Wat een zalige dag om op te staan, goed geslapen, het kot voor mij alleen buiten de vele slapers, rustig mij kunnen klaarmaken voor het vertrek. Het belangrijkste deze morgen is een bevestiging te zien voor een boeking in Porto.  Die valt verschrikkelijk tegen en dan moet ik op zoek naar een andere plaats om te overnachten. Gelukkig vind ik die en kan ik met een gerust hart vertrekken om eerst te gaan ontbijten. Ik vertrek en moet eerst mijn schoenen buiten nog aantrekken onder flauwe verlichting en bijschijnen van mijn pillamp. Als ik bijna klaar ben komen ook de 2 Duitse pelgrims buiten om ook te vertrekken. Een van de twee maakt een grapje zijnde “ welke schoenen kies ik vandaag”. Met zijn drieën lachen we maar na een paar par seconden wordt hij serieuzer als hij zijn schoenen niet vindt. Ik schut hem ter hulp en moet opmerken dat ik zijn schoenen aanheb. Ze zien er allebei hetzelfde uit met een tikkeltje rood en zijn ook maat 43. We schieten uit in lachen maar voor hetzelfde geld was ik een paar minuten vertrokken. De climax was enorm en we hebben er nog een paar grappen over gemaakt. Ik kon dus vertrekken met mijn schoenen om te ontbijten en de etappe te overbruggen. Van de vorige passage wist ik dat ik langs een spoorweg moest lopen en dat ik daar toen veel vraagtekens bij stelde. De informatie dat de spoorweg niet meer gebruikt werd kon ik in mijn voordeel gebruiken om wat meters af te snoepen en ook minder op en neer de moeten stappen. Ik volgde de spoorweg steeds geconcentreerd op geluid van een trein die niet kwam. Op een bepaald moment ging ik twijfelen want op het eind van het spoor branden een licht. Indachte op een aankomende trein hield ik het licht in het oog om tijdig te kunnen wegspringen indien nodig. Het schijnsel bleef stabiel terwijl ik vooruit stapte via het pad getraceerd door andere gebruikers. Ik naderde stilaan het licht en hoorde gekraak naast mij. Een vrouw die maïs aan het plukken was groette mij terwijl ik voor de tweede keer vandaag in de lach schoot. De lichten waren de lantaarns van het perron van een verlaten station. Hier komt al jaren geen trein voorbij maar het perron blijft verlicht. Zo werken ook nog steeds de signalisatie lichten langsheen het spoor. Absurdistan !!!   Ik blijf de sporen volgen zolang ze een toegevoegde waarde leveren aan mijn weg  maar zodra ze een omweg maken neem ik de kortere weg. Dit spel kan ik spelen tot het eerst nog bediend station maar dan wordt de weg langs het spoor wel steeds langer terwijl er via de uitgestippelde weg toch mooie zaken te zien zijn. Ik weet dat er langs het pad een steenhouw kunstenaar verblijf en wil graag wat foto’s nemen maar de poort is dicht en het atelier is nu een werkplaats met een woning erop gebouwd, heel modern maar afgesloten voor kijkers. Spijtig !! Ik loop dan maar verder naar San Joua da Madeira waar ik in 2020 de trein nam naar Porto door corona. De herkenningspunten verdwijnen van zodra ik de straat naar het station voorbij loop en het avontuur van 2 jaar geleden wordt vervolgd. Ik heb voor vandaag een overnachtingsplaats 7 km voorbij het etappe eindpunt want de etappe van vandaag was maar 23 km en morgen zou ik dan 36 km moeten stappen. Dus 7 km verder zou een oplossing  bieden en de etappe morgen dragelijk maken. Dan is de volgende vraag waar te eten want ondertussen heeft de klok al 11u geslagen. Ik beslis verder de stad door te wandelen en het lot maar te laten beslissen zoals vandaag al helemaal buiten mijn bereik gepland wordt. Als ik langs een gebouw loop bij het verlaten van de stad  snuif ik lekkere geuren op maar zie ik alleen de ingang van een hoedenmusem. Ik loop het museum voorbij en mijn aandacht wordt getrokken door bronzen beelden die ik ga fotograferen. Ik merk dat er een kleine buitenterras opgesteld is en loop terug naar de inkom van het museum waar de zoete geur mij naar het restaurant lokt. Een heel mooi restaurant buiten wat ik verwacht. Als ik de menukaart kan in kijken merk ik dat de prijzen zoals verwacht hoger liggen dan dat ik gewend ben maar de risotto  met vis trekt mijn aandacht en is ook nog prijselijk. Ik beslis te bestellen en te gaan genieten, wat ook een fantatisch moment is geworden. Voor de derde keer vandaag moest ik enorm gaan lachen als ze brood op tafel kwamen zetten. Het werd gepresenteerd in een blauw petje zoals het mijne. Hilarisch !! Als dan mijn bestelling werd geserveerd in een leeg restaurant was ik de koning te rijk. Puur genieten en lekker eten. Maar aan alle sprookjes komt een eind want ik moet nog wel wat stappen. Vanaf nu moet ik de weg volgen want mijn slaapplaats ligt langs de weg. Ik kan nog even een mooie kerk binnenstappen waar een huwelijk wordt voltrokken en zo kan ik mij ook herinneren dat het zaterdag is en ik verder moet. De wegen naar Santiago zijn uitgestippeld voor de gemiddelde stapper en dus dikwijls langs straten en hoofdwegen. Een groot verschil met mijn geliefde wegen in Italië maar hier komen ook 100 maal meer mensen voorbij. Het is uitkijken naar Residencial Solar langs de weg om er toch niet onbewust voorbij te lopen en wanneer ik beslis toch maar te gaan bellen merk ik dat ik onder het aanmeldbord sta. Ik mag voor de vierde maal gaan lachen om het feit maar vooral van opluchting aangekomen te zijn. Mijn lot ligt nu in de handen van de uitbaters want ik ben in een blinde zone geland. We zien wel maar gaan vooral eerst douchen en rusten.