD bovendien voor een verdere aanscherping van de regels inzake gezinshereniging.
Begin oktober vorig jaar stapte de VVD overigens in een centrumrechts kabinet - met gedoogsteun van de Partij voor de Vrijheid - dat zich uitdrukkelijk tot doel heeft gesteld Nederland terug te geven aan de Nederlanders. Heel wat voorstellen inzake immigratie en integratie die in het Nederlandse regeer- en gedoogakkoord zijn opgenomen, zouden trouwens zo kunnen overgeschreven zijn uit het programma van het Vlaams Belang. We kunnen De Croo, Somers en Co. dan ook alleen maar aanraden dringend eens hun licht te gaan opsteken bij hun Nederlandse geestesgenoten.
GEWIF, een Waalse rattachistische denktank, heeft zich in een open brief gericht tot de Franse parlementsleden om steun te vragen voor de aansluiting van Wallonië bij Frankrijk. GEWIF verwijst naar enkele studies onder meer de Staten-Generaal van Wallonië die allen tot 1 conclusie leiden: een splitsing van het land is onvermijdelijk, en de beste optie voor Wallonië is de aansluiting bij de zuiderburen.
Het rattachisme is niet nieuw. Enkele bekende voorvechters van de Frans-Waalse staat zijn onder meer Paul Henry Gendebien (Rassemblement Wallonie-France) en de bekende essayist Jules Gheude. Het is ook niet de eerste keer dat Franse parlementsleden in de discussie betrokken worden. Zo stelde Nicolas Dupont-Aignan, parlementslid van Debout la République, vorig jaar nog dat Frankrijk zich moet voorbereiden om alle verantwoordelijkheden tegenover de Franstaligen in België op te nemen, door hen desnoods op te vangen en te beschermen (Belga, 06.09.10). Het Franse parlementslid pleitte ook voor een referendum over de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk.
De open brief komt niet toevallig op het moment dat de pro-Belgische betoging in Brussel plaatsvond. Tijdens die betoging stelde een Tsjechische journaliste overigens dat Tsjechen en Slovaken voor de splitsing van Tsjecho-Slowakije gelukkiger waren dan de Belgen nu, en dat ze Vlamingen en Walen eerder als buren beschouwt dan als landgenoten (RTBF-journaal 23.01.11).
De Tsjechische journaliste is een van de vele waarnemers die inzien dat een splitsing van België onafwendbaar is. Wat ons betreft, mag Wallonië gerust aangehecht worden bij Frankrijk. Brussel zal echter onze hoofdstad blijven. Zoals al meermaals bewezen is, kan Brussel simpelweg niet zonder Vlaanderen.
