N.a.v. het artikel in HLN van vrijdag 3 augustus : " De vrienden van Martin".
*niet weerhouden ... kritiek op de krant !?
Vandaag ben ik ontgoocheld in mijn krant en uiteraard ook in andere media. Ik walg als ik zie hoe 'verdedigers' (vrienden) van Michelle Martin op de frontpagina's gretig ten tonele worden gebracht. Trots poseren voor de camera hoort er natuurlijk ook bij. Dat van dit bizarre fenomeen gewag wordt gemaakt, tot daar aan toe. Het heeft trouwens altijd bestaan. Maar waarom moeten uitgerekend déze mensen een podium krijgen in de media ? "Michelle Martin is een goed mens", lees ik. Zei men dat niet ook van de pedofiele geestelijken die na overplaatsing hun job 'braafjes' verder konden uitoefenen ? Als de feiten dan nog aan het licht kwamen !
Een goed mens ? Waren de slachtoffertjes dan slecht van inborst misschien ? Heeft men nu echt geen moment gedacht aan het leed dat zoiets bij de overlevenden van de gruweldaden en de nabestaanden van de vermoorde meisjes heeft teweeggebracht ? Alles met de mantel der liefde toedekken is heel gemakkelijk, maar we hebben nu toch duidelijk ondervonden tot wat dat geleid heeft ? Hoor je tot de 'wraakzuchtige massa' (woorden die de voorstanders van de vervroegde vrijlating graag in de mond nemen) als je vindt dat een recidive iemand (voor feiten die niet min zijn !) haar straf dient uit te zitten ? Ik leef in elk geval mee met de overlevenden en de nabestaanden van de vermoorde kinderen. Zij zullen onze steun kunnen gebruiken in een periode waarin de wonden weeral eens opengereten worden.
Tweede reactie op artikel rond de kleuterjuf die ontslagen werd omdat ze niet gedoopt was.
In het artikel "Juf ontslagen omdat ze niet gedoopt is", stelt Mieke Van Hecke (hoofd van het katholiek onderwijs) zelf : "Je hebt er die losjes omgaan met de 'doopeis', en je hebt er die de eis meer benadrukken" (!!!). Met andere woorden ... willekeur heerst ! Wat is het nu feitelijk ? In de ene school zou de leerkracht kunnen blijven, en in een andere school vliegt hij of zij onherroepelijk aan de deur. Conclusie : Het katholieke net en de Vlaamse Gemeenschap moeten dan maar eens consequent zijn. Gezien het vrije net gesubsidieerd wordt door alle burgers moet het ook rekening houden met andere overtuigingen. Wie dat niet doet ontvangt geen overheidssteun. Als je met het geld van de burger een brede waaier van levensbeschouwelijke vakken aanbiedt, dan is het toch logisch dat het geld bij die scholen terechtkomt. Of geldt hier ook : "All teachers are equal ... but some are more equal than others" ? Is het bovendien geen mooie gedachte de andersdenkende deel van je leven, hier de scholengemeenschap, te laten uitmaken ? Jammer dat er, zeker in het onderwijs, nog té veel leidinggevende figuren zijn die het denken, de overtuiging van een mens in een strak keurslijf willen houden. Zijn zij nog van deze tijd ?
N.a.v. artikel in HLN : "Juf ontslagen omdat ze niet gedoopt is".
Ingekorte versie in HLN van maandag 2 juli. Hieronder de volledige versie.
Boze ouders van de Sint-Lambertusschool in Ekeren hebben terecht een petitie opgestart omdat de kleuterjuf van het tweede jaar volgend schooljaar niet meer mag terugkomen. Reden anno 2012 : De juf is niet gedoopt en in de kleuterklas zijn de katholieke waarden belangrijk. Alsof zij niet in staat is op een serene manier te werken rond thema's als kerstmis en pasen in een tweede kleuterklas. Directie en uiteraard Mieke Van Hecke, directeur-generaal van het katholieke net, prediken hun grote gelijk van de daken. Hoe rijm je dat dan aan het volgende : Op diezelfde school zitten veel allochtone kinderen, ook in haar klasje. Dat zijn kinderen van moslimouders. Dat kan dus wel, want dat betekent x leerlingen meer en x euro's meer subsidies van de Vlaamse Gemeenschap. Hypocrisie ten top dus, en je moet er niet aan twijfelen dat de opvolging van de leerkracht in kwestie al verzekerd is.
Enkele jaren geleden stelde Mieke Van Hecke nog in een interview (een artikel daarover is ook in HLN gepubliceerd), dat andersgelovige leerkrachtenwelkom waren, niet gelovige leerkrachten niet. Ook dan had ze het over de waarden die dienen aangebracht te worden. Alsof ongelovigen of mensen met het vak Zedenleer op hun diploma of leerkrachten Zedenleer niet in staat zijn waarden aan te brengen bij de kinderen. Zeker in de huidige tijd vind ik het echt ongehoord dat een leerkracht, die haar job met hart en ziel uitoefent, én door kinderen en ouders op handen wordt gedragen (anders start je geen petitie om iemand te verdedigen), op deze manier uitgerangeerd wordt. Daar komt het cru gesteld immers op neer. Ik kan het niet laten te vermelden dat pedofiele priester-leraars jarenlang les mochten blijven geven in katholieke scholen, OOK al hadden ze al feiten gepleegd en was men daar in vele gevallen van op de hoogte. Overplaatsing naar een andere school was de "sanctie" ! Dat kon dus wel door de beugel ! Zij werden niet ontslagen, integendeel beschermd door de eigen autoriteiten. De waarden die deze mensen aanbrachten waren dus veel belangrijker dan het fijne werk dat deze juf op deze school heeft geleverd. Wat een verdomde hypocrieten, zeg !
N.a.v. artikel in HLN van vrijdag 29 juni : "Wielertoeristen slaan chauffeur in elkaar" (zie SCANS onderaan).
N.a.v. incidenten met een bepaalde categorie 'wielertoeristen' heb ik al een tweetal keer een reactie geplaatst in Dialoog. In 2003 : "Wielergoden of wielerterroristen". In mei 2008 : "Opzij of het water in !". Ik blijf het volste respect hebben voor de echte wielerliefhebbers die leven voor hun sport en hobby, en ook rekening houden met de andere weggebruikers, met hun medemens. Jammer genoeg is er nog steeds die minderheid (gelukkig maar een minderheid !) die niets of niemand ontziet als ze in groep over de weg scheren. Wie ook maar even in de weg gaat, loopt of rijdt zal het geweten hebben. Het incident met de 23-jarige Jonas D. is het zoveelste bewijs dat dit soort pseudo-sportliefhebbers geen enkel respect heeft voor de medemens. Alles en iedereen moet voor hen wijken, ook de andere sportbeoefenaars.
In een reactie in mei 2008 schreef ik dat ik ooit op een jaagpad langsheen de Schelde een groep 'wielertoeristen' achter mij zag aankomen. Ik maakte een armbeweging om aan te geven dat ik aan de zijkant zou blijven gaan (wat logisch is). De groep raasde in volle snelheid vlak naast mij voorbij. Eén van hen riep me toe ; " Opzij gij, of we rijden je het water in !"
Als langeafstandsstapper kom ik geregeld in contact met wielertoeristen en met de meesten onder hen heb je geen probleem. Een bepaalde categorie vindt echter dat je een obstakel op HUN parcours bent, dat je hen hindert in hun "snelheidsrace". Gevloek en getier is je deel als ze ook maar eventjes voor jou moeten uitwijken of hun snelheid minderen ... Het is alsof die mensen, eens op hun fiets, een gedaanteverwisseling hebben ondergaan. Iedereen moet zich maar aan hen zien aan te passen.
Het is maar goed dat het slachtoffer het logo op hun truitjes heeft herkend. Dergelijke feiten kunnen nu eenmaal niet door de beugel. Hopelijk kunnen de daders gevonden worden en vervolgd worden voor het opzettelijk toedienen van slagen en verwondingen.
Erg vind ik dat die categorie van pseudo-sporters zich zelden aangesproken voelt. Vandaar het fenomeen dat hoffelijke weggebruikers (waaronder ook veel wielertoeristen) zich nog hoffelijker opstellen, terwijl de anderen zich verder als onverbeterlijke agressievelingen blijven gedragen.
De verwondingen die de jongeman heeft opgelopen zijn veelzeggend voor het brutale gedrag van deze "heersers van de weg". "Wielerterrorist" ... het is een trieste bijnaam voor een blijkbaar moeilijk uit te roeien fenomeen.
°°°°°
PS. : Enkele zinnetjes werden overgenomen uit twee vroegere reacties (in het artikel vermeld).
* Ingekorte versie in Dialoog van HLN van vrijdag 29 juni.
We zijn het ondertussen onderhand gewoon. Elke minister van Onderwijs heeft in het verleden zijn stempel op het onderwijssysteem willen drukken, met alle gevolgen vandien. Meestal nog wat meer chaos creëren en zelden of nooit rekening houden met wat de mensen op het terrein van die veranderingen denken. Aanpassingen zijn niet a priori uit den boze, maar een volledig onderwijssysteem op zijn kop zetten zal meer leiden tot kafkaiaanse toestanden dan dat het uiteindelijk de leerlingen ten goede zal komen. Pas de bestaande structuren aan, zorg dat leerkrachten meer ruimte krijgen om aan een zorgvuldige begeleiding te doen. En reduceer vooral de waanzinnige papierwinkel tot normale proporties. Je hoeft echt niet ons hele systeem overhoop te gooien om tot een doeltreffender resultaat voor alle leerlingen te komen.
Ook de huidige minister meent het warm water uitgevonden te hebben en goochelt met uitspraken dat we zonder die grondige wijzigingen niet meer op topniveau zullen blijven. Bij mijn weten hebben landgenoten decennialang in zo goed als alle branches de weg gevonden op internationaal gebied.
Leerproblemen en schoolmoeheid zullen er altijd zijn, welk systeem je ook bedenkt. Die leerlingen kan je ook motiveren binnen het bestaand systeem, als er ruimte en geld wordt voor vrijgemaakt.
De minister zou misschien beter eens een systeem bedenken waarbij leerkrachten zich in de nabije toekomst in twee kunnen splitsen. Een oplossing bedenken dus opdat leerkrachten terzelfdertijd in een deliberatie aanwezig zouden kunnen zijn en ook nog toezicht kunnen houden, meer zelfs activiteiten kunnen organiseren voor de leerlingen. We spreken dan nog niet eens over het feit dat een niet gering aantal onder hen na de vergaderingen ook nog rapporten en attesten dienen te schrijven. Het computertijdperk heeft wel al geruime tijd zijn intrede gedaan, maar de klastitularissen hebben nog altijd een heel grote verantwoordelijkheid.
Om te beletten dat veel ouders met hun kinderen al op vakantie vertrekken voor het einde van het schooljaar zijn er andere middelen. Trouwens ik durf te betwijfelen of je met toezicht en activiteiten op school kan vermijden dat ouders met hun kroost vroeger op vakantie vertrekken.
De minister heeft nu vooral bereikt dat opnieuw (bij het einde van een schooljaar) veel leerkrachten met een gevoel blijven zitten van "Wat zal de toekomst ons brengen ?"
SCAN : Ingekorte versie van reactie (klik onderaan links).
****
* Langs deze weg wens ik alle leerkrachten een welverdiende vakantie toe.
* N.a.v. een interview met Aurore in HLN van zaterdag 23 juni.
* Ingekorte versie in Dialoog van 25 juni.
Dat Aurore D. Walter Capiau niet laat vallen als vriend, dat siert haar enerzijds, maar anderzijds zou ze op zijn minst wat meer begrip mogen tonen voor de reacties van de mensen op de bekentenissen van de TV-presentator. Zijn die zo onlogisch ? De lezerbrieven in Dialoog in de loop van vorige week heeft ze gelezen met een mengeling van ongeloof en onbegrip. Sommige reacties zijn er zo ver over, dat ze pijnlijk zijn, stelt ze in het interview. "Walter Capiau heeft het hele land doorkruist om goede doelen te steunen". Dat is allemaal wel heel mooi, maar moet iemand, die kinderen misbruikt heeft, en minder of geen bekendheid geniet bij de bevolking, dan harder aangepakt worden ? Moet men voor W.C. dan de fluwelen handschoentjes aantrekken ?
Ik vind het niet kunnen dat ze uithaalt naar de lezers die alles zogezegd in 'dezelfde mand' gooien. Het is al zovele malen duidelijk gebleken dat pedofilie niet mag geminimaliseerd worden en dat elke pedofiel altijd zal proberen zijn daden te vergoelijken. Dat is in zo goed als alle gevallen van seksueel misbruik, al dan niet door geestelijken, tot uiting gekomen ... en nog !
Mooi dat ze een vriend zo vurig blijft verdedigen, dat wel, maar ze heeft blijkbaar over het hoofd gezien dat zich onder de lezers die vorige week een bijdrage in Dialoog hadden geschreven, ook slachtoffers van seksueel misbruik bevinden. Je kan van die mensen toch niet verwachten dat ze met lovende commentaar voor de dag gaan komen !
"Vandaag - op mijn 54'ste - krijg ik nog altijd tranen in de ogen als ik de vergoelijkende commentaar hoor van een dader als Capiau", schrijft een slachtoffer. Het moet voor deze mevrouw en vele andere slachtoffers bijzonder pijnlijk zijn dat een hele pagina in de krant wordt besteed over 'hoe fijn deze mens wel is'. Zijzelf hebben jarenlang de ellende, die het misbruik met zich heeft meegebracht, moeten opkroppen, hebben pas recent de kans gekregen zich te laten horen. Als je dan moet lezen dat het toch maar over feiten gaat van zovele jaren geleden en dat 'de tijden anders waren', dan kan ik mij voorstellen dat je gaat steigeren bij al die 'lofbetuigingen'.
"Ik keur niet goed wat hij gedaan heeft", zegt Aurore, "maar ik vergeef het hem wel". Dat is haar volste recht, maar ze moet accepteren dat vele andere mensen dat niet kunnen vergeten en vergeven, zeker slachtoffers niet.
**********************
SCAN :
Reacties in Dialoog van 25 juni + eigen ingekorte versie.
N.a.v. artikel in HLN : "Walter Capiau 'gekraakt' na bekentenissen over misbruik" en de reacties in Dialoog van donderdag 21 en vrijdag 22 juni.
In heel wat reacties in Dialoog stellen lezers terecht dat seksueel misbruik van minderjarigen nooit zou mogen verjaren. Toch komt alweer diezelfde opmerking de kop opsteken : "Het is 50 jaar geleden, de tijden waren anders !" (lezer in Dialoog van vrijdag 22 juni 2012). Inderdaad, de tijden waren hélemaal anders : Pedofielen (al dan niet geestelijken) konden hun gangetje gaan omdat hun daden met de mantel der liefde werden toegedekt door het instituut kerk, of omdat ze als vrome parochianen bescherming genoten, of een status hadden opgebouwd waardoor jongeren naar hen opkeken. Misbruik van functie dat hen macht bezorgde over de slachtoffers.
En waar stonden die slachtoffers ?
De meesten onder hen durfden decennialang met de feiten niet naar buiten komen uit schrik voor de schande, want zij zouden wel eens met de vinger kunnen aangewezen worden, en niet de dader, die in vele gevallen iemand was die in de maatschappij op een piëdestal stond (gezien zijn/haar functie of bekendheid).
Waarom lees ik in de reactie "Andere tijden" geen woord over de slachtoffers ? Indien lezer eens met slachtoffers van seksueel misbruik (pedofilie, incest) zou gaan praten of zou lezen wat ze meegemaakt hebben en door welke hel ze zijn gegaan, dan zou hij beseffen dat hun hele leven daardoor gehypothekeerd werd.
"De zaak Capiau moet niet zo gedramatiseerd worden. Hij is ergens wat te ver gegaan", luidt het. Is het niet net deze vorm van minimalisering die destijds zovele wonden heeft geslagen bij de slachtoffers van seksueel misbruik ? Dergelijke feiten minimaliseren houdt een heel groot gevaar in, want dat is precies wat pedofielen ook altijd proberen te doen.
Dat Walter Capiau "een fijne man is die heel wat voor de televisiewereld heeft betekend" (ik citeer uit de reactie in Dialoog), dat mag hier niets ter zake doen.
Mag hij zich omwille van zijn status van "toppresentator, entertainer en bovenal mooi mens" - ik struikel hier bijna over de lofbetuigingen !! - meer veroorloven dan eender welke andere sterveling ? Als ik de reactie van W.B. doorneem, dan kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat Walter Capiau zelf hier als het grootste slachtoffer wordt opgevoerd. "Sterkte, er staan nog mensen achter u !", lees ik als slotzin. Mag ik vragen of die mensen ook achter de slachtoffers staan ? Of zijn die van minder of geen tel misschien ?
******************************** SCANS :
1° Reacties in Dialoog van donderdag 21 juni. 2° Vervolg reacties van 21 juni. 3° Reacties in Dialoog van vrijdag 22 juni. 4° Eigen reactie (ingekort) in Dialoog van 23 juni.
In zijn reactie in Dialoog van vrijdag 1 juni stelt een lezer : "Door velen wordt betoogd dat de minnelijke schikking een mogelijkheid inhoudt straffen af te kopen. Niets is echter minder waar !" Het zou er nog aan moeten mankeren dat aan 'minnelijke schikking' geen voorwaarden zouden verbonden worden. "De minnelijke schikking KAN worden toegekend", luidt het verder. Of dat nu binnen wettelijke beperkingen is of niet, de mogelijkheid is er en dat kan toch niet ontkend worden ? Evenmin dat NIET iedereen daar gebruik kan van maken. En daar wringt het schoentje ! Deze maatregel is in strijd met het gelijkheidsbeginsel, hoe je het ook draait of keert. Lezer O.G. schrijft zelf : "Het openbaar ministerie beslist autonoom over de opportuniteit (!)". Dat laatste is inderdaad het correcte woord. Een 'opportuniteit' ! 'Minnelijke schikking' ... toegekend aan wie en door wie !?
Lezer vindt dat de commentaren inzake de verminderde bescherming van slachtoffers niet gegrond zijn. Dan hoor je wel heel wat andere geluiden uit de mond van slachtoffers. In het algemeen bekeken, hoe dikwijls worden we niet geconfronteerd met daders die door procedurefouten vroeger dienen vrijgelaten worden ? Hoe dikwijls hebben we niet vernomen dat daders na vrijlating weer in de buurt van hun slachtoffer gaan wonen ? En om bij de 'minnelijke schikking' te blijven, ik geloof niet dat de slachtoffers een lange juridische weg gespaard zal blijven. Daarvoor is ons justitieel apparaat veel te log en bovendien veel te laks.
In se hoort elk slachtoffer vergoed te worden door dader(s), of het nu al dan niet over een 'minnelijke schikking' gaat. Akkoord, processen laten soms veel te lang op zich wachten, zeker hier in ons landje. Lezer ziet ook over het hoofd dat de 'minnelijke schikking' vooral zal aangewend worden in de witteboordencriminaliteit en bij fraudezaken. Wie is (zijn) de slachtoffers ? Vadertje Staat toch in de eerste plaats ! Neem eens aandachtig het lijstje door voor welke zaken een 'minnelijke schikking' kan gevraagd worden ! In welke gevallen zal als het ware 'gedrumd' worden (ik bedoel met de ellebogen gewerkt worden !) om van de maatregel te kunnen 'genieten' ?
* Misdrijven tegen openbare orde (geldvervalsingen). * Smaad en geweld tegen ministers. * Corruptie. * Afluisteren van communicatie. * Gevangenen helpen vluchten. * Faillissementenfraude. * Computercriminaliteit. * Heling en witwassen ! * Bendevorming !
WIE is het slachtoffer in al die gevallen ? En hoelang zal het duren eer de slachtoffers vergoed worden in de andere gevallen ? Alsof dat ineens allemaal van een leien dakje zal lopen !?
Mag ik er nog aan toevoegen dat deze 'afkoopwet' ongetwijfeld een zegen zal zijn voor "Antwerpen diamant". Ook gelezen in hoeveel bochten justitie zich in die zaak 'gewrongen' heeft ? En wij zouden het volste vertrouwen dienen te hebben in het gerecht ! Wie is alweer het slachtoffer dat wel eens een serieus bedrag aan zwart geld in ontvangst zou kunnen nemen ? Ik vind het bijzonder vreemd dat deze wet net NU naar voren wordt geschoven.
Justitie heeft trouwens gedurende decennia weinig bewijzen geleverd het vertrouwen van de bevolking waard te zijn. Moeten we in dit geval zomaar klakkeloos aanvaarden en geloven dat de 'minnelijke schikking' zelfs een zegen voor de slachtoffers zou zijn ?
N.a.v. de reacties in Dialoog van woensdag 30 mei op het artikel "Criminelen kunnen celstraf afkopen".
Dat de omzendbrief van het Ministerie van Justitie i.v.m. de mogelijkheid tot minnelijke schikking voor bepaalde misdrijven heel wat discussie zou uitlokken, dat lag voor de hand. Maar goed ook dat de meningen daaromtrent op een rijtje kunnen gezet worden. Rechtspraak is een belangrijke pijler in elke samenleving en die hoort in alle omstandigheden stevig genoeg te zijn. Ik lees in Dialoog van woensdag 30 mei dat enkele lezers het standpunt van de minister loven en terzelfdertijd uithalen naar de strafpleiters. Dat noem ik toch de zaken een beetje omdraaien, hoor ! "Hoofdzaak is dat er plaats vrijkomt in de gevangenissen om geweldenaars ook voor korte straffen op te sluiten", lees ik. "Het is de enige manier om de overbevolking in de gevangenissen aan te pakken", luidt het verder. Dat kunnen toch geen argumenten zijn om zware criminelen de kans te geven hun straf door middel van een minnelijke schikking (kapitaal dus !) te ontlopen !?
Waarom 'hoor' ik hen niets zeggen over slachtoffers ? En eigenlijk zijn die tweeërlei : De rechtstreekse slachtoffers in de eerste plaats en diegenen die een (mogelijks licht) misdrijf hebben begaan, maar niet op de nodige financiële 'ruggensteun' kunnen rekenen.
"Blijkbaar kennen de meeste mensen toch hun geschiedenis niet zo goed", stelt lezer Stefan Kerkhof (nogal denigrerend, vind ik). De term 'compositierecht' mag dan wel niet voor iedereen bekend in de oren klinken, de meeste mensen weten nu ook wel dat het afkopen van straffen niets nieuw is, en zeker geen 'voorrecht' in Vlaanderen alleen was ! Justitie was destijds sowieso een "klassenjustitie". Moeten we daar nog een lijstje met bewijzen voor op tafel leggen ?
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de reactie van lezer José Fardeau : "Dit is niet meer dan immorele, pure geldklopperij." Hij stelt terecht de vraag waar het principe van GELIJKHEID IN DE RECHTSPRAAK is gebleven. Als de financiële en materiële 'ruggengraat' van de verdachte een bijzonder grote rol wordt toebedeeld, dan accepteert justitie dat niet iedereen gelijk is voor wet. Zo simpel is dat ?
*******************
SCANS (onderaan) :
° Reacties in Dialoog van woensdag 30 mei 2012.
° Eigen reactie in Dialoog van 31 mei (ingekorte versie).
Lang is het nooit stil in dat justitiële wereldje van bij ons. Een mens is al blij wanneer een politierechter eens een strenge, maar gerechtvaardigde straf uitspreekt voor een zwaar misdrijf of ernstige feiten die mensenlevens hebben gekost of in gevaar hebben gebracht. Laat het duidelijk zijn, ieder mens heeft recht op verdediging. Dat maakt nu eenmaal deel uit van een gezonde rechtspraak. Wat echter in een recente omzendbrief van het Ministerie van Justitie staat, dat is om achterover te vallen van verbazing ... of eerder van verontwaardiging. "Voortaan kunnen openbare aanklagers voor misdrijven waarop tot 20 jaar cel staat (niet de minste dus !) deals sluiten met de verdachte criminelen." De omzendbrief is er gekomen om het gebruik van de minnelijke schikking in strafzaken sterk uit te breiden. En die zaken gaan over alle vormen van bedrog en oplichting tot bendevorming en diefstallen. Moet er nog zand zijn ? Je doet er als modale burger dan ook goed aan in dit landje niet met justitie geconfronteerd te worden ... want als je geen centjes hebt ben je ongetwijfeld de sigaar ! De ongefortuneerde burger die in de fout is gegaan, die zal boeten ; de zware criminelen (van witteboordcriminelen tot bendeleiders en leden) met het nodige kapitaal in steun , kunnen in hun vuistje lachen en voelen zich eens te meer gesteund door het lakse justitiële beleid. Of horen wij dat als burgers allemaal zomaar goed te praten en stellen we ons te onverdraagzaam op tegen criminelen met "geld achter de hand" ? Hopelijk komt dit nieuws op de frontpagina's van alle kranten. Ik kan alleen maar concluderen : "Something is still rotten in the State of Justice !"
****************
SCANS : zie onderaan.
1) Artikel : Zware criminelen mogen voortaan proces afkopen. 2) Reacties in Dialoog van HLN op dinsdag 28 mei (+ eigen ingekorte reactie). 3) Artikel HLN : 2 scans. ° Rondzendbrief laat openbare aanklager toe om deal te sluiten met verdachte. ° Criminelen kunnen celstraf afkopen.
Lezersbrieven van weleer met 'een vleugje actualiteit' : "Luister nu ook eens naar ons".
Lezersbrieven van weleer met 'een vleugje actualiteit' :
Kort na het interview met de auteurs van het "Anti-kindboek" (zie bijdrage 3) publiceerde HLN een reportage n.a.v. het boek "Luister nu eens naar mij" van psychotherapeute Lut Celie. Als tegengewicht voor het interview "We vinden kinderen gewoon niet leuk" heb ik deze bijdrage uit april 2008 geselecteerd.
Lezersbrief (4) : "Luister nu eens naar mij" -april 2008-
De vierdelige reportagereeks "Kinderen over hun grote en kleine verdriet" zal ongetwijfeld iedereen aanspreken (NB.: Behalve Hanne en Camiel uit de vorige bijdrage ;-) die iets te maken heeft met de opvoeding van kinderen. Of je nu ouder, grootouder of leerkracht bent. Mensen die in hun praktijk dagelijks geconfronteerd worden met kwetsbaarheid, grote en kleine trauma's, vangen meestal die o zo belangrijke eerste signalen op. Een eerste detectie kan van levensbelang zijn, maar een sinecure is deze opgave zeker niet. Vandaar dat de ervaringen van mensen als psychotherapeute Lut Celie van onschatbare waarde zijn. Er wordt in deze reeks niet voortdurend met het vingertje gewezen en we krijgen zeker geen ingewikkelde vakliteratuur voorgeschoteld. Alles wordt opvallend gewoon verteld, maar dat neemt niet weg dat het pakkende verhalen zijn geworden. De titel van het boek is veelzeggend, want meestal stellen wij dat kinderen naar ONS moeten luisteren. Zo krijgen we op een bepaald moment een teveel aan eenrichtingsverkeer. "Luister nu eens naar mij" draait de rollen om ! Misschien kunnen we daar met z'n allen wat uit leren.
**************************
SCAN 1 : Lezersbrief in Dialoog van 9 april 2008. SCAN 2 : Het boek "Luister nu eens naar mij" van Lut Celie.
Oude lezersbrieven met een 'vleugje actualiteit' (bijdrage 3) : Kinderen zijn toekomst.
Lezersbrieven met een 'vleugje actualiteit' :
Bijdrage 3 : Kinderen zijn toekomst.
° In de krant van 17 januari 2008 verscheen een bijzonder merkwaardig artikel over een Nederlands koppel dat een boek had uitgegeven met de titel :"Anti-kindboek". De auteurs komen aan het woord in het artikel onder de lezersbrief : SCAN 1 en 2. Een drietal lezers reageerde in de krant van 18 januari. Hieronder mijn bijdrage. * De drie lezersbrieven vind je ook terug onderaan : SCAN 3.
Lezersbrief 3 : Kinderen zijn toekomst.
Met groeiend ongeloof heb ik het artikel "We vinden kinderen gewoon niet leuk" gelezen. Hanna De Heus en Camiel de Vries zijn de 'trotse auteurs' van het onlangs uitgegeven "Anti-kindboek". Het is geen zuur boek geworden, wel een boek waarin de nadelen van kinderen met een flinke knipoog in de verf worden gezet - dat is tenminste wat ze zelf beweren. "Kinderen stinken, ze vernielen het interieur, jengelen tot ze hun zin krijgen, enz." Geen zuur boek, Hanna en Camiel ? "Als we een kind in de winkel zien, lopen we een blokje om", orakelt het koppel er op los. Eerlijk gezegd, mocht ik Hanna en Camiel in de verte zien aankomen en herkennen, dan loop ik minstens twéé blokken om ;-) Mensen die een "pestkoppenhekel" hebben aan kinderen (waar blijven ze die woorden halen?), hebben allicht ook een grondige hekel aan heel wat andere mensen die een obstakel zouden kunnen vormen op hun netjes geplaveide levensweg. Blijkbaar vergeten ze dat kinderen de bouwstenen van de toekomst zijn, hoe moeilijk het opvoedingsproces ook is. "De jarenlange emotionele investering lijkt nauwelijks te lonen", stelt het koppel zonder enige schroom. Wie zoiets durft te schrijven moet zich dringend de levensvraag stellen : "Wat loop ik hier eigenlijk te doen ? Alleen mijn eigen ikje verwennen en verder niets!" Hopelijk lopen er op onze planeet niet te veel exemplaren zoals Hanna en Camiel rond. Dat zou pas een droevige en zure bedoening worden. Sorry dus, maar met jullie "Anti-kindboek" ... de hoogste boom in.
Oude lezersbrieven met een 'vleugje actualiteit' : Leerkrachten + repliek : Jaloers !
Oude lezersbrieven met een 'vleugje actualiteit'.
Wat lezersbrieven over het onderwijs betreft zijn de vooroordelen verre van uit de weg geruimd. In maart van dit jaar lieten een aantal lezers zich vrij minachtend uit over het beroep van leerkracht. Dat gebeurde n.a.v. het debat rond de loopbaanverlenging. Een lezer schreef toen : "Zij (de leerkrachten) zien meestal zo weinig van het leven buiten de klas dat ze er ook weinig van afweten". Reacties daarop werden in de rubriek "Dialoog" niet gepubliceerd. -Zie niet gepubliceerde lezersbrieven : - "Een morbide weerklank" (12.03.'12). - "Vooroordelen" (05.03.'12).
Hieronder volgt een lezersbrief uit de jaren '80 mét antwoord in "Mijn Mening".
Lezersbrieven (2) : Gepubliceerd in de rubriek 'Uw Mening' in de jaren '80.
Leerkrachten (lezersbrief van C.K. uit Brugge).
Na acht en een halve maand "hard" werken kunnen onze leerkrachten opnieuw genieten van twee maanden bezoldigde vakantie. En dit bovenop de zes weken die ze reeds genoten hebben tijdens het schooljaar. Dit is natuurlijk een "terechte" beloning voor de vele uren avond- en nachtwerk die ze in het onderwijs moeten presteren. Sportief zou zijn dat de leerkrachten, ieder voor zich, deze uren zouden opschrijven om na te gaan of hun lange vakantie in verhouding is tot de geleverde prestaties. Ik betwijfel dit ten zeerste. Opmerkelijk is ook dat een groot deel van de benoemden een volledige bezoldiging geniet voor een lessenrooster van 22 uur., d.w.z. 22 maal 50 minuten of 18 uur en 20 minuten. Veel mensen moeten dubbel zolang werken voor een loon dat beduidend lager ligt dan dit van de heren en dames leerkrachten. En dan maar klagen, meneer de minister, dat het onderwijs duur is in Belgenland.
Repliek :
JALOERS (lezersbrief van Ivan Bontinck vanuit Blankenberge ... alwaar ik van mijn welverdiende vakantie genoot ... 'ergens' in de jaren '80)
Naar aanleiding van de lezersbrief van een zekere C.K uit Brugge over het beroep van leerkracht, had ik graag volgende vraag gesteld aan de man/vrouw, die mijns inziens een tamelijk simplistische visie heeft over ons beroep. Waarom bent u zelf niet in het onderwijs gestapt als het daar toch zo een paradijs is ? U zou in ieder geval een toontje lager zingen. Neemt u maar eens de taak over van een leerkracht die deels in het beroepsonderwijs, deels in aanpassingsklassen en deels in 'gewone' klassen met minimum 25 leerlingen staat. Slechts één week en u zal zien ! Binnen de kortste keren smeekt u om uw oude job. Feit is natuurlijk dat er in elke branche een aantal mensen is dat zich inzet voor de job en een aantal dat leeft op de kap van de anderen. Veralgemenen geeft echter alleen maar blijk van kortzichtigheid en onwetendheid. Persoonlijk krijg ik de indruk dat u enkel uw frustraties tegenover leerkrachten wil afreageren. Jaloersheid en zo. Meer niet ! Onthou dat er, zelfs in deze tijd, nog steeds idealisten zijn in het onderwijs, die het dan nog jarenlang moeten doen met 'onmogelijke' lesopdrachten. Ik respecteer uw werk, respecteer ook het mijne. Op dat vlak kan u nog wel een lesje gebruiken. Terug naar school dus ... ;-)
******
NB. : Ik vind vandaag mijn reactie van toen redelijk scherp, maar toch verantwoord gezien de inhoud van de lezersbrief van C.K.
HERNEMING VAN VERHAAL 1 : DE REKBARE PUNTEN VAN BROEDER X.
Aanleiding : Enkele artikels in Knack.be over de recente huiszoekingen in bisdommen. Een lezer stelde dat het in de eerste plaats de samenleving was die schuld trof i.p.v. de kerk. In mijn reactie (Knack.be) heb ik gesteld dat het net omgekeerd was, gezien bij gevallen van seksueel misbruik veelal druk werd uitgeoefend op de ouders door geestelijken om geen klacht in te dienen. Gebeurde dat toch, dan werden meermaals pogingen ondernomen om het onderzoek te dwarsbomen. Een lezeres (anoniem) gaat zelfs zover de schuld in de schoenen van de ouders van de slachtoffertjes te schuiven. Het verhaal "De rekbare punten van broeder X" is een bewijs dat er in gevallen van fysieke letsels wel klacht werd ingediend door een bijgeroepen arts en de ouders. In dit verhaal werd de priester-leraar in kwestie ook door het gerecht veroordeeld. Een uitzondering dat wel, want meestal gaf justitie voor het bepalen van de "strafmaat" de zaken door aan het bisdom. "Strafmaat" betekende dan overplaatsing naar een andere parochie, een ander land of continent ... en in vele gevallen (de meeste) kon de geestelijke zijn functie opnieuw opnemen.
Deel 1 is direct onder deze inleiding te vinden. Het verhaal werd opgetekend aan de hand van notities van Gaston Bontinck (als rijkswachter verbonden aan de bijzondere afdeling "Jeugdbescherming en Zedenfeiten" tot halfweg jaren '60). Een nabeschouwing volgt onder het laatste deel.
-werd in mijn blog als eerste verhaal opgenomen in september 2010-
De rekbare punten van broeder X. ++++++++++++++++++++++++++ Z... 1954. Begin van een mooie julimaand. Begin ook van de zomervakantie voor de 10-jarige B., zoontje van een welstellend zakenman, die met zijn gezin in een luxueuze villa woont. Een mooie vakantie zou het moeten worden, zeker voor B., intern aan het college ... te D. Voor het eerst is hij thuisgekomen met een voor hem schitterend rapport ... en dat op het einde van een schooljaar. B. die nooit meer dan 55% behaalde kon nu buiten alle verwachting een rapport voorleggen waarop 72% prijkte. De ouders zijn uiteraard in de wolken met die goede resultaten die hun zoontje, dat behoorlijk wat leerproblemen heeft, dit keer behaald heeft. ... Vader, een druk zakenman moet terug "de baan op". Terwijl moeder zich bezighoudt met haar borduurwerk verdiept B. zich uitzonderlijk stilletjes in zijn plakboeken. Plotseling veert het jongetje recht en rept zich naar het toilet. Vijf minuten ... tien minuten verstrijken, maar B. is nog steeds niet terug. Bezorgd begeeft de moeder zich naar het toilet ... en hoort duidelijk dat haar kind aan het huilen is. Nieuwsgierig, maar vooral ongerust opent ze de toiletdeur en ziet daar tot haar ontsteltenis dat de kleine B. zit te kronkelen van de pijn. Ze kijkt naar de aarsopening van het jongetje ... bloed ... gezwollen ! Wat heeft dit te betekenen ? Volkomen van haar stuk overstelpt ze B. met allerlei vragen. Maar het jongetje blijft steeds maar hetzelfde antwoord herhalen :"Mama, ik heb veel pijn van achter als ik naar de koer moet gaan. Dat is zo al enkele weken." Moeder begrijpt er niets van, maar neemt toch vrij snel het besluit de wagen voor te rijden.Onder "zachte dwang" moet B op de achterbank plaatsnemen en de vrouw rijdt zo snel mogelijk naar het centrum van Z., naar dokter V., huisarts en een vriend des huizes. B. zit ondertussen wenend op de achterbank en laat tussen het snikken door horen :"Mama, alstublieft niet naar de dokter. Het zal wel overgaan." ... In het dokterskabinet heeft de huisarts spoedig opgemerkt dat iets ongewoons is voorgevallen. Het jongetje blijft de blikken van de arts ontwijken en blijft hetzelfde antwoord geven : "Heb veel pijn als ik naar de koer ga." De oude geneesheer overziet de situatie ... de verwondingen zijn vrij erg. Maar toch laat hij moeder en kind naar huis gaan, na B. de eerste zorgen te hebben gegeven. Over zijn vermoedens zegt hij niets tegen de moeder. Hij durft er niet aan te denken welk effect het op de vrouw zou hebben moest hij haar nu confronteren met zijn diagnose.
De arts denkt na over zijn diagnose : Bloedige ontstekingen aan de binnenzijde van de aars, veroorzaakt door herhaalde gewelddadige penetraties in de aarsholte. Hospitalisatie zal absoluut noodzakelijk zijn. Dezelfde avond zal hij nog een bezoek brengen aan de familie om de vader van het kind onder vier ogen te spreken. Het zal allemaal heel discreet moeten gebeuren in het kantoor thuis van de zakenman. De arts moet nu, gezien de aard van de verwondingen, de rijkswacht van Z. op de hoogte brengen. Er worden enkele duidelijke afspraken gemaakt. Eerst wil de huisarts wel de gelegenheid krijgen de vader voorzichtig op de hoogte te brengen. Een verzoek dat uiteraard ingewilligd wordt ...
NB.: Herhaal even dat sommige getuigenissen en/of bekentenissen heel cru kunnen overkomen. Dit kan alleen maar duidelijker maken dat de verhalen over seksueel misbruik van kinderen zelden overdreven zijn of in de fantasie zijn ontstaan. Dit vermeld ik omdat ik op sommige forums (kranten, tijdschrift) ondervond dat enkele lezers alludeerden op het feit dat het allemaal fel overdreven was, dat men de kerk schade wou toebrengen vanuit bepaalde hoek, en dies meer. Vandaar ook mijn beslissing deze verhalen hier te brengen.
... De vader was nu min of meer door de huisarts op de hoogte gebracht van de walgelijke feiten en hij diende zich nu sterk te houden, want zijn echtgenote wist nog niet wat er echt aan de hand was. ... In het bureau van de zakenman : de vader, de arts, de kleine B. en twee rijkswachters. Er moet nu eenmaal overgegaan worden tot een "verhoor" van het jongetje. Hij durft echter niets te zeggen over school, werpt steeds angstige blikken in de richting van zijn papa die diep in een clubzetel weggezonken zit. B. blijft de vragen maar ontwijken. We moeten zelf over de brug komen en de 10-jarige op een of andere manier "geruststellen". Ik richt me met zachte stem tot hem : "Je moet geen schrik hebben van je papa, hoor, Bart. Hij weet alles, en wij weten ook wat er met je is voorgevallen. Je mag het ons gerust vertellen. De man die dat gedaan heeft zal gestraft worden." Opnieuw begint het jongetje te wenen, maar uiteindelijk komt het er al snikkend uit :"Ik zal alles vertellen ... maar broeder X zal kwaad zijn op mij. Ik durf daar niet meer naar school gaan. ... Aarzelend vervolgt hij : "Ik ben intern in het college van ... en zit daar in het 4'de studiejaar ... bij broeder X. Het is allemaal vele weken terug begonnen, toen ik eens een zeer slecht rapport had. Broeder X vroeg me om eens op zijn kamer te komen na zes uur. Hij zou mij een beetje bijlessen geven om een beter rapport te krijgen ... (lange pauzes telkens) ... Ik moest op zijn schoot zitten en hij begon mij overal te betasten. Hij zei : We zullen ons eens amuseren, maar je mag aan niemand iets vertellen. Hij begon dan vuile manieren met mij te doen. Ik was zo beschaamd. Ik begreep broeder X niet ... Hij deed mijn kleren uit en ik moest voorovergebogen met mijn hoofd in de zetel zitten. Hij trok mijn beentjes open en deed zalf aan mij langs achter. Dan voelde ik iets in mijn buik steken. Hij deed me veel pijn en ik begon te wenen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde. Toen het gedaan was droeg broeder X me naar mijn bedje. Die nacht is hij wel viermaal bij mij geweest om zalf aan mij te wrijven. Ik zou veel punten krijgen, maar mocht niets zeggen. Soms kreeg ik dan 5fr om snoep te kopen. Twee-tot driemaal per week deed hij die vuile manieren met mij. Ik zweeg tegen iedereen uit schaamte ... en dacht aan de punten die ik zou bijkrijgen. Hij beloofde mij 72% en ik was gewoon van maar 55% te hebben. ... Op een andere keer moest ik dat ding van broeder X in mijn handje nemen. Ik deed dat niet graag. Broeder X liet me ook van alle foto's zien van blote mannen en zei tegen mij : Bartje, we gaan hetzelfde doen als die mannen op de foto's. Soms stond hij gans bloot voor mij. Ik wilde dan niet kijken ... dan terug met mijn hoofd in de zetel. Ik moest een zakdoek in mijn mond steken omdat ik te luid riep van de pijn. ... Als broeder X dat deed met mij deed hij altijd zijn kamerdeur op slot. De laatste dagen voor de vakantie werd het erger. Ik had veel pijn langs achter en wist niet wat doen uit schaamte en schrik. Ik weet niet of broeder X dat ook met andere kinderen deed. Met de vakantie had ik 72% en mijn mama en papa waren heel content. Maar thuis op de WC kreeg ik plots veel pijn langs achter ... ik begon te wenen omdat ik zoveel bloed zag. Ik ben zo beschaamd voor mijn mama en papa. Ik zal het nooit meer doen. 't Is allemaal de schuld van broeder X." ... Wordt vervolgd.
Verhaal (1) : De rekbare punten van broeder X (3).
De rekbare punten van broeder X (vervolg). ============================= ... De vader zit te wenen, heeft geen idee hoe hij zoiets aan zijn echtgenote moet vertellen. De arts, vriend des huizes, belooft hem hierbij behulpzaam te zijn. Gezien de ernst van de feiten stellen wij ons zo snel mogelijk in verbinding met de Procureur des Konings. De magistraat aarzelt niet en geeft onmiddellijk de opdracht de geestelijke nog diezelfde nacht aan te houden (aanhoudingsbevel per telegram) , en de volgende dag over te brengen naar het justitiepaleis van Gent.
Midden in de nacht bieden wij ons aan in het college te ... Minutenlang moeten we wachten ... tot eindelijk een oude broeder door een kijkgaatje komt piepen. Als we hem meedelen dat wij de superior dringend wensen te spreken begint hij te stamelen, maar leidt ons dan toch naar de spreekkamer. Pas na twintig minuten maakt de superior zijn opwachting. Verontwaardigd gezicht. De man voelt zich blijkbaar gekrenkt in zijn eergevoel dat hij op dit uur door twee rijkswachters uit zijn bed wordt gehaald. Na hem kennis te hebben gegeven van onze opdracht en hem enkele vage gegevens te hebben meegedeeld laat hij broeder X halen. Stilte. Er wordt weinig of niets meer gezegd. ... Broeder X krijgt even de tijd om burgerkledij aan te trekken. Van de superior neemt hij afscheid met de woorden : "Ik heb gefaald ... en zal er voor boeten. Ik vraag vergiffenis." Daarna wordt de broeder meegenomen naar de brigade van Z om aan een grondig verhoor onderworpen te worden.
Verhoor Broeder X, in de wereld ... genaamd, 29 jaar, priester-leraar aan het college te ... Aanvankelijk zit hij te knikkebollen, te zuchten ... en te bidden. Eindelijk volgen dan de bekentenissen.
"Door de verklaringen van het kind kan ik me niet veel meer verdedigen. Nu ik van u verneem hoe erg het met het jongetje gesteld is heb ik veel spijt van wat is voorgevallen. Ik vraag vergiffenis aan het kind, de ouders, mijn superior. Ja, ik heb de kleine B. betere punten beloofd op zijn rapport en af en toe geld gegeven voor snoep ... Ik wist dat ik de 10-jarige jongen pijn deed en daarom ging ik gedurende de nacht het kind verzorgen met zalf. Ik geef toe meermaals te hebben aangedrongen bij het kind om tegen iedereen te zwijgen. ...
Verhaal (1) : De rekbare punten van broeder X (4).
Vervolg : De rekbare punten van broeder X. ************************************* Vervolg bekentenis van broeder X : " ... De feiten deden zich ongeveer tweemaal per week voor , en dit sedert een tweetal maanden. Alles gebeurde in mijn kamer waar ik het kind naartoe lokte, met de belofte voor een goed rapport te zorgen en hem bij te werken voor bepaalde vakken. Andere kinderen heb ik nooit aangeraakt. Alles is begonnen als een spelletje ... Ik liet pornofoto's zien, maar geraakte zo onder de indruk dat ik mezelf niet meer kon bedwingen. Ik beken telkens de kamerdeur op slot te hebben gedaan. Ik duwde het kind voorover met het hoofd in de zetel. Ik had telkens veel moeite om mijn mannelijkheid in het kind te brengen. ... Ik wist dat de kleine B. veel pijn moest verdragen ... en dat er de laatste weken ontstekingen waren ontstaan. Ik geef ook toe dat ik hem een zakdoek in de mond duwde om te voorkomen dat iemand hem zou horen huilen. Ik begrijp niet hoe ik zulke feiten heb kunnen plegen."
Toen we de geestelijke de vraag stelden waarom hij een kind als slachtoffer nam om zijn driften bot te vieren, antwoordde hij :"Kinderen van 14 en meer zijn niet te vertrouwen ... of weigeren ... De kleine B. kon ik doen meewerken en doen zwijgen door hem een goed rapport te beloven. ... "
Eens akte genomen van zijn bekentenissen en nadat hij had getekend (na voorlezing) begon de broeder te wenen en te bidden.
Broeder X werd opgesloten in de "doorgangsgevangenis" van de rijkswacht van Z., om de volgende dag te verschijnen voor de onderzoeksrechter te Gent (Justitiepaleis). Na bevestiging van zijn bekentenissen aldaar werd hij opgesloten in de gevangenis "Nieuwe Wandeling" te Gent. We vernamen inmiddels dat het slachtoffertje werd opgenomen in de kliniek te ... Het kind moest minstens twee maanden gebonden liggen op zijn buikje om verschillende ingrepen te kunnen ondergaan.
Vier maanden later kwam de zedenzaak voor te Gent. Met gesloten deuren. Als opsteller van het PV moest ik als eerste getuige optreden. De kleine B. was aanwezig in de zaal met zijn vader en een raadsman (om zich burgerlijke partij te stellen). De moeder was op het proces niet aanwezig. Ze kon de confrontatie met de dader niet aan. Het jongetje zag er bleek uit en voelde zich zichtbaar niet op zijn gemak, door de aanwezigheid van broeder X uiteraard, maar ook omdat hij in het middelpunt van de belangstelling kwam te staan tussen al die volwassenen. Broeder X, die zat de hele tijd ineengedoken, gans voorovergebogen, het hoofd tussen de handen. Hij kreeg een lang en scherp sermoen te horen vanwege de Procureur des Konings :"U als priester, als lesgever ... dat is wraakroepend. In uw plaats zou ik in de grond zinken van schaamte. U bent erger dan een beest. Dit had een openbare zitting horen te zijn." Dat was de teneur van het sermoen. Een strenge straf werd geëist met een verdubbeling omdat het over een priester-lesgever ging, die dan nog psychologische druk had uitgeoefend op een kind om zijn doel te kunnen bereiken.
Broeder X kreeg 3 jaar (!!!) gevangenisstraf met onmiddellijke ingang ...
Na de uitspraak wilde de vader de priester-leraar nog te lijf gaan. Hij diende door de aanwezige rijkswachters tot bedaren gebracht te worden. Verhaal opgetekend door Gaston Bontinck.
In de krant (1954) verscheen ergens (zeker niet op de frontpagina) een piepklein artikel over deze zaak. Nabeschouwing volgt.
"De rekbare punten van broeder X" ++++++++++++++++++++++++++ NABESCHOUWING +++++++++++++++++
Déze feiten zijn aan het licht gekomen met arrestatie en veroordeling tot gevolg. De strafmaat was wel bijzonder licht, gezien de ernst van de feiten, de verwondingen bij het kind aangebracht. Maar indien de fysieke letsels nu niet zo ernstig zouden geweest zijn, zou de kleine B. dan ooit de gruwelijke feiten, die zich in de kamer van broeder X hebben afgespeeld, aan zijn ouders verteld hebben ... of er zovele jaren nadien mee naar buiten gekomen zijn ? Een vraag die me bezighoudt, want hoeveel seksueel misbruik van kinderen (eender waar en door eender wie) heeft het daglicht niet gezien en zal het allicht ook nooit te zien krijgen !
Feit is dat de kerk gevallen van seksueel misbruik onvoldoende of helemaal niet heeft aangepakt. Beweren dat ze het niet geweten hebben of "onvoldoende waakzaam" (!?) zijn geweest (uitspraak van de paus bij bezoek aan de UK), dat is een statement die bol staat van ongeloofwaardigheid. Moeten wij geloven dat in onderstaand verhaal in het internaat niemand gedurende al die tijd op de hoogte was van de "vreemde gedragingen" van broeder X ?
Laksheid, het toedekken van seksuele misdrijven met "de mantel der liefde", "imago- bescherming" voorop plaatsen, het zijn factoren die de deur hebben opengehouden voor meer seksueel misbruik.
Seksueel misbruik (pedofilie, incest, ...), laten we eerlijk zijn, het heeft altijd bestaan en het kan voorkomen in alle geledingen van de samenleving. Heel wat mensen hebben kritiek en opperen dat men de kerk viseert, dat gretig aan "kerk- beschadiging" wordt gedaan. Maar is het niet normaal dat een storm van verontwaardiging ontstaat wanneer een instituut haar eigen waarden decennialang heeft laten verloochenen door pedofielen in eigen rangen hun gang te laten gaan? Zij hebben mensen vele jaren lang de hand boven het hoofd gehouden, terwijl diezelfde mensen jongeren de waarden van het leven hoorden bij te brengen. Is dat niet voldoende om je verontwaardiging van de daken te schreeuwen ?
In de verhalen die volgen zal ook seksueel misbruik door niet-geestelijken aan de orde komen. Velen onder hen werden aangehouden en liepen een veroordeling op. Zij hoorden niet tot een instituut dat hen bescherming bood of naar een afgelegen parochie stuurde. Maar ook in deze gevallen bleven slachtoffers maar al te vaak (door justitieel falen) in de kou staan.
Slot : Geestelijken als beschermers van pedofielen.
-In de gemeente M. werd een zekere V.R. aangehouden. De man had een 12-jarig meisje aangevallen in een bosje en gepoogd haar te verkrachten. V. R. was lid van zowat alle katholieke organisaties van de gemeente en hoofd van de Bond van het Heilig Hart. Enkele dagen later liep de man al terug triomferend rond in de gemeente. Volgens de pastoor was het meisje de uitlokster van de feiten geweest en zijn contacten met justitie leverden al vrij snel resultaat op. Nochtans was het helemaal niet moeilijk geweest om uit de getuigenis van de 12-jarige op te maken dat ze in de verste verte geen uitlokster was. Daar was bovendien nog de reputatie in de gemeente van de vrome kerkganger. Gekortwiekt door kerk en gerecht ... ALWEER !!!
Dit zijn maar twee voorbeelden. Ik zou er nog veel meer kunnen aanhalen, maar ik denk dat deze twee gevallen niets aan duidelijkheid overlaten. Het geeft meteen ook een idee hoe moeilijk elk onderzoek naar seksueel misbruik wel is, of het nu gepleegd werd door geestelijken of hun beschermelingen, zoals in de twee gevallen hierboven. Ontmoedigend, frustrerend, ... Maar we gaan door ! =====================================================
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
