Gisterennamiddag zijn er nog 2 pelgrims geland in de Casa van de Chiesa. De pastoor had het me al laten weten rond de middag en daar het een koppel was moest ik verhuizen naar een andere grotere kamer. Om 17u30 heb ik ze dan ontmoet, 2 gepensioneerde fransen uit Marseille die 3 dagen geleden vertrokken zijn in de omgeving van Napels en met een andere gids hun weg zoeken richting Santa Maria di Leuca, misschien stoppen ze vroeger want ze doen kortere etappes en reizen maar 3 weken. Daar ik toch naar de restaurant onderweg was en zij ook nog moesten eten heb ik voor 3 gereserveerd en zo konden we na de mis om 8u aan tafel. Laat maar de moeite waard. De man ziet er nog heel fit uit maar zijn vrouw leek best op een uitgehongerde mus. Om 9u15 heb ik toch afscheid genomen en ben gaan slapen. Ik heb ze niet horen binnenkomen.
Daar zij een ander boekje volgen hadden ze mij uitgelegd welke merktekens zij volgen en dat was mijn geluk voor vandaag want de vissen zijn op. Ik vraag mij af of ik ze nog eens ga tegekomen maar ik kon mijn weg wel zoeken en misschien vinden. Het begin van de etappe liep via industrieparken de stad uit en dan verlieten we het gewone voor het zware werk. Volgens mijn boekje zouden we 1000 m moeten stijgen en 600 m dalen, volgens het hunnen 700 m moeten stijgen en 400 m dalen. Ik hoopte dat hun boekje gelijk zou hebben maar vrees dat we mijn trajekt gelopen hebben. De Française zei dat ze tussen de 15 á 20 km lopen als het niet te zwaar is maar vandaag heb ik er 28 km gelopen en ik vond het zwaar. Ik ben op een plaats ook vergeten mee te draaien door dubbele markering en op een bepaald punt kon je kiezen de weg volgen of naar de stad /dorp toelopen (op dat punt leek het wijselijker het dorp te kiezen met 2,2 km) omdat het vlakker leek. Nu die 2.2 km zijn supplementair bij te rekenen !! Wel mooi stappen maar de hellingen zijn kort, max. 800 m, maar zeer steil. Je komt wel in vergeten dorpen die aan het leeglopen zijn en weinig of geen kinderen rondlopen. Wel een ganse beweging op til van boeren die het land bewerken. Persoonlijk denk ik dat het arbeiders zijn in bedrijven en tijdens de weekends het ouderlijke land bewerken. Hier bijna geen druiven meer maar wel olijfbomen, pomodori en tabak. Zou het vlakker geweest zijn dan zou ik mij in Cuba gewaand hebben met tabakdroogloodsen, maar hier is geen m2 vlak. Ook zag ik op de grotere wegen vrachtwagens rondrijden met grote kisten die ik nadien zag weerkeren geladen met tomaten. In het dorp aangekomen om 12 u moest ik op zoek naar een slaapplaats en een restaurant om te eten. Ik vroeg aan dorpelingen een restaurant en daar ik nog niet geklommen had wezen ze mij de weg omhoog naar het enige restaurant in het dorp, 300 m opwaarts. CHIUSO stond op het bordje en dus moest ik terug. Met rode kaken hebben ze me dan geholpen aan een slaapplaats en kon s'middags aanschuiven bij de verantwoordelijke van de Casa del Pellegrino, thuis. Gewoon dagelijks eten maar lekker. Nadien naar mijn overnachtingsplaats, een apart huisje in het dorp, koel en net (ik zit hier met mijn fleece aan en de voordeur open om de warmte toch wat binnen te laten) en de fransen die juist aankomen om 16u30 in een ander huisje rechtover mij. Dus alles OK en om 20 u moet ik weer gaan eten!! De mensen zijn hier wel gastvrij en behulpzaam. Het is wel zo dat ik mijn eindpunt niet gehaald heb en dus morgen iets langer zal moeten stappen, maar we zitten goed!!
Lang slapen zit er niet in maar dat geeft niets als ik maar niet moet stappen en de voeten niet belast. Ik kan volop van mijn boek genieten, kijken op mijn smartphone waar ik 2 dagen geleden verkeerd liep, mijn was doen en genieten van het niets doeneen geluk). Ik heb wel een plan voor vandaag. Ik ga rond 9 u de stad in om wat boodschappen te doen en de toerist spelen, Benevento wat ontdekken maar rond de middag terug om te rusten. De stad is niet zo indruk- wekkend buiten hun Triomfboog, een heel moderne kathedaal die reeds vesierd was voor een huwelijksplechtigheid
( nog een geluk) is het niet zo toeristisch. De plaatselijke restaurant blijkt later open te gaan en dus is het deze middag brood. Om 6 u ga ik kijken of hij vanavond open is en om 19 u naar de mis. Buiten het rusten zal er vandaag niet veel gebeuren, het hoeft ook niet
13/09/2019 : Telese Terme - Benevento : Mooi zuidelijk Toscane,
Vandaag zou alles vlot moeten verlopen bij het zoeken naar de weg naar Benevento. Na mijn ontbijt, klaargezet door de hoteleigenaar, te hebben verorbert is het 6 u, stap ik buiten en ben ik op het juiste pad. Een brede weg, bijna een landingsbaan brengt mij naar Solopaca. Hier geen aanduidingen te zien maar ook niet nodig want de weg leidt alleen over een brug van een rivier. Ik weet dat ik naar de kerk moet en die vind ik gemakkelijk. Nog geen visje. Verder stappen op de aangevingen van mijn kaartje geraak ik op de SP 108, nog steeds een brede weg die ik moet volgen. De weg is iets minder breed maar nog steeds zal er een klein vliegtuig kunnen op landen. Te bedenken dat je hier bijna geen autos zie maar slechts omgebouwde motoculteurs maakt het nog meer irreëel. Ik was al een weddenschap aangegaan met de tijd om te zien wanneer ik de eerste vis zou zien. 7u45 was het en daar moest ik wel een foto van nemen. Vandaag is het gans de dag een liefde/haat spelletje met de SS weg die ik zal tegenkomen tot mijn slaapplaats in Benevento. Soms loop de parallelweg op 10 m van de voorbij rijdende autos en vrachtwagens dan weer klimmen ik omhoog en loopt de weg veel verder en lager. Het is hier een wijn en olijfstreek en ik waan mij, misschien is het, zuidelijk Toscane. De wegen en huizen lijken mooier dan voorheen en ik merk dat de Taburna' (streekqualificatie)wel wat rijkdom met zich meebrengt. Ik loop door en moet een pijltje gemist hebben, of het was er niet, en klim naar Paupisi. Mooi en het vergezicht is immens en vredig, bijna geen verkeer. Daar ik geen merktekens niet meer vind stap ik een plaatselijke winkel in om de weg naar Collepiano te vragen. Gewoon dalen en dan kom ik er. Eerst in een plaatselijke bar een koffie gedronken en dan wel de uitgestippelde route gevolgd over, onder en langs naast de SS weg. Om 12 uur zag ik arbeider een restaurant binnenstappen en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Hier kan je dus een Menu Friso krijgen voor 9 euro. Ideaal want Benevento is zeker nog meer dan 1u30 stappen en dan moet ik mijn slaapplaats nog zoeken! Eten en rusten is aan de orde want de temperatuur is overdag wel wat gaan stijgen. Ik zie op het nieuws dat ze voor morgen 33° geven. De moeheid sla toe en ik moet het rustiger gaan aanpakken. Na een lange lunch stap ik verder maar veel valt er niet te vertellen buiten het feit dat de wijngaarden en de olijfbomen op de zo glooiende heuvels zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor bedrijven. Ik bereik Benevento en nadien, na wat zoeken, mijn slaapplaats. Een moderne kerk en omgeving maar alles potdicht. Dan maar wachten en het is na 16 u dat ik mij kan aanmelden. Ik heb onderweg beslist een dag langer te blijven daar ik toch dagen overheb en ik allerlei zaken moet regelen maar vooral mijn voeten moet laten rusten en verzorgen. Zaterdag zal snel voorbij zijn. Het waren vandaag 37 km zijnde de etappe 32,5 plus 2,5 km van de vorige dag en 2 km van de volgende etappe. Dan nog te bedenken dat die supplementaire km omhoog stappen waren is wat rust na de eerste 10 dagen welkom.
Het was nog stil rond mijn kerkje deze morgen. Een geluk dat ik een vroege vogel ben want om 6 uur gaan de klokken aan het werk en dan rammelen ze wel iets meer dan het gewone uur. Supplementair krijg je er ook nog het mechanismegeluiden bij daar de machinekamer juist naast het oratorium gelegen is. Je moet er uit of op weg. De deur zachtje dichtgetrokken en weg zijn we. De stad is nu helemaal doods als ik er doorloop. Het moet er in vroegere tijden toch duister zijn geweest met die kleine huisjes. Eenmaal door de poort aan de andere zijde van de stad ontdek ik het nieuwe Alife, modern en mooier dan de andere zijde. Als ik deze zijde zou binnengewandeld zijn dan zou ik een ander beeld gehad hebben. Ik volg de pijlen en de weg gaat opwaarts naar het eerste dorpje. Wat verder waan ik mij in Toscane maar veel groener met de zachte golven in het landschap. Mooie wandeling waren er geen loslopende honden geweest, mijn stok en fluitje doen hun werk maar het is lastig en er leef toch wat angst als je gebeten zou worden. Op een bepaalde plaatst wijst mijn visje de weg vooruit maar staat er signalisatie dat er werken werk in de straat zijn. Als voetganger zal ik wel verder kunnen en loop verder tot de werken. Een beloning want er staat op mijn kaart ook nog bij geschreven dat er een bar is. Daar moet ik naar rechts, tussen kranen, vrachtwagens en bobcat maar dat lukt wel. Geen visjes meer !! Volgens mijn plan moet ik dan gewoon verder stappen maar nergens vind ik de bar noch aanduidingen. Google maps brengt ook geen raad en dus stap ik tot de eerste richtingaanwijzer voor Telese Terme. Het is een grote weg maar met minder verkeer dan de groenstraat in Groot-Bijgaarden. Ik zie alleen maar een paar vrachtwagens die van boerderij naar boerderij rijden om de melk op te halen en enkele wagens. Het is veilig, er is een bar onderweg en voor mij een rustpunt waar ik zoek naar was. Rechtdoor. Onderweg kom ik wel aanduidingen tegen maar negeer ze om mijn verloren tijd iets in te halen. Tijdens mijn rustpauze had ik ook de tijd genomen om te bellen naar een nummer van de parochie van Telese waar ik zou kunnen overnachten maar dat ging niet. Gelukkig had ik een tweede plaats waar ik heen kon in het Hotel del Lago. Om 1 u kon ik mijn rugzak neerzetten en mijn broodjes en chocolade opeten met een frisse pint. Nu rusten en om 4 u zien we verder. Ik dacht dat ik hier zou kunnen eten maar blijkbaar hebben die tak van het zakendoen opgegeven. De Lago stelt niet veel voor buiten s'avonds als er jongeren wat komen rondrijden met auto's of brommers. Ik heb hier rust, wi-fi, een douche en op 400 m een winkel en gelaterie. Dat is lang gelegen en ik dat die opgemerkt met het naar hier lopen. Eigen productie en dat laten we niet links liggen. Ik probeer mijn teksten die ik opgesteld had op mijn blog te krijgen maar deze zijn verdwenen terwijl ik ze wel opgeslagen had. Dan maar opnieuw beginnen en ondertussen bellen met het thuisfront, een druk uurtje maar met veel herinneringen, en mooie vooral.
11/09/2019 : Presenzano -Alife : De resterende km lopen
Deze morgen kon ik tijdig vertrekken om de resterende km van de etappe van vandaag te lopen. Ik had de vis gisteren verlaten om de heuvel op te lopen en dus was het niet zover terug om hem op te pikken. Verder rustig wandelen en na 3 km toch gestopt voor een italiaans ontbijt. De vrees was groot dat ik vandaag weer niets van bars zou voorbij komen. En gelijk had ik. Ik heb vandaag meer hagedissen gezien dan mensen en voertuigen op de uitgestippelde weg. Ik moest juist 2 grote wegen met druk en zwaar verkeer kruisen. Gelukkig was dat in totaal niet meer dan 600 m. lopen. Ik had een adres op zó n 2 km van het eindpunt van de etappe in het oratorium van een kerkje/bedevaartsoord. Ik heb verschillende keren getelefoneerd maar kreeg geen gehoor en in de buurt van het kerkje kon ik niemand vinden om mij in contact te brengen met de verantwoordelijke. Dan maar doorstappen naar Alife waar ik een groot beeld van voor ogen had, maar dat viel flink tegen. De ommuurde romeinse stad, geklasseerd vrees ik, was nog doodser dan het kerkhof waar ik daarnet voorbij liep. Juist de sfeer van destijds kon ik mij voor zien. De parochie was toe en de niet zo grote basiliek ook. Jonge mensen wijsde mij de weg om toch slaapplaats te vinden maar kregen geen respons, 13 u ! Siesta. Na iets gegeten te hebben in een bar juist buiten de stad heb ik mij weer te rusten gelegd op een bank voor de kerk, we zullen wel zien rond 16 u. En zo geschiedde het. Rond ďie tijd kwam er een persoon naar mij toe die mij hielp bij het verkrijgen van mijn stempel in mijn Credenziale en mij ook terugbracht naar het kerkje van onderweg waar er nu een ganse bedrijvigheid was voor de voorbereidingen van het grote feest van de volgende weekend ter ere van de Madonna della Grazie. Ik kon mijn intrek nemen en rond 19 u zouden ze mij naar een plaatselijk restaurant voeren voor een pelgrimmenu. Om 18 u begon de rozenkrans en een massa volk kwam aangereden. Die 19 u zouden we niet halen daar er na de rozenkrans ook nog een mis op het programma stond met een heĺlelange preek. Pas om 19u30 vernam ik dat het restaurant gesloten was en ik naar een pizzeria zou gaan. Ik had al mijn teksten ingevoerd met de hoop Wi-Fi te hebben in het restaurant maar ook bij de pizzeria was het niente. Ik dan maar alles gekocht in de pizzeria en naast gelegen supermarktje om vanavond en morgenvoormiddag verder te kunnen. Het was vroeg donker en als de kerkklokken werden stilgelegd ben ik dan ook gaan slapen. Zalige rust.
10/09/2019 Cassino - Ceprenzano , de gewone trein volgen
Ik had vandaag de kans om iets langer te blijven slapen daar ik de zuster beloofd had om mee te ontbijten om 7u15. Ik dan uitgeslapen tot 5u 15 maar dan toch opgestaan. Heb van de tijd dat ik toch nog kon rusten genoten van VRTnu en Van der Veken met zijn Breughel. Mijn rugzak klaar gezet zodat ik na het ontbijt onmiddellijk kon vertrekken. De zuster kwam nog achter mij gelopen om wat foto's te maken en nog eens afscheid te nemen. Ik dan op pad voor een korte etappe van 20 km. Ik had op mijn kaart gezien dat ik gans de dag een spoorweg zou volgen en vreesde ik dat ik dikwijls langs de bedding zou lopen maar niet was minder waar. Het was een mooie wandeling glooiend langs rustige wegen en volgens berekening zou ik mijn rustplaats moeten bereiken rond de middag. Zonder tussenstop voor een koffie, die kon ik toch niet bestellen, in een bar moest ik toch maar verder stappen. Dit is mij ook gelukt en na een stempel te hebben gaan halen bij de plaatselijke politie, op de pastorie was niemand bereikbaar, stapte ik verder naar de dichtstbijzijnde osteria om er te eten. Mijn rugzak afgezet en mij aan een tafeltje gezet om de dorpsbewoners te kunnen bekijken en zij mij ook! Het was een bijeenkomst met hoogoplopende gesprekken tijdens hun kaartspel. Volgens wat ik begrepen heb moesten de vier verliezers de vier winnars trakteren en zodoende moest de ober niet veel anders doen dan flessen ontkurken en ingieten. Het waren grote flessen bier die in vier glazen werden verdeel, steeds propere en de ober moest het spel ook in het oog houden daar ieder een eigen keuze had qua glas. Een gans schouwspel die het wachten op mijn eten snel deed vergeten. Mijn eten was ook prima. Rond 13 u begon de aftocht van de mannen huiswaarts toen er een ruzie ontstond tussen de cafébaas en zijn buurman, á la italiana, met roepen en tieren en bellen naar de politie, enz.. Plots kwam er een vrouw ,denk ik de ruziemakende man zijn vrouw, de marktplein overgelopen met nog meer drama bij. Al bij al heb ik voor de prijs van mijn eten als supplement gratis een middag schouwspel gekregen. Ik had tijdens het bekijken van de volgende etappes ook gemerkt dat ik morgen 40 km zou moeten lopen en dus had ik bedacht een uitdaging aan te gaan zijnde dat als de benen en de voeten mee wilden ik verder zou stappen zodoende dat ik de 40 km zou mindere voor morgen. Bij het buitenstappen van de stad was ik heel blij met mij beslissing daar het daar klimmen was en dalen naar het eerste dorpje, wel mooi maar toch zwaar. Dus als je dat moet doen bij het starten valt dat best tegen. Voorbij dat dorpje werd het weer vlakker en stap na stap verminderde ik mijn etappe van morgen. Ik had in mijn achterhoofd gedacht misschien Prsenzano te bereiken. Nu had ik maar 1 groot probleem en dat was een overnachtingplaats te vinden. Voor Presenzano had ik geen adres en dus stapte ik de helling, Presenzano is ook een hangende stad, op naar een kerkje tot er een witte Alfa aankwam en stopte. De bestuurder draaide zijn ruit neer en vroeg mij waar ik heen ging, enz.. Na een paar woorden gewisselt te hebben vroeg die persoon of ik frans sprak en dus zette we ons gesprek verder in zijn moedertaal daar zijn moeder een Française is. Ik vroeg of hij toeval wist waar ik de parochie kon vinden om te overnachten en zijn antwoord was dat ik bij hem kon slapen in een ruimte dat basic ingericht is om seizoensarbeider onderdak te geven tijdens de olijfpluk en het persen ervan in zijn olijfpersbedrijf.
Het was weer vroeg dag deze morgen, terwijl ik toch zalig heb geslapen. Zoals iedere dag blaas ik de kaars uit om 9u30 en wissel ik de visjes voor schapen. Tijdig op, ontbeten, opgeruimd en weg. Alles rustig en ik weet het vertrekpunt zijn, dus geen probleem. Wel als ik de tekens niet vind !! Met de smartphone kan ik me snel oriënteren en zodoende vind ik snel het eerste visje aan een brug over de autosnelweg. Ik had het plan toch wel bekeken en wist dat ik over een brug moest, maar blijkbaar niet die brug. Weer mister smartphone inschakelen en via een omweg wel op de weg geraakt. Ik moest vandaag 32 km overbruggen maar de weg had weinig hindernissen, niveau 2 volgens het boekje. Het stappen ging vlot maar gans de weg had ik of de sneltreinbedding, een autosnelweg of gewone trein in de omgeving. Raden naar het uur was niet nodig met de sneltrein want om de 15 min zoefde hij voorbij. Ik heb hem wel 2,5 u te kunnen volgen. Het was een rustige weg en dikwijls liep ik langs romeinse opgravingen waar ook nog mensen werken. Ik heb vandaag ontdekt dat ik de Via LATINA volg, waar het verleden jaar Via CASINA was. Af en toe zie ik nog overblijfselen van die oude weg en in straatnamen zie ik dikwijls die naam terugkomen. Zeggen dat die Via daar gelopen heeft weten we niet maar veel toeval kan het niet zijn. Ik was wel op tijd op mijn eindbestemming Cassino. Ik had gepland 1 uur s middags aan te komen en dat was het ook, wat normaal was daar ik 4 u gelopen heb voor ik een bar heb gevonden, letterlijk. Ik kwam aan in Aquino en heb wel moeten zoeken voor mijn 5 min rust en koffie. Ik stap graag door zoals verleden jaar om de warmte voor te zijn en op tijd te zijn om te eten. Wel heb ik wat tijd verspeeld in Cassino voor ik mijn smartphone begreep en de kerk vond waar ik kon aanbellen voor mijn stempel. Iemand vertelde mij dat de priester afwezig zou zijn tot 18 u en dus heb ik gerust in het ontspanning parkje van de kerk. Rond 17 u ging ik zoeken maar zonder antwoord van de pastoor iets verder aangebeld bij Caritas. Ik werd vriendelijk onthaald door een zuster die het verschrikkelijk druk had maar mij wel een slaapplaats aanbood. Het avondeten zou om 18u30 zijn en het ontbijt om 7u15. Ik vroeg om te betalen maar kreeg een nee. Zelf bij aandringen bleef ze bij haar standpunt. Ik dan maar gaan installeren en de CENA' gebruikt samen met andere aangespoelde zowel Italianen als andere nationaliteiten. Echt lekker gegeten maar te veel voor mij vandaag. Nu rusten en morgen iets later vertrekken voor een etappe van 20 km. Ik plaats morgen foto's want de Wi-Fi is niet te vertrouwen. Wel heb ik nog wat berichten toegevoegd speciaal voor foto's.
8/09/2019 Veroli -Ceprano langs de heuvels laveren
Deze morgen was ik vroeg wakker en moest nog 1u wachten om mijn wekker af te zetten om 5u. Ik had wat tijd en heb deze gebruikt om mijn kousen te stoppen. Na mijn rugzak klaar gemaakt te hebben kon ik gaan ontbijten. De ontbijtkamer was voor mij alleen en dat was geweldig. Ik maak mij een JP koffie en met een boterham met nutella kon ik ontbijten. De traditionele taarten stonden ook klaar en een spietje kruimeltaart heeft mij hartelijk gesmaakt. Meer eten was niet mogelijk want met een zware maag lukt het ook niet. Deze morgen was het spel de eerste vis te spotten aan de Porta Santa Croce. Zonder het te beseffen was mijn aankomstpunt gisteren aan de stad ook mijn vertrekpunt.Blijkbaar qhebben ze de wegen zo uitgestippeld dat je niet verplicht de stad in moet en zo kunt doorstappen. Nu ik die kennis heb, hoef ik morgenvroeg niet te zoeken. Het was een prettige maar pittige etappe. Ik dacht dat ik de ergste klimmetjes achter de rug had maar zoals de vorige dagen er 1 slotklim was zo was die 'slotklim' vandaag gespreid over verschillende heuveltjes maar al bij al zal ik meer hoogtemeters gelopen hebben. De wegen waren wel veel mooier en op een zondag kom je niet te veel verkeer tegen. Gisteren had ik ook een overnachtingplaats bij de zusters Cisterienzen aan de Abdij van Casamari maar vond de plaats niet onmiddellijk terug in Veroli. Een geluk dat ik niet doorgestapt ben naar die plaats want vandaag heb ik er 2 u op gelopen voor er te zijn. Met die heuvels onderweg had ik het zeker niet gehaald. Het was dan ook een hele opluchting dat ik gisteren nog in het Monastero kon overnachten. Iets verder dan de abdij wijs het visje mij een 'weg' dat ik niet zie en dus moet ik maar met de natte vinger op goed geluk vooruit. Blij was ik dat ik na 10 min toch op de voetweg geraakte. Leuk voor mij maar ik vrees dat vele andere terug zouden moeten lopen en een omweg maken op terug op de weg te komen. Laverend langs oude dorpen boven op heuvel kom ik aan punt 113 aan. De weg wordt op de kaart (boek) uitgelegd en goede erkenningspunten krijgen een nummer. Zo ook punt 113 waar de eigenaars in de ban zijn van de Via Francigena del Sud en waar je hartelijk wordt ontvangen met alles erop en eraan. Je kan er ook blijven overnachten maar het is nog 8 km lopen tot Ceprano en te vroeg om te stoppen. Na een koffie en wat geklets stap ik verder en land om 13u15 op de piazza waar ik mij kan zetten en genieten van de lunch. Ik heb dan nog geen slaapplaats en op de pastorie was niemand te bereiken, dus was het via internet boeken van een appartement de enige goedkope oplossing voor deze nacht. Ik was een beetje beschaamd maar de verhuurder was geweldig gelukkig met mijn boeking wat mij een 1/2 u later de kans gaf mijn rugzak neer te zetten. Nu rusten, naar het nieuws kijken en morgen kunnen we verder.
7/09/2019 Anagni- Veroli - Op en neer van stad naar stad.
Ik was gisteren een paar zaken vergeten te controleren, zijnde 1) hoe goed beveiligd is een museum, 2) kan je zomaar weglopen, 3) is die poort straatkant open als ik om 6 u wil vertrekken. Dat laatste vreesde ik want de poort beveiligde niet alleen het museum maar ook de zusters en de kleuterschool. Pas op ging ik toch maar kijken maar verder dan de voordeur van het museum geraakte ik niet. Een zwaar slot, grendels en elekrisch slot beveiligde elke toegang maar ook uitgang. Ik kon niet anders dan hopen dat het niet te lang zou duren voor de zuster mijn kwam bevrijden. Ik heb dan mijn rugzaak klaar gezet, mij klaargemaakt en beginnen ontbijten tot ik een ingeving kreeg dat ik beter nogmaals zou gaan kijken of ik al buiten kon. Terwijl ik daar stond hoorde ik de bevrijdende voetstappen naderen en kon ik dank zeggen aan de zuster om mij vrij te laten. Ik was wel 20 min kwijt maar dat viel nog mee. Snel de stad verlaten en juist vertrokken werd ik naar een kleinere weg geloosd waar het veel rustiger wandelen was. Het vervolg was fantastisch tot de eerste stad Colleferro. De naam verteld veel en het was dus klimmen naar de poort van de stad. Tijd voor het italiaans moment en rust. De stad heb ik niet bezocht want onmiddellijk moest ik wegdraaien naar een gehucht. De weg kronkelde door een soort vallei en buiten de vele honden en het landschap valt er niet veel te vertellen. Op zo'n 10 km van mijn dagdoel stop ik even aan een kerk om mijn fruit op te eten en krachten op te slaan voor de klim naar Veroli. Ik kan ondertussen genieten van een paar vrouwen die de kerk aan het opsmukken zijn voor een trouw . De weg gaat nog in dalende lijn zodat de klim groot genoeg zou zijn. Gisteren was een muur van stenen maar vandaag was het een hoge groene heuvel. Wanneer mijn visjes aanduiden de weg te verlaten, begint het echte werk. Op een klein muilezelpad kruip ik naar boven tussen olijfbomen en enkele woningen.Het is steil maar doenbaar als ik af en toe rust. Plots zie ik een nevel water opspuiten uit een kapotte leiding en voor één keer ben ik blij nat gespoten te worden. Het verfrist geweldig. Nog voor een kapel is er een bron en ook daar maak ik me nat. De poort van de stad is nabij en het leven herneemt. Door de steegjes is het het nog klimmen tot de Duomo, eindpunt van vandaag als de pastoor mij wilt ontvangen. Maar nee, geen mogelijkheid om mij te helpen en dus moet ik op zoek naar een andere oplossing. Ik heb nog een paar nummers maar geen van alle geef thuis. Als ik gepak sta om verder te trekken ontvang ik een telefoontje met een oplossing. En het is nog niet zover van waar ik ben, in een opgeknapt Monastero dat ook dienst doet als feestruimte, overnachtingen en museum van kunstenaars uit de omgeving. Dit maal minder beveiligd en kan ik morgen tijdig weg. Het is een streek dat weinig gekend is als toeritisch doel maar de steden zijn authentiek en mooi om te bezoeken. Iedere avond valt er wel iets te beleven voor de mensen. Gisteren in Anagni was het een middeleeuws feest, vandaag Prosecco proeverij !
6/9/2019 Artena -Anagri verder weg van de hoofdstad
Het was deze morgen bang wakker en opstaan want ik ben vandaag aan mijn 3 stapdag toe en de vrees zat er goed in dat de spieren het zouden laten afweten maar niets van dat. Huppelend kon ik het klaargemaakt italiaans expressokan op het vuur zetten voor een vers kopje koffie. Tijdens het klaarmaken van de expresso warmde ik ook nog een groot glas water om zo een meer normale koffie te bekomen na het mengen van beide. Lekker bij mijn boterham, iets wat de Italianen niet kennen, zij springen snel binnen in een bar voor koffie met brioche. Zodoende was ik tijdig klaar om tegen 6 u te stappen. Ik dacht de weg te kennen maar blijkbaar was ik toch verkeerd en moest ik een stuk langs de grote weg lopen. Dit had als supplementaire actie tot gevolg dat ik nog sneller opgewarmd was en ging zweten bij de arm bewegingen die ik maak om de automobilisten duidelijk te maken dat ik hun tegemoet loop, en met succes. Zo loop ik tot de eerst volgende stad Colleferro waar ik een beetje italiaans ga doen en ook nogeens ga ontbijten en ondertussen rusten. Als ik verder stap is het heel wat rustiger en wandel ik het landschap in met draaien en keren en de heuvels volgen in hun hoogten en laagten. Maar wel zalig. Wat verder moet ik 2 spoorweg bruggen over, eentje voor hun TGV en een andere waar het station van Anagri gelgen is. Als ik verder wandel zie ik een richtingaanwijzer met de stad gelegen op 8 km. En wat voor km !! Ik moet nog langs een oprittencomplex van de autosnelweg met bijhorende industrie en warenhuizen, maar snel wordt ik een zijweg opgestuurd dat veel rustiger is. In de verte zie ik de stad al liggen en het lijkt of ik aan muurklimmen moet gaan doen met een rugzak op de schouders. Het is steil en regelmatig moet ik rusten maar eens boven wordt ik beloond voor mijn moeite, want Anagri is een mooie stad dat leeft maar met heel veel minder toeristen dan de steden in het noorden. Ik moet tot de top klimmen om te kunnen inchekken bij de Zusters Cisterienzen die in het Palazzo Bonifacius leven, waar ook nog een museum en kleuterschool gelegen is.Ik ben dus deze avond een stukje geschiedenis! Het is een mooie stad om te verkennen met aardige mensen. Ik loop hier nog een tijdje de straten en steebjes in en uit en kan dan weer plannen voor morgen. Dan wordt het Veroli en volgens de gegevens ligt de stad nog hoger, ik zal dus zeker een mooi uitzicht hebben als het weer even goed blijft als de vorige dagen zijnde 25° met een sluier wolken en een briesje. Ideaal.
Vandaag was al helemaal anders. Al vroeg wakker en om 6 u al op stap. Het was nog een 1/2 uur donker maar toch al zalig weer. Normaal gezien staan er vandaag 26 km op het programma en het wordt een test om te zien of de weg goed gebaliseerd is. Zullen de visjes op de afspraak zijn en hoe goed kan ik ze vinden? Dus op pad en na een 3 kwartier moet ik de weg verlaten en een bosweg op. Nu ben ik een en al oog voor de markeringen. Ik vind ze tamelijk gemakkelijk en zodoende is het alleen maar volgen tot een volgende bewoond gebied. Ik kom weinig mensen tegen juist enkele montainbikers maar ze rijden veilig en dus is het een zalige wandeling. Enkele malen stuurt het visje mij naar een grote weg maar slechts voor enkele km. De kaarten die ik mee heb komen goed overeen met de aangewezen weg en dus moet ik alleen maar stappen, heuvel op en 4af. Rond de middag begin ik uit te kijken naar Artena maar geen stad in zicht. Ik loop langs het kerkhof dat hoog boven de weg uittorend en dan plots verschijnt de stad. De moed zakt mij in de schoenen want de stad is op een rots gebouwd. Zo'n steden had ik onderweg al van ver gezien zoals Rocca di Pappa maar ik had niet gedacht in zo een stad te verblijven. Ik op zoek naar eten maar alles was doods in de stad. Dan maar mijn gespaard broodje opeten en op internet zoeken naar het adres van de Paters Franscicanen waar ik zou kunnen overnachten. Oef, ik moet de berg/stad niet op maar terug naar het kerkhof waar een klooster bijhoort. Een druk op de bel en ik wordt hartelijk ontvangen. Op mijn adressenlijst stond dat ik kon overnachten met matje op de grond maar nu, 2 j later, hebben ze al een kamer voor 2 pelgrims ingericht en kan ik mijn intrek nemen. ZALIG !! Nu heb internet en kan ik dus mijn boodschappen posten. Voor de foto's is het weer wat zoeken maar we werken eraan. Ik kan hier deze avond mee aanschuiven en dan rusten want morgen moet ik verder.
Het was gisterenavond nog gezellig, eerst de voetwassing en nadien het eten met 6 pelgrims en 3 vrijwilligers. Een van die vrijwilligers Guiseppe kon het gesprek aardig naar zijn hand zetten en iedereen die Italiaans verstond moest gieren van het lachen. Ik had lang nagedacht over mijn eerste stappen vandaag en na lang treuzelen nadien wel de juiste beslissing genomen. Het ontbijt zou om 8 u doorgaan en daar ik toch op tijd zou wakker zijn heb ik dan maar besloten eerst naar St Pieter te stappen (2,5 km) om aanwezig te zijn wanneer de basiliek zou open gaan. Nog een idee van Willem die het vorig jaar had gedaan. Hoop en al 50 mensen stonden te wachten en om 7 u klokslag gingen de poort te open. Iedereen lopen want iedereen had een doel. Ik heb kunnen genieten van een lege basiliek en een ongelofelijke ervaring. Slechts 5 min later kwamen verschillenden priesters met misdienaars tevoorschijn om hun mis aan 1 van de vele altaars te vieren. De ene alleen, een bisschop met 4 kerkgangers en nog een andere met wel 20 zusters. Innemend ! Na deze mooie ervaring snel terug naar mijn overnachtingsplaats om samen te ontbijten en snel te vertrekken. Ik had geen reuze honger daar ik voor de basiliek gestopt was om van een cappuccino met brioche te genieten. Ik kon snel vertrekken en daar het klooster op mijn eerste etappe lag moest ik niet ver zoeken om het juiste pad te hebben. De wegwijzertekens ,het visje, was nog niet zichtbaar langs de weg maar met mijn kaartje vond ik gemakkelijk de weg. Via een berg oude stenen Circus Maximus en de Thermen van Caracalla ( overblijfselen van de Romeinen) was ik onmiddellijk op de Via Appia Antica' . Het eerste deel was verschrikkelijk druk qua verkeer en dan weten dat de brommertjes laveren tussen de autos was ik blij dat ik aan de Catacomben van St Sebastiaan was waar het verkeer stil viel. Even verder was ik alleen op de weg die gaande weg vervaagde van het oude weg met grote stenen naar grint op het einde. Rond de middag een plaats gezocht om te eten want ik zou het niet redden tot Marino en dan zou het siësta zijn en alles toe. De laatste eind weg was steil naar de stadskern toe en dan rust ! De eerste dagen zijn het zwaarst om weer in het ritme te komen. Net als ik dacht te gaan aanbellen bij de pastoor om voor een slaapplaats te vragen zag ik een begrafenisstoet aankomen. Dus wachten. Nadien werd ik snel geholpen en kon ik mij installeren. Snel wat boodschappen doen en het obligaat ijsje eten en de dag zat erop. Wel een mooie wandeling en mooi was het om de dag af te sluiten met in de verte de lichtjes van Rome zichtbaar.
Dag allemaal, blijkbaar had ik aan mijn avontuur van verleden jaar goede ervaringen overgehouden en wil ik daar een vervolg aan breien. Verleden jaar gestapt tot Rome en in 2 uur terug gevlogen, vandaag 2 uur gevlogen en ben weer op mijn eindpunt 2018 /beginpunt 2019. Alle mooie momenten komen terug. Vandaag al heel wat mooie momenten beleefd zoals een mooi vliegtuig spotten, op de tarmak lopen en van dichtbij vliegtuigen zien vertrekken en fotograferen. Wie had gedacht dat we anno 2019 nog op de tarmak zouden moeten lopen in Zaventem !! Wel tof. Na wat vliegen en hectisch landen kon ik mijn eerste cappuccino bestellen en dat die gesmaakt heeft hoef ik niet te vertellen. Met de trein naar Rome Termini om van daaruit een overnachtingsplaats te zoeken. Ik had 3 adressen en was blij bij het eerste adres te kunnen inchecken. Ik kan bij de Suore Franciscanen overnachten al zijn het wel vrijwilligers die het uitbaten. Ik verblijf hier in een oase van rust in de grote stad. Mijn tweede vraag aan één van de vrijwilligers was waar ik een gelato kon kopen en zo heb ik vandaag de basis gelegd voor mijn tocht. De zon schijnt boven Rome met zo een 30° en laat ons hopen dat ik een rustige reis kan beleven. Ik leg mijn lot in de handen van de voorzienigheid net zoals het klooster hier heet Spedale della Divina Providenze. Toch het lot ? Om 7u30 is er hier een voetenwassing en nadien is het Cena ( avondeten) samen met ander pelgrims. Morgen ga ik eerst naar Sint Pieter tegen 7 u en om 8 u is het hier ontbijt. En dan zijn we weg.
4/8/18 : Terug naar huis met een lege rugzak maar volle koffer.
4 augustus 2018 : Rome -Rome
Evaluatie van mijn weg naar Rome.
Onderweg heb ik veel tijd gehad om na te denken over de voorbije jaren, binnenkort 60 !! Één constante heb ik kunnen detecteren en dat is dat mijn leven een kopie is van mijn voetreis naar Rome. Nu al kan ik schrijven dat ik met het resultaat verschrikkelijk gelukkig ben.
Mijn pelgrimreis is in feite ontsproten uit een dom' idee eens naar Compostela te gaan zoveel jaar geleden maar na alle info dat ik vergaard had was dat niet wat ik zocht. Het lot bracht Kathleen en mij verleden jaar in Toscane waar ik de richtingaanwijzers zag van de Via Francigena en de nieuwsgierigheid deed de rest. Een keuze was gemaakt en dan moest ik het idee nog inpakken en verkopen aan de familie. Al bij al viel de verkoop goed mee en er waren veel positieve kanten te bespeuren toen, en later nog meer door omstandigheden. Het was dan alleen nog allerlei praktische info inwinnen, plannen, regelen en tenslotte mijn rugzak klaarzetten voor het vertrek. Dit alles nam tijd in beslag maar 14 mei was er snel en dan was het gaan. Totaal in het ongewisse hoe ver ik zou geraken en wat mij zou overkomen. Gelukkig maar want anders zou ik er misschien niet aan begonnen zijn. Ik was gerust omdat ik de weg toch al wat uitgestippeld had en wat geoefend had in het stappen zodat ik de eerste dagen alvast zou overleven. Het weer was van in het begin mijn bondgenoot en dat was een positief ruggesteuntje, bijna gedurende mijn hele reis . Ik had ook veel geluk met het vinden van slaapplaatsen en eten en snel zat ik in een routine die ik in feite tot het einde heb toegepast. Het alleen lopen tijdens 95 % van mijn reis heeft mij nooit gestoord en was zalig. Gewoon kunnen doen en laten wat ik wou en nergens rekening moeten mee houden. Ook de avonden dat ik alleen was hebben mij geen heimwee bezorgd. Het dagelijks telefoontje naar huis was voldoende comfort voor mij. Niets moeten maar alles mogen. Ik heb ook heel veel geleerd onderweg. Vooral van niet te ver vooruit te plannen maar mee te gaan met de golf. De ontdekkingen elke minuut gaf de meeste glans aan mijn reis. Altijd iets nieuw zien, beleven of opsnuiven en genieten van deze wonderlijke bol waarop wij lopen en leven. Het is de ideale manier om een land op een andere wijze te ontdekken en plaatsen te zien waar je anders nooit zou komen, mensen te ontmoeten of iets lekkers voorgeschoteld te krijgen maar vooral de menselijke warmte en hulp heb ik het meest geapprecieerd. Dit kan ik nooit vergeten. Nu weet ik zeker dat ik in een toeristisch centrum weinig honger zal hebben maar wel mijn smaak zal terug vinden tussen de gewone mensen.
De vergelijking met mijn leven tot nu toe is dat ik ook moeten beginnen zijn aan die weg maar dan zonder keuze, zoals iedereen. Als kind hebben mijn ouders soms moeilijke keuzes moeten maken maar altijd met het doel dat we beter zouden worden. Eens ik zelfstandig beslissingen kon/mocht nemen was dat meestal in de onwetendheid. Ik heb altijd onbewust, zonder nadenken beslissingen genomen in studie, leven en werk en ook dat heeft tot nu toe gewerkt. Ik heb meestal weinig mensen gehad die mij geholpen hebben bij keuzes maar mijn buikgevoel heeft mij zeer dikwijls geholpen. Stap voor stap, van klein af aan ben ik mijn weg gegaan en kan nu zeer gelukkig zijn met het resultaat. Ook gewoon mezelf zijn heeft mij altijd een zalig gevoel bezorgd en meestal kunnen doen en laten wat ik wil is nog steeds een verschrikkelijk cadeau des levens. Mijn rugzak heeft ook veel negatieve elementen van het leven als inhoud maar de weegschaal met mijn koffer mooie herinneringen haalt het zeker.
Mijn leven alsook mijn reis naar Rome had ik niet kunnen doen zonder de steun van vrouw en kinderen maar zeker één Onzichtig iets. Ik heb Het nooit gezien maar dikwijls het meelopen ervaren, meermaals heb ik het gezocht in mijn schaduw. Hoe we het noemen heeft geen belang maar weten dat het er is geeft een warm gevoel. Ik ben mij ook zeer goed bewust dat ik in de loterij van het leven een mooi lotje heb getrokken. Terugkeren naar het essentiële zoals ik heb moeten doen tijdens deze reis was zeker een bron van vrede in mij. Vanaf vandaag kan ik uit mijn koffer mooie herinneringen nog meer putten en als je mij ooit zie lachen in mijn ééntje dan heb ik er juist één herinnering boven gehaald en genoten. Ik kan hierbij alleen maar DANK U zeggen. Dat was het doel van mijn reis en onderweg heb ik het heel veel gezegd en waar het kon geroepen. DANK U !!!!!!
Enekel cijfers misschien. Ik ben 83 dagen onderweg geweest maar daar zitten wel 3 snipperdagen bij. Ik heb 1.958 km afgelegd en ben in 4 landen geweest. Heb op gans mijn looptijd 7u30 regen gehad. s'Nachts weet ik het niet!! Heb 1 paar schoenen versleten als ook 1 set kledij. Ben misschien 8 kg afgevallen.
Vandaag is de grote dag !! Rome bereiken. Iedereen die in hetzelfde ostello verblijft vertrek ongeveer gelijk. De wijk waar we zijn is deze morgen zonder water en dus zich wassen, koffie drinken of gewoon flessen vullen zijn niet aan de dagorde. Het is geen mooie weg wat ook begrijpelik is voor een voorstad maar de via Cassia is gevaarlijk. Gelukkig is het zaterdagmorgen en nog weinig verkeer, geen scooters bijna, want anders zou de trein nemen voor een paar haltes zeker aangewezen zijn. Dus niet veel te vertellen en snel vooruitgaan dat we van die weg af zijn. Die is druk tot de ring rond Rome die wij kruisen en de bewoning drukker wordt. We weten dat onze weg leidt door één van de heuvels rond Rome de Monte Mario en dat geeft mij hoop om op een groene weg de Stad in te lopen. Mooi is het eerste beeld dat wij zien van de stad maar de omgeving, een park met veel banken is al jaren aan het verloederen. Eindelijk de stad. We doorkruisen de stad en gaan nog een koffie drinken want we hebben met andere pelgrims afgesproken om 10u30 voor de obeliskzo. komen we niet alleen aan op dit grote plein. Wij, Willem en ik, zijn er wat vroeger en kunnen al onze getuigschrift, Testimonium, gaan afhalen bij de administratie op vertoon van onze Credenziale. We blijven nog even op het plein dat volloopt met toeristen en gaan dan iets drinken en eten tesamen. We nemen afscheid en ieder gaat zijn eigen weg, wel spreken we af dat wie er morgen nog is om 12 u voor de obelisk kan komen. Iedereen is tevreden en moe en wilt nu graag zijn schoenen uitdoen!
De reis zit erop, nu is het genieten van al onze herinneringen en dat zijn er heel veel. Ik maak nog een eindevaluatie op en stuur die in een volgende blog.
Ik denk dat iedereen tesamen vertrekt want onderweg kom ik verschillende pelgrims tegen. We zullen allen hetzelfde idee hebben, voor de grote warmte aangekomen te zijn. Na een deftig bergopje volgen we de weg naar een bedevaartsoord langs een kruisweg. Eenmaal daar voorbij gaan we beschermd natuurgebied in met mooie wegen. Dit loopt zo tot aan het enige stadje dat we onderweg tegenkomen. Het stadje is pittoresk maar niet groot. Aan de andere kant van de stad komen we terug in beschermd natuurgebied en dat tot ongeveer 4 km van onze slaapplaats. Dus weinig te zien en het landschap is tamelijk vlak. Mooi en rustig om te wandelen maar dan is het ook gedaan want La Storta, einddoel voor vandaag, is ook een buitenwijk van Rome (deel van). Wat wij zien van La Storta is alleen de via Cassia, die wij al zolang volgen, en die naar de hoofdstad leidt met zijn winkels, bedrijfje en vooral veel verkeer dat de stad in of uit wilt. Daar het in de namiddag onweerachtig wordt blijf ik rustig op de kamer en s'avonds ga ik voor de gezelligheid iets drinken met Willem.
Het was nog donker om mijn weg te zoeken deze morgen. Gelukkig was het oude amfitheater goed verlicht en reden de voertuigen langs de straat wat langzamer zodat iik veilig van de hoofdweg af kon. In tegenstelling met gisteren met bossen en schaduw was het vandaag tussen de akkers, weiden en hazelnotenaanplantingen lopen zonder bescherming. Wel merk je dat je dichter bij Rome komt want onderweg lopen we langs 2 golfterreinen wat ik langs de vorige steden weinig gezien heb. Ik moet langs 1 stadje en 1 toeritische attractie zijnde de cacscade van Monte GELATO. Zo een mens doen verlangen en in de ruime omgeving geen bol ijs te verkrijgen. Ik hoor de eerste krekels beginnen kressen( voor mij het signaal dat het 30° is en dan wordt het tijd om aan te komen. Een paar kms later duikt de stad op maar het is nog een stevige kuitenbijter om er te geraken. Ik kom om 10u 30 toe maar geen pastoor te bekennen om de ostello te openen. Pas een half uur later kunnen we schuilen voor de hitte en ons verfrissen. Ik heb ook nog een detail van het verkeersbord van enkele dagen gelegen bijgevoegd met het plan tot Rome. Nu het minder dan 50 km lopen is langs de VIA tot Rome horen we meer vliegtuigen die aan het dalen zijn naar het vliegveld. Het geluid van de stad klinkt steeds harder en wij horen dat graag.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
