Het
gaat niet goed met burgemeester Freddy De Vilder van Zelzate. De rode
burgemeester blijkt namelijk aan een ernstige vorm van selectief
geheugenverlies te lijden. Hoog tijd om zijn geheugen op te frissen!
Of burgemeester De Vilder werkelijk aan selectief geheugenverlies
lijdt, wordt voorlopig niet officieel bevestigd. Al vertoont hij duidelijk wel enige
symptomen. Dat bleek een eerste keer op 11 juli, de Vlaamse feestdag. De Vilder
vergat toen resoluut om de leeuwenvlag te hijsen aan het gemeentehuis. Nochtans
wees kort tevoren een poll in zijn eigen socialistische blad uit dat ruim 70%
van de Zelzatenaren de Vlaamse feestdag erg belangrijk vindt. Als
geheugensteuntje kan dat dus tellen. Maar desondanks wapperde de leeuwenvlag
niét op 11 juli.
Dat er iets ernstig mis lijkt met het burgemeesterlijke geheugen,
werd ook nadien nog diverse keren pijnlijk duidelijk. De misser van 11 juli was
geen alleenstaand feit want ook op 21, 22 en 23 juli, de drie data waarop de
leeuwenvlag wettelijk dient te wapperen aan het gemeentehuis, was de vlag
weerom in geen velden of wegen te bekennen...
Tenzij de burgemeester natuurlijk selectief geheugenverlies veinst
en hij de leeuwenvlag bijvoorbeeld gewoon is kwijtgespeeld. Stel dat hij ze
niet meer terugvindt in de gemeentekasten - het is nu eenmaal moeilijk zoeken
in kasten waar veel lijken dreigen uit te vallen. Of werd de vlag in een
woedebui per ongeluk verscheurd, bijvoorbeeld na dehistorische overwinning van rechts tijdens de
laatste verkiezingen?
Mogelijks kunnen de artsen van de PVDA uitsluitsel bieden over wat
burgemeester De Vilder werkelijk scheelt. Het kost de burgemeester zelfs niets,
want de consultaties zijn daar toch gratis voor wie openlijk rode kleur bekent.
Tenminste, als er nog consultaties zullen zijn. De artsen moeten zich immers
weer eens verantwoorden voor de rechtbank wegens het niet-betalen van de
verplichte bijdrages aan de Orde der Geneesheren. Hoe dan ook: in geval van
nood mag burgemeester De Vilder steeds naar het Vlaams Belang Zelzate bellen.
Daar zijn immers steeds meer dangenoeg
Vlaamse leeuwenvlaggen beschikbaar. En eveneens gratis.
Patrick De Roo Zacht waar het kan. Hard waar het moet!!
Wie een café wil openen of een andere
publieke gelegenheid waar veel volk komt, moet wettelijk instaan voor de
brandveiligheid. Pas als de brandweer zijn goedkeuring heeft gegeven, kunnen de
deuren open. Tenzij dan in Zelzate. Daar wordt voor vreemdelingen een
uitzondering gemaakt. De moskee in de Knikkerstraat is immers al maandenlang
open zonder brandweerinspectie. En burgemeester Freddy De Vilder? Die knijpt
een oogje dicht.
De moskee opende
begin dit jaar de deuren in de Knikkerstraat, een nauw en doodlopend straatje
temidden een dichtbevolkte woonwijk. Het gebouw waarin de moskee werd
ondergebracht, stond al een tijdje leeg voordat het werd gekocht door de
islamitische vzw El-Mohsinine. De moskee is tot vijf keer per dag geopend voor het gebed en richt
zich tot moslims uit Zelzate en ruime omgeving, tot over de grens met
Nederland.Waardoor er op moslimhoogdagen,
zoals het offer- en suikerfeest, een massale toeloop mag worden verwacht.
Maar blijkbaar is
de veiligheid van die vele bezoekers én van de bewoners van het smalle
Knikkerstraatje met zijn kleine huisjes totaal niet van belang. Want er blijkt
niet eens een brandweerinspectieverslag te zijn, laat staan een goedkeuring van
de brandveiligheid. Nochtans zou de menselijke en materiële schade wellicht
niet te overzien zijn indien er brand uitbreekt in de moskee. Zo is er de
aanwezigheid van vloerbekleding in de twee gebedsruimtes voor mannen en vrouwen.
Bovendien blijkt het gebouw, waarin ook een keuken is ingericht, niet over de
benodigde nooduitgang te beschikken. De enige in- en uitgang situeert zich aan
de straatkant. Over de aanwezigheid van brandblussers en ander brandwerend
materiaal is niets bekend. Met andere woorden: als er brand uitbreekt tijdens
een gebedsdienst, dan zit het gros van de aanwezigen wellicht als ratten in de
val. Door de strakke wind van het kanaal Gent-Terneuzen zouden de vlammen
bovendien in een mum van tijd kunnen overslaan naar de aanpalende woningen, waarop
het Knikkerstraatje gegarandeerd in een vreselijk inferno zou veranderen.
Tenzij Allah natuurlijk voor een mirakel zou zorgen al is die kans wellicht
klein, gezien het grote aantal ongelovigen in de directe omgeving
Kortom, de
openbare veiligheid is duidelijk in het gedrang. En dus dient de burgemeester
op te treden. Maar desondanks blijkt burgemeester Freddy De Vilder (sp.a) tot weinig
actie te bewegen. Ondertussen gaan de moslims ongestoord hun gang in de
Knikkerstraat, zonder verontrust te worden over dure en dus vervelende wettelijke
verplichtingen zoals brandveiligheidssmaatregelen. Gealarmeerd door verontruste
omwonenden polste het Vlaams Belang Zelzate in mei bij de burgemeester naar het
brandweerverslag. Maar ettelijke vriendelijke herinneringen en vier maanden
later is er nog stééds geen brandweerverslag
Burgemeester De
Vilder scoort bij de moslimgemeenschap ongetwijfeld extra stemmetjes met zijn gedoogbeleid.
Dat hij daarmee onnodige risicos neemt en het algemeen belang op de helling
zet, blijkt van geen tel. De ongeruste bewoners van de Knikkerstraat zullen
gegarandeerd twee keer nadenken de volgende keer dat ze hun stem uitbrengen. Waarmee
weer eens bewezen is dat het socialisme de gezondheid ernstige schade kan
toebrengen . Patrick De Roo ZACHT WAAR HET KAN. HARD WAAR HET MOET!!!
Stropers vissen nu achter het net in Zelzaatse
vijver
Het scheelde niet veel ofde Zelzaatse vijver was een levenloze plas water geworden. Stropende
vissers hadden de fraaie parkvijver immers bijna helemaal leeggevist. Het
Vlaams Belang kaartte de wantoestand aan bij de bevoegde minister, waarop
eindelijk maatregelen werden getroffen.
De Zelzaatse vijver is altijd al erg in trek geweest
bij vissers. Al was er de jongste jaren van vissport amper nog sprake. De
vijver werd aan een hoog tempo leeggeroofd door stropende vissers die vaak dag
en nacht hengelden, meestal zonder vergunning. Diverse stropers visten zelfs
met ettelijke lijnen tegelijk, tot liefst acht per persoon. Sommigen schrokken
er zelfs niet voor terug om dag en nacht te vissen met stroperslijnen waaraan per
lijn een tiental vishaken waren bevestigd. Deze lijnen waren onzichtbaar vastgemaakt
aan de bermen, aan het oog onttrokken door de plaatselijke vegetatie. Ook het
visverbod in de periode 15 april t.e.m. 31 mei werd straal genegeerd. De
wetgeving op riviervisserij, waaronder de Zelzaatse vijver ressorteert, staat
nochtans maximum twee hengels toe en dan nog uitsluitend in het toegelaten
seizoen (het visverbod geldt van). s Nachts vissen is sowieso verboden. Maar
daar stoorden de visstropers zich hoegenaamd niet aan. Waarom zouden ze ook? Er
was toch niemand die hen op de vingers tikte, een occasionele controle
uitgezonderd. Maar daar bleef het niet bij. De visrovers zorgden ook voor
overlast door ter plekke vuurtjes te stoken waarop een deel van de buit werd
gegrild. Met allerlei onhygiënische toestanden tot gevolg.
De gevolgen voor de vispopulaties in de vijver
bleven niet lang uit. Het visbestand slonk zienderogen door de massale
overbevissing. Vooral de volwassen karpers bleken erg gegeerd. Van de
karperpopulatie die uit ruim duizend grote exemplaren bestond, schoten er uiteindelijk
nog hooguit tweehonderd over. Bovendien werden gevangen karpers meestal levend
meegenomen terwijl de wet op riviervisserij dat verbiedt. De enige uitzondering
op dit verbod geldt voor een twintigtal kleine aasvisjes van welbepaalde
soorten, maar karpers horen daar geenszins bij. Bovendien geldt in Zelzate een specifiek
lokaal politiereglement dat het meenemen van om het eender welke vis uit de
vijver verbiedt.
Nieuwe vis uitzetten in de vijver was geen
optie. Dat zou immers erg duur uitvallen. Bovendien zou het totaal zinloos zijn
omdat ook de nieuwkomers binnen de kortste keren zouden gestroopt worden. Doorgedreven
controles op de vissendieven bleken dus de enige oplossing. Maar ook daar
knelde het schoentje. Want de boswachters van het Agentschap voor Natuur en Bos
(ANB), onder wiens bevoegdheid de vijver ressorteert,bleken onderbemand. Daardoor bleven de stropers
ongemoeid.
Heel wat Zelzatenaars stoorden zich mateloos aan
de leegplundering van de vijver. De permanente stroping was ook algemeen
bekend. Desondanks werd er van hogerhand niet ingegrepen. Op initiatief van
Patrick De Roo van Vlaams Belang Zelzate werd de wantoestand uiteindelijk door
Vlaams Parlementslid Johan Deckmyn aangeklaagd bij Vlaams minister Joke
Schauvliege, bevoegd voor leefmilieu en natuur. Johan Deckmyn drong erop aan
dat er eindelijk paal en perk zou worden gesteld aan de schandalige situatie. Minister
Schauvliege erkende dat er amper overtredingen werden vastgesteld door de
boswachters. In 2010 werden slechts twee mondelinge verwittigingen gegeven aan
overtreders en werd er één proces-verbaal opgesteld wegens vissen met meer dan
twee hengels.
Johan Deckmyns vraag aan de minister miste
alleszins zijn effect niet want ondertussen is de situatie aanzienlijk
verbeterd. Er vinden geregeld controles plaats aan de vijver en dit zowel door
de boswachters als de politie. Het probleem van de visstropers is daardoor fel
verminderd. Of de onderbemanning van de boswachters ondertussen is opgelost, is
niet bekend. Maar de karperpopulatie kan alleszins weer in alle rust werk maken
van gezinsuitbreiding. Patrick De Roo ZACHT WAAR HET KAN. HARD WAAR HET MOET!!!
Yves
Leterme verlaat de nationale politiek en krijgt een internationale topfunctie
bij de OESO. Leterme beleefde zijn gloriedagen als Vlaams minister-president en
kreeg bij de verkiezingen in 2007 ruim 800.000 voorkeurstemmen. Maar nadien ging
het alleen maar bergaf. De beloofde grote staatshervorming bleef uit en Leterme
beet zijn tanden stuk op BHV. De woorden vijf minuten politieke moed zouden
hem blijven achtervolgen. Uiteindelijk zou Verhofstadt Leterme alsnog in het
zadel hijsen, maar een communautaire doorbraak heeft hij nooit kunnen forceren.
In 2008 moest de premier aftreden wegens mogelijk beïnvloeding van de rechters
in de Fortisaffaire. Maar hij kwam toch nog terug toen Herman Van Rompuy naar
Europa vertrok. De gebroken beloftes en niet-ingevulde verwachtingen leidden in
2010 tot een verpletterende verkiezingsnederlaag voor CD&V, maar bij gebrek
aan een nieuwe regering bleef Leterme toch aan het roer in de Wetstraat.
Uitgeblust. En ook steeds vaker in lastige papieren door foute smsjes en
tweets. Maar op een dag vind je de job van je leven, en dan ben ben je weg
natuurlijk
Vlucht
Leterme is niet de eerste
die er de brui aan geeft en beseft dat België niet meer te redden valt. De
vlucht naar een lucratieve job internationaal of in de privé-sector - is dan
een leuk alternatief. De Gucht, Dehaene en Van Rompuy gaven al het voorbeeld.
Intussen lijkt de rustige vastheid van Herman Van Rompuy ook in Europa op een
catastrofe uit te draaien. Vervotte weg, Leterme weg en straks mogelijk ook Van
Ackere weg (die wordt wellicht gouverneur in West-Vlaanderen). De ratten
verlaten het zinkende schip: België en CD&V.
Muurvast
Intussen zitten de
regeringsonderhandelingen muurvast. De voorbije dagen klonk hier en daar enig
optimisme, maar dat Di Rupo de Vlaamse en Franstalige partijen niet meer samen
rond de tafel kreeg en voortdurend over en weer moest pendelen, was geen goed
teken. Nu geeft hij toe dat de gesprekken ernstig geblokkeerd zijn. Vanmiddag
wil de formateur nog een laatste poging ondernemen. Als ook dat niks oplevert,
moet hij opnieuw naar de koning en gooit hij misschien de handdoek in de ring.
Waar wacht het Vlaams Parlement nog op om zoals Bruno
Valkeniers in zijn nieuwe column aangeeft de autonomie uit te roepen?
Het 'nieuwe racisme' rukt op. Het gaat al lang niet meer over de 'bange blanke
man' tegen de allochtoon (of heel vaak omgekeerd), maar over spanningen tussen
allochtonen onderling. Turken tegen Koerden of Bulgaren. Marokkanen tegen
Turken, Joden en Polen. Russen tegen Tsjetsjenen of Afghanen. Sociologen en
straathoekwerkers zien en bevestigen dat de conflicten toenemen, maar noemen dat
- gek genoeg - 'een teken van integratie'. Allochtonen voelen zich bedreigd door
de instroom van nieuwe allochtonen en dikwijls brengen die ook oude,
diepgewortelde conflicten mee uit hun thuisland (Turken en Koerden
bijvoorbeeld). Fragmentatiebom Volgens sociologe Jessy Siongers draaien de
spanningen vooral rond de mate van inburgering en de afbakening van een eigen
territorium. Maar ook religie speelt steeds vaker een rol. Siongers werkte mee
aan een recente studie waaruit bleek dat minstens de helft van de moslimjongeren
in Brussel sterk antisemitisch is. Siongers geeft toe dat er na al die jaren
multiculturele samenleving nauwelijks sprake is van 'samen leven'. "De
verschillende groepen leven niet samen, maar naast elkaar." De multiculturele
samenleving heeft in de praktijk veel weg van een fragmentatiebom. "Een goed
ingeburgerde Turkse mama die haar kind niet bij Roma-zigeuners in de klas wil...
die is daarom niet tégen zigeuners, maar wil haar kind alle kansen geven", stelt
Siongers nog. Vraag is of dat ook voor Vlamingen geldt. Het is goed dat
sociologen eindelijk erkennen dat ook allochtonen zich bezondigen aan racisme.
Maar Vlamingen uit de grootstad weten dat al langer. Zij zijn er vaak het eerste
slachtoffer van. Al blijft dat in deze studie onbesproken.
Ik moet
bekennen dat ik toch wel geëmotioneerd geraakte toen ik het overlijdensbericht
van professor Piet Tommissen onder ogen kreeg. Weliswaar bereikte hij de
gezegende leeftijd van 87 jaar en bleef hij nog zeer lang boeken uitgeven en
artikels schrijven. Maar deze Vlaamse economist, socioloog en overtuigd
nationalist heeft ongetwijfeld bij een aantal mensen meer sporen nagelaten dan
hij misschien wel heeft vermoed. Ook en vooral in het
buitenland.
Professor Piet Tommissen is de Carl Schmitt-kenner en
specialist bij uitstek. De rechtsgeleerde en jurist Schmitt was vanuit de
vooroorlogse situatie in Duitsland natuurlijk zowat de zondebok van de kringen
van politicologie en juridische wetenschappen overal in Europa. Maar tevens was
het werk van Schmitt zeer vruchtbaar, zodat Roman Schnur over Schmitt zei: Het
is de eik waaronder de everzwijnen hun truffels kwamen zoeken. Piet Tommissen,
toen nog een jonge knaap, zocht contact met Carl Schmitt en werd uiteindelijk
goed bevriend. De eerste bibliografie over Schmitt werd door dezelfde Tommissen
verzorgd, in het jaar 1953. Men moet zich de toestanden proberen voor te
stellen: geen computers, geen fax- of kopiemachines, alles met stylo of potlood
overschrijven. In de harde naoorlogse jaren naar Plettenburg reizen, zal ook al
geen lachertje geweest zijn.
Nooit sant in eigen
land
Vanaf 1990 zou
Tommissen trouwens een soort jaarboeken uitgeven, Schmittiana, bij Duncker
& Humblot in Berlijn. Jaarboeken gewijd aan de studie van de werken van
Schmitt de eerste drie Schmittiana verschenen in 1988, 1990 en 1191 als
dubbelnummers van de Eclectica-monografieën uitgegeven bij de EHSAL.
Jaarboeken waar vele juristen, waar vele politicologen inspiratie hebben
gevonden. IJkpunten zijn het geworden in de studie van Carl Schmitt. Onze Piet
Tommissen.
Piet Tommissen
volgde economische studies aan Handelshogeschool Sint-Aloysius in Brussel en de
Universiteit te Antwerpen. Voor zijn doctoraatsthesis een tweede belangrijk
thema trouwens koos hij voor het onderwerp Vilfredo Pareto, wij hebben het
over 1971. Kenners laten zich nog altijd zeer positief uit over het boek.
Tommissen toont hier al zijn kunnen: een interdisciplinaire waarnemer en een man
met een grote eruditie. Ook in de kunst kon hij zijn mannetje staan: ik verwijs
graag naar zijn contacten met de laatste Belgische surrealist Marc
Eemans.
Hij was niet alleen een uitstekend kenner van Pareto en Schmitt,
maar ook van Georges Sorel, Julien Freund en zovele andere Franse politieke en
metapolitieke denkers. Toen het Franse luxetijdschrift van Nieuw Rechts,
Nouvelle Ecole, in 2007 een nummer uitbracht over Georges Sorel, lazen wij met
interesse de tekst daarin van de onvermoeibare Piet
Tommissen.
Piet Tommissen
was nooit sant in eigen land. In gelijk welk ander Europees land zou een man als
Tommissen in de bloemen gezet worden, overstelpt met staatsfelicitaties. Niet zo
in dit land. Piet Tommissen werd niet geëerd in België. Waarom? We hebben er het
gissen naar. Was het omdat zijn politieke overtuiging zo sterk was? Was het
omdat hij de Vlaamse zaak méér dan genegen was en eigenlijk sterk
heel-Nederlands dacht (vandaar zijn engagement in de Marnixring, zijn bijdragen
aan het vormingstijdschrift TeKoS)?
Ik zal
professor Piet Tommissen niet licht vergeten. Ik zal hem niet licht vergeten
omwille van zijn publicaties op latere leeftijd, de zogenaamde
Buitenissigheden waar hij met veel humor en zachte spot zijn wedervaren uit
vroegere dagen opriep. Ik zal hem niet licht vergeten omdat hij mij Carl Schmitt
liet ontdekken. Laten we vooral niet vergeten dat professor Tommissen
waarschijnlijk ook een van de eersten is geweest die het Mohleriaans begrip
conservatieve revolutie in de Lage Landen heeft verspreid en een aantal
Vlaamse en Nederlandse jongeren heeft geïnspireerd. En blijft
inspireren.
Dank u, Piet
Tommissen. Vaart wel, professor Piet Tommissen!
Voor rouwbetuigingen aan kunt u op dezeverbinding terecht.
Johan Deckmyn lijsttrekker gemeenteraadsverkiezingen 2012
Vlaams
Belang zet in Gent aanval in op links kartel - Johan Deckmyn lijsttrekker
gemeenteraadsverkiezingen 2012 - Gentse campagne gestart
Vandaag
organiseerde het Vlaams Belang Koepel Gent een persconferentie waarbij de eerste
toekomstplannen op vlak van campagne en lijstvorming uit de doeken werden
gedaan. Hierbij is nu al duidelijk dat het breken van verkiezingskartel
sp.a-groen! de inzet van de komende gemeenteraadsverkiezingen zal
zijn.
Bovendien werd Vlaams parlementslid Johan Deckmyn nu al naar voor
geschoven als lijsttrekker voor de verkiezingen.
Hiermee is voor het
Vlaams Belang de campagne in Gent officieel gestart.
Cafébaas: "Ergün Top sloeg mij eerst en pest mij al jaren"
Kaya Cetin, de Turkse uitbater van café Memo in de Brederodestraat, reageert enkele dagen na het incident waarbij hij het Antwerpse gemeenteraadslid Ergün Top aanviel. Volgens Cetin is het net Top die hem al jaren het leven zuur maakt.
Begin deze week ontstond er beroering in Antwerpen nadat het CD&V-gemeenteraadslid Ergün Top met het verhaal naar buiten kwam dat hij was aangevallen door twee uitbaters van een café in de Brederodestraat. Foto's van een gewonde Top spraken boekdelen.
Top beweerde dat hij met een moersleutel werd aangevallen omdat hij had aangeklaagd dat er in het bewuste café drugs werden verhandeld. Cetin geeft in Het Nieuwsblad een heel andere versie van de feiten.
"Top viel eerst aan"
Volgens hem heeft hij de politicus/advocaat wel degelijk een slag verkocht, maar was het Top die hem het eerst aanviel. Cetin geeft toe dat hij een moersleutel vast had, maar dat kwam omdat hij net de banden van zijn wagen aan het vervangen was.
Cetin erkent dat hij over de schreef is gegaan, maar zegt dat Top hem al koeioneert sinds hij vijf jaar geleden het café overnam. Zo schakelde de advocaat onder meer de politie in om gevallen van geluidsoverlast en drugshandel aan te kaarten. Dat er in zijn café drugs wordt verhandeld betwist Cetin overigens.
Het parket sloot vader en zoon Cetin niet op en behandelde de zaak als een geval van burenruzie. Cetin wil wel ingaan op de eis van het parket om over te gaan tot burenbemiddeling. Top stond daar weigerachtig tegenover.
Ondanks het feit dat dit land de diepste politieke crisis van zijn
bestaan ondergaat, stellen we samen met u vast dat Franstalig België het been
halsstarrig stijf houdt, door elke structurele hervorming te verhinderen. De
formateursnota Di Rupo geldt wat dat betreft als ultiem bewijs. Deze nota, net
zoals de notas De Wever en Vande Lanotte, lijkt immers in niets op de
intussen 12 jaar oude - Vlaamse resoluties, die voor de verkiezingen voor alle
Vlaamse partijen als ondergrens golden. Geen overdracht van de
personenbelasting, geen rationalisatie van de Brusselse structuur, geen
overdracht van het arbeidsmarkt- en gezondheidsbeleid, geen splitsing van
justitie, geen eigen migratiebeleid, kortom geen Copernicaanse
omwenteling.
Als antwoord op deze politieke patstelling stelt het Vlaams
Belang vandaag zijn gloednieuwe campagne voor onder het motto Er is een betere
weg. Met deze niet mis te verstane boodschap bieden we een krachtig en
inhoudelijk alternatief aan de Vlaamse onderhandelaars: stop met
onderhandelen en ga over tot handelen. Gooi de anti-Vlaamse notas Di
Rupo, Vande Lanotte en De Wever overboord en stap over op het 0²-scenario van de
Ordelijke Opdeling.
PRAKTISCH
De campagne zal
vanaf 4 september tot begin oktober manifest aanwezig zijn in het Vlaamse
straatbeeld, en dit op meer dan vijfhonderd 20m² en een veertigtal 8m² borden.
In de week van 12 september zal in alle Vlaamse brievenbussen
(2,5 miljoen) een campagnepamflet worden verdeeld, ondersteund door paginagrote
advertenties in diverse kranten en tijdschriften. Ook worden 10.000
pocketboekjes van De Ordelijke Opdeling op aanvraag verspreid. Deze
gesynthetiseerde versie van het gelijknamige boek van Gerolf Annemans en Steven
Utsi biedt in 10 vragen en antwoorden een blauwdruk voor de Belgische
boedelscheiding. Heilige huisjes als Brussel of de staatsschuld worden niet
gespaard.
In plaats van vruchteloos te wachten op een zogenaamde
verdamping moet Vlaanderen zijn toekomst zelf in eigen handen nemen en resoluut
kiezen voor onafhankelijkheid. Met de nodige politieke moed en visie kan dit
rimpelloos in de praktijk worden gebracht. Het plan ligt er. Wij zijn alvast
klaar voor de uitvoering.
Op 26 december2002 raakte Dusauchoit in opspraak nadat hij tijdens het radioprogramma "Café Terminus" gezegd had "geen slecht gevoel te hebben bij de moord op Pim Fortuyn". Marten Fortuyn, de broer van Pim, sleepte hem prompt voor de rechter. Dusauchoit werd door de VRT op de vingers getikt en verontschuldigde zich voor Fortuyns nabestaanden. Maar hij verdedigde zich dat hij het over de "goede politieke gevolgen van de moord" had gehad.
Verslag Bezoek aan de getroffen wijken te Londen na de rassenrellen
Onlangs bracht een delegatie van het Vlaams Belang, op uitnodiging van de
British National Party, een tweedaags bezoek aan de zwaar getroffen wijken van
Londen. Kamerlid Filip De Man was een van de afgevaardigden en schreef een
uitgebreid verslag van het bezoek. Het verslag kan je terug vinden in
onderstaande link:
Internet â Een nieuw gegeven voor Damien Thiery en het gemeentebestuur van Linkebeek
Toegegeven, ik sta soms ook te kijken van de
elektronische vooruitgang. Maar duidelijk niet zo erg als de would-be
burgemeester van Linkebeek, Damien Thiery, en zijn schepenen.
Die dienden namelijk, samen met de
vertegenwoordigers van hun partijen in de gemeenteraad, gisteren een motie in
tegen
de nieuwe opdeling van de telefoongidsen voor de 02-zone in aparte delen voor
Brussel, Vlaams-Brabant en Waals-Brabant. Door die indeling krijgen
inwoners van Vlaams-Brabant (minus de Vlaamse hoofdstad Brussel) nog slechts
het telefoonboek van Vlaams-Brabant (minus opnieuw Brussel), terwijl de inwoners
van de Vlaamse hoofdstad het telefoonboek van Brussel krijgen, en de inwoners
van Waals-Brabant het telefoonboek van Waals-Brabant. Wat zeer tegen de zin is
van de franskiljons in Linkebeek. Die zeggen namelijk dat de nieuwe opsplitsing
( ) wegens de nauwe geografische en sociologische band tussen Brussel en de rand
niet overeen [stemt] met de socio-economische werkelijkheid.
Nog erger de franskiljons krijgen ramp na
ramp te verwerken, is het niet? door de nieuwe opdeling is het onmogelijk
voor de inwoners van de rand om rechtstreeks toegang te hebben tot informatie
over abonnees of openbare diensten die in het Brusselse gewest gevestigd zijn.
Deze praktijk benadeelt ook de ondernemingen uit de rand omdat ze hierdoor
gescheiden worden van het Brussels socio-economisch gebied.
Een mens zou er los van het feit dat ook
abonnees in de rest van Vlaanderen de nummers van openbare diensten in het
Brusselse gewest op een andere manier dan via het telefoonboek moeten opzoeken
(als die nummers al niet sowieso in élk telefoonboek vermeld staan) haast
medelijden mee krijgen Ware het niet dat er jaaaaren geleden zoiets
uitgevonden is als tromgeroffel, paukenslag het internet !
Jawel, jij daar, Calimero Thiery, jullie daar,
de raad van dorpsidioten van Linkebeek, het internet ! Met bijzonder
interessante webpaginas als deze, deze of deze, waarop nummers uit élke zone
kunnen opgezocht worden vanuit elke zone. Fascinerend, niet?
PS: als u even rondvraag doet zal goedkoper
zijn dan de informatiecampagne die u wil organiseren - bij de inwoners en de
bedrijven in Linkebeek, dan zal u overigens niet alleen merken dat daar net
zoals elders zo goed als niemand nog gebruik maakt van het telefoonboek, maar
ook dat ze het internet, in tegenstelling tot het gemeentebestuur, al héél lang
geleden ontdekt hebben ...
'Supermoskee' komt dan toch niet aan de Noorderlaan
De eigenaar van de voormalige GM-gebouwen aan de Noorderlaan, waar de stad Antwerpen hoopte een 'supermoskee' in onder te brengen, heeft de gesprekken rond een eventuele verkoop aan de stad stopgezet. Dat zegt Filip Dewinter (Vlaams Belang) woensdag, en wordt bevestigd door het stadsbestuur.
De beslissing zou al genomen zijn voor de uitspraken van Antwerps schepen van Sociale Zaken Monica De Coninck (sp.a) dinsdag over het halveren van het aantal moskeeën in de stad, ten voordele van enkele grotere moderne gebouwen.
Protestacties
Volgens Dewinter, fractieleider van Vlaams Belang in de Antwerpse gemeenteraad, is het terugkrabbelen van de eigenaar te wijten aan de protestacties en media-aandacht rond het project van de supermoskee de voorbije maanden. "We hebben daar handtekeningen verzameld, pamfletten uitgedeeld en zijn zelfs op het dak van de gebouwen gekropen om te protesteren tegen de komst van de supermoskee", aldus Dewinter.
Het Antwerps stadsbestuur ontkent noch bevestigt dat de heisa rond de supermoskee aan de basis lag van het stopzetten van de onderhandelingen. "De locatie aan de Noorderlaan was in ieder geval slechts een van de mogelijke pistes", zegt Eva De Wolf, woordvoerster van schepen De Coninck.
bron: Zita.be
Vlaams Belang blij
Vlaams Belang juicht in ieder geval het wegvallen van de GM-gebouwen als locatie toe. "Er was sprake van een supermoskee zowel in het zuiden als het noorden van de stad. In het zuiden had de stad sowieso geen opties, nu valt ook de enige mogelijke locatie in het noorden weg", meent Dewinter.
Een tijdje geleden schreven wij reeds over de opkomst van de islamisten in de oppositiebeweging tegen het militaire regime in Egypte. Sjeik Adel Shehat, één van de rijzende sterren binnen de moslimbroederschap in Egypte, gaf in de Egyptische krant Aroz Al-Yousef zijn plannen voor Egypte weer. Waaronder wereldheerschappij.
De sjeik werd in 1991 gevangengezet voor zijn lidmaatschap van de Islamitische Jihad. Maar door de door Westerse liberalen toegejuichde Arabische revolutie zorgde ervoor dat hij samen met andere extremistische militanten vrij werd gelaten. Wanneer hij aan de macht zou komen in Egypte zou hij de piramides en de sfinx sluiten voor toeristen, moeten christenen in vernedering leven en belasting betalen om God te mogen aanbidden, schilderen, zingen en dansen wordt verboden en nog meer van dat leuks.
Tevens wil de man het Egyptische leger gebruiken om op islamitische veroveringstocht te gaan. Andere landen krijgen de keuze: sharia of oorlog. Moslims die de sharia genegen zijn en niet in een islamitisch land wonen, of niet in een islamitisch land dat onder sharia valt, moeten een vijfde colonne vormen tot het Egyptische leger vervolgens het land verovert. Bondgenoten ziet hij in het Noord-Soedanese regime en de Libische rebellen.
Maar ja, Khadaffi was de grote slechterik en mensen als Adel Shehat voorvechters van de vrijheid
Reynders en de "Vlaamse" onderhandelaars - Van de vinger en de hand, van Vlaanderen en Sparta ...
Ik voel, om eerlijk te zijn, niet de minste
neiging de N-VA te verdedigen. De enige reden waarom die partij niet is
overgegaan tot verregaande toegevingen aan de Waalse onderhandelaars is en
blijft immers het feit dat die Waalse onderhandelaars die toegevingen nog niet
verregaand genoég vonden. De N-VA heeft dus geen enkele reden om nu de
Vlaams-nationalistische maagd uit te hangen, want dat is ze niet.
De N-VA moest al is dat natuurlijk nóóit
officieel gezegd door de Waalse partijen zogezegd van de
onderhandelingstafel verdwijnen omdat de partij te radicale eisen stelde. De
andere Vlaamse partijen konden zich wel in die stelling vinden, bleven zich
maanden verbergen achter de vlezige rug van De Wever en slaagden er uiteindelijk
al zullen ze het daar nooit officieel over hebben in om de N-VA te
overtuigen van het idee dat die partij meer te winnen had bij het verder
wegblijven van die onderhandelingstafel.
Exit N-VA dus en leve de snelle oplossing
zonder die partij, moeten sommige belgicisten al gedacht hebben. Niets is echter
minder waar. De Waalse onderhandelaars willen nu immers, na het veroveren van
de Vlaamse vinger, de hele Vlaamse hand. En daarom krijgen ze vandaag vanwege
Reynders de vraag te bewijzen dat onderhandelingen zonder de N-VA makkelijker
zijn.
En hoe kunnen ze dat bewijzen? Door toe te
geven aan minstens één, maar liefst meerdere van volgende waanzinnige eisen van
de Franstalige imperialisten:
- nu de N-VA weg is van de
onderhandelingstafel, moet Olivier Maingain van het Front des Fascistes erbij.
Klinkt logisch. Een heel erg gematigde Vlaams-nationalist wordt vervangen door
een mateloos veeleisende franskiljon...;
- er moet een oplossing komen voor de
niet-benoeming van de drie taalwetsovertredende would-be burgemeesters van
Linkebeek, Kraainem en Wezembeek. Het spreekt voor zich dat deze oplossing
niet kan bestaan uit het vasthouden aan deze correcte en legale beslissing.
Ofwel moet de Vlaamse regering zijn eigen beslissingen schrappen, ofwel moet de
taalwetgeving (retroactief wellicht?) aangepast worden ten voordele van de
fransdollen;
- er moet een individuele bescherming van de
Franstalige rechten in de Vlaamse rand komen. Wat dat precies moet betekenen,
zei hij er niet bij, en van pakweg een individuele bescherming van de Vlaamse
rechten in de Vlaamse hoofdstad Brussel sprak hij natuurlijk niet. Los van het
feit dat er niet zoiets als Franstalige rechten in dit land is. Iedere belg
is gelijk voor de wet als ik me dat goed herinner. Franskiljons in Vlaanderen
hebben dus precies zoveel rechten als Vlamingen in Wallonië;
- het statuut van de faciliteitengemeenten moet
definitief worden. Uiteraard pas nadat de essentie van die faciliteiten nog
los van het per definitie tijdelijke karakter daarvan tot het uiterste is
uitgehold, neem ik aan...;
- Brussel moét op een of andere manier
uitgebreid worden, zogenaamd ter compensatie van de splitsing van
Brussel-Halle-Vilvoorde (het basisprincipe blijft dus dat de Vlamingen mogen
splitsen wat ze willen als de Franstaligen maar mogen annexeren wat ze
willen...). De Vlamingen kunnen daarbij kiezen tussen: a) het uitbreiden van de
bevoegdheden van de Franse Gemeenschap in Vlaanderen, bevoegdheden die de Franse
gemeenschap sowieso niet heeft; b) het creëren van een metropolitane
gemeenschap, waarbij de gemeenten rond Brussel alleen al door het Brusselse
geld (gaarne ter beschikking gesteld door het Vlaams gewest, dat spreekt voor
zich) gedwongen worden vrijwillig samen te werken met Brussel in een
constructie die niet eens een in het Nederlands uitspreekbare naam heeft; of c)
de klassieker, het prijsgeven van op zijn minst Sint-Genesius-Rode en liefst
eigenlijk zo ongeveer de helft van Vlaams-Brabant.
Dat kan volgens Reynders geen probleem zijn
omdat er geen rekening meer moet gehouden worden met vorige formateursnotas
(hoe belachelijk veel daarin ook al toegegeven werd aan de Franstaligen), want
de Vlaams-nationalisten (...) zijn er niet meer.
De Vlaamse onderhandelaars worden dus
geacht niet alleen onder de al veel te laag liggende lat van de N-VA door te
gaan, maar te buigen tot ze met hun kop ruim onder het aardoppervlak zitten en
zich daarbij om het voorzichtig uit te drukken in hun kont te laten buffelen
door het duo Reynders-Maingain en, wellicht, de rest van de franskiljonse
kliek.
Vlaanderen wordt iedere dag opnieuw genaaid.
Niet eens door de Franstaligen, maar door de Vlaamse partijen die nog steeds
bereid zijn met dat soort klootzakken aan tafel te gaan zitten.
Niemand verwacht een This is Sparta!-gebrul
als Reynders met dat soort eisen tegenover de Vlaamse partijen komt te staan,
maar als die Vlaamse partijen nog een béétje eergevoel hebben, dan blazen ze
die onderhandelingen op, gaan ze niét opnieuw naar verkiezingen, en roepen ze
morgen al de Vlaamse onafhankelijkheid uit. Omdat het niet anders kán ...
Het begrip discriminatie
werd in 1971 in ons Wetboek van Strafrecht opgenomen nadat het oorspronkelijk
door de voormalige Sowjet Unie (ja hoor!) in de Verenigde Naties werd
geïntroduceerd. Mooi toch ? Helaas beseffen velen niet wat de consequenties
daarvan kunnen zijn. Eigenlijk is het immers een totalitaire ideologie die
wordt opgelegd aan een democratische samenleving en die tot doel heeft de
mensen weerloos en monddood te maken. Ieder politiek en sociaal
meningsverschil kan voortaan immers vertaald worden in termen van
discriminatie.Wij hebben dan ook te maken met een breed assortiment van linkse
en ultra-linkse pressiegroepen waartegen een maatschappelijke zelfverdediging
onmogelijk wordt gemaakt. Het is namelijk niet de bedoeling dat deze wet tegen
progressieve(?) mensen in stelling wordt gebracht!
Ook het begrip "discriminatie" wordt heden ten dage dus te pas en
te onpas gebruikt. Alleen al het uitspreken van een mening over een
bepaalde bevolkingsgroep wordt door sommigen al gezien als discriminatie
terwijl het er totaal niks mee te maken heeft. Wat is dan wel echte
discriminatie?
Echte
discriminatie is het onthouden van rechten aan, of het anders behandelen van, bepaalde
mensen of groepen mensen in een maatschappij.
Met het uiten van een mening beperk je deze rechten helemaal niet. Ook wordt
door deze mening geen rechten aan mensen ontzegd.
Een liberale democratie moet zich onderscheiden door de vrijheid van meningsuiting.
En die vrijheid behoort ook te gelden voor opinies die sommigen onwelgevallig
zijn. Het benoemen van een kritische of onwelgevallige mening als zijnde
discriminerend is dan ook volslagen onzin.
Het
misbruik van de term Discriminatie maakt(e) voor bepaalde mensen de weg vrij om
allerlei plannen uit te voeren die tegen het voortbestaan van het Vlaamse
volk gericht zijn, zonder dat men voor kritiek behoeft te vrezen.
Laat u dus nooit de mond snoeren of intimideren door het misbruik (door wie ook)
van racisme. Na het lezen van dit artikel weet u wel beter.
Racisme is in Vlaanderen een vals probleem! Vlaams Belang wil van geen Vlaams Centrum voor Racismbestrijding weten!
Filip
Dewinter: Vlaanderen heeft geen nood aan een Vlaams Centrum voor
Racismebestrijding maar aan een inburgeringsbeleid dat de vreemdelingen
responsabiliseert en de Vlamingen niet culpabiliseert!
De Vlaams Belang-fractie in het Vlaams Parlement stelt vast dat de
Vlaamse Regering tegen juni volgend jaar een eigen Vlaams Centrum voor
Racismebestrijding wil oprichten. De Vlaamse Regering verwijt het huidige
federale Centrum voor Gelijke Kansen een gebrek aan structureel overleg met het
Vlaamse niveau, ideologisch gekleurd te zijn en een werking die getuigt van
verregaande wereldvreemdheid.
Het Vlaams Belang merkt op dat wanneer
de Vlaamse partijen met de NVA op kop - menen dat het CGKR voortdurend
voorstellen doet die in Vlaanderen niet op een meerderheid kunnen rekenen de
enige juiste conclusie de afschaffing is van deze geldverslindende en
gepolitiseerde instelling die bovendien tot doelstelling heeft één bepaalde
politieke strekking in Vlaanderen zoveel mogelijk monddood te maken, nl. het
Vlaams Belang.
De Vlaamse Regering en Minister Bourgeois voor
Inburgeringsbeleid in het bijzonder moeten integendeel garant staan voor een
inburgeringsbeleid dat prioritair de vreemdelingen responsabiliseert en niet de
Vlamingen culpabiliseert via een zoveelste Vlaamse overheidsinstelling die op
zoek gaat naar problemen die zich in het huidige Vlaanderen amper voordoen. Het
Vlaams Belang vraagt zich af welke de kostprijs van deze nieuwe Vlaamse
instelling zal zijn. Op een moment dat de Vlaamse Regering onderstreept dat ze
reeds twee jaar heeft bespaard om een begroting in evenwicht te bereiken kan en
mag het niet de bedoeling zijn dat de middelen voor nieuwe beleid onder meer
naar een dergelijke instelling zouden gaan.
Filip Dewinter vindt het
hallucinant dat uitgerekend de N-VA met Minister Bourgeois op kop een Vlaams
Centrum voor Racismebestrijding wil oprichten terwijl ze federaal de werking van
het GGKR voortdurend bekrisiteert. N-VA wil dus eens te meer de handlanger zijn
van links dat met een dergelijk centrum de racisme-mythe in Vlaanderen in stand
wil houden.
Vlaams Volksvertegenwoordiger Filip Dewinter zal Vlaams
Minister van Inburgering Geert Bourgeois zo snel mogelijk interpelleren over de
initiatieven van de Vlaamse Regering ter zake.
De Antwerpse politie verspreidt in cafés affiches in zone West om cafégangers aan te manen tot stilte. De affiches kwamen er op vraag van de cafébazen, die geconfronteerd worden met de decibels van hun klanten. De affichecampagne kwam tot stand na overleg van de horeca met de cel Samenleving van de politie. Die sluit niet uit dat de affichecampagne ook in andere delen van de stad herhaald zou worden. De politie beweert trouwens dat er geen oorzakelijk verband is met de klachten van buurtbewoners tegen rokende cafégangers op de stoep. Deze campagne was al voor het rookverbod gepland, luidt het.
Staf Vermeire werd geboren in een gezin van zes kinderen. Vader was soldaat aan het IJzerfront; na 1918 ont- stemd over de vervolging van de activisten trad hij uit het leger en werd belastingsambtenaar. Het gezin was Vlaamsvoelend, maar niet politiek actief. Vader overleed onverwacht in mei 1940. Staf was zeer jong heel- Nederlander en werd in de lente van 1944 buitengezet op het Gents college. Na de bevrijding werd hij opgepakt, maar in december zonder proces vrijgelaten. Hij zou meteen actief worden in de nationale strijd!
Stafs eerste echte beroep was bij de tijdschriftendienst van het dagblad De Standaard. Hij werkte er tot in 1954 en beschikte er over veel vrije tijd, wat hem toeliet overal in Vlaanderen contacten te leggen en een uitgebreid netwerk van sympathisanten uit te bouwen, wat hem van nut zou zijn in de drie gebieden waar hij zou werken: dat van de Dietse jeugdbeweging, dat van de sociale werking voor getroffen Vlamingen en hun families, en dat van de uitgeverij.
Jeugdleider
Meteen na de oorlog zette Staf zich in om een bescheiden vorm van nationalistische jeugdbeweging te begin- nen: het Vendel Artevelde bij het Jeugdverbond der Lage Landen, wat later de kern zou worden van het ADJV (Algemeen Diets Jeugdverbond). Die namen alléén al zeggen ons dat Staf zich steeds Diets zou noemen, niet Vlaams-nationaal, en daar ook consequent naar zou handelen. Het ADJV zou nooit een groot aantal leden tel- len, maar groot belang werd gehecht aan ideologische vorming. In 1954 kon Staf het West-Vlaams kasteel van Wakken (geboortedorp van Joris Van Severen) huren; dit bood hem tot dan toe ongekende mogelijkheden. Vooreerst werd hier het hoofdkwartier van het ADJV gevestigd, waar ook andere jeugdgroepen welkom waren. Wakken werd tevens Huize Daels, naar de vroegere voorzitter van het IJzerbedevaartkomitee, die op dat mo- ment nog in ballingschap in Zwitserland woonde. Ten slotte was het, naast een documentatiecentrum, ook nog het knooppunt van een uitgebreide sociale dienstverlening.
Jeugdzorg
De vzw Jeugdzorg dateert van 1949. Doel was op alle gebieden, met uitsluiting van iedere vorm van politieke actie, de noden van de jeugd te lenigen. In de praktijk was dat verlenen van morele en materiële steun aan be- proefde gezinnen, het houden van Sint-Niklaas- en Kerstacties, het inrichten van vakantiekolonies en jeugdkam- pen, het openstellen van jeugdzorgtehuizen, het openhouden van een documentatiecentrum .... Een haast bo- venmenselijke opdracht waarin Staf zelfs met totale en belangeloze inzet nooit helemáál slagen kon.
Uitgeverij
Al zeer jong had Staf Vermeire voor het uitgeven van boeken en tijdschriften veel belangstelling. Al in 1946 leid- de hij Vive le gueux!, een jongerenblad uitgegeven door enkele mensen die tijdens de oorlog in de nationale jeugdbeweging oppositie voerden tegen de verduitsing. Daar kwam in 1948 Het gulden vlies bij, tijdschrift voor Dietse levensstijl. De constanten in zijn denken bleken toen al: afkeer van anti-Vlaamse repressie, zonder in revanchisme te vervallen; respect voor de voorgaande nationalistische figuren; afstand van elke vorm van partij- politiek; respect voor de traditionele cultuur; vasthouden aan de christelijke beginselen, en rechtlijnig Nederlan- der-zijn.
Diezelfde lijn vindt men in de jeugdbladen De Vendeljongen en Het Dietse Meisje van het ADJV en, later nog, het ambitieuze Ter Waarheid (1962-1963) dat financieel niet lang houdbaar bleek en waarvan de redactie be- gin 1964 tot Dietsland-Europa toetrad.
Behoudens tijdschriften gaf Staf nog heel wat uit: in de eerste naoorlogse jaren waren dat kalenders en Oranje- agendas (1949-1954). Dan volgden werken over jeugdproblematiek: Verminkte jeugd en Losgeslagen jeugd, beide door pater Servaas Visser. En daarna belangrijke biografieën: vier Van Severenboeken (1960-1965) door Theo Hosten, Arthur De Bruyne, Luc Delafortrie en Rachel Baes; Jeroom Leuridan (1963) door Hendrik De Moen; Lodewijk Dosfel (1967) door De Bruyne; Raf Verhulst (1966) door Leo Delfos; en een belangrijke verza- meling teksten van Jean-M. Gantois (1967). Een boek over Pater Callewaert door dominikaner pater Nuyens sloot het indrukwekkende boekenprogramma in 1968 af.
De laatste jaren
Na 1968 speelde Staf in de nationale beweging een minder opvallende rol, maar hij verviel niet in inactiviteit. Vanaf 1963 was hij al betrokken bij het Actiecentrum voor Europees Federalisme (AEF) van aannemer Walter Kunnen en werd hij hoofdredacteur van het AEF-blad Europa Eén. Het was dankzij Kunnen dat Staf verhuisde naar Limburg, waar hij een tijd verantwoordelijk was voor de Jeugdzorg-werking rond het Opoeterse Kamp Hoorn. Eind de jaren 1960 vond Staf een noodzakelijke broodwinning als cultuurambtenaar van de gemeente Neeroeteren, later gecombineerd met die van bibliothecaris van diezelfde gemeente. Hij bleef nog wel contacten onderhouden met sommige kameraden, ook in Nederland. Zijn omvangrijk archief zou berusten in het Noord- Brabants Rijksarchief in s Hertogenbosch.
Hij overleed onverwacht aan een hersenbloeding op 20 april 1987, net geen 61 jaar oud. Zijn graf, met de Dietse Leeuw en het AVV/VVK ligt in Neeroeteren.
Voor wanneer een biografie?
Het is eigenlijk niet doenbaar in zon kort bestek een volledig overzicht van leven en werk van deze rusteloze idealist te brengen. Een met hart en verstand geschreven degelijke biografie zal zeer welkom zijn. In afwach- ting daarvan verwijs ik naar twee uitgaven die over Staf Vermeire en vooral over het ADJV een massa gegevens bieden: Oranje Dassen 1944-1961. Geschiedenis van het ADJV (Marijke Van Hoorenbeeck, Uitgeverij De Ne- derlanden, 1986) en Staf Vermeire 1926-1987 (Maurits Cailliau, Uitgeverij Oranjejeugd, 1988).
Nog dit: de Stuurgroep Oud-ADJV verzamelt oud-leden en sympathisanten. Een verzorgd driemaandelijks tijd- schrift geeft veel informatie over Staf Vermeire en de jeugdbeweging(en). Adres: Maurits Cailliau, Paddevijver- straat 2, 8900 Ieper.
Voor U de volledige correspondentie Portier/Anciaux
Hugo
Portier is voormalig voorzitter van het ANZ en het ANZ op zijn beurt
organiseert het jaarlijkse Vlaams Nationaal Zangfeest in de Lotto Arena in
Antwerpen en trekt duizenden Vlamingen aan. Ook vele politici van Vlaams
Belang, N-VA en zelfs CD&V bezoeken dit evenement. Partij-oprichter van
beroep Bert Anciaux hoeven we niet aan u voor te stellen.
Eerst
kan je de e-post lezen van Hugo Portier gericht aan Anciaux naar aanleiding van
een opiniestuk van Anciaux waarin hij Bart De Wever de vloer aanveegt en waarin
hij Bart Peeters bejubeld, u weet wel, de man die zich recent ook negatief
uitsprak over het nationalisme, Bart De Wever en Co.
Dag
belgicist Anciaux,
Lekker afgeven op
Bart de Wever en meehuilen met Bart Peeters. Je bent toch een moedige
jongen. Bij een confrontatie met Bart zou je als overlopertje, dus zonder
enig moreel politiek gezag zo omvergeblazen worden, als een pluimpje want
zoveel weeg je nog.
Lekker afgeven op
Bart. Ook zijn kinderen zullen dat horen op school, je bent werkelijk heel
moedig. Natuurlijk volg je de instructies van je baas Gennez die op haar
beurt de bevelen krijgt van grote baas Di Rupo; Gennez koester je, ook al
verkoopt dat mens Vlaanderen aan de onderhandelingstafel voor een
ministerpostje. Ja, ik ken SP.A ers die hun partij beu zijn en
me zeggen dat ze geobsedeerd is door een ministerpostje
Je vertoeft in mooi
gezelschap, het gezelschap dat je verdient zou ik zeggen.
Politiek beteken je
niets meer, dat is na je politiek parcours de logica zelve maar dat moet hard
aankomen maar geen paniek, je partijtje kalft wel af maar zoals gezegd geen
nood. Indien nodig verander je weer van partij zoals van hemd. Maar politiek
zal je nooit meer iets betekenen, het is over en uit.
Bert
Anciaux zou deze e-post kunnen negeren en verder doen waarmee hij bezig is,
maar de man die jarenlang (geheel onterecht) minister was op de niveaus en de
partijen die hem telkens naargelang het moment goed uitkwamen, vond het nodig
te reageren op deze e-post van Hugo Portier.
Meneer
Portier,
dank voor je mail.
Voor
alle duidelijkheid, je hebt in je hele leven nog niets betekend voor Vlaanderen
of voor meer Vlaanderen. Dat je daardoor een fundamentele frustratie hebt, dat
begrijp ik.
Het
is inderdaad niet het rechts en extreem-rechts deeltje van de toenmalige
Vlaamse beweging die ook maar één stap voorwaarts heeft kunnen zetten.
Voor
je vader had ik nog enig aanzien. Hij was een kind van zijn tijd. Uw
engagement is me vreemd. Buiten blijkbaar haat en onverdraagzaamheid. Uw
mail is een bevestiging van mijn opiniestuk. Maar dat zal je waarschijnlijk
niet begrijpen.
Wellicht
ben ik een der weinigen waarmee je nog contact kan hebben. Je mails stralen een
nood aan begrip en aandacht uit. Maar ik moet je ontgoochelen. Ik ben niet
voldoende professioneel geschoold om je te kunnen helpen. Indien nodig
geef ik je graag de coördinaten voor geestelijke hulpverlening.
Groeten Bert
We
hoeven hier niets meer aan toe te voegen. Ik denk dat we ons punt nu wel
gemaakt hebben. Oh ja, het verspreiden van dit artikel is niet verboden.
Een tijdje geleden schreven wij reeds over de opkomst van de islamisten in de oppositiebeweging tegen het militaire regime in Egypte. Sjeik Adel Shehat, één van de rijzende sterren binnen de moslimbroederschap in Egypte, gaf in de Egyptische krant Aroz Al-Yousef zijn plannen voor Egypte weer. Waaronder wereldheerschappij.
