23/09/2019 : Corato-Bitonto : Via Traina bewandelen
Het was vandaag geen leuke dag om te wandelen. Uno de adrenaline was afwezig, secundo het regende bij de start en tertio de wegen waren lastig te belopen. Kort samengevat, maar ik bezie het liever positief. De trip was minder lang. Ik ben wel met eem bang hart de trap van mijn kamer naar beneden gestapt want die was behoorlijk stijl. Stel u voor dat ik bij de eerste stappen al zou struikelen en beneden tegen de voordeur zou liggen. De deur toegetrokken en de eerste druppels gevoeld, dus alles voorzien tegen de regen, man en rugzak. Eenmaal de weg gevonden kijk ik even na hoe lang het zou regenen en dan schuil ik even want de prognoses zijn dat het snel gaat stoppen wat het ook doet. Ik wandel door een straat met nieuwe huizen waar ze om het mooiste dingen. Wel mooie huizen en omgevingen om naar te kijken en ondertussen stap ik voort tot het eerste en enige stadje of dorp op deze weg. Het is schooltijd en dan zie je alle'kinderen op weg gaan en ik kan nu terug genieten van een capuccino en cornetto tijdens het rusten. Het volgende deel gaat voor het gros over de Via Traiana. Het begin is werkelijk een stort met een heel oneffen terrein waar je een wagen zo stuk rijd. Naarmate dat ik verder stap verminder het afval en wordt de weg egaler maar met veel losliggende stenen. Het is logisch dat ik hier heel weinig verkeer ga zien. Een groot deel is proper en blijkbaar ook opgekuist voor de pelgrims daar er borden de werkzaamheden bevestigen. Het is een weg dat ook door andere organisaties wordt afgepeild en samen duiden ze de weg. Het is lastig lopen en dikwijls ga tussen de olijfbomen stappen omdat het zachter is aan de voeten. Door het laveren van de weg heb ik steeds iets nieuws te ontdekken achter elke bocht maar buiten olijfbomen valt er weinig te vertellen. Wel is het zo dat ze minder woudachtig overkomen, minder voor productie dienen en volgens mij van particulieren zijn die de bomen nog verzorgen maar niet als inkomen. De weg loopt paralel met de autosnelweg en van zodra ik het geruis van het langsrijdend verkeer beter hoor weet ik dat ik de stad nader. Terug naar het begin met meer afval, betoncentrale, enz. Als ik de stad binnenloop is het 12u 10 en het kerkhof is al in siesta. Mijn B&B is aan de cattedrale en dus gemakkelijk te vinden. Het was lang zoeken naar een overnachtingsplaats en wachten op een negatief antwoord. De enkele adressen op mijn lijst of nieuwe boekje hebben het ontvangen van pelgrims al opgegeven en dus zijn we aangewezen op de publieke verhuur. Het logeren op plaatsen voor pelgrims is wel vaak leuker omdat er dikwijls een verhaal bij hoort en we er andere pelgims ontmoet. Ik heb voor vanavond onderdak en na het rusten kan ik eve gaan dolen door de oude stad dat nog zijn middeleeuws patroon bewaard heeft met nauwe straten dat nog bewoond worden, wat het leven geeft. S'avonds ga ik op zoek naar de toeritische dienst en kan ik even frans spreken met een uitgeweken Belg die er werkt. Weer zo'n levendige stad na 19 u die de moeite is om even te bezoeken als je in de omgeving bent. De cattedrale was nog open maar de crypte gesloten wat spijtig was om de overgebleven Romeinse mozaiken en andere oude resten van die periode te bezoeken. Hier en bij andere kerken kan men heel goed zien dat de "Nieuwe kerken" gebouwd zijn op de resten van de oude romaanse kerken.
Het was vandaag een mindere dag maar ik vrees dat de zware dag van gisteren en de weg er toe gedaan hebben. Morgen Bari en de zee, ik kijk ernaar uit!!
22/09/2019 : Canosa-Corato : Wandelen in een olijfwoud
Heel stil opgestaan en ontbeten met lekkere koffie, een rariteit op deze tocht en dan de baan op voor een lange trip. Ik moest alles wel elf klaarmaken maar dat heeft ook zijn voordelen. Het zoeken van de weg was heeeeeel gemakkelijk. Juist buiten de stad rechts afslaan naar SP 181. Volgen gedurende 13 km tot een hoofdbaan. Dan links afslaan en 300 m verder de SP 30 inslaan tot Corato, 18 km lang. Ik was op tijd vertrokken maar de dag brak snel door het donker. Hoewel het zondag was en de nacht op straat/stad feestelijk is geweest, zijn de bars al om 5 u open om de werknemers, boeren en toeschouwers te voorzien van een koffie en cornetto. Dus het gaat snel en ik voel de adrenaline door mijn aderen vloeien. Een strak tempo kan ik aanhouden en daar er links en rechts niets anders te zien is dan olijfbomen wordt ik niet afgeleid door allerlei. Doordat er ook niet veel verkeer is zijn de bermen tamelijk proper. Het meeste verkeer is er van wielertoeristen die hun stallen ros uit hun berging hebben gehaald voor zondag. Veel eenmalige fietsers die er eens op uittrekken.Na 4 u stappen valt mijn oog wel op heel speciaal afval langs de weg. Misschien een teken om te stoppen en mijn fruit op te eten. Onderweg is er maar dan ook niets om te rusten of iets te drinken. Het speciaal afval is Lego. Geen massa maar ik kan het niet laten liggen. Ik stop het in een plastiek zakje en kan het deze namiddag wassen en laten drogen. Op het enige grote kruispunt ligt een olieverwerkend bedrijf met vele silo's die miljoenen liters olijfolie kunnen stockeren. Indrukwekkend. Nog 2 zaken die mijn blik treffen zijn slangen aan de zijkant van de weg en de eerste bories, schuilhutten van herders en boeren in de tijd. Voor de rest heel veel olijfbomen met af en toe een andere kwekwerij, zijnde druiven om te eten, perzik of granaatappel. Maar deze teelten zijn verwaarloosbaar tegen de rest. Na 7 u stappen loop Ik de stad binnen. OEF. Ik heb het gehaald.Ik vind tamelijk snel de B&B en kan mijn was doen, rusten en kijken of ik mijn tablet kan aan de praat krijg,,maar zonder succes. Corato is een mooi stadje waar het de mensen verschrikkelijk om hun uiterlijk te doen is. Zo komen ze zondagmiddag met de familie op straat/ corso om te pronken. Elke avond is het ook zo. De eet en drankgelegenheden openen maar pas vanaf 8 u en dan is het een begankenis tot laat in de nacht met het italiaans gepraat. De straten worden dan ook verkeersvrij.Laatst had ik een pizza om 18 u, eerste klant, en las ik dat ze maar opende om 16 u, oven aansteken, tot 1u3o de dag nadien. Ik heb hier ook een heel lekker ijsje gegeten die mij de problemen met de tablet even deden vergeten en zo kon ik ook nog wat mensen kijken op een bankje.
21/09/2019 : Cerignola- Canosa : Wandeling door de wijngaarden
Vandaag kon ik weer op tijd vertrekken na mijn woelige nacht in de kleedkamer van de Campo del Futbal. Hier beginnen ze maar te spelen om 21u30 en doen het licht uit om 23u30, met veel italiaans lawaai. Ik dacht dat het stiller ging zijn daar ik tot 21 u niets gehoord had maar dan begon de partie. Nog een geluk dat ik tijdens de macht wat kunnen slapen heb zodat ik toch fris kon opstaan. De weg door de wijnranken was gemakkelijk te vinden en voor ik het wist was ik aan de poort van de stad, of moet ik zeggen brug, want de weg liep over een romeinse brug. Nu die was afgesloten voor werken en dus zocht ik een weg om de rivier droog over te steken. Spijtig genoeg lukte dit mij niet en bleef er voor mij maar 1 weg over de dat was de brug. Met wat klauteren geraakte ik op en aan de andere zijde van de rivier af de brug. Van in de verte zag ik de stad al liggen op een heuvel en het scheen mij geen grote stad te zijn die na de oorlog ineens uitgebreid is met een modern gedeelte. Ik vond gemakkelijk mijn weg door de oude stad en om 11u15 kon ik inchecken bij een vriendelijke dame die haar b&b goedkoper opensteld voor pelgrims. Het was dus tijd om te gaan eten en op aanraden van de dame heb ik gekozen voor een Osteria in centrum van de stad. Pas om 13 u beginnen ze mensen te ontvangen maar het wachten, ik kon niet anders, was het waard. Ik bestelde hun menu 'Solo primo' en kreeg een lokale variante van brushetta, mijn primo, dat een pasta met funghi was, fruit en klein stukje taart, een fles wijn en water en nog een limoncello om af te ronden. Als je dan wilt betalen is de rekening 10 euro. Ongelooflijk ! Ik had in Italië al veel meegemaakt maar dit is toch geweldig. Na mijn rustpauze wil ik een koffie maken en de gastvrouw verteld mij dat er nog 2 pelgrims aankomen, dezelfde die ik in Buonalbergo ontmoet heb. Wat een geluk en toeval. Voor hen heeft zich nog een franse pelgrim ook ingecheckt zodat deze B&B nu een Casa del pellegrino mag noemen. Ook toeval is dat ik straks een ijsje ga eten in de bar ' Pellegrino' die volgens de gastvrouw één van de beste gelato van de stad serveert en hier is de keuze overweldigend. Ik heb er deze middag wel 7 geteld op de kleine wandeling dat ik gemaakt heb rond de kathedraal. Deze avond op tijd in bed want morgen is het weer een etappe van 32 km. Niets aan te doen.
20/09/2019 : Cerignola : Genieten van het zalig niets doen en rusten.
Vandaag een overzicht van het eerste deel van mijn expeditie. Allereerst wil ik melden dat wat ook de situaties geweest zijn ik mij heel goed en gelukkig voel. Het is een heel andere reis dan mijn eerste reis naar Rome. Hier lopen verschillende paden door elkaar met verschillende signalisatie en dat maakt het wat onrustiger. Het eerste deel met de vissen was tamelijk goed aangegeven maar vanaf Buonalbergo zijn die verdwenen. Begrijpelijk door de warmte en te weinig water dat de vissen opgedroogd zijn. Nadien zijn deze vervangen door de gele strepen maar deze zie ik al 2 dagen niet meer. Nochtans loop die weg ook langs hier. Vanaf nu gaan zij sneller naar de kust, Barletta en mijn weg loopt nog een paar dagen door het land om zo in Bari aan te komen aan de zee. Het is nu wel zo dat ik met mijn plannetjes verder kan en het niet zo ingewikkeld is om deze te vinden. Het is wel zwaar geweest daar met mijn vertrek uit Brussel, het wel een maand geduurd heeft voor ik wat hellingen zag. Het was gloeiend maar nooit steil. Nu heb ik op mijn 14 stapdagen al 8 dagen moeten steil bergop stappen en dat kruipt wel in de kleren. Vanaf nu zal het ook veelmeer vlak zijn tot in Santa Maria di Leuca. Het is een mooi reis mocht Italië wat properder zijn maar nu loop ik soms puur door een stort en overal zie je zwerfvuil. Spijtig vooral voor hun want ik stap door maar zij leven er wel tussen. Van het eten betreft mag ik tot nu toe niet klagen en overal kom ik aan eten. Wat onderdak betreft is het wat zoeken en dikwijls heb ik een blinde vlek op de kaart maar ik heb al overal droog en veilig kunnen overnachten. Soms is het luxe, dikwijls gewoon maar dit is begrijpelijk daar deze weg veel minder wordt belopen. Met meer voorbijgang zouden de mensen misschien andere initiatieven nemen. De toekomst zal het uitmaken. Wat mij het meest zal bijblijven is de hartelijkheid waarmee de mensen je bejegene. Heel mooie beelden staan al op mijn netvlies gebrand en deze beelden overlappen de meest negatieve beelden. Ze helpen u graag en zijn dankbaar voor een klein gebaar, een glimlach of gewoon een groet. Net als verleden reis kan ik nu maar beamen dat ik deze weg niet alleen kan lopen. Er loopt steeds iemand mee, die over mijn schouder mee kijkt. Het is een gans avontuur en ik weet zeker dat de meeste mensen dit niet aankunnen/durven maar als je er klaar voor bent deze uitdaging aan te gaan is het gewoon het einde. Je hebt pijn, je zit meestal alleen maar dat maak het ook zo intens, als je u leven die bepaalde richting uitstuurt en er ook aan werk om je einddoel te halen. Het is een hele organisatie maar met een beetje controle lukt het. Ik stap verder en ben blij dit met jullie te kunnen delen. Misschien komen er morgen mij achterna. Het gaat jullie goed.
19/09/2019: Santuario dell'Incornata - Cerignola: Waar kom mijn wijn vandaan!!
Het was een rustige nacht daar de poorten van het Santuario maar pas om 7 u zouden openen heb ik zelf mijn wekker niet gezet. Om 6u45 heb ik mijn sleutel afgelegd en kon ik aan mijn dagtrip beginnen. Ik kon onmogelijk Cerignola halen tegen 13 u om te lunchen en mocht slechts om 18 u inchecken in de oratorium van de parochie San Trifone. Dus vandaag geen haast. Onderweg 2 dorpen, in de ene koffie drinken en de volgende zou rustplaats en lunch zijn. Een rustige weg tussen akkers met tomaten en andere groenten was het eerste deel, nadien waren de druiven en olijven aan de beurt. De vrachtwagens voor tomaten reden af en aan. Na een gesprek met 2 boeren kon ik al het transport begrijpen. De ene boer, had jaren in Genève gewerkt en sprak vlot frans, vertelde dat een perceel tomaten zó n 160 t per hectare opbracht, als we dan weten dat iedere vrachtwagen 28 t kan vervoeren dan moeten er 6 á 7 vrachtwagens komen per hectare. Die boer had een contract bij de fabriek van 40 hectare en dat bracht hem all in 0,10 á 0,11 cent/kg op. Aanplanten, verzorgen en oogsten. Als we beseffen dat het meestal met de hand geplukt wordt dan moeten die mannen veel plukken voor weinig te verdienen en is het zo dat de Bulgaren en Roemenen , die zich verplaatsen met auto's nu plaats moeten maken voor Afrikanen die zich per fiets verplaatsen. Buiten de stad kom ik een nieuwe stad tegen waar de plukkers leven. Een schril contrast tegen de glorie van het kerkhof waar ik juist langswandelde en waar ze ook driftig een nieuwe stad voor de doden bouwen. Waar zijn onze waarden naartoe? Ik geniet wel van die mooie kerkhoven maar mijn maag keerde als ik enkele km verder die uitbuitingstoestanden zag. Meer naar Cerignola toe was het de druivenpluk en het transport naar de wijnpersen die mijn aandacht trokken. De wijnranken zijn zo geleid dat ze eronder door lopen en de trossen zo kunnen afsnijden dat ze in hun opvangbakjes vallen. Mooi om de geluiden van gepraat en gezang van tussen de ranken te ontwarren. Het was vandaag de ideale dag om te stappen, 25° met een beetje wind en bewolkt. Maar door de inspanning krijg ik het toch warm maar nergens een kraantje te vinden om mij even te verfrissen. Als ik tussen de olijfbomen een zacht geplets hoor sta ik stil en kijk vanwaar het komt. Ik zie dat er tussen de bomen op menshoogte een beregeningsinstallatie hangt met sprinklers. Ideaal om mij te verfrissen, zalig. Ik nader mijn eindpunt en vandaag is het een stadje. Het zoeken naar mijn slaapplaats loopt niet OK en ik beland aan een buitenkant van de stad als er een auto stopt en mij terugbrengt naar de stad, met de verantwoordelijke van het oratorium communiceert en mij dan na wat zoeken afzet aan de deur. Ik zou het nooit gevonden hebben. Later op de avond controleer ik mijn kaartje en merk dat mijn eindpunt wel aangeduid staat. Weer iets dat ik geleerd heb. Na de administratieve zaken afgerond te hebben brengt Gerardo mij naar mijn slaapvertrek dat de kleedkamer is van een mini-voetbalploeg van de parochie. De parochies zijn ook dikwijls de socialedraaischijf voor de jeugd en nadien een ontmoetingsplaats. Als ik gans geinstaleerd ben en gedoucht komen ze mij vragen mij even te verhuizen zodat de voetballers zich kunnen omkleden. Ik kruip dan maar in een berghok zodat ik kan rusten en slapen want zij trekken de deur dicht om 22u45, iets te laat voor mij. Ik wel bedongen dat ik hier 2 nachten kan blijven zodat ik wat energie kan opladen.
Ik was al een hele tijd bezig met een oplossing te zoeken voor deze etappe maar heb ze uiteindelijk gelaten voor wat ze is, een verbindingsetappe van 32 km !! Van zodra er een 3 vooraan staat begin ik zowat te stressen niet voor de km maar door de tijd die nodig is om deze af te leggen, meer dan 6 u, en de bijkomende warmte, meer dan 33°. Als er dan onderweg allerlei zaken te zien zijn dan valt het nog mee maar in de gids stond dat het meestal rechte banen zijn. Dus was de planning om 5u15 op stap te kunnen gaan. Geen tijd om te lezen of te surfen op het internet. Het was nog stil in de straat maar de eerste bars begonnen zich klaar te maken. Na één km liep ik al achter de industriezone en nog wat verder in de velden met de vele windmolens met hun gezoef en flikkerlichten. Nog een een geluk dat de weg gemakkelijk te vinden was en buiten een 5 tal tractors die naar de velden reden om te ploegen heb ik niet veel verkeer geziende het eerste deel van de etappe. Wel mooi was het dat ik naar het oosten liep en buiten de een stenen op mijn weg in het oog te houden, weer een dëgraderende weg, ik ook geweldig genoten heb van de zonopkomst in al zij facetten. Op het plan stond dat ik op een grote weg zou komen en daar moest oversteken een veldbaan in en dat vond ik. Die veldbaan zou stoppen en dan moest ik gewoon rechtdoor lopen over de akker tot bij een 5 tal huizen, en dat kwam uit. Vanaf dit punt werd het stappen, stappen en nog eens stappen. Buiten een paar boerderijen, eens veranderen van richting en een brug was het alleen asfalt en rechtdoor. Nergens een bar, schaduw of water te vinden. Mijn waterzak had ik goed gevuld en gespaard voor het tweede deel en aan rusten zou ik niet veel hebben daar door te stappen ik wel kon genieten van een zuchtje wind en niet zou opwarmen door gewoon te staan. Veel vrachtwagens heb ik gezien die rondreden om tomaten op te halen van de akker en op een bepaalde plaats zag ik ook hoe ze hier de tomaten oogsten, gewoon 20 mensen die grabbelen naar tomaten en ze in grote bakken droppen. In de verte zag ik de campanile van het Santuario, zoals bij ons Scherpenheuvel, al opduiken en dus had ik een doel in zicht dat ik pas na 2 uur zou bereiken. 11u45 was het als ik mijn rugzak kon afzetten. Gelukkig kon ik op de middag al inchecken en na een lekkere douche moest ik niet ver zoeken om te eten. Buiten hte heiligdom waren er allerlei winkeltjes en 5 naast elkaar gelegen restaurantjes. Spijtig genoeg kon ik maar 1 gelukkig maken. Ik was ook de enige gast in die 5 restaurants maar ik denk dat als het feestdag is er wel over de koppen kan gelopen worden aan de grote van de parking te zien. Nu rusten en na 16u30 zet ik mij in gang om mijn was te doen en andere zaken te regelen. Voor een gelato hoef ik maar een 7 m te stappen en dat komt goed uit !!! Veel foto's heb ik niet genomen en ik zet ze er morgen bij.
17/09/2019 : Celle San Vito -Troia : De heuvels ev
Vandaag staat er maar 15 km op het programma. Dus kalm aan. Ik kon pas rond 8 u gaan ontbijten en voor het eerst was het geen italiaans ontbijt maar eentje zoals bij ons, zijnde lekker brood, boter, confituur en koffie en dat heeft gesmaakt. Dan maar vertrekken en het begin was geen pleziertje. Ik moest op 2,5 km een hoogteverschil van 200 m overbruggen, terug naar de windmolens toe. Wetend dat het misschien de laatste steile bergop was gaf mij vleugels. Eens daar zou het op korte afstand dalen en verder neerwaarts gaan tot de voet van de heuvel waarop Troia is gebouwd. Vanop deze hoogte kon ik nog een blik werpen op het dorp waar ik overnacht heb en dan de hoek om zag ik de stad waar ik naartoe moest. Vandaag is er meer wind en de windmolens draaien op volle toeren en voor mij is deze lichte bries ook zalig. Ik volg de hoofdweg, tussen haakjes zie maar de foto, en voor de Troia zie ik van deze hoogte ook een grote elektriciteit verdeelstation en een grote vijver liggen. Er rijden weinig auto's voorbij en het merendeel zijn bedrijfwagens van onderhoudsploegen van de windturbines. Op deze rustige weg maak ik ook kennis met een vos die de straat komt opwandelen en ik krijg de kans hem even te observeren. Al ik terhoogte van de vijv0er kom zie ik dat het een zonnepanelenpark is maar dan enorm.Ik geniet nogeens van de heuvels achter mij want voor de volgende dagen wordt het vlakker en dat merk ik ook want ik kan geweldig ver kijken. Ik bereik na 3 u stappen de voet van de heuvel van Troia en snel ben ik in de stad en vind ik de Ostllo del Pellegrino. Door het slecht afsluiten van mijn voorgangers kan ik er zomaar binnen wandelen. De rest van de dag zal ik rusten want de vorige dagen zijn vermoiend geweest, van een gelato genieten en om 8u bij Maria gaan eten die een pelgrimsmenu serveert. Voor morgen heb ik ook een overnachtingsplaats daar er weinig is het zijn terug 32 km ,licht dalend over die afstand van 439 m naar 40 m.
16/09/2019 : Buonalbergo -Celle San Vito : Tussen de windmolens lopen
Bij het eten gisterenavond was er een ganse discussie ontstaan over de te voeren strategie, zijnde onderweg stoppen of doorlopen tot in Lecce San Vito. Mijn gids gaf 22,7 km aan + 3,5 km dat ik nog niet gelopen had tot Casalbore, terwijl de gids van de franse stappers in de 33 km +3,5 km aangaf. De Fransen hadden vlug besloten bij de eerste agritorismu te stoppen na 13 km maar ik zou het risico nemen iets verder naar een rustplaats te zoeken. De gastheer zei dat er weinig of niets was onderweg maar na 2.5 u stoppen zou wat vroeg zijn terwijl je de dag nadien toch de rest zou moeten lopen. Dus om 6u de baan op met mijn kaartje in de hand. Ik heb gemakkelijk Casalbore gevonden en alles ging vlot. Rond 8u30 zie ik naast een moderne kerk een winkeltje en het huis daarnaast een café of zaaltje, gesloten maar ik hoor stemmen en stap er naartoe. Ik roep aan en de mensen vragen mij binnen. Ik kan er geen cappuccino bestellen maar wel een café latte. Een cornetto werd bij de buren gehaald terwijl de oude moeder met haar rollator mijn koffie klaarmaakte. Heerlijk dat schouwspel en lekkere koffie, misschien wel de laatste keer vandaag!! Op mijn plannetje staat aangestipt De bolle wat een natuurfenomeen zou zijn van opborrelende modder een paar m2 groot maar alleen op die plaats. Ik zie deze en loop verder en ik zit nog steeds goed. Vandaag zie ik voor mij en later rond mij wel 200 windmolens in allerlei modellen en ouderdom waarvan er misschien maar 15 % draaien. Ik verwacht dan ook wat wind maar buiten een zuchtje hier en daar heel weinig. Op mijn hellingskaart staat ook dat ik vandaag kilometers zal moeten klimmen maar met een kleine hellingsgraad en dat blijk zo. Voorbij De bolle volg ik de landweg die daalt naar een beekje en daar moet ik een tractorspoor gemist hebben, of was die met de jaren overwoekerd maar ik loop iets om tot ik weer merktekens zie die ik kan volgen. Al de ganse dag loop ik langs rustige landweg met geen verkeer. Ik zet mijn hoop om tegen 12 u in een gehucht te geraken waar ik kan eten en water kan vinden. Ik heb wel een waterzak bij van 3 l maar toch weet ik nooit hoeveel water ik nog kan gebruiken en hoever ik nog moet. Maar niente, het gehucht is leeg gelopen en water kan ik er niet vinden. Dan maar zuinig zijn tot ik de volgende bron tegen kom. Na mijn rustpauze gaat het wat minder snel en het duurt nog tot 14u45 voor ik mijn hoofd kan verfrissen, kan drinken en een supplementair flesje kan vullen. Nu is het niet ver meer naar Lecce. Een adres van een agriturismo heb ik en ben heel blij als ik het verweerd bordje zie langs de weg. Met een helling van meer dan 10% neerwaarts geraak ik bij de boerderij maar ik kan er niet logeren. De boerin help mij wel verder naar een adres waar ze een b&b hebben en ik ook kan gaan eten. Ik ben binnen (een uitspraak dat ik dikwijls doe als ik de eindstreep haal) . Ik heb vandaag ook dikwijls, en de vorige ook, hallo kroket gezegd als ik mij omdraaide en de afgelegde weg en hoogte verschillen overschouwde. Gisterenavond was met moeilijkheidsgraad van de weg ook een gesprek. De fietsende Belgen verklaarden ook dat de Grand St Bernard op fietsen evidenter was dan de hellingen van de dag. De mevrouw met een elektrische fiets kon zelf haar fiets niet naar boven duwen. Met hun tweeën moesten ze eerst één fiets de helling op duwen en dan de andere gaan halen. Ze zijn ook beladen met pak en zak maar dat geeft een beeld van de moeilijkheidsgraad. Morgen een korte etappe die ik niet kan verlengen daar de dag nadien is er niets te vinden onderweg, slechts 1 boom.
Gisterennamiddag zijn er nog 2 pelgrims geland in de Casa van de Chiesa. De pastoor had het me al laten weten rond de middag en daar het een koppel was moest ik verhuizen naar een andere grotere kamer. Om 17u30 heb ik ze dan ontmoet, 2 gepensioneerde fransen uit Marseille die 3 dagen geleden vertrokken zijn in de omgeving van Napels en met een andere gids hun weg zoeken richting Santa Maria di Leuca, misschien stoppen ze vroeger want ze doen kortere etappes en reizen maar 3 weken. Daar ik toch naar de restaurant onderweg was en zij ook nog moesten eten heb ik voor 3 gereserveerd en zo konden we na de mis om 8u aan tafel. Laat maar de moeite waard. De man ziet er nog heel fit uit maar zijn vrouw leek best op een uitgehongerde mus. Om 9u15 heb ik toch afscheid genomen en ben gaan slapen. Ik heb ze niet horen binnenkomen.
Daar zij een ander boekje volgen hadden ze mij uitgelegd welke merktekens zij volgen en dat was mijn geluk voor vandaag want de vissen zijn op. Ik vraag mij af of ik ze nog eens ga tegekomen maar ik kon mijn weg wel zoeken en misschien vinden. Het begin van de etappe liep via industrieparken de stad uit en dan verlieten we het gewone voor het zware werk. Volgens mijn boekje zouden we 1000 m moeten stijgen en 600 m dalen, volgens het hunnen 700 m moeten stijgen en 400 m dalen. Ik hoopte dat hun boekje gelijk zou hebben maar vrees dat we mijn trajekt gelopen hebben. De Française zei dat ze tussen de 15 á 20 km lopen als het niet te zwaar is maar vandaag heb ik er 28 km gelopen en ik vond het zwaar. Ik ben op een plaats ook vergeten mee te draaien door dubbele markering en op een bepaald punt kon je kiezen de weg volgen of naar de stad /dorp toelopen (op dat punt leek het wijselijker het dorp te kiezen met 2,2 km) omdat het vlakker leek. Nu die 2.2 km zijn supplementair bij te rekenen !! Wel mooi stappen maar de hellingen zijn kort, max. 800 m, maar zeer steil. Je komt wel in vergeten dorpen die aan het leeglopen zijn en weinig of geen kinderen rondlopen. Wel een ganse beweging op til van boeren die het land bewerken. Persoonlijk denk ik dat het arbeiders zijn in bedrijven en tijdens de weekends het ouderlijke land bewerken. Hier bijna geen druiven meer maar wel olijfbomen, pomodori en tabak. Zou het vlakker geweest zijn dan zou ik mij in Cuba gewaand hebben met tabakdroogloodsen, maar hier is geen m2 vlak. Ook zag ik op de grotere wegen vrachtwagens rondrijden met grote kisten die ik nadien zag weerkeren geladen met tomaten. In het dorp aangekomen om 12 u moest ik op zoek naar een slaapplaats en een restaurant om te eten. Ik vroeg aan dorpelingen een restaurant en daar ik nog niet geklommen had wezen ze mij de weg omhoog naar het enige restaurant in het dorp, 300 m opwaarts. CHIUSO stond op het bordje en dus moest ik terug. Met rode kaken hebben ze me dan geholpen aan een slaapplaats en kon s'middags aanschuiven bij de verantwoordelijke van de Casa del Pellegrino, thuis. Gewoon dagelijks eten maar lekker. Nadien naar mijn overnachtingsplaats, een apart huisje in het dorp, koel en net (ik zit hier met mijn fleece aan en de voordeur open om de warmte toch wat binnen te laten) en de fransen die juist aankomen om 16u30 in een ander huisje rechtover mij. Dus alles OK en om 20 u moet ik weer gaan eten!! De mensen zijn hier wel gastvrij en behulpzaam. Het is wel zo dat ik mijn eindpunt niet gehaald heb en dus morgen iets langer zal moeten stappen, maar we zitten goed!!
Lang slapen zit er niet in maar dat geeft niets als ik maar niet moet stappen en de voeten niet belast. Ik kan volop van mijn boek genieten, kijken op mijn smartphone waar ik 2 dagen geleden verkeerd liep, mijn was doen en genieten van het niets doeneen geluk). Ik heb wel een plan voor vandaag. Ik ga rond 9 u de stad in om wat boodschappen te doen en de toerist spelen, Benevento wat ontdekken maar rond de middag terug om te rusten. De stad is niet zo indruk- wekkend buiten hun Triomfboog, een heel moderne kathedaal die reeds vesierd was voor een huwelijksplechtigheid
( nog een geluk) is het niet zo toeristisch. De plaatselijke restaurant blijkt later open te gaan en dus is het deze middag brood. Om 6 u ga ik kijken of hij vanavond open is en om 19 u naar de mis. Buiten het rusten zal er vandaag niet veel gebeuren, het hoeft ook niet
13/09/2019 : Telese Terme - Benevento : Mooi zuidelijk Toscane,
Vandaag zou alles vlot moeten verlopen bij het zoeken naar de weg naar Benevento. Na mijn ontbijt, klaargezet door de hoteleigenaar, te hebben verorbert is het 6 u, stap ik buiten en ben ik op het juiste pad. Een brede weg, bijna een landingsbaan brengt mij naar Solopaca. Hier geen aanduidingen te zien maar ook niet nodig want de weg leidt alleen over een brug van een rivier. Ik weet dat ik naar de kerk moet en die vind ik gemakkelijk. Nog geen visje. Verder stappen op de aangevingen van mijn kaartje geraak ik op de SP 108, nog steeds een brede weg die ik moet volgen. De weg is iets minder breed maar nog steeds zal er een klein vliegtuig kunnen op landen. Te bedenken dat je hier bijna geen autos zie maar slechts omgebouwde motoculteurs maakt het nog meer irreëel. Ik was al een weddenschap aangegaan met de tijd om te zien wanneer ik de eerste vis zou zien. 7u45 was het en daar moest ik wel een foto van nemen. Vandaag is het gans de dag een liefde/haat spelletje met de SS weg die ik zal tegenkomen tot mijn slaapplaats in Benevento. Soms loop de parallelweg op 10 m van de voorbij rijdende autos en vrachtwagens dan weer klimmen ik omhoog en loopt de weg veel verder en lager. Het is hier een wijn en olijfstreek en ik waan mij, misschien is het, zuidelijk Toscane. De wegen en huizen lijken mooier dan voorheen en ik merk dat de Taburna' (streekqualificatie)wel wat rijkdom met zich meebrengt. Ik loop door en moet een pijltje gemist hebben, of het was er niet, en klim naar Paupisi. Mooi en het vergezicht is immens en vredig, bijna geen verkeer. Daar ik geen merktekens niet meer vind stap ik een plaatselijke winkel in om de weg naar Collepiano te vragen. Gewoon dalen en dan kom ik er. Eerst in een plaatselijke bar een koffie gedronken en dan wel de uitgestippelde route gevolgd over, onder en langs naast de SS weg. Om 12 uur zag ik arbeider een restaurant binnenstappen en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Hier kan je dus een Menu Friso krijgen voor 9 euro. Ideaal want Benevento is zeker nog meer dan 1u30 stappen en dan moet ik mijn slaapplaats nog zoeken! Eten en rusten is aan de orde want de temperatuur is overdag wel wat gaan stijgen. Ik zie op het nieuws dat ze voor morgen 33° geven. De moeheid sla toe en ik moet het rustiger gaan aanpakken. Na een lange lunch stap ik verder maar veel valt er niet te vertellen buiten het feit dat de wijngaarden en de olijfbomen op de zo glooiende heuvels zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor bedrijven. Ik bereik Benevento en nadien, na wat zoeken, mijn slaapplaats. Een moderne kerk en omgeving maar alles potdicht. Dan maar wachten en het is na 16 u dat ik mij kan aanmelden. Ik heb onderweg beslist een dag langer te blijven daar ik toch dagen overheb en ik allerlei zaken moet regelen maar vooral mijn voeten moet laten rusten en verzorgen. Zaterdag zal snel voorbij zijn. Het waren vandaag 37 km zijnde de etappe 32,5 plus 2,5 km van de vorige dag en 2 km van de volgende etappe. Dan nog te bedenken dat die supplementaire km omhoog stappen waren is wat rust na de eerste 10 dagen welkom.
Het was nog stil rond mijn kerkje deze morgen. Een geluk dat ik een vroege vogel ben want om 6 uur gaan de klokken aan het werk en dan rammelen ze wel iets meer dan het gewone uur. Supplementair krijg je er ook nog het mechanismegeluiden bij daar de machinekamer juist naast het oratorium gelegen is. Je moet er uit of op weg. De deur zachtje dichtgetrokken en weg zijn we. De stad is nu helemaal doods als ik er doorloop. Het moet er in vroegere tijden toch duister zijn geweest met die kleine huisjes. Eenmaal door de poort aan de andere zijde van de stad ontdek ik het nieuwe Alife, modern en mooier dan de andere zijde. Als ik deze zijde zou binnengewandeld zijn dan zou ik een ander beeld gehad hebben. Ik volg de pijlen en de weg gaat opwaarts naar het eerste dorpje. Wat verder waan ik mij in Toscane maar veel groener met de zachte golven in het landschap. Mooie wandeling waren er geen loslopende honden geweest, mijn stok en fluitje doen hun werk maar het is lastig en er leef toch wat angst als je gebeten zou worden. Op een bepaalde plaatst wijst mijn visje de weg vooruit maar staat er signalisatie dat er werken werk in de straat zijn. Als voetganger zal ik wel verder kunnen en loop verder tot de werken. Een beloning want er staat op mijn kaart ook nog bij geschreven dat er een bar is. Daar moet ik naar rechts, tussen kranen, vrachtwagens en bobcat maar dat lukt wel. Geen visjes meer !! Volgens mijn plan moet ik dan gewoon verder stappen maar nergens vind ik de bar noch aanduidingen. Google maps brengt ook geen raad en dus stap ik tot de eerste richtingaanwijzer voor Telese Terme. Het is een grote weg maar met minder verkeer dan de groenstraat in Groot-Bijgaarden. Ik zie alleen maar een paar vrachtwagens die van boerderij naar boerderij rijden om de melk op te halen en enkele wagens. Het is veilig, er is een bar onderweg en voor mij een rustpunt waar ik zoek naar was. Rechtdoor. Onderweg kom ik wel aanduidingen tegen maar negeer ze om mijn verloren tijd iets in te halen. Tijdens mijn rustpauze had ik ook de tijd genomen om te bellen naar een nummer van de parochie van Telese waar ik zou kunnen overnachten maar dat ging niet. Gelukkig had ik een tweede plaats waar ik heen kon in het Hotel del Lago. Om 1 u kon ik mijn rugzak neerzetten en mijn broodjes en chocolade opeten met een frisse pint. Nu rusten en om 4 u zien we verder. Ik dacht dat ik hier zou kunnen eten maar blijkbaar hebben die tak van het zakendoen opgegeven. De Lago stelt niet veel voor buiten s'avonds als er jongeren wat komen rondrijden met auto's of brommers. Ik heb hier rust, wi-fi, een douche en op 400 m een winkel en gelaterie. Dat is lang gelegen en ik dat die opgemerkt met het naar hier lopen. Eigen productie en dat laten we niet links liggen. Ik probeer mijn teksten die ik opgesteld had op mijn blog te krijgen maar deze zijn verdwenen terwijl ik ze wel opgeslagen had. Dan maar opnieuw beginnen en ondertussen bellen met het thuisfront, een druk uurtje maar met veel herinneringen, en mooie vooral.
11/09/2019 : Presenzano -Alife : De resterende km lopen
Deze morgen kon ik tijdig vertrekken om de resterende km van de etappe van vandaag te lopen. Ik had de vis gisteren verlaten om de heuvel op te lopen en dus was het niet zover terug om hem op te pikken. Verder rustig wandelen en na 3 km toch gestopt voor een italiaans ontbijt. De vrees was groot dat ik vandaag weer niets van bars zou voorbij komen. En gelijk had ik. Ik heb vandaag meer hagedissen gezien dan mensen en voertuigen op de uitgestippelde weg. Ik moest juist 2 grote wegen met druk en zwaar verkeer kruisen. Gelukkig was dat in totaal niet meer dan 600 m. lopen. Ik had een adres op zó n 2 km van het eindpunt van de etappe in het oratorium van een kerkje/bedevaartsoord. Ik heb verschillende keren getelefoneerd maar kreeg geen gehoor en in de buurt van het kerkje kon ik niemand vinden om mij in contact te brengen met de verantwoordelijke. Dan maar doorstappen naar Alife waar ik een groot beeld van voor ogen had, maar dat viel flink tegen. De ommuurde romeinse stad, geklasseerd vrees ik, was nog doodser dan het kerkhof waar ik daarnet voorbij liep. Juist de sfeer van destijds kon ik mij voor zien. De parochie was toe en de niet zo grote basiliek ook. Jonge mensen wijsde mij de weg om toch slaapplaats te vinden maar kregen geen respons, 13 u ! Siesta. Na iets gegeten te hebben in een bar juist buiten de stad heb ik mij weer te rusten gelegd op een bank voor de kerk, we zullen wel zien rond 16 u. En zo geschiedde het. Rond ďie tijd kwam er een persoon naar mij toe die mij hielp bij het verkrijgen van mijn stempel in mijn Credenziale en mij ook terugbracht naar het kerkje van onderweg waar er nu een ganse bedrijvigheid was voor de voorbereidingen van het grote feest van de volgende weekend ter ere van de Madonna della Grazie. Ik kon mijn intrek nemen en rond 19 u zouden ze mij naar een plaatselijk restaurant voeren voor een pelgrimmenu. Om 18 u begon de rozenkrans en een massa volk kwam aangereden. Die 19 u zouden we niet halen daar er na de rozenkrans ook nog een mis op het programma stond met een heĺlelange preek. Pas om 19u30 vernam ik dat het restaurant gesloten was en ik naar een pizzeria zou gaan. Ik had al mijn teksten ingevoerd met de hoop Wi-Fi te hebben in het restaurant maar ook bij de pizzeria was het niente. Ik dan maar alles gekocht in de pizzeria en naast gelegen supermarktje om vanavond en morgenvoormiddag verder te kunnen. Het was vroeg donker en als de kerkklokken werden stilgelegd ben ik dan ook gaan slapen. Zalige rust.
10/09/2019 Cassino - Ceprenzano , de gewone trein volgen
Ik had vandaag de kans om iets langer te blijven slapen daar ik de zuster beloofd had om mee te ontbijten om 7u15. Ik dan uitgeslapen tot 5u 15 maar dan toch opgestaan. Heb van de tijd dat ik toch nog kon rusten genoten van VRTnu en Van der Veken met zijn Breughel. Mijn rugzak klaar gezet zodat ik na het ontbijt onmiddellijk kon vertrekken. De zuster kwam nog achter mij gelopen om wat foto's te maken en nog eens afscheid te nemen. Ik dan op pad voor een korte etappe van 20 km. Ik had op mijn kaart gezien dat ik gans de dag een spoorweg zou volgen en vreesde ik dat ik dikwijls langs de bedding zou lopen maar niet was minder waar. Het was een mooie wandeling glooiend langs rustige wegen en volgens berekening zou ik mijn rustplaats moeten bereiken rond de middag. Zonder tussenstop voor een koffie, die kon ik toch niet bestellen, in een bar moest ik toch maar verder stappen. Dit is mij ook gelukt en na een stempel te hebben gaan halen bij de plaatselijke politie, op de pastorie was niemand bereikbaar, stapte ik verder naar de dichtstbijzijnde osteria om er te eten. Mijn rugzak afgezet en mij aan een tafeltje gezet om de dorpsbewoners te kunnen bekijken en zij mij ook! Het was een bijeenkomst met hoogoplopende gesprekken tijdens hun kaartspel. Volgens wat ik begrepen heb moesten de vier verliezers de vier winnars trakteren en zodoende moest de ober niet veel anders doen dan flessen ontkurken en ingieten. Het waren grote flessen bier die in vier glazen werden verdeel, steeds propere en de ober moest het spel ook in het oog houden daar ieder een eigen keuze had qua glas. Een gans schouwspel die het wachten op mijn eten snel deed vergeten. Mijn eten was ook prima. Rond 13 u begon de aftocht van de mannen huiswaarts toen er een ruzie ontstond tussen de cafébaas en zijn buurman, á la italiana, met roepen en tieren en bellen naar de politie, enz.. Plots kwam er een vrouw ,denk ik de ruziemakende man zijn vrouw, de marktplein overgelopen met nog meer drama bij. Al bij al heb ik voor de prijs van mijn eten als supplement gratis een middag schouwspel gekregen. Ik had tijdens het bekijken van de volgende etappes ook gemerkt dat ik morgen 40 km zou moeten lopen en dus had ik bedacht een uitdaging aan te gaan zijnde dat als de benen en de voeten mee wilden ik verder zou stappen zodoende dat ik de 40 km zou mindere voor morgen. Bij het buitenstappen van de stad was ik heel blij met mij beslissing daar het daar klimmen was en dalen naar het eerste dorpje, wel mooi maar toch zwaar. Dus als je dat moet doen bij het starten valt dat best tegen. Voorbij dat dorpje werd het weer vlakker en stap na stap verminderde ik mijn etappe van morgen. Ik had in mijn achterhoofd gedacht misschien Prsenzano te bereiken. Nu had ik maar 1 groot probleem en dat was een overnachtingplaats te vinden. Voor Presenzano had ik geen adres en dus stapte ik de helling, Presenzano is ook een hangende stad, op naar een kerkje tot er een witte Alfa aankwam en stopte. De bestuurder draaide zijn ruit neer en vroeg mij waar ik heen ging, enz.. Na een paar woorden gewisselt te hebben vroeg die persoon of ik frans sprak en dus zette we ons gesprek verder in zijn moedertaal daar zijn moeder een Française is. Ik vroeg of hij toeval wist waar ik de parochie kon vinden om te overnachten en zijn antwoord was dat ik bij hem kon slapen in een ruimte dat basic ingericht is om seizoensarbeider onderdak te geven tijdens de olijfpluk en het persen ervan in zijn olijfpersbedrijf.
Het was weer vroeg dag deze morgen, terwijl ik toch zalig heb geslapen. Zoals iedere dag blaas ik de kaars uit om 9u30 en wissel ik de visjes voor schapen. Tijdig op, ontbeten, opgeruimd en weg. Alles rustig en ik weet het vertrekpunt zijn, dus geen probleem. Wel als ik de tekens niet vind !! Met de smartphone kan ik me snel oriënteren en zodoende vind ik snel het eerste visje aan een brug over de autosnelweg. Ik had het plan toch wel bekeken en wist dat ik over een brug moest, maar blijkbaar niet die brug. Weer mister smartphone inschakelen en via een omweg wel op de weg geraakt. Ik moest vandaag 32 km overbruggen maar de weg had weinig hindernissen, niveau 2 volgens het boekje. Het stappen ging vlot maar gans de weg had ik of de sneltreinbedding, een autosnelweg of gewone trein in de omgeving. Raden naar het uur was niet nodig met de sneltrein want om de 15 min zoefde hij voorbij. Ik heb hem wel 2,5 u te kunnen volgen. Het was een rustige weg en dikwijls liep ik langs romeinse opgravingen waar ook nog mensen werken. Ik heb vandaag ontdekt dat ik de Via LATINA volg, waar het verleden jaar Via CASINA was. Af en toe zie ik nog overblijfselen van die oude weg en in straatnamen zie ik dikwijls die naam terugkomen. Zeggen dat die Via daar gelopen heeft weten we niet maar veel toeval kan het niet zijn. Ik was wel op tijd op mijn eindbestemming Cassino. Ik had gepland 1 uur s middags aan te komen en dat was het ook, wat normaal was daar ik 4 u gelopen heb voor ik een bar heb gevonden, letterlijk. Ik kwam aan in Aquino en heb wel moeten zoeken voor mijn 5 min rust en koffie. Ik stap graag door zoals verleden jaar om de warmte voor te zijn en op tijd te zijn om te eten. Wel heb ik wat tijd verspeeld in Cassino voor ik mijn smartphone begreep en de kerk vond waar ik kon aanbellen voor mijn stempel. Iemand vertelde mij dat de priester afwezig zou zijn tot 18 u en dus heb ik gerust in het ontspanning parkje van de kerk. Rond 17 u ging ik zoeken maar zonder antwoord van de pastoor iets verder aangebeld bij Caritas. Ik werd vriendelijk onthaald door een zuster die het verschrikkelijk druk had maar mij wel een slaapplaats aanbood. Het avondeten zou om 18u30 zijn en het ontbijt om 7u15. Ik vroeg om te betalen maar kreeg een nee. Zelf bij aandringen bleef ze bij haar standpunt. Ik dan maar gaan installeren en de CENA' gebruikt samen met andere aangespoelde zowel Italianen als andere nationaliteiten. Echt lekker gegeten maar te veel voor mij vandaag. Nu rusten en morgen iets later vertrekken voor een etappe van 20 km. Ik plaats morgen foto's want de Wi-Fi is niet te vertrouwen. Wel heb ik nog wat berichten toegevoegd speciaal voor foto's.
8/09/2019 Veroli -Ceprano langs de heuvels laveren
Deze morgen was ik vroeg wakker en moest nog 1u wachten om mijn wekker af te zetten om 5u. Ik had wat tijd en heb deze gebruikt om mijn kousen te stoppen. Na mijn rugzak klaar gemaakt te hebben kon ik gaan ontbijten. De ontbijtkamer was voor mij alleen en dat was geweldig. Ik maak mij een JP koffie en met een boterham met nutella kon ik ontbijten. De traditionele taarten stonden ook klaar en een spietje kruimeltaart heeft mij hartelijk gesmaakt. Meer eten was niet mogelijk want met een zware maag lukt het ook niet. Deze morgen was het spel de eerste vis te spotten aan de Porta Santa Croce. Zonder het te beseffen was mijn aankomstpunt gisteren aan de stad ook mijn vertrekpunt.Blijkbaar qhebben ze de wegen zo uitgestippeld dat je niet verplicht de stad in moet en zo kunt doorstappen. Nu ik die kennis heb, hoef ik morgenvroeg niet te zoeken. Het was een prettige maar pittige etappe. Ik dacht dat ik de ergste klimmetjes achter de rug had maar zoals de vorige dagen er 1 slotklim was zo was die 'slotklim' vandaag gespreid over verschillende heuveltjes maar al bij al zal ik meer hoogtemeters gelopen hebben. De wegen waren wel veel mooier en op een zondag kom je niet te veel verkeer tegen. Gisteren had ik ook een overnachtingplaats bij de zusters Cisterienzen aan de Abdij van Casamari maar vond de plaats niet onmiddellijk terug in Veroli. Een geluk dat ik niet doorgestapt ben naar die plaats want vandaag heb ik er 2 u op gelopen voor er te zijn. Met die heuvels onderweg had ik het zeker niet gehaald. Het was dan ook een hele opluchting dat ik gisteren nog in het Monastero kon overnachten. Iets verder dan de abdij wijs het visje mij een 'weg' dat ik niet zie en dus moet ik maar met de natte vinger op goed geluk vooruit. Blij was ik dat ik na 10 min toch op de voetweg geraakte. Leuk voor mij maar ik vrees dat vele andere terug zouden moeten lopen en een omweg maken op terug op de weg te komen. Laverend langs oude dorpen boven op heuvel kom ik aan punt 113 aan. De weg wordt op de kaart (boek) uitgelegd en goede erkenningspunten krijgen een nummer. Zo ook punt 113 waar de eigenaars in de ban zijn van de Via Francigena del Sud en waar je hartelijk wordt ontvangen met alles erop en eraan. Je kan er ook blijven overnachten maar het is nog 8 km lopen tot Ceprano en te vroeg om te stoppen. Na een koffie en wat geklets stap ik verder en land om 13u15 op de piazza waar ik mij kan zetten en genieten van de lunch. Ik heb dan nog geen slaapplaats en op de pastorie was niemand te bereiken, dus was het via internet boeken van een appartement de enige goedkope oplossing voor deze nacht. Ik was een beetje beschaamd maar de verhuurder was geweldig gelukkig met mijn boeking wat mij een 1/2 u later de kans gaf mijn rugzak neer te zetten. Nu rusten, naar het nieuws kijken en morgen kunnen we verder.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
