Gisterenavond al beslist om vrij vroeg te vertrekken want deze etappe is niet zwaar qua lopen of afstand maar loodzwaar door de warmte, gebrek aan schaduw en drinkwater. De gronden worden hier vooral gebruikt voor de teelt van rijst, hun risotto, en dus zie je overal water, de velden staan onderwater, de kanalen komen en gaan en maken ook onze weg. Weg van de grote wegen en dus wordt de afstand tussen de twee steden wat verlengd, ik schat toch met 3 km. Maar je leert toch allerlei zaken onderweg. Vroeg in de morgen zag ik al een boer op zijn brommertje met zijn schop voorbij rijden en ik ben hem ook blijven terugzien tijdens een tijdje omdat hij de irrigatie ging controleren. Wat verder een tractor met eigenaardige wielen om de rijstvelden te besproeien Maar je vind er geen drinkbaar water. Ik kom maar 1 dorp en 1 gehucht tegen onderweg en dus moet ik zuinig zijn met water. De kraantjes onderweg zou ik leeg drinken. Ook kom ik allerlei nieuwe vogels tegen die leven op die rijstvelden. Ik ben toch blij als ik na 5u30 de buitenkant van de stad binnen loop en schaduw kan opzoeken. Het is dan nog 45 min. zoeken naar mijn ostello maar dan is het leed geleden en kan ik rustig gaan eten en wachten tot ik kan inchecken. Na wat gerust te hebben ga ik wat wandelen in de stad en waar ik gisteren hard heb moeten achter zoeken moet ik vandaag de gelatos weren. Vercelli is een mooie stad en een bezoek meer dan waard. Ik voel me zo meer en meer naar het zuiden lopen. Voor de volgende dagen ga ik trachten hetzelfde ritme aan te houden zodat ik de hevige warmte ontloop. De inzet van de Ostellos is ongelooflijk. Wij verblijven hier tegen donatie, maar ze helpen u waar ze kunnen. Formidabel zou Stromae zeggen.
Gisterenavond zijn we lekker gaan eten, mijn 2 franse pelgrims en ik, in een nabijgelegen restaurant die een speciale menu aanbied voor reizigers zoals wij. Heel lekker en goedkoop. De gastvrouw had aangegeven dat het ontbijt om 7u30 zou zijn en ik heb me daaraan aangepast daar ik vandaag maar 17 km moest stappen tot Santhia. De gastvrouw van ' Il movemento lento' had heel wat ervaring met slow motion reizen en ook mooie foto's . Daar heb ik deze morgen nog staan naar kijken in haar trappenhuis. En zo voorgesteld in wat foto's wordt je nog meer gemotiveerd om verder te stappen naar die mooie plaatsen. Ik moest vandaag allerlei zaken regelen zoals mijn schoenen in ontvangst nemen dat vrienden van mijn neef Gustaaf zouden meebrengen uit België, wat herstellingen laten uitvoeren en tenslotte een kapper zien te vinden. Ik had 2 opties om hier te komen en nam da veiligste langs weiden en akkers, over autostrades en onder hogesnelheidslijnen maar vooral zeer veilig. Ik denk dat ik maar één stadje ben tegengekomen maar ook daar zijn ze volledig in de ban van de VIA. In het centrum van de stad kan je er al een winkelruimte vinden voor allerlei info. Ook het stadje 'Cavagliá ' was best gezellig. Het is nu volledig vlak en ik loop langs kanalen tussen de akkers die de gronden irrigeren. Zoals die kleine beekjes uit de bergen een stroom vormen verdelen de Italianen deze stroom terug om hun gronden te irrigeren. Best doeltreffend en een systeem dat al eeuwen moet bestaan. Hier zal maar weinig water naar de zee vloeien, denk ik. Het water hebben ze ook nodig voor hun rijstcultuur te onderhouden en hiervan zie ik vandaag de eerste velden. Spijtig genoeg zijn dat ook de ideale broedplaatsen voor de muggen. Santhia is niet zo bijzonder maar qua organisatie voor de VIA fantastisch. De vrijwilligers helpen u zo veel mogelijk en geen vraag was te veel. Zo begeleide ze mij tot bij de kapper, eetgelegenheid of hersteldienst. Wat mij vandaag het meeste energie heeft gekost is het zoeken naar een gelato. Overal vindje hier ijs maar voor artisanale gelato heb ik wel gans de stad doorkruist en gevonden. De beloning was navenant. In wil nog eens dank u zeggen aan Gustaaf en familie en aan zijn vriend Jackie voor de moeite die hebben gedaan om mijn schoenen in Santhia te krijgen.
Na een woelige nacht, we lagen met 5 in 1 kamer, waarvan 1 snurkte, 2 laat kwamen slapen, de venster open bleef voor de koelte maar veschrikkelijk veel kabaal binnen bracht van de stroom heb ik mij overslapen en pas om 5u 20 opgestaan. Om zo weinig mogelijk lawaai te maken had ik mijn rugzak en schoenen reeds buiten gezet en kon ik tijdig
' ontbijten' en vertrekken. Het was deze morgen al warmer en het is goed zoveel mogelijk van de koelte te genieten. Gewoon wandelen en dikwijks worden we omgeleid om een oude kerk of ruïne te aanschouwen maar het houdt ons ook weg van het verkeer. Van iets hoger kan ik ook zien hoe de vlakte zich uitbreidt. Een mooie wandeling, goed bewegwijzerd en aangenaam lopen. Ik voel de warmte zo stijgen en ik zoek elke schaduw op. Ik wandel van dorpje naar dorpje en overal zie je beweging en initiatieven rond de VIA. Ik kom zo langs een oude abdij die nu zetel is van een wijnboer, met feestzaal, zicht op het meer, wijnproeverij en binnenkort hotel, misschien ook voor gegoede pelgrims. Wel een mooie locatie en ik ben blij dat ik even de toerist was. Ik stap door naar Ropollo mijn einddoel. Voor de middag kan ik nog wat eten kopen zodat ik s'middags wat kan eten. De gastvrouw komt om 1 uur aan en dan kan ik me omkleden en rusten. De zon brandt al wat harder en het is goed vroeg te lopen. In de namiddag ga ik 1 km terug naar Viverone om even langs het meer te lopen, een ijsje te kopen waar ik de proefklant was voor een beginnende verkoopster en wat aankopen te doen. De gelato was heerlijk en terplaatse gemaakt wat mij 20 min gekost heeft om mij gevraagde smaken te hebben, maar de moeite waard was. Het is ongelofelijk hoe de Italianen zich hier verplaatsen om een ijsje te gaan eten en dat samen doen zoals wij op café gaan.
Ik was deze morgen vertrekensklaar als de gastvrouw mij op mijn ontbijt wees. Spijtig genoeg had ik al gegeten en dus kreeg ik een stuk taart mee voor onderweg. Iets buiten de stad word ik terug de heuvel opgestuurd om tussen de wijngaarden te lopen. Soms mogen we zelfs onder de pergolas lopen, echt leuk. De bruikbare ruimte tussen de 2 rotswanden zijn nog steeds nauw en dus loop ik soms tussen de autostrade en treinbedding maar heel veilig want zonder verkeer. En plots gaat die ruimte uitbreiden en wordt het veel vlakker en gemakkelijk lopen. De km gaan nu goed vooruit onder de voeten. Maar voor Ivrea moeten ze gewild en voor de veiligheid ons toch nog eens herinneren hoe de weg geweest is, weer wat omhoog en door bosjes maar alles wel veiliger en we zijn het ook al wat gewoon na die vorige dagen. Door het vlakker worden van het landschap worden er ook wat meer vochtige plaatsen gecreëerd en dus ideaal voor de muggen. Het duurt niet lang of je wordt overstelpt door die vrienden en dan helpt alleen een spuitbus. Een lange afdaling brengt mij in de stad Ivrea waar ik eerst lunch voor ik de canoëclub ga opzoeken. Die ligt in het centrum van de stad aan op andere oever van de stroom. Een kunstmatige dam over een grote lengte maakt dat de stroom ook over die lengte breek en neerklets met het nodige kabaal. Een ideale omgeving voor een canoëclub, waar volgende maand de wereldkampioenschappen worden gehouden. Deze organisatie houdt zich ook bezig met bewijzering van de VIA en er moet gezegd dat die de laatste dagen fel verbeterd is. Waarvoor dank !! In de namiddag een gelato gaan halen en de stad even doorkruist, gezellig. s'Avonds gewoon vergeten mijn brief voor de blog op te maken maar wel de foto met de Ferrari's .
Deze morgen was de kerk tijdig open zodat ik mijn bijdrage en de sleutel veilig kon achterlaten. Vandaag geen gehaast want het is maar 16 km en dat is goed na die drukke dagen. Ik loop echt Italië binnen zoals ik het graag zie met zijn oude dorpen, opgekuist en netjes, mooie plekjes, speciale zerken op het kerkhof en natuurlijk zijn eten en gelato's. Op onze weg kom ik weer een stuk heirbaan tegen met een boog en ook de bru St Martin is romeins en de oude stenen liggen er deels nog. Het is echt niet ver lopen tussen de dorpjes en telkens kom je speciale plaatsen tegen. Het wordt hier ook meer bewoond met zijn voor en nadelen. Spijtig is dat veel kerken gesloten blijven om diefstal te voorkomen maar intussen kunnen wij er ook niet van genieten. De nieuwe opdracht luidt niet te lang 'toeristen' want anders geraak ik nooit in Rome. Wij moeten over oude bruggen, waar geen verkeer meer mogelijk is en zo via veilige wegen. Dikwijls krijg ik nu de keuze mijn route te verlengen om nog meer mooie plaatsen te zien, op dit traject 3 maal wat het zou verlengen met 3 uur. Maar Pont St Martin is ook al mooi en vandaag moest ik zeker wat rusten. Het is immers elke dag wandelen. Op de hellingen telen ze zie ook druiven maar dan op pergolas. Iets heel speciaal maar alles zal zijn redenen hebben. Ze zijn zich hier ook meer bewust van de pelgrimsen op de Via Francigena en dikwijls zie ik nu aanbiedingen om goedkoper te eten of te overnachten. Ze hebben de nieuwe economie ontdekt en helpen ons ook zo onze route te maken. In het touritisch bureau ben ik ook de mappen gaan ophalen met de reisroute, etappes en alle nodige uitleg voor de route.
Het was een korte nacht als ik deze morgen uit de kamer wegglipte. Laat gepraat en met de man die geweldig snurkte was ik om 5 u al buiten. Naar de kerk gestapt, bergop, en daar eerst gegeten en medicijnen genomen, zalig uitkijkend over een slapend dorpje. De benen en voeten deden al heel wat minder pijn. Vandaag zou een korte etappe zijn en bij berekening zou ik al om 10 u aangekomen moeten zijn. Het verhaal van gisteren herhaald zich en dan begrijp ik dat die etappes korter zijn. De moeilijkheidsgraad van deze weg schat ik hoger in dan het naar boven gaan of afdalen van de St Bernard. De beroemde Cinque Terre is hier tegen een wandelingetje. Ik vraag me soms af of oudere mensen dit wel aankunnen. In ieder geval kom ik niet uit met mijn berekeningen en loop ik er een 3 kwartiers langer over maar geraak ik gelukkig veilig en wel in Vérres. Zoals gisteren kan ik ook weer genieten van oude brugjes of uit de hoogte kijken naar een parking van een hotel 'Billia' dat vol staat met die Ferrari's ( foto morgen) dat ik gisteren omhoog zag razen. Voor de rest blijft het af en toe lopen langs of op die aqueducten en omlaag kijken waar je je voeten zet. De wegen dat we belopen zijn volgens mij oude muilezels paden en volgens een priester die ik tegen kwam geen Via Francigena .Ik kan nu genieten van de winkels die zondagvoormiddag open zijn om wat boodschappen te doen want zondagnamiddag zijn de meeste dorpen, steden dood. Het zal nog spannen om aan een gelato te geraken, wat ik gisteren ook gemist heb. Om 7u30 was alles dicht en hier blijven de gelateria's niet open tot laat s'avonds, elke streek zijn cultuur.
Na het ontbijt dat ik in het hotel neem, kan ik om 7u20 vertrekken. Een medepelgrim klaagde net als ik van zijn dijspieren. Ik was vergeten dat ik die had, maar vandaag heb ik ze de héle dag gevoeld. De weg gaat nog veel omhoog en omlaag ,de bergwand volgend of om een beek te overbruggen maar vlak blijft het al sinds niet. We lopen geregeld via aquaducten die zorgen voor het irrigatiesysteem en die delen zijn vlakker. Ook dalen we naar dorpen en dat heeft dan zijn voordelen dat je een lekkere koffie kan drinken tussen de locals. Deze etappe vergt veel energie en de warmte komt ook meespelen. Gelukkig kom je voorbij mooie monumenten die u alle lasten doet vergeten maar veel tijd trek ik niet uit omdat de spieren onmiddellijk gaan verstramen. Ik volg de rivier maar het is nergens vlak egaal met de rivier. Ik moet het dal zo uitlopen er is geen andere weg. Onderweg kom ik ook andere pelgrims tegen die hun tocht korter gemaakt hebben of mensen dat ik gisteren al tegen kwam. Maar veel zijn het er niet. Als ik in de verte weer een burcht zie opduiken weet ik dat ik er bijna ben maar dan moet ik nog eerst omhoog om een spookdorp te ontwijken en loop ik zo Chatillon binnen. Als ik aanbel blijkt er een probleem te bestaan tussen een mail dat ik gestuurd had en een telefoontje dat de mevrouw van het hotel voor mij had gedaan. Bij wat over en weer gepraat blijkt dat de pater wat doof was en mijn naam dat de hotelbediende had gespeld hetzelfde was en kon ik daar slapen. Er waren al 2 franse pelgrims aangekomen en samen zouden wij de kamer delen. s'Avonds hebben we wat gepraat en die man was 81 j en zijn vrouw 76 j. Ze waren op de St Bernard vertrokken en deden kortere etappes maar al ik zie wat mij dat als last opleverd dan heb ik veel respect voor deze pelgrims.
Had je mijn nu gevraagd wat mijn verwachtingen waren voor dit avontuur dan zou ik daar geen antwoord op hebben kunnen geven. Het is moeilijk een beeld te creëren van zo'n reis. Nu ik al 39 dagen onderweg ben en 900 km gelopen heb kan ik het mij al wat beter visualiseren. Het is en blijft een zotte en vermoeiende onderneming die iets meer is dan stappen alleen. Slaapplaatsen zoeken, eten regelen, vooruit denken en wegen uitstippelen het vraag veel werk en als men dan niet wat organisatorisch is aangelegd dan moet dit wel wat zijn. Het is voor iedereen te doen de weg te gaan maar het hele pakket is zwaar. Vooral omdat je het voornaamste niet mag vergeten en dat is rusten.
Dit is een REIS met veel valkuilen die te overbruggen. Ik heb tot nogtoe verschrikkelijk veel genoten en het valt mij op dat ik in dode momenten mijn film een beetje terugspoel en al die mooie momenten kan overzien. Het zijn er al heel veel en dat komt door één de lange periode van onderweg zijn en twee constant in beweging zijn en nieuwe ontmoetingen dat je maakt of beelden dat je opslaagt. Dit kon ik mij onmogelijk voorstellen voor het begin van mijn reis maar het maakt het zoveel mooier. Ik heb niet het gevoel al lang onderweg te zijn dooral het nieuwe dat ik iedere dag ontdek. Het is nog een lange weg te gaan maar ik droom nu al dat dit deel mij nog meer zal bekoren. Het enige spijtige is dat je weinig tijd hebt om meer te bezoeken maar dan zou het nog veel langer duren. Wel heb je veel nieuwe ideeën om naar toe te trekken en te dromen.
Hier Ga Ik Verder Aan Werken Maar Nu Moet Ik Mij Klaar Maken Om Te Vertrekken
Ik had gisterenavond nog kunnen bedingen om deze morgen samen met arbeiders te ontbijten en dus was ik weer tijdig weg. Het was mistig en koud en er blaasde een sterke wind. Tot beneden aan het meer van de COL was er niet veel te zien maar eens over de Italiaanse grens ( 400 m bergaf)trok de hemel al open. Het is niet overdreven mijn voetje voor voetje want je moet goed opletten waar je je voeten plaats, het is tamelijk steil en voorzichtigheid is aangewezen. Maar het lukt en de weg is tamelijk goed aangegeven. Na 2 uur bereik ik het eerste dorp en wat later kan ik in een wat groter dorp genieten van mijn eerste cappuccino, heerlijk. Maar ik moet verder om tijdig ergens aan te komen om warm te eten. Het pad loop grootdeels langs een aquaduct en dus is het niet veel dalen. Maar ik moet vandaag wel 2000 m dalen en als het daalt is het dan ook menens. Ik kan niet lopen maar zo geraak ik toch beneden. Ik heb vandaag wel 100 Ferrari's gezien die omhoog reden, verschillende modellen en ook de kleuren verbaasden mij, zelfs bruine. Naast het gebrul van de neerstromende beekje/ rivieren was er ook het gehuil van de motoren. Eindelijk in Aosta. Dit stadje is ver ingesloten door bergen maar is wel mooi. Ik heb hier nog een deel van een begrafenis moeten bijwonen om aan mij 'TIMBRE' ( stempel)te geraken. Dan maar op zoek naar mijn hotel waar ik alle hulp krijg bij vragen. Zo ook een goed adres om een ijsje te gaan kopen, lekker echt lekker. Na het avondeten ga ik nog een wandeling maken naar het centrum zodat ik niet te vroeg in slaap val.
21 juni 2018 : Bourg St Pierre - Col du Grand St Bernard
Van deze etappe was ik het meeste bang, 'COL' doet toch steeds aan hoogte en gevaar denken. Dus op tijd op pad voor 4 uur stappen. Dikwijls vraag ik mij af waarom ze de wegen eerst doen dalen om nadien weer te laten stijgen, maar soms kan het niet anders omdat je over een riviertje moet of de bergwanden zijn te steil om op hoogte te blijven lopen, maar inwendig gaat er toch een vloek uit. Weer door weiden, je moet soms matador zijn, of langs watervallen bereik ik rond 1.800 m de eerste sneeuw. Iets verder kan ik ook de ingang van de tunnel zien. Gisteren in het dorp was dat nog niet de tunnel maar een gaanderij waar voertuigen doorheen moeten tot de ingang van de tunnel. Mooi is het landschap wel en van overal komt het water de berg af. De sneeuw smelt hier langzaam verder en op sommige plaatsen moeten de planten nog in gang schieten door de langdurige sneeuw. Onderweg wordt ik door een koppel fransen op een koffie en een babbel getrakteerd, gezellig. Eindelijk zie ik mijn eindpunt maar de weg erheen is niet zo makkellijk, er ligt nog sneeuw en de stenen liggen ook los op elkaar, voorzichtig dus. Op 50 m van het eindpunt slaat het noodlot toe, daar waar ik
2 m sneeuw moet overbruggen, ik glijd uit en schuif wel 30 m omlaag, gelukkig afgeremd door rotsen. Dan moet ik weer omhoog klauteren en dan sla ik mijn voet om. Na de paniek en de schok te hebben verwerkt klauter ik verder naar de weg het einddoel, 100m de COL tegemoet. Eind goed, al goed, ik sta op 2.470 m hoogte . Mijn vrees van de vorige dagen was dan toch gegrond maar ik kan het na vertellen. Nu maar hopen dat ik morgen niet te stijf zal zijn voor de afdaling naar Aosta. Dank aan mijn stokken die ik onderweg kocht want die zijn hun geld dubbel en dik waard. Nu verblijf ik bij de Chamoines weer en hier is het dikke business. Tijdens de maanden dat de COL open is ontvangen zij pelgrimsen maar ook toeristen. Ook zie je hier ook mensen met St Bernardhond rondlopen en is er ook een museum aan de hond gewijd. Nu rusten en morgen Italië binnen, ik probeer zo snel mogelijk wat Italiaans te leren want dt ga ik goed kunne gebruiken. Ciao !!
20/6/18 : Rustig bergop stappen naar de laatste dorpjes
20 juni 2018 : Orsieres - Bourg St Pierre
Deze morgen al om 5u 30 bij de bakker zodat ik zeker verder kan tot morgen middag want in het dorpje waar ik overnacht is er geen winkel, alleen 4 hotels en restaurants. Vandaag is het gemakkelijker de weg te volgen en af en toe staat de tijdsduur er bij vermeld zodat je wat hoop krijgt. s'Morgens is het lekker koel en de zon komt maar piepen rond 8 u. Ook heb je de koelte dat de bergrivieren meebrengen uit de bergen. Gewoon doorstappen en zoals aangegeven 4 u20 later ben ik al op mijn bestemming. Het was dan weer ingewikkelder om mijn slaapplaats te vinden. Ik had als uitleg gekregen dat ik door het dorp moest wandelen op zoek naar een kapel. Na 30 min zoeken en vragen blijkt de kerk de kapel te zijn. Om binnen te geraken was het ook zoeken, ik had een code gekregen maar vond geen klavier. Bij navraag waren dat 4 kleine stipje op de klink, hier had ik gerust een vergrootglas kunnen gebruiken. In dit dorp is ook de ingang van de St Bernardtunnel waar ik morgen op mag lopen en hier is Napoleon met 46.000 man en kanonnen, en alles erop en eraan over de berg geklautert met de hulp van veel Zwitserse hulp en valse beloften. Dit dorp heeft iets te vertellen maar buiten het opvangen van bergwandelaars of klimmers is hier weinig te beleven. Wel kom je nu overal mensen tegen die aan het hooien zijn en dikwijls nog veel arbeid verrichten. Wel heerlijk hier te zijn om tijdig te rusten want op de middag is het hier te warm voor mij om te stappen, gewoon een boek lezen en genieten. Vandaag ook weer door weiden met koeien moeten stappen en ik denk dat die in het avondgloren Milka koeien worden, aan hun vacht te zien.
Deze morgen was er geen verschil met de vorige. Ik was om 6 u aan het stappen. De bewegwijzering in de stad was prima en ik heb nog veel ontdekt van Martiny, zoals museums, oude Romeinse ruïnes en mooie buurten. Juist buiten de stad moet ik door het gevolg van werken links een bospad op. Na een tijdje klimmen kom ik op een weg met pijlen. 1 is voor de VIA en ik kies voor deze weg maar al spoedig begint die sterk te dalen. Ik vermoed dus dat deze weg de onderbroken opgaande is en keer terug om mijn keuze te switchen. Blijkbaar verkeerd want na een tijd klimmen, zonder pijltjes, kom ik bij woningen en een mevrouw raad mij aan verder te klimmen en daar raad te vragen, wat ik ook doe. Ik moet over de Col des Planches en nadien weer dalen. Dit heb ik ook gedaan en ben in een dorpje uitgekomen die op mijn weg lag. Onderweg kwam ik dikwijls aanwijzigen tegen van de VIA maar misschien is dat een verouderde route. Alles OK. Spijtig dat ik een veel zwaarder parcours gelopen heb wat mij toch energie gekost heeft maar het zicht was wel mooi. Ik heb de piek van de Mont Blanc en omgeving al kunnen bewonderen en was heel blij met mijn conditie maar het was zwaar en het gevaar bij het afdalen heeft mij verontrust. Toch op tijd in de stad om warm te kunnen eten. De krachten komen terug. Laat ons hopen dat ik dat geen 2de keer tegekom. Ik heb ook een foto gemaakt met de dorpen die ik aanloop met hun hoogten. Het is hier goed in Orsieres, klein dorpje waar de rivier door bulderd en veel beweging. Het is hier goed voor de kinderen want die kunnen hier naar hartelust ronddolen. s'Avonds gaat de zon snel achter een berg weg en wordt het dorpje kouder en duisterder. Moet bangelijk zijn in de winter.
Deze morgen was de afspraak om 5u45 voor de ingang van het klooster. De hotelpater zou mij opwachten voor het ontbijt dat om 6u10 voorbij moest zijn voor zijn gebeden. Het ontbijt was lekker en meer dat ik tot nogtoe gewoon was. Brood met kaas en keuze
uit taart. Dat was lang geleden, lekker maar te kort. Na zijn zege kon ik op pad. Onderweg was het al wat oefenen om over de keien te lopen, langs watervallen en smalle paden. Ik heb geleerd dat ik veel naar de grond zal moeten te kijken om niet te struikelen. Om 9u45 was ik al toegekomen op mijn verblijfplaats, bewust om goed uitgerust te zijn voor de volgende dagen. Martigny is het laatste grote plein/stad voor je de bergen in trekt. Je hebt hier geen keuze meer, de bergen op of via de vallei terug naar het meer. Van hier tot op de St Bernard hebben de 'Chamoines' het voor het zeggen. Zij baten de opvangplaatsen uit en dus was het gemakkelijk deze plaatsen te reseveren. De secretaresse belde even rond en ik heb slaapplaatsen voor de 3 volgende nachten. Een hele geruststelling en nu moet ik maar stappen om er te geraken, alleen bergop. Een mooi stadje omkaderd met bergen. Deze avond eet ik mee met de Chamoines, misschien wordt het wel leuk maar beter dan alleen eten. Alles staat klaar en heb vandaag nog stapstokken gekocht voor de zekerheid. Ze beloven voor de volgende dagen ook goed weer zodat de zon mij zal begeleiden naar de Col. Blijkbaar is het daar heel mooi, als het weer meezit. Ik vertel het later wel.
Het ligt me niet later te starten dan 6 u, ik heb de swong dan niet mee. Maar het zij zo vandaag, de etappe is niet zolang en moet alleen wat zwalpen tussen wijngaarden en dorpjes zo verder langs de Rhone de bergen in. Blijkbaar is de bron van de Rhone hier in Zwitserland, gaat ze in het meer van Genève (die dan in feite ook Rhone is) en vloeit dan voorbij Genève als stroom Frankrijk binnen om in de Middelandse zee uit te monden. Wat een reis voor een waterdruppel. Onderweg is het gewoon en ik heb het geluk een mis te kunnen bijwonen om 10u. Wat een toeval want op de juiste plaats zijn als er een viering is bijna onmogelijk. Maar zo heb ik ook mijn zondag gehad. Hier in St Maurice is de zondag doods op straat. Het is een kleine stad tussen 2 bergwanden (1 km) en daar moet een autosnelweg door, de rivier, 2 wegen, de sporen van de trein en ook nog wat stad. Ik zet vandaag geen actuele foto's bij maar een paar van de kunstwerken onderweg.
16/6/18 : wonderlijk langs het meer wandelen de bergen tegemoet
16 juni 2018 : Vevey - Aigle
Gisterenavond na mijn blog bijgewerkt te hebben ben ik nog een wandeling gaan maken over de promenade langs het meer. Het was er zalig toeven met de vele jonge koppels die er komen eten, drinken en date en familie die er op de grasperken eten en feesten. Ik maar mensen kijken en zo zag ik een Japanse vrouw selfies maken met kunstwerken en het meer. Toen zag ik dat ik 1 van de bekenste inwoners van Vevey was vergeten te vermelden. Misschien herkennen jullie hem. Dus ik deze morgen ernaartoe om een foto te maken van zijn standbeeld voor ik verder trok naar Aigle. Wandelen langs het meer tot het einde en misschien was dit wel de mooiste wandeling tot nu toe. Op de promenade van Montreux is alles zo mooi beplant en bezaaid met kunstwerken dat je vergeet dat je stapt. Wonder mooi !! Ik liep al zingend verder op een bepaald liedje. Verder kom je nog een burcht tegen en dan eindigt het deel 'meer' voor mij. De weg naar Aigle leidt mij terug door wijngaarden en ik vind ze hier mooier omdat ze tegen de bergwand zijn aangeplant en er meer wijngaarden zijn. Ik kom Aigle binnen en een stoet van oude tractoren trek door de straten van het stadje. Hier is de tijd nog blijven stilstaan want de bergtrein rijdt nog door de straten. Overal in de stad vind je fonteinen en ze hebben er zelf een wandeling rond gemaakt. Spijtig dat de toeritische dienst regelmatig gesloten is want deze tak van de economie kan hier best nog wat groeien. Maar misschien hebben ze hier liever niet zoveel toeristen. In iedere geval kan ik zeggen dat ik vandaag hard genoten heb. ZALIG.
Gisteren was ik op tijd aangekomen en de vrije tijd in de namiddag heb ik gebruikt om afspraken te maken ivm overnachtingen, een goed gesprek te hebben met de pastoor maar vooral een grote keuze te maken in 2 afzondelijke etappes of in 1 ruk door naar Lausanne. De pastoor heeft me bij mijn keuze maken goed geholpen daar hij van de streek is en de drukte van de wegen beter kan inschatten. De keuze was 2 x 25,5 km met veilige wegen ( als ze niet drassig en nat zijn) en toeritische bezienswaardigheden of 28 km iets minder veilig wegen. Voor mij was de keuze na het gesprek snel gemaakt en dus vertrok ik deze morgen om 6 u. De eerste 13 km heb ik bijna geen auto gezien en in de laatste 15 km waren er zo'n 7 km bij waar het drukker was. Mijne maker Smartphone kent blijkbaar al goed mijn voorkeuren en stippelt de weg zo veilig mogelijk uit en dat lukt. Je komt onderweg toch altijd verrassingen tegen en zo is de trip ook bezienswaardig. Om 12 u was ik aangekomen maar de pastoor zou pas later komen. Ik werd wel geholpen door mensen die toevallig aanwezig waren en ben dan na een gratis maaltijd naar de stad getrokken met de stadbus die voor de deur een halte heeft. Mooie stad maar ik kan niet de toerist zijn, ik wil rusten, voorbereiden en klaar zijn om morgen verder te trekken. Wel heb ik wat gewandeld en de bergen gezien waar ik over moet. Nu nog die olifanten hier krijgen !! Die gelati heb ik wijselijk gelaten, voor de prijs maar vooral voor de smaken. Nu nog snel mijn was gedaan en gedroogt in de machine.
Zoals al vaker het toeval was kon ik overnachten langsheen de VIA. Dus gewoon de deur uitstappen en we lopen verder naar Rome. Na 400 m loop ik Zwitserland binnen via een voetweg. Geen douane of vignettenverkoop en dus zal ik de volgende dagen autosnelwegen moeten mijden. Ze hadden mij gezegd dat vanaf de grens de weg goed zou bewegwijzerd zijn maar na veel zoeken heb ik toch niets gevonden. Ik volgde de weg langs een oude Romeinse baan waar duidelijk nog de karrenwielsporen herkenbaar zijn. Op het einde van die weg was er een pijltje naar Rome maar ik vrees dat die positieve boodschap in vogelvlucht uitgerekend was. Dan maar de beslissing genomen om de voetweg naar Orbe te volgen maar deze viel ook weg. Misschien nog wat van de franse invloed op de markering. Dan maar verder langs de gewone weg tot Orbe. Het was middag vooraleer ik geinstaleerd was en verbonden op Wifi. Tijd om naar de Coop te gaan om zwitserse frenken af te halen voor de komende dagen en wat inkopen te doen. Aan de prijzen te zien begrijp ik best dat veel Zwitsers hun aankopen doen over de grens. Voor de rest wordt het rusten en voorbereidingen treffen voor de komende dagen. In de namiddag ben dan wel nog naar die markering gaan zoeken maar gemakkelijk vinden was het niet. Misschien wordt het in de komende dagen evidenter de pijltjes te vinden en misschien te volgen.
De titel zeg genoeg over de trip van vandaag. Wanneer ik Pontarlier verlaat moet ik bergop stappen de bossen in. Door de regen van de vorige dagen ligt alles er drassig en nat bij. De weg overbrugt een hoogte van zo'n 500 m en dan kom ik aan een uitzichtpunt met kasteel en prachtige omgeving. Dan moet ik weer naar beneden en zo ben ik terug op het begin niveau, 2 u later en maar een paar km verder. Ik volg de VIA omdat ik van dit stuk weg geen kaart kan vinden op internet. Door weide met koeien, bospaden of weggetjes bereik ik De Fourgs waar ik een croissant kan eten en een lekkere koffie drinken bij een gezellige babbel met de café uitbaatster over de pelgrimsen die langs lopen. Weer verder moet ik steil omhoog naar een kapel en dit stuk plus de volgende wegen gaan door weiden die goed omgeploegd zijn door de koeien. Ik denk de juiste weg te volgen maar plots zie ik geen merktekens meer staan en ben ik in het midden van niets. Dankzij Mr Smartphone en zijn GPS (die ik vandaag niet ging bezigen) kunnen jullie dit bericht nu lezen, zonder zou het mij niet gelukt zijn Jougne te halen. Ik was hier wat te laat om nog warm te kunnen eten en te vroeg omdat de gastvrouw maar om 17 u thuis kwam. Dankzij hun hulp kon boodschappen gaan doen 5,5 km terug.
Deze etappe maakt mijn voetreis door Frankrijk duidelijk. Ik heb in die 4 weken prachtige, warme mensen ontmoet met het hart op de juiste plaats voor pelgrims en hun graag hulp bieden. Hun keuken heb ik ook weer ontdekt wat ik al lang niet meer had. Wel vindt je die eigenschappen duidelijker buiten de steden . De pijnpunten zijn het verschrikkelijk gebrek of de chaos aan markering, de afgelegen dorpen zonder winkel, café, wifi of slaapgelegenheden. De omtoeren dat de GR inleggen om een bezienswaardigheid te zien maar vele km kosten.
Maar al bij al was het een mooie periode en ben ik gelukkig met het deel Frankrijk. Ik kom zeker terug, al is het maar voor mijn tent op te halen, maar niet te voet.
Als je spreekt van avontuur, dan was het eerste deel van de dagtrip zeker zo. Gisteren zag ik al een pijltje staan 'Source de la Loue 15 km), maar deze zou ik niet gaan opzoeken, misschien was dit wel een omweg. Ik kon niet anders dan de Via, die door een trog de rivier volgde verder om in Pontarlier te geraken zonder gevaar te lopen door het verkeer. De Via volgt een bospad, over rotsen en watervallen. Dikwijls heb ik mij afgevraagd hoe andere pelgrims het doen die zwaar geladen zijn of een dagje ouder. Niet eenvoudig maar mooi. Ik heb er 2 uur van genoten en dan bereik ik de 'Source'.Het zou wel een omweg waard zijn geweest maar ik kreeg het gewoon op mijn weg. Niet een bronneke zoals die van de Schelde, die ik ooit eens ben gaan zoeken maar een monumentale bron. Een mooie weg maar gevaarlijk. Het was veel klimmen en af en toe eens dalen en dat ging zo verder. De aanloop naar Zwitserland ging gestaag verder om in Pontarlier te geraken. Ik was tijdig in het jeugdherberg en kon inchecken en mijn rugzak achterlaten, anders was het wachten tot 17u30. Het stadje leek dood omdat de meeste winkels s'maandags gesloten zijn. Na gegeten te hebben ben ik eerst
op zoek gegaan naar een overnachtingsplaats voor morgen, maar aan de blog ben ik niet meer geraakt. Mijn kamergenoot was een Parijzenaar die 3 weken door de Jura trok. Als je eens met iemand ervaringen kunt delen dan moet de rest maar wijken. Om 21u30 de dag afgesloten en goed geslapen.
Vandaag staat er maar een korte etappe op de agenda en dat goed ook voor een zondag. Alles is stil op straat en de Via vertrekt aan de voordeur. Daar er maar 1 weg door de vallei loopt is het best dat ik de andere kant van de rivier volg en dus de aangeduide route. Langsheen de rivier naar Pontarlier toe. Het is mistig en dat geeft nog een mooier beeld. Het durt tot 9u30 voor de zon doorbreekt maar dan ben ik wel al ver. De weg volgt een oude spoorwegbedding tot Lods maar verder gaat de weg niet doordat de spoorweg vroeger door tunnels ging en deze nu gesloten zijn. Langsheen de weg vloeit er constant water uit de rotsen en soms wel een waterval. Heel mooi !! In Lods moet ik de drukke weg over en omhoog. Nergens kan ik een kop koffie kopen, zondag zijn ze laat open of zijn er gewoon geen café's. Ik ben snel in Mouthier en mijn gastheer heeft de sleutel klaargelegd want hij is de hele dag afwezig. Eerst boodschappen doen, kleren wassen en daarna lekker gaan eten,het is toch vaderdag. In de namiddag gerust en een boek gelezen want ik had geen WIFI. Om 21u30 werd er aangebeld door mijn gastheer zonder sleutel. Nog wat gepraat en dan toch gaan slapen, zalig.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
22 juni 2018 : Col du Grand St Bernard - Aosta
