Bij vertrek krijgen we de raad om goed op te letten. Er is een honderd kilometer weg met weinig bewoning, daar kunnen er onverwacht dieren op de weg lopen. We zien hier vooral natte graslanden. Februari is hier de natste maand. Je ziet vaak koeien in het water staan. Er zijn nu meer palmbomen. Verderop zijn er veel aanplantingen van dennenbomen. We zijn spijtig genoeg die éne gemeente voorbij als we beseffen honger te hebben. Gelukkig zijn er nog noten en crackers want hier is geen café op elk kruispunt (dat zijn er ook al niet veel). In de volgende gemeente nemen we de eerste 'panaderia' die we tegenkomen. Ik dacht een taartje te eten voor mijn verjaardag maar ze zijn te groot. Het wordt lekker bruin brood en tortilla.

We rijden de provincie 'misiones' binnen, eens de poort door wordt het heuvelachtig en ziet de aarde rood. We missen een dorpje met ruïnes door wegenwerken. San Ignacio, onze bestemming heeft wel de grootste Jezuïeten ruïnes. (Ik zal de film 'the mision' nog eens moeten bekijken die zich hier afspeelt.) De Jezuïeten hebben de indianen hier wel op een meer menselijke manier behandeld maar zijn in de achttiende eeuw toch verdreven. Het is wel een indrukwekkend complex wat ze hier in elkaar gepuzzeld hebben met grote en kleine stenen. Op mijn 63ste verjaardag drink ik nog iets nieuws : Fernet Branca met cola. Fernet Branca is een Italiaans digestief dat nu ook in Argentinië wordt gemaakt omdat zij de grootste liefhebbers ervan zijn. Gelukkig bestellen we er maar ééntje want we krijgen een beker van Amerikaans formaat. Frans gaat nu een flesje wijn kopen want dat hebben ze niet in deze hostel. Het gebouw is net zo oud als wij, dat wil zeggen kleine kamers maar een groot zwembad. Dat was genieten.