4/09/2022 : Malaposta - Porto : Over miljarden kasseitjes.
Het verhaal van gisteren trok zich door naar vandaag. Daar ik in het hol van Pluto was beland was ik overgeleverd aan de grieven van de herbergier. Een winkel in de buurt was er niet en dus moest Google translate helpen voor het bereiken van brood en beleg, een glas en een ontbijt voor de morgen te beginnen want vandaag zondag zullen ze wel niet om 6u voor mijn mooie woorden opstaan. Mijn avondmaal was prima, twee broodje hesp waar ik nog van mijn kaas tussen bracht met een lekker glaasje wijn. Meer kan een mens niet verwachten op zon plaats. Een kamer met badkamer, handdoeken en zeep zijn voor een pelgrim meer dan luxe maar ik ga er toch van genieten. Als mijn ogen verzwaren onderga ik het slapen. Verschillende malen heb ik mij deze nacht uitgetrokken en genoten van dit grote bed. Spijtig genoeg moest ik op tijd opstaan om mijn weg verder te zetten. Ik verliet het hotel en ging op weg door de stille straten, zondag. Ook hier blijft het veel langer stil en zijn de wegen mijn domein. Ik volg de weg waar weinig kan over gezegd worden. Ik pin mij dan ook snel aan kleine onverwachte gebeurtenissen om toch wat afleiding te hebben en een verhaal te kunnen schrijven s'avonds. Zo zag ik een vrouw iets plukken en was ik gehaast een foto te nemen en dan stapte ik naar haar toe om te zien wat zo eetbaars langs de straat groeide. Haar tas was al goed gevuld met druiven. De vrouw gaf mij een uitleg dat ik toch niet begreep en liep door naar haar huis. Ik plukte een druif en vond ze speciaal. Ik heb dan een paar kleine trossen geplukt om onderweg op te eten en het stappen wat te vergeten. De druiven waren heel speciaal, het velletje, blijvend kauwbaar, kwam gemakkelijk los van de vrucht en deze had dezelfde samenstelling als een lychee. Een gebonden vrucht waar de pitten snel uit verwijderd worden en het vruchtvlees heel compact blijft en lekker. Ik was heel verrast van deze vondst en heb er wat tijd aan besteed ze allemaal op te eten. De vele kerken waren toe en was ook geen beweging op te merken van bezoekers. Ik had mijn hoop gevestigd op het Monastiere van Grijò onderweg waar er ook een albergue is om een stempel te scoren, koffie te drinken en een mis mee te snoepen. Spijtig genoeg was het domein volledig ommuurd, de albergue buiten de muren en langs een drukke straat. Gelukkig kon ik er toch koffie drinken en mijn croissant opeten. De stempel kwam ook op mijn credentiale en zodoende kon ik toch wat punten afvinken. Verder stappen over miljarden kasseien en het is onvoorstelbaar hoeveel het er zijn , kilometers lang. Wat een werk. Ik ben heel gelukkig als ik wat asfalt onder de voeten krijg want die kasseitjes zijn geweldig belastend voor de voeten. Gelukkig moet ik een deel door een bos en daar hoop ik even van de Portugese wegen verlost te worden. Spijtig genoeg is het verhaal wat ouder want de weg door het bos, een stevige beklimming blijkt een kopie te zijn van de Romeinse wegen met grote stenen die een via voorstellen, wel wat gemakkelijker lopen maar wel heel voorzichtig te zijn. Zo nader ik stilaan Porto en waar ik tot nog toe door bewoond gebied liep wordt het stilaan stad. Appartementsgebouwen vormen een hoge gang waar ik door moet. Het is al veel drukker van verkeer en ik moet attenter zijn. Als ik aan een metrohalte kom is de stad niet ver meer. Ik moet de tram/metro volgen die een brede boulevard door rijdt om een magische wijze Porto binnen te lopen. Echt groots, zo groots dat ik getijde kan zijn van een huwelijksreportage op de brug die de rivier overbrugt. Grappig maar wel geweldig om fotos te schieten. Veel tijd heb ik niet want mijn voeten vertellen me ver te stappen om het einddoel. te bereiken, mijn rugzak te droppen en mijn voeten bevrijden van de stapschoenen. Mijn overnachtingsadres is rechtover de zaak waar ik een week geleden heb gegeten en dat is een grote troef want het is 12u30 en mijn maag knort. Deze namiddag wordt het rusten op de een of andere manier en de dag 5 hoog afronden. Tijdens mijn avondmaal kan ik genieten van de jeugd die op hun manier de wereld verkennen, Nieuw-Zeelanders, Italianen, Brazilianen en noem maar op. Hier in het heel toeristische Porto komen alle volken samen om te ontdekken en ze hebben een overschot aan gelijk.
3/09/2022 : Albergaria-e-Nova - Malaposta : Humor als thema !!
Wat een zalige dag om op te staan, goed geslapen, het kot voor mij alleen buiten de vele slapers, rustig mij kunnen klaarmaken voor het vertrek. Het belangrijkste deze morgen is een bevestiging te zien voor een boeking in Porto. Die valt verschrikkelijk tegen en dan moet ik op zoek naar een andere plaats om te overnachten. Gelukkig vind ik die en kan ik met een gerust hart vertrekken om eerst te gaan ontbijten. Ik vertrek en moet eerst mijn schoenen buiten nog aantrekken onder flauwe verlichting en bijschijnen van mijn pillamp. Als ik bijna klaar ben komen ook de 2 Duitse pelgrims buiten om ook te vertrekken. Een van de twee maakt een grapje zijnde welke schoenen kies ik vandaag. Met zijn drieën lachen we maar na een paar par seconden wordt hij serieuzer als hij zijn schoenen niet vindt. Ik schut hem ter hulp en moet opmerken dat ik zijn schoenen aanheb. Ze zien er allebei hetzelfde uit met een tikkeltje rood en zijn ook maat 43. We schieten uit in lachen maar voor hetzelfde geld was ik een paar minuten vertrokken. De climax was enorm en we hebben er nog een paar grappen over gemaakt. Ik kon dus vertrekken met mijn schoenen om te ontbijten en de etappe te overbruggen. Van de vorige passage wist ik dat ik langs een spoorweg moest lopen en dat ik daar toen veel vraagtekens bij stelde. De informatie dat de spoorweg niet meer gebruikt werd kon ik in mijn voordeel gebruiken om wat meters af te snoepen en ook minder op en neer de moeten stappen. Ik volgde de spoorweg steeds geconcentreerd op geluid van een trein die niet kwam. Op een bepaald moment ging ik twijfelen want op het eind van het spoor branden een licht. Indachte op een aankomende trein hield ik het licht in het oog om tijdig te kunnen wegspringen indien nodig. Het schijnsel bleef stabiel terwijl ik vooruit stapte via het pad getraceerd door andere gebruikers. Ik naderde stilaan het licht en hoorde gekraak naast mij. Een vrouw die maïs aan het plukken was groette mij terwijl ik voor de tweede keer vandaag in de lach schoot. De lichten waren de lantaarns van het perron van een verlaten station. Hier komt al jaren geen trein voorbij maar het perron blijft verlicht. Zo werken ook nog steeds de signalisatie lichten langsheen het spoor. Absurdistan !!! Ik blijf de sporen volgen zolang ze een toegevoegde waarde leveren aan mijn weg maar zodra ze een omweg maken neem ik de kortere weg. Dit spel kan ik spelen tot het eerst nog bediend station maar dan wordt de weg langs het spoor wel steeds langer terwijl er via de uitgestippelde weg toch mooie zaken te zien zijn. Ik weet dat er langs het pad een steenhouw kunstenaar verblijf en wil graag wat fotos nemen maar de poort is dicht en het atelier is nu een werkplaats met een woning erop gebouwd, heel modern maar afgesloten voor kijkers. Spijtig !! Ik loop dan maar verder naar San Joua da Madeira waar ik in 2020 de trein nam naar Porto door corona. De herkenningspunten verdwijnen van zodra ik de straat naar het station voorbij loop en het avontuur van 2 jaar geleden wordt vervolgd. Ik heb voor vandaag een overnachtingsplaats 7 km voorbij het etappe eindpunt want de etappe van vandaag was maar 23 km en morgen zou ik dan 36 km moeten stappen. Dus 7 km verder zou een oplossing bieden en de etappe morgen dragelijk maken. Dan is de volgende vraag waar te eten want ondertussen heeft de klok al 11u geslagen. Ik beslis verder de stad door te wandelen en het lot maar te laten beslissen zoals vandaag al helemaal buiten mijn bereik gepland wordt. Als ik langs een gebouw loop bij het verlaten van de stad snuif ik lekkere geuren op maar zie ik alleen de ingang van een hoedenmusem. Ik loop het museum voorbij en mijn aandacht wordt getrokken door bronzen beelden die ik ga fotograferen. Ik merk dat er een kleine buitenterras opgesteld is en loop terug naar de inkom van het museum waar de zoete geur mij naar het restaurant lokt. Een heel mooi restaurant buiten wat ik verwacht. Als ik de menukaart kan in kijken merk ik dat de prijzen zoals verwacht hoger liggen dan dat ik gewend ben maar de risotto met vis trekt mijn aandacht en is ook nog prijselijk. Ik beslis te bestellen en te gaan genieten, wat ook een fantatisch moment is geworden. Voor de derde keer vandaag moest ik enorm gaan lachen als ze brood op tafel kwamen zetten. Het werd gepresenteerd in een blauw petje zoals het mijne. Hilarisch !! Als dan mijn bestelling werd geserveerd in een leeg restaurant was ik de koning te rijk. Puur genieten en lekker eten. Maar aan alle sprookjes komt een eind want ik moet nog wel wat stappen. Vanaf nu moet ik de weg volgen want mijn slaapplaats ligt langs de weg. Ik kan nog even een mooie kerk binnenstappen waar een huwelijk wordt voltrokken en zo kan ik mij ook herinneren dat het zaterdag is en ik verder moet. De wegen naar Santiago zijn uitgestippeld voor de gemiddelde stapper en dus dikwijls langs straten en hoofdwegen. Een groot verschil met mijn geliefde wegen in Italië maar hier komen ook 100 maal meer mensen voorbij. Het is uitkijken naar Residencial Solar langs de weg om er toch niet onbewust voorbij te lopen en wanneer ik beslis toch maar te gaan bellen merk ik dat ik onder het aanmeldbord sta. Ik mag voor de vierde maal gaan lachen om het feit maar vooral van opluchting aangekomen te zijn. Mijn lot ligt nu in de handen van de uitbaters want ik ben in een blinde zone geland. We zien wel maar gaan vooral eerst douchen en rusten.
2/09/2022 : Agueda - Albegaria de Nova :Op weg naar veranderingen
Wat een geweldige nacht was deze, slapen als een roos in een vierpersoonskamer, alleen. Genieten en lekker slapen. Zonder de wekker te moeten uitzetten op tijd wakker en verder genieten van een zorgeloze morgen. Moeder kloek had wat chocola over en trakteerde bij het ontbijt en een overschotje wijn kon nog in mijn meeneem fles bij gieten. Geweldig toch! Dan maar op pad maar ik heb wel gewacht tot de dag aanbrak vooraleer de straat op te gaan zodat ik wat meer kon zien en ontdekken. De weg was uitgetekend in mijn hoofd en op de straten en dus was vooral het stappen van betekenis. In het begin wel heel stroef, een fout van mij door niet te stretchen bij aankomst gisteren, maar die verdween geleidelijk aan met de bewegingen van het voeten verplaatsen. Van de vorige passage had ik onthouden dat er een gezellig pelegrino café was op deze etappe en dus kon ik al uitkijken naar deze tussenstop. De weg is op sommige plaatsen wat gevaarlijk door het kruisen van een drukke weg of erlangs lopen maar de passages zijn tamelijk beperkt. Het cafétje had gans zijn kleur verloren. Twee jaar geleden een geweldige stop maar nu vreselijk flauw. De uitbater zag er down uit en waar verleden passage iedereen op de foto moest was er nu geen sprake van. Het bruisende welkom voor een kop koffie en gebak bleef nu maar koffie. Het winkeltje grenzend aan het café was een place to be voor de buurt maar nu gesloten. Spijtig wat tijd en misschien ook corona heeft teweeg gebracht. Dan maar verder stappen via bekende wegen. Vandaag was er al wat meer natuur in het programma en asfalt was geruild voor straat bianca wat wel veel stof veroorzaakte als er een voertuig voorbij reed, maar toch veel aangenamer dan hard asfalt. Zo bereikte ik al snel Algeraria, een klein stadje met toch wat drukte uit de omliggende dorpen. De wandeling gaat vandaar verder door bossen naar het volgend dorp waar ik zal overnachten. Nog voor ik aankom kan ik getuigen worden van wat bosbranden teweeg brengen maar ook van de kracht van de natuur die uit as ontspringt. Toch een duidelijk teken van hoop voor de vele bosbranden deze zomer. De albergue is hetzelfde gebleven maar de veranderingen groot. Ook hier hebben de uitbaters een verjongingskuur ondergaan. Twee jaar geleden leefden de uitbaters in kotten om hun huis te verhuren aan stappers en nu hebben hun dochter de zaak overgenomen en geprobeerd de albergue te laten bloeien, maar duidelijk met dezelfde genen en middelen. Je kunt er nu iets drinken of voedsel uit de kast halen, mits betaling, maar al bij al blijft het rudimentair. Wel een grote verbetering is dat je niet meer hoeft te vragen hoeveel km je nog moet afleggen want de teller loopt u voor. Ik was dus op tijd om te gaan eten in het restaurantje, dat er van buiten uit niet de indruk toe doet, maar waar ik al naar uitkeek door zijn nietszeggende uitstraling. Als ik binnen stapte om 12u10 was de zaal nog halfleeg en de gedekte tafels 15 personen , de helft van het restaurant, nog niet bemand. Ik vroeg of ik kon eten maar dat was niet mogelijk. Terwijl ik even wachtte stapten nog 4 personen binnen die hetzelfde antwoord kregen. Ook hier dezelfde gedaansverandering, verleden passage een oudere uitbater en nu het jonge geweld! Resultaat, ik stond op straat en er is in dit dorp ,buiten een cafetaria, niets. Rechtover het restaurantje wel een wijnwinkel die ook melkvarkens aan het spit verkoopt, en dus mijn enige uitweg naar een middagmaal. Ik stapte binnen in een museum van koffiekopjes en kon een broodje bestellen en een glas wijn. Ik heb wel genoten van de collectie kopjes en de rankschikking ervan, mooi. Terug naar mijn kazemat om te rusten en de volgende dagen te plannen want verder valt er weinig te beleven. Gelukkig is er hier goede Wi-Fi zodat ik op die golven kan surfen.
1/09/2022 : Mealhada -Agueda : De weg naar de paraplu !!
Het was mij een rommelige nacht, de mensen gingen op tijd slapen, waaronder 1 ronkertje dat wel de hele slaapzaal wakker wist te houden. Ik had oordopjes mee en heb ze gebruikt maar als je er eentje kwijtraakt is het zoeken geblazen, krijgt de aria toch te horen en lig je een tijdje wakker. Als je dan eenmaal diep in slaap ben gaat er bij ééntje zijn wekker af en dan was ik wel blij dat ik samen met andere kon opstaan. 5u45 !! De dag kon beginnen maar het was nog steek donker. De meeste die opstonden gingen in de keuken ontbijten voor ze weg op gingen en zo waren we met enkele aan het genieten. Druk was het wel bij de douche en toiletten en ik had medelijden met de mensen die nog wat wilden slapen. Ik ben dan maar gaan stappen en de eerste kilometers was het mij wel behelpen met de zaklamp om de weg te volgen. Gelukkig komt iedere dag de zon op maar vandaag duurde het merkelijk langer door de mist. Die bracht wel koelte en dat is toch wel plezanter om te stappen. Vandaag veel asfalt met een klein deeltje bos. Veel plaatsen herkende ik maar mijn herinneringen waren niet zo zuiver, meestal waren het plaatsen waar een foto had genomen 2 jaar geleden of een café waar ik even kon rusten. Veel is er niet veranderd behalve bij projecten, zoals sportinfrastructuur, waar de omgeving nog wat uitgebreid en aangelegd werden. Veel fotos kan ik van de vorige reis herbruiken en dan is het spel toch wat nieuws te spotten. Wat wel veranderd was is een plaats waar vorige jaar ooievaars waren en nu niet, wat normaal zou kunnen zijn als ze al gaan reizen zijn maar daar twijfel ik aan want de nesten waren ook verdwenen en dat si iets wat die vogels niet meenemen of afbreken. Op mijn oude fotos kan ik niet zien of de gebouwen rond een oude schouw toen ook afgebroken waren maar toen waren er ook geen nesten te herkennen. Wat ik het meest herkende was een industriezone die ik moest kruisen voor in Agueda aan te komen, een spijtig stukje weg maar ik vrees dat deze omzeilen een lange omweg zou betekenen. Daar het de tweede stapdag is was ik blij aan te komen in paraplustad. Dit was wel veranderd ten opzichte van mijn vorige reis. Al de straten van de kleine stad waren overspannen door paraplus wat leuk oogt en ook nog veel schaduw opleverde door de bezoekers. Ik denk zelf dat ze de paraplu geadopteerd hebben want souvenirs en bloembakken, omgekeerde paraplu, moeten het ook ontgelden. Tijd dan om mijn voeten onder tafel te schuiven en te gaan eten voor ik het laatste stukje ga stappen, het begin van de volgende etappe naar mijn overnachtigplaats.
31/09/2022 : Coimbra - Mealhada : Op weg naar varken aan het spit
Het was vroeg dag vandaag. Ik ben zowat uit mijn bed gevallen door mijn onderbewuste stress. Gisterenavond had ik nog mijn rugzak klaargezet achter de balie, waar andere reizigers ook hun bagage achterlaten om deze morgen zonder veel lawaai de kamer te kunnen verlaten. Het was 4u30 ! Ik heb dan de tijd genomen om wat te eten en te lezen en kon dan de lege stad aanschouwen om 5u45. De stad en zijn inwoners sliepen nog en dan je ook de kleuren van de weerkaatsende verlichting op de gladgepolieerde kasseien mooi zien. Ik vind het nog steeds geweldig, net een zon. Natuurlijk was het zoeken naar een café waar ik een koffie kon scoren en net voor het verlaten van de stad had ik prijs. Gelukkig was de weg goed verlicht en afgebakend van het verkeer, wat 2 jaar geleden nog niet het geval was, want het was nog pikdonker. Het zou nog meer dan een uur duren vooraleer de dag zou aanbreken. Het was nog fris maar zalig om te stappen. Ik herkende de weg niet helemaal maar af en toe had ik toch herkenningspunten en kon ik wat inschatten hoe ver het nog stappen zou zijn. De kleine dorpen snoerde zich in een ketting dat mijn weg was. Ik merk wel dat er op 2 jaar tijd veel geïnvesteerd is doos de steden om deze toeristische parel te ontwikkelen. De weg lijkt me al beter aangegeven en de paden opgekuist. In de kleine dorpen valt er niet veel te melden daar ze meestal zo klein zijn dat je blij bent een café of winkel tegen te komen. Maar dan is het genieten van een moment rust en koffie. Vandaag bestelde ik een cappuccino en de bazin bekeek mij als een spook uit een vreemd land. Het duurde even voor mijn bestelling eraan kwam maar warempel het was een echte cappuccino. Ik denk dat ze gaan opzoeken is wat een cappuccino was en het dan geprobeerd heeft en met succes, dit kom je allemaal tegen onderweg en nog veel meer. Ik heb al meerdere keren een koffie met melk gekregen en het verbaasd me ook niet want het is ver buiten hun cultuur. Het is een mooie weg, buiten een klein deel dat langs een hoofdweg loopt. Het is op deze plaats dat ik mijn eerste wandelende pelgrim tegenkwam. De vrouw zat met de bibber op het lijf door het drukke verkeer dat voorbij raasde. Ze is van Canada op bedevaart naar Compostela en blijkbaar was ze nog vroeger dan ik vertrokken in Coimbra. Voor mij een hele onderneming zo een wandeling maar voor mensen buiten Europa moet het nog een grotere investering zijn en een groot vertrouwen in en goede afloop. We wisselde enkele woorden maar ik wou doorstappen om deze etappe af te ronden en op tijd te zijn om te gaan eten. Rond 11u was ik in Mealhada, mijn eindpunt voor vandaag, tijd voor wat rust want om te gaan eten is het wachten tot 12u. Ik ging op zoek naar het restaurantje waar ik 2 jaar geleden ben geweest en de Corona heeft daar wel wonderen gedaan want de oude mensen die mij toen bediende waren veel verjongd maar even vriendelijk. Ik vermoed dat de dochter de zaak zal overgenomen hebben. Een typisch Portugees eethuis en dat kan smaken. Terwijl ik zat te wachten en te eten zag ik verschillende pelgrims langskomen op weg naar dezelfde slaapplaats als ik, iets buiten de stad. Ik genoot rustig van de maaltijd en ging dan op weg naar mijn onderkomen voor vannacht. Ik slaap hier niet meer alleen zoals de vorige passage want de slaapplaats loop stilaan vol. Het wordt weer organiseren om morgen tijdig te kunnen vertrekken. Deze avond heb ik een folietje gedaan. De stad is heel bekend voor zijn melkvarkens aan het spit. Niet zon draaispit maar een speciale oven. Je kunt er niet naast kijken want alle restaurants hebben het op hun menu staan of zijn er zo in gespecialiseerd dat ze alleen serveren. Nu moest ik het toch eens proeven en dus stapte ik hey restaurant van de albergue binnen. Ik was iets of wat verwittigd door de reclames langs de weg maar de prijs bedraagt 42 euro de kilo. Ik was snel 7,5 euro kwijt maar het moet gezegd, het heeft gesmaakt met wat brood en wat wijn. Nu is het nog wat genieten van de avond en dan hopen goed te slapen.
Wanneer ik deze morgen wakker schoot hoorde ik al bedrijvigheid in de gangen. Ik draaide mij nog eens om maar van slapen was geen sprake meer en na een tijdje stond ik op om mijn verhaal van gisteren te schrijven. Als ik in de gezamenlijke leefruimte/zitkamer kwam waren er al mensen aan het theedrinken. Fransen wat ouder dan ik die elkaar hadden leren kennen op de Camino en nu klaar waren voor de volgende etappe. Het waren niet de eerste schelpendragers dat ik al heb ontmoet. In Brussel bij het aan boord gaan merkte ik ook al een schelp aan een rugzak van een jonge vrouw die volgens haar vlagje bij haar schelp uit Letland kwam. Ik had veel bewondering voor die vrouw die ondanks haar handicap toch de moed had deze onderneming aan te vatten. De Fransen waren nog maar net de deur uit of er kwamen jongeren de trap af met rugzakjes en een grote valies. Die waren ook klaar om te gaan stappen maar de valies werd achter gebracht. Later zou ik merken dat dit niet de enige was maar dat het transport georganiseerd was. Een business die hier goed zal opbrengen maar zeker de lasten verlicht voor de stappers. Ik kon dan nog andere stappers groeten waaronder een Vlaming en wat verhalen sprokkelen. Mijn verhaal postte ik op mijn blog en dan kon ik gaan ontbijten. Hier net als in Italië zijn er veel pasticcerias waar je ook een koffie kunt bestellen en waar s'middags de restaurant open gaat. In de kleine steegjes komen ook de werkmensen en is het gewoon ! Nadien ben ik gaan zoeken naar merktekens waar mijn pad ligt maar vond er geen, in de stad is het altijd behelpen maar GPX was aanwezig. Die werkt en is een grote geruststelling voor de aanvang van mijn reis morgen. Terwijl ik wat controle uitvoerde op mijn smartphone en GPX programma merkte ik dat ik niet ver van het kerkhof was en het misschien een opportuniteit was een om weg te maken daar het leven in de stad maar stilletjes in gang kwam. Een mooie klim bracht mij naar het stedelijk kerkhof en kon ik wat rondneuzen. Net als in Italië ook cappelas maar niet zo mooi. Anders was het wel dat de kisten nog zichtbaar zijn maar alle gedrapeerd met een doek. Anders !! Na het verlaten van het kerkhof, die al op een hoogte verheven lag, wou ik niet meer dalen vooraleer ik de bovenstad verkend had. Ik zocht en vond een weg die mij via een infokantoor, die mij de hoofdzakelijke interessepunten aanduiden, naar de universiteit van de stad bracht. HEEL mooi en een aanrader voor wie de stad bezoekt. Een oude universiteit maar blijkbaar springlevend als ik de jonge mensen zie ronddrentelen. Ik heb de bibliotheek, kapel en andere gebouwen niet bezocht maar ze zijn zeker de moeite waard. Tijd is een kostbaar gegeven waar ik er steeds te weinig van heb en keuze moest ik maken om nog ander delen van de stad te verkennen. Rond de middag loop ik terug naar de steegjes om te gaan eten en op veel plaatsen zit het lekker vol met de plaatselijke bevolking. Zoeken hoef niet want er zijn veel plaatsen waar je kan eten, lekker en voor een schappelijke prijs ( 8 euro, soep- hoofdgerecht- een glas wijn en koffie) . Je zou voor minder hier blijven rondlopen! Nadien rust want morgen moet ik verder. Deze namiddag toch nog wat gaan wandelen en een oud clarissenklooster bezocht waar ook de eerste koningin begraven ligt. Niet zo impressionant maar van daaruit een mooi beeld van de stad aan de andere kant van de rivier waar het gemakkelijk is plaatsen te herkennen en plaatsen. Al een ganse dag was ik prijzen van ijsjes aan het vergelijken om dan de juiste te kiezen en ik moet zeggen dat het gesmaakt heeft. Ik was letterlijk eventjes in Italië, zalig. Nu tijd om de avond in te zetten en mij klaarmaken om morgen op pad te gaan. Ik probeer mijn fotos over te zetten zodat ze ook de blog kunnen. Nadien nog een glaasje wijn en wachten op de Fado op straat en dan slapen.
Het avontuur is opnieuw begonnen maar wordt een verderzetting van de reis dat in 2019 onderbroken is geweest door de corona pandemie. Dan was ik ook op weg naar Compostela en ben toen een paar etappes verder gestopt. Op aanraden van apotheker Roggen begin ik mijn reis nu ook in Coimbra. Hij vertelde mij over de wondermooie stad die ik 3 jaar geleden was voorbij gelopen zonder te bezichtigen. Meestal weinig tijd om een stad te bezoeken en overal een dag blijven zou wel mooi zijn maar zou de reis heel lang doen duren. Dus had ik gans de dag gepland want het grootste avontuur in een hele reis is op je beginpunt te geraken. Ik kan plannen wat ik wil maar mijn lot ligt in handen van derden. Komt de trein, staken ze niet op het vliegveld, mis ik geen aansluiting. Het zijn allemaal elementen die ik wel incalculeer maar waar ik geen vat over heb onderweg. Dus kon ik gewapend met mijn tickets om 7u15 de deur uit naar het station. Zoals gewoonlijk neem ik de trein naar Brussel noord en stap ik dan over om in Zaventem dorp af te stappen. Die aansluiting viel in de mist want door een storing in een seinhuis was het treinverkeer hevig verstoord. De vertrektijden vanuit Brussel werden steeds verlaat en ik vreesde al moeilijk op het vliegveld te geraken. De stress kwam opzetten want hoewel ik genoeg tijd berekend had wordt drie uur dan krap. Met 45 minuten vertraging ben ik dan afgestapt in Zaventem en ben ik met een stevige stap naar de luchthaven getrokken. Gelukkig kon ik snel inchecken want de veiligheidscontrole verliep traag en een lange wachtrij ging maar stapvoets vooruit. Opluchting was er als ik merkte dat ik nog tijd overhad voor de boarding zou starten. Tijd dus om de volgende etappe op onbekend gebied te organiseren. Het plan was van de luchthaven van Porto naar het station van Porto te stappen, onderweg iets eten, en dan met de trein Coimbra te bereiken. Als ik dan de snelste weg uitzocht dan moest ik meer dan 3 uur stappen naar het station en zou ik, zonder problemen, rond 19 u 30 aankomen in Coimbra maar had ik geen tijd gehad om onderweg te eten. Dus moest ik een andere oplossing bedenken. Gelukkig rijd er een metro tussen het vliegveld en de stad en kon ik de tijd reduceren met 2 uur. Het is dan wel nog een wandeling van 45 minuten van de metrohalte naar het station, die ook met metro kan overbrugt worden, maar dat gaf mij de gelegenheid ergens te eten en wat van Porto op te vangen. Een restaurantje had ik snel gevonden en daar er een tijdsverschil van 1 uur is tussen Porto en Brussel kon ik rond 13u plaatselijke tijd eten, vis met rijst en groentensla. De wandeling naar het station was verder aangenaam en snel kon ik een ticket kopen voor mijn einddoel van de dag. Met een sneltrein was de afstand na 1 uur overbrugt en kon ik naar mijn slaapplaats wandelen. Ik wist dat het station dicht bij de stad was maar wat ik niet wist was dat voor deze sneltrein een nieuw station gebouwd is buiten de stad, zon 25 minuten wandelen, de gps in de hand. In het hart van de stad heb ik dan mijn hostel gevonden en kon ik mijn rugzak afzetten. Tijd om een winkel te zoeken, te eten en te douchen. Nadien heb ik nog een wandeling gemaakt door de stad en ben ik op de klanken van de Fado muziek in slaap gevallen. Morgen blijf ik wat langer op na een siësta om w4at meer van de Fado te horen.
Montescaglioso - Matera: Terug in de eeuwenmooie stad
Vandaag de laatste etappe van deze reis. Nog 19 km en veilig aankomen en ik kan een caminno klasseren en wat voor één . Het is nog stil op straat buiten de jongeren, die naar een andere stad naar school gaan, zich haasten naar hun halte. Mooi weer maar bibber kou. Ik heb toch mijn short aangetrokken omdat ik optimist ben naar een mooie dag verwacht. Ik mag terug naar de abdij die aankomst en vertrekpunt is van etappes. Ik kan nu nog even genieten van dit wondermooi panorama en herken plaatsen waar ik langsgelopen ben 21 dagen geleden, ver weg natuurlijk maar een meer of lange brug zie je ver in het landschap. Ik volg de weg van de bussen die de leerlingen wegbrengen naar hun scholen, een ganse rij bussen en ben uiterst voorzichtig want daar zijn veel haarspeldbochten. Ik ben dan ook blij als de voetweg zich splitst van de hoofdweg en we het bosje ingaan naar rust. Ik moet in de vlakte geraken vooraleer ik definitief van de autos verlost ben maar ik zie ze steeds rijden want de wegen liggen parallel met elkaar. Ik denk dat een groot deel van de voetweg op een oude spoorlijn ligt want op een bepaalde plaats zijn ze een treingebouw aan het herstellen en schilderen met de gegevens van het gebouw gerestaureerd en verder moet ik onder een brug lopen die maar één spoor breed is. De weg loopt voor het grootste deel door de akkers en als ik een klonter aarde met schoenafdruk herken herinner ik mij de eerste twee etappes met die klei. Nu niets van te herkennen, mooie droge gebarste weg, egaal!!! Ongelooflijk hoe water zoveel last kan bezorgen en grond kan omtoveren van zand naar een klevende brei. Onderweg zijn er verschillende plaatsen waar mensen zich kunnen verbeteren als ornithologen. Veel uitleg over de aanwezige en te observeren volgens maar een paar zullen nog niet aanwezig zijn zoals de ooievaar of de zwaluw. Ik hou dus geregeld mijn hoofd in de lucht en herken een buizerd en biddende valk die naar zijn prooi duikt. De eerste maal dat ik dit kan zien want meestal heb ik niet zoveel geduld maar nu ging het snel, en weg was hij. Ik nader de stad en de etappersbouwers tekenen een omleiding om een beeld te tonen van de gravina rond Matera en enkele mooie beelden te tonen van prehistorische grotten door de mens gecreëerd en de paden die ze vroeger beliepen van stad naar velden. Mooi want als toerist zie je alleen wat de stad je wilt laten zien maar zelden uithoeken. Langs deze weg kan je de stad zien groeien. Wonder boven wonder zie ik bij het bekijken van de gravina kleine volgens rondvliegen die verdomd veel lijken op zwaluwen en wat hun vlucht oproept maar meer gedwongen. Ik blijf ze observeren en als ze dichter bij mij langscheren ben ik zeker, de lente is in het land en de zwaluw bevestigd het. Niet te fotograferen met mijn smartphone want ze lijken doelloos rond te vliegen maar ze zijn daarentegen aan het jagen. Ik geniet van de laatste passen van de reis en voel stilaan de adrenaline wegebben. Ik loop naar mijn overnachtingsplaats en kan boeken voor de nacht. Snel weer weg om een stempel te bemachtigen maar de winkel waar ik mijn credenziale ben gaan afhalen is dicht op maandag en ga dan maar naar de kathedraal achter mijn kleine timbro maar kan genieten van mijn dankmoment bij de kleine uit Praag. Nadien ga ik een peelgrimsmenu eten in het hart van de Sassi. Als ik rondkijk zou ik nog duizend fotos kunnen nemen maar nadien tijd hebben om ze te bekijken is moeilijk. De beelden zijn opgeslagen op mijn harde schijf en zullen geregeld opduiken. Ik koop nog een CuCu en keer terug om te rusten.
Ginosa - Montescaglioso: de steilste helling van mijn route
Ik nader dichter mijn einddoel en dan rommelt het in mijn onderbewustzijn van allerlei zaken, waar ik geen weet van heb, en slaap ik minder. Vroeg wakker en van de ochtend genieten terwijl ik wat neerpen. Ik durf mijn hoofd niet buiten te steken om de lucht te bekijken want Il Meteo gaf voor vandaag slecht weer. Ik kon maar om 7u gaan ontbijten en had de spanning tot dan opgebouwd. Groot was mijn verbazing toen ik een blauwe lucht zag tussen de gebouwen door. Ik zou snel ontbijten en vertrekken om de regen voor te zijn, buiten het feit gerekend dat het ontbijt uitgesteld werd tot 8u door omstandigheden. Als ik eindelijk mijn koffie kon gaan drinken waren er al wel wat wolken, zonder dreiging en een koude wind. Hier in Italië hebben ze nog niet van de primavera gehoord. De straten nog stil ga ik op weg naar Montescaglioso, een mooie stad en verkozen als één van de mooiste van Italië. Snel ben ik uit de stad en dan is het wandelen door de korenvelden, immens groot, wat boomgaarden en natuur waar de mens geen vat op heeft. Als ik een veldweg moet inslaan verrijst een grijze stad waar ik naartoe moet boven op een heuvel. Majestueus maar het zal een stevige klim worden om er te geraken. Mijn zijde draadje is weer present en de grauwe watjes trek ik mee. Onderweg niet veel wandelaars of fietsers te zien maar toch opletten want voor mountainbikers is dit wel de ideale wereld. Ik loop een oude man tegemoet met kruiden in zijn handen. Lampadusa (ik denk asperges scheuten) of zoiets verteld hij mij en gaat bereidwillig op de foto. Dat zie je hier nog veel, mensen die voedsel sprokkelen vooral omdat het lekker is. Als het echt asperges scheuten zijn dan droom ik terug naar 4 jaar terug toen ik in een klein frans dorpje strandde op vaderdag en ook zulke scheuten heb gegeten. Lekker!! Ik stap verder en stop aan een boerderij waar ik even binnen gluur. Het is een pierenkwekerij en de jonge boer geef mij wat uitleg. Ze maken er compost en kweken er ondertussen pieren voor dierenvoeding. Weer loop ik langs een steengroeve en begrijp de omweg dat ik moeten lopen heb. De eeuwen hebben het landschap en wegen bepaald. Enorm groot en ik vraag mij af hoeveel huizen er met deze materialen gebouwd zijn. Stilaan nader ik de voet van de heuvel en wordt de klim nog heviger. Gelukkig loopt het pad door een bosjes en bedekt het groen het eindpunt zodat niet constant omhoog moet kijken en gewoon moet trachten boven te geraken, en liefst voor de regen die nu heel dichtbij en voelbaar is. Ik smeek de goden om 10 minuten respijt die ik ook krijg. Klokslag 12 u loop ik de stadspoort door, de piazza del popolo op, blij en droog. Er is niet veel te zien op de plaats, de kerk is toe voor restauratie en alleen het museum in de oude abdij is nog open, snel een stempel vragen voor de zondag goed en wel doorbreekt. Ik zoek mijn weg naar de slaapplaats en loop door de hoofdstraat waar veel animo is van de kerkgangers die naar huis lopen. Alles is nog open maar straks daalt de zondag in een diepe rust. Ik kan mijn rugzak af zetten en nog snel boodschappen doen voor ik eet en geniet van de rust. Rond 4 u ga ik wandelen door de stille straten op zoek naar informatie voor een kerkdienst maar vind niets, alles gesloten en maar om 5u komen de ouderen weer buiten om met elkaar te praten. Verder niets en dus ga ik maar terug om de zondag lezend af te sluiten. Morgen mag ik de helling weer afdalen naar Matera toe dat je vanuit dit arendsnest goed zie liggen net als andere omliggende witte steden. Montescaglioso is een donker stad en van heel ver moeilijk herkenbaar maar mooi gecamoufleerd in het landschap. Ik heb deze stad nu ook bezocht en kan morgen mijn voetreis van hieruit afronden.
Om 7u30 klokslag werd er op mijn deur geklopt, ze waren er met het ontbijt. Met een cornetto con ciocola , een verse kop koffie, yoghurt en zelfgemaakte ( door de host) dolce zou ik de 14 km zeker aan moeten kunnen. Ik was al vroeger buiten geweest en het weer zag er net uit als gisterenavond. Regenachtig. Lekker ontbeten en alles opgeruimd kon ik aan mijn tocht beginnen. De kortste weg is maar 7 km lang maar dan loop je langs auto, die dat wij lopen is rustiger maar dubbel zolang en misschien zijn er verrassingen. Het is gemakkelijk lopen en daarmee bouw ik de hoop op droog aan te komen. Ik dacht gisteren de vlakte naar de zee niet meer te zien maar was verkeerd want ook deze weg gaat via de vlakte. Er valt niet veel te vertellen buiten enkele toevalstreffers. Plots zie ik in een weide een man aan het werk met een plantensteker. Ik heb tijd en ben nieuwsgierig en loop naar die man toe. Hij steekt met zijn ultra fijne spade in de grond en haalt er een kleine uitjes te voorschijn, de grote van een sjalot. De dikste gooit hij in zijn emmer, de rest gaat terug de grond in. Blijkbaar wordt dat hier gebakken met olijfolie en aan zijn gezicht te zien moet het lekker zijn. Ik zag ze nadien in de winkel liggen aan 4 euro/kg. Vandaag weinig verbindingswegen in de natuur maar als ze er zijn mooi om er te lopen. Het enige nadeel vandaag is dat de schoenen nat worden van de regen van gisteren. Ik zat me te bedenken dat dit seizoen misschien niet de ideale is maar ook zijn voordelen heeft, zoals dat het gras en onkruid nog kort zijn. Binnen een maand staat alles meer als kniehoog en dan is stappen ook zwaar, de wegjes zijn toegegroeid en de sporen gewist en de bramen groeien weelderig. Dus elk seizoen heeft zijn voordelen. Soms loop ik door een beschermd natuurgebied maar dit zijn korte stukken. Een herder met zijn schapen heeft juist een drukke weg overgestoken en trekt langzaam verder en levert een paar fotos op. Ik sta nu aan de voet van de heuvel waar de stad opgebouwd is en het druppelt. De uitgestippelde weg gaat naar rechts op een breed pad en de geasfalteerde weg sneller rechtdoor. Daar het nog maar 10u15 is kies ik de niet verharde weg te lopen. Deze gaat de bedding in van een gravina blijkbaar, want de wanden komen stilaan naar elkaar toe. Niet zon grote en hoge maar wel een canyon. Ik kan moeilijk verdwalen want er is maar één weg die vol rotsen ligt en mij naar mijn eindpunt zal leiden. Deze weg kronkelt rondom de heuvel en hier is de natuur meester. De weg klimt maar niet fors en zo kan ik rustig de omgeving bewonderen. Als de bedding een draai neemt komt de stad weer wat dichter en moet ik door de prehistorische stad wandelen gelijkend op Matera maar hier wel vervallen. Bovenop de grotten van destijds is de nieuwere en nieuwste stad gebouwd. Een mooie wandeling door de eeuwen. De kerk en kasteel tekenen zich duidelijk af en zijn het begin van de oude stad. Zo bereik ik de stad, het laatste deel via een trap de bewoonde wereld in. Als ik mijn overnachtigplaats bereik ik het oude stadsgedeelte druppelt het nog steeds en schuil ik in een portaal van het kerkje rechtover die toe is. Vandaag 19 maart en San Guiseppe. Hier wordt deze heilige gevierd had de barista mijn verteld als vaderdag, zelf met een speciaal toetje!! Als ik mijn rugzak neer gezet heb en de formaliteiten in orde zijn, vertrek ik op zoek naar de supermarkten waar ik een kant en klare diepvriesmaaltijden kan kopen. In de stad is geen plaats voor deze ondernemingen en dus mag ik dalen naar de vlakte waar ze zich gevestigd hebben. Een wandelingetje van 4 km maar veel opties zijn er niet. S'middags zijn de restaurants, als er al zijn, dikwijls nog gesloten en openen maar om 19u30. Hier geen afhaalmaaltijden dus moet ik mijn eigen beredderen. Maar zo ontdek ik de stad waar veel mensen de pasticcerias of bakker plat lopen voor het feest vandaag, dit terwijl het leven zijn gewone gang gaat. Na de siësta loop ik wat rond op zoek naar het infokantoor voor mijn stempel en vraag aan mensen rond de kerk informatie. Die vertellen mij waar de hoofdkerk is en duiden mij ook dat de kerk rechtover mijn slaapplaats de St Jozefkerk is. Op de uurrooster had ik gezien dat er daar op zondag een misviering was in St Jozef maar de zaterdag niet. Ik dan maar opzoek naar mijn stempel in de hoofdkerk, gelegen naast de gravina en met een prachtig panorama. Met wat moeite en hulp van de deken geraak ik aan een stempel en zijn we blij tevreden met het resultaat. Ik loop terug naar mijn slaapplaats en merk dat de kerk open is en de rozenkrans wordt gebeden. Ik zie ook dat bepaalde personen een zelfde cape dragen, blijkbaar van de orde van St Jozef. Ik vraag daar ook of ze mij kunnen helpen aan een stempel en met veel plezier zou dat gebeuren na de mis ! Een lange mis ter eren van San Guiseppe, maar mooi. Ik heb ze niet meegevierd omdat ik andere plannen had maar heb wel het einde meegemaakt. Een traditioneel ensemble stond aan het eind van de mis klaar op straat om de mensen buiten te leiden met herdersmuziek. Ook was het een komen en gaan om San Guiseppe te eren. Hier blijven de tradities voortduren in al hun simpliciteit. Toch een mooie afsluiter van de dag, hopend dat de toetjes zullen smaken straks.
Castellaneta - Laterza : DE gravina van de regio !!!
Volgens de informatie die ik gelezen heb is vandaag de mooiste etappe en maar 24 km lang, maar wel met wat hoogtemeters. Dus vertrek ik vol goede moed om 7 uur en volg de uitgestippelde weg. In een bar in het centrum vraag ik of zij toevallig de stempel bezitten van de Camino maar krijg een mooie groet maar geen stempel. Ik verlaat de stad dan maar via de nieuwere wijken en ben snel tussen het groen. Het weer zit mee en kleed mij a snell om want straks bij een klim zal het al veel moeilijker zijn te moeten stoppen. De weg leidt me door bossen en langs landerijen. Soms loop ik op het pad die de scheiding maakt tussen natuur en cultuur, landerijen. Veel mensen zie ik niet maar van tussen de aanplantingen hoor ik dikwijls stemmen opstijgen of rijd er iets verder een tractor. Mooie uitzichtpunten over de vlakte die een grote groenten- en fruittuin zijn voor Italië en Europa. Veel bezienswaardigheden zijn er niet maar de afwisselingen in het landschap maken het een mooi wandeling. Als ik dan de vlakte verlaat en een steile klim moet verwerken kom ik langs een gigantische fabriek op de heuvels. Wat er juist gebeurd weet ik niet maar het is reusachtig met artificiële kanalen, pijpleidingen, enz misschien het enige negatieve puntje op deze route maar wel dominerend. De wandelweg wordt bepaald door deze infrastructuur die om veiligheidsredenen op diverse plaatsen is afgesloten of de weg is omgelegd. Dit bedrijf heeft volgens mij een algemeen belang omdat de investeringen zo massaal zijn dat het voor een onderneming niet winstgevend kan zijn. Het heeft ook in het gebied waar het zich uitstrekt de omgeving gemoduleerd. Voor mij als wandelaar indrukwekkend maar voor de mensen die hier leven van genen tel. Als ik dan eindelijk al dat beton mag achterlaten kom ik in de grootste steengroeve van het gebied, denk ik. Immens om daar als persoon te staan. Ik herken er verschillende bedrijfsoppervlakten. Met deze materialen hebben ze destijds veel gebouwen opgetrokken. Een mooie erfenis die stilaan door de natuur weer wordt ingepalmd. Het zal nog eeuwen duren voor het hand van de mens weggevaagd is, maar ooit zal het weer natuur zijn. Als ik de groeve verlaat weet ik dat ik afscheid moet nemen van de vlakte die ik sinds mijn aankomst aan het Christusbeeld in Crispiano volg en die mijn leidraad geweest is om over al de gravinas die ik al gezien heb heen te komen. Ik klim door de struiken en dit is ongerept buiten het pad dat wandelaars betreden. Plots sta je meters hoger ( de gids zegt 200 m) zonder het te weten en kijk je neer op een grote canyon (amerikaans), gorges zoals ze worden genoemd in Frankrijk. Het werk van moeder natuur is adembenemend en je zou er veel fotos van kunnen nemen, maar er zijn kan je op papier niet schilderen. Vele malen stop ik om dit natuurwonder te observeren maar moet wel verder. Al stappend heb ik mijn ogen op de weg gericht want noodzakelijk is steeds de voeten juist te zetten om geen ongeluk en te hebben tussen al die rotsen. Kilometers mag ik van deze brok natuur genieten en weet zeker dat het deugd doet, wel energie verslindend maar leuk aanvoelt er te lopen. De mensen die deze weg uitgestippeld hebben, zijn erin gelukt de veiligheid te combineren met het bewonderen van de omgeving. De uitzichtpunten zijn niet beveiligd en toch veilig. Je moet niet op de rand gaan staan om veel te zien. Het enige probleem op deze weg zijn de everzwijnen die de grond omwoelen en het pad onzichtbaar maken. Het is soms even zoeken om het rechte pad niet te verliezen maar GPX helpt dan de juiste richting te volgen. Mocht dat maar alle dagen zo zijn !!!! Ik bereik dan de stad waar ik ga overnachten moe maar voldaan, gelukkig dat alles vlot verlopen is en immens blij dit plekje op aarde bezocht te hebben. Als ik mijn stappenteller controleer heb ik wel kilometer meer gestapt dan de voorspelling, niet van omwegen maar van verkeerde informatie. Hetzij zo we hebben weer eens genoten !! Ik loop de stad in als de school uit is en de omgeving een chaos wordt door het verkeer dat nadien stil valt voor de lunchtijd en de stad gaat rusten.
Motorola - Castellaneta : De spoorwegen laten mooie weg na
Vandaag geen drukte want ik moet maar 16 km verder en heb nog een tussenstop in een dorpje onderweg, het wordt feest! Als ik buiten stap om naar de bakker te gaan achter brood wordt ik verrast door de hevige koude wind. Ik heb mijn jas en muts aan en dat is ook nodig. Ik heb besloten de deur dicht te trekken om 8u en dat geschied, goed ingeduffeld om de weerelementen te trotseren. Via een schapenbaan verlaat ik de stad en keer terug naar de stilte tussen de landerijen met fruit en olijven. Beneden is de wind weg en kan ik de warme kledij wegbergen. Ik heb gelezen dat er onderweg 2 grotkerken kunnen bezocht worden en kijk uit naar aanwijzingen. De eerste is langsheen de weg bijna zo'n 100 man de straat en goed aangeduid. Veel is er niet te zien maar wel wat wandschilderingen en ook dat er 2 verdiepingen zijn. Dit kan maximaal 2000 j oud zijn. Even bewonderen en dan verder stappen. Ik loop dikwijls langs steengroeve waarvan de stenen ook gebruikt werden om de mooie gewelven te maken van de verblijfplaatsen onderweg. Ze zijn nu in gebruik als boomgaard maar de rechte zijmuren verklappen hun oorsprong. Het moet in die tijd wel een grote economie geweest zijn als je dan het transport met muilezels bijrekent. De tweede grot is ook goed aangegeven maar is niet zo gemakkelijk te vinden vooral omdat die wel wat verder van de weg verwijderd is. De weg ernaartoe is ook aangelegd met een speciaal patroon maar door de jaren sterk verweerd. Met wat zoeken moet ik een kleine gravina afdalen om bij de grot te geraken. Deze is wel mooier en de wandschilderingen van heiligen ook beter herkenbaar. Geen verlichting en dan maar hopen dat de fotos lukken. Heel mooi met de omgeving van de gravina en andere grotten die destijds bewoond werden. Ik kan niet verder lopen naar mijn weg toe en moet de hele weg terug. Toch mooi om te zien dat de spoorwegen de bedding van de nieuwe sporen geplaatst hebben rekening houdend met de geschiedenis wat ons mooie beelden geeft. Verder is het nu de nieuwe spoorlijn volgen tot de stad onderweg. Geen ziel te bekennen en kilometers verder kom ik dan in de stad. Ik was al druk omdat ik veel tijd verloren had met die twee bezoeken maar dat viel in het niets en maakte mij zelfs gelukkig als ik een geluid op mij zag afkomen van en rijdende wagen met megafoon. Veel begreep ik er niet van maar wel babypyjama en mijn interesse was gewekt. De auto stopte en ik kon er rustig naartoe. Dit was een rijdend marktkraam. Alles hing rondom de auto en op het motordeksel. Ongelooflijk en de verkoop ging van deur tot deur. Bloemenverkopers was ik tegengekomen in kleine dorp maar met kledij had ik nog nooit zien leuren. Snel een cappuccino drinken want zeker de laatste, op de volgende etappes zal niets zijn, vandaar dat feest. Ik vertelde daarstraks dat de spoorwegen rekening hielden met de geschiedenis voor de aanleg van een nieuw spoor maar dat was maar een deel waar. Ze hebben alleen maar de sporen die door de stad liepen verlegd naar buiten de stad. Een enorme constructie maar een weldaad voor de stad die een groene long kreeg op de oude bedding met wandel/fietspad, banken, speeltuin en veel groen. Wat ook een enorm voordeel was is dat de spoorlijn over een gravina ging en dus de oude brug ook in het wandelpad kwam te liggen, rechtdoor en vlak. Een mooie weg naar mijn volgende stad, eindpunt voor vandaag. Ik moest vandaag over drie gravinas die dankzij de spoorwegen nu zichtbaar zijn voor toeristen en wandelaar. Dus kreeg ik enorm veel mooie beelden te zien wat het een leuke weg maakt als je er de nieuwe verhoogde spoorlijn wegdenkt. Deze verbinding tussen de twee steden zou er niet geweest zijn zonder de nieuwe spoorlijn en zou ook een grote omweg gehad hebben voor de zachte weggebruiker. Ik loop de stad in om 12 u zoals ik het wat voor ogen had en moest ook niet lang zoeken om mijn overnachtingsplaats te vinden. De laatste dagen heb ik geluk deze steeds op mijn route te treffen. Ik kan nu genieten van de middag en straks opzoek gaan naar mijn stempel en de stad verkennen. Dat doe ik rond 17u 30 maar in de oude stad zijn er alleen veel steegjes om te verdwalen, de kathedraal is dicht voor werken en er is weinig beweging geen winkels, bar, timbro vandaag. Een bar heb ik onderweg niet gezien maar heb wel ontdekt dat de voortgaande steden gebouwd zijn aan de rand van een gravina wat een natuurlijke verdedigingswal is. Ik keer terug naar mijn kamer om de avond verder te zetten in rust want buiten is de wind weer sterker gaan waaien en die is nog steeds kou.
Deze morgen was ik iets onrustiger dan normaal omdat er een deadline was waaraan ik mij moest houden. Het lukt me altijd op tijd klaar te zijn maar toch broedt die angst in mijn onderbewustzijn. De tekst dat ik gisteren moest neerpennen was ook wat langer en dat was ook niet ideaal. Maar om 7uur stond ik paraat om mee te rijden naar Massafra. De host nam nog de tijd mij de kamers voor de pelgrims te tonen en ik moet toegeven, de mooiste dat ik ooit gezien heb met veel warmte gecreëerd. Onderweg vernam ik ook dat ze elkaar leren kennen hadden op een Cammino, wat hun beider liefde voor het rondtrekken is en de zorg dat ze willen delen aan pelgrims. Ik kreeg ook wat uitleg over de gravinas die het landschap modelleren. Zo vertelde ze mij dat Massafra 12 gravinas telde waarvan een het oude stadsbeeld bepaald. Een diepe canyon waar de mensen vroeger nog in de grotten woonden, een voorbeeld van hoe de mens Matera moest gaan bouwen. Ze bracht mij naar het vertrekpunt waar ze ook werkte in de stedelijke bibliotheek, niet toevallig naast het infokantoor waar gisteren niemand mij kon helpen. Vandaag kreeg ik tips waar ik mijn stempel kon halen en waar ik moest vertrekken. Om 7u25 was ik al aan het stappen en kreeg ik op de eerste stappen om de stad te verlaten de gelegenheid een mooie foto te maken van een Fiat 500 in de ruwe oude straten van Massafra. Bij het bestuderen van de kaart had ik mij zitten afvragen waarom er zulke omwegen waren maar de uitleg over de gravinas had mij alles duidelijk gemaakt, het was gewoon niet mogelijk deze ruwe rotsen en natuur te trotseren. Ze hebben ook positieve eigenschappen zoals een enorme biodiversiteit en een totale breuk tussen natuur en mens. Zo was de eerste gravina waar ik rond liep de grens van de stad en andere zijde een enorm olijfgaarden met een vervolg van oude geboetseerde kunstwerken. En rust !! Soms is zon gravina ook een oude steengroeve waarvan er in deze omgeving verschillende achtergebleven zijn. Hun producten vinden we terug in de oude gebouwen met heldere zandstenen waarmee veel kerken en officiële gebouwen zijn opgetrokken. Ik moest mij dus niet meer afvragen waarom ik zo liep en gewoon stappen. Soms kwam ik dan ook weer op een gewone weg terecht die de verbindingsschakel vormde naar een ander natuurbrok en dikwijls een brug vormde over de gravina. Daar waar de mens kon de aarde bewerken was er ook activiteit en werd alles in gereedheid gebracht voor de volgende oogst. Het weer speelt ook een grote rol want ook vandaag zijn de weergoden gunstig gestemd lekker om te stappen, niet te warm en toch zon. De boeren kweken hier veel fruit en dan heb je nog de wijnranken voor wijnproductie en eetdruiven, een totaal andere productie en natuurlijk ook olijfbomen. Een mooie tocht naar de stad dat ik al in het begin zag liggen op een hogere heuvel, een boei in het landschap zo dichtbij maar 19 km wandelen ver. Ook wist ik dat het laatste deel ook bergop stappen zou worden, maar dat is ook HET beeld van de Italiaanse steden, maar hier niet zo mooi want de appartementen hebben de oude stad weg getoverd, geen foto waard. Na 3u30 stappen kon ik aan de klim beginnen, eerst asfalt maar zodra ik trappen zag via de treden, korter, sneller maar vermoeiender. Snel was ik in de stadskern en vond ik de plaats waar ik kon overnachten. Tijd genoeg om uit te kijken naar winkels maar die zijn ook naar het dal verhuist , net zoals de meeste inwoners naar comfortabele appartementen, omdat er meer ruimte is. Dus nog een wandelingetje om boodschappen te doen voor vandaag en hopen op een klaargemaakt gerecht om de zware kost van de vorige dagen te verteren. In de namiddag ga ik wat rondneuzen want de stad heeft veel panoramische plekken met kilometers vergezichten. Je herkent van hieruit de omliggende steden en de zee. Ook het lappendeken van kwekerijen zijn mooi om te zien. Ik stop aan een bar en hier ook een grote drukte. Het zonnige weer heeft de mensen er toe aangezet een ijsje te gaan kopen en te genieten van de late zon. Het is aanschuiven en de kinderen kunnen nadien nog wat rondlopen op de piazza voor het gemeentehuis terwijl de ouders nog wat praten, oude gewoontes verdwijnen niet. Ik ga terug naar mijn nestje want als de zon verdwijnt achter de hogere gebouwen wordt het veel frisser en komt ook de stad weer tot rust, nog geen tijd voor terrasjes.
Cristiano- Massafra : Het bijzondere is de reis !!
Vandaag wordt het speciaal! Niet door de etappe, lengte of weer maar vooral omdat ik 2 nachten kan verblijven op dezelfde plek in Crispiano maar dan ook moet terugkeren naar die plaats en de dag nadien ook op mijn vertrekplaats moet zien te geraken op een ochtenduur. Ik had het onmiddellijk gevraagd aan de host en hij had zelf mee helpen zoeken en tips gegeven ivm het traject dat ik zou moeten nemen met de bus. Het plan was er, nu nog de uitvoering. Savonds was hij nog langs gekomen met een stuk taart en konden we verder afspreken. Hij zou mij de dag nadien naar Massafra brengen om 7 u, hij moet er toch zijn. Al de helft van de zaak geregeld. 16 km dan moet ik niet zo vroeg vertrekken want de bus dat ik zou nemen rijd maar om 12u05. Blijgezind door het weer, fantastisch mooi, droog en een paar graden warmer, vertrek ik in short aan voor mijn trip. De stad verlaten is steeds hetzelfde en mr Smartphone helpt me op weg. Snel moet ik van de weg af en volg ik een Vespa APE het veld in. Toch stoere wagentje die driewielers die hier nog veel in gebruik zijn voor hobbydoeleindes. Als het wagentje stopt bij een olijfgaard vervolg ik mijn weg over een akker, de natuur in. De weg loopt door een kleine canyon met aan weerzijde rotsformaties en langsheen de weg natuur, wild en onbeheerd. Kilometers moet ik het hobbelige pad volgen en de rust is er totaal. Net als gisteren hoor ik een hevig gebrom tussen de struiken en herinner mij de bijenkast die er geplaatst waren. Het geluid dat de bijen produceren kan een Vespa zeker evenaren. Alleen een paar bruggen brengen de omgeving weer in mensenhanden en doet de stilte even op pauze zetten. Eindelijk bereik ik asfalt maar niet voor lang want ook deze stopt en de weg strekt zich verder tussen akkers met wijngaarden, olijfbomen en wat fruit. De ondergrond verhard tot rotsen en een verlaten masseria verklapt de grootsheid van destijds, nu nog slechts een ruïne dat de natuur terug overneemt van de mens. De natuurgebieden zijn de koppelstukken tussen twee landbouwareas. Het is steeds weer duiken in oude wegen tussen leefbare gronden en ruwe plaatsen. Ook een verandering van landbouwcultuur. Het is steeds uitkijken op die verbindingsstukken waar men de voeten zet want ook hier zijn het losliggende stenen en rotsen die het gevaar vormen. Maar mooi! De verassingen rijgen zich aan elkaar en zo verrijs ik uit en brok natuur aan de rand van een wijngaard. Meestal kleine percelen maar nu valt het mij op dat het mooi aangeplant is. Het wordt nog grootser als ik iets hoger moet stappen naar het wijnhuis. Hectare en hectaren wijngaarden mooi rechtlijnig aangeplant en de kromming volgend van de helling omzomen het wijnhuis. Geweldig, mooi en groots. Een sterk staaltje van het menselijk kunnen. Hier zijn de toegangswegen niet afgezoomd door cipressen maar hebben ze oude olijfbomen bewaard ook heel speciaal en alle zichten mooi onderhouden. Ik piep even binnen in de ontvangstzaal maar zet mijn wandeling verder zonder informatie of aankoop maar met een groots gemoed. Zulke exploitatie zijn een schril contrast tegen de keutelboeren die je rondom het domein vindt. Weer een stuk natuur die me brengt naar de poort van de stad. Hier wel een speciale poort, allemaal grote lanen met nieuwbouwappartementen. Massafra ligt dicht bij de havenstad Taranto met zijn grote industrie, hoogovens, brouwerijen, petrochemie en aanleverende industrie. Hier werken veel mensen en dus moeten die gezinnen ergens leven. Gedaan met de rust deze wordt nu overgenomen door de economie. Voor mij begint nu ook de stress te spelen. Als ik de buitenwijken binnenloop en de grootsheid zie dan is het moeilijk zich te richten naar een busstation, als die al bestaat. Advies vragen aan de mensen is niet relevant want niemand, buiten de jeugd die naar de stad trekken voor de scholen weet iets van bussen af. Het beste plan dat ik kan bedenken is het toeristische infobureau. Maar hier weten ze er even veel van dan de inwoners, ik denk ook niet dat deze stad zoveel toeristische e troeven heeft. Dan maar zelf puzzelen en dan geraak ik toch met biljet op de juiste plaats. De informatie op de smartphone zal wel correct zijn maar de buschauffeurs weten daar geen raad mee. Om 12u05 stopt een bus die naar Bari rijd en ik vraag die persoon raad maar hij wijst mij weg. Ik moest die bus maar voor 1 halte nemen en daar overstappen maar in zijn hoofd kent hij slechts de weg naar Bari, wat er voor haltes tussen liggen kent hij niet en van reis plannen nog minder. Ik daal de stad af en bereik een halte Bivio (zo stond ook op de planner) en stap de bar binnen. Mijn eerste cappuccino en een hulpvaardige dame die mij help met uur en bus. Als die bus eindelijk aankomt en stopt vraag ik terug of hij naar Taranto busstation ga en wordt bijna uit de bus gegooid maar dan geeft hij toe en rijd mij naar de volgende overstapplaats. Ik ontdek snel de grootsheid van de industrie in deze regio. Als ik uitstap ga ik onmiddellijk opzoek naar de volgende bus en informatie. Die krijg ik maar heel onnauwkeurig. Ik zoek het zelf uit en als de bus aankomt met schoolkinderen bevestigd de chauffeur naar Crispiano te rijden. Nu wordt het nog zaak op de juiste plaats af te stappen. De meeste jongeren in de bus slapen want hier begint de school vroeg en eindigt ook om 13u, siësta voor iedereen. Veel bezichtigen kan ik niet maar we rijden wel langs een lange oude aquaduct. Ik volg aandachtig de weg en na 25 minuten zie ik een herdenkingsplaats waar ik deze morgen langsliep. De slapende roos naast mij schiet wakker en moet de volgende halte afstappen . Ik volg en beland, 1u45 na mijn start in Massafra op 2 straten van mijn overnachtingsplaats. Een heel avontuur voor een 63 jarige buitelander maar het maakt me blij dat nog te kunnen en te doen. Tijdens de rit bedenk ik dat 99 % van de mensen die hier wonen de schoonheid van de omgeving niet kennen en er zelfs nog geen voet hebben gezet. Ik kan er tenminste over vertellen en heb ervan mogen genieten. De stress valt weg en ik kan genieten van de namiddag en deze avond gaan eten.
Martina Franca - Cristiano: De overgang van weg en omgeving
Goed geslapen hoewel ik er geen goed oog in had en mij zodra ik opstond warm aangekleed om de koude te trotseren. Het kleine appartement werd verwarmd met een olievuurtje maar dat toestel kan de kamer niet aan. Vanaf ik er ben toegekomen en heel de nacht door heeft het toestel aan gestaan en heeft de grootste scherpte in de kou gebroken maar warm is nog iets heel anders tussen die oude stenen. Het is buiten ook heel kou en aan alle autos die buiten parkeren moet gekrabd worden. Gelukkig heb ik beweging, de zon is van de partij en verlaat ik de stad bergop zodat ik snel lekker warm ben. Een hele trip vandaag 28 km maar ik wil om 12 uur aangekomen zijn. Dus stevig doorstappen. Ik zoek waar ik iets kan afsnijden van de weg maar dat is bijna niet mogelijk. Ik loop nog steeds tussen trullis en kijk er goed naar want gisteren was de laatste etappe van de Camino delle Ulivi en vandaag start ik de Camino Terra delle Gravina , genoemd naar de rivier die hier de kalkachtige grond doorklieft en het landschap zo geboetseerd heeft. Een verschrikking om in te leven want weinig vruchtbaar, eeuwen geleden. Nu een toeristische trekpleister en met mooie uitzichten wat het voor ons een aantrekkingspunt maakt. Het begin van de weg loopt over asfaltwegen en is snel beloopbaar. Ik kom langs boerderijen die steeds maar groter worden en dus ook minder afgebakende akkers, weiden. De eerste omkeer in het landschap. De verharde weg eindigt, en misschien ook de gebouwen, omgeving, landschap en gaat over in een pad tussen stapelmuurtjes met daarachter bossen. Een teken dat er geen landbouw mogelijk is en dat een bos het enige is dat er mogelijk is. Geen grote bomen op een paar uitzonderingen na maar gedrongen bomen en struiken, maquis is zoals ze dat in Frankrijk noemen. Wel opletten geblazen want de wegen zijn nog bevroren en een filmpje ijs kan een valpartij veroorzaken. Kilometers loop ik door over deze mooie weg, niets dan natuur en een oude muilezelweg. Hier kan ik mijn longen reinigen en genieten van rust. Het pad loopt nog langs riante woningen met hun vernieuwde trullis en ik kijk er nog eens naar daar ik vrees dat het misschien wel de laatste zullen zijn. Buiten een melkboer kom ik weinig verkeer tegen en buiten de grote boerderijen is er weinig of geen bebouwing. Ik kom wandelaars tegen en ze melden mij dat ze de verantwoordelijken zijn voor deze etappe zijn en nakijken of alles duidelijk gemerkt is. Ze geven mij ook enkele tips mee en info over de weg. Op de kaart heb ik gemerkt dat we een grote omweg moeten maken om een Masseria te vermijden en ook een drukkere weg. Ik neem het risico de Masseria te bezoeken en misschien laten ze mij gewoon lopen. Kilometers moet ik lopen met aan de ene zijde akkers en de andere zijde bos, maquis. Ik moet even stoppen als ik in de verte iets zie bewegen op een stapelmuurtje, een vos. Ik hou hem in het oog terwijl ik mijn smartphone voorbereid voor een foto te nemen maar ben te laat daar een wagen die mij tegemoet rijdt de rust verstoort en de pootjes van de vos sneller laten werken en het dier doet verdwijnen in de bermen. De vos had een donkerder kleur dan onze rosse vossen in België maar zijn pluimstaart verraadde hem. Een mooi dier en leuk toch wat actie te hebben op deze rustige weg, buiten de wilde paarden gerekend die in het bos verblijven en weg spurten zodra iemand hun nadert. Het bos wordt een beschermd natuurgebied waar alleen wandelen toegelaten is. Hier merk ik duidelijk waarom dit een bos is ,aan de weg, veel rotsen en mijn stok is van groot nut. Heel mooi deze weg en van zodra de boer terug kan zaaien en oogsten verdwijnt ook het bos, wel een zuurstoffles voor de regio en voor de wandelaars in de zomer een verkoeling. Trullis zijn er niet meer zoals ik gevreesd had en de stapelmuren worden nu gemetselde muren. Hoe het landschap, ondergrond bepaald heeft hoe de mensen woonden en leefden. Nu heeft dit alles meer een financiële waarde en overleven nog weinig mensen van landbouw. Ik nader stilaan mijn einddoel voor vandaag maar kan nergens een torenspits herkennen, mijn boei in het landschap. Als ik aan een groot kruispunt kom met parkje, bankje en Christusbeeld begrijp ik waarom. Crispiano ligt in het dal en vanaf het Christusbeeld, minuscule kopie van Rio, heb ik een uitzicht naar de andere zee waar Taranto ligt met zijn haven. Het is mij weinig keren overkomen dat ik een stad dalend bereik heb. De oude stad ligt nog wel op een molsheuvel maar de omgeving is veel vlakker. De sfeer is ook gemoedelijker en de mensen warmer. Is dit ook niet een eigenschap dat het verleden nagelaten heeft. Ik vind snel mijn onderkomen en kan snel mijn benen onder tafel schuiven voor een pelgrims maaltijd en wat voor één !! Veel te veel voor mij maar zo lekker. De siësta zal nodig zijn om alles te verteren en dan kan ik het stadje verkennen en een stempel gaan zoeken om mijn credenziale bij te werken. Hier geen toeristen en ook weinig om te bezichtigen maar het echte Italië met zijn pratende mannen op het plein en zijn biddende vrouwen in de kerk. Terug thuis !!
Alberobello - Martina Franca : Op zoek naar een wandelstok
Vandaag zondag en maar 18 km te stappen dus wordt het een luie morgen. Ik ga maar vertrekken om 8 uur. Toch eens een kijkje nemen naar het weer en dat ziet er staalblauw uit maar de wagens op de parking zijn berijmt. Het vriest dus. Nog wel enkele uren voor ik vertrek en ik hoop dat het dan al niet meer vriest. Ik zit ondertussen lekker warm te schrijven en zal straks mijn kledij bepalen. Zonder jas maar met muts loop ik langs de St Antoniuskerk waar de mis bezig is. Ik neem juist de tijd voor een kijkje en een kruisteken en ga verder want daar pik ik mijn route op. Het plan is vandaag zo weinig mogelijk mijn smartphone gebruiken en de vraag is hoe lang ik het ga volhouden voor mijn twijfels de kop opsteken. Ik loop enkele plaatselijke wandelaars tegemoet die mij de weg wijzen en vol lof getuigen van de schoonheid. Niet veel later bevind ik mij op een bosweg dat goed aangegeven is en die nog vrij lang is. Het bosje is blijkbaar de buffer tussen de stad en het platte land. Ik krijg nog een mooiere weg onder de voeten en het panorama geweldig. Het plaatje is compleet alhoewel ik al van bij het vertrek met een wrevel zit die ik niet kan plaatsen. Ik ben altijd bang iets te vergeten en kijk alles tweemaal na maar toch. Op de mooie landelijke weg zijn plassen die vervroren zijn en moet ik voorzichtig zijn. Ik wil mijn wandelstok nemen en dan pas plaats ik mijn gemis. Gisteren heb ik hem op een muurtje gelegd naast mijn rugzak terwijl ik wachtte op mijn host en is daar blijven liggen. Ik ben al meer dan een uur aan het stappen en terug lopen is geen optie, de wandelstok had zijn beste tijd gehad maar was nog steeds een bondgenoot waarop ik kon steunen in moeilijke momenten en die mijn derde been geworden was. Ik moet op zoek naar een waardige vervanger maar alle takken die ik langs de weg vind zijn krom, wat normaal is met de gedrongen groei van de bomen hier. Ik wandel verder met wat ik vind en voel me toch veilig iets in de hand te hebben. Mooie wegen en de trullis blijven van de partij. Over zulke wegen valt er weinig te beschrijven want het is er Zijn die de moeite is. Wel de mooiste weg op deze reis tot vandaag. De trullis hier zijn meer buitenverblijven of woningen voor plaatselijke bewoners en worden niet verhuurd. Het is duidelijk merkbaar daar de afwerking van poort en omgeving niet overweldigend zijn. Op een bepaald punt neem ik een foto met als quizvraag hoeveel trullis er zichtbaar zijn. Net het toeristische middelpunt van Alberobello maar dan met veel meer groen, weiden en bomen, om het plaatje aan te kleden. De weg gaat over op asfalt en ik heb al een paar keer nagekeken of de weg dat ik loop wel juist is want soms zijn de wegmarkering onduidelijk geworden of heb ik erover gekeken. Ondertussen ben ik al driemaal van stok verandert en nog steeds voelt de laatste nog niet goed aan. Ik loop langs een leegstaand trulligebouw met aanbouw en de poort staat open. Ik ben zo nieuwsgierig dat ik een kijkje ga nemen naar het gebouw en omgeving. Nog mooi maar toch al schade van vandalisme. Spijtig dat zon plaatsen verlaten worden en stilaan verkommeren, maar voor mij een geluk want ik vind er de ideale wandelstok om reis veilig verder te zetten, een korte bezemstok net lang genoeg om wandelstok te zijn. Ik kan nu tevreden afscheid nemen van mijn verlies en opgewekt mijn weg verder zetten. De weg blijft mooi tot aan de aankomst in de stad, met weinig verkeer en maar een plaatselijke boer die zijn koeien de weg laat oversteken naar hun weide. Rond de middag kom ik aan in de stad en haast mij naar de Basiliek van Sint Martinus. De stad wemelt van het volk en de terrassen staan vol mensen die aperitieven. Ik heb geluk dat ik iemand uit de sacristie zie komen en hij helpt mij aan een stempel. Nog veel volk aanwezig in de grote ruimte en dat merk ik als er een groot deel rond mij komen staan en mij bestoken met allerlei vragen. De belangstelling voor mijn reis is groot en ik beantwoord hun vragen zo goed als mogelijk. Na afscheid genomen te hebben ga ik opzoek naar mijn slaapplaats en dat is niet zo eenvoudig in dit doolhof. Mr Smartphone doet zijn werk en brengt mij naar het juiste punt volgens hem met een nauwkeurigheid van 10 meter maar in een oude Italiaanse stad is dat een straat achter twee gebouwen. Ik blijf staan waar ik ben en bel naar de host die mij komt halen. Het was maar een U lopen dat ik moest doen. Ik kan mijn rugzak veilig achterlaten en gaan eten in een eethuis dat ik onderweg ben tegen gekomen. Een kleine zaak die de inwoners van de stad goed kennen want met zijn 13 stoelen zit de zaak vol. Het is een buffetstijl waar je kiest wat je wilt eten en het wordt u gebracht. Ondertussen is het een komen en gaan voor afhaalmaaltijden. Heel lekker en echt Italiaans, in eten en omgeving en prijs. Na mijn maaltijd keer ik terug naar mijn logies, een typische woning in de oude stad, om te rusten want nu ga de stad en mens ook in rust. Niet zo luxueus als wat ik heb gezien maar eens authentiek stads zoals veel mensen hier wonen en ik heb er Wi-Fi. Om vijf uur ga ik op verkenning door de steegjes en nu ook veel volk op straat, gezinnen met kinderen of vrienden die kuieren door de straten allemaal goed ingeduffeld tegen de kou want die blijft aanwezig alhoewel het mooi weer is. Ik bewonder de vele mooie portalen en raamkozijnen in gebeeldhouwde steen wat de rijkdom van vervlogen tijden herinnerd. Te kou om buiten te blijven keer ik terug naar mijn stulpje om de dag af te sluiten en plannen te maken voor de volgende dagen.
Locorotondo - Alberobello: De weg naar trullihoofdstad
Het eerste dat ik vandaag wou doen was naar de sterren gaan kijken. Gisteren voor het slapengaan was ik ook al gaan piepen maar de maan gaf te veel licht en dan vielen alle sterren in het niets. Een grote teleurstelling was het als ik omhoog in wolken keek. Hoeveel en hoe dik kon niet waargenomen worden maar de sterren waren verscholen. Na mijn tekst te schrijven en blog bijgewerkt te hebben kon ik mij klaar maken om te vertrekken. 2 keer spijt vandaag, éénmaal voor de sterren en de tweede maal voor de verblijfplaats, rustig en mooi en het moet in de lente nog veel mooier zijn. Terug naar de stad gekleed zoals de vorige dagen en ik hoop op een mooie dag. De eerste zonnestralen dat ik zie vallen op het kerkhof die de monumenten en cappelas een veel lichtere kleur geven. Ik zou er graag naartoe gaan maar het is een omweg en moet nog 20 km verder. Wel loop ik voorbij de oprijlaan die naar het kerkhof leidt. Hier geen deur maar een laan. De weg loopt grotendeels over asfaltwegen en overal in het landschap staan trullis opgefrist, vervallen, te koop. Soms kleine dorpjes met een kerk, kapel maar soms ook kathedralen zoals ik ze noem. Verschillende kleinere rond een grotere, hogere trulli. Ik probeer aan een boerderij er één te bezoeken maar er geeft niemand thuis. Het landschap rondom de weg is op sommige plaatsen adembenemend mooi met al die stapelmuurtjes. Ik heb mijn weg iets verlegd om zeker een dorp in te lopen want ik mis op deze wegen toch mijn cappucino en cornetto. Weinig of geen kans gehad er ééntje te bestellen en ervan te genieten tijdens de 10 minuten pauze. Overal zijn de mensen op hun landerijen aan het werk en dikwijls krijg ik een Ciao te horen. Het weer trek aan en af en als de zon schijnt moet ik de jas uittrekken en wegbermen maar weet nooit voor hoelang. Ik wandel ook veel langs trulli complexen die voor een gezin verhuurt wordt of grotere eenheden die voor meerdere gezinnen bedoeld zijn. Deze zijn meestal te proper, te clean. Ik nader het dorpje en mijn verbazing is groot als ik de kerk zie, klein. Het geeft het best de grootsheid van het dorp weer. Weinig activiteit want daar is maar 1 beenhouwer/bar/bracerie. Te begrijpen dat de bar gesloten is en het te vroeg is voor de bracerie. Ik vraag aan een klant of er nog een bar is en hij wijst mij een plaats aan gekoppeld aan een pizzeria, gevolg ook gesloten want pizzas worden alleen s'avonds gebakken. Ik stop wat verder aan een Piazza waar een zitbank mij uitnodigt tot rusten en het eten van een versnaperingen dat ik meegenomen heb. Rechtover is een kleine kerk gebouwd in trullistijl met pastorijtrulli, één geheel. Ik nader nu de stad en om veiligheid maatregelen wordt ook hier onze weg omgeleid. Voor deze omleiding ben ik nadien heel gelukkig want in die straat zijn arbeider een stapelmuur aan het bouwen. Een hele onderneming en een staaltje van stielkennis. Ongelooflijk dat het eindresultaat af is want het is een grote puzzel zonder stukken dat passen. Ik blijf even kijken maar moet dan verder naar de verrassing van de dag Alberobello. Een verrassing is het niet want net zoals de andere steden is de oude stad verborgen achter appartementen en hoogbouw. Een teleurstelling als je de stad inwandeld. Gelukkig prijken de torenspitsen van de kathedraal uit boven de stad en heb ik een merkteken waar ik naartoe moet. Het is wel mooi te zien hoe oude trullis tussen nieuwe appartementen staan en waarin geleefd wordt. Een puzzel van oud en nieuw. Ik ga op zoek naar mijn verblijfplaats want zou graag mijn rugzak neerzetten voor ik de toerist ga uithangen. Na mijn rustpauze trek ik op zoek naar de oude stad die grotendeels trullis bevat. Vele zijn nog bewoond of zijn souvenirwinkels geworden, enkele een horecazaak maar je kan alleen de buitenkant bewonderen want de winkels staan propvol en de horecazaken zijn dicht. Het is staalblauwe aan de hemel maar een ijskoude wind neemt alle plezier van bezoeken weg. Een uitkijkpunt boven aan een kerk geeft en totaal beeld van de oude stad en dat is wel heel mooi. De koude dwingt mij terug te keren naar mijn slaapplaats om jas en muts te gaan halen want de zon kan mij niet opwarmen. Het ontneemt mij ook het plezier later op de dag nog wat te gaan slenteren in de stad, liever van de chauffage zitten want zelfs jas en muts zijn niet genoeg! Ik ben blij dat de weg langs hier loopt en dat er nog maar weinig toeristen zijn, de randparkingen staan leeg en geen groepen, zodat ik toch een beeld heb van dit werelderfgoed. Met een massa toeristen zou het veel minder zijn aantrekkelijk zijn. De gelateria heeft ook weinig aantrek want buiten een ijsje eten is weinig gezellig. S'avonds ga ik nog naar de mis en keer dan terug naar de warmte van de chauffage.
Soms kan men de gang van zaken weinig zelf bepalen omdat men gebonden is aan afspraken en heel soms heb je verschillende van zulke afspraken en is het best de dag zo in te delen dat alles vlot verloopt. Vandaag is zon dag en kan ik genieten van een lange ochtend want ik kan maar gaan ontbijten om 7u30. Een groot hotel voor mij alleen en een lekker ontbijt voorgeschoteld krijgen maakt een goed begin van de dag. Ik vertrek ook veel later want ik kan maar inchecken rond 14u en heb 17 km te lopen. De weg, quasi voor mij alleen want ik moet eerst naar de stad terug lopen waar mijn volgende etappe begint. De weg terug is heel anders want nu kan ik het contrast zien tussen verleden en heden. Veel van de trullis, om niet te zeggen allen, waren boerderijen en naar het aantal leden van het gezin (kunnen ook dieren zijn) meer of minder kegeltjes. Ik veronderstel dat ook hier, net zoals in Matera de jongere mensen een beter leven wilden en verhuisden naar appartementen die rond de stad gebouwd werden. Destijds hadden die boerderijen geen waarden meer en dan moet plots iemand deze omgebouwd hebben tot vakantiehuis en is de beweging in gang geschoten. Nu worden ze gewaardeerd en worden nieuwe huizen voorzien van zeker 1 kegeltje. Soms loop ik langs oude trullis die nog bewoond worden of waar een loods aangebouwd is voor constructiewerkplaats, winkel, enz. Weinigen zijn boerderij gebleven maar zijn vakantiewoningen geworden voor familie of toeristen. Daar ik naar een plaats buiten de stad ga en er geen winkels in de omgeving zijn loop ik eerst een supermarkt binnen om aankopen te doen. Hier hebben ze geen diepvriesmaaltijden en dus ga ik zelf koken. Gepakt en gezakt vertrek ik in slow motion uit de stad, wandelend langs rustige wegen en trullis in alle maten, gewichten en waarden. Een mooie wandeling. Ik stop ergens aan een verlaten trulli om de constructie en de leefwereld te bekijken. Ze werden gebouwd met stenen uit de omgeving en gestapeld zonder mortel. Een hele kunst en een groot ambacht, gewoon al de stenen sorteren was een gans werk en de dikte van de muren is wel 80 cm zodat er weinig kieren tussen de stenen zitten. Het moet er in de winter toch kou geweest zijn en in de zomer zalig koel.Hier veel minder olijfbomen, die verwijderd zijn om meer andere gewassen te kweken. Het weer blijft wisselvallig maar de wind is weg. Ik loop voortdurend te bedenken hoe ik mij plukje wolken aan mijn zijde draadje kan vervangen door een gele ballon die ook wat meer licht en warmte uitstraalt. Gelukkig kan ik, of iemand anders dat niet want dan zou het egoïsme hoogtij vieren. Gewoon ondergaan wat ze mij bieden maar liefst zo weinig mogelijk regen. De weg brengt mij op een wandel/fietspad dat speciaal is aangelegd voor recreatieve doeleinden. Nog rustiger en maar 1 fietser op mijn hele traject van een paar kilometers. Ik loop langs trullis waar ze destijds sparren rond hebben geplant en deze doen mij denken aan de smurfen, I Tutti in het Italiaans. Ik zal het eens moeten opzoeken maar hun mutsen lijken er sprekend op. De voetweg kruist een drukke weg en daar heb ik geluk dat er een bar, annex winkel is. De cappuccino lonkt en even rust ook. Zalig geen haast hebben. De weg moet ergens eindigen en zo gebeurt het ook en kom ik terug in woonstraten terecht. Een groep wandelaars zit er te genieten van hun lunch en een streepje zon. Ik wacht tot ik rustig aan tafel kan zitten voor mijn boterham, ik heb tenslotte laat ontbeten. Ik loop de straat in van mijn verblijfplaats en sta versteld dat ik vandaag de dag mag afsluiten in een trulli. Een gans domein voor mij voor 1 nacht, meer moet dat niet zijn. Alles tiptop met veel ruimte en mijn lunch smaakt veel beter, en als ik er dan ook nog de zon bij zie kan de dag niet meer stuk. Na de rust loop ik naar de stad op zoek naar mijn timbro. Voor 17u30 kan ik er niets winnen en dat blijkt ook. Het leven herstart om 18 u, samen met de mis, en ik overval mr Pastoor in de sacristie waar hij de voorbereidingen treft voor de Santa Messa. Nu zijn enkele vrouwen de rozenkrans aan het bidden voor de mis begint. Gisteren liep ik een kerk binnen, zonder vrouwen maar waar toch de rozenkrans van een bandje rolde, de vooruitgang stopt nergens. Veel valt hier niet te beleven daar er weinig, geen, toeristen stoppen. De hoofdattractie van de omgeving en de magneet van de trullis is Alborebello, wat kilometers verder en de hoofdstad van de trullis. Daar ga ik morgen heen! Ik kan snel terug naar mijn domein liefst voor het heel donker is want straatverlichting is er weinig aanwezig en dan zijn de straten gevaarlijk met de vele bochten. Ik ga mijn pasta klaar maken en eten.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
