Om 8 uur zitten we weer in onze rode Ford (nog bruinrood van onze vorige rit). Het landschap rond Cuenca is erg groen ; heuvels en weiden met koeien. De varkens eindigen hier zo goed als allemaal aan een spit langs de weg. Voor negen uur hangen ze al te draaien, soms in het gezelschap van een rij kippen op een kleinere gril. Cuenca lag duidelijk op een hoogplateau, na een tijdje dalen we flink af. De bergen worden kaal, zelfs de rivier onder in de kloof brengt amper groen. Als er bordjes staan die zeggen dat de buurt geologisch onstabiel is, kan je beter vertragen want dan zit er flink reliëf in het asfalt. Gelukkig wordt je in Ecuador altijd goed verwittigd als er gevaar is. De Zwitserse Michael steekt ons fluks voorbij met zijn moto. Na het stuk woestijn zit je weer snel in een tropisch vochtige omgeving. Hier zijn er kleine finka's langs de weg. De kustvlakte is één grote bananenplantage. We komen niet vooruit door de vele vrachtwagens. Het laatste stukje voor de grens is natuurgebied waar gele bloesemende bomen opvallen tussen de verder kale begroeiing.Het laatste stuk weg is erg breed.

We nemen de kortste rij voor de douane maar dat was slecht gegokt. Een bordje had geholpen. Aanvankelijk beweegt de rij niet. Als we door de eerste controle zijn, gaat het snel om onze stempel te krijgen om Peru binnen te mogen. We zijn dan een uur verder. Spijtig genoeg moeten we even terug naar Ecuador rijden om een stempel te halen als bewijs dat we de auto het land uitrijden. Daarna gaat het redelijk snel. In het totaal duurde het oversteken van de grens een kleine twee uur.

Niet ver over de grens lunchen we. De keet blijkt populair te zijn bij de douane. Onze eerste kennismaking met de eetcultuur kleurt geel. Incacola en bananenchips. Dan kip in gele saus. De Incacola is nog altijd even vies als 38 jaar geleden toen we voor het eerst in Peru waren (kleurstof, suiker, cafeïne, en vraag me niet welke smaakstof).

Verder op weg is het één en al 'tristesse' : veel stof, afval, krottige huizen, rommelige stadjes, een tweebaansweg met roekeloze chauffeurs en veel kruisjes naast de weg. Hier rijden ook veel gemotoriseerde riksja's. De banken en perkjes die onder het stof zitten kunnen moeilijk de troosteloosheid doorbreken. In deze Peruviaanse kustvlakte wordt er veel rijst geteeld. Die wordt op grote stukken zwart plastic gedroogd. Verder komen we langs de 'badlands', zandheuvels in onregelmatige vormen waarop niets schijnt te groeien. Rechts van de weg verschijnen strandhotels. Alles is overgoten met een grijze mist. Wij zitten nu op ons terrasje in één van die hotels. Met palmen en vlijtige liesjes in het zand proberen ze dit bruine gebied een paradijselijk tintje te geven. Het zwembadje is meer dan welkom want de oceaan laat zich hier gelden, de golven bulderen. Twee nachten hier zullen meer dan voldoende zijn.