Wilders was uiteraard niet in Manhattan om de inwoners erop te wijzen dat het ooit Nieuw-Amsterdam had geheten en dat er daarom een Nederlands-Amerikaanse verbintenis zou zijn, al haalde hij nog wel even aan dat New York geworteld zou zijn in de Nederlandse tolerantie. Maar nee, Wilders kwam er om de New Yorkers te waarschuwen voor de islam en zich uit te spreken tegen de bouw van een islamitisch gebouw aldaar. Een dergelijke actie komt zeker niet als een verrassing, want het staat min of meer omschreven in het verkiezingsprogramma 2010 van zijn Partij voor de Vrijheid, namelijk de ‘Strijd tegen islam moet het kernpunt van ons buitenlands beleid worden’.

Korte historie Wilders

In 1990 begint Wilders bij de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD) als beleidsmedewerker sociale zaken en sociaaleconomisch beleid. Evenals is hij inzetbaar als tekst- en toesprakenschrijver voor Tweede Kamerleden van de VVD. In zijn vorige baan was hij wettechnische medewerker van de sociale verzekeringsraad, vandaar dat zijn kennis op de voorgaande terreinen voor de VVD te gebruiken was. Daarnaast werkt hij op het internationaal secretariaat van de VVD, dat zich in die tijd vooral bezighoud met de ontwikkelingen in Oost-Europa. Ook geen rare keuze, omdat hij getrouwd is met een Hongaarse vrouw en zich in het verleden bezighield met situatie van Hongaarse minderheden in Oost-Europa.

In de jaren negentig wordt hij gerekend tot de groep rondom Frits Bolkestein, die zich aan de rechterkant van de VVD bevinden. Hij ontmoet Bolkestein tijdens zijn sollicitatiegesprek als beleidsmedewerker bij de fractie en ze blijken het één en ander overeenkomstig te hebben; een hekel aan linkse intellectuelen met zelfhaat en een afkeer van antiwesterse ideologieën, of die nu van communistische of pan-Arabische snit was. Later wordt in drie boeken van Bolkestein expliciet Wilders bedankt voor zijn bedrage.

Augustus 1998 wordt hij zelf verkozen als Tweede Kamerlid voor de VVD. Zijn voorbeeld Bolkestein vertrekt op dat moment richting Brussel voor een baan als eurocommissaris na een grote verkiezingsoverwinning, vooral door het aankaarten van de integratieproblematiek. Met het vertrek uit de Tweede Kamer van de Centrum Democraten is de rechterkant van de VVD nog de enige die de problemen m.b.t. vreemdelingen enigszins aankaart. Wilders behoort duidelijk tot deze kring en wil ook dat de VVD meer deze kant op gaat en zich ook zo profileert.

Het is dan ook niet verbazend dat Wilders weinig opheeft met Hans Dijkstal, die het in 2002 heeft moeten opnemen tegen Pim Fortuyn bij landelijke verkiezingen. Dijkstal staat dan bekend als linkse liberaal, met geen scherp profiel op het gebied van immigratie en integratie. Wilders probeert in die tijd dan ook de rechtse krachten te bundelen om iemand anders naar voren te schuiven. Maar zijn zorgen over Fortuyn werden door weinigen binnen de VVD gedeeld, vervolgens verloor de VVD gigantisch bij de verkiezingen en werd Wilders niet herkozen.

In 2002 kwam Wilders toch weer terug in de Tweede Kamer, doordat de VVD mee ging regeren en enkele kamerleden een positie kregen in het nieuwe kabinet. Maar dit kabinet valt snel en bij de verkiezingen van 2003 herstelt de VVD zich enigszins en Wilders blijft in de Kamer. De VVD is op dat moment onder de nieuwe voorman Jozias van Aartsen flinke rechtse taal aan het bezigen. Ook zit de Somalische Ayaan Hirsi Ali, ex-PVDA en ex-Moslim inmiddels bij de VVD, die in en buiten de Tweede Kamer de éne na de andere aanval op de islam start.

In juni 2004 echter, schrijft Wilders samen met VVD collega-Kamerlid Gert-Jan Oplaat het tienpuntenplan, dat dient als discussiestuk voor de Limburgse afdelingen van de VVD. Na het zelf laten uitlekken van het discussiestuk, komt hij hiermee stevig in aanvaring met de fractievoorzitter van Aartsen, die vindt dat hij dit tienpuntenplan moet intrekken. Wilders wil dit niet een zo scheidt hij zich af van de VVD, naar eerst de tijdelijke naam Groep Wilders, om vervolgens met de verkiezingen van 2006 mee te doen als de Partij Voor de Vrijheid.

Beschermen liberale waarden

Geert Wilders en Ayaan Hirsi Ali, schreven in 2003 samen een opinieartikel genaamd ‘Een liberale jihad’ dat in het nrc-handelsblad gepubliceerd werd. Hierin pleiten ze voor beperking van de rechtsbescherming van potentiële terroristen. Ook benoemt men de radicale islam, die volgens hen oprukt in Europa. Er moet volgens hen een krachtig antwoord komen, desnoods met het opzijzetten van elementaire rechten.

Op 21 maart 2006 publiceerde Wilders zelf een politiek-filosofisch essay ‘een nieuw-realistische visie’, waarin hij analyseert dat de ontwikkelingen die zich op mondiale schaal hebben voorgedaan de liberaal-democratische staat bedreigen. Volgens hem is de islam de belangrijkste vertegenwoordiger van het nieuwe despotisme en dat vraagt om een weerbare democratie. “Een weerbare liberale democratie vraagt dus om alertheid en voortdurend onderhoud. Dat betekent niet dat zij alleen met politieke middelen overeind kan worden gehouden”.

Zoals zijn partijnaam al stelt - de naam is afkomstig van de voorganger van de VVD - wil Wilders de vrijheden die de liberale democratie heden te dagen biedt beschermen. En niet door af te wachten, maar juist de door de aanval te zoeken tegen mensen en ideologieën die deze bedreigen. Iets wat hij niet alleen in Nederland wil, maar hij wil dus ook – getuige zijn toespraak in New York – deze staatsgedachte internationaal verdedigen en promoten.

Het is overigens een discours dat zeker onder Nederlandse jongeren in den lande aanslaat, die opgegroeid zijn met alle vrijheden en geen zin hebben in nieuwe beknellende normen en waarden die moslims met zich meedragen. Ook is er vanaf de Tweede Wereld oorlog een algemene consensus dat de liberale democratie het minst slechte politiek systeem is. Hoe sommige van Wilders zijn ideeën zich gaan verhouden met dit systeem, denk aan het verbannen van de koran of vergaande anti-terrorismemaatregelen (zoals we die kennen van de Amerikaanse patriot act), is een nog wat onduidelijke weg. Maar ook weer geen onbegaanbare gezien de huidige anti-discrimantiewetgeving die ook haaks lijkt te staan op bepaalde beginselen van de liberale democratie.

Los daarvan is het weer een heel ander verhaal of men internationaal wel zit te wachten op een politicus die een dergelijke regeringsvorm agressief promoot. De islamitische wereld alvast zeker niet. Maar ook een Rusland of China staan over het algemeen niet open voor critici van hun politieke systeem. Al met al is zijn botsing met de islamitische wereld een boeiende, die ons zeker ook veel inzichten kan schenken in wat de islam nu precies met ons continent wil. Wilders zijn internationale optredens verzorgen i.i.g. een hoop spanning en sensatie in de pers.

Bronnen o.a.:

* Boek: ‘Veel gekker kan het niet worden’ – Arthur Blok en Jonathan van Melle,  2008 ‘het eerste boek over Geert Wilders’

* Boek: Geert Wilders, tovenaarsleerling – Meindert Fennema, 2010

voor meer zie bijlage