10/10/2019 : Tricase - Santa Maria di Leuca : stappen langs Pajara's
Vandaag was ik snel uit de veren. Onmiddellijk een kop koffie gezet en rustig genoten van de morgen. Gisterenavond was het nog best gezellig te gaan eten bij de host en zijn ouders. Mama was afkomstig uit Piemonte, papa uit de streek maar ze hebben 40 jaar in Milaan gewoond en sinds een paar jaar verhuisd naar Bologna waar hun dochter leeft en 3 maand per jaar komen ze naar Tricase waar hun zoon hun eigendom beheerd, de B&B uitbaat, muziek speelt en ook nog wat boert, olijven, tomaten, enz. voor eigen gebruik. Ik kwam daar binnen om 19u30 en alles moest nog georganiseerd worden maar dit maakte het ook zo italiaans en gezellig. Lekker gegeten en gedronken en ook niet te veel, goed. Dus daarop kon ik vandaag teren. Het begin van mijn laatste etappe was een beetje regenachtig maar de weergoden beslisten het toch maar droog te houden en dus kon ik verder. De eerste dorpen rijgden zich in een sliert achter elkaar met maar een paar km tussen. In 1 van die dorpen zie ik voor een huis de trationele aankondigingen van een overlijden staan voor een gebouw. Als ik er langs loop merk ik dat er mensen aanwezig zijn allemaal im de rouw en op die enkele passen die ik er langs loop merk ik ook dat de overledene er opgebaard ligt. Ik was zo overdonderd dat ik het mij iets later maar pas realiseerde. Ik op mijn passen terug om zeker te zijn dat ik niet aan het dromen was. Nee, zo is dat hier blijkbaar. Zo zijn er snel wat km voorbij en zonder merktekens vind ik mijn weg. Ik volg correct mijn kaart, mijn enige houvast en beland op kleinere wegen, rustig en veilig. Terwijl ik naar de zee stap stijgt de weg dikwijls en kom ik in het laatste dorp voor de finish. Tijd voor de cappucino en ....Als ik mijn weg gemakkelijk wil lopen moet ik maar de Pajara's, zo noemen ze die stenen constructies uit vervlogen tijden, te volgen en aan de 3 naar links te gaan en iets verder voorbij terug 1 naar rechts. Spijtig genoeg staan er geen 4 maar wel 30 st en is het wat op het gevoel afgaan daar er wel steeds een weg is naast zo'n Pajara. Ik had gedacht dat het vandaag een wedstrijd zou zijn tussen alle concurenten om het einde zeker goed aan te duiden maar dat was het niet. Heel blij was ik als ik een vuurtoren zag opduiken uit de kruinen van de bomen en ik afdaalde naar de zee toe. Niet tot het water daar de Santuario nog wel wat trappen boven de zeespiegel ligt alsook de vuurtoren. Doel gehaald. Alleen op het plein maar ook met nog 2 (duitsers)nedelanders pelgrims die gisteren aangekomen zijn en vandaag hun testimonium kwamen halen voor ze huiswaarts keren. Een grote hulp voor het maken van foto's en vise versa. Zij hebben de weg ook volledig gelopen maar in 2 hoofdstukken omdat ze in de zomer zijn moeten stoppen door de hevige warmte. Gewoon niet te doen verklaarde ze. Ik was dit jaar de 169ste pelgrim die een testimonium kwam afhalen. Mijn pijl mag van mijn rugzak want morgen keer ik 3 etappes terug tot Otranto. Nadien is het met het openbaar vervoer naar Brindisi waar ik volgende week vrijdag een vlucht naar huis heb geboekt. Tot zolang blijf ik schrijven over mijn avontuur en wie weet wat kom ik nog tegen.
9/10/2019 : Vignacatrisi - Tricase : langs kerkhoven lopen
Het was 7 u als ik de deur toe trok en op pad ging door het dorp. Mijn kaartje in de hand want merktekens zag ik nergens en dat zou nog een hele tijd duren. Gelukkig kan ik eens een mooie foto schieten en dan lijken alle zorgen weg. Ik loop langs kleine wegen naar de volgende kleine dorpen die dikwijls een groot verleden hebben afgaand op de 'Castello' dat je midden die dorpen zie. Nu zijn het dorpen waar vooral oudere mensen achterblijven, of jonge gezinnen zich komen vestigen die hier werk hebben. Vandaag moet ik maar 14 km lopen en dan is er wat tijd voor een bezoek aan een park of kerkhof die langsheen de route ligt. Als ik meer km moet stappen laat ik dit meestal achterwege. Maar het moet dikwijls zonde zijn want ook op kleine kerkoven kan je in Italie verbaasd staan van de kunst. Zo merk ik tussen dezelfde 'Capellas' , want zo noemen ze familiegraven hier, toch weeral iets speciaals. In een capella zie ik een praalgraf uit witte marmer van Carrarra, denk ik. Hoe is het mogelijk dat zoiets moois hier gewoon op een kerkhof staat in de hiel van Italie. Ik slenter verder en zie 2 mannen bezig aan een nieuwe praalgraf. Ze plaatsen gewelven zoals de mens dat al eeuwen doen. De stenen gezaagd op maat en met een beetje cement, handenarbeid, een stukje hout en ambacht in elkaar laten rusten zodat de stenen een boog vormen. Ongelofelijk dat dit wordt gebouwd voor mensen die het nooit zullen zien of die het bestellen voor als..... Zulke momenten maken mij heel gelukkig en maken zo'n een reis de moeite waard. Via nog stille wegen, want die staan de laatste dagen dikwijls op het programma loop ik verder. Het feit dat ik steeds zoek naar merktekens of mijn weg op de kaart volg maakt dat je steeds bezig bent en dat je snel op je eindbestemming ben. Ik loop Tricase binnen langs het kerkhof dat ik rechts laat liggen, behalve de inkompoort fotograferen daar dit dikwijls ook al kunstwerken zijn. Ik ga onmiddellijk op zoek naar de cattedral voor mijn stempel maar de pastoor is gaan vliegen. Dan maar mijn slaapplaats gaan zoeken en mij installeren. Deze namiddag loop ik wel terug en kan ik de stad wat verkennen. Morgen de laatste etappe naar Santa Maria di Leuca. Als ik terug denk aan mijn eerste stappen op het St Pietersplein in Rome, meer dan 800km ver, blijkt dit ongelofelijk. Ik kijk uit om morgen aan te komen, helemaal alleen, maar dat wist ik voor ik vertrok en daar ben ik ook blij om.
Het was mooi weer deze morgen en dat tegenover gisterennamiddag dat druilerig was met regen. De straten en de stad lagen er verlaten bij en veel zaken hadden vroegtijdig toegedaan bij gebrek aan toeristen. Een heel ander Otranto. Dat was het deze morgen ook maar dan door het vroege uur. In Bari liepen de mensen mij in stoet voorbij maar hier geen kat. De stad was niet zo groot en dus was ik snel op rustige wegen waar plots mijn visje het liet afweten en ik mijn vertrouwen moest stellen op de gele pijlen die mij toch verkeerd lieten lopen. Een geluk dat ik snel weer op het juiste pad was en zo via rustige landwegen mijn reis kon verder zetten. Ik let nu 2 keer zoveel op details van de weg omdat ik de laatste 3 dagen zou willen terug lopen. Ik moet 2 dorpen door en in het laatste is gans het dorpsplein ingenomen door de school die een grootouderfeest organiseren. Ze maken het me heel duidelijk tot welke club ik hoor. De etappe van vandaag heb ik gedeeld daar ik dagen over heb en ik het wat rustiger aan wil doen. Iets later vertrekken zodat ik toch nog op tijd aankom voor de winkels sluiten en kunnen aanschuiven om s'middags warm te eten. Vakantie zowaar !! In de namiddag loop ik naar de kerk om mijn stempel op te halen en zie ik tumult. De politie met zwaailichten zet een straat af en mensen lopen op straat. Als ik de straat ik kijk zie ik dat er een stoet aankomt en dan valt mijne dat ik iets vroeger de kerkklokken had horen slaan met een droevig geluid, een begrafenis. Ik heb in Italié al veel gezien maar dit is voor mij de eerste keer. Een stoet met voorop een grote bloementuil, er achter de confraters van de vissers, de pastoorS, een kruisdrager en vandeldrager en dan de kist die gedragen wordt. De drager wisselen af en toe en dus zijn er 7 dragers om de kist van huis naar de kerk te brengen. Indrukwekkend. Ik heb tijd om een ijsje te gaan zoeken en eten want het is wachten tot het eind van de mis om aan mijn timbro te geraken. Na de mis gaat de stoet dan, nu wel met een lijkwagen naar het kerkhof. Dit allemaal onder politie begeleiding. Nu kan ik de pastoor aanspreken om mijn kaarten af te stempelen. Mijn namiddag was weer innemend. Daar ik mijn fototoestel niet meegenomen had heb ik foto's gemaakt met mijn smartphone en nu heb ik opzoekwerk om deze op de blog te krijgen, al was het maar 1. In Italié beleef je altijd iets die de reis mooi maakt.
De weg naar de stad was mij van gisteren al bekend maar deze morgen zonder toeristen leek het mij een heel andere weg. Om 9 u was alles nog verlaten en de straten leeg. Het weer gaf ook niet mee, bewolkt, fris en regenachtig. Ik was al aan de stadspoort als ik tot het besef kwam dat ik mijn kaarten vergeten was om af te stempelen, dus ik terug. Ik keek al rond waar ik deze middag zou kunnen eten aan een redelijke prijs en ik vond in de oude mercantino een stalletje waar ze gebraden kip verkochten, ook in menu vorm. Het eerste probleem opgelost. Dan de stad en omgeving gaan ontdekken en door het weinige volk had ik de cattedraal bijna voor mij alleen. Stil en gemakkelijk om rond te kijken en foto's te maken. Het is juist wat de priester van Martano vertelde, de mozaikenvloer is indrukwekkend maar spijtig genoeg kan de kleine mens het niet in zijn geheel aanschouwen want dan zou het formidabel zijn. Ik veronderstel dat de ontwerpers en plaatsers van de vloer veel fantasie hadden of geweldig veel schrik van het hiernamaals. De taferelen die uitgebeeld werden waren van ondrukwekkende dieren en de menas dier alles overheerast. Dan op zoek naar de basiliek St Pieter. Door de enkele straten lopen en de pijlen volgen tot een kerk ter grootte van een kapel ,bij ons en onderweg ,maar hier een basiliek. Dit om de grote van de stad te beschrijven. Ontranto is op een paar uur te bezoeken, kerkhof inbegrepen dat iets uiten de stad gelegen is. Gelukkig zijn er nog de winkeltjes waar mij vooral de winkel die allerlei met ceramiek verkocht en een speciaal zaak die allerlei beelden en figuren verkocht uit zandsteen vervaardigd mij zijn bij gebleven. Dan maar gaan eten, waar ook de meeste italianen komen voor te lunchen en gaan rusten. Ik moet nu wat verder plannen om op tijd in Brindisi te zijn.
Omdat ik in het centrum van het stadte was had ik toch goed nagekeken hoe en waar ik terug op de via kwam en ook de weg naar Otranto toe. De rechtstreekse weg naar Otranto was de SP48 maar die was lijnrecht. Zelf als er een snelheidslimiet is houden wij en zeker de Italianen er zich niet aan. Dus mijden deze weg. Ik had ook gemerkt dat er nog een heel oud deel weg bewaard was en dat de karren sporen door de eeuwen getrokken nog zichbaar waren. Ben ik nu terug op de grens Frankrijk/Zwitserland van verleden jaar? Mijn weg en die restant heirbaan vond ik gemakkelijk en doordat het zondag was en er weinig verkeer was kon ik gemakkelijk vooruit. Met de kaart in de hand en de markeringen had ik geen zorgen. Op een bepaalde plaats liep het toch mis. Op de kaart stond dat ik links een inkom zou zien met een pergola, aanwezig, en iets verder 2 posti( betonen kubussen voor waterkoppeling bescherming), ook aanwezig. Aan de tweede moest ik rechtsaf maar daar trof ik geen weg. Misschien heb ik verkeerd ingeschat en dus volg ik verder de weg op zoek naar iets anders wat posti's zouden zijn en een weg maar dat bleek een loos spoor. Ik terug en aan die tweede posti, met verwaterde merktekens van mijn visje, ben ik dan maar naar boven gelopen tussen de olijfbomen op zoek naar een muurtje en bos van eucalytussen die ik vond maar waar brand was geweest. Iets verder zou ik dan op een weg uitkomen. Allemaal juist maar de weg was de SP48 en geen klein wegje. Ik had geen andere keus dan de weg te volgen naar Otranto op en te zwieren met mijn armen als er auto's afkwamen. Een herhaling, gelukkig was het zondag ! Van zodra ik de weg kon verlaten heb ik dat ook gedaan en kwam ik snel in Otranto aan en bij kontrole ook bij mijn verblijfplaats. Ik had nog tijd genoeg om mij te installeren en boodschappen te gaan doen in een supermarkt voor hun sluitingstijd 13 u. Na de rust ben ik dan even de stad ingetrokken dat veel toeristen lokt met zijn smalle straten en winkeltje. Leuk en het weer zat mee.
5/10/2019 : Lecce - Martano : laveren tussen muretto a secco
Gisterenavond had ik nog even naar de weg gekeken en vergeleken met de plaats waar ik mij bevond en tot mijn groot ongeloof merkte ik dat ik de Via Francigena sneller kon bereiken dan eerst terug te keren naar het centrum. Dus ik op pad en inderdaad ik vond mijn aanknopingspunt. Hier waren de aanduidingen goed aangebracht en wat later liet ik Lecce achter mij. Nu geen visjes, pijlen of stickers meer maar wel mijn plannetje in de hand. Het waren vandaag heel rustige wegen maar mijn wandelstok heb ik niet moeten bezigen daar het alleen asfalt was en het getik van mijn stok verstoord de stilte en maakt mij zenuwachtig. Als ik op grintwegen ga dan bezig ik hem altijd zodat ik een derde steunpunt heb als ik zou struikelen. Het grootste deel van de weg liep tussen 'Muretto a secco', in het nederlands droge gestapelde stenenmuurtjes, en dat is werkelijk mooi met achter die muren de olijfboomgaarden. Deels aan het afsterven maar andere percelen nog in blakende gezondheid. Het moet hier 10 á 15 jaar geleden heel anders en nog veel mooier geweest zijn. Het moet een hele kunst zijn die muren zo op te bouwen, zonder cement of kalk als bindmiddel te gebruiken. En dan moet je een beetje geluk hebben en op het juiste moment'op de juiste plaats te zijn om een mooie foto te schieten. Het zou ook 40 jaar geleden kunnen gefotografeerd zijn !! Ik loop vandaag door 2 dorpen waarvan de eerste heel klein is maar waar er dan wel enkele grotere bedrijven gevestigd zijn. Hier zie ik dan ook de eerste olijfplukkers aan het werk. Het tweede dorpje is heel wat groter en er zijn ook veel meer winkels en beweging. Op mijn plannetje lijken ze allebei even groot en daaraan merk ik dat lengtes en grooten heel moeilijk inschatten zijn op basis van de gegevens uit mijn boekje. Ik stop vandaag op 4 km van de etappe einde zodat ik de km wat verdeel over de etappes en ze zoveel mogelijk gelijk, zwaar en leuk maak. Morgen zie ik de zee terug in Otranto. De pastoor waar ik vandaag mijn stempel ben gaan halen voor mijn Credenziale beweerde dat de kathedraal van Otranto zo mooi is. Ik ben nieuwsgierig om dat te gaan ontdekken.
De morgen breng ik stil door met koffie drinken en voorbereidingen treffen voor de volgende dagen. Ik wil namelijk voorbereid zijn voor zondag zodat ik zonder zorgen kan aankomen in Otranto, aan de zee gelegen. Ik ruim alles op in het appartement omdat ik niet weet of er andere verblijvers komen en sluit mijn deur af. Ik kan naar de stad om gewoon eens te gaan ontdekken. Als ik aankom rond 9 u is het nog stil. De eerste winkels gaan later open en ook sommige kerken zijn nog gesloten. Ik loop in en uit en loop rond maar zonder doel. Rond 10 u ga ik een ijsje kopen want het is al enkele dagen geleden dat ik die smaak nog ervaren heb. Deze namiddag zal het er ook niet van komen daar ik rond mijn verblijfplaats geen gelateria heb opgemerkt. Ik dwaal door de straten, bezoek de resten van het amphitheater en loop rond de burcht in het centrum om dan uiteindelijk te landen bij de obelick en 1 van de toegangspoort tot de stad. Mijn oog wordt getrokken door een triomfboog/inkom en ik loop die richting uit. Als ik nader zie ik verschillende bloemkraamjes en besef dat ik bij de ingang van het kerkhof sta. Vandaag ga ik niet op bezoek maar loop wel het nabij gelegen museum voor oudheid en archeologie binnen. Het is een univeriteitsmusem en niet zo groot maar de foto's van de recente opgravingen zijn wel interessant en vooral de opvolging is leuk. Ongelofelijk wat er nog verscholen ligt onder de grond. Lang blijf ik niet in de stad en neem boodschappen mee zodat ik verder kan tot morgen. Deze namiddag rust !!
3/10/2019 : Torchiarolo - Lecce : De we van de zingende kettingzaag
Na het onweer van vanacht en de voorspellingen voor vandaag zag ik er een beetje tegenop om op te staan. Ik loop niet graag in de regen. Maar de weg roept en zijn stem is veel luider dan de mijne en dus vertrek ik. Zoals vele keren zijn de straten doods en nog doodser als ik de weg volg die langsheen het kerkhof loopt. Vanaf dat punt is het eenzaam. Ik kom niets tegen uitgezonderd als ik een straat oversteek en er toevallig een auto langs rijdt. Rustig en mooi wandelen. Het enige dat ik hoor zijn kettingzagen in de verte. Die geluiden klinken als een in memoria voor alle zieke olijfbomen. De streek is erg getroffen door de ziekte en ganse plantages van oude bomen sterven af en gaan voor de bijl. Spijtig want het moet heel mooi geweest zijn destijds. Het pad is geen asfalt, dus weinig verkeer, dus weinig afval. Op een bepaalde plaats worden langsheen de uitgestippelde weg ganse percele gerooid en is er geen herkenningspunt van de route te herkennen. Overal zijn wegen gemaakt om gemakkelijk het hout weg te halen en percelen die zwaar aangetast zijn worden niet meer onderhouden. Ik sta stil en mister smartphone kan mij niet helpen. Alleen een natte vinger en de zon kunnen mij een richting aangeven. Ik loop gewoon door een perceel met hoog onkruid in de hoop een weg tegen te komen en luister goed naar geluiden van voorbij rijden auto's in de verte. Met geluk bereik ik een weg en vind ik ook een ijkingspunt ' de Abbazia di Santa Maria di Cerrante' die ik ook op mijn kaart vind. Oef ! Van hieruit tot Lecce verloederd de weg en ben ik het mooie pad kwijt. Het moet hier vroeger wel mooi geweest zijn daar er een fietslus is uitgetekend die langsheen de monumentale olijfbomen loopt, net zoals enkele dagen geleden. Alleen hier is alles dood en zie je geen fietsers meer. Spijtig voor de streek en omgeving want volgens mij bevindingen kan je hier de grond niet bewerken voor andere teelten. De lege gronden zijn opmerkelijk bezaaid met grote rotsen en ik denk dat de olijfbomen juist tussen die stenen zijn aangeplant en er ook willen groeien. Het is wel een En/En verhaal. Ik loop stilaan naar een dorp toe en moet , de weg volgend, door een kmo zone. Ik hoor en zie de stad al in de verte. De wegen zijn bezaaid met afval en op de koop toe gaat het licht regenen wat alles nog grauwer maakt. Een stad binnen stappen is altijd een grote beproeving en de weg zoeken nog moeilijker. Hier zijn op veel plaatsen geen straatnamen vermeld of zijn ze verwijderd. Toch vind ik mijn weg en rond 12u kan ik aanbellen op het mij opgegeven adres via Bramieri 7. Die mevrouw die komt opendoen valt uit de lucht want op dit adres is er geen B&B. Na een telefoontje zijn we wijzer en moet ik bij Gino zijn en niet bij Carlo Bramieri. Gelukkig lopen de straten in elkaar over en moet ik niet ver terug. Ik kan hier verblijven in een appartement dat in 3 kamers is verdeeld en daar ik alleen ben heb ik voor vandaag het hele appartement voor mij alleen. Ik heb nog een tweede nacht geboekt om morgen rustig de stad te verkennen die 2 km ver gelegen is, hopelijk blijf ik alleen.
2/10/2019 : Brindisi- Torchiarolo : Eenzaam wandelen mooie wegen
Vandaag terug op stap en de stad achter mij laten. Eenmaal uit de stad word ik een kleinere weg opgestuurd en van daar is het rustig. Je kan de auto's tellen die ik tegen kom en dus kan ik naar hartelust laveren over straat. Ik probeer mijn plannetje te linken aan de merktekens maar kan daar moeilijk aan uit. Gelukkig staan de merktekens op de juiste plaats en moet ik weinig zoeken. Wel komt bij mij nu de gedachte op ; als ik nu omgekeerd loop, vind ik het dan? Ik twijfel. Ik kan het ook niet memoriseren daar het voor over 10 dagen zou zijn. Ik loop langs percelen druivenranken waar ze mechanisch de pluk doen. Destijds had je 10 man nodig voor de pluk en 1 man voor het transport. Die is gebleven en 1 man doet de pluk, en het gaat vooruit. De wegen zijn op bepaalde momenten wondermooi tussen de olijfbomen en proper. Ik heb een warm gevoel bij zoveel moois. Het enige wat het beeld verpest is een gigantische elektrische centrale die ik van ver zie en lang zie. Het zijn niet alleen druiven en olijven maar ook veel groenten. De mensen zijn druk bezig maar hebben wel de tijd hun hand op te steken. Van caffé/bar weinig te bekennen en dus moet ik maar doorlopen, eenzaam op deze wegen. Op een bepaalde plaats moet ik door een bosje en dan zijn de merktekens gewoon op een steen aangebracht in mijn looprichting. Dus omgekeerd zie je niets en als je dan gewoon volgt kom je ik weet waar uit. Geen bus, geen huizen, niets. Ik ga heel hard moeten overwegen of ik bepaalde wegen wel ga terugkeren maar de tijd brengt raad. Hier dicht bij het stadje is de weg goed aangeduid en loop ik voorbij opgravingen uit de romeinse tijd, ik kan de weg waar ik op loop zo herkennen. Het enige dorp onderweg is mijn eindstation en ik wordt hartelijk ontvangen door de mensen die dit project organiseren. Ik verbijf vandaag in een kleuterklas en deze avond ben ik uitgenodigd voor het grootvaderfeest in de zaal van de voormalige school. Party, we zien wel.
1/10/2019 : Brindisi : Voorbereidingen treffen voor 17/10
Het is goed dat ik vandaag een rustdag gepland heb. De komende weken zal dat wat meer gebeuren daar ik nog 16 dagen heb voor mijn terugkeer naar Belgie en maar 6 dagen moet stappen tot mijn einddoel. Het plan is dat ik nog 1 rustdag neem in Lecce en dan stap tot Santa Maria di Leuca. Onderweg kan ik zien waar het leuk toeven is en kan ik bij aankomst beslissen wat ik met mijn overige dagen doe. Dan wordt het maar echt genieten. Misschien stap ik nog terug maar de lange afstanden vallen er dan van tussen. Een dag rusten begint alvast om 5 u want ik ben toch wakker. Om 6u was ik mijn kleren al aan het wassen. 7u gaan ontbijten in een caffé. Dan plannen voor de volgende dagen zodat ik met een gerust hart verder kan. Om 9 u de stad in om de vertrektijd van de overzet na te gaan want de vlieghaven ligt op loopafstand van de stad. Max. 1 uur lopen. Dan de stad verkend met de resten van een ver verleden. En dat mag je letterlijk nemen als je nog een deel straat kan zien van 2000 j geleden. Wel mooi bewaard met de funderingen van de omliggende huizen. De ondegrond heeft iets te vertellen !! Om wat meer te weten te komen sluit ik dikwijls aan bij een groep toeristen met gids. Je steekt altijd iets op van de uitleg. Zo wordt het 12 u en kan ik gaan eten. Wat de rustdag steeds op het programma heeft is slapen in de namiddag. Heerlijk in de koelte. Dan vlug weg om naar het kerkhof te gaan om te bezoeken en foto's te nemen. Wat boodschappen doen en overbodige zaken uit mijn rugzak halen die ik de volgende dagen niet nodig heb en kan oppikken wanneer ik naar huis ga. Het zal een verschil maken in gewicht. Als alles geregeld is geniet ik nog van de avond en zet ik mijn wekker voor morgen.
30/09/2019 : Torre S. Sabina - Brindisi : Langsheen de zee wandelen
Het was een woelige nacht zoals vele vorige nachten. Sinds het volle maan is geweest kan ik moeilijk de nacht doorslapen alhoewel ik toch wat doe overdag. Om 5 u al op maar het is dan nog donker.het is niet kou maar de dauw heeft zich overal op gelegd en mij aankleden is wat kil. Van zodra de zon wat zal schijnen weet ik niet meer dat alles klam was.Na mijn broodje opgegeten te hebben en mijn medicijnen te hebben genomen volg ik mijn pad. Eerst nog een bericht naar huis sturen zodat ze daar weten dat alles met mij OK is. Het is hier niet duidelijk hoe ik moet lopen maar rechtdoor staat er getekend. Nu moet ik over duinen en stranden om aan een natuurgebied uit te komen. Vanaf hier wordt de weg verhard en meestal asfalt. De quota van deze etappe gaat wel veel bergaf als ik een lange tijd langsheen een autostrade moet lopen, bij wijze van spreken op 1m van de vangrails. Als ik iets later op een secundaire weg een bar half open zie, ga ik toch aanklopppen en met geluk want het is de enige die ik vandaag zal zien. Alles lijkt hier toe en verlaten. Ik denk dat gisteren de laatste zomerdag moet geweest zijn. Nu sluiten om maar pas eind april te openen. Ik volg mijn weg en al snel ben ik Brindisi waar ik met de dienstdoende veerboot in het centrum geraak. Rond 12 u kan ik inchecken en kan ik mij douche en scheren. Ik vind mij onmiddellijk een andere mens. Ik kan nu gaan eten en nadien genieten van rust. Morgen blijf ik in Brindisi om de batterijen te laden en voorbereidingen te treffen voor over 17 dagen wanneer ik hier overnacht alvorens naar huis te reizen.
Ik heb gisterenavond nog een menutje gaan eten. De prijzen in de winkeltjes waren zo opgedreven dat je ofwel niet moest eten ofwel een alternatief zoeken. Mijn menutje bestond uit een biertje, een pizza en een grote beker frieten. Met die frieten zou ik al genoeg gehad hebben maar ik heb ook een halve pizza gegeten. De rest heb ik meegenomen en dat kwam mij goed uit. Om 6 u zag ik de eerste gloed aan de horizon en met een koude boterham met kaas en hesp heb ik genoten. Zalig en rustig. Ik moest juist op tijd klaar staan om mee te rijden en om 7u30 kon ik al stappen. Misschien wel de mooiste wandeling tot nu toe. Bijna de hele weg heb ik gelopen op een beschermde weg 'Appia Traiana'. Nu de provincie heeft er een andere naam aan gegeven voor fietsers en ook ingericht zodat er rustplaatsen zijn voor die fietsers. Het enige wat ontbracht was een kraantje met wat water.. De weg afgeboord met muurtjes en alleen maar oude, genummerde bomen. Veel van de oude boerderijen, Masseria, zijn omgetoverd tot B&B of agriturismo met veel weelde. Mooi rustig en je hebt altijd iets te zien want die knoesten van bomen hebben meestal unieke mooie vormen. Weinig of geen verkeer alleen wat boeren die aan het werk zijn om rond de olijfbomen alles op te kuisen en te rollen zodat ze straks kunnen oogsten. Al die cirkels rond de bomen die elkaar overlappen en een geheel mooi beeld geven. Onderweg even halt gehouden om een druide altaar, hier menhir genoemd, te gaan bekijken. Wat verder loop ik een andere pelgrim en twee wandelaars tegemoet. 3 fransen die gestart zijn in Monopoli en die korte etappea stappen. Ik krijg eindelijk gehoor in een klooster waar ik had gevraagd te kunnen overnachten maar voor vandaag waren ze gesloten. Ik heb dus nog geen slaapplaats maar wel een plan. Daar de rit van morgen naar Brindisi 32 km telt wil ik onderweg eten, rusten, water tanken en wat kopen en verder stappen, la providence tegemoet. Vind ik niets dan slaap ik onder de blote hemel, we zien wel. Ik rust 2 uur en dan kan ik weer verder. Een paar km verder laat ik mijn oog vallen op een reeds afgesloten strandbar met houten terras omheen dicht bij de zee. Nu is het afwachten wat de avond brengt. Stilaan vertrekt iedereen en blijf ik alleen achter. Ik eet mijn brood op en geniet van de rust bij een lekker biertje. Er komen mensen en ze gaan en rond 8 u ontrol ik mijn slaapmat en slaapzaak en maak mij klaar om te gaan slapen. Mijn gevulde waterzak kan dienst doen als hoofdkussen en daar liggend kan ik de sterrenhemel bewonderen.We zien wel wat de nacht brengt maar ik ben op avontuur !!!
28/09/2019: Monopoli - Torre Canne : Genieten van de zee
Ik heb vanacht slecht geslapen, ik had het te warm. Na veel woelen opgestaan om 4u30 en ik heb wel altijd iets te doen. Ik kon dan ook op weg en genieten samen met andere plaatselijke wandelaars van de frisse zeelucht en opkomende zon. Het begin van de etappe liep niet naast de zee maar op een 100 m af doordat de Lido's hier de ruimte naast de kust inpalmen. Na een tijdje draaide de weg toch naar de zee en mocht ik even proeven van de rotsachtige zeelijn waar de mensen komen zonnen. Mooi maar het is vooral uitkijken waar je de voeten zet. Dit ruwe strand komt uit op een weg die ik dan 15 km volg. De ene moment achter Lido's het andere moment langs de kust. Een beetje afwisseling is aangenaam en doet de tijd en kms vooruit gaan. Ik moet ook nog een klein dorpje passeren. Dus links van mij de zee/strand of Lido's en rechts allemaal landerijen waar volop groenten worden geplant, dikwijls onderbrokem door parkings en 1maal door opgravingen uit de Romeinse tijd. Als ik Torre Canne nader moet ik naar rechts om naar mijn slaapplaats te stapppen aan een Santuario van Pozzo Guacito. Hier ben ik de auto's kwijt en loop ik voor het eerst door een vijgenboom aanplanting. Wat verder zijn er weer olijfbomen maar dan heel oude. Mooi hoe ze hum stam vervormd hebben. Alleen oude bomen tot het Santuario. Spijtig genoeg ben ik aan het verkeerd adres of niet. Het is zo dat de opvang van de pelgrims niet aan het Santuario plaats vindt maar in Torre Canne, 5 km terug. Gelukkig rijdt er een bus en kan ik de wachttijd doden met in een plaatselijk restaurant te eten. InTorre Canne is het wachten tot de pastoor aankomt om mij in te schrijven en om te kleden. De zee is 30m ver en dus kan ik vandaag even de zee induiken. Het is een kleine vakantie dorp voor Italianen en buiten de vuurtoren valt er niet veel te zien. Ik kan slapen maar moet morgenvroeg om 7u30 mee met de pastoor die de mis gaat voorgaan aan het Santuario. Ik kan vandaar mijn reis verder zetten.
27/09/2019 : Mola di Bari - Monopoli : de trein volgen.
Het was geestig om het doen en laten van mijn gastvrouw te volgen gisteren. Gans de dag was ze hevig bezig allerlei zaken te regelen voor haar B&B en dat deed ze voortreffelijk, niets was haar te veel.. Maar om 18u veranderde de vrouw en kleedde ze haar op om samen met stadgenoten buiten te komen. Om 19,u was het huis voor mij. Ik denk dat dit het italiaans ritme is. Tijdens de zomer is het ondragelijk in de namiddag buiten te komen en dus komen ze maar laat buiten om toch wat sociaal contact te hebben. Het moet elke dag hetzelfde ritueel zijn maar voor hen is dat hun leven. Maar deze morgen was ze er ook bij voor het ontbijt. Het is voor mij de eerste keer in Italie dat ik zo verwend werd. Op tijd de weg op en het leuke vandaag is dat weer een stadje , Polignano, onderweg ligt. Het is vandaag weer wat zoeken omdat ik een paar keer de spoorweg over moet en veel van de slagbomen zijn afgeschaft sinds mijn boekje is uitgebracht en dus moet mister smartphone in de bres springen.Ik geraak snel in de toeritische stad Polignano maar sla het toeristische van mijn weg over om snel de stad door te lopen. De straat die ik volg noemt nu voor mij de Gelatostraat omdat er veel gelateria's in gehuisvest zijn. Het volgende stuk weg is minder fraai omdat de secundaire weg vlak naast de SuperStrada ligt en je net op een snelweg loopt. Dit duurt maar een paar kms voor dat ik een gewone straat in kan lopen die langs de zee de stad bereikt. Ik ben juist op tijd om mij aan te melden voordat de paters gaan eten. Altijd plezant om dan mijn schoenen uit te doen en ook te gaan eten. De terminus van vandaag was Piazza San Fransceco di Padua, naast de spoorweg gelegen. Ik hoop morgen toch minder sporen te zien.
26/09/2019: Bari- Mola di Bari : Hindernissenparcours.
Om 6u30 heb ik er al één moeten wakker maken! Ik had nochtans verwittigd dat ik zo vroeg mijn sleutel zou komen omruilen voor mijn pas dat ik in garantie had gegeven voor de sleutel. Je weet nooit!! Ik was wel blij zo vroeg op te zijn. En op pad te gaan want dan kon ik de zonopkomst nog bijwonen vanuit de eerste logie. Het eerste deel van de weg liep op de 'Lungomare' de dijk bij ons en daar ik naar het zuiden liep was het een mooi beeld. Ik liep er niet alleen maar met tal van mensen die s'morgens even gaan joggen. Dat was echt leuk en dikwijls kwam ik dezelfde lopers tegen die zich onderweg keerden en mij terug tegen kwamen met fellicitaties en moedberichten. Op mijn plannetje stond een klein stuk langs de kust aangegeven maar dat stukje duurde 2 uur bijna, ongeveer 10 km. Leuk. Eens de weg het land in liep moest ik de trein volgen. Dikwijls langs een stort zoals we dat stilaan gewend zijn. Dan moest ik eens over een brug van de spoorlijn om iets verder gewoon over te stappen aan slagbomen. Buiten het feit dat deze nu verwijderd zijn en ik dan langs een heel drukke weg zou moeten lopen. Dan toch maar even spoorlopen en met wat klauterwerk de route volgen. De volgende overgang was een tunnel onder de spoorlijn die afgezet was omdat er water in stond. De oplossing was dan maar even langs de zijkant, dat iets verhoogd is, pootje baden. Mijn voeten zijn droog gebleven en dat was het bijzonderste. Nu een veldpad volgen dat gelegen is tussen zee/drukke weg en spoorlijn, maar zonder last van beide daar ik tussen de wijnranken liep voor eetdruiven, totaal nog niet rijp( ik heb ervan geproefd). Zo bereik ik snel Mola di Bari en de via Veneto. Een mooi en proper stadje aan de zee gelegen maar zonder zand- of kiezelstrand, dus weinig toeristen maar wel smakelijke vis. Ik word hier vriendelijk onthaald met een koffie en al mijn vragen worden met de glimlach beantwoord. Blij dat ik hier kon stoppen, rusten en genieten.
Ik heb gisterenavond moeten leren werken met mijn aangekochte tablet om zo mijn email te lezen, mijn ebooks te kunnen lezen, vrtapp te installeren, bloggen installeren enz. Ik kan al het noodzakelijke doen maar mijn foto's inporteren op die tablet leek mij niet te zullen lukken. Dan maar 1 oplossing en dat is hulp gaan vragen in de winkel waar ik de tablet gekocht heb. Om 9u stond ik in de winkel en ook zij hebben verschillende opties nagekeken om de foto's op te laden. Via een nanoSD kaart die ik in een SD kaart kan schuiven kan ik nu verder. 1uur zoeken met 2 man + SD kaart geef de prijs van 10. Dat doen ze dan wel weer, mensen helpen. Nu kon ik de oude stad in om nog wat te zien en pittoresk aan Bari zijn de kleine straten waar de vrouwen buiten speciale pasta, schelpjes, zitten te maken en natuurlijk te verkopen. Alle toeristen lopen er langs en je moet even geduld uitoefenen zodat je een beeld zonder toeristen kan nemen. In de cattedraal kan ik mijn Cerdenziale laten afstempelen en de mooie omgeving bewonderen. Mee met de stroom toeristen bezoek ik nogmaals de crypte van St Niklaas waar Orthodoxen aan het bidden zijn, innemend. Dan even naar de zee en buitenkant stad om via een andere weg terug naar mijn hotel te lopen. Zo ontdek ik de winkelwandelstraat met ook eem Legoshop en het rijkere kwartier van de stad. Om 12 u schuif ik terug mijn benen onder tafel zodat ik nadien kan rusten. Het heeft mij nog wat moeite gekost om mijn foto's op te slaan maar dat is gelukt behalve dat ik geen klein foto's zie maar een icoon + nummer foto. Niet eenvoudig om bij de teksten de bijlage te droppen. Voor mij is dat bloggen een goede manier van rusten in de namiddag omdat ik moet zitten, benen gestrekt en iets doe. Geweldig. Ik ben nog een ijsje gaan zoeken dat even lekker is als in het toeritisch kwartier maar de helft kost, als dat niet lekker is. Morgen verlaat ik Bari en heb er wel van genoten ondanks het slechte hotel.
Ik ben een paar dagen off-line geweest door problemen met mijn tablet. Ik kreeg ze niet meer opgestart en was genoodzaakt een hersteller te zoeken maar in de kleine dorpen/steden was dit niet te vinden. Gelukkig was ik maar een paar dagen verwijderd van een wat grotere stad, Bari, waar ik wel een oplossing zou/moest vinden. Ik ben zo gewend aan mijn tablet om s'avonds zaken te regelen dat ik mij nu een beetje gehandicap voelde. Gisteren een oplosing gevonden maar heb nog de hele avond gewerkt om het zaakje op de rails te hebben, ondertussen konden de benen rusten. Ik ga de volgende etappes nu gewoon op deze datum opmaken zodat iedereen kan volgen en binnen een paar dagen verander ik dan de datums naar de reeele datums.
24/09/2019: Bitonto- Bari : De wandeling naar het strand
Vandaag verjaar ik en de eerste SMSen lopen binnen. Hartverwarmend en ik hoop dat het een dag vol verassingen wordt. Ik heb de 61 gehaald en dat is al/misschien een heel mooi geschenk. Ik had van de verhuurder een kaartje gekregen om deze morgen te gaan ontbijten in de Bar Cattedrale. Bij mijn aankomst gisteren en mijn avondwandeling had ik niet gelet waar ik moest zijn. Om 6u 45 gaan zoeken op de piazza maar niets gevonden. Ook bewoners konden mij niet helpen en zodoende ben ik dan maar om 7 u vertrokken wel met wat brood achter de kiezen en yogurt. Ik zal wel een bar vinden onderweg. Dat laatste was minder waar want ik heb moeten stappen tot het begin van het strand alvorens ik kon zitten en een koffie bestellen. Bij het verlaten van Bitonto nog een mooi kerkje binnengelopen, prachtig. Het pad dat ik moet volgen kronkelt zich door landerijen en op het einde kom ik in een industriezone die verbonden is met de luchthaven. Ik loop dan langszaam richting strand via veel omwegen en de slaapsteden van de stad. Een zalig gevoel op het strand aankomen en langs de lungamare naar de stad lopen. Bari is een havenstad waar veel vrachtwagens inschepen voor Griekenland, Slovenie, Turkije, enz. Door dat trafiek verlegd mijn wandeling langs de kust zich door woonwijken en industrie. Het grootste probleem dat ik opgelost wil zien is mijn tablet. Als ik beslis mijn smartphone te raadplegen om mijn slaapplaats te zoeken meld mijn scherm me dat ik daar de laan moet verlaten en de straat in moet. Ik ben dan op 700 m van mijn eindpunt. Ik ben pas de straat in of ik merk jet logo vaan Samsung op dozen van een winkel gespecialiseerd in hun printers en toners. Ik vraag daar waar ik een herstellingplaats kan vinden voor mijn tablet en zij verwijzen mij naar de buren die allerlei herstellingen uitvoeren. Na een paar tests en het proberen erop te starten is de conclusie dat het de batterij zou zijn, kostprijs 80 + werk. Ik vraag of ze toevallig geen occasie hebben en ja daar kunnen ze mij mee helpen. Ze helpen mij de basis aan te passen en ik heb een oplossing voor 50. Ik weet deze avond wat doen!! Als ik op mijn overnachtingadres, midden centrum, aankom merk ik dat alles wat een mens zoekt aanwezig is. Een winkel aan de voordeur, een betaalbaar eetgelengenheid rechtover, enz. Nu vragen om in te checken maar dat gaat maar vanaf 16 u. Gelukkig kan ik mijn rugzak achterlaten, schoenen veranderen en het nodige meenemen zodat ik vrij kan rondlopen. Na het eten wat gaan rusten in een park en de oude stad ingewandeld zodat het snel tijd was om mijn sleutel op te halen. In mijn leven heb ik al in heel mooie hotels verbleven en ook in heel duistere maar dit spant de kroon. Het heeft veel voordelen maar het is meer dan afgeleeft. Ik kijk naar de positieve en ga door. Het is maar om te slapen, ik kan douche en als ik andere kamers binnengluur valt het mijne qua oppervlakte best mee. Ik kan deze avond door met het werken aan mijn tablet. Wat een verjaardagcadeau al die toeval en als ik mijn dag overloop dan ben ik een heel gelukkig mens. Morgen rustdag en even genieten van Bari.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
