België is verzeild in een diepe regimecrisis, maar toch waarschuwt Karl Van Camp
voor voorbarig Vlaams optimisme over het snelle einde van België. Maar hoe moet
het dan? Hoe geven we de Belgische staat dat finale duwtje in de rug? De enige
strategie die werkt, is de Franstaligen het leven zuur maken! Ze zodanig
ambteren en koeioneren dat ze het zelf aftrappen! Dat zegt de hoofdredacteur
van t Pallieterke in een uitgebreid interview met Vlaams Belang Magazine.
Radicaal Vlaams, conservatief, rechts. Het Pallieterke is al generaties
lang een buitenbeentje in de gelijkgeschakelde Vlaams pers. Een luis in de pels
van de politiek. Maar zit er geen sleet op de formule? Is zon blad nodig en
heeft het nog wel toekomst? En wat als België er straks niet meer is? Dat en
veel meer vroegen we aan Karl van Camp.
Het Intervieuw:
"De Franstaligen jennen. Dat is de boodschap."
't Pallieterke is een buitenbeentje in de kleine Vlaamse
perswereld: radicaal Vlaams, conservatief, rechts. Maar is er nog wel ruimte
voor zo'n blad? Is het nodig? En beleven we de laatste stuiptrekkingen van de
Belgische staat? Dat en veel meer vragen we aan de nieuwe hoofdredacteur Karl
Van Camp.
Mijnheer Van Camp, hoe bent u eigenlijk bij
't Pallieterke terecht gekomen?
Dat is een lang verhaal, dat
teruggaat tot in 1982. Ik was toen stichter-praeses van NSV-Brussel, en stelde
vast dat NSV-Antwerpen en KVHV-Antwerpen, en NSV-Gent en Leuven wel aan bod
kwamen in 't Pallieterke en Brussel niet. Ik stuurde dan een boze maar
satirische brief naar de redactie en Jan Nuyts - toenmalig hoofdredacteur -
nodigde mij uit op zijn kantoor. Ze hadden niemand in Brussel en zo werd ik in
1982 studentencorrespondent voor 't Pallieterke. Dat was niet alleen plezant,
maar ook een leuke bijverdienste. Later ben ik kleine berichtjes, dossiers en
interviews beginnen te schrijven. Jan Nuyts heeft me dan een keer meegenomen
naar de drukkerij en ik heb hem ook een paar keer vervangen als hij met vakantie
was. Het Pallieterke was mij dus zeker niet vreemd of onbekend. Nadien heeft dat
een tijd op een kleiner pitje gestaan, ook al omdat ik het op professioneel vlak
heel druk had. In die periode heb ik 't Pallieterke wel eens bijgestaan met
promotie, affiches en propaganda â oei, dat is een vies woord. Ik ben altijd
wel betrokken geweest bij het Pallieterke, al was het vaak achter de schermen.
U nam de 'sjerp' over van illustere voorgangers: Bruno De
Winter, Jan Nuyts en Leo Custers. Is er - buiten de namen van de medewerkers dan
- veel veranderd in al die jaren?
Ja, er is in al die jaren
toch wel wat veranderd. Ik zou u de Pallieterkes van in het begin kunnen laten
zien, ten tijde van Bruno De Winter. Dat zag er helemaal anders uit, qua lay-out
maar ook inhoudelijk. Onder Jan Nuyts werd het blad zeker radicaler op Vlaams
vlak. De laatste jaren heb ik ook gemerkt dat het minder satirisch is geworden.
Maar los daarvan denk ik dat de grote lijnen en het opzet van het begin wel
bewaard zijn gebleven. Wij willen de luis in de pels van de politiek zijn. Vaak
hard, soms met een knipoog.
Zit er na 65 jaar niet wat sleet op
de formule?
We denken daar over na. Ik weet niet of u de meest
recente nummers gezien hebt. Maar ook in vergelijking met zes maanden geleden is
er toch wel wat verandering merkbaar. Ik geef toe, met heel kleine stapjes. We
zitten nu eenmaal met een zeer trouw publiek dat niet meteen van grote
veranderingen houdt. Zo hebben we brieven en mails gekregen over het
kleurgebruik. Wij vonden dat een stap vooruit, maar sommige lezers reageerden
nogal fel: 'voor ons is dat niet nodig'.
Jullie publiek is
conservatiever dan de redactie?
Ja, dat is zo. En ze zien ook
overal staatsgrepen of complotten. Ha, 't is nu 'ne nieuwe', het gaat
veranderen, het wordt een 'mannekesblad'. Vaak ziet men een afzwakking van onze
lijn of standpunten, ook als die er niet zijn.
't Pallieterke
kampt wel een beetje met een oubollig imago.
Dat klopt
ongetwijfeld. Maar daar wordt aan gewerkt. Ik ben hier nu zes maanden en we
hebben nu zes nieuwe medewerkers, waardoor de gemiddelde leeftijd toch ergens
rond de 40 jaar zit. We hebben nog wel een paar 'oude knarren', maar die hebben
ook hun verdienste.
Vroeger hadden jullie een aantal ronkende
namen uit de journalistiek: Louis De Lentdecker, Jef Anthierens, Jan Merckx,
Karel Dillen, Jef Elbers, Mark Grammens... Vandaag niet meer. Is dat een
handicap?
Nee, dat is jammer maar geen handicap. Het is ook
niet omdat we geen bekende journalisten meer in de etalage zetten, dat ze niet
meer voor ons schrijven. Dat doen ze dan wel anoniem. Een gevolg van het
beruchte cordon sanitaire dat heel de Vlaamse Beweging heeft aangetast. Dat
zorgt ervoor dat mensen niet meer met naam en toenaam voor ons willen of kunnen
schrijven, want dan zijn ze hun job bij de krant kwijt...
Hoeveel lezers hebben jullie wekelijks?
(Lachend) Dat is het grootste geheim van Vlaanderen...
De kok laat niet in zijn potten kijken...
Ik
zeg altijd: 'het kan meer en het kan altijd beter'. Ik noem geen namen, maar ik
kan alleen maar vaststellen dat heel wat Vlaams Belang-mandatarissen en
(bestuurs-)leden geen abonnement hebben. Dat geldt trouwens ook voor de N-VA. Ik
vraag me dan dikwijls af waar zij hun achtergrondinformatie halen.
Is een blad als 't Pallieterke op termijn wel leefbaar?
Maar de hele schrijvende pers heeft het moeilijk
vandaag. Als je weet dat Gazet van Antwerpen van 200.000 exemplaren. gezakt is
tot 96.000. Op tien jaar tijd. Dat geeft te denken.
Ongetwijfeld ook door de redactionele koerswijziging: van
Vlaams en rechts-conservatief naar links of centrumlinks...
Inderdaad.
Voor een groot stuk door die koerswijziging. Ze hebben een deel van hun lezers
weggejaagd. Als die nu eens allemaal 't Pallieterke zouden lezen, dat zou leuk
zijn...
't Pallieterke is ontstaan uit de erfenis van
collaboratie en repressie. Hoe kijken jullie aan tegen het amnestiedebat dat
onlangs weer is opgeflakkerd? Is dat dossier politiek nog relevant?
Tja, politiek relevant? Ik denk niet dat er vandaag nog iemand
is die zijn keuze in de stembus laat bepalen door het standpunt van een partij
in het amnestiedossier, of dat nu pro of contra is. De N-VA heeft het zelfs niet
meer in haar programma staan. Ik denk dat het Vlaams Belang de enige partij moet
zijn. Is het nog relevant? Ja, ik denk het wel. Omdat het een stuk van onze
geschiedenis is. Omdat men nu relativeert wat er toen in de repressie is
gebeurd. De perceptie is in elk geval dat het de bedoeling van de repressie was
om de Vlaamse Beweging te kortwieken of helemaal uit te schakelen. Het gaat
daarbij niet over oorlogsmisdadigers, daar is iedereen het over eens.
Ja, bij ons in de familie was er een
gerespecteerde onderwijzer. Die man had nooit gecollaboreerd, maar hing op 11
juli wel een Vlaamse Leeuw uit. Dat alleen al was genoeg om hem na de oorlog op
te sluiten. Een tante was bij de DMS (Dietse Meisjesscharen), amper 15 jaar bij
het einde van de oorlog. Ze werd opgesloten in een leeuwenkooi, maar wat kon dat
arme kind daar aan doen? Die heeft nooit iemand kwaad gedaan. Waarom moet je zo
iemand in een 'leeuwenkot' smijten, een week zonder eten? Men vergeet dat die
dingen gebeurd zijn, maar die mensen zijn wel gekraakt en velen hebben zich
nooit meer durven engageren in de Vlaamse Beweging. Hun enige uitlaatklep was
het stemhokje, als ze hun burgerrechten tenminste nog hadden. En het
Pallieterke. Als troost. Het Pallieterke werd toen binnengesmokkeld in de
gevangenissen en interneringskampen. Het was een troostblad, waarin ze steun
vonden en waaraan ze zich konden optrekken.
Het Pallieterke is
een buitenbeentje in de Vlaamse perswereld. 'Extreemrechts', 'ranzig', zeggen
sommigen. Liggen jullie wakker van die etiketten?
Ach nee,
wakker liggen we daar niet van. Ik lees het Pallieterke nu al zes maanden heel
intensief en ik vraag mij af wat daar 'extreemrechts' aan is. Natúúrlijk zijn
we niet links, dat is duidelijk. Maar het conservatieve, extreem-katholieke vind
je niet meer terug. De tijden zijn veranderd.
Als de rest van de
pers links is, ben je natuurlijk al snel extreemrechts...
Ja,
dat klopt. Wij hebben heel lang de stempel van een 'Vlaams Belang-blad'
gekregen? Waarom? Omdat wij de enige zijn waar jullie nog aan bod komen of af en
toe zelfs een forum krijgen. Maar ik wil die perceptie wel veranderen. Wat mij
betreft zijn niet alleen de kiezers van het Vlaams Belang, maar ook die van de
N-VA een leespubliek. Wij worden trouwens ook gelezen in CD&V-kringen, of
bij de VLD of op het stadhuis van Antwerpen... Wij komen vaak bij mensen terecht
waarvan je het niet zou denken.
Het Vlaams-nationalisme is de dominante factor
geworden in het politieke landschap, maar het is wellicht nog nooit zo verdeeld
geweest. In welke mate ondervinden jullie hinder van die tweespalt tussen Vlaams
Belang en N-VA?
Het grootste abonnementenverlies dateert van
'76-'77-'78, in de nasleep van het Egmontpact. 't Pallieterke heeft toen
duidelijk anti-Egmont gekozen en dat heeft ons heel wat abonnees gekost. Voor
een aantal N-VA'ers die uit de VU komen, is dat nog altijd een reden om 't
Pallieterke niet te lezen. Nadien is er dan nog een probleem bijgekomen: na
'Zwarte Zondag' kwam er het cordon sanitaire. We zijn nu 20 jaar verder en
kunnen alleen maar vaststellen dat het cordon heel de Vlaamse Beweging heeft
meegesleurd. Al wat Vlaams is, is verdacht. En al wie zich niet openlijk
distantieert van het Vlaams Belang is verdacht. Dus is ook 't Pallieterke
uitermate verdachte lectuur. Dat gaat soms heel ver. Zo heb ik in het ANZ
(Vlaams Nationaal Zangfeest) gesprekken meegemaakt tussen Hugo Portier en Peter
Vandermeersch (toen nog hoofdredacteur van De Standaard). 'Waarom schrijven
jullie niets over het Zangfeest (vooraf of erna) tenzij het heel negatief is?',
vroegen we. Vandermeersch heeft toen vlakaf gezegd: 'zolang jullie niet openlijk
afstand nemen van het Vlaams Belang, gaan we daar niks over schrijven'. Dat is
toch waanzin.
De traditionele media hebben dat cordon
kritiekloos gevolgd en overgenomen...
Inderdaad. Al wat Vlaams
is, vals is... En het Pallieterke - als uitlaatklep van die Vlaamse Beweging -
deelde in de klappen.
Een stoute vraag. Het Pallieterke heeft
heel lang de stempel gedragen van 'spreekbuis van het Vlaams Blok/Vlaams
Belang'. Tegenwoordig lijkt de sympathie eerder uit te gaan naar de N-VA?
Als je in de hoek zit waar de klappen
vallen, lijkt het al snel 'iedereen is tegen ons', terwijl dat niet altijd het
geval is...
Zo is het. Na jullie immigratiecongres kreeg ik
boze lezersbrieven omdat we daarvan geen verslag hadden gebracht. Maar dat is nu
eenmaal onze redactionele lijn. We doen niet aan partijpolitiek en brengen geen
congressen. Nogmaals: mensen zien heel vaak complotten, ook als die er niet
zijn. Ik kan jullie gerust stellen. We leveren soms kritiek op het Vlaams
Belang, maar ook op de N-VA hoor. We dragen er zorg voor dat beide partijen
evenwichtig aan bod komen en dat we ze even kritisch aanpakken. Zolang we uit
beide hoeken wel eens het verwijt krijgen: 'je bent te veel pro Vlaams Belang',
of 'te veel pro N-VA', zitten we nog goed, denk ik.
Als we de
politieke situatie nuchter bekijken, moeten we vaststellen dat de
participatiestrategie van de N-VA ook nog niet veel heeft opgeleverd. Waar staan
jullie in de keuze tussen het participationisme (N-VA) aan de ene kant en de
principiële afwijzing van Belgische onderhandelingen en staatshervormingen
(Vlaams Belang) aan de andere kant?
Veel valt er op dit
ogenblik niet over te zeggen. Grote toegevingen zijn er nog niet gedaan. Er
wordt hier en daar wel wat gefluisterd, maar er is nog niks officieel. Er is
vooralsnog geen regering en de Franstaligen beginnen te beseffen dat er iets
schort.
Hoe kijken jullie aan tegen de
regimecrisis en de golf van neo-belgicisme bij de zogenaamde culturele elite,
artiesten, BV's?
Dat is voer voor satire natuurlijk. Maar die
collaboratie van de 'Vlaamse intellectuele elite' met de andere kant is
onbegrijpelijk. Dat zie je alleen in Vlaanderen. Ik ken geen Waal die het
opneemt voor ons. In Vlaanderen is de situatie heel anders. Kijk maar naar De
Standaard, dat wordt echt gênant. Die zitten nu helemáál in het Belgische,
anti-Vlaamse kamp. Gek, want niet alleen Vlaanderen wordt beter van meer
autonomie en bevoegdheden. Alleen lijken compromissen niet meer mogelijk.
'Compromis' is nog altijd een vies woord binnen de Vlaamse
Beweging...
Ja, maar op bepaalde vlakken zal je wel
compromissen moeten sluiten. Bijvoorbeeld op het financiële vlak: besparingen,
werklozen, ziekteverzekering. Waar we absoluut geen compromissen over kunnen
afsluiten is het afstaan van grondgebied, de Vlaamse faciliteitengemeenten...
Die zijn van ons en daarover kan niet gemarchandeerd worden. Als we BHV niet
goed splitsen, of de faciliteitengemeenten worden bij Brussel gevoegd, dan is
het hek helemaal van de dam. Dan zitten we binnen een paar jaar weer met
problemen. En dan zal het over Dilbeek gaan, over Denderleeuw of Zemst...
Spijtig dat die intellectuelen het wezen van de verfransing niet zien of
niet kennen. Die vinden het blijkbaar heel normaal dat er in Dilbeek bij de
bakker Frans gesproken wordt. Maar als jij een frituur opent in Barcelona, dan
spreek je binnen de twee maanden Spaans en een mondje Catalaans. Om den brode,
omdat uw leverancier niks anders kent of uit respect. Maar hier? Die
Franstaligen komen naar hier, openen een zaak en vertikken het om de taal van de
streek te spreken. Potverdorie denk ik dan, we leven toch in België? Dat zijn
toch die mensen die het altijd hebben over federale solidariteit en loyauteit?
De echte incivieken zijn de Franstaligen...
Inderdaad. En die vinden in Vlaanderen gewillige collaborateurs zoals
een Mark Eyskens en vele anderen. Een Vandermeersch die nog nooit heeft gezegd
dat hij het spijtig vindt dat de Franstaligen zich niet aanpassen. Men zegt wel
eens dat die incivieken een uitstervend ras zijn, maar ze zijn er nog altijd, in
de adel, maar ook bij de Vlaamse goegemeente.
Verdampt België
zoals sommigen zeggen of hopen? Of zullen we er zelf wat moeten voor
doen?
Hoe lang geeft u België nog? Maken wij de Vlaamse
onafhankelijkheid nog mee?
Ik vrees dat België nog wel een tijd
zal meegaan. Ik ben niet zo optimistisch als vele anderen. Het zal in elk geval
geen Vlaamse revolutie zijn. Het zullen de Franstaligen zijn die de boel
uiteindelijk opblazen en die op zeker moment gaan zeggen: 'jullie willen te
veel, het hoeft niet meer voor ons'.
Aan Franstalige kant is men volop
bezig met scenario's voor 'plan B'. Kijk naar hun 'Wallo-Brux'. Aan Vlaamse kant
staat daar weinig of niks tegenover.
We hebben ook de neiging om onze
tegenstanders te onderschatten: de vakbonden, het hof, de adel, het VBO, de hele
linkerzijde. Die zullen België met hand en tand blijven verdedigen. En dan
spreek ik nog niet over de EU, waarvan we ook geen steun moeten verwachten.
"Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om
te volharden." U kent de spreuk ongetwijfeld. Wat moeten we doen?
Ik denk dat de enige strategie die werkt, is: de Franstaligen het leven
zuur maken! Letterlijk en figuurlijk. Ze zodanig 'ambeteren en koeioneren' dat
ze het zelf aftrappen! We moeten ze elke dag opnieuw duidelijk maken dat we ze
beu zijn. En elke breuklijn die opduikt in de verf zetten en vergroten. De
barsten zijn er, we moeten er alleen elke keer opnieuw een wig indrijven. Tot de
boel eindelijk uit elkaar spat!
Stel dat het ooit zo ver komt. Dan geven
jullie een extra editie uit...
Dan geven wij een feestnummer uit en elke
lezer krijgt een fles champagne!
We houden u aan uw woord! Maar
dat feestnummer zal dan misschien ook het laatste nummer van 't Pallieterke
zijn?
Nee, ook in een onafhankelijk Vlaanderen zal een blad
nodig zijn dat de politiek kritisch volgt en zegt wat de anderen verzwijgen. Er
zijn nog genoeg maatschappelijke problemen die aandacht verdienen: drugs,
criminaliteit, immigratie, de opmars van de islam... Onafhankelijkheid is ons
streefdoel, maar niet het einde. Het einde van België betekent echt niet het
einde van 't Pallieterke.
Persmededeling Voorpost â 16 juli 2011 â Voorpost voert actie voor Vlaams karakter Kortrijk â Kortrijk Vlaams, Kortrijk troef !
Vandaag voerden een 35-tal militanten van de
Vlaams-nationalistische en heel-Nederlandse beweging Voorpost actie in Kortrijk.
In deze stad werd ter gelegenheid van de Franse nationale feestdag zwaar
publiciteit gevoerd. Daar hebben wij geen probleem mee, ware het niet dat deze
campagne Kortrijk verkocht als een quasi-Franse stad.
Onze militanten trokken, gewapend met Vlaamse
Leeuwenvlaggen, pamfletjes waarin het Vlaamse karakter van Kortrijk toegelicht
werd, en kleine Leeuwenwimpels de winkelstraten in. Daar deelden zij aan de
schaarse winkelaars het slechte weer zat daar voor veel tussen de pamfletjes
uit en aan de kinderen de Leeuwenwimpels.
De actie werd positief onthaald door de
winkelaars en verliep geheel zonder incidenten.
Kortrijk heeft een middenstand om fier op te
zijn, een middenstand van noeste werkers, dappere doorzetters en initiatiefrijke
denkers. Een middenstand, kortom, die zo Vlaams is als maar zijn kan.
Kortrijk heeft ook een unieke ligging. Dicht
bij de schreve, centraal in het oude Graafschap Vlaanderen, in het midden
tussen onze Vlaamse hoofdstad Brussel en het historisch even Vlaamse Bonen
(tegenwoordig Boulogne-sur-Mer), tussen Brugge en Dowaai (Douai). Kortrijk en de
Leiestreek hebben eigen streekproducten, Kortrijk en West-Vlaanderen als geheel
hebben eigen volksgebruiken, Kortrijk en het Vlaanderen dat langs beide kanten
van de schreve ligt hebben een eigen rijke geschiedenis. Die geschiedenis, die
gebruiken, die producten gebruiken om klanten van overal ter wereld, ook van aan
de andere kant van de schreve, aan te trekken, daar kan Voorpost zich voor de
volle honderd procent achter scharen. Handelaars die dat doen, kunnen dan ook op
onze volle steun rekenen.
Een stadsbestuur dat echter via de koopmanszin
van zijn inwoners doet wat in zoveel eeuwen niet gelukt is, zijnde de Vlaamse
stad Kortrijk verfransen, dat kan niét op onze steun rekenen. Kortrijk wordt
omwille van zijn ligging al meer dan genoeg bedreigd door de verfransing, het is
niet nodig die commercieel in de hand te werken. In Kortrijk hoort de Vlaamse
Leeuw te wapperen, niet de Franse driekleur. Kortrijk Vlaams, Kortrijk
troef!
Een maand geleden wisten in één weekend drie criminelen te
ontsnappen uit de gevangenis. Gisteren was het opnieuw prijs toen een Roemeense
zigeunerin, die vermoedelijk deel uitmaakt van een rondtrekkende dievenbende,
erin slaagde over de muur van het Mechelse gerechtsgebouw te klauteren en
vervolgens de benen te nemen.
Het is niet bepaald de eerste keer dat een
gevangene uit een gerechtsgebouw ontsnapt. Een van de meest spectaculaire
ontsnappingen vond in 2009 plaats, toen drie zware gangsters uit het Brusselse
gerechtshof wisten te ontkomen. Twee jaar na datum blijft de vraag of van de
maatregelen die destijds in het vooruitzicht werden gesteld om de beveiliging in
en rond gerechtsgebouwen te verbeteren, ondertussen veel in huis is gekomen. In
Mechelen blijkt dat alleszins niet het geval, getuige daarvan de al jaren
aanslepende klachten van de magistraten. Ook persrechter André Van Praet klaagt
vandaag (in Gazet van Antwerpen) aan dat er de voorbije jaren nauwelijks wat aan
de beveiliging is gedaan: Zelf werk ik hier al twintig jaar, maar daar heb ik
nauwelijks ingrepen zien gebeuren om de veiligheid van magistraten en griffiers
te verhogen. Er zijn heel wat tekorten op het vlak van beveiliging.
Blijkbaar is het dus ook deze keer allemaal bij de typisch Belgische
aankondigingspolitiek gebleven. Eén pluim mogen de opeenvolgende
justitieministers in dit land op hun hoed steken: met de opeenvolgende
ontsnappingen van de voorbije jaren werd op een originele manier iets gedaan aan
het probleem van de overbevolking in de gevangenissen.
De
leeuwenvlag aan het hek vóór de villa van de Eeklose N-VA-voorzitter werd op het
feest van 11 juli in brand gestoken. Het Vlaams Belang wil de N-VA-voorzitter
depanneren door hem - gratis - een nieuwe leeuwenvlag te schenken, per slot van
rekening is zijn verbrande vlag een Vlaams Belang-exemplaar dat onze partij
gratis verdeelde naar aanleiding van 11 juli. Aangezien de N-VA-voorzitter zijn
vorige vlag dus ook via het Vlaams Belang verkreeg, herkenbaar aan een op het
Vlaams Belang-logo gelijkende leeuw (zie hieronder), willen wij hem ook ditmaal
een vlag cadeau doen. De Vlaamse partijen in Eeklo moeten immers voor alles één
front vormen. De verbaasde reactie van de Eeklose N-VA op het voorval door te
stellen dat de Belgische driekleur en Vlaamse vlag toch al tientallen jaren -
broederlijk - naast elkaar hangen,' bewijst echter dat de N-VA op twee gedachten
hinkt: een Belgische en een Vlaamse. Het Eeklose Vlaams Belang daarentegen stelt
ondubbelzinnig dat de Belgische en Vlaamse vlag als water en vuur zijn: de
Belgische driekleur staat symbool voor de federale constructie die de toekomst
en welvaart van Vlaanderen niet alleen hypothekeert maar zelfs ondermijnt.
Staatshervormingen binnen het Belgische kader kunnen gewoonweg niets
fundamenteels opleveren dat die onrechtvaardige verhoudingen ten gronde
verandert. Het Vlaams Belang wil dan ook de ontbinding van de Belgische staat en
de oprichting van de Vlaamse Republiek in plaats van gemorrel aan de Belgische
instellingen.
- De laatste Belgische troepen mobiliseren voor wat wel eens het slotoffensief
zou kunnen worden. Belgicistische perscommentatoren, politici en politicologen
spuwen dezer dagen vuur en bloed nu Bart De Wever de desastreuze nota van Di
Rupo heeft gekelderd. We hadden het voorspeld: zodra de N-VA een bedreiging
wordt voor het voortbestaan van België, is het uit met de liefde in de media.
Ook CD&V moet het zwaar ontgelden. Her en der wordt geschreeuwd om
dan maar een regering te vormen zónder de N-VA. Een regering dus die door het
stof kruipt voor de Franstalige eisen. Als dat gebeurt zit de N-VA samen met ons
in hetzelfde schuitje, een Belgisch cordon sanitaire. Wat nog maar eens bewijst
dat het cordon in de eerste plaats werd uitgevonden om de
onafhankelijkheidspartij Vlaams Blok/Vlaams Belang de pas af te snijden.
Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws) spot met de droom van een
Vlaamse natie, een volk dat staat wordt en noemt nationalisme een anachronisme
in onze tijd. Een hol argument, zeker uit de mond van de met uitsterven
bedreigde club voorvechters van het unitaire Belgische nationalisme. Bij gebrek
aan een Belgisch volk, een Belgische taal en een Belgisch natiegevoel, ontkent
de progressieve elite dan maar het bestaan van een Vlaams volk, schrijft
Bruno Valkeniers in een reactie.
De voorzitter van Vlaams Belang
verwijst in zijn column naar de Tsjechen en Slowaken, Esten, Letten en
Litouwers, Kroaten en Slovenen die nog niet zolang geleden hun vrijheid
veroverden. Dat bevrijdende volkse nationalisme is niet egoïstisch, in zichzelf
gekeerd of voorbijgestreefd. België is het échte anachronisme. Maar dat
anachronisme is bijna verleden tijd. Het onafhankelijke Vlaanderen komt eraan.
Het is alleen nog maar een kwestie van tijd.
Na
een kaartje huis-aan-huis vorige week ging de afdeling Zelzate op zoek naar de
Vlaamse Zelzatenaren en vond opnieuw een 40-tal vlaggen die allemaal prompt op
een 'Vlaamse Leeuw'-biertje werden getrakteerd. Wie wel ontbrak was... het
gemeentebestuur. Dat ze het geel-zwart niet graag zien komen weten we wel maar
dat de gemeente zijn laars lapt aan de decretale verplichtingen? Dat is ook weer
een nieuwe....
'We hadden gezworen dat we nooit aan zelfvernietiging zouden
doen. En dan gebeurt het toch.' Humo sprak met Filip Dewinter,
indien niet wijzer dan toch zeker ouder geworden.
Terwijl we via de noodtrappen en de kelder het Huis van de Vlaamse
Volksvertegenwoordigers verlaten, zegt Filip Dewinter (48), met de hem eigen
grijns: 'Ik heb dit écht niet geënsceneerd!'
Er is brandalarm in de kantoren van het Vlaams Parlement, waar
Dewinter als fractievoorzitter van het Vlaams Belang
een ruime werkkamer bewoont, en hij begrijpt dat ik het brandalarm
meteen verbind met het alarm in zijn partij. Honderdduizenden kiezers zijn de
jongste jaren gaan lopen, en recent is ook een uittocht van kopstukken begonnen.
Met Koen Dillen, zoon van stichter Karel
Dillen, en Frank Vanhecke, van 1996 tot 2008 Dillens
opvolger als voorzitter, zijn het de voorste mannen die verdwijnen. Onder de
bomen van het Vrijheidsplein zetten we het gesprek voort en serveer ik Dewinter
een uitspraak van hem van een paar jaar geleden: 'Telkens wanneer de situatie
voor ons wat moeilijker wordt, verander ik in een soort Duitse herder die de
kudde bijeenhoudt en vooruitdrijft.' Weer die grijns, en dan dit antwoord: 'Er
is nog genoeg kudde over om mijn taak als Duitse herder voort te zetten.' Hij
houdt zich sterk, de feitelijke leider van het Vlaams Belang. Nu zijn partij
nog. Een weekend eerder, zeg ik hem, was er een braai van de afdeling Lier in
Visput Moed en Geduld.
HUMO We hebben afgesproken om door de recente geschiedenis van het
Vlaams Belang te lopen, en ik zal maar op een mooi moment beginnen: het
zegebulletin bij de Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004. Bijna een miljoen
Vlamingen stemden VB. De partij was doorgedrongen in alle lagen van de
bevolking, wees verkiezingsonderzoek uit, en de boegbeelden Filip Dewinter en
Frank Vanhecke waren 'razend populair'. Uw gelukkigste politieke
periode? Filip Dewinter: «Natuurlijk, want het was méér dan een
verkiezingsoverwinning. We waren net veroordeeld voor racisme door het Hof van
Beroep in Gent, en dit was een vrijspraak door het volk.»
HUMO Door een kwart van 'het volk' dan
toch. Filip Dewinter: «De publieke opinie pikte het
duidelijk niet dat een partij veroordeeld werd door een rechtbank. Een partij
moet worden beoordeeld door de kiezer. Maar er was niet alleen euforie die
avond, er waren ook twijfels: hoe doen we dit in hemelsnaam ooit nog beter?
What goes up, must come down... Want het waren unieke omstandigheden.
Niet alleen was er de enorme boost door het proces; de VLD had, samen met
CD&V, net zijn kiezers verraden door de vreemdelingen stemrecht toe te
kennen, en er was verder geen concurrentie: van N-VA was nauwelijks sprake, van
Lijst Dedecker had men nog nooit gehoord. Wij waren een zwart gat dat alle
stemmen ter rechterzijde aantrok.»
HUMO Voor Bart De Wever was Yves Leterme toen de politicus van het
jaar. In een poging CD&V electoraal te doen standhouden speelde hij toen met
het kartel de Vlaamse kaart, en dat zullen we geweten hebben: het einde van het
land wordt sindsdien elke dag besproken, het separatisme is genormaliseerd. Als
Vlaams-nationalist moet u Leterme wel koesteren als een held. Filip
Dewinter: «Niet echt (lachje). Leterme heeft wel de
sirenenzang gelanceerd om Vlaams-nationale stemmen naar het kartel te lokken,
maar op het spierballengerol zijn er nooit daden gevolgd. Hetzelfde met
De Wever nu, die een Leterme II wordt. Van mij krijgen ze geen
applaus, maar het wordt de burger intussen wel duidelijker dat België geen
toekomst heeft. N-VA, CD&V, SP.A en Open VLD kiezen zelf onbewust voor de
verrotting.»
HUMO Terwijl u bewust voor een verrottingsstrategie
kiest? Filip Dewinter: «Nee, ik heb altijd een
positief voorstel gelanceerd: Vlaamse onafhankelijkheid, de Vlaamse republiek,
door afscheiding als het moet. Maar als door hun verrottingsstrategie België als
een rottend lijk uit elkaar valt, ook goed. Hóé het gebeurt zal mij een zorg
zijn, als het maar gebeurt.»
HUMO In 2004 veranderde het Vlaams Blok van naam. Maar aan dat nieuwe
Vlaams Belang hebt u weinig plezier beleefd. Spijt achteraf?
Filip Dewinter: «Het is niet van harte gebeurd,
laat dat duidelijk zijn. Maar goed, soms moet het riet plooien om de storm te
overleven - als het maar weer recht komt. We móésten van naam veranderen, het
risico was te groot dat de veroordeling bijkomende problemen zou opleveren. En
we hadden ook een tactisch doel met die nieuwe naam, geef ik toe: met een
propere lei beginnen, een nieuwe start nemen en doorgroeien tot een brede
volksbeweging. Maar ik geef toe: ik praat Belang, maar ik denk nog altijd Blok.
Blok en Belang zijn voor mij nog altijd één en dezelfde partij.»
HUMO U kondigde zelf een breuk aan met het verleden, maar die is er
nooit echt gekomen. In feite was u op een spreidstand uit, met een softere en
een vuilere poot - kwestie van álle muizen te kunnen vangen.
Filip Dewinter: «We hebben het kind niet met het
badwater weggegooid, dat is waar. We zijn vuil genoeg gebleven om nog
aantrekkelijk te zijn voor het radicalere deel van onze kiezers. Want we moesten
wel electoraal kunnen overleven als de operatie 'doorbreek het cordon' niet zou
lukken. Ze ís niet gelukt, en we hébben het overleefd, zij het met een kleiner
percentage kiezers. Alles overboord gooien zou fout geweest zijn, en niet
eerlijk ten opzichte van de stichters van de partij. We kunnen nog altijd in de
spiegel kijken: we zijn voldoende trouw gebleven aan het originele concept om te
overleven. Want dat is het gevaar: kijk naar de FPÖ van Haider
in Oostenrijk. Die partij heeft een totale uitverkoop van haar
programma gehouden om toch maar in de regering te zitten, en heeft zich zo kapot
geregeerd. Wij hebben een béétje water in de wijn gedaan, maar het moest wijn
blijven, en als het kon goeie wijn.»
HUMO Bent u, zoals Tom Cochez het opschreef in zijn boek 'Eigen
belang eerst', door een soort hybris bevangen na die spectaculaire overwinning
in 2004? U rook toen dat een overwinning in Antwerpen bij de
gemeenteraadsverkiezingen 2006 een haalbare kaart was.
Filip Dewinter: «Ja, absoluut! Ik besefte dat het
mogelijk was in Antwerpen het cordon te breken. En ik heb alles op alles
gezet.»
Lees het volledige interview in Humo 3697 van 12/07/'11
