- Eind
vorige week was de Brusselse metro voor de zoveelste maal het schouwtoneel van
driest geweld. In de halte Weststation werd een 55-jarige man door vier
jongeren tot bloedens toe geslagen en gestampt, en vervolgens beroofd van zijn
portefeuille en gsm.
Drie van de vier daders, allen minderjarig en
gekend bij het gerecht, konden worden geïdentificeerd dankzij de
bewakingscameras. Hoewel het parket hun internering in een gesloten instelling
vroeg, besloot de jeugdrechter om het drietal weer vrij te laten. Het
slachtoffer is een week na de feiten nog steeds in shock en kon nog niet worden
ondervraagd door de politie. Welkom in België.
- Een
dubbele aanslag in Noorwegen heeft wellicht het leven gekost aan meer dan 80
mensen. Vrijdag omstreeks 15u20 werd de Noorse hoofdstad Oslo opgeschrikt door
een zware bomaanslag nabij het kantoor van premier Jens Stoltenberg. Daarbij
vielen zeker 7 doden. Even later werden zeker 80 jongeren koelbloedig
neergeschoten op een bijeenkomst van de regerende socialistische
Arbeiderspartij. De Noorse premier Stoltenberg zou de jongeren op het eiland
Utoya toespreken. Zowel in Oslo als op het eiland brak paniek uit. De dader werd
aangehouden.
Meteen werd gewezen in de richting van moslimterroristen.
Daarvoor waren ook wel wat aanwijzingen: de Noorse aanwezigheid in Afghanistan
en hun aandeel in de Navo-operatie in Libië; Noorse kranten die de Deense
Mohammed-cartoons hadden overgenomen; en dan is er nog een aangehouden
Koerdische islamterrorist die uitgeleverd zou worden en waarvoor met
represailles werd gedreigd. Ook de omvang en de coördinatie van de aanslagen
deden aan eerdere aanslagen in Madrid, Londen en Mumbai denken. Bovendien werden
de aanslagen al snel opgeëist door Ansar-al-Jihad-al-Alami (Helpers van de
globale jihad).
Intussen weten we beter. Volgens de laatste berichten
zou het gruwelijke bloedbad het werk zijn van een dolgedraaide rechtse
extremist, een Noorse nationalist wordt gezegd, die de multiculturele
samenleving verafschuwt.
Bij dit diepmenselijke drama past alleen
ingetogen stilte. En afschuw. Want, laten we duidelijk zijn, voor deze barbaarse
slachting op een jongerenkamp van een politieke partij (!) kan geen enkel excuus
ingeroepen worden. Wie gewapend losgaat op jonge, weerloze en onschuldige
slachtoffers hoeft niet op sympathie te rekenen, wat zijn motieven ook mogen
zijn. Het is bekend dat wij geen aanhangers zijn van de multiculturele gedachte,
maar dat is nog geen oproep of rechtvaardiging voor geweld. Geweld tegen wie dan
ook, mensen van welke origine ook.
Het Vlaams Belang veroordeelt elke
vorm van geweld en dus ook en zeker politiek geweld. Of het nu uitgaat van
fanatieke moslims, linkse of rechtse extremisten. Vrije meningsuiting houdt op
waar geweld begint. Ons medeleven gaat uit naar de vele slachtoffers, hun
nabestaanden en de Noorse natie.
Tot slot nog dit. De jonge dader heeft
blijkbaar niks begrepen van het nationalisme. Echt nationalisme heeft niks te
maken met een dwaas superioriteitsgevoel. Echt nationalisme drijft op liefde en
niet op haat. Ons nationalisme is gedragen door liefde voor ons volk, maar ook
respect voor anderen. Haat en geweld horen daar niet bij. Nooit.
BUSKERUD - Rond het tijdstip van de aanslag in Oslo heeft een man die was uitgedost als politieman meerdere schoten gelost bij een jongerenbijeenkomst van de regerende Arbeiderspartij.
Volgens ooggetuigen zouden er zeker twintig tot dertig doden zijn gevallen. Dat gebeurde op het eiland Utøya, circa 30 kilometer ten noordwesten van Oslo.
Volgens de Noorse publieke omroep NRK is er inmiddels een persoon gearresteerd. Mogelijk gaat het om de schutter. Het zou gaan om een grote, blonde man met een Noors uiterlijk.
De politie zegt dat de gearresteerde schutter van het eiland Utøya ook betrokken is bij de aanslagen in Oslo. Ook zegt de politie dat ze vrezen dat er explosieven op het eiland zijn.
De Noorse site Abcnyheter heeft een (schokkende) foto van de lijken aan de kust. NRK heeft beelden.
Gezwommen
Er waren meer dan 500 jongeren op het eiland. Sommigen zouden naar de wal zijn gezwommen. Die ligt op een afstand van ongeveer 750 meter.
Het was de bedoeling dat premier Jens Stoltenberg een toespraak zou houden tijdens het evenement. Ook oud-premier Gro Harlem Brundtland zou aanwezig zijn.
Routinecontrole
De agent was het traditionele zomerfeest van de partij AUF binnengestapt met de mededeling dat het een routinecontrole was, wegens de aanslag in Oslo. Daarna begon hij te schieten.
De politie is massaal onderweg naar het kleine eiland (circa 500 bij 500 meter groot).
We hebben zon stil vermoeden dat er op deze 21ste juli geen feeststemming zal
hangen in het paleis in Laken. Het land verkeert in een existentiële crisis en
niemand weet hoe we daar nog uit geraken. Her en der valt de suggestie om een
buitenlandse bemiddelaar in te schakelen. De vorming van een federale regering
lijkt stilaan onmogelijk te worden en dus komt het Tsjecho-Slowaaks scenario -
de vreedzame boedelscheiding - steeds dichterbij.
Een paar jaar geleden
wierp een Vlaams journalist Elio Di Rupo voor de voeten dat als de Franstaligen
dwars zouden blijven liggen, de Vlamingen gewoon hun meerderheid in het
parlement zouden kunnen gebruiken om de splitsing van BHV door te drukken. Dat
zou dan het einde van België zijn, antwoordde Di Rupo laconiek. De journalist
kaatste de bal terug met de opmerking: Dat zou democratie zijn. Waarop Di Rupo
zei: Dan zal de democratie het einde van België zijn. Met andere woorden: als
Vlaanderen zijn meerderheid gebruikt, barst België.
Het is jammer dat het
interview en deze passage niet meer aandacht gekregen hebben, want ze vatten de
kern van de Belgische impasse perfect samen. Als het een simpel geval was van
meerderheid tegen minderheid, dan hadden vijf minuten politieke moed volstaan om
BHV te splitsen, merkt Guido Vanden Wyngaerd, professor taalkunde aan de HUB,
op (De Standaard, 18.07.11). Maar de macht van het getal wordt in het Belgische
staatsbestel ingeperkt door allerlei mechanismen die de minderheid bescherming
bieden tegen ongebreidelde overheersing door de meerderheid. Wat Vanden
Wyngaerd de macht van het getal noemt, heet in feite democratie. En die is in
België deskundig buiten werking gesteld door pariteit, bijzondere meerderheden
en alarmbelprocedures. De minderheid heeft de macht gegrepen en alle touwtjes in
handen. Waar zit de linkse persmeute nu die ten tijde van de apartheid in
Zuid-Afrika elke dag one man, one vote stond te roepen? Voor België geldt dat
democratische principe blijkbaar niet
Vanden Wyngaerd stelt dat de
Vlamingen die hopen dat de Franstaligen uiteindelijk wel zullen buigen als de
Vlamingen maar voet bij stuk houden, zich vergissen. De Franstaligen beseffen
maar al te goed de inzet van het huidige conflict. Het gaat om hun eigen
toekomst in een hervormd België. Volgens de prof zijn er maar drie
mogelijkheden. Plan A geniet duidelijk zijn voorkeur: het behoud van de
Belgische status quo en van alle beschermingsmechanismen. Dat betekent verder
aanmodderen en - vermits de prof het er niet bij vertelt, zullen wij het maar
doen - dat de Vlamingen al hun gerechtvaardigde eisen moeten opgeven. Dat wij
Vlamingen nooit het beleid zullen kunnen voeren dat we willen en ook nodig
hebben. Plan B is de splitsing van België. Als het echt moet, zullen de
Franstaligen wel voor de splitsing kiezen. Maar dat is, volgens Vanden Wyngaerd
vooral ingegeven door hun afkeer voor plan C. En nu wordt het interessant: Plan
C is een hervormde Belgische staat waarin de Vlaamse meerderheid ongehinderd kan
spelen. Vandaag over BHV, morgen in andere en nog gevoeliger kwesties.
Die Vlaamse droom is de Franstalige nachtmerrie, schrijft Vanden
Wyngaerd. De Franstaligen zullen nooit willen leven in een België dat
gedomineerd wordt door een Vlaamse meerderheid. Lees en verbeter: in een land
waar ze hun bevoorrechte positie moeten opgeven en waar de democratische
meerderheid kan werken. Dan zullen het de Franstaligen zelf zijn die de stekker
uit België trekken. Dat is wat wij al talloze keren hebben betoogd. Vanden
Wyngaerd wijst er dan ook terecht op dat in Franstalig België veel concreter
wordt nagedacht over de splitsing van België, dan aan Vlaamse (of zelfs
Vlaamsnationale) kant.
De oude uitspraken van Di Rupo en het opiniestuk
van Vanden Wyngaerd verdienen de nodige aandacht. Al was het maar omdat ze de
hoop op een fundamentele staatshervorming doorprikken. Dat is een illusie. Wie
de Belgische blokkeringen wil wegwerken, moet de beschermingsmechanismen
opdoeken. Wie dit land grondig wil hervormen, moet aan de positie van de
Franstaligen raken. En dat zullen zij nooit dulden, want dan heeft België voor
hen geen enkele meerwaarde meer. Of, zoals Di Rupo al zei: democratie zal het
einde van België zijn. Stop dus maar met die oeverloze onderhandelingen die
nergens toe leiden. Vlaanderen moet duidelijk maken dat het Plan A niet lust. En
vermits de Franstaligen nu al 400 dagen lang laten blijken dat zij niet van Plan
C of een Copernicaanse omwenteling willen weten, blijft alleen Plan B over: de
splitsing. Wachten heeft geen enkele zin meer.
Een paar weken terug alweer het durft al eens
druk zijn stak ik het water over om in Sint-Amands naar de twee keer per jaar
doorgaande boekenmarkt te trekken. Toegegeven, als er niet ook een rommelmarkt
was aangekondigd, dan had ik dat niet gedaan. Op boekenmarkten ligt dan wel héél
veel te koop dat ik wel zou willen, maar de prijzen zijn er over het algemeen
ook naar en met enige teleurstelling moet ik over het algemeen veel meer
interessante dingen laten liggen dan ik er koop. Nu goed, de rommelmarkt stelde
uiteindelijk niks voor en op de boekenmarkt kocht ik toch een achttal boeken.
Hieronder, ter afwisseling van de publicaties in De leeshoek, krijgt u een
overzichtje:
- Doodlopend strand van J.G. Ballard (overleden op 19 april 2009),
uitgegeven bij Meulenhoff te
Amsterdam in de Science Fiction-serie (nr. 37) in 1970. Doodlopend strand is
een verhalenbundel, met daarin opgenomen Eindspel, Onder de
bewustzijnsdrempel, De laatste wereld van de Heer Goddard, De tomben des
tijds, Nu ontwaakt de zee, De Venusjagers, Eén doorhalen, Opeens in de
middag en het titelverhaal Doodlopend strand, en J.G. Ballard is zelfs de
meest onbelezenen onder u wellicht bekend vanwege ... een film: Empire of the Sun.
Deze film is gebaseerd op een boek dat eigenlijk niét in zijn oeuvre past en dat
de autobiografie van zijn jeugd in Shangai (en in het bijzonder in het
gevangenenkamp Lunghua) vormt. Maar meer van zijn boeken en verhalen werden
verfilmd. Wie het iets alternatievere circuit volgde in de jaren negentig zal
zich ongetwijfeld nog Crash (in een regie van
David Cronenberg, beslist een van mijn favoriete films) herinneren, maar ook
The Atrocity Exhibition, Low flying aircraft, Thirteen to Centaurus en een
aantal andere van zijn verhalen werden verfilmd. Hoe dan ook is de auteur bekend
vanwege zowel zijn apocalyptische sf-romans als vanwege zijn
magisch-realistische fantasy-verhalen. Zeggen u misschien iets: De brandende
aarde, De klap (Crash), Wakend oog of een van zijn talloze kortverhalen.
Zullen u misschien ook niet onbekend zijn: Brian Aldiss, Alex Garland, Jean
Baudrillard, Ian Curtis, Cabaret Voltaire, The Sisters of Mercy, The Buggles,
allemaal sterk beïnvloed door de werken van Ballard. En als u de niet zo
mainstream new wave kent, dan zal ook Warm Leatherette van The
Normal uit 1978 (later gecoverd door onder andere Grace Jones) u wel wat
zeggen: rechtstreeks geïnspireerd door Crash;
- Chronopolis, eveneens van J.G. Ballard.
Uitgegeven bij Meulenhoff in 1975 en bevattende de kortverhalen (condensed
novels) De eeuwige dag, Gevangene van de koraaldiepten, Morgen duurt een
miljoen jaar, De man op de 99ste verdieping, Billennium, Chronopolis, De
tuin des tijds, De wachttorens, De zandkooi en Het einde van het
diepzeeleven. Alle uitleg hierboven natuurlijk, maar toch nog even kort naar de
achterflap: het verhaal over de overbevolkte dolgedraaide supermaatschappij
waar alles volgens precieze en zeer gecompliceerde tijdschemas was geregeld
voor al haar bewoners: winkelen, werken, slapen, het gebruik van de openbare weg
totdat er een revolutie uitbrak die de klok verbood; of het verhaal van de
onheilspellende wolken die de mensheid observeerden tot in hun huizen, of de
Doornroosje-variatie over de stervende tuin van de tijd. Ballard is in deze
fantastische verhalen (geschreven tussen 1957 en 1962) een moderne magiër van
groot formaat;
- Dertig dagen oorlog van Wies Moens, uitgegeven
bij Wiek Op te Brugge in 1941. Tweede druk, voorzien van pentekeningen van René De Pauw. Wies
Moens voorstellen hoeft allicht niet, dus houd ik het bij de intro die hij
schreef bij het boek: In Zuid-Brabant, midden in de vruchtbare, heuvelende
streek tusschen Zenne en Dender, ligt de plaats, waar dit oorlogsdagboek
geschreven werd. De tijdspanne, die het omvat, loopt van 10 mei tot en met 8
juni 1940. Gedurende deze drie decaden heb ik de boven-aangeduide plaats mijner
woning slechts voor een paar korte uitstappen verlaten;
- Cyriel
Verschaeve door Luc Vilsen. Verschenen bij Desclée De Brouwer in de
reeks Ontmoetingen in 1964. Gekocht omdat ik al jaren boeken van en over
Verschaeve verzamel en de moeite waard alleen al omwille van het besluit: In de
tijd toen ook de Vlaamse beweging door de romantiek werd aangedreven, hebben
vele van zijn volgelingen en bewonderaars de vergissing begaan zijn
letterkundige produktie even hoog op te hemelen als hun eigen politiek-volkse
betrachtingen, waarvan hij het symbool was. Zijn verguizers hebben precies het
omgekeerde gedaan. Aldus werd hij een omstreden figuur. Voor onze generatie,
sceptisch en nuchter uit de wereldoorlog gekomen, die zelfs de schouders ophaalt
voor het Nooit meer oorlog! van haar vaders, en voor wie Vlaamse Beweging een
kwestie is geworden van werkloosheidscoëfficiënten, economische streekplanning
en industriële expansie, kan Verschaeve niet meer betekenen wat hij was voor de
generatie der IJzersoldaten. Hun strijd is echter onze verworvenheid geworden.
Daarom weigeren wij Verschaeve (en zijn tijd) als historisch verschijnsel te
klasseren, zoals anderen dat deden. De smaak van vandaag is de smaak van
gisteren niet, en niemand kan zeggen welke de smaak van morgen zal zijn. Van
onze generatie af zal de politieker-Verschaeve in de vergeethoek geraken; de
geschiedenis zal hem alleen oordelen op grond van zijn artistieke betekenis.
Wat op zijn zachtst gezegd niet echt het geval is gebleken. Ten slotte nog de
laatste twee zinnen van het boek: En wat men ook over de mens moge denken: in
vreemde grond te moeten rusten, heeft hij niet verdiend. Daarvoor heeft hij
Vlaanderen te zeer bemind.
Binnen een paar dagen krijgt u deel twee van
dit overzichtje.
Dreven anonieme brieven en laster Frank Geyssens tot
zelfmoord?
Donderdag heeft de 57 jarige Frank Geyssens een einde aan zijn
leven gemaakt. Frank Geyssens woonde in Lembeke maar is afkomstig uit
Maldegem. In 1990 werd hij bij Timbo de eerste streekmanager van het
Meetjesland.
Na enkele jaren kreeg hij op basis van vermoedens van
onregelmatigheden bezoek van het Hoog Comité van Toezicht. Hij werd van alle
blaam vrij gepleit, maar zijn imago was geschonden en hij verliet het
Meetjesland.
In 2008 kwam hij terug, en wel als directeur van
RESOC/SERR Meetjesland-Schelde-Leie. Hij kon zijn werk dat hij in 1990 was
gestart op het vlak van streekontwikkeling verder zetten.
De afgelopen
jaren heeft hij er in zijn functie als directeur van Resoc voor gezorgd dat
verschillende openbare besturen, verenigingen en organisaties tienduizenden
euros aan Europese subsidies binnenhaalden.
Begin dit jaar doken echter
de eerste anonieme brieven op waarin zowel Frank Geyssens als Comeet van
gesjoemel werden beschuldigd. Frank zag in die anonieme brieven een politieke
afrekening. Hij vond het jammer en laf dat de briefschrijver anoniem werkte.
Volgens Daniel Van de Velde, voorzitter van de SERR, is ondertussen duidelijk
gebleken dat bij de subsidietoekenning aan Comeet alles legaal is verlopen en
Frank Geyssens niets te verwijten viel.
Hoewel hij uiterlijk de indruk
gaf dat de lastercampagne hem niet raakte trof ze hem veel zwaarder dan hij
aan om het even wie wou toegeven. Zijn zelfmoord was voor iedereen die met
hem samenwerkte dan ook een complete verrassing.
De plechtige uitvaartliturgie, waartoe u vriendelijk wordt uitgenodigd, vindt plaats op vrijdag 22 juli 2011 om 10.30 uur in de decanale kerk Sint-Barbara (Marktstraat) te Maldegem, gevolgd door de nederzetting in de familiegrafkelder op de gemeentelijke begraafplaats te Maldegem.
Daniël Van de Velde
Voorzitter SERR MLS en Wnd Voorzitter RESOC MLS
9900 Eeklo - Oostveldstraat 91
» Bron: De Gentenaar, De Standaard, Het Nieuwsblad
Hendrik Vuye meent dat De Wever redenen genoeg heeft om de nota-Di Rupo
af te wijzen. Vuye is hoogleraar staatsrecht aan de Universiteit
Namen.
· Wat Elio Di Rupo voorstelt is geen zuivere splitsing van B-H-V, maar
wel een onzuivere uitbreiding van Brussel
De nota-Di Rupo werd aanvankelijk gunstig onthaald. Opvallend was dat
sommige opiniemakers snel hun enthousiasme verloren. Dit lijkt bevreemdend, maar
is het helemaal niet. Bij een eerste lectuur lijkt de nota evenwichtig. Alleen
is de nota gelaagd geschreven: wat de ene pagina geeft, neemt een andere
terug.
Neem bijvoorbeeld B-H-V. Unisono werd geschreven dat dit een vrij
zuivere splitsing is. Dit is juist wanneer men alleen het hoofdstuk over B-H-V
leest. De kieskring wordt gesplitst in drie kieskringen: Brussel, Vlaams-Brabant
en Waals-Brabant. Het enige onzuivere element is dat de inwoners van de zes
Vlaamse randgemeenten ook kunnen stemmen voor de kieskring Brussel, net alsof ze
Brusselaars waren. Deze splitsing heeft tot gevolg dat geen enkele Vlaming zal
verkozen zijn te Brussel. Maar hier toont Di Rupo zich vrijgevig. Hij vervangt
de gecoöpteerde senatoren door gecoöpteerde Kamerleden, zodat de Vlaamse
partijen één of meerdere Brusselaars kunnen aanduiden als Kamerlid. Hij noemt
dit het corrigeren van "ondervertegenwoordigingen". Tot hier niets dan
staatsmanschap en verdiend applaus. Frans als gerechtstaal Maar
wat staat er in de andere hoofdstukken? Wat het gerechtelijk arrondissement
betreft volgt Di Rupo ogenschijnlijk het wetsvoorstel-Vandenberghe. Het parket
wordt verticaal gesplitst in een parket Halle-Vilvoorde en Brussel. De
rechtbanken worden horizontaal gesplitst in eentalige rechtscolleges. Welhaast
onschuldig voegt de nota eraan toe dat binnen het gerechtelijk arrondissement
B-H-V partijen zich kunnen wenden tot de rechtbank van hun taalkeuze. En voor de
randgemeenten zullen er "bijzondere modaliteiten" komen. Wat een prachtige
valkuil! Di Rupo wijzigt wezenlijke elementen van de taalwet in gerechtszaken
van 1935 en niemand bemerkt het. Voor de burger die dit wenst, wordt Frans de
gerechtstaal, net alsof men niet in Vlaanderen woont.
In een ander
hoofdstuk komt het taalgebruik in de randgemeenten aan bod. Voor een periode van
zes jaar verlopen de contacten met de gemeente in het Frans. Na verloop van zes
jaar krijgt men een Franstalig schrijven met het verzoek deze periode te
verlengen. Dit betekent dat de Franstaligen in de zes Vlaamse randgemeenten
nooit een Nederlandstalig contact hebben met hun gemeentebestuur, net alsof ze
niet in Vlaanderen wonen.
Hoe zit het dan met wat Mangain omschrijft als
de "democratisch verkozen burgemeesters"? Een burgemeester wordt niet verkozen,
maar benoemd door de gewestregering. Dit is niet alleen in Vlaanderen zo, maar
ook in Brussel en Wallonië. In 1988, met de zogenaamde Pacificatiewet, hebben de
Franstaligen al verkregen dat de schepenen in de zes randgemeenten rechtstreeks
worden verkozen, net als de gemeenteraadsleden. Bovendien bepaalt de
Pacificatiewet dat er een onweerlegbaar vermoeden bestaat dat deze mandatarissen
Nederlands kennen. Surrealistischer kan moeilijk: zelfs indien een mandataris
kennelijk geen woord Nederlands spreekt, dan wordt hij wettelijk geacht
Nederlands te kennen. Dit is het soort van akkoorden uit de tijd van grote
staatsmannen als Mark Eyskens en Louis Tobback, twee Leuvense orakels die nu
graag de les lezen aan anderen.
De enige gemeentemandataris waar de
Vlaamse regering nog vat op heeft is de burgemeester. Wat stelt nu de nota-Di
Rupo? Indien de Vlaamse regering weigert een burgemeester te benoemen, dan kan
deze benoemd worden door het Grondwettelijk Hof. Op deze wijze ontsnapt de
benoeming aan de Vlaamse voogdij, net alsof deze gemeenten geen Vlaamse
gemeenten zijn.
Een ander hoofdstuk roept een samenwerkingsorgaan tussen
gewestregeringen, provincies en gemeenten in het leven, de Brusselse
"grootstedelijke gemeenschap" onder meer bevoegd op het vlak van werk, economie,
ruimtelijke ordening, mobiliteit, openbare werken en milieu. Wat er staat, is
echter niet wat het is.
Door gemeenten te laten toetreden tot dit orgaan
wordt ook een culturele samenwerking mogelijk - handig verzwegen in de nota -
tussen een Brusselse gemeente en een verfranste gemeente uit de rand. Beide
kunnen dan bijvoorbeeld gezamenlijk op Vlaams grondgebied een Franstalige
bibliotheek oprichten die subsidies krijgt van de Franse Gemeenschap. Dit zijn
extraterritoriale bevoegdheden en dus een doorbreken van het
territorialiteitsbeginsel. Zo wordt de Franse Gemeenschap bevoegd in Vlaamse
gemeenten, net alsof het Brusselse gemeenten zijn.
Belgitude En
wat met de toepassing van de taalwetgeving? Voortaan is niet langer een
Nederlandstalige kamer van de Raad van State bevoegd, maar wel het taalparitair
samengestelde Grondwettelijk Hof. Subtiel gevonden, maar in de feiten komt dit
neer op een afzwakken van de taalwetgeving. Waar de Raad van State steeds heeft
gewaakt over het territorialiteitsbeginsel, beoefent het Grondwettelijk Hof,
naar de woorden van emeritus voorzitter Paul Martens, een "belgitude
juridictionnelle". Ruim geïnterpreteerde faciliteiten neigen naar tweetaligheid,
net alsof deze gemeenten Brusselse gemeenten zijn.
Als toetje maakt de
nota ook het Brusselse en het Waalse Gewest bevoegd voor de ring rond Brussel.
Ook dit zijn extraterritoriale bevoegdheden. En de kers op de taart is dat 10
Kamerleden verkozen worden in een federale kieskring, zodat men van Oostende tot
Hasselt kan stemmen voor Franstalige kandidaten.
Is dit groot
staatsmanschap? Of is dit boerenbedrog? Wat Di Rupo voorstelt is geen zuivere
splitsing van B-H-V, maar wel een onzuivere uitbreiding van Brussel.