Ginosa - Montescaglioso: de steilste helling van mijn route
Ik nader dichter mijn einddoel en dan rommelt het in mijn onderbewustzijn van allerlei zaken, waar ik geen weet van heb, en slaap ik minder. Vroeg wakker en van de ochtend genieten terwijl ik wat neerpen. Ik durf mijn hoofd niet buiten te steken om de lucht te bekijken want Il Meteo gaf voor vandaag slecht weer. Ik kon maar om 7u gaan ontbijten en had de spanning tot dan opgebouwd. Groot was mijn verbazing toen ik een blauwe lucht zag tussen de gebouwen door. Ik zou snel ontbijten en vertrekken om de regen voor te zijn, buiten het feit gerekend dat het ontbijt uitgesteld werd tot 8u door omstandigheden. Als ik eindelijk mijn koffie kon gaan drinken waren er al wel wat wolken, zonder dreiging en een koude wind. Hier in Italië hebben ze nog niet van de primavera gehoord. De straten nog stil ga ik op weg naar Montescaglioso, een mooie stad en verkozen als één van de mooiste van Italië. Snel ben ik uit de stad en dan is het wandelen door de korenvelden, immens groot, wat boomgaarden en natuur waar de mens geen vat op heeft. Als ik een veldweg moet inslaan verrijst een grijze stad waar ik naartoe moet boven op een heuvel. Majestueus maar het zal een stevige klim worden om er te geraken. Mijn zijde draadje is weer present en de grauwe watjes trek ik mee. Onderweg niet veel wandelaars of fietsers te zien maar toch opletten want voor mountainbikers is dit wel de ideale wereld. Ik loop een oude man tegemoet met kruiden in zijn handen. Lampadusa (ik denk asperges scheuten) of zoiets verteld hij mij en gaat bereidwillig op de foto. Dat zie je hier nog veel, mensen die voedsel sprokkelen vooral omdat het lekker is. Als het echt asperges scheuten zijn dan droom ik terug naar 4 jaar terug toen ik in een klein frans dorpje strandde op vaderdag en ook zulke scheuten heb gegeten. Lekker!! Ik stap verder en stop aan een boerderij waar ik even binnen gluur. Het is een pierenkwekerij en de jonge boer geef mij wat uitleg. Ze maken er compost en kweken er ondertussen pieren voor dierenvoeding. Weer loop ik langs een steengroeve en begrijp de omweg dat ik moeten lopen heb. De eeuwen hebben het landschap en wegen bepaald. Enorm groot en ik vraag mij af hoeveel huizen er met deze materialen gebouwd zijn. Stilaan nader ik de voet van de heuvel en wordt de klim nog heviger. Gelukkig loopt het pad door een bosjes en bedekt het groen het eindpunt zodat niet constant omhoog moet kijken en gewoon moet trachten boven te geraken, en liefst voor de regen die nu heel dichtbij en voelbaar is. Ik smeek de goden om 10 minuten respijt die ik ook krijg. Klokslag 12 u loop ik de stadspoort door, de piazza del popolo op, blij en droog. Er is niet veel te zien op de plaats, de kerk is toe voor restauratie en alleen het museum in de oude abdij is nog open, snel een stempel vragen voor de zondag goed en wel doorbreekt. Ik zoek mijn weg naar de slaapplaats en loop door de hoofdstraat waar veel animo is van de kerkgangers die naar huis lopen. Alles is nog open maar straks daalt de zondag in een diepe rust. Ik kan mijn rugzak af zetten en nog snel boodschappen doen voor ik eet en geniet van de rust. Rond 4 u ga ik wandelen door de stille straten op zoek naar informatie voor een kerkdienst maar vind niets, alles gesloten en maar om 5u komen de ouderen weer buiten om met elkaar te praten. Verder niets en dus ga ik maar terug om de zondag lezend af te sluiten. Morgen mag ik de helling weer afdalen naar Matera toe dat je vanuit dit arendsnest goed zie liggen net als andere omliggende witte steden. Montescaglioso is een donker stad en van heel ver moeilijk herkenbaar maar mooi gecamoufleerd in het landschap. Ik heb deze stad nu ook bezocht en kan morgen mijn voetreis van hieruit afronden.
Om 7u30 klokslag werd er op mijn deur geklopt, ze waren er met het ontbijt. Met een cornetto con ciocola , een verse kop koffie, yoghurt en zelfgemaakte ( door de host) dolce zou ik de 14 km zeker aan moeten kunnen. Ik was al vroeger buiten geweest en het weer zag er net uit als gisterenavond. Regenachtig. Lekker ontbeten en alles opgeruimd kon ik aan mijn tocht beginnen. De kortste weg is maar 7 km lang maar dan loop je langs auto, die dat wij lopen is rustiger maar dubbel zolang en misschien zijn er verrassingen. Het is gemakkelijk lopen en daarmee bouw ik de hoop op droog aan te komen. Ik dacht gisteren de vlakte naar de zee niet meer te zien maar was verkeerd want ook deze weg gaat via de vlakte. Er valt niet veel te vertellen buiten enkele toevalstreffers. Plots zie ik in een weide een man aan het werk met een plantensteker. Ik heb tijd en ben nieuwsgierig en loop naar die man toe. Hij steekt met zijn ultra fijne spade in de grond en haalt er een kleine uitjes te voorschijn, de grote van een sjalot. De dikste gooit hij in zijn emmer, de rest gaat terug de grond in. Blijkbaar wordt dat hier gebakken met olijfolie en aan zijn gezicht te zien moet het lekker zijn. Ik zag ze nadien in de winkel liggen aan 4 euro/kg. Vandaag weinig verbindingswegen in de natuur maar als ze er zijn mooi om er te lopen. Het enige nadeel vandaag is dat de schoenen nat worden van de regen van gisteren. Ik zat me te bedenken dat dit seizoen misschien niet de ideale is maar ook zijn voordelen heeft, zoals dat het gras en onkruid nog kort zijn. Binnen een maand staat alles meer als kniehoog en dan is stappen ook zwaar, de wegjes zijn toegegroeid en de sporen gewist en de bramen groeien weelderig. Dus elk seizoen heeft zijn voordelen. Soms loop ik door een beschermd natuurgebied maar dit zijn korte stukken. Een herder met zijn schapen heeft juist een drukke weg overgestoken en trekt langzaam verder en levert een paar fotos op. Ik sta nu aan de voet van de heuvel waar de stad opgebouwd is en het druppelt. De uitgestippelde weg gaat naar rechts op een breed pad en de geasfalteerde weg sneller rechtdoor. Daar het nog maar 10u15 is kies ik de niet verharde weg te lopen. Deze gaat de bedding in van een gravina blijkbaar, want de wanden komen stilaan naar elkaar toe. Niet zon grote en hoge maar wel een canyon. Ik kan moeilijk verdwalen want er is maar één weg die vol rotsen ligt en mij naar mijn eindpunt zal leiden. Deze weg kronkelt rondom de heuvel en hier is de natuur meester. De weg klimt maar niet fors en zo kan ik rustig de omgeving bewonderen. Als de bedding een draai neemt komt de stad weer wat dichter en moet ik door de prehistorische stad wandelen gelijkend op Matera maar hier wel vervallen. Bovenop de grotten van destijds is de nieuwere en nieuwste stad gebouwd. Een mooie wandeling door de eeuwen. De kerk en kasteel tekenen zich duidelijk af en zijn het begin van de oude stad. Zo bereik ik de stad, het laatste deel via een trap de bewoonde wereld in. Als ik mijn overnachtigplaats bereik ik het oude stadsgedeelte druppelt het nog steeds en schuil ik in een portaal van het kerkje rechtover die toe is. Vandaag 19 maart en San Guiseppe. Hier wordt deze heilige gevierd had de barista mijn verteld als vaderdag, zelf met een speciaal toetje!! Als ik mijn rugzak neer gezet heb en de formaliteiten in orde zijn, vertrek ik op zoek naar de supermarkten waar ik een kant en klare diepvriesmaaltijden kan kopen. In de stad is geen plaats voor deze ondernemingen en dus mag ik dalen naar de vlakte waar ze zich gevestigd hebben. Een wandelingetje van 4 km maar veel opties zijn er niet. S'middags zijn de restaurants, als er al zijn, dikwijls nog gesloten en openen maar om 19u30. Hier geen afhaalmaaltijden dus moet ik mijn eigen beredderen. Maar zo ontdek ik de stad waar veel mensen de pasticcerias of bakker plat lopen voor het feest vandaag, dit terwijl het leven zijn gewone gang gaat. Na de siësta loop ik wat rond op zoek naar het infokantoor voor mijn stempel en vraag aan mensen rond de kerk informatie. Die vertellen mij waar de hoofdkerk is en duiden mij ook dat de kerk rechtover mijn slaapplaats de St Jozefkerk is. Op de uurrooster had ik gezien dat er daar op zondag een misviering was in St Jozef maar de zaterdag niet. Ik dan maar opzoek naar mijn stempel in de hoofdkerk, gelegen naast de gravina en met een prachtig panorama. Met wat moeite en hulp van de deken geraak ik aan een stempel en zijn we blij tevreden met het resultaat. Ik loop terug naar mijn slaapplaats en merk dat de kerk open is en de rozenkrans wordt gebeden. Ik zie ook dat bepaalde personen een zelfde cape dragen, blijkbaar van de orde van St Jozef. Ik vraag daar ook of ze mij kunnen helpen aan een stempel en met veel plezier zou dat gebeuren na de mis ! Een lange mis ter eren van San Guiseppe, maar mooi. Ik heb ze niet meegevierd omdat ik andere plannen had maar heb wel het einde meegemaakt. Een traditioneel ensemble stond aan het eind van de mis klaar op straat om de mensen buiten te leiden met herdersmuziek. Ook was het een komen en gaan om San Guiseppe te eren. Hier blijven de tradities voortduren in al hun simpliciteit. Toch een mooie afsluiter van de dag, hopend dat de toetjes zullen smaken straks.
Castellaneta - Laterza : DE gravina van de regio !!!
Volgens de informatie die ik gelezen heb is vandaag de mooiste etappe en maar 24 km lang, maar wel met wat hoogtemeters. Dus vertrek ik vol goede moed om 7 uur en volg de uitgestippelde weg. In een bar in het centrum vraag ik of zij toevallig de stempel bezitten van de Camino maar krijg een mooie groet maar geen stempel. Ik verlaat de stad dan maar via de nieuwere wijken en ben snel tussen het groen. Het weer zit mee en kleed mij a snell om want straks bij een klim zal het al veel moeilijker zijn te moeten stoppen. De weg leidt me door bossen en langs landerijen. Soms loop ik op het pad die de scheiding maakt tussen natuur en cultuur, landerijen. Veel mensen zie ik niet maar van tussen de aanplantingen hoor ik dikwijls stemmen opstijgen of rijd er iets verder een tractor. Mooie uitzichtpunten over de vlakte die een grote groenten- en fruittuin zijn voor Italië en Europa. Veel bezienswaardigheden zijn er niet maar de afwisselingen in het landschap maken het een mooi wandeling. Als ik dan de vlakte verlaat en een steile klim moet verwerken kom ik langs een gigantische fabriek op de heuvels. Wat er juist gebeurd weet ik niet maar het is reusachtig met artificiële kanalen, pijpleidingen, enz misschien het enige negatieve puntje op deze route maar wel dominerend. De wandelweg wordt bepaald door deze infrastructuur die om veiligheidsredenen op diverse plaatsen is afgesloten of de weg is omgelegd. Dit bedrijf heeft volgens mij een algemeen belang omdat de investeringen zo massaal zijn dat het voor een onderneming niet winstgevend kan zijn. Het heeft ook in het gebied waar het zich uitstrekt de omgeving gemoduleerd. Voor mij als wandelaar indrukwekkend maar voor de mensen die hier leven van genen tel. Als ik dan eindelijk al dat beton mag achterlaten kom ik in de grootste steengroeve van het gebied, denk ik. Immens om daar als persoon te staan. Ik herken er verschillende bedrijfsoppervlakten. Met deze materialen hebben ze destijds veel gebouwen opgetrokken. Een mooie erfenis die stilaan door de natuur weer wordt ingepalmd. Het zal nog eeuwen duren voor het hand van de mens weggevaagd is, maar ooit zal het weer natuur zijn. Als ik de groeve verlaat weet ik dat ik afscheid moet nemen van de vlakte die ik sinds mijn aankomst aan het Christusbeeld in Crispiano volg en die mijn leidraad geweest is om over al de gravinas die ik al gezien heb heen te komen. Ik klim door de struiken en dit is ongerept buiten het pad dat wandelaars betreden. Plots sta je meters hoger ( de gids zegt 200 m) zonder het te weten en kijk je neer op een grote canyon (amerikaans), gorges zoals ze worden genoemd in Frankrijk. Het werk van moeder natuur is adembenemend en je zou er veel fotos van kunnen nemen, maar er zijn kan je op papier niet schilderen. Vele malen stop ik om dit natuurwonder te observeren maar moet wel verder. Al stappend heb ik mijn ogen op de weg gericht want noodzakelijk is steeds de voeten juist te zetten om geen ongeluk en te hebben tussen al die rotsen. Kilometers mag ik van deze brok natuur genieten en weet zeker dat het deugd doet, wel energie verslindend maar leuk aanvoelt er te lopen. De mensen die deze weg uitgestippeld hebben, zijn erin gelukt de veiligheid te combineren met het bewonderen van de omgeving. De uitzichtpunten zijn niet beveiligd en toch veilig. Je moet niet op de rand gaan staan om veel te zien. Het enige probleem op deze weg zijn de everzwijnen die de grond omwoelen en het pad onzichtbaar maken. Het is soms even zoeken om het rechte pad niet te verliezen maar GPX helpt dan de juiste richting te volgen. Mocht dat maar alle dagen zo zijn !!!! Ik bereik dan de stad waar ik ga overnachten moe maar voldaan, gelukkig dat alles vlot verlopen is en immens blij dit plekje op aarde bezocht te hebben. Als ik mijn stappenteller controleer heb ik wel kilometer meer gestapt dan de voorspelling, niet van omwegen maar van verkeerde informatie. Hetzij zo we hebben weer eens genoten !! Ik loop de stad in als de school uit is en de omgeving een chaos wordt door het verkeer dat nadien stil valt voor de lunchtijd en de stad gaat rusten.
Motorola - Castellaneta : De spoorwegen laten mooie weg na
Vandaag geen drukte want ik moet maar 16 km verder en heb nog een tussenstop in een dorpje onderweg, het wordt feest! Als ik buiten stap om naar de bakker te gaan achter brood wordt ik verrast door de hevige koude wind. Ik heb mijn jas en muts aan en dat is ook nodig. Ik heb besloten de deur dicht te trekken om 8u en dat geschied, goed ingeduffeld om de weerelementen te trotseren. Via een schapenbaan verlaat ik de stad en keer terug naar de stilte tussen de landerijen met fruit en olijven. Beneden is de wind weg en kan ik de warme kledij wegbergen. Ik heb gelezen dat er onderweg 2 grotkerken kunnen bezocht worden en kijk uit naar aanwijzingen. De eerste is langsheen de weg bijna zo'n 100 man de straat en goed aangeduid. Veel is er niet te zien maar wel wat wandschilderingen en ook dat er 2 verdiepingen zijn. Dit kan maximaal 2000 j oud zijn. Even bewonderen en dan verder stappen. Ik loop dikwijls langs steengroeve waarvan de stenen ook gebruikt werden om de mooie gewelven te maken van de verblijfplaatsen onderweg. Ze zijn nu in gebruik als boomgaard maar de rechte zijmuren verklappen hun oorsprong. Het moet in die tijd wel een grote economie geweest zijn als je dan het transport met muilezels bijrekent. De tweede grot is ook goed aangegeven maar is niet zo gemakkelijk te vinden vooral omdat die wel wat verder van de weg verwijderd is. De weg ernaartoe is ook aangelegd met een speciaal patroon maar door de jaren sterk verweerd. Met wat zoeken moet ik een kleine gravina afdalen om bij de grot te geraken. Deze is wel mooier en de wandschilderingen van heiligen ook beter herkenbaar. Geen verlichting en dan maar hopen dat de fotos lukken. Heel mooi met de omgeving van de gravina en andere grotten die destijds bewoond werden. Ik kan niet verder lopen naar mijn weg toe en moet de hele weg terug. Toch mooi om te zien dat de spoorwegen de bedding van de nieuwe sporen geplaatst hebben rekening houdend met de geschiedenis wat ons mooie beelden geeft. Verder is het nu de nieuwe spoorlijn volgen tot de stad onderweg. Geen ziel te bekennen en kilometers verder kom ik dan in de stad. Ik was al druk omdat ik veel tijd verloren had met die twee bezoeken maar dat viel in het niets en maakte mij zelfs gelukkig als ik een geluid op mij zag afkomen van en rijdende wagen met megafoon. Veel begreep ik er niet van maar wel babypyjama en mijn interesse was gewekt. De auto stopte en ik kon er rustig naartoe. Dit was een rijdend marktkraam. Alles hing rondom de auto en op het motordeksel. Ongelooflijk en de verkoop ging van deur tot deur. Bloemenverkopers was ik tegengekomen in kleine dorp maar met kledij had ik nog nooit zien leuren. Snel een cappuccino drinken want zeker de laatste, op de volgende etappes zal niets zijn, vandaar dat feest. Ik vertelde daarstraks dat de spoorwegen rekening hielden met de geschiedenis voor de aanleg van een nieuw spoor maar dat was maar een deel waar. Ze hebben alleen maar de sporen die door de stad liepen verlegd naar buiten de stad. Een enorme constructie maar een weldaad voor de stad die een groene long kreeg op de oude bedding met wandel/fietspad, banken, speeltuin en veel groen. Wat ook een enorm voordeel was is dat de spoorlijn over een gravina ging en dus de oude brug ook in het wandelpad kwam te liggen, rechtdoor en vlak. Een mooie weg naar mijn volgende stad, eindpunt voor vandaag. Ik moest vandaag over drie gravinas die dankzij de spoorwegen nu zichtbaar zijn voor toeristen en wandelaar. Dus kreeg ik enorm veel mooie beelden te zien wat het een leuke weg maakt als je er de nieuwe verhoogde spoorlijn wegdenkt. Deze verbinding tussen de twee steden zou er niet geweest zijn zonder de nieuwe spoorlijn en zou ook een grote omweg gehad hebben voor de zachte weggebruiker. Ik loop de stad in om 12 u zoals ik het wat voor ogen had en moest ook niet lang zoeken om mijn overnachtingsplaats te vinden. De laatste dagen heb ik geluk deze steeds op mijn route te treffen. Ik kan nu genieten van de middag en straks opzoek gaan naar mijn stempel en de stad verkennen. Dat doe ik rond 17u 30 maar in de oude stad zijn er alleen veel steegjes om te verdwalen, de kathedraal is dicht voor werken en er is weinig beweging geen winkels, bar, timbro vandaag. Een bar heb ik onderweg niet gezien maar heb wel ontdekt dat de voortgaande steden gebouwd zijn aan de rand van een gravina wat een natuurlijke verdedigingswal is. Ik keer terug naar mijn kamer om de avond verder te zetten in rust want buiten is de wind weer sterker gaan waaien en die is nog steeds kou.
Deze morgen was ik iets onrustiger dan normaal omdat er een deadline was waaraan ik mij moest houden. Het lukt me altijd op tijd klaar te zijn maar toch broedt die angst in mijn onderbewustzijn. De tekst dat ik gisteren moest neerpennen was ook wat langer en dat was ook niet ideaal. Maar om 7uur stond ik paraat om mee te rijden naar Massafra. De host nam nog de tijd mij de kamers voor de pelgrims te tonen en ik moet toegeven, de mooiste dat ik ooit gezien heb met veel warmte gecreëerd. Onderweg vernam ik ook dat ze elkaar leren kennen hadden op een Cammino, wat hun beider liefde voor het rondtrekken is en de zorg dat ze willen delen aan pelgrims. Ik kreeg ook wat uitleg over de gravinas die het landschap modelleren. Zo vertelde ze mij dat Massafra 12 gravinas telde waarvan een het oude stadsbeeld bepaald. Een diepe canyon waar de mensen vroeger nog in de grotten woonden, een voorbeeld van hoe de mens Matera moest gaan bouwen. Ze bracht mij naar het vertrekpunt waar ze ook werkte in de stedelijke bibliotheek, niet toevallig naast het infokantoor waar gisteren niemand mij kon helpen. Vandaag kreeg ik tips waar ik mijn stempel kon halen en waar ik moest vertrekken. Om 7u25 was ik al aan het stappen en kreeg ik op de eerste stappen om de stad te verlaten de gelegenheid een mooie foto te maken van een Fiat 500 in de ruwe oude straten van Massafra. Bij het bestuderen van de kaart had ik mij zitten afvragen waarom er zulke omwegen waren maar de uitleg over de gravinas had mij alles duidelijk gemaakt, het was gewoon niet mogelijk deze ruwe rotsen en natuur te trotseren. Ze hebben ook positieve eigenschappen zoals een enorme biodiversiteit en een totale breuk tussen natuur en mens. Zo was de eerste gravina waar ik rond liep de grens van de stad en andere zijde een enorm olijfgaarden met een vervolg van oude geboetseerde kunstwerken. En rust !! Soms is zon gravina ook een oude steengroeve waarvan er in deze omgeving verschillende achtergebleven zijn. Hun producten vinden we terug in de oude gebouwen met heldere zandstenen waarmee veel kerken en officiële gebouwen zijn opgetrokken. Ik moest mij dus niet meer afvragen waarom ik zo liep en gewoon stappen. Soms kwam ik dan ook weer op een gewone weg terecht die de verbindingsschakel vormde naar een ander natuurbrok en dikwijls een brug vormde over de gravina. Daar waar de mens kon de aarde bewerken was er ook activiteit en werd alles in gereedheid gebracht voor de volgende oogst. Het weer speelt ook een grote rol want ook vandaag zijn de weergoden gunstig gestemd lekker om te stappen, niet te warm en toch zon. De boeren kweken hier veel fruit en dan heb je nog de wijnranken voor wijnproductie en eetdruiven, een totaal andere productie en natuurlijk ook olijfbomen. Een mooie tocht naar de stad dat ik al in het begin zag liggen op een hogere heuvel, een boei in het landschap zo dichtbij maar 19 km wandelen ver. Ook wist ik dat het laatste deel ook bergop stappen zou worden, maar dat is ook HET beeld van de Italiaanse steden, maar hier niet zo mooi want de appartementen hebben de oude stad weg getoverd, geen foto waard. Na 3u30 stappen kon ik aan de klim beginnen, eerst asfalt maar zodra ik trappen zag via de treden, korter, sneller maar vermoeiender. Snel was ik in de stadskern en vond ik de plaats waar ik kon overnachten. Tijd genoeg om uit te kijken naar winkels maar die zijn ook naar het dal verhuist , net zoals de meeste inwoners naar comfortabele appartementen, omdat er meer ruimte is. Dus nog een wandelingetje om boodschappen te doen voor vandaag en hopen op een klaargemaakt gerecht om de zware kost van de vorige dagen te verteren. In de namiddag ga ik wat rondneuzen want de stad heeft veel panoramische plekken met kilometers vergezichten. Je herkent van hieruit de omliggende steden en de zee. Ook het lappendeken van kwekerijen zijn mooi om te zien. Ik stop aan een bar en hier ook een grote drukte. Het zonnige weer heeft de mensen er toe aangezet een ijsje te gaan kopen en te genieten van de late zon. Het is aanschuiven en de kinderen kunnen nadien nog wat rondlopen op de piazza voor het gemeentehuis terwijl de ouders nog wat praten, oude gewoontes verdwijnen niet. Ik ga terug naar mijn nestje want als de zon verdwijnt achter de hogere gebouwen wordt het veel frisser en komt ook de stad weer tot rust, nog geen tijd voor terrasjes.
Cristiano- Massafra : Het bijzondere is de reis !!
Vandaag wordt het speciaal! Niet door de etappe, lengte of weer maar vooral omdat ik 2 nachten kan verblijven op dezelfde plek in Crispiano maar dan ook moet terugkeren naar die plaats en de dag nadien ook op mijn vertrekplaats moet zien te geraken op een ochtenduur. Ik had het onmiddellijk gevraagd aan de host en hij had zelf mee helpen zoeken en tips gegeven ivm het traject dat ik zou moeten nemen met de bus. Het plan was er, nu nog de uitvoering. Savonds was hij nog langs gekomen met een stuk taart en konden we verder afspreken. Hij zou mij de dag nadien naar Massafra brengen om 7 u, hij moet er toch zijn. Al de helft van de zaak geregeld. 16 km dan moet ik niet zo vroeg vertrekken want de bus dat ik zou nemen rijd maar om 12u05. Blijgezind door het weer, fantastisch mooi, droog en een paar graden warmer, vertrek ik in short aan voor mijn trip. De stad verlaten is steeds hetzelfde en mr Smartphone helpt me op weg. Snel moet ik van de weg af en volg ik een Vespa APE het veld in. Toch stoere wagentje die driewielers die hier nog veel in gebruik zijn voor hobbydoeleindes. Als het wagentje stopt bij een olijfgaard vervolg ik mijn weg over een akker, de natuur in. De weg loopt door een kleine canyon met aan weerzijde rotsformaties en langsheen de weg natuur, wild en onbeheerd. Kilometers moet ik het hobbelige pad volgen en de rust is er totaal. Net als gisteren hoor ik een hevig gebrom tussen de struiken en herinner mij de bijenkast die er geplaatst waren. Het geluid dat de bijen produceren kan een Vespa zeker evenaren. Alleen een paar bruggen brengen de omgeving weer in mensenhanden en doet de stilte even op pauze zetten. Eindelijk bereik ik asfalt maar niet voor lang want ook deze stopt en de weg strekt zich verder tussen akkers met wijngaarden, olijfbomen en wat fruit. De ondergrond verhard tot rotsen en een verlaten masseria verklapt de grootsheid van destijds, nu nog slechts een ruïne dat de natuur terug overneemt van de mens. De natuurgebieden zijn de koppelstukken tussen twee landbouwareas. Het is steeds weer duiken in oude wegen tussen leefbare gronden en ruwe plaatsen. Ook een verandering van landbouwcultuur. Het is steeds uitkijken op die verbindingsstukken waar men de voeten zet want ook hier zijn het losliggende stenen en rotsen die het gevaar vormen. Maar mooi! De verassingen rijgen zich aan elkaar en zo verrijs ik uit en brok natuur aan de rand van een wijngaard. Meestal kleine percelen maar nu valt het mij op dat het mooi aangeplant is. Het wordt nog grootser als ik iets hoger moet stappen naar het wijnhuis. Hectare en hectaren wijngaarden mooi rechtlijnig aangeplant en de kromming volgend van de helling omzomen het wijnhuis. Geweldig, mooi en groots. Een sterk staaltje van het menselijk kunnen. Hier zijn de toegangswegen niet afgezoomd door cipressen maar hebben ze oude olijfbomen bewaard ook heel speciaal en alle zichten mooi onderhouden. Ik piep even binnen in de ontvangstzaal maar zet mijn wandeling verder zonder informatie of aankoop maar met een groots gemoed. Zulke exploitatie zijn een schril contrast tegen de keutelboeren die je rondom het domein vindt. Weer een stuk natuur die me brengt naar de poort van de stad. Hier wel een speciale poort, allemaal grote lanen met nieuwbouwappartementen. Massafra ligt dicht bij de havenstad Taranto met zijn grote industrie, hoogovens, brouwerijen, petrochemie en aanleverende industrie. Hier werken veel mensen en dus moeten die gezinnen ergens leven. Gedaan met de rust deze wordt nu overgenomen door de economie. Voor mij begint nu ook de stress te spelen. Als ik de buitenwijken binnenloop en de grootsheid zie dan is het moeilijk zich te richten naar een busstation, als die al bestaat. Advies vragen aan de mensen is niet relevant want niemand, buiten de jeugd die naar de stad trekken voor de scholen weet iets van bussen af. Het beste plan dat ik kan bedenken is het toeristische infobureau. Maar hier weten ze er even veel van dan de inwoners, ik denk ook niet dat deze stad zoveel toeristische e troeven heeft. Dan maar zelf puzzelen en dan geraak ik toch met biljet op de juiste plaats. De informatie op de smartphone zal wel correct zijn maar de buschauffeurs weten daar geen raad mee. Om 12u05 stopt een bus die naar Bari rijd en ik vraag die persoon raad maar hij wijst mij weg. Ik moest die bus maar voor 1 halte nemen en daar overstappen maar in zijn hoofd kent hij slechts de weg naar Bari, wat er voor haltes tussen liggen kent hij niet en van reis plannen nog minder. Ik daal de stad af en bereik een halte Bivio (zo stond ook op de planner) en stap de bar binnen. Mijn eerste cappuccino en een hulpvaardige dame die mij help met uur en bus. Als die bus eindelijk aankomt en stopt vraag ik terug of hij naar Taranto busstation ga en wordt bijna uit de bus gegooid maar dan geeft hij toe en rijd mij naar de volgende overstapplaats. Ik ontdek snel de grootsheid van de industrie in deze regio. Als ik uitstap ga ik onmiddellijk opzoek naar de volgende bus en informatie. Die krijg ik maar heel onnauwkeurig. Ik zoek het zelf uit en als de bus aankomt met schoolkinderen bevestigd de chauffeur naar Crispiano te rijden. Nu wordt het nog zaak op de juiste plaats af te stappen. De meeste jongeren in de bus slapen want hier begint de school vroeg en eindigt ook om 13u, siësta voor iedereen. Veel bezichtigen kan ik niet maar we rijden wel langs een lange oude aquaduct. Ik volg aandachtig de weg en na 25 minuten zie ik een herdenkingsplaats waar ik deze morgen langsliep. De slapende roos naast mij schiet wakker en moet de volgende halte afstappen . Ik volg en beland, 1u45 na mijn start in Massafra op 2 straten van mijn overnachtingsplaats. Een heel avontuur voor een 63 jarige buitelander maar het maakt me blij dat nog te kunnen en te doen. Tijdens de rit bedenk ik dat 99 % van de mensen die hier wonen de schoonheid van de omgeving niet kennen en er zelfs nog geen voet hebben gezet. Ik kan er tenminste over vertellen en heb ervan mogen genieten. De stress valt weg en ik kan genieten van de namiddag en deze avond gaan eten.
Martina Franca - Cristiano: De overgang van weg en omgeving
Goed geslapen hoewel ik er geen goed oog in had en mij zodra ik opstond warm aangekleed om de koude te trotseren. Het kleine appartement werd verwarmd met een olievuurtje maar dat toestel kan de kamer niet aan. Vanaf ik er ben toegekomen en heel de nacht door heeft het toestel aan gestaan en heeft de grootste scherpte in de kou gebroken maar warm is nog iets heel anders tussen die oude stenen. Het is buiten ook heel kou en aan alle autos die buiten parkeren moet gekrabd worden. Gelukkig heb ik beweging, de zon is van de partij en verlaat ik de stad bergop zodat ik snel lekker warm ben. Een hele trip vandaag 28 km maar ik wil om 12 uur aangekomen zijn. Dus stevig doorstappen. Ik zoek waar ik iets kan afsnijden van de weg maar dat is bijna niet mogelijk. Ik loop nog steeds tussen trullis en kijk er goed naar want gisteren was de laatste etappe van de Camino delle Ulivi en vandaag start ik de Camino Terra delle Gravina , genoemd naar de rivier die hier de kalkachtige grond doorklieft en het landschap zo geboetseerd heeft. Een verschrikking om in te leven want weinig vruchtbaar, eeuwen geleden. Nu een toeristische trekpleister en met mooie uitzichten wat het voor ons een aantrekkingspunt maakt. Het begin van de weg loopt over asfaltwegen en is snel beloopbaar. Ik kom langs boerderijen die steeds maar groter worden en dus ook minder afgebakende akkers, weiden. De eerste omkeer in het landschap. De verharde weg eindigt, en misschien ook de gebouwen, omgeving, landschap en gaat over in een pad tussen stapelmuurtjes met daarachter bossen. Een teken dat er geen landbouw mogelijk is en dat een bos het enige is dat er mogelijk is. Geen grote bomen op een paar uitzonderingen na maar gedrongen bomen en struiken, maquis is zoals ze dat in Frankrijk noemen. Wel opletten geblazen want de wegen zijn nog bevroren en een filmpje ijs kan een valpartij veroorzaken. Kilometers loop ik door over deze mooie weg, niets dan natuur en een oude muilezelweg. Hier kan ik mijn longen reinigen en genieten van rust. Het pad loopt nog langs riante woningen met hun vernieuwde trullis en ik kijk er nog eens naar daar ik vrees dat het misschien wel de laatste zullen zijn. Buiten een melkboer kom ik weinig verkeer tegen en buiten de grote boerderijen is er weinig of geen bebouwing. Ik kom wandelaars tegen en ze melden mij dat ze de verantwoordelijken zijn voor deze etappe zijn en nakijken of alles duidelijk gemerkt is. Ze geven mij ook enkele tips mee en info over de weg. Op de kaart heb ik gemerkt dat we een grote omweg moeten maken om een Masseria te vermijden en ook een drukkere weg. Ik neem het risico de Masseria te bezoeken en misschien laten ze mij gewoon lopen. Kilometers moet ik lopen met aan de ene zijde akkers en de andere zijde bos, maquis. Ik moet even stoppen als ik in de verte iets zie bewegen op een stapelmuurtje, een vos. Ik hou hem in het oog terwijl ik mijn smartphone voorbereid voor een foto te nemen maar ben te laat daar een wagen die mij tegemoet rijdt de rust verstoort en de pootjes van de vos sneller laten werken en het dier doet verdwijnen in de bermen. De vos had een donkerder kleur dan onze rosse vossen in België maar zijn pluimstaart verraadde hem. Een mooi dier en leuk toch wat actie te hebben op deze rustige weg, buiten de wilde paarden gerekend die in het bos verblijven en weg spurten zodra iemand hun nadert. Het bos wordt een beschermd natuurgebied waar alleen wandelen toegelaten is. Hier merk ik duidelijk waarom dit een bos is ,aan de weg, veel rotsen en mijn stok is van groot nut. Heel mooi deze weg en van zodra de boer terug kan zaaien en oogsten verdwijnt ook het bos, wel een zuurstoffles voor de regio en voor de wandelaars in de zomer een verkoeling. Trullis zijn er niet meer zoals ik gevreesd had en de stapelmuren worden nu gemetselde muren. Hoe het landschap, ondergrond bepaald heeft hoe de mensen woonden en leefden. Nu heeft dit alles meer een financiële waarde en overleven nog weinig mensen van landbouw. Ik nader stilaan mijn einddoel voor vandaag maar kan nergens een torenspits herkennen, mijn boei in het landschap. Als ik aan een groot kruispunt kom met parkje, bankje en Christusbeeld begrijp ik waarom. Crispiano ligt in het dal en vanaf het Christusbeeld, minuscule kopie van Rio, heb ik een uitzicht naar de andere zee waar Taranto ligt met zijn haven. Het is mij weinig keren overkomen dat ik een stad dalend bereik heb. De oude stad ligt nog wel op een molsheuvel maar de omgeving is veel vlakker. De sfeer is ook gemoedelijker en de mensen warmer. Is dit ook niet een eigenschap dat het verleden nagelaten heeft. Ik vind snel mijn onderkomen en kan snel mijn benen onder tafel schuiven voor een pelgrims maaltijd en wat voor één !! Veel te veel voor mij maar zo lekker. De siësta zal nodig zijn om alles te verteren en dan kan ik het stadje verkennen en een stempel gaan zoeken om mijn credenziale bij te werken. Hier geen toeristen en ook weinig om te bezichtigen maar het echte Italië met zijn pratende mannen op het plein en zijn biddende vrouwen in de kerk. Terug thuis !!
Alberobello - Martina Franca : Op zoek naar een wandelstok
Vandaag zondag en maar 18 km te stappen dus wordt het een luie morgen. Ik ga maar vertrekken om 8 uur. Toch eens een kijkje nemen naar het weer en dat ziet er staalblauw uit maar de wagens op de parking zijn berijmt. Het vriest dus. Nog wel enkele uren voor ik vertrek en ik hoop dat het dan al niet meer vriest. Ik zit ondertussen lekker warm te schrijven en zal straks mijn kledij bepalen. Zonder jas maar met muts loop ik langs de St Antoniuskerk waar de mis bezig is. Ik neem juist de tijd voor een kijkje en een kruisteken en ga verder want daar pik ik mijn route op. Het plan is vandaag zo weinig mogelijk mijn smartphone gebruiken en de vraag is hoe lang ik het ga volhouden voor mijn twijfels de kop opsteken. Ik loop enkele plaatselijke wandelaars tegemoet die mij de weg wijzen en vol lof getuigen van de schoonheid. Niet veel later bevind ik mij op een bosweg dat goed aangegeven is en die nog vrij lang is. Het bosje is blijkbaar de buffer tussen de stad en het platte land. Ik krijg nog een mooiere weg onder de voeten en het panorama geweldig. Het plaatje is compleet alhoewel ik al van bij het vertrek met een wrevel zit die ik niet kan plaatsen. Ik ben altijd bang iets te vergeten en kijk alles tweemaal na maar toch. Op de mooie landelijke weg zijn plassen die vervroren zijn en moet ik voorzichtig zijn. Ik wil mijn wandelstok nemen en dan pas plaats ik mijn gemis. Gisteren heb ik hem op een muurtje gelegd naast mijn rugzak terwijl ik wachtte op mijn host en is daar blijven liggen. Ik ben al meer dan een uur aan het stappen en terug lopen is geen optie, de wandelstok had zijn beste tijd gehad maar was nog steeds een bondgenoot waarop ik kon steunen in moeilijke momenten en die mijn derde been geworden was. Ik moet op zoek naar een waardige vervanger maar alle takken die ik langs de weg vind zijn krom, wat normaal is met de gedrongen groei van de bomen hier. Ik wandel verder met wat ik vind en voel me toch veilig iets in de hand te hebben. Mooie wegen en de trullis blijven van de partij. Over zulke wegen valt er weinig te beschrijven want het is er Zijn die de moeite is. Wel de mooiste weg op deze reis tot vandaag. De trullis hier zijn meer buitenverblijven of woningen voor plaatselijke bewoners en worden niet verhuurd. Het is duidelijk merkbaar daar de afwerking van poort en omgeving niet overweldigend zijn. Op een bepaald punt neem ik een foto met als quizvraag hoeveel trullis er zichtbaar zijn. Net het toeristische middelpunt van Alberobello maar dan met veel meer groen, weiden en bomen, om het plaatje aan te kleden. De weg gaat over op asfalt en ik heb al een paar keer nagekeken of de weg dat ik loop wel juist is want soms zijn de wegmarkering onduidelijk geworden of heb ik erover gekeken. Ondertussen ben ik al driemaal van stok verandert en nog steeds voelt de laatste nog niet goed aan. Ik loop langs een leegstaand trulligebouw met aanbouw en de poort staat open. Ik ben zo nieuwsgierig dat ik een kijkje ga nemen naar het gebouw en omgeving. Nog mooi maar toch al schade van vandalisme. Spijtig dat zon plaatsen verlaten worden en stilaan verkommeren, maar voor mij een geluk want ik vind er de ideale wandelstok om reis veilig verder te zetten, een korte bezemstok net lang genoeg om wandelstok te zijn. Ik kan nu tevreden afscheid nemen van mijn verlies en opgewekt mijn weg verder zetten. De weg blijft mooi tot aan de aankomst in de stad, met weinig verkeer en maar een plaatselijke boer die zijn koeien de weg laat oversteken naar hun weide. Rond de middag kom ik aan in de stad en haast mij naar de Basiliek van Sint Martinus. De stad wemelt van het volk en de terrassen staan vol mensen die aperitieven. Ik heb geluk dat ik iemand uit de sacristie zie komen en hij helpt mij aan een stempel. Nog veel volk aanwezig in de grote ruimte en dat merk ik als er een groot deel rond mij komen staan en mij bestoken met allerlei vragen. De belangstelling voor mijn reis is groot en ik beantwoord hun vragen zo goed als mogelijk. Na afscheid genomen te hebben ga ik opzoek naar mijn slaapplaats en dat is niet zo eenvoudig in dit doolhof. Mr Smartphone doet zijn werk en brengt mij naar het juiste punt volgens hem met een nauwkeurigheid van 10 meter maar in een oude Italiaanse stad is dat een straat achter twee gebouwen. Ik blijf staan waar ik ben en bel naar de host die mij komt halen. Het was maar een U lopen dat ik moest doen. Ik kan mijn rugzak veilig achterlaten en gaan eten in een eethuis dat ik onderweg ben tegen gekomen. Een kleine zaak die de inwoners van de stad goed kennen want met zijn 13 stoelen zit de zaak vol. Het is een buffetstijl waar je kiest wat je wilt eten en het wordt u gebracht. Ondertussen is het een komen en gaan voor afhaalmaaltijden. Heel lekker en echt Italiaans, in eten en omgeving en prijs. Na mijn maaltijd keer ik terug naar mijn logies, een typische woning in de oude stad, om te rusten want nu ga de stad en mens ook in rust. Niet zo luxueus als wat ik heb gezien maar eens authentiek stads zoals veel mensen hier wonen en ik heb er Wi-Fi. Om vijf uur ga ik op verkenning door de steegjes en nu ook veel volk op straat, gezinnen met kinderen of vrienden die kuieren door de straten allemaal goed ingeduffeld tegen de kou want die blijft aanwezig alhoewel het mooi weer is. Ik bewonder de vele mooie portalen en raamkozijnen in gebeeldhouwde steen wat de rijkdom van vervlogen tijden herinnerd. Te kou om buiten te blijven keer ik terug naar mijn stulpje om de dag af te sluiten en plannen te maken voor de volgende dagen.
Locorotondo - Alberobello: De weg naar trullihoofdstad
Het eerste dat ik vandaag wou doen was naar de sterren gaan kijken. Gisteren voor het slapengaan was ik ook al gaan piepen maar de maan gaf te veel licht en dan vielen alle sterren in het niets. Een grote teleurstelling was het als ik omhoog in wolken keek. Hoeveel en hoe dik kon niet waargenomen worden maar de sterren waren verscholen. Na mijn tekst te schrijven en blog bijgewerkt te hebben kon ik mij klaar maken om te vertrekken. 2 keer spijt vandaag, éénmaal voor de sterren en de tweede maal voor de verblijfplaats, rustig en mooi en het moet in de lente nog veel mooier zijn. Terug naar de stad gekleed zoals de vorige dagen en ik hoop op een mooie dag. De eerste zonnestralen dat ik zie vallen op het kerkhof die de monumenten en cappelas een veel lichtere kleur geven. Ik zou er graag naartoe gaan maar het is een omweg en moet nog 20 km verder. Wel loop ik voorbij de oprijlaan die naar het kerkhof leidt. Hier geen deur maar een laan. De weg loopt grotendeels over asfaltwegen en overal in het landschap staan trullis opgefrist, vervallen, te koop. Soms kleine dorpjes met een kerk, kapel maar soms ook kathedralen zoals ik ze noem. Verschillende kleinere rond een grotere, hogere trulli. Ik probeer aan een boerderij er één te bezoeken maar er geeft niemand thuis. Het landschap rondom de weg is op sommige plaatsen adembenemend mooi met al die stapelmuurtjes. Ik heb mijn weg iets verlegd om zeker een dorp in te lopen want ik mis op deze wegen toch mijn cappucino en cornetto. Weinig of geen kans gehad er ééntje te bestellen en ervan te genieten tijdens de 10 minuten pauze. Overal zijn de mensen op hun landerijen aan het werk en dikwijls krijg ik een Ciao te horen. Het weer trek aan en af en als de zon schijnt moet ik de jas uittrekken en wegbermen maar weet nooit voor hoelang. Ik wandel ook veel langs trulli complexen die voor een gezin verhuurt wordt of grotere eenheden die voor meerdere gezinnen bedoeld zijn. Deze zijn meestal te proper, te clean. Ik nader het dorpje en mijn verbazing is groot als ik de kerk zie, klein. Het geeft het best de grootsheid van het dorp weer. Weinig activiteit want daar is maar 1 beenhouwer/bar/bracerie. Te begrijpen dat de bar gesloten is en het te vroeg is voor de bracerie. Ik vraag aan een klant of er nog een bar is en hij wijst mij een plaats aan gekoppeld aan een pizzeria, gevolg ook gesloten want pizzas worden alleen s'avonds gebakken. Ik stop wat verder aan een Piazza waar een zitbank mij uitnodigt tot rusten en het eten van een versnaperingen dat ik meegenomen heb. Rechtover is een kleine kerk gebouwd in trullistijl met pastorijtrulli, één geheel. Ik nader nu de stad en om veiligheid maatregelen wordt ook hier onze weg omgeleid. Voor deze omleiding ben ik nadien heel gelukkig want in die straat zijn arbeider een stapelmuur aan het bouwen. Een hele onderneming en een staaltje van stielkennis. Ongelooflijk dat het eindresultaat af is want het is een grote puzzel zonder stukken dat passen. Ik blijf even kijken maar moet dan verder naar de verrassing van de dag Alberobello. Een verrassing is het niet want net zoals de andere steden is de oude stad verborgen achter appartementen en hoogbouw. Een teleurstelling als je de stad inwandeld. Gelukkig prijken de torenspitsen van de kathedraal uit boven de stad en heb ik een merkteken waar ik naartoe moet. Het is wel mooi te zien hoe oude trullis tussen nieuwe appartementen staan en waarin geleefd wordt. Een puzzel van oud en nieuw. Ik ga op zoek naar mijn verblijfplaats want zou graag mijn rugzak neerzetten voor ik de toerist ga uithangen. Na mijn rustpauze trek ik op zoek naar de oude stad die grotendeels trullis bevat. Vele zijn nog bewoond of zijn souvenirwinkels geworden, enkele een horecazaak maar je kan alleen de buitenkant bewonderen want de winkels staan propvol en de horecazaken zijn dicht. Het is staalblauwe aan de hemel maar een ijskoude wind neemt alle plezier van bezoeken weg. Een uitkijkpunt boven aan een kerk geeft en totaal beeld van de oude stad en dat is wel heel mooi. De koude dwingt mij terug te keren naar mijn slaapplaats om jas en muts te gaan halen want de zon kan mij niet opwarmen. Het ontneemt mij ook het plezier later op de dag nog wat te gaan slenteren in de stad, liever van de chauffage zitten want zelfs jas en muts zijn niet genoeg! Ik ben blij dat de weg langs hier loopt en dat er nog maar weinig toeristen zijn, de randparkingen staan leeg en geen groepen, zodat ik toch een beeld heb van dit werelderfgoed. Met een massa toeristen zou het veel minder zijn aantrekkelijk zijn. De gelateria heeft ook weinig aantrek want buiten een ijsje eten is weinig gezellig. S'avonds ga ik nog naar de mis en keer dan terug naar de warmte van de chauffage.
Soms kan men de gang van zaken weinig zelf bepalen omdat men gebonden is aan afspraken en heel soms heb je verschillende van zulke afspraken en is het best de dag zo in te delen dat alles vlot verloopt. Vandaag is zon dag en kan ik genieten van een lange ochtend want ik kan maar gaan ontbijten om 7u30. Een groot hotel voor mij alleen en een lekker ontbijt voorgeschoteld krijgen maakt een goed begin van de dag. Ik vertrek ook veel later want ik kan maar inchecken rond 14u en heb 17 km te lopen. De weg, quasi voor mij alleen want ik moet eerst naar de stad terug lopen waar mijn volgende etappe begint. De weg terug is heel anders want nu kan ik het contrast zien tussen verleden en heden. Veel van de trullis, om niet te zeggen allen, waren boerderijen en naar het aantal leden van het gezin (kunnen ook dieren zijn) meer of minder kegeltjes. Ik veronderstel dat ook hier, net zoals in Matera de jongere mensen een beter leven wilden en verhuisden naar appartementen die rond de stad gebouwd werden. Destijds hadden die boerderijen geen waarden meer en dan moet plots iemand deze omgebouwd hebben tot vakantiehuis en is de beweging in gang geschoten. Nu worden ze gewaardeerd en worden nieuwe huizen voorzien van zeker 1 kegeltje. Soms loop ik langs oude trullis die nog bewoond worden of waar een loods aangebouwd is voor constructiewerkplaats, winkel, enz. Weinigen zijn boerderij gebleven maar zijn vakantiewoningen geworden voor familie of toeristen. Daar ik naar een plaats buiten de stad ga en er geen winkels in de omgeving zijn loop ik eerst een supermarkt binnen om aankopen te doen. Hier hebben ze geen diepvriesmaaltijden en dus ga ik zelf koken. Gepakt en gezakt vertrek ik in slow motion uit de stad, wandelend langs rustige wegen en trullis in alle maten, gewichten en waarden. Een mooie wandeling. Ik stop ergens aan een verlaten trulli om de constructie en de leefwereld te bekijken. Ze werden gebouwd met stenen uit de omgeving en gestapeld zonder mortel. Een hele kunst en een groot ambacht, gewoon al de stenen sorteren was een gans werk en de dikte van de muren is wel 80 cm zodat er weinig kieren tussen de stenen zitten. Het moet er in de winter toch kou geweest zijn en in de zomer zalig koel.Hier veel minder olijfbomen, die verwijderd zijn om meer andere gewassen te kweken. Het weer blijft wisselvallig maar de wind is weg. Ik loop voortdurend te bedenken hoe ik mij plukje wolken aan mijn zijde draadje kan vervangen door een gele ballon die ook wat meer licht en warmte uitstraalt. Gelukkig kan ik, of iemand anders dat niet want dan zou het egoïsme hoogtij vieren. Gewoon ondergaan wat ze mij bieden maar liefst zo weinig mogelijk regen. De weg brengt mij op een wandel/fietspad dat speciaal is aangelegd voor recreatieve doeleinden. Nog rustiger en maar 1 fietser op mijn hele traject van een paar kilometers. Ik loop langs trullis waar ze destijds sparren rond hebben geplant en deze doen mij denken aan de smurfen, I Tutti in het Italiaans. Ik zal het eens moeten opzoeken maar hun mutsen lijken er sprekend op. De voetweg kruist een drukke weg en daar heb ik geluk dat er een bar, annex winkel is. De cappuccino lonkt en even rust ook. Zalig geen haast hebben. De weg moet ergens eindigen en zo gebeurt het ook en kom ik terug in woonstraten terecht. Een groep wandelaars zit er te genieten van hun lunch en een streepje zon. Ik wacht tot ik rustig aan tafel kan zitten voor mijn boterham, ik heb tenslotte laat ontbeten. Ik loop de straat in van mijn verblijfplaats en sta versteld dat ik vandaag de dag mag afsluiten in een trulli. Een gans domein voor mij voor 1 nacht, meer moet dat niet zijn. Alles tiptop met veel ruimte en mijn lunch smaakt veel beter, en als ik er dan ook nog de zon bij zie kan de dag niet meer stuk. Na de rust loop ik naar de stad op zoek naar mijn timbro. Voor 17u30 kan ik er niets winnen en dat blijkt ook. Het leven herstart om 18 u, samen met de mis, en ik overval mr Pastoor in de sacristie waar hij de voorbereidingen treft voor de Santa Messa. Nu zijn enkele vrouwen de rozenkrans aan het bidden voor de mis begint. Gisteren liep ik een kerk binnen, zonder vrouwen maar waar toch de rozenkrans van een bandje rolde, de vooruitgang stopt nergens. Veel valt hier niet te beleven daar er weinig, geen, toeristen stoppen. De hoofdattractie van de omgeving en de magneet van de trullis is Alborebello, wat kilometers verder en de hoofdstad van de trullis. Daar ga ik morgen heen! Ik kan snel terug naar mijn domein liefst voor het heel donker is want straatverlichting is er weinig aanwezig en dan zijn de straten gevaarlijk met de vele bochten. Ik ga mijn pasta klaar maken en eten.
Ostuni - Cistenino : Wandelen in een oud levend museum
De gewoonte is gegroeid en ik voel mij er goed bij. Ik heb zo wat mijn routine opgebouwd dat vlot loopt. Dus nu is het 5 uur en schrijf ik mijn tekst van gisteren. sAvonds lukt het me moeilijk wakker te blijven en is het schrijven ook langzamer en anders. Het is ook niet gezellig s'avonds nog een wandeling te maken in verlaten steden, dorpen. Wat een tegenstelling met de nazomer als de oudere van het dorp verzamelen op de banken van de piazza. Denk er dan nog een kopje koffie bij en de setting is compleet. Het weer geeft heel wat blauw maar is kou en dus trek ik dezelfde kledij aan. Ik heb van veel dingen spijt maar dat ik een muts en mijn oude regenjas uit de auto heb gehaald bij mijn vertrek in Matera niet. Ik had nooit verwacht een jas voor de kou en wind nodig te hebben maar hij dient nu voor de honderd procent. Een foto van deze reis zonder die attributen zou niet voor echt aangenomen worden. Ik ben dan ook elke dag klaar om te vertrekken om 7u. De smartphone in de hand om uit dit doolhof te geraken en de rode lijn te volgen en merktekens te herkennen. Ik vind het snel en mag op een rustige weg de stad uit. Ik had een kortere weg gevonden maar als ik dan in het landschap sta begrijp ik de omweg. Ik kom mensen tegen die olijfbomen snoeien en daar ik een toerist ben spreken ze mij aan. Ik vertel dat ik uit België ben en dicht bij Brussel woont waarop een van de mannen in het frans zegt op de ninoofsesteenweg gewoond te hebben. De wereld is klein. Wat verder loop ik langs een klooster en daar de poort openstaat en de kerk deur uitnodigd, stap ik binnen. De mis is bezig voor 1 gelovige en de paar kloosterzusters. Ik keer mij snel om en loop verder. Ik bedenk mij dat door te lopen tussen de olijfbomen ik mij in feite bevind in een museum van levende eeuwenoude gebeeldhouwde kunstwerken van moeder natuur. Hoe ouder hoe mooier ze worden, spijtig dat de waarde er niet van stijgt. Ze worden ook regelmatig onderhouden en ik hoor toch steeds meer elektrisch gereedschap ratelen. Een mooie weg. Mijn lijntje zijde rekt wat en ik krijg meer zon en de jas mag uit. Door al die gedachte wisselingen en mooie weg mis ik een teken en loop iets te lang rechtdoor. Wie, wat, hoe zal het weten maar ik ga toch maar eens mijn rode lijn controleren en stel vast dat ik even terug moet lopen om op de juiste weg te komen. Misschien wel de mooiste weg van deze reis, een muilezelpad die mij naar een oud Santuario leidt met een verbluffend beeld over een olijfbomenwoud en de zee. Fantatisch daar te mogen staan en genieten. Alleen het weer valt tegen. Ik ben terug gestopt om jas en muts uit de rugzak te halen want de wind blaast hier met volle kracht en ik krijg er werkelijk kou van. De weg wordt dan een asfaltbaan en ik nader nu stap bij stap snel Trulli-land. De eerste zijn nog overblijfselen van lang geleden maar al meer zie ik goed onderhouden gebouwen en nog meer nieuwe, voor de toeristen, ik denk met alle luxe bekleed. Ik zie er ook veel dat niet afgewerkt geraken, de gebouwen staan er wel maar de omgeving en vooral zwembad ontbreken. Hier ook zal de crisis en covid lelijk huis gehouden hebben. Projecten lopen achter en klanten blijven weg. Als we de brandstofprijzen van dit jaar nog bijtellen dan zal de crisis nog niet snel afgewend worden. Zonder zwembad zou je verblijfplaats heel saai zijn, niets in de omgeving, veel te warm in de zomer en alleen een smartphone of boek om de tijd te verdrijven. Die nieuwe gebouwen zíjn dan nog eens dicht bij drukke weg gebouwd dat de rust ook verminderd. Ik kijk graag naar de oude trullis met een heel verhaal en waar soms nog in geleefd wordt. Ik verlaat de gemerkte weg om via een dorp, waar ik koffie kan krijgen, Cistenino te bereiken. De drukke weg di ik dan moet volgen is ook een mini autostrade voor de Vespa driewielers. Ik hoor dat de meeste zich laten bollen in de bergaf en terug starten als de weg klimt. Dit deden de taxis in Matera ook, de helft van de rit winst, alleen de remmen moeten in orde zíjn ! Ik ga eerst naar de oude stad in de hoop een kerk open te vinden voor mijn stempel maar de Centro Storico is zo klein en stil dat ook de kerk toe blijft. Bij het verlaten van de stad krijg ik een beeld van het kerkhof waar een hele verkaveling is gebeurd voor nieuwe Capella's. Ze boeren hier goed, aan de Capellàs kan men de rijkdom van de stad meten! Ik kan er mijn weg verder zetten naar mijn hotel dat nog wel 3 km verder ligt. Ik slaap in het ene hotel en moet gaan eten in een ander 100 meter verder waar het restaurant wel open is. Met weinig klanten, ik alleen, blijven ze in betere tijden geloven. Het weer is helemaal omgedraaid en ik zie in de verte boven de stad regen vallen. Een namiddagje kameren maar lekker warm, met boek of spel en vooral opzoek naar onderkomen voor de volgende dagen.
Carovigno -Ostuni: De kortere weg naar de witte stad van Puglia
Zoals iedere dag op deze reis is het eerste wat ik doe naar de hemel gaan kijken, niet om hulp maar gewoon om te weten welk weer ik eventueel zou kunnen krijgen. Het kan pas vanaf 6u15 maar dan gebeurt het zeker. Met de smartphone op Il Meteo gluur ik naar omhoog en stel vast dathet bewolkt is. De app geeft mooi weer aan maar ik zie wolken en nog dreigende ook. Het is nog vroeg en dus plan ik te vertrekken naar Ostuni, 20 km, om 8u. Verschillende malen ga ik gluren maar kan geen juist resultaat pinnen. Ik zoek de bussen op die rijden tussen de twee steden en beslis om 8u45 de keuze te maken tussen bus of wandeling. Met veel twijfel vertrek ik te voet en na 100 m zie ik mijn einddoel al liggen, ver weg op een heuvel. De weg daalt en loopt langs het kerkhof en dan neem ik de tijd voor een toertje op het kerkhof. Een heel andere stijl als wat ik al gezien heb maar het bekoort mij. Na wat kliekjes kan ik verder. Af en toe valt een verloren druppel maar ik word er niet nat van. Ik had wel besloten een verharde asfaltweg te volgen en niet door zand of slijk te gaan baggeren. Ik neem wat volgens mij de juiste weg is en kom op een rustige straat. Ik loop wat en merk dan op dat ik een verkeerde straat heb genomen maar die mij ook leidt naar Ostuni. Geweldig !! Af en toe vallen nog wat druppel en soms ook een ware hagelbui maar ik blijf droog. Hoe verder ik stap hoe meer kleur er verschijnen tussen de wolken. Van dat mooie blauw maar dan nog heel ver van mij. Ik loop alsof en een lange zijden draad aan mijn rugzak hangt die geen vlieger maar een donker grijze wolk mee sleurt. Het is een rustige mooie weg niet alleen maar bereden wordt door mensen die er een eigendom hebben. Af en toe moet ik op een muurtje klauteren om over een enorme plas water te geraken maar ik kan mijn route droog verder zetten. Tussen de olijfgaarden door zie ik af en toe de zee die wel heel ver aanwezig is. Stilaan duiken de eerste Trulli op die allen worden gerestaureerd want het is hard goud voor wie er één te bezitten daar ze een onderkomen kunnen bieden aan toeristen, die gretig willen verblijven. Allemaal wit beschildert zoals het stadje dat steeds dichterbij komt. De witte stad van Puglia. Net een grote trulli en fel begeert door de toeristen. Ik wandel de stad in langs de toeristen parking waar maar een paar voertuigen staan. Het weer en COVID hebben hier hevig toegeslagen. Langs één zijde goed voor mij maar als en stadje overgenomen wordt toerisme is het dan ook doods al er geen zijn. De handelaars staan wat op de uitkijk en de meeste horecazaken zijn toe en daarvan is deze stad vergeven. Een paar groepen lopen rond met een gids maar er zit niet zoveel swoeng in. De mensen dolen maar en eerlijk gezegd is er niet zoveel te zien. Het is meer een stadje voor een terrasje te doen. Ik zie een groep de kerk in komen met gids en die kijk gewoon wat rond zonder uitleg terwijl het altaar een pronkstuk is. Voor italianen gewone kost maar voor wie het wilt zien een merkwaardige creatie. Ik geniet van een oudere vrouw die de schoonmaak op zich genomen heeft van de kerk en waaraan ik een stempel had gevraagd voor mijn kaart. Ik was al aan de kathedraal gestopt maar die was dicht en andere een andere kerk maar die was nu archeologisch museum, alles voor de toeristen die er niet langskomen. Ik kan maar beter een slaapplaats gaan zoeken want ik heb niets gereserveerd omdat ik geen plan kon opstellen. Het is wel wat zoeken door al die kleine straten en mijn GPS weet zich soms ook geen raad maar om 11u45 zit ik voor een deur en bel ik de eigenaar. Na wat discussie komt hij toch langs en verhuurt hij mij de woning voor een dag. Een mooi onderkomen en ik voel me gelukkig mijn rugzak neer te zetten. Hij duidt mij een restaurant aan waar ik zou kunnen lunchen maar die blijkt gesloten. Te veel bezoek vrees ik. Ik koop dan maar wat focacia bij een bakker en ga naar huis om te eten en te rusten want alles gaat toch dicht. Ik kan lekker genieten van een leuke rustplaats, een koffie en mijn boek. Buiten is het nog kou en dus geen optie lang het grijze wolkendek te aanschouwen. Om 4 uur ga ik eerst mijn boodschappen doen en loop nadien naar het historisch centrum die nog steeds doods is. Zelfs om 5u 30 als ik terug loop is er weinig beweging en blijven de meeste winkels dicht met als resultaat dat alles er nog doodse uitziet. De kathedraal is nu wel open en ik probeer hier een stempel te krijgen maar het lukt mij niet. Daar er toch niets te beleven valt ga ik terug en loop toch nog een kerk binnen dicht bij mijn slaapplaats. Ik zie een vrouw doorlopen naar achter het altaar en spreek haar aan. Zij help me naar de pastoor die nog bezig is een biecht aan te horen en ik wacht even. Als het gesprek afgelopen is kan ik eindelijk mijn credenziale laten afstempelen. Nu de dag afsluiten en genieten van een warm gezellig nestje.
Met veel lawaai van regen en wind word ik om 4u15 wakker. Als ik aan het raam ga kijken regent het fel door, maar geen paniek want ik veilig en droog in mijn knusse kamer. Ik zet de verwarming weer op en kijk wat de weerman voorspelt voor vandaag. Regen maar tussen 9 en 11 u wel wat opklaringen en een droge pauze. Ik lees en schrijf wat en maak mij af en toe een koffie want het ontbijt wordt pas opgediend vanaf 8 u. Het is genieten van rust en tijd en als de tijd er is schuif ik aan een lekker ontbijt. Het moet gezegd je vind dit niet dikwijls in Italië. Hun verpakte koekjes zijn ook aanwezig maar er is vers brood en fruit en zelfgemaakte confituur. De eigenaar spreekt mij aan over de aanhoudende kou in de regio en de regen. Hij stelt zelf voor een nacht langer te blijven maar ik heb geboekt 10 km verder aan het einde van de volgende etappe. Om 9u10 vertrek ik en dan druppelt het een beetje. Met de vooruitzichten die ik gelezen heb moet ik droog binnenlopen. Een rustige weg doorheen olijfgaarden die één voor één worden verkocht om grote vakantiehuizen te bouwen. Carovigno grens ook aan de kust en daar het wat hoger gelegen is zie men er de Mare. Wel loopt er nog een drukke weg langs en een spoorlijn. De regen heeft op sommige plaatsen kleine vijvers doen ontstaan en het is laveren om de voeten droog te houden. Als ik halverwege ben. Wordt de regen feller en ik stap door. Het kan maar 5 km meer zijn. Het zicht wordt totaal grauw en ik stap door zonder veel aandacht voor de omgeving. De wind steekt een tandje bij en ik neem een snellere weg om toch nog eens een paar 100 meters te winnen maar dan langs een drukkere weg. Ik kan op sommige plaatsen schuilen maar in mijn hoofd is het geen optie want volgens de weerdiagnose van de morgen zou het na de middag blijven regenen. Dikwijls moet ik wat meer op straat gaan lopen om plassen, beekjes te vermijden en ik word een echte tamboer major doordat ik met mijn wandelstok zwaai om aankomend verkeer te waarschuwen stiller te gaan rijden en voorzichtig te zijn. Zo hevig de italianen kunnen rijden zo kalm rijden ze in de regen. De wegen, omgeving en de mens zijn het totaal niet gewoon regen te zien, er in te leven. Na 2 lange uren kom ik aan de voet van de heuvel waarop het oude Carovigno is gebouwd. Nu nog zoeken naar mijn slaapplaats en zo snel mogelijk want mijn kledij en schoenen hebben lang stand gehouden maar hebben toch de strijd verloren en zijn druipnat. Als ik bel naar mijn host merkt hij op dat ik geboekt had voor gisteren maar er was geen probleem want de kamer stond toch leeg. We regelen wat te regelen is en ik strip mij tot op mijn ondergoed. Hij heeft de verwarming al opgezet en ik kan in warme kledij de omgeving bestuderen en een strategie opstellen om alles zoveel mogelijk te drogen. Ik kan op mijn sandalen niet naar de winkel die nog moet zoeken maar ik mijn kamer in oud Carovigno is geen internet. De ontvangst buiten is ook niet de beste en de sprekende hulp bij Google Maps geraakt in de kleine straten ook de weg kwijt. Als ik eindelijk om 14 u naar de winkel kan achter eten vertrek ik met de hoop een warmere kamer terug te vinden bij mijn terugkeer. Van zodra ik de stad ben binnen gelopen ben ik heel voorzichtig en mijd ik de voetpaden om een val te voorkomen, wat mij ook lukt maar dat vraagt wat meer tijd. Terug op de kamer bel ik de host om te melden dat de verwarming het toch niet doet en 5 minuten later komt hij ter hulp. Inderdaad het toestel moet bij geregeld worden en dat doet hij plichtsbewust terwijl ik mijn warme maaltijd opeet. Ik ben klaar met eten en de verwarming draait en ik duik onder de dekens voor een dutje. Buiten is er niets te leven in een doodse (siësta) en miezerige dorpskern, dan maar beter wat slapen en opwarmen. Het fantastische van een haardroger heb ik vandaag ontdekt, de ideale schoenen en kledij droger en ik gebruik de rest van de middag om kledij te drogen en mijn boek te lezen en weg te dromen naar warmere en leukere oorden want zoveel ik van Italië hou, in de regen en kou valt het niet te genieten. Ik informeert naar het weer voor de volgende dagen en kom te weten dat Il Meteo een betrouwbare app is wat het weer betreft. Later op de middag loop ik tussen druppels door om het dorp toch wat te zien en enkele fotos te maken en ga In een bar zitten om naar huis te bellen. Als het donker is ga ik terug naar mijn kamer om de dag af te sluiten en duik weer tussen de bladzijden van mijn boek. Het is al warmer in de kamer maar 20 graden zal het nooit worden. In de zomer met 35°en meer op de thermometer moet het zalig zijn in deze koele ruimte maar nu kan het mij niet bekoren. Uiteindelijk is alles nog goed meegevallen en kan ik onder warme dekens de dromen gaan opzoeken die morgen wel zonnig zouden kunnen zijn. De uil uit de fabeltjeskrant zou zeggen Dat zien we morgen dan wel meer. Wel is het zo dat de regen moet ophouden want anders stop ik met deze wandeling. Ik heb er weinig aan in zon omstandigheden te wandelen en weinig te genieten. Het zou een heel plan zijn in Matera te geraken maar dat is dan reizen en avontuur, ik zie morgen wel !!!
Brindisi - Serranova : Door de modderige akkers op weg naar olijfgaarden
Daar ik vandaag maar om 7u30 de winkel in kon om boodschappen te halen kon ik op mijn gemak ontbijten en rustig vertrekken. Een etappe van 26 km zou ik gemakkelijk om 12 u kunnen beëindigen. Met wat stress wat betreft de winkel vertrek ik uit de oude stad met mijn smartphone in de hand op zoek naar merktekens. Geen te vinden en dan moet mr Smartphone het maar doen. Ik val een paar keer zonder schade maar moet wel wat opletten. De winkel vind ik gemakkelijk en doe mijn aankopen. Alles in de rugzak en dan maar stappen. In het begin geen al te mooie weg door akkers en in de omgeving van 2 treinsporen. Het is moeilijk lopen want de regen heeft hier wel wat slijk en plassen achter gelaten, gelukkig loop ik hier alleen en kan ik makkelijk mijn spoor uitzetten. Nog steeds geen markeringen en ik vrees dat er vandaag geen zullen zijn. Al een geluk dat GPX bestaat zodat ik naadloos mijn weg vind en kan aanpassen. Ik vind soms een afkorting en daar er geen mooie plaatsjes zijn onderweg is het dan ook geen zonde deze te volgen. Van wijnranken in Brindisi naar artisjokken naar kolen, met velden vol opgeschoten broccoli , de akkers staan hier vol van. Kleur komt er ook stilaan tussen het groenen, de eerste klaproos is ook al aanwezig. Nu nog wachten op de eerste zwaluw en de lente kan echt beginnen.Als de ondergrond rotsige wordt dan verschijnen de olijfbomen die stilaan de overhand nemen. Mooier dan de slijkeriger akkers waar de mensen moeten oogsten. Ik wandel verder met mijn verlenging in de hand en kom op een oude Romeinse weg, vlak en recht. Deze hebben ze niet vervangen en het is misschien het mooiste stukje van deze etappe en ook de olijfbomen langsheen de weg maken het plaatje compleet. Ik kom in Serranova aan op de middag. Ik denk dat alle inwoners, een stuk of acht rond de bar dwarrelen. Het dorpje heeft een kerkje, school 1st leerjaar en een olijfperserij. Dit gebouw neemt het grootste oppervlakte in en is merkbaar aanwezig. Ik kan nog wat wijn kopen en een koffie drinken terwijl mensen al contact nemen met mijn host die mij komt oppikken. Het huisje waar ik ga verblijven ligt tussen de olijfgaarden en heet Eremo degli Ulivi, het doet mij wat denken aan de slotklooster op weg naar Firenze, 2jaar geleden. In de B&B is ook een keukentje waar ik mijn middagmaal kan klaarmaken. Ik ben er voorlopig alleen en kan ook wat kleren wassen en buiten ophangen om te drogen. In normale tijden geen foto waard maar door de weersomstandigheden vandaag wel. Of het zal drogen is de vraag want het is kou. Rustig op het platte land heb ik de woning nu voor mij alleen en kan mijn blog bijwerken een tasje koffie bij de hand. Rond 5u komen nog een moeder en dochter toe die op verlof zijn in de omgeving maar die zie ik even en ben dan weer alleen, zaig !!!
Bitetto-Bari-Brindisi : einde van de eerste Cammino, op naar de volgende
5u45 als ik mijn ogen open en ik ben dan al gelukkig want ik heb wat langer kunnen slapen. Wel is het dan wel tijd om een keuze te maken nog wat liggen woelen tot 8u 30 of opstaan, stilletjes alles inpakken en vertrekken. Ik kies voor op te staan en zo stil en efficiënt mogelijk te pakken en de kamer te verlaten. De twee andere pelgrims spraken gisteren van maar om 8u of 8u30 op te staan en te vertrekken om 9 u. Dus als ik snel was konden ze nog een 2de slaap vinden en nog wat genieten van hun warme nest. Ik daarentegen was al om 6u15 fotos aan het maken van de steegjes die aan het opdrogen waren van de kuisbeurt van gisteren. Tot Bari is het maar 3 uur lopen en op een zondag is er weinig verkeer. Voeg er dan nog aan toe dat ik onmiddellijk bij het verlaten van de oude stad een rustige weg wordt opgeleid waar ik niemand zou zien tot aan het winkelcentrum waarlangs ik de stad binnen loop. Alleen olijfbomen en plassen water trekken mijn aandacht. Zoals steeds probeer ik in oude olijfbomen beelden te herkennen en dikwijls zie ik ook figuren. Kwestie van bezig te zijn tijdens het stappen. Het blijft bewolkt en ik hoop vandaag toch even de zon te zien. Ik wandel langs een middeleeuws kasteel of wat er van overblijft maar kan geen duidelijke foto nemen door de stellingen die er rond staan. Bari binnenlopen is zoals vele steden niet het aangenaamste parcour maar het moet. Het wordt dan uitkijken waar ik de eerste bar zal tegenkomen. Het duurt nog even want na commerciële en industriële site kom ik aan een hoge brug. Die is gebouwd om de weg over alle sporen te brengen. Nog maar recent in gebruik want mooi van kleur. Een verrassing is het als ze ook langs het kerkhof ligt en ik vanop een hoogte een uitzicht heb. Ook hier zijn de mensen van de partij om een bezoek te brengen aan overleden familieleden zoals ik vele steden en dorpen in heel Italië . Ik loop de stad in en kan naar mijn cappuccino uitkijken. Samen met vele mensen geniet ik van koffie en croissant en vervolg mijn route naar de basiliek van San Nicola. Weinig volk maar er zijn veel kerken in deze omgeving en toeristen zijn er ook niet in massa. Ik loop en rondje door de kerk om te groeten en vervolg mijn route naar het station. Een poster van de smurfen trekt mijn aandacht want hier noemen ze I Puffi, wel mooi vind ik. Het weer klaart op en het is aangenaam slenteren door de winkelstraat. Ik koop eerst mijn ticket en merk dat ik nog 1u 30 moet wachten. Ik koop een middagmaal avant la lettre om 11u zodat ik klaar ben voor mijn treinrit naar Brindisi. Wachten kan ik best in het station maar ga eerst op zoek naar de toiletten. Zover kom ik niet want in een lokaal iets voor de WC is een kapel ondergebracht waar de pastoor juist aan de preek bezig is. Ik volg verder de mis mee om mijn tijd nuttiger in te kleuren en als de mis teneinde is kan ik al naar het perron waar de trein al klaarstaat. 1u20 later stap ik in Brindisi uit de trein en zoek het adres waar ik ga overnachten. Het is doods in het anders bruisende stadje. Alles toe en stil. Een dutje hoef ik niet te doen want die kon ik al doen tijdens mijn reis. In Brindisi waait het stevig en is het ook nog kou. Dan maar de route van morgen bekijken en plannen want ik moet nog boodschappen doen morgenvroeg. In het dorpje waar ik naartoe moet wonen misschien 100 mensen en is er slechts een winkel/bar/ontmoetingsruimte/broodjezaak en dus moet ik zien alles mee te hebben. In de namiddag ga ik nog eens buiten en loop naar vaargeul om toch een zicht te hebben op de zee en koop een ijsje. Nu het 17u is gaan de bars en winkels weer open en komen wat mensen slenteren op de grotere lanen. Ik kan nu van de avond gaan genieten met wat brood beleg en een glaasje wijn en boer zoekt vrouw.
Cassano delle Murge - Bitetto : Veel te veel regen om te lopen
Deze etappe zou ik heel kort kunnen houden daar ik hem gereden heb en niet gestapt. Ik zal er toch een verhaal aanbreien voor het lees- en souvenirplezier. Ik had de gisterenavond de rolluik van de garage willen sluiten als de host mij kwam helpen. Ik zei vroeg te vertrekken en dat kwam hem goed uit want ook hij zou een les Nordic wandelen gaan geven om 7u. Ik was dus al klaar met mijn tekst, was aan het ontbijten en zou mij klaarmaken om te vertrekken als er op mij werd geroepen. Il piove sprak hij me toe. Ik ben dan even gaan piepen in de garage en kon alleen zijn woorden beamen, het regende en ook nog wel goed door. Dit leidde tot een gesprek van wat ik nu ging doen. Hij zou geen les gaan geven want iedereen belde af en ik kon daar niet blijven want zij hadden andere plannen. Naar de volgende eindpunt reed geen openbaar vervoer en dus stelde hij voor mij of mijn bagage weg te brengen. Het zou ook de hele dag regenen en in dit weer is er dan ook weinig plezier in het wandelen. Ik besloot dan maar deze etappe te skippen en rijdend Bitetto te bereiken. Hij belde naar de host om alles te regelen en ik was daar welkom vanaf 12 u. De stress viel weg en ik kon mijn dag anders gaan indelen. Af en toe ging ik nog eens kijken maar het bleef maar regenen. Tijd dus om fotos te downloaden en bij op mijn blog te plaatsen, plaatsen te reserveren en wat te lezen. Hij zou mij rond 10u30 wegbrengen en stelde voor wat rond te rijden zodat ik toch iets van mijn route zou zien. Dus stond ik gepakt en gezakt klaar en kon de rit beginnen. Hij reed met mij naar een Santuario buiten de stad en speelde gids in de kerk en crypte dat vroeger en nog steeds een grot was maar waar vroeger wel water doorstroomde. Heel mooi en intiem. In de wand bleek er ook nog een scheenbeen van een mammoet zichtbaar te zijn. Blijkbaar zou het dier in de grot gesukkeld zijn en daar overleden zijn. Ik neem deze theorie voor waarheid want heb geen enkel argument om dit te betwisten. Vanop de parking is er normaal gezien een heel mooi panorama die tot de zee reikt maar nu is het is er geen zicht door de regen, alleen een watergordijn. We rijden verder door de olijfgaarden en fabrieken en komen met regen aan in Bitetto. Wat is Italië mooi in de zon. De grauwe huizen lijken nu nog ruwer. Hij belt de nieuwe host die met paraplu afkomt want door de nauwe straten is het te voet te doen. Lang blijven we niet praten want ieder wilt terug in het droge. Ik word naar de kamer gebracht en er begint voor mij een nieuwe oriëntatie van stad, kamer en omgeving. Rond de middag wordt er aangeklopt en de host staat daar met een bord focacia met hesp en mozzarella. De bedoeling was eerst te wachten op 2 pelgrims die uit Bari kwamen om samen te eten maar die hadden vertraging en dus kon ik eten en rusten. Zalig !! Rond 16u30 strompelen de kletsnatte pelgrims binnen en zijn zowaar verkleund. De host roept mij met een list weg om het koppel zich te laten douchen en omkleden. Ik krijg mijn stempels en we babbelen over van alles terwijl de host al aan het koken is. De twee uit Bari hadden niets gegeten en waren aan een maaltijd toe. Rond 5u45 schuiven ze aan en worden de borden gevuld met een glazen met wijn en een stevige Salute. De bekentenissen gaan verder en de maaltijd ook en om 18u 40 sta ik op om naar de mis te gaan. Er is een kathedraal op 2 minuten lopen maar daar die in restauratie is moet ik 20 minuten stappen naar een ander Santuario. Door de regen die matig valt haast ik mij naar de kerk. Na de mis loop ik nog even rond en verlaat ver als laatste het portaal. De regen is nu iets heviger en ik plets dikwijls met mijn voeten in plassen. De dakgoten eindigen op de stoep en kleine beekje stromen over het voetpad. Natte voeten hou ik er aan over. De infrastructuur is hier niet voorzien op regen en dus stroomt het water maar war het wilt. Het moeilijkste is mijn weg terug te vinden in de oude stad. Ik had niet moeten zoeken bij aankomst en nu is het nog donker ook. Het duurt wel 10 minuten voor ik de kamer bereik dat ik deel met de andere pelgrims in stapelbedden. Ik instaleer mij om de avond door te brengen als ik word geroepen om op bezoek te gaan naar een kerststal. Niet zomaar een kerststal maar een bouwer van Persepe in het italiaans. Een hele kunst hier met Napels als hoofdstad. Hij specialiseert zich in kerstallen in een oude ton, wijnkruik of televisie. Piepklein en tot in de details afgewerkt. Prachtige kunststukken. Het is al laat en zaterdag als Nino nog bezig is en met vuur alle details toont en hoe hij ze maakt. Lampen met ampules van medicijnen, lantaarns met doppen van flessen en zo meer. Je bent er gauw 1 uur kwijt terwijl hij maar voorbeelden blijft aandienen. Toch nog een mooie afsluiter voor deze verloren, miezerige dag. De jeugd kruipt snel met kleren en als onder de lakens want in de kamer is het ook niet al te warm en ze zijn nog wat onderkoeld. Ik kijk nog even naar TV en ga dan ook naar dromenland.
Santeramo in Colle - Cassano delle Murge : De strijd der boerderijen
De kou van gisterenmiddag heeft me een moeilijke nacht bezorgd. Dus op tijd op en mijn tekst herschrijven. Gisterenmiddag had ik mijn dagtrip al beschreven en in de avond wou ik hem posten en vond hem niet terug. Zeker één uur al mijn bestanden doorploetert maar niet te herkennen en de moed had ik niet om dan opnieuw te beginnen. Bij een lekkere koffie kwamen de woorden terug en heb ik niet getwijfeld om te posten. Om 6u45 trok ik de deur dicht en vertrok voor deze etappe. Het weer was dezes morgen een paar graden boven nul, geen wind en een beetje zon achter een sluier en al snel ging mijn jas uit. De GPX gaf aan dat er veel omwegen waren maar dikwijls heeft de uitstippelaar van de etappe zo zijn redenen. De weg zoals hij gisteren was vervolgde langs wegen met ommuurde weiden. Wel kwamen er wat bosomgevingen bij en het landschap was meer golvend. Niet dat ik veel meer landschap zag want door de bomen aan de zijkanten werd het zicht beperkt. Een rustige etappe met mooie wegen en zoals op deze reis meestal het geval geen dorpen onderweg. Soms moet ik weer een akker over steken maar dat wordt een gewoonte. Mooi en buiten wat vogels geen dieren te bekennen. Als ik langs een masseria moet wandelen merk ik op dat ze ook horeca faciliteiten hebben en zelf een hotel en ga opzoek naar en Capucinno. Ik vraag een man of het mogelijk is en onmiddellijk werd ik geholpen. Hij vertelde mij dat hij de boer was en tussen twee werken door snel een koffie voor mij zette. Ik betaalde hem 1 euro en hij nam afscheid om zijn werkzaamheden weer op te nemen. Ik drink mijn koffie op en zet mijn reis verder. Ik merk enkele zalen op en dus is dit niet meer een kleine boerderij annex winkel voor hoeve producten maar ook een plaats voor feesten. De weg leidt me langs een andere masseria waar arbeiders bezig zijn een lange oprit aan te leggen naar ook feestzalen. Een groot project verteld een arbeider die spreekt van 3 jaar, wel te verstaan met het heropbouwen van muren, zuilen en andere elementen. Ik voel zo de concurrentie tussen de boerderijen leven. Grote zaken die, zo zal ik zien onderweg, moeten strijden tegen privé initiatieven die dan Tenuta genoemd worden, zonder boerderij activiteiten. Ik kom dan een vader en dochter tegen die in omgekeerde richting lopen en hun weg zoek zijn. Ik help hun verder en wijs hun ook op de luxe van de GPX. Ze komen uit Venetië en ontdekken Apulië. Ik stap verder en bereik rond de middag mijn einddoel. Ik word vriendelijk opgevangen en vraag waar ik dan kan gaan eten, op de middag. De host belt en reserveer een plaats voor 13u15. Ik vertrek op tijd want ik moet zoeken. Toch niet want nog geen half uur geleden was ik er gestopt omdat ik een sticker van de organisatie herkent had. In de deur zat een oudere man en als ik rond hem keek leek het me een oude tweedehands winkel. Maar neen, dit was de plaats waar ik zou eten. Ik durfde eerst niet binnen te gaan en keek wat rond tot ik iemand zag binnen gaan. Ik zette de stap door de deur en de bazin wees mij vriendelijk een stoel aan, je bent toch de pellegrino. Dit was nog eens een avontuur !!! Ik denk dat ik in mijn hele leven zoveel niet gelachen heb. Tussen allerlei zaken, souvenirs, fotos en noem maar wat, was een plaatje gedekt voor mij met wijn, brood, water. Onmiddellijk werd een bord antipasti gebracht en kon ik eten. Heel lekker en mij vervelen hoefde niet want ik had veel om naar te kijken. Het was ook een komen en gaan van mensen die eten kwamen afhalen, het was tenslotte een forno, bakker die ook met afhaal maaltijden zijn kassa vulde. De borden werden gewisseld en zo ging mijn lunch door met vier gangen + likeurtje. Ik heb genoten van de gedachten iemand mee te hebben die op hygiëne gesteld was of misschien een Piet Van Themsche zou uitnodigen. In België zou deze zaak op de seconde gesloten worden maar verder in Europa nog steeds aanwezig. Ik merkte ook allerlei documenten op en bij nader inspecteren zag ik dat het teksten van andere pelgrims waren. Alles werd bewaard en opgehangen en zo ook mijn bijdrage. Voor deze etappe misschien wel de MAX. Ik heb nog de hele middag genoten van mijn lunch en denk dat het mij nog veel zal doen lachen, nu ook terwijl ik deze woorden schrijf. Na mij siësta was ik snel wat kledij en geniet van een koffie. S'avonds ga ik nog een wandeling maken om iets van het dorp te zien en wat boodschappen te doen en trek mij dan terug op mijn slaapplaats.
Altamura- Santeramo in Colle : de wondermooie wandeling nar Puglia
Om 4u45 was het nog stil in en rond mijn grotje en is kon ik rustig mijn tekst afwerken en op mijn blog plaatsen, een koffietje drinken en wat lezen. Tijdens het ochtendnieuws op de radio snel even naar buiten om een paar fotos te nemen van de verlichte straatjes, ontbijten en mij klaar maken om te vertrekken. Tijdens de fotosessie zag ik al een blauw streepje tussen de gebouwen wat veel mooier was dan de kleur van gisteren. Ik had gemerkt dat er onderweg een splitsing was met een snellere en een wat langere weg, een verschil van 5 km, dus moest ik wel attent zijn om de juiste te nemen. Gekleed zoals de vorige dagen ga ik op zoek naar mijn route en onderweg loop ik een kerk binnen waar enkele nonnen hun ochtendgebed aan het lezen zijn, collegas van de tweeling in Rome en dat is al een positieve noot voor vandaag. Altamura zal mij als de wiskundige stad van Italië bijblijven met al zijn stellingen. Heel de stad is aan het verbouwen, mee met de vlucht van Matera. Het verlaten van een stad is steeds dalend en langs drukke wegen en al snel kom ik tussen de akkers, mijn benen zijn pijnlijk en ik hoop dat het snel betert. Een spoorwegovergang is afgesloten met betonblokken maar mijn pijlen wijzen me er langsheen zoals ook de autos doen. De zon breekt stilletjes door de sluier wolken en de wind komt uit de rug en heel wat gematigder. Het besluit is snel genomen en mijn jas gaat uit. Een mooier beeld voor de kiekjes. De eerste 5 km zijn vlak en ik wandel terug door akkers. Pas als de weg rotsige wordt gaan de akkers over in weiden en begint het landschap te veranderen. Het eentonige verandert snel en geeft de omgeving een swoeng. Veel plezanter om te stappen en te ontdekken maar vooral voorzichtig zijn tussen de rotsen. Pelgrims dat ik de vorige dagen tegenkwam vertelden mij over een masseria waar ze lekkere kaas produceerden en het is as een uitgelezen kan op en koffie, misschien wel mijn enige kans op deze etappe. Ik werd ontvangen door een gastvrije boer die onmiddellijk aan mijn koffie begon. Bij de koffie werden ook koekjes geserveerd en fier bracht hij ook een planken met zijn producten. Voor mij te vroeg om van te genieten maar ik vroeg alles in te pakken om mee te nemen. Tijdens een babbel met veel uitleg en smile kwam vooral de overgang in de natuur ter sprake dat de volgende kilometers zouden zichtbaar worden. Ik vroeg om te betalen maar zijn antwoord was niente . Terwijl ik mijn geld bovenhaalde verdween hij terug en als ik klaar was om te vertrekken stond hij er plots terug met een flesje wijn. Het was een sombere kamer om mensen te ontvangen maar een warme cocon met een groothartige boer. Alles verdwijnt in mijn rugzak al ook mijn fleece en muts. De zonnebril wordt op de neus geschoven en de pet geven mij een ander look. Ik loop verder en zijn woorden worden werkelijkheid. De weg wordt met de stap plezanter. Op een splitsing heb ik de keus langs een masseria te lopen of de weg te volgen maar het rode streepje op mijn smartphone wijst mij de weg. Nodig want ik moet door een rotsige weide waar een zeug mij steevast begeleid. Het is wat zoeken naar de juiste richting want een weg is er niet en de merkpalen verdwijnen in de omgeving. Ik kom terug op normale wegen en mijn aandacht wordt getrokken door overstekende schapen. Rustig stappen ze met hun herder verder en enkele kijken mij verbaasd na. Om deze momenten is het zalig lopen in Italië, de tijd blijft op sommige plaatsen stilstaan. Mooi is de weg en ik zou honderden fotos kunnen maken maar ik moet vooruit. Ik kom ook een schoolklas tegen maar ook daar heb ik buiten de beleefdheden geen tijd voor een babbel. Ik zou te snel kou krijgen en het ritme zou uit mijn stap verdwijnen. Op deze mooie weg langsheen stapelmuurtjes nader ik de stad. Een grote verandering want deze stad ik kou en gruw. Heel wat anders dan de vorige steden. Ik ga op zoek naar mijn overnachtingsplaats en opgevangen door een aangename host die mij helpt waar nodig. Op zijn aanraden ga ik naar de plek dat hij mijn aanwijst maar ik zou er nooit binnen stappen zonder advies. Binnen is het heel wat anders. Veel werklieden zijn er aan het lunchen in buffetformule en zij worden gewisseld door bedienden. Vele mensen komen en gaan voor een semiwarme maaltijd. Ik ben blijkbaar de enige die vraagt zijn lasagne of maaltijd nog eens op te warmen. Frietjes worden koud gegeten. Ik de namiddag ga ik opzoek naar mijn stempel voor de kaart en ontdek dat deze stad niet veel te bieden heeft. Tomaten en melk heb ik nodig om de avond door te brengen bij mijn kaas en koffie. Er zal deze avond niet meer gewandeld worden maar rustig de dag afsluiten met allerlei taakjes.
Gravina di Puglia -Altamura : Wandelen door akkers
Alles goed geplant en warm aangekleed was ik klaar om te vertrekken, juist nog de stempel zoeken in het kantoor van de host om mijn credenziale aan te vullen. Ik had opgemerkt bij het inchecken waar de timbro zich bevond en had geen goesting de man te storen voor een onnozele stempel. Na de kleine inbraak kon ik mij begeven naar de ontbijtplaats om mijn croissant en koffie te nuttigen. Het was meteen de startplaats van deze etappe die mij naar Altamura zal leiden. Het was heel kou maar in de begin kilometers geen wind. Juist buiten de stad moest ik wel een heuvel op die mij op een plateau zou brengen waar ik het grootste deel van de tocht op zou blijven. De weg was wel licht golvend maar doenbaar. Het enige nadeel op deze etappe was alleen dat ik een drukke verbindingsweg tussen de twee steden driemaal moest kruisen. Veiligheid stond vandaag hoog in het vaandel. In de eerste kilometers dacht ik op een bepaalde plaats dat mensen een vuurtje hadden gestookt maar bij nader kijken bleek het een filmpje sneeuw te zijn. Ja op de akkers lag een laagje sneeuw mooi in lijntje, je zou gaan denken dat het poedersuiker was. De weg is goed aangeduid maar er valt weinig te beleven, akkers en nog eens akkers. Dan maar de robot in gang zetten en stappen. De wind zit vandaag in de goede richting en ik heb er weinig last van temeer dat hij ook matiger is. Altamura is snel herkenbaar in het landschap maar het zal nog 15 km duren vooraleer er te geraken. Onderweg loop ik langs zonnepanelenweiden en bij 1 van deze zijn 2 mannen aan het werk, de afsluiting herstellen. Als ik dan rondkijk zie ik dat wat panelen gestolen zijn en dus is er weer werk aan de winkel. Cameras en alarmen hebben blijkbaar geen vat op dieven. Het is voor de dieven ook heel gemakkelijk om aan de panelen te geraken, de afsluiting omheen het terrein is flinterdun. Eén plaats is er onderweg waar je even kan rusten en misschien iets nuttigen maar er is niemand thuis. Al snel bereik ik de stad maar vandaag geen groots aankomst. Eerst onder de spoorweg lopen en dan door industriegebied, een volledige nieuwe wijk en daar is de stad. Ik ga opzoek naar een bar voor vijf minuten rust en een koffie. Met de gps in de hand ga ik op weg naar mijn slaapplaats in de oude binnenstad. Een mierennest aan straatje waar je zelf verdwaald als je naar de bakker moet. Wel de ideale plaats om verstoppertje te spelen. Ik vind mijn grot voor de nacht, ideaal met keukentje geïntegreerd. De gps brengt mij naar de dichtstbijzijnde winkel voor wat aankopen en dan kan ik eten en rusten. In de namiddag ga ik de stad wat verkennen en kan ik ook wat spelen door plaatsen terug vinden zonder de smartphone te gebruiken. Een heel mooie kathedraal waar ik mijn stempel ga halen, zo mooi dat twee gidsen aanwezig zijn die heel fier vertellen over het interieur en tips geven van kijk daar en daar eens. Hier een groot aantal altaars met inleg mozaiekstenen. Ook de biechtstoelen zijn uniek want onzichtbaar gebouwd in de zuilen en van marmer. Zelf het deurtje, dat in hout is vervaardigd, dat toegang biedt aan de pastoor verdwijnt in het geheel. Volgens de gids uniek in de wereld. Ik dool terug naar mijn grot na een lekker ijsje en ga verder rusten en genieten van een glaasje wijn.
Santuario da Picciano - Gravina di Puglia : Klei en wind zullen deze weg als herinnering zijn.
Ik ben op tijd op want om 7u komen ze mij ophalen om mij naar mijn vertrekpunt te brengen en ik moet eerst nog gaan ontbijten op een plaats dat ik ook nog moet zoeken. Ik had dus wat tijd om de tekst van gisteren te typen en mij klaar te maken. Als ik de deur uitloop in mijn short krijg ik het wel even heel kou maar loop snel naar het ontbijtpunt. Een croissant en cappucino gaan vlot binnen en ik beslis toch ander kledij aan te trekken voor de tocht van vandaag, ook weer 30 km maar zonder rugzak. Stipt op tijd sta ik klaar voor de rit van 18 km met mijn knapzakje met wat proviand en een supplementaire pull. Onderweg verteld mijn host nog over de wandeling van vandaag en de weersvoorspellingen, SNEEUW vanaf de middag. Ik kan vertrekken aan de tocht van vandaag goed ingepakt en daar het Santuario op een top lag is het eerst dalen. Wel een mooi glooiend landschap rondom mij en ik moet enkele malen stilstaan om deze te bewonderen. Beneden de heuvel ligt het borgo van Picciano, 1 straat met een paar huizen, de laatste dat ik zal zien voor Gravina. Ik volg de weg die van asfalt overgaat in een velden, mooi egaal maar alleen klei, VOCHTIGE klei. 2 stappen en mijn schoenen wegen 4 kg meer. Geen ontkomen aan, er is maar 1 weg en die is vooruit. Het is trekken bij elke stap dat ik doe en snel wordt ik het gewaar in mijn spieren. Niet meer gewoon stappen maar sleuren aan de schoenen. Zware schoenen zijn één maar als we de wind er nog bijtellen die blijft waaien recht in mijn gezicht dan zijn de volgende 5 à 6 km wel heel zwaar. Ik zoek een oplossing maar links en rechts zijn de akkers bezaaid en nog slijkerig ook. Met heel het gevecht dat ik nu strijd tegen de elementen ben ik mij wel bewust dat door deze aardsoort hier gewassen kunnen geteeld worden. Klei blijft langer vochtig en droogt uit tegen de oogst. Goed voor de boer. Vooruit zwoegen is mijn enig zicht en af en toe hulp inroepen van boven met een vloek. Sorry maar het inslikken zou nog meer schade aanbrengen. Mijn geluk kan niet op als ik eindelijk en asfaltbaan bereik die mij leidt naar het bos. Hier had mijn host de mond van vol en blijkbaar één van de grootste bossen van Puglia. Ik zou er 12 km doorwandelen. Het grootste deel van het BOS is afgebrand vele jaren geleden en de jonge bomen hebben het blijkbaar moeilijk om er terug een bos van te maken. Veel verschroeide stammen en lage beplanting vormen deze bosco. Het is wel mooi wandelen maar ook hier is de ondergrond nog dikwijls klei, afgewisseld met stroken gras of bosgrond waar ik mijn schoenen kan afkuisen. De wind valt soms weg door een heuvel of beplanting en dan komt de rust onmiddellijk terug en is er meer genieten aan. Het landschap is alleen bosco en het is pas na 2 uur wandelen dat ik weerde gestrektheid van de omgeving kan aanschouwen. De weg daalt en brengt mij langs een oude boerderij, hier masseria genaamd die net als andere gebouwen nu bouwmaterialen depot is waar mensen delen komen halen voor nieuwe projecten. Het zou ideaal gelegen zijn om een pelgrimsonderkomen te zijn maar de kosten zouden de baten niet kunnen dekken, temeer het heel afgelegen is. De wandeling gaat verder en stilaan valt de wind minder op maar voor het hoofd is het zwaar. De weg verandert van asfalt naar klei en is gemakkelijker te beheren. Qua mensen blijft het saldo op 0 staan. Geen kat, muis of mier te bekennen alleen de wroetplaatsen van everzwijnen erken ik. Een roofvogel cirkelt boven mij en kiert naar ander bosbewoners. De paasbloemen fleuren sommigen plaatsen op alles wacht op een beetje warmte en zon om tot leven te komen. Ik bereik stilaan de stad maar moet nog een ganse toertje doen om de stad in te lopen. Wel een mooie weg via ommuurde wegen die mij aan mijn vorige reis in deze omgeving doen terugdenken. Muurtjes en olijfbomen zijn nu aanwezig en begeleiden mij naar de stadspoort. Poort is het verkeerde woord want ik loop over de aquadotto de stad in. Het is de enige toegangsweg te voet. De aquadotto overbrugt een diepe ravijn die de stad weleer beschermde en nu een toeristische troef is. Veel tijd kan ik niet genieten van dit historische bouwwerk want mijn lichaam is op en heeft rust nodig. Ik voel heel duidelijk dat deze weg mij veel energie gekost hebben en weet zeker dat ik er nog een paar dagen last van zal hebben. Een beetje geluk was op deze weg geen sneeuw of regen te trotseren. Dat zou denk ik niet mogelijk geweest zijn. Rusten zoveel als mogelijk is alleen de juiste oplossing. Dient ga ik doen en mijn dag weer afsluiten met een lekker diner. Ik kan ondertussen plannen voor de volgende dagen en wat teksten schrijven.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
