Weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter

Op 17 mei 1945 verscheen het allereerste nummer van ’t Pallieterke. Stichter Bruno de Winter schreef na het einde van de oorlog, waar hij “foutloos” uitkwam, een “kronijkje” – tegenwoordig heet dat column - in de Antwerpse krant Het Handelsblad. De titel had hij ontleend aan Felix Timmermans. Het omvatte vier kleine pagina’s en Bruno de Winter had 15.000 exemplaren laten drukken.

’t Pallieterke was in die loden tijd van straatgeweld en redeloze wraak, van repressie en epuratie, een sensatie. Bruno de Winter ging als eerste in de Vlaamse pers hevig te keer tegen de uitspattingen van repressie, een “reusachtige anti-Vlaamse machinatie” schreef hij, hoewel hij weinig begrip kon opbrengen voor de collaboratie. Dat bezorgde hem onmiddellijk een uitgebreid en zoals zou blijken een zeer trouw lezerspubliek. Eind 1945 zou ’t Pallieterke zelfs een oplage van 58.000 exemplaren gekend hebben. Gesterkt door het succes nam Bruno de Winter begin 1946 ontslag bij Het Handelsblad om zich volledig te wijden aan zijn ’t Pallieterke. Hij kreeg het zo druk dat hij op 1 oktober 1946 Jan Nuyts aannam als vaste redactiesecretaris. En er kwamen medewerkers bij, en tekenaars van spotprenten – cartoons heet dat tegenwoordig. Jef Nys bijvoorbeeld, nu gevierde “vader” van Jommeke, begon in ’t Pallieterke.

’t Pallieterke was van meet af aan christelijk – wat niet hetzelfde is als klerikaal – anticommunistisch, antilinks – wat niet hetzelfde is als antisociaal – en is dat gebleven tot op de dag van vandaag met als toevoeging dat ’t Pallieterke zich afzet tegen alle soorten dictatuur, wezen zij van links, rechts, “democratisch” – de huidige democratuur - of religieus.

Bruno de Winter hanteerde een eigen directe stijl, ongekend in die tijd, hekelend, spottend, bijtend soms. Sommige woorden die hij lanceerde zijn algemeen goed geworden. Visademke bijvoorbeeld, of praatbarak (woord dat in de huidige regimecrisis in de mond genomen werd door zeer deftige personen).

Bruno de Winter stierf voortijdig op 30 mei 1955, amper 45 jaar. Zijn taak werd onmiddellijk overgenomen door Jan Nuyts. Jan kwam uit een Vlaams nest en dus stuurde hij ’t Pallieterke in Vlaams-nationale richting. Jan Nuyts breidde het aantal rubrieken gevoelig uit, en haalde tal van mensen over – wat eigenlijk niet zo moeilijk was. In sommige kringen zou raar opgekeken worden indien ooit een lijst van medewerkers zou worden gepubliceerd – hun medewerking te verlenen (uiteraard onder schuilnamen, want waar is de tijd dat ’t Pallieterke op de index van de Kerk stond?) en bracht ’t Pallieterke van acht tot zestien bladzijden en dat is tot op vandaag zo gebleven.

Jan Nuyts bleef 45 jaar hoofdredacteur, eigenlijk de “big boss”, zonder twijfel een wereldrecord. Hij overleed nog geheel onverwachts op 8 juli 2002. Op 1 december 2000 had hij de fakkel doorgegeven aan een van zijn langst medewerkende medewerkers, namelijk ondergetekende.

’t Pallieterke is een uniek fenomeen.

’t Pallieterke bestaat uitsluitend dankzij de trouw van zijn lezers. Achter ’t Pallieterke staat geen kapitaalkrachtige persoon of groep. ’t Pallieterke bestond, bestaat en zal blijven bestaan dankzij zijn lezers.

’t Pallieterke hoeft dus niemand naar de ogen te kijken. Niemand gluurt over de schouder van de redacteurs en de hoofdredacteur mee of zij geen onoorbare dingen schrijven.

’t Pallieterke heeft lak aan politieke correctheid, die van gisteren, van vandaag en van morgen. Politieke correctheid heeft immers altijd bestaan, in 1945, in 1965, in 1995 en in 2007.

’t Pallieterke is daardoor het enige Vlaamse (week)blad dat vierkant zijn voeten veegt aan de taboes van de huidige spraakmakende gemeente en lustig de spot drijft met de huidige anti-Vlaamse, belgicistische, multikullerige, antichristelijke en links-hedonistische politieke correctheid.

’t Pallieterke is een blad zonder reclame, tenzij heel minimaal. In tegenstelling met de “mainstream” publicaties, krijgt u waar voor uw geld. ’t Pallieterke is dus goed voor het milieu, want geen papierverspilling voor onnuttige en overbodige reclame.

En, lieve lezeres, beste lezer, met uw welnemen en goeddunken zal dat zo blijven.