Een naam en een stad om te vergeten. We rijden weerom 5 uur door een groen landschap. Als je niet op de bomen let zou het ook Duitsland kunnen zijn. De meest opvallende boom is de auracaria (foto's). De gemeenten, halen de Duitse netheid niet. We eten in een supermarkt waar de jongen achter de kassa heel blij is dat hij zijn goede Engels kan bovenhalen. Wij moeten hier 15 keer onze oren spitsen om te proberen hun taal te verstaan. Het is precies Spaans dat ze te warm hebben gewassen. In onze eerste Braziliaanse kerk wordt er flink gezongen. Het interieur doet me denken aan een decoratiewinkel. Naast de kerk staat het (enige?) historische huis. We eten escondidinho, een gerecht van vlees of vis met een laag maniok en kaas erover. Het was wel lekker.