Het begrip discriminatie
werd in 1971 in ons Wetboek van Strafrecht opgenomen nadat het oorspronkelijk
door de voormalige Sowjet Unie (ja hoor!) in de Verenigde Naties werd
geïntroduceerd. Mooi toch ? Helaas beseffen velen niet wat de consequenties
daarvan kunnen zijn. Eigenlijk is het immers een totalitaire ideologie die
wordt opgelegd aan een democratische samenleving en die tot doel heeft de
mensen weerloos en monddood te maken. Ieder politiek en sociaal
meningsverschil kan voortaan immers vertaald worden in termen van
discriminatie.Wij hebben dan ook te maken met een breed assortiment van linkse
en ultra-linkse pressiegroepen waartegen een maatschappelijke zelfverdediging
onmogelijk wordt gemaakt. Het is namelijk niet de bedoeling dat deze wet tegen
progressieve(?) mensen in stelling wordt gebracht!
Ook het begrip "discriminatie" wordt heden ten dage dus te pas en
te onpas gebruikt. Alleen al het uitspreken van een mening over een
bepaalde bevolkingsgroep wordt door sommigen al gezien als discriminatie
terwijl het er totaal niks mee te maken heeft. Wat is dan wel echte
discriminatie?
Echte
discriminatie is het onthouden van rechten aan, of het anders behandelen van, bepaalde
mensen of groepen mensen in een maatschappij.
Met het uiten van een mening beperk je deze rechten helemaal niet. Ook wordt
door deze mening geen rechten aan mensen ontzegd.
Een liberale democratie moet zich onderscheiden door de vrijheid van meningsuiting.
En die vrijheid behoort ook te gelden voor opinies die sommigen onwelgevallig
zijn. Het benoemen van een kritische of onwelgevallige mening als zijnde
discriminerend is dan ook volslagen onzin.
Het
misbruik van de term Discriminatie maakt(e) voor bepaalde mensen de weg vrij om
allerlei plannen uit te voeren die tegen het voortbestaan van het Vlaamse
volk gericht zijn, zonder dat men voor kritiek behoeft te vrezen.
Laat u dus nooit de mond snoeren of intimideren door het misbruik (door wie ook)
van racisme. Na het lezen van dit artikel weet u wel beter.
Racisme is in Vlaanderen een vals probleem! Vlaams Belang wil van geen Vlaams Centrum voor Racismbestrijding weten!
Filip
Dewinter: Vlaanderen heeft geen nood aan een Vlaams Centrum voor
Racismebestrijding maar aan een inburgeringsbeleid dat de vreemdelingen
responsabiliseert en de Vlamingen niet culpabiliseert!
De Vlaams Belang-fractie in het Vlaams Parlement stelt vast dat de
Vlaamse Regering tegen juni volgend jaar een eigen Vlaams Centrum voor
Racismebestrijding wil oprichten. De Vlaamse Regering verwijt het huidige
federale Centrum voor Gelijke Kansen een gebrek aan structureel overleg met het
Vlaamse niveau, ideologisch gekleurd te zijn en een werking die getuigt van
verregaande wereldvreemdheid.
Het Vlaams Belang merkt op dat wanneer
de Vlaamse partijen met de NVA op kop - menen dat het CGKR voortdurend
voorstellen doet die in Vlaanderen niet op een meerderheid kunnen rekenen de
enige juiste conclusie de afschaffing is van deze geldverslindende en
gepolitiseerde instelling die bovendien tot doelstelling heeft één bepaalde
politieke strekking in Vlaanderen zoveel mogelijk monddood te maken, nl. het
Vlaams Belang.
De Vlaamse Regering en Minister Bourgeois voor
Inburgeringsbeleid in het bijzonder moeten integendeel garant staan voor een
inburgeringsbeleid dat prioritair de vreemdelingen responsabiliseert en niet de
Vlamingen culpabiliseert via een zoveelste Vlaamse overheidsinstelling die op
zoek gaat naar problemen die zich in het huidige Vlaanderen amper voordoen. Het
Vlaams Belang vraagt zich af welke de kostprijs van deze nieuwe Vlaamse
instelling zal zijn. Op een moment dat de Vlaamse Regering onderstreept dat ze
reeds twee jaar heeft bespaard om een begroting in evenwicht te bereiken kan en
mag het niet de bedoeling zijn dat de middelen voor nieuwe beleid onder meer
naar een dergelijke instelling zouden gaan.
Filip Dewinter vindt het
hallucinant dat uitgerekend de N-VA met Minister Bourgeois op kop een Vlaams
Centrum voor Racismebestrijding wil oprichten terwijl ze federaal de werking van
het GGKR voortdurend bekrisiteert. N-VA wil dus eens te meer de handlanger zijn
van links dat met een dergelijk centrum de racisme-mythe in Vlaanderen in stand
wil houden.
Vlaams Volksvertegenwoordiger Filip Dewinter zal Vlaams
Minister van Inburgering Geert Bourgeois zo snel mogelijk interpelleren over de
initiatieven van de Vlaamse Regering ter zake.
De Antwerpse politie verspreidt in cafés affiches in zone West om cafégangers aan te manen tot stilte. De affiches kwamen er op vraag van de cafébazen, die geconfronteerd worden met de decibels van hun klanten. De affichecampagne kwam tot stand na overleg van de horeca met de cel Samenleving van de politie. Die sluit niet uit dat de affichecampagne ook in andere delen van de stad herhaald zou worden. De politie beweert trouwens dat er geen oorzakelijk verband is met de klachten van buurtbewoners tegen rokende cafégangers op de stoep. Deze campagne was al voor het rookverbod gepland, luidt het.
Staf Vermeire werd geboren in een gezin van zes kinderen. Vader was soldaat aan het IJzerfront; na 1918 ont- stemd over de vervolging van de activisten trad hij uit het leger en werd belastingsambtenaar. Het gezin was Vlaamsvoelend, maar niet politiek actief. Vader overleed onverwacht in mei 1940. Staf was zeer jong heel- Nederlander en werd in de lente van 1944 buitengezet op het Gents college. Na de bevrijding werd hij opgepakt, maar in december zonder proces vrijgelaten. Hij zou meteen actief worden in de nationale strijd!
Stafs eerste echte beroep was bij de tijdschriftendienst van het dagblad De Standaard. Hij werkte er tot in 1954 en beschikte er over veel vrije tijd, wat hem toeliet overal in Vlaanderen contacten te leggen en een uitgebreid netwerk van sympathisanten uit te bouwen, wat hem van nut zou zijn in de drie gebieden waar hij zou werken: dat van de Dietse jeugdbeweging, dat van de sociale werking voor getroffen Vlamingen en hun families, en dat van de uitgeverij.
Jeugdleider
Meteen na de oorlog zette Staf zich in om een bescheiden vorm van nationalistische jeugdbeweging te begin- nen: het Vendel Artevelde bij het Jeugdverbond der Lage Landen, wat later de kern zou worden van het ADJV (Algemeen Diets Jeugdverbond). Die namen alléén al zeggen ons dat Staf zich steeds Diets zou noemen, niet Vlaams-nationaal, en daar ook consequent naar zou handelen. Het ADJV zou nooit een groot aantal leden tel- len, maar groot belang werd gehecht aan ideologische vorming. In 1954 kon Staf het West-Vlaams kasteel van Wakken (geboortedorp van Joris Van Severen) huren; dit bood hem tot dan toe ongekende mogelijkheden. Vooreerst werd hier het hoofdkwartier van het ADJV gevestigd, waar ook andere jeugdgroepen welkom waren. Wakken werd tevens Huize Daels, naar de vroegere voorzitter van het IJzerbedevaartkomitee, die op dat mo- ment nog in ballingschap in Zwitserland woonde. Ten slotte was het, naast een documentatiecentrum, ook nog het knooppunt van een uitgebreide sociale dienstverlening.
Jeugdzorg
De vzw Jeugdzorg dateert van 1949. Doel was op alle gebieden, met uitsluiting van iedere vorm van politieke actie, de noden van de jeugd te lenigen. In de praktijk was dat verlenen van morele en materiële steun aan be- proefde gezinnen, het houden van Sint-Niklaas- en Kerstacties, het inrichten van vakantiekolonies en jeugdkam- pen, het openstellen van jeugdzorgtehuizen, het openhouden van een documentatiecentrum .... Een haast bo- venmenselijke opdracht waarin Staf zelfs met totale en belangeloze inzet nooit helemáál slagen kon.
Uitgeverij
Al zeer jong had Staf Vermeire voor het uitgeven van boeken en tijdschriften veel belangstelling. Al in 1946 leid- de hij Vive le gueux!, een jongerenblad uitgegeven door enkele mensen die tijdens de oorlog in de nationale jeugdbeweging oppositie voerden tegen de verduitsing. Daar kwam in 1948 Het gulden vlies bij, tijdschrift voor Dietse levensstijl. De constanten in zijn denken bleken toen al: afkeer van anti-Vlaamse repressie, zonder in revanchisme te vervallen; respect voor de voorgaande nationalistische figuren; afstand van elke vorm van partij- politiek; respect voor de traditionele cultuur; vasthouden aan de christelijke beginselen, en rechtlijnig Nederlan- der-zijn.
Diezelfde lijn vindt men in de jeugdbladen De Vendeljongen en Het Dietse Meisje van het ADJV en, later nog, het ambitieuze Ter Waarheid (1962-1963) dat financieel niet lang houdbaar bleek en waarvan de redactie be- gin 1964 tot Dietsland-Europa toetrad.
Behoudens tijdschriften gaf Staf nog heel wat uit: in de eerste naoorlogse jaren waren dat kalenders en Oranje- agendas (1949-1954). Dan volgden werken over jeugdproblematiek: Verminkte jeugd en Losgeslagen jeugd, beide door pater Servaas Visser. En daarna belangrijke biografieën: vier Van Severenboeken (1960-1965) door Theo Hosten, Arthur De Bruyne, Luc Delafortrie en Rachel Baes; Jeroom Leuridan (1963) door Hendrik De Moen; Lodewijk Dosfel (1967) door De Bruyne; Raf Verhulst (1966) door Leo Delfos; en een belangrijke verza- meling teksten van Jean-M. Gantois (1967). Een boek over Pater Callewaert door dominikaner pater Nuyens sloot het indrukwekkende boekenprogramma in 1968 af.
De laatste jaren
Na 1968 speelde Staf in de nationale beweging een minder opvallende rol, maar hij verviel niet in inactiviteit. Vanaf 1963 was hij al betrokken bij het Actiecentrum voor Europees Federalisme (AEF) van aannemer Walter Kunnen en werd hij hoofdredacteur van het AEF-blad Europa Eén. Het was dankzij Kunnen dat Staf verhuisde naar Limburg, waar hij een tijd verantwoordelijk was voor de Jeugdzorg-werking rond het Opoeterse Kamp Hoorn. Eind de jaren 1960 vond Staf een noodzakelijke broodwinning als cultuurambtenaar van de gemeente Neeroeteren, later gecombineerd met die van bibliothecaris van diezelfde gemeente. Hij bleef nog wel contacten onderhouden met sommige kameraden, ook in Nederland. Zijn omvangrijk archief zou berusten in het Noord- Brabants Rijksarchief in s Hertogenbosch.
Hij overleed onverwacht aan een hersenbloeding op 20 april 1987, net geen 61 jaar oud. Zijn graf, met de Dietse Leeuw en het AVV/VVK ligt in Neeroeteren.
Voor wanneer een biografie?
Het is eigenlijk niet doenbaar in zon kort bestek een volledig overzicht van leven en werk van deze rusteloze idealist te brengen. Een met hart en verstand geschreven degelijke biografie zal zeer welkom zijn. In afwach- ting daarvan verwijs ik naar twee uitgaven die over Staf Vermeire en vooral over het ADJV een massa gegevens bieden: Oranje Dassen 1944-1961. Geschiedenis van het ADJV (Marijke Van Hoorenbeeck, Uitgeverij De Ne- derlanden, 1986) en Staf Vermeire 1926-1987 (Maurits Cailliau, Uitgeverij Oranjejeugd, 1988).
Nog dit: de Stuurgroep Oud-ADJV verzamelt oud-leden en sympathisanten. Een verzorgd driemaandelijks tijd- schrift geeft veel informatie over Staf Vermeire en de jeugdbeweging(en). Adres: Maurits Cailliau, Paddevijver- straat 2, 8900 Ieper.
Voor U de volledige correspondentie Portier/Anciaux
Hugo
Portier is voormalig voorzitter van het ANZ en het ANZ op zijn beurt
organiseert het jaarlijkse Vlaams Nationaal Zangfeest in de Lotto Arena in
Antwerpen en trekt duizenden Vlamingen aan. Ook vele politici van Vlaams
Belang, N-VA en zelfs CD&V bezoeken dit evenement. Partij-oprichter van
beroep Bert Anciaux hoeven we niet aan u voor te stellen.
Eerst
kan je de e-post lezen van Hugo Portier gericht aan Anciaux naar aanleiding van
een opiniestuk van Anciaux waarin hij Bart De Wever de vloer aanveegt en waarin
hij Bart Peeters bejubeld, u weet wel, de man die zich recent ook negatief
uitsprak over het nationalisme, Bart De Wever en Co.
Dag
belgicist Anciaux,
Lekker afgeven op
Bart de Wever en meehuilen met Bart Peeters. Je bent toch een moedige
jongen. Bij een confrontatie met Bart zou je als overlopertje, dus zonder
enig moreel politiek gezag zo omvergeblazen worden, als een pluimpje want
zoveel weeg je nog.
Lekker afgeven op
Bart. Ook zijn kinderen zullen dat horen op school, je bent werkelijk heel
moedig. Natuurlijk volg je de instructies van je baas Gennez die op haar
beurt de bevelen krijgt van grote baas Di Rupo; Gennez koester je, ook al
verkoopt dat mens Vlaanderen aan de onderhandelingstafel voor een
ministerpostje. Ja, ik ken SP.A ers die hun partij beu zijn en
me zeggen dat ze geobsedeerd is door een ministerpostje
Je vertoeft in mooi
gezelschap, het gezelschap dat je verdient zou ik zeggen.
Politiek beteken je
niets meer, dat is na je politiek parcours de logica zelve maar dat moet hard
aankomen maar geen paniek, je partijtje kalft wel af maar zoals gezegd geen
nood. Indien nodig verander je weer van partij zoals van hemd. Maar politiek
zal je nooit meer iets betekenen, het is over en uit.
Bert
Anciaux zou deze e-post kunnen negeren en verder doen waarmee hij bezig is,
maar de man die jarenlang (geheel onterecht) minister was op de niveaus en de
partijen die hem telkens naargelang het moment goed uitkwamen, vond het nodig
te reageren op deze e-post van Hugo Portier.
Meneer
Portier,
dank voor je mail.
Voor
alle duidelijkheid, je hebt in je hele leven nog niets betekend voor Vlaanderen
of voor meer Vlaanderen. Dat je daardoor een fundamentele frustratie hebt, dat
begrijp ik.
Het
is inderdaad niet het rechts en extreem-rechts deeltje van de toenmalige
Vlaamse beweging die ook maar één stap voorwaarts heeft kunnen zetten.
Voor
je vader had ik nog enig aanzien. Hij was een kind van zijn tijd. Uw
engagement is me vreemd. Buiten blijkbaar haat en onverdraagzaamheid. Uw
mail is een bevestiging van mijn opiniestuk. Maar dat zal je waarschijnlijk
niet begrijpen.
Wellicht
ben ik een der weinigen waarmee je nog contact kan hebben. Je mails stralen een
nood aan begrip en aandacht uit. Maar ik moet je ontgoochelen. Ik ben niet
voldoende professioneel geschoold om je te kunnen helpen. Indien nodig
geef ik je graag de coördinaten voor geestelijke hulpverlening.
Groeten Bert
We
hoeven hier niets meer aan toe te voegen. Ik denk dat we ons punt nu wel
gemaakt hebben. Oh ja, het verspreiden van dit artikel is niet verboden.
Vlaams Belang bezoekt getroffen gebieden in Londen
Op uitnodiging van Brits Europarlementslid Nick Griffin (BNP), brengt een delegatie van het Vlaams Belang een tweedaags bezoek aan de zwaar geteisterde wijken van Londen.
De parlementaire delegatie - bestaande uit Vlaams Belang-fractievoorzitter Filip Dewinter, Vlaams parlementslid en voorzitter Commissie Buitenlands Beleid Frank Creyelman, Europarlementslid Philip Claeys en Federale volksvertegenwoordigers Filip De Man en Tanguy Veys nam vandaag al polshoogte in de getroffen buurten van Tottenham, Oost-Londen, Enfield, Croydon, Brixton en Stratham.
In bepaalde van deze wijken blijkt de sharia-wetgeving reeds van kracht en heerst een permanente vorm van etnische polarisatie. Waar vroeger de etnische bendes overheidsinstellingen zoals politiekantoren en gemeentehuizen aanvielen, bekampen ze nu ook elkaar. Dit is een nieuwe en verontrustende fase in de stadsguerrillas. De etnische burgeroorlog staat voor de deur, aldus Filip Dewinter.
Uit gesprekken met maatschappelijk beambten blijkt dat de toekomst er bij ongewijzigd beleid weinig rooskleurig uitziet. De bendes organiseren zich steeds professioneler, zijn steeds zwaarder bewapend en organiseren zich uitermate professioneel, stelde een ongeruste hulpverlener. Het opzet van het bezoek bestaat erin de nodige politieke conclusies te trekken, opdat dergelijke oorlogstaferelen bij ons niet zouden plaatsgrijpen. Desalniettemin zijn de signalen op dat vlak bijzonder verontrustend. Zelfs Molenbeeks burgemeester en moslimbroeder Moureaux liet onlangs nog optekenen dat hij op dat vlak weinig optimistisch is en de bom in Brussel elke dag kan ontploffen.
De Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (KVHV) afdelingen Gent, Leuven, St. Katelijne Waver en Antwerpen voeren vandaag een actie uit onder de naam De nationale studentengrap aan de IJzertoren. De IJzertoren is sinds het interbellum een belangrijk symbool voor de Vlaamse beweging en staat dan ook vanaf het begin symbool voor Vlaams Zelfbestuur, Godsvrede en Nooit meer Oorlog.
Het KVHV ziet de recente naamsverandering van dit monument naar Het memoriaal voor Vlaamse ontvoogding en vrede echter als een belediging aan alles waar dit monument voor zou moeten staan. Er is een duidelijk verschil in de lading die de nieuwe naam draagt en de oorspronkelijke betekenis van het monument. Het negeren van de termen zelfbestuur en Godsvrede zijn in onze ogen een even grote kaakslag als het dynamiteren van de oorspronkelijke toren in 1946.
Het bouwen van de IJzertoren werd oorspronkelijk bekostigd door Vlaamse gezinnen en de recente veranderingen en pogingen om het monument een andere betekenis te geven bovenop of naast de oorspronkelijke betekenis zijn een belediging voor hen die in het verleden middelen geleverd hebben voor het oprichten van het monument en vooral ook voor de gesneuvelde Vlaamse strijders die in de Eerste Wereldoorlog hun leven opofferden.
Het KVHV zal de IJzertoren bezetten om het monument opnieuw op te eisen als symbool voor de oorspronkelijke waarden die eraan verbonden waren. Het KVHV zal niet lijdzaam toezien op de achterbakse pogingen om de symbolen en monumenten van de Vlamingen af te nemen. Door middel van deze ludieke, maar gemeende actie willen wij alvast een halt toeroepen aan dit proces. Door de naamswijziging wordt niet enkel een vuil politiek spel gespeeld, maar ook schade toegebracht aan de Vlaamse cultuur en geschiedenis. Dergelijke praktijken lijken sterk op het elimineren en zelfs puur negationisme van de Vlaamse geschiedenis, traditie en identiteit.
Het monument wordt beheerd door het gesubsidieerde IJzerbedevaartbestuur en behoort aldus nog steeds toe aan de Vlaming die zich schaart achter de woorden Zelfbestuur, Godsvrede en Nooit meer Oorlog. Het huidige bestuur heeft zich steeds openlijker losgewrongen van de Vlaamse strijd, niet enkel door de manier waarop het omgaat met de IJzertoren als monument zelf, maar ook door hoe ze de Vlaamse strijd benaderen.
Het IJzerbedevaartbestuur gaat zelfs zo ver dat men oppert dat de Vlaamse strijd gestreden is. De contradictie wil net dat er nu meer dan ooit Vlamingen op partijen stemmen die gericht zijn op Vlaams zelfbestuur en nog steeds hun eisen en grondwet genegeerd zien in de Belgische politiek. Het monument is vandaag nog even relevant als het vroeger was en de Vlaamse strijd duurt voort. Pogingen tot het wegvagen van de waarden die door onze voorouders beaamd werden brengen geen einde aan die strijd.
De actie dient ook gezien te worden in het licht van de bezetting van het Gravensteen door studenten ongeveer 50 jaar geleden. Deze bezetting ging de geschiedenis in als de grootste studentengrap ooit. Deze actie droeg toen ook een politieke betekenis. Toen waren KVHVers ook de initiatiefnemers in dit studentenprotest. Zo wensen we de actie eveneens aan te grijpen als herinnering aan de bezetting van het Gravensteen, maar ook om aan te tonen dat de student nog steeds een rol en stem heeft in deze maatschappij die niet genegeerd mag worden.
Met het KVHV wensen wij ons ook te onderscheiden van passieve studentenkorpsen die hun tijd verdoen met wilde braspartijen. Hoewel het KVHV ook zijn plezier heeft leggen wij de nadruk op betekenisvolle activiteiten en pogingen om de situatie van Vlaanderen te verbeteren.
KVHV is een kleurendragende academische gemeenschap die zich inhoudelijk plaatst rond nationaal-conservatieve principes. Wij willen menselijk kapitaal verenigen in een avant-gardistische, elitevormende levensgemeenschap die de soevereiniteit en de emancipatie van onze leden en van onze volksgemeenschap nastreeft.
Uit gesprekken met maatschappelijk beambten blijkt dat de toekomst er bij ongewijzigd beleid weinig rooskleurig uitziet. De bendes organiseren zich steeds professioneler, zijn steeds zwaarder bewapend en organiseren zich uitermate professioneel, stelde een ongeruste hulpverlener. 
